Thursday, November 21, 2013

မာန္(ေတာင္လံုးျပန္) ၏ ပဲ႔ကိုင္ရွင္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ဆံုျခင္း အပိုင္း (၆)

ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က အဲဒီလုိမ်ိဳး ဆန္ခါစိပ္စိပ္နဲ႔ တုိက္တဲ့အတြက္ ေရႊအသစ္လုိ႔ တင္ေပးလုိက္တဲ့ ကေလာင္သစ္က ေဒါင္ေဒါင္ျမည္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တင္ေပးလုိက္ တဲ့ ေရႊအသစ္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား တျခားမဂၢဇင္းေတြမွာ ၀င္ေရးေနတာ။ ေနရာ ရေနတာ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာတယ္။ ကုိယ့္သား သမီးေတြလုိပဲ။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ တင္ေပးလုိက္တဲ့ တခ်ိဳ႕ ကေလာင္သစ္ေတြက တျခားမဂၢဇင္းက ဖြင့္ ထားတဲ့ အသစ္က႑မွာ ၀င္ေရးတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး။ ေရႊမွာ အသစ္အျဖစ္ ၂ ခါ ပါၿပီး ရုိးရုိး ၀တၳဳေတြမွာ ၀င္ေရးေနၿပီး တျခားမွာ အသစ္အျဖစ္ ၀င္ေရးေနတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး။

စာတည္း။     ။  ဟုတ္ကဲ့၊ ဆရာ့ကုိ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..... 

ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း
(၂၀၁၀ ခုႏွစ္)


ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အယ္ဒီတာေလာကမွ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အယ္ဒီတာဘ၀နဲ႔ ျဖတ္သန္းၾကသူေတြ ရွားပါးပါ တယ္။ အဲဒီရွားပါးတဲ့အထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္းကုိ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈ ပံုရိပ္ေတြ အင္တာ ဗ်ဴးဖုိ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ျပင္ဆင္ ေလ့လာခဲ့ခ်ိန္မွာ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြထဲမွာေရာ မဂၢဇင္း စာမ်က္ ႏွာေတြထက္မွာပါ ဆရာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးေတြ ေတြ႕ခဲ့ ရပါတယ္။ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းတာက ဆရာဟာ စာအင္မတန္ဖတ္တယ္၊ ထူးထူးကဲကဲကို စာဖတ္ဝါသနာ ပါတယ္လို႔ သိရတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အဖုိ႔ ဗဟုသုတမ်ားစြာ ရေတာ့မွာျဖစ္လို႔ ဝမ္းသာမိပါတယ္။

ဆရာ့ကို ၁၉၅၂၊ ဇြန္ ၂၈ ရက္ေန႔ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက အလုပ္သင္အယ္ဒီတာ ဘ၀နဲ႔ စာေပနယ္မွာ က်င္လည္ခဲ့တာ အခုဆုိရင္ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ အယ္ဒီတာ အေတြ႕အႀကံဳရွိေနသူျဖစ္ပါ တယ္။ ဆရာနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတဲ့အခါမွာ ခုိင္မာျပတ္သားတဲ့ စကားလံုးေတြ၊ ဟာသပါတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အမွန္ကုိ အမွန္အတုိင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာျပခဲ့တဲ့ ၈၈ သမုိင္းေၾကာင္းေတြ၊ အက်ဥ္းစံကာလ မွတ္သား စရာေတြ၊ နိမ့္တံု ျမင့္တံု ေလာကဓံ လိႈင္းေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းလင္း ေျပာျပသြားခဲ့တဲ့အတြက္ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအေနနဲ႔ သိသင့္သိထုိက္တဲ့ သမုိင္းေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး သိရမွာပါ။
 ဆရာ့ရဲ႕ ေစတနာစကားေတြမတြက္ ေက်းဇူးမ်ားစြာတင္ရွိပါေၾကာင္း အမွတ္တရ ေျပာၾကားရင္း ဆရာ့ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးကုိ တင္ဆက္ေပးလုိက္ပါတယ္။

စာတည္း။      ။ မဂၤလာပါဆရာ။
    ဆရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငယ္ဘ၀ပံုရိပ္ေတြ အရင္ဆံုးေမးခြင့္ျပဳပါ ဆရာ။ ဆရာ ငယ္စဥ္က မႏၱေလးကေန မိဘေတြနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ကုိ လုိက္လာျဖစ္တယ္ ဆုိတာကုိ ဆရာ့အစ္ကုိ ဆရာဥိး၀င္းၿငိမ္းနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတုန္း က သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ဆရာ မွတ္မိ သေလာက္ ျပန္ေျပာ ျပေပးပါဦး။ ဆရာ ေက်ာင္းေနစဥ္က အေၾကာင္းေလးေတြပါ ေျပာျပေပးပါဦးဆရာ။

ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း။       ။ ဟုတ္ကဲ့။ ... အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ၾကာမလဲ။

စာတည္း။     ။  ဒီေန႔လား ဆရာ။

ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း။      ။ မဟုတ္ဘူး။ အားလံုး Total ေမးတာ။

စာတည္း။     ။ Total ကေတာ့ ဆရာ ေျပာသေလာက္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးေပါင္း ေမးခြန္း ၂၅ ခု ထုတ္ထား တာပါ။

ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း။      ။ ... ဆုိေတာ့၊ အေဖက အစုိးရ၀န္ထမ္းဆုိေတာ့ အေဖနယ္ေျပာင္းတဲ့အခါ၊ မႏၱေလး ကေန ရန္ကုန္ကုိ ေျပာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ငယ္ပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမြးတာ ၁၉၅၂၊ ဇြန္လ၊ ၂၈ ရက္ေန႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမြးၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ အားကစားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ္လက္ႀကံ့ခုိင္ေရးေကာင္စီ ဖဲြ႕တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ က လက္ေ၀ွ႕နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ္လက္ႀကံ့ခုိင္ေရးမွဴးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီ ပါလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္က ကုိ၀င္းၿငိမ္း၊ ကုိဆန္နီညိမ္း၊ ကိုရဲျမင့္ညိမ္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က မႏၱေလးမွာ ေမြး တယ္။ ေအာက္က ေလးေယာက္က မာလာညိမ္း၊ စႏၵာညိမ္း၊ ေနာက္ ... ထြန္းေမာင္ညိမ္း၊ ထြန္းေအာင္ညိမ္း၊ သူတုိ႔ေလးေယာက္ က ရန္ကုန္မွာ ေမြးတာဆုိေတာ့ အားလံုး ရန္ကုန္မွာ ေရာက္ၿပီး တစ္ခါ ၁၉၆၃ မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ က မႏၱေလးက တစ္ခါ ျပန္ေျပာင္းရတယ္။

မႏၱေလး ေျပာင္းတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မႏၱေလး ကုိ တစ္ခါ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ တစ္အုပ္စုလံုး၊ တစ္မိသားစု လံုး၊ တစ္မိသားစုလံုး ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ ေရာက္ၿပီးေတာ့ မႏၱေလး အ.ထ.က (၁၀)၊ အခု ေခၚတာေပါ့။ ဟုိတုန္းကေတာ့ "ဒုိင္အုိဒီဇင္ ဟုိက္စကူး" (Diocezin High Scholl)။ အရင္ သီေပါမင္း ေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္း။ ေဒါက္တာမတ္စ္ခ္ ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္း။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ သံုးတန္း၊ ေလးတန္း၊ ငါးတန္း ေနခဲ့ရျတယ္။ အေဖက အဲဒီမွာ ၂ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ေနရၿပီး ရန္ကုန္ ေျပာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစု မႏၱေလးမွာ က်န္ခဲ့တယ္။ တစ္ခါ ... ၁၉၆၅ ခုမွာ ရန္ကုန္ ေျပာင္းရတယ္။ အဲဒီကေန ရန္ကုန္ မွာ ေနျဖစ္ခဲ့တာ အခုထိပဲ။ ရန္ကုန္မွာ ၁၉၆၅၊ ေက်ာင္းေတြ ျပည္သူပုိင္ သိမ္းတဲ့ႏွစ္ ဆုိေတာ့ အ.ထ.က (၆)ဗုိလ္တေထာင္၊ စိန္႔ေပါလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေနတယ္။ အဲဒီကေန ၿပီးေတာ့ ဆယ္တန္းအထိေနၿပီး ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ၁၉၇၄။ ေအာင္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုး၊ ဖြင့္ခဲ့တဲ့၊ တစ္ႀကိမ္ ပဲ ဖြင့္ခဲ့တဲ့ "သဘာ၀သိပၸံ တကၠသုိလ္"။

အဲဒီမွာ ပထမႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္ တက္တယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းက ျမန္မာျပည္မွာ တစ္ႀကိမ္ပဲ ဖြင့္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူ တကၠသုိလ္ေအးျမင့္ (ဓာတ္ပံု)၊ ေနာက္ သူ႔အမ်ိဳးသမီး၊ မိတ္ကပ္ႏုႏုယဥ္၊ ဓာတ္ပံု စုိင္းဘုဏ္းထူး နဲ႔ သူ႔ဇနီး ျဖဴျဖဴညြန္႔တုိ႔နဲ႔ ေက်ာင္းေနခဲ့ၾက တယ္။
ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ အိမ္ေထာင္က်တဲ့အတြက္ ဗုိလ္တေထာင္ လုပ္သားမ်ားေကာလိပ္မွာ ေျပာင္းတတ္တယ္။ ေကာလိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရႈပေဗဒ အဓိက။ ဘဲြ႕ရတာ ၁၉၇၉ မွာ ဘဲြ႕ရတယ္။ ဘဲြ႕ရဖုိ႔ ၅ ႏွစ္ တက္ရတယ္။ B.Sc(Physics)နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘဲြ႕ရခဲ့တယ္။

အဲဒီလုပ္သားေကာလိပ္မွာ တက္ေနတဲ့ ကာလမွာပဲ ၁၉၇၇-၇၈ ေလာက္မွာ စစ္ျပန္မဂၢဇင္းက စၿပီး ထူေထာင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ဦးျမလိႈင္၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ေစာျမင့္၊ သူတုိ႔ ဦးစီးၿပီး ထူေထာင္တာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အလုပ္သင္အယ္ဒီတာအျဖစ္ ဆရာဦးျမလိႈင္ က ေခၚထားတာ။ အဲဒီမွာ စၿပီးေတာ့ ဒီပံုႏွိပ္ေလာက နဲ႔ မဂၢဇင္းေလာကထဲကုိ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာေတာ့ အကုန္ေပါ့ဗ်ာ။ အလုပ္သင္ အယ္ဒီတာ ဆုိေပမယ့္ ေတာက္တုိမည္ရေတြပါ အကုန္လုပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ကုိသုခေပါ့။ အခု ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္မွာ တုိက္အုပ္ လုပ္ေနတဲ့သူ။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္သင္အျဖစ္ အတူတူ လုပ္ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အထက္မွာ ဆရာ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ မေဟသီ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္ပါ။ အခုေတာ့ ဆံုးသြားပါၿပီ။ ေနာက္ ... ဆရာ ဦးေအာင္ျမင့္(ဖ်ာပံုနီလံုဦး)ေပါ့။

ေနာက္ ... တျခား အလုပ္သင္ အယ္ဒီတာေတြလည္းရွိတယ္။ ဒီထဲမွာ စဲြစဲြၿမဲၿမဲ က်န္ခဲ့တာက ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ ကုိသုခ၊ ကုိေအာင္ျမင့္၊ ကၽြန္ေတာ္ပဲ က်န္ခဲ့တာ။ ဦးျမလိႈင္ လက္ထြက္ေတြေပါ့။ ဒီေလးေယာက္ကေတာ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာေတြအျဖစ္ပဲ ရွိေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အခုခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကုိသုခ က မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာေတြ အျဖစ္ ရွိေနေသးတယ္။ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္က ဆံုးသြားၿပီး။ ကုိေအာင္ျမင့္ ကေတာ့ ႏုိင္ငံေရးနယ္မွာရွိေနတယ္။ စစ္ျပန္မဂၢဇင္းက အဲဒီတုန္းက အခါအားေလ်ာ္စြာ ထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္းပဲ ရွိေသးတယ္။ တင္ထုတ္မဂၢဇင္းေပါ့။ မဂၢဇင္းကုိ မထုတ္ခင္မွာတင္၊ တင္ၿပီး ခြင့္ျပဳခ်က္ရမွ ပံုႏွိပ္ၿပီး ထုတ္တဲ့ မဂၢဇင္း။ အဲဒီကာလကရွိတဲ့ မဂၢဇင္း ေတြေပါ့။
စစ္ျပန္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းမ်ားအဖဲြ႕က အဲဒီကာလကစၿပီး ဖဲြ႕တဲ့အခ်ိန္၊ စစ္ျပန္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း မ်ားအဖဲြ႕က မဂၢဇင္း ထုတ္မယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ စစ္မႈထမ္းစာေရးဆရာႀကီးေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး လုပ္တဲ့ မဂၢဇင္း၊ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ေဟာျမင့္ ပါတယ္။ ဦးျမလိႈင္ ပါတယ္။ အဓိက လုပ္ရတဲ့ နာယက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေတြေပါ့။ ကၽြန္ ေတာ္တုိ႔က အလုပ္သင္အယ္ဒီတာအျဖစ္နဲ႔ သြားရတယ္။ အဲဒါ ပထမဆံုး မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာအျဖစ္ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ပါ။

စာတည္း။      ။ ဆရာ့ေဖေဖ က်ားဘညိမ္းနဲ႔ ဆရာ လက္ေ၀ွ႕နယ္မွာ ၀င္ဖူးတယ္လုိ႔လည္း ဖတ္ရတယ္။ အဲဒီလက္ေ၀ွ႕ေလာက အေတြ႕အႀကံဳေလးေတြ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပေပးပါဦး ဆရာ။

ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း။       ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိေတြက ငယ္ငယ္ကတည္းက လက္ေ၀ွ႕ေလာကနဲ႔ မေ၀းဘူးေပါ့။ လက္ေ၀ွ႕ႀကိဳး၀ုိင္းေဘးမွာ ေမြးၿပီး ႀကိဳး၀ုိင္းေဘးမွာ ေနခဲ့ရတယ္။ တကယ္လည္း လက္ေ၀ွ႕ ႀကိဳး၀ုိင္းေဘး မွာေနခဲ့ရပါတယ္။ လက္ေ၀ွ႕ႀကိဳး၀ုိင္းေဘးမွာပဲ စား၊ အိပ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနခဲ့ရဖူးတယ္။ အေဖက ရန္ကုန္မွာ ခဏတစ္ျဖဳတ္ ေနရတဲ့ ကာလေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒါက ၁၉၅၈ ... ၅၉ ေလာက္ျဖစ္ မယ္။ သိပ္ေတာ့ မမွတ္မိေပမယ့္ တကယ္ကုိ လက္ေ၀ွ႕ႀကိဳး၀ုိင္းနံေဘးမွာ ေနခဲ့ရဖူးပါတယ္။ လက္ေ၀ွ႕ဆုိ တာကၽြန္ေတာ္ တုိ႔အတြက္ သိပ္မစိမ္းဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ယဥ္ပါးခဲ့ဖူးေတာ့ ထုိးတယ္၊ ႀကိတ္တယ္ဆုိ တာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ သိပ္မထူးဆန္းဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ျမင္ဖူးေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေဖက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ကစားတယ္ဆုိရင္ အိမ္မွာ လက္ေ၀ွ႕ထုိးၿပီးပဲကစားတယ္။

လက္အိတ္စြပ္ၿပီး သူ႔ကုိ ထုိးခုိင္း၊ သူကေရွာင္တိမ္းၿပီး တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပါးေတြ ထိပ္ေတြ ပုတ္လုိက္၊ ေခါင္းပုတ္လိုက္ေပါ့။ ေၾကာင္ ကဝကက္ကုိ ကစားသလုိမ်ိဳး ကစားတာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိေတြေရာ၊ ညီမေတြေရာ လက္ေ၀ွ႕ေကာင္းေကာင္းကစားတာ သိပ္ေတာ္တယ္။ အဲဒီလုိပဲ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေနၾကတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ဘာမွ မဆန္းဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ညီအစ္ကုိေတြအားလံုး ေဘာလံုးမကန္ဘူး၊ ဂ်င္မေပါက္ဘူး၊ စြန္ မလႊတ္တတ္ဘူး၊ ေဂၚလီ မပစ္တတ္ဘူး။ သားေရကြင္း မပစ္တတ္ ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကစားစရာက လက္ေ၀ွ႕ပဲရွိတယ္။

ဘာေၾကာင္႔ လည္း ဆုိေတာ့ အေဖက အဲဒီအခ်ိန္က စာလည္း ေရးေနတဲ့ ကာလျဖစ္ေတာ့ အိမ္မွာက စာအုပ္ေတြ လည္း တအားမ်ားတယ္။ ေငြတာရီတုိ႔၊ ရႈမ၀တုိ႔ ရွိတယ္။ ၁၉၆၀ ၀န္းက်င္ကာလေပါ့။ စာအုပ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိတယ္ ဆုိေတာ့ အိမ္မွာ စာဖတ္ရင္ ဖတ္၊ ေက်ာင္းစာဖတ္၊ မဂၢဇင္းဖတ္ရင္ ဖတ္၊ အိမ္မွာ အဓိကစာဖတ္တာေပါ့။ အေဖကလည္း အားေပးတယ္။ အေမကလည္း စာဖတ္တယ္။ အၿမဲ စာဖတ္တယ္။ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေထာင့္တစ္ေထာင့္စီမွာ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ စာဖတ္ေန ၾကတာခ်ည္းပဲ။ အျပင္ထြက္ၿပီး ေဆာ့တာ၊ ကစားတာ သိပ္မရွိဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၁၁၀ လမ္းမွာ ေနၾကတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ သံုးတန္းေက်ာင္းသားပဲရွိလိမ့္ဦးမယ္။ ကုိးႏွစ္၊ ဆယ္ႏွစ္သားေလာက္ျဖစ္မယ္။ အဲဒီတုန္းက ကစားလုိ႔ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က လက္ေ၀ွ႕အိတ္ကုိင္ၿပီးေတာ့ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားၿပီး ရြယ္တူေတြနဲ႔ လက္ေ၀ွ႕အိတ္စြပ္ၿပီး ထုိးၾကတာပဲ။ ပထမေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔သားေတြ လက္ေ၀ွ႕ထုိးၾကတယ္ ဆုိၿပီး သေဘာက်ၾကတာေပါ့။ ေနာက္ ၾကာလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထုိးတဲ့ဒဏ္ မခံ ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အခါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ေ၀ွ႕အိတ္ကုိင္ၿပီး ဆင္းလာတာနဲ႔ သူတုိ႔ မိဘေတြက ဖုိးေထာင္ေရ ... လာ အိမ္ လာခဲ့၊ စာက်က္၊ ဘာ ညာနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ေဟ့ ... သံေခ်ာင္းေရ ျပန္လာခဲ့ေတာ့ ... ဆုိတာမ်ိဳး။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔မွာ ကစားေဖာ္မရွိေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ေ၀ွ႕အိတ္ကုိင္ၿပီး ဆင္းလာတာနဲ႔ လမ္းထဲက ကေလးေတြ က ၾကက္ေပ်ာက္၊ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ေရာ။

သူတုိ႔ မိဘေတြက သူတုိ႔ ကေလးေတြ နာမွာ စုိးေတာ့ ေပးမထုိးေတာ့ဘူး။ ကေလးေတြကေတာ့ ထုိးခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ေတြ မွတ္မိေသးတယ္။ ဖုိးေထာင္တုိ႔၊ သံေခ်ာင္းတုိ႔။ လူေတြေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ မရွိေတာ့ဘူး။ လူစုလုိ႔မရေတာ့ဘူး ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိခ်င္း ထုိးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္ ကုိရဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီမ ႏွစ္ေယာက္လည္း ဘက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီ အငယ္ဆံုး ႏွစ္ေယာက္က ငယ္ေသးေတာ့ မပါေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ေပါ့။ ကုိ၀င္းၿငိမ္းနဲ႔ ကုိဆန္နီက မႏၱေလးမွာ ေနၾကေတာ့ မပါဘူး။ ေနာက္ပုိင္း က်ေတာ့မွ ကုိဆန္နီက ရန္ကုန္ ေရာက္လာတာ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဲဒီလုိ ကစားၾကတာ ဆုိေတာ့ အဲဒီလုိ ေနရာကေန မႏၱေလးကုိ ျပန္ေျပာင္းရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနရာနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြ ေနတဲ့ ေနရာက နည္းနည္းေ၀းတယ္။ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမ ၀မ္းကဲြေတြ ရွိတဲ့ေနရာက အခုအေခၚခ်မ္းေအးသာစံေပါ့။ ၈၃ လမ္းနားမွာ ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဦးေလးနဲ႔ ညီအစ္ကုိ ၀မ္းကဲြေတြေနတယ္။ အဲဒီမွာ သြားသြားကစားရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနတာက "ၿမိဳ႕ဂုဏ္ေရာင္" ရုပ္ရွင္ရံုနား မွာ ေနတာ။ ၿမိဳ႕ဂုဏ္ေရာင္ကေန အဲဒီကုိ တစ္မုိင္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ ကေလးဘ၀က ကစားခ်င္တာ တစ္မုိင္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။ သူတုိ႔က လက္ေ၀ွ႕ကုိ ၀ါသနာမပါဘူး။ ၾကက္ ေတာင္ရုိက္တယ္။ ေဘာလံုးကန္တယ္။ ၿခံ၀င္းနဲ႔ဆုိေတာ့ စက္ဘီးစီးတယ္။ ဂီတာတီးတယ္။ စႏၵရားတီးတယ္။ အဲဒီလုိမ်ိဳးဆုိေတာ့ သူတုိ႔က အႏုပညာရွင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ညီအစ္ကုိ ေတြပါပဲ။ အစ္မ ရွိတယ္။ အစ္ကုိရွိတယ္။

 အစ္မက စႏၵရားတီးတယ္။ အစ္ကုိက အေကာ္ဒီယံတီးတယ္။ ညီႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္က ဂီတာတီးတယ္၊ တစ္ေယာက္က စႏၵရား တီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ သိပ္လုိက္ေလ်ာညီ ေထြမျဖစ္ဘူး။ သူတုိ႔က အႏုပညာသမားေတြ။ ေနတာ ထုိင္တာက ေၾကာ့ ေကာ့ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ငေတပံုစံမ်ိဳးေတြ။ အဲဒီေတာ့ ... ဟုိမွာ သိပ္ေဆာ့စရာမရွိဘူးေပါ့။ သူတုိ႔နဲ႔ ေဆာ့ရင္လည္း ေဆာ့ေပါ့။ မေဆာ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးက အဲဒီမွာ ပံုႏွိပ္တုိက္ရွိတယ္။ ခ်စ္ညိဳပံုႏွိပ္တုိက္ဆုိတာ ဟုိတုန္းကေတာ့ နာမည္ႀကီးေပါ့။ အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးမွာ လူထုနဲ႔ ခ်စ္ညိဳ ပံုႏွိပ္တုိက္ႀကီး ႏွစ္တုိက္ပဲရွိတယ္။ လူထုေလာက္ ေတာ့ မႀကီးဘူးေပါ့။ အဲဒီကာလက ျမန္မာျပည္မွာ အႀကီးဆံုး ပံုႏွိပ္တုိက္ႀကီးေတြပါ။ Pain Chain လုိ႔ ေခၚတဲ့ စက္ေတြ။ လူထုတုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလး တုိက္မွာပဲရွိတယ္။ ဆုိက္ႀကီးေတြ ရုိက္တာ။ Double Crown  ေတြရုိက္တဲ့ စက္ေတြပါ။

အဲဒီစက္ႀကီးေတြ ထားတဲ့ ၿခံ၀င္းထဲမွာ စက္ႀကီးက အႀကီးႀကီးရွိတဲ့အျပင္ ေနာက္ထပ္ စက္အေသးက ငါးလံုးေလာက္ ရွိတယ္။ ေနာက္ ဓားစက္ေတြရွိတယ္။ စာအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာရွိတယ္။ တစ္မုိး တည္းေအာက္မွာပဲ အၿပီးလုပ္တဲ့ ေနရာေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ေစာေစာက ဓားစက္ ျဖတ္တဲ့ေဘးမွာ စကၠဴပံုေတြရွိတယ္။ စကၠဴျဖတ္စေတြထဲမွာ နပန္းလံုးတယ္။ တူတူပုန္းတယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ကစားနည္းမ်ိဳးစံု ကစားၾကတယ္။ အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ ဘာကုိ ကၽြန္ေတာ္သြားၿပီး စိတ္၀င္စား သလဲဆုိေတာ့ စာစီေနတဲ့သူေတြ၊ ခဲစာလံုးစာစီတာကုိ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စာကုိ ဖတ္တတ္ခါစ ဆုိေတာ့ ဒီစာကုိ ေျပာင္းျပန္စီတာကုိ ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်တယ္။ စိတ္၀င္စားတယ္။ သူ ေျပာင္းျပန္စီတာက ပံုႏွိပ္စက္ထဲေရာက္ရင္ အတည့္ျဖစ္သြားတာကုိး။ သူတုိ႔ စာေျပာင္းျပန္ ဘယ္လုိ ဖတ္သလဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ သူတုိ႔ စာစီေနတဲ့ေဘးမွာ ရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ေမးလုိ႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ သူတုိ႔ အလုပ္လုပ္ေနတာမုိ႔ ေမးလည္း တစ္ခြန္းစ၊ ႏွစ္ခြန္းစပဲ ေျဖတယ္။ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ရွင္းမျပဘူး။ ဒါကုိ ဘယ္လုိ လုပ္တာလဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ေအာင္ ဆုိၿပီး အဲဒီကတည္း က စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္။

စာတည္း။     ။ သူတုိ႔မွာ လကၤာရွိတယ္ မဟုတ္လား ဆရာ။

ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္း။     ။ လကၤာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔မွာ စာစီခြက္ရဲ႕၊ အခုေခတ္လုိ ေျပာရရင္ လက္ကြက္ ေပါ့။ ခ၊ ခံု၊ ခု၊ ခံ ... ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ အဲဒီလုိ အစဥ္လုိက္၊ အစဥ္လုိက္ ဇယား ကြက္ေတြ ရွိတယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနၿပီ။ အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတ္လည္း က်က္ခဲ့ဖူးတယ္။

ဆုိေတာ့ ... အဲဒါေလးေတြကုိ သူတုိ႔က ရေနေတာ့ ဘယ္နား လွမ္းႏိႈက္လုိက္၊ ႏိႈက္လုိက္ လုိခ်င္တဲ့ စာလံုး ပါလာတယ္။ ကြမ္းတ၀ါး၀ါး၊ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ စာစီေနတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္သေဘာက်တယ္။ သူတုိ႔ လစ္တာ နဲ႔ သူတုိ႔ ထမင္းစားခ်ိန္၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်ိန္မွာ ခဲစာလံုးတခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ္ ရေအာင္ယူ ထားတယ္။ ယူၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ လုပ္ၾကည့္တယ္။ ကုိယ့္နာမည္ ရေအာင္စီၾကည့္တယ္။ မရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္တာ အလဲြလဲြအေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ဥပမာ ... ခေခြးနဲ႔ ယပင့္က သီးျခားရွိတယ္။ ခေခြးနဲ႔ နသတ္ က သီးျခားရွိတယ္။ စာလံုးစီပံုစီနည္းေတြ ကၽြန္ေတာ္မွ မသိဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စီလုိ႔မရဘူး။ စီလုိ႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ သေဘာေပါက္လာတယ္။ စီလုိ႔ရေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ႀကိဳးစားရင္း နဲ႔ ေနာက္ေတာ့ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ဒီစာစီတာ ဘယ္လုိလဲဆုိတာေပါ့။ သိလာတဲ့အခါ ကုိယ့္ နာမည္ကုိ ပထမဆံုး ရေအာင္စီၾကည့္။

ကုိယ့္အတန္းနာမည္၊ ကုိယ့္ေက်ာင္းနာမည္ကုိ စီၿပီး အဲဒါကုိ သားေရကြင္းနဲ႔ခ်ည္ၿပီး၊ ရာဘာစီး သေဘာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းစာအုပ္ မွာ အဲဒါကုိ တံဆိပ္ရုိက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာင္းစာအုပ္ေတြဆုိရင္ ခဲစာလံုးနဲ႔ စီထား တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္၊ အတန္းနာမည္၊ ေက်ာင္း နာမည္ေတြခ်ည္းပဲ။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ပံုႏွိပ္တာကုိ စိတ္၀င္စားလာတာ။ ၿပီးေတာ့ စကၠဴလက္ထုိးစက္ ဆုိတာလည္း ရွိ ေသးတယ္။ အခုေခတ္လုိ ေအာ္တုိမက္တစ္ ေလနဲ႔စုပ္ၿပီးေတာ့ စက္ထဲ ထုိးထည့္တဲ့ စက္မ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ဘက္ လက္ က စက္ထဲက စကၠဴကုိ ဆဲြထုတ္ၿပီးလုိ႔ရွိင္ ညာဘက္လက္က စကၠဴကုိ စက္ထဲကုိ ထည့္ရ တယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ က အဲဒီလုိမ်ိဳး၊ ဒီဘက္က ထုတ္ရင္ ဟုိဘက္ကထည့္၊ အဲဒီလုိ သြားေနရတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ ကုိယ္ကလည္း စက္ဘီးနင္းတတ္ခါစကုိး။ ဒီေတာ့ စက္ရဲ႕ သေဘာတရားကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သြားတယ္။ ကုိယ္တုိင္ေတာ့ ၀င္လုပ္ခြင့္မရပါဘူး။

 ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတာက ဒီခဲစာလံုးေတြ ခ်စ္တာကုိပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္ တုန္းက အခုေခတ္လုိ ေလယာဥ္ပ်ံတုိ႔၊ ဘာတုိ႔ေပါ့ေလ။ ဓာတ္ခဲနဲ႔ ေလယာဥ္ပ်ံတုိ႔၊ ရီမုဒ္နဲ႔ ေလယာဥ္တုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္တုန္းက မရွိဘူး။ ေရခဲျခစ္တုတ္ေလးရဲ႕ ထိပ္မွာ ကတ္ျပားႏွစ္ခုနဲ႔ ညွပ္ၿပီးေတာ့ ေရွ႕မွာ အေလးေလးတစ္ခု ထည့္ရတယ္ဗ်။ အဲဒီအေလးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလ ပံုႏွိပ္တုိက္က ႏိႈက္ႏိႈက္လာတဲ့ ခဲစာလံုးေလးေတြဆုိ အရမ္းကုိ တန္ဖုိးရွိတယ္။ အဲဒီခဲစာလံုးေတြနဲ႔ဆုိ အမ်ားႀကီး အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီခဲစာလံုးေလးေတြကုိ အခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ခဲစာလံုးေလးေတြ ျမင္တုိင္း ေၾသာ္ ... ငါ ငယ္ငယ္တုန္း က ဦးေလးပံုႏွိပ္တုိက္က ခဲစာလံုးေလးေတြ ႏိႈက္ႏိႈက္ၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံ လုပ္ခဲ့ဖူးပါလားဆုိၿပီး သြား သြား သတိရတယ္။ ခဲစာလံုးေတြကုိ အဲဒီလုိ ခ်စ္တယ္။ အဲဒီကတည္းက ေနၿပီးေတာ့ ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းကုိ စိတ္၀င္စား တယ္။

တကယ္ကုိ ထဲထဲ၀င္၀င္ ေလ့လာတယ္။ အဲဒီလုိ ေလ့လာရင္းကေန ႀကံဳရင္ ံႀကံဳသလုိ ေလ့လာရင္းနဲ႔ အခု ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္ Operate လုပ္ႏုိင္လာတယ္။ ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းကုိ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ လုပ္ႏိုင္လာတယ္။ ကၽြမ္းက်င္သြားတဲ့ သေဘာ။ ဒီဟာကုိ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း စိတ္၀င္စားတာ ကုိး။ ပံုႏွိပ္ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကုိ စိတ္၀င္စားတယ္။ အဲဒီလုိပဲ Art Work ကုိ စိတ္ ၀င္ စားတယ္။ ပုိၿပီးေတာ့ ေလ့လာတယ္။ ျပန္ၾကည့္လုိ႔ရွိရင္ ေတြ႕မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စစ္ျပန္၊ ေပဖူးလႊာ။ ေနာက္ ... ေရႊအျမဳေတတုိ႔၊ teen တုိ႔မွာ Art Work ေတြက ကၽြန္ေတာ္ လုပ္တာပါ။ ဒီ Art Work ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ပဲ Layout လုပ္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေခတ္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ Assistant ေတြကုိ သင္ ေပးထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ Pass မလုပ္ဘဲနဲ႔ ဒီဇုိင္းေတြကုိ ထုတ္လုိ႔မရဘူး။ ဒါက ငယ္ဘ၀ကစလုိ႔ ရခဲ့တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြေပါ့။

ငယ္ဘ၀မွာ ေနာက္ထပ္ ဘာတစ္ခု သြားသတိရသလဲဆုိေတာ့ စာဖတ္တာေပါ့။ အေမက အရမ္းစာ ဖတ္တယ္။ အေဖလည္း ဖတ္တယ္။ အေမက ျမန္မာစာဖတ္ၿပီး အေဖက အဂၤလိပ္စာဖတ္တယ္။ အေဖ့စာအုပ္ပံုကလည္း အဲဒီတုန္းက စာအုပ္ဗီရုိေတြ ဘာေတြ မရွိပါဘူး။ အိမ္မွာက ဗီရုိတုိ႔၊ ဘာတုိ႔နဲ႔ စာအုပ္ မထားႏုိင္ဘူး။ စာအုပ္ေတြကုိ ထင္းရွဴးေသတၱာပံုးေတြနဲ႔ ထည့္ၿပီး အဲဒါေတြ က ႏုိ႔ဆီေသတၱာ၊ ႏုိ႔မႈန္႔ေသတၱာ ေတြ၊ ထင္းရွဴးပံုးေတြေပါ့။ အဲဒါေတြနဲ႔ စာအုပ္ထည့္ၿပီး ထင္းရွဴးပံုးေတြကုိ ဆင့္ ထားတယ္။ အမ်ားႀကီး ဆင့္ ားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ေသတၱာေတြ သံုးေလးဆယ္ေလာက္ အနည္းဆံုး ရွိတယ္ဗ်။ ဒါက ေသတၱာနဲ႔ ထည့္ထားတာေတြ။ ေသတၱာထဲ မထည့္ဘဲ အထပ္လုိက္ ပံုထားတာေတြလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလုိပဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက စာေရးတဲ့အခါက်လုိ႔ရွိရင္ သူက မ်ားေသာ အားျဖင့္ လက္ေ၀ွ႕ အေၾကာင္းေတြ ေရးတာ။ အဲဒီေခတ္က ျမ၀တီတုိ႔၊ ရႈမ၀တုိ႔မွာ လက္ေ၀ွ႕ေဆာင္းပါးေတြ ေရးတယ္။ ဂ်ာနယ္ ေတြမွာလည္း ေရးတယ္။

သူက ေရးလုိ႔ရွိရင္ reference ေတြ ရွာရတာဆုိေတာ့ ကၽြန္ော့္ကုိ ရွာခုိင္းတယ္။ မင္းကြာ ... ေသတၱာထဲက ဘယ္စာအုပ္ထဲ မွာ ရွာစမ္းဆုိၿပီးေတာ့ သူက မ်က္ႏွာဖံုးပံုပဲ ေျပာလုိက္တာ။ ''ေရာ့ဘီမာစီယာႏုိး''၊ ဒါမွမဟုတ္ ''ဖလြိဳက္ပက္တာဆန္''၊ ဒါမွမဟုတ္ ''မုိဟာမက္အလီ''။ ဘယ္သူနဲ႔ ဘယ္သူနဲ႔ ထုိးေနတဲ့ပံုကြာဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရွာေပးရတယ္။ အဲဒါကုိ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလာက္ကတည္း ကလုပ္ေပးရတာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ အေဖက စာေရးလုိ႔ရွိရင္ နည္းနည္း ခမ္းနားတယ္။ ခမ္းနားတယ္ ဆုိတာ စားပဲြ၊ ကုလားထုိင္နဲ႔ေရးတာကုိ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။

သူ႔ရဲ႕ Works ကုိ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ဂရုစုိက္လုပ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက စာေရးစားပဲြေတြ ဘာေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ မွာ မရွိဘူး။ ထမင္းစား စားပဲြကုိ ခင္းၿပီးလုိ႔ရွိရင္ အဲဒီေဘးမွာ သူ လုိခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြ ကုိ ျဖန္႔ခ် ထားလုိက္တယ္။ ေခါက္ ထား၊ ေမွာက္ထားၿပီးလုိ႔ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေဘးမွာ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာမုိ႔ သိတယ္။ သူက စာေရးၿပီဆုိရင္ စာအရင္မေရးဘူး။ Illustration အရင္ေရးတာ။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ပန္းခ်ီလည္း ဆဲြတယ္ေလ။ အဲဒီအခါ က်ေတာ့ ေဆာင္းပါး သရုပ္ေဖာ္ေပါ့။ ဥပမာ - ဖလြိဳက္ပက္တာဆန္အေၾကာင္းဆုိရင္ ဖလြိဳက္ပက္တာဆန္ပံု ကုိအရင္ေရးတယ္။ အဲဒါကုိ သူက တရုတ္မင္ေတာင့္၊ တရုတ္ေဆးေတာင့္ နဲ႔ ေက်ာက္ျပားမွာ ေသြးၿပီး ေရး ရတာ။ အဲဒါကုိ ေရးၿပီးလုိ႔ရွိရင္ ကြန္ပါနဲ႔၀ုိင္းမယ္၊ စာလံုး၀ုိင္းမယ္။ ဖလြိဳက္ပက္တာဆန္ ပံုေရးမယ္။ ေရးၿပီးလုိ႔ ရွိရင္ ေမွာက္ၾကည့္လုိက္၊ လွန္ၾကည့္လုိက္၊ ေထာင္ၾကည့္လုိက္ ၾကည့္တာ။ အဲဒီ Mood ကုိအရင္သြားတာ။ ၿပီးေတာ့မွ ေရးတာ။

ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာလည္း လက္ေ၀ွ႕ကုိ စိတ္၀င္စားေနၿပီ။ ကစားခ်င္ေနၿပီ။ စာဖတ္တာကုိ လည္း စိတ္၀င္စားေတာ့ အေဖ ေရးတာကုိ တစ္ရြတ္ၿပီးတစ္ရြက္ ယူဖတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ လက္ေရးက ဆုိးတယ္။ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ဆုိးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးက ေျပာတယ္။ ေရွးေခတ္ ေျမတုိင္း စာေရး လက္ေရးလုိပဲတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ လက္ေရးကုိ တစ္လံုးမက်န္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္တတ္တယ္။ ေနာက္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ့္အေဖ စာအုပ္ေတြ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ လက္ေရး ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ပရုဖ္ သြားသြားဖတ္ေပးရတယ္။ ေရေက်ာ္ထဲက ''စာအုပ္လုပ္ငန္း'' ပံုႏွိပ္တုိက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သြားဖတ္ေပးရတယ္။ ဆုိေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသားေလာက္မွာကတည္းက အေဖ စာေရး တာကုိ ၾကည့္ၿပီး စာေရးတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့အေပၚမွာ စိတ္၀င္စားမႈ ရွိတဲ့အတြက္ အေဖ့ရဲ႕လႊမ္းမုိးမႈ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚရွိတယ္။ အေဖ့အေပၚ အထင္ႀကီးတယ္။ အေဖ လုပ္တာကုိ စိတ္၀င္စားတယ္။ အေဖလုပ္တာ လုိက္လုပ္ခ်င္တယ္။ အေဖ ျဖစ္ေစခ်င္တ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္တယ္။ အေဖ ျဖစ္ေစခ်င္တာျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲႀကိဳးစားေလ့ရွိပါတယ္။

ဆုိပါေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္ေ၀ွ႕သမားအျဖစ္နဲ႔ သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာရွိတယ္။ ငယ္ငယ္ေလး ကတည္း က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္ေ၀ွ႕သမား ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ လက္ေ၀ွ႕ထုိးေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမထဲမွာ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္ေ၀ွ႕နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အားအထားဆံုးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ မိေနတာ၊ သံုးတန္း ေက်ာင္းသားတုန္းကပါ။ Body Weight က ေပါင္ ၆၀ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တာ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ဆယ္ႏွစ္ျဖစ္မယ္။ သံုးတန္း ေက်ာင္းသားမွာ ၀င္ထုိးရတာ။ မႏၱေလးက ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ မွာ ထုိးရတာ။ ပထမဦးဆံုးပဲြပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုးမယ္ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖရဲ႕အေဖ ကလည္း အဲဒီပြဲကို လာၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕ညီေတြလည္း လာၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ ေတာ့္ဦးေလးေတြ... ကၽြန္ေတာ့္အေဖရဲ႕လက္ေဝွ႔မ်ဳိးဆက္ ေပၚၿပီဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေဖ ကို ေျမေတာင္ ေျမႇာက္ေပးၾကတဲ့လူေတြအားလံုး လာၾကည့္ၾကတယ္။ စင္ေပၚမွာ ပထမဦးဆံုး ထိုးတဲ့ပြဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ အဝန္းအဝုိင္းက လူေတြအမ်ားႀကီး လာၾကည့္တယ္။ က်ားဘညိမ္း ေနာက္ထပ္ မ်ဳိးဆက္တစ္ဆက္ ေပၚၿပီ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီတစ္ပြဲ ထိုးခဲ့ဖူးတယ္။

စစ္ကုိင္း က ေကာင္ေလးနဲ႔ထိုးတာ။ သူက ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသားေလးပါ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္တယ္။ သံုးခ်ီပြဲ။ အေနာက္တုိင္း လက္ေဝွ႔ပြဲပါ။ ႏုိင္ေတာ့ အေဖ က အဲဒီညမွာ ငါ တုိင္းျပည္အေပၚမွာ တင္က်န္ေန တဲ့ ေၾကြးေတာ့ ငါ့သားက ဆပ္လိမ့္မယ္ဆိုၿပီး လက္ခ ေမာင္းခတ္တယ္။ မိသားစုၾကားမွာလည္း ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေမကိုလည္း သူ ေျပာတယ္။ သူ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ဟဲလ္ဆင္ကီး အိုလံပစ္ပြဲမွာ သြားထုိးတုန္းက ႐ႈံးသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ အေနာက္ တုိင္းလက္ေဝွ႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းက သိပ္မရွိဘူး။ စတန္းေဘာ (Stand Ball) လိုဟာမ်ဳိး၊ လက္ေဝွ႔ထိုးတဲ့အခါ Speed ေတြ ကို ေလ့က်င့္တဲ့ကိရိယာေတြ၊ အေလးေတြမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အေဖ ထိုးခဲ့တဲ့ဟာ သဲအိတ္ႀကီး ကို ထိုးရတာပဲရွိတယ္။ လူလူခ်င္း ထိုးရတယ္။ ပင္ကို ပါရမီရွိတဲ့သူေတြ မို႔ ကမာၻ႔စင္ျမင့္ အထိေအာင္ ေရာက္သြားတာ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေခတ္မီနည္းပညာေတြ မရွိခဲ့ဘူး။ သူ႔ဆရာ "ေဘာ္ဘီဖစ္ရွား" ဆိုတာ ႏုိင္ငံျခားဆရာပါပဲ။ သူတို႔က စီစဥ္ေပးလုိ႔ သင္ခဲ့ရတဲ့ပညာပဲရွိတယ္။ အဲဒီ လူေတြကလည္း ေခတ္ေဟာင္း လက္ေဝွ႔သမားႀကီးေတြ။

အင္မတန္ သိပၸံနည္းက်တဲ့ စနစ္ေတြနဲ႔ သင္ေပးခဲ့ တာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီမွာလည္း အဲဒီကာလက သင္ေထာက္ကူပစၥည္းေတြက မရွိဘူး။ ဟိုမွာ ကမာၻနဲ႔သြားယွဥ္တဲ့အခါ ကုိယ့္ရဲ႕သတၱိနဲ႔ ပင္ကုိပါရမီအရ သြားယွဥ္ ခဲ့ရတာဆိုေတာ့ သူ လိုခ်င္တဲ့ အိုလံပစ္ ေရႊတံဆိပ္ဆိုတာ မရဘူးေပါ့။ သူ႔ေခတ္တုန္း က ျမန္မာျပည္မွာ ၿပဳိင္ဘက္မရွိဘူး။ မရွိေတာ့ အိႏၵိယ၊ သီဟိုဠ္က... အဲဒီလို ေနရာေတြက လက္ေဝွ႔ သမားေတြေခၚၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖအတြက္ ၿပဳိင္ပြဲေတြ လုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ အေဖ့ကို Promote လုပ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ လက္ေဝွ႔သမားက ပြဲမထိုးရရင္ လက္က်သြား တယ္။ လက္မက်သြားေအာင္ ႏုိင္ငံျခားက လက္ေဝွ႔သမားေတြေခၚၿပီး ထိုးခုိင္းခဲ့တယ္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက အဲဒီေလာက္အထိ ထိုးခဲ့တာပါ။ ဒီေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူလည္း အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီး ေတာ့ အိုလံပစ္ကို သြားထိုးတဲ့အခါ ကြာတားဖုိင္နယ္ မွာ ႐ႈံးတယ္။ ဒါဟာ သူ႔အတြက္ တုိင္းျပည္အေပၚ တင္ က်န္တဲ့အေၾကြးပဲ။ အဲဒီအေၾကြးကို သူ႔သားက ျပန္ဆပ္ႏုိင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က မဆပ္ႏုိင္ပါဘူး။ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လက္ေဝွ႔သမားေကာင္းတစ္ေယာက္ မျဖစ္သြားဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေဝွ႔ ကစားပါတယ္။ ကစားၿပီးေတာ့ ၇၄ ခုႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားလုိက္ ပါတယ္။

စာတည္း။ ။ဆရာ... ဆရာ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာ့ေမေမနဲ႔ မႏၱေလးကို ဆားကုန္ကူးရင္းနဲ႔ လုိက္ခဲ့ဖူးတယ္ လို႔ ဆရာဝင္းၿငိမ္းနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးတုန္းက သိခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေလး နည္းနည္းေျပာျပေပးပါဦး ဆရာ။

ဆရာမ်ဳိးျမင့္ညိမ္း။ ။အဲဒါက အဲဒီကာလတုန္းက အေဖက အစိုးရဝန္ထမ္းဆိုေတာ့ ဝင္ေငြသိပ္မရွိဘူး။ လစာ နည္းတယ္။  ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရြယ္ေရာက္လာၾကၿပီ။ အရြယ္ ေရာက္လာၿပီးေတာ့ အားလံုးကလည္း စားႏုိင္ ေသာက္ႏုိင္တဲ့သူေတြ၊ သန္မာထြားက်ဳိင္းၾကတာ ဆိုေတာ့။ စားႏုိင္ ေသာက္ႏုိင္တဲ့ အရြယ္ေတြ အၿပဳိင္းၿပဳိင္းျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အိမ္မွာ သိပ္မလံုေလာက္ ဘူးေပါ့။ မလံုေလာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အေမက သူ စီးပြားေရးလုပ္မယ္ဆိုၿပီး သူကုိယ္တုိင္ ဝင္လုပ္တယ္။ နဂိုတုန္း ကလည္း အေမက အိမ္မွာအလုပ္လုပ္ပါတယ္။ စက္ပန္းထိုးတာ၊ ဇာပန္းထိုးတာပါ။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေမ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက လုပ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မွတ္မိတဲ့အရြယ္၊ နားလည္တဲ့အရြယ္ အထိ အေမ က စက္ခ်ဳပ္၊ ဇာပန္းထိုးပါတယ္။

ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ ရန္ကုန္ ေရာက္တဲ့အခါ အေမ သိပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ဒီမွာ လည္း အဲဒါက နည္းနည္းေကာ သြားေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တျဖည္းျဖည္း စီးပြားေရးက်ပ္တည္းလာတဲ့ အခါ အေမက သူလုပ္မယ္ ဆိုၿပီး အေဖ့ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီးလုပ္တယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အေမ ေမွာင္ခိုေပါ့။ ေမွာင္ခို လုပ္ဖူးတယ္။ ပစၥည္းေတြ သြားသယ္လာၿပီးေတာ့ ျပန္ေရာင္းတာ။ အဲဒါနဲ႔ပတ္ သက္ၿပီး သူ စိတ္မေကာင္းတာတစ္ခုေပၚလာတယ္။ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြအမ်ဳိးသမီးေလး တစ္ေယာက္ အဖမ္းခံရေတာ့ ဒီအလုပ္ကို သူ မလုပ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး စြန္႔လႊတ္လုိက္တယ္။

တျခားအလုပ္ ကို ကၽြန္ေတာ့္အေဖက လုိက္ေျပာေပးတာေပါ့။ ေရးဘက္မွာ ရွိတဲ့ ပလုိင္ကီးက ဆားလုပ္ငန္းရွင္၊ သူ႔နာမည္က  ဦးဟန္တင္လား... ကၽြန္ေတာ္ သိပ္မမွတ္မိဘူး။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးကို သြားေျပာေပးတာ။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ႀကီးက ဆားေတြကို အေႂကြးေရာင္းေပးတယ္။ အဲဒါေတြ မႏၱေလးကို တင္ပို႔ ရတယ္။ တစ္ပိႆာကို "ဆယ္ျပား" ေလာက္ ျမတ္တယ္။ တစ္ေခါက္ တစ္ေခါက္သြားရင္ ပိႆာ ေသာင္းရွစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ကို မီးရထားနဲ႔ တင္ပို႔တာရွိတယ္။ ကားနဲ႔တင္ပို႔တာရွိတယ္။ အေမ့ ကို အကူအညီေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက် ေတာ့လည္း မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မမွတ္မိေတာ့ဘူးဗ်။ သိပ္အလုပ္ မျဖစ္ေတာ့လို႔ ေနတယ္။ အေမနဲ႔ေတာ့ အဲဒါ လုပ္ဖူးပါတယ္။

ဆက္ရန္
.

No comments: