''လင္ေကာင္မေပၚေမြးတဲ့ ေသာက္ရူးကေလးေပါ့ဗ်ာ'' ေညးက အနီးမွ ျဖတ္သြားရင္း စမစ္ကို လွမ္းေျပာသည္။
ေညးႏွင့္ ဆရာ၀န္တို႔ႏွစ္ဦးသား လူနာတင္ကားေပၚသို႔ တက္သြားၾကသည္။ စမစ္ အေၾကာင္သား ၾကည့္ေန သည္။
စိတ္တင္းၿပီး လႈပ္မည္ႀကံကာရွိေသး။ ဓာတ္ေလွကားထဲမွ လူႏွစ္ေယာက္ အေလာင္းသယ္လာၾက သည္။ စမစ္ မ်က္စိမွိတ္ ထားရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မွိတ္မရ။ မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ရက္သား ျဖစ္ေနသည္။ အေလာင္း ကို လူနာတင္ ကားထဲ သြင္းလိုက္သည္။ လူတစ္ေယာက္ ဒူးေထာက္ၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေနဟန္ ကုိ ပြင့္ေနေသာ တံခါးမႀကီးမွ လွမ္း၍ ျမင္လိုက္ရေသးသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္....
(၁၄)
ၾကာသပေတးေန႔က မိုးသက္မုန္တုိင္းႀကီး က်ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လြန္ခဲ့သည့္ ေလးရက္လံုးလံုး ရာသီဥတု ထူးထူးျခားျခား သာယာေနသည္။ ေႏြေခါင္ေခါင္ အလား ျဖစ္ေနေတာ့၏။
မယ္လ္ကမ္မိတ္တလန္ ၏ ေျပာင္းဖူးေစ်းထဲမွျဖတ္ကာ ဥတၱရအလင္း သတင္းစာတိုက္ ဘက္ သို႔ ေလွ်ာက္ လာသည္။ ရာသီက ပူႏိုင္လြန္းလွသည္ဟု ထင္မိသည္။ သူ ၀တ္ထားသည့္ ၀တ္စံုနက္ က က်ပ္စျပဳ လာသျဖင့္ ပို၍ ပူသလုိ ျဖစ္ေနသည္။
ေသမႈေသခင္း စစ္ေဆးသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ မွာ ေလွာင္ပိတ္ေနသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမတြင္ ဤမွ် လူျပည့္သည္ကို သူ တစ္ခါမွ မႀကံဳစဖူး။ အျပင္ထြက္လာခဲ့မွ သက္သာရာရေတာ့၏။ တံခါးေပါက္နားတြင္ ထိုင္ေနခဲ့ ၍ ေစာေစာထြက္ လာႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သတင္းစာတိုက္ေပၚသို႔ တက္လာသည္။ သူတစ္ေယာက္သာ အေစာဆံုးျပန္ေရာက္သည္ဟု ထင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ မစ္ေမာ့ဖတ္ က ေရာက္ႏွင့္ေန၏။ အခန္းတံးခါးဖြင့္ထားသည္။ ျပတင္းေပါက္မ်ား ကို ဖြင့္ေနသည့္ မစ္ေမာ့ဖတ္ ကို သူလွမ္းျမင္သည္။ မိတ္တလန္ ရပ္လိုက္သည္။ ''အင္း . . .တစ္စခန္းေတာ့ သိမ္းသြားျပန္ၿပီေပါ့ေလ'' မစ္ေမာ့ဖတ္ က ခ်က္ခ်င္း စကားမျပန္။ ၿပီးမွ မႈန္ေတေတေျပာသည္။
''အင္းေလ . . . ၿပီးသြားၿပီေပါ့''
မစ္ေမာ့ဖတ္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ပံု ေပါက္ေန၏။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး အနက္၀တ္ထား၏။ သူ႔မ်က္ႏွာက အပူရွိန္ေၾကာင့္ ညစ္ပုပ္ပုပ္ျဖစ္ေန၏။ သူ႔မ်က္ႏွာထားက ထူးထူးျခားျခား အျမင္ကတ္စရာ။ သို႔ေသာ္ စကားစျမည္ ေျပာစရာ ရွိ၍ မိတ္တလန္ အခန္းထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။
''ဟင္နရီ ခံႏိုင္ရည္ ရွိသားပဲ''
''ကၽြန္မ ထင္ထားတာထက္ေတာင္ ခံႏိုင္ေသးတယ္။ အမႈလိုက္ကလည္း ကူရွာသားပဲ''
မစ္ေမာ့ဖတ္ က ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္သည္။ တံခါးေနာက္တြင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခ်ိတ္လိုက္သည္။
''အင္း လူငယ္ေတြ သနားစရာပဲေနာ္။ တကယ့္ အေဟာသိကံပဲ။ ႏွေျမာစရာပါ။ ေဒးဗစ္သာ သူႀကံတဲ့အတိုင္း လုပ္ႏိုင္လိုက္ ရင္ ဒီေလာက္ အေဟာသိကံျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ၀က္ၿခံထဲမွာ ေညး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ထိုင္ေနတာ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မေတာင္ ပစ္သတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒးဗစ္လိုပဲ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ မွာပါပဲေလ'' ''ဟင္နရီကိုယ္စား သူ လုပ္လိုက္တာ ေကာင္းတာေပါ့'' မိတ္တလန္ က ျဖည္းျဖည္းေျပာ သည္။
''လူတုိုင္း ထင္ျမင္ခ်က္ကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ၿမိဳ႕လူထုကေတာ့ ေပ့ဘက္မွာပဲ ရွိေနတာပါ။ ကိစၥ၀ိစၥေတြၿပီး သြား ရင္ ဥတၱရအလင္း ကေတာ့ သိကၡာပိုတက္လာမွာေပါ့ေလ''
မစ္ေမာ့ဖတ္ က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္၏။
''ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့ေလ။ ဒီကိစၥကသာ မေပၚရင္ သတင္းစာကေတာ့ နာမည္ပ်က္ေကာင္းတုန္း ရွိဦး မွာေပါ့။ ေပ့ကေတာ့ လူထုေမတၱာေၾကာင့္ပါတို႔၊ လူသားကရုဏာေၾကာင့္ပါတို႔ ဆိုတာေတြ ေျပာဦးေတာ့ မွာေပါ့'' မစ္ေမာ့ဖတ္ က လွ်စ္စစ္ေရေႏြးအိုးျဖင့္ ေရေႏြးႀကိဳသည္။
''လက္ဖက္ရည္ ေဖ်ာ္မလို႔။ ဒီလိုေန႔မ်ဳိး ဒါပဲ လုပ္စရာရွိတာပဲ။ တကယ့္ေန႔ပါပဲရွင္. . . ရွင္ေကာ ေသာက္ ပါဦးလား'' ''ေကာင္းသားပဲ''
မိတ္တလန္ က မစ္ေမာ့ဖတ္ကို ၾကည့္ေနသည္။
မစ္ေမာ့ဖတ္ သည္ ဗီရိုထဲမွ ပန္းကန္မ်ားကို ယူသည္။ အံဆြဲထဲမွ သၾကားႏွင့္ လက္ဖက္ေျခာက္ကို ထုတ္သည္။ ေရေအးပိုက္ေပၚမွ ႏို႔ပုလင္းကုိ ဆြဲသည္။
မစ္ေမာ့ဖတ္ က စကားဆက္ေျပာေနသည္။ ေသမႈေသခင္း စစ္ေဆးမႈက သူ႔စိတ္ထဲတြင္ စြဲေနဆဲပင္။
''ကၽြန္မ တကယ္ မသတီတာေတာ့ စမစ္ပဲ။ ေကာ္ရာကို သူ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ေကာင္းေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင္း နဲ႔ေျပာၿပီး မ်က္ရည္ခံထိုးပံုကေတာ့ ကလီကမာ လုပ္တာပဲ။ ကုန္စံုဆိုင္ရွင္ မစၥစ္ေဒးက ေကာ္ရာ ဆိပ္ခံတံတား ဘက္ကုိ ထြက္ေျပးေတာ့ ေအာ္ၿပီးတားတဲ့အေၾကာင္း၊ တားမရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာကတည္းက သူက မ်က္ရည္စမ္းစမ္း လုပ္ခ်င္ေနၿပီ။ သူလို လူမ်ဳိးကမ်ား ေကာ္ရာကုိ အလြမ္းသယ္ေနရတယ္လို႔ ရွိေသး။ ပါးရိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္''
''သနားစရာ သတၱ၀ါပါဗ်ာ။ လည္စင္းခံေနရွာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သူ႔အတြက္ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းဘူး''
''စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မေနပါနဲ႔ ရွင္။ စမစ္ သတင္းမ်ားၾကားခ်င္ရင္ ေျပာစရာရွိပါ့''
''ဘာပါလိမ့္ဗ်ာ'' ''ဟင္နရီက သူ႕ကို အလုပ္ခန္႔လိုက္ၿပီေလ''
''ဘာ'' ''ေၾကာ္ျငာဌာနမွဴးတဲ့ ရွင္ေရ႕. . .'' ''ဘုရားေရ. . ." မိတ္တလန္ တေအာင့္ေလာက္ ငိုင္သြားသည္။
''ခင္ဗ်ား ေျပာခ်င္သလို ေျပာေပါ့ေလ။ ဒီကလိယုဂ္ေခတ္ႀကီးမွာ သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာနဲ႔ နီးစပ္တာရယ္ လို႔ေတာ့ ေပ့ တစ္ေယာက္ တည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးေသးတယ္''
မစ္ေမာ့ဖတ္က ေခါင္းရမ္းသည္။
''ႏွလံုးေကာင္း ၀မ္းႀကီးလူစားဆိုတာ အဲဒါမ်ိဳးပဲ။ သူ႔အေဖဆို ဒါမ်ိဳး ဘာရလိမ့္မလဲ။ စမစ္လို လူမ်ဳိး ကို ျမင္လိုက္တာ နဲ႔ ေဆာင့္ကို ကန္ထုတ္ပစ္မွာ''
''ခင္ဗ်ား ကလည္း ေပ့အေပၚ ပစ္ပစ္ခါခါ ႏိုင္လြန္းပါတယ္ဗ်ာ။ အၿမဲတမ္းကိုပဲ''
မိတ္တလန္က လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို လွမ္းယူရင္းေျပာသည္။
''ဒီ သံုးေလးႏွစ္မွာ သူ ႀကံဳးရုန္းလုပ္ခဲ့ရတာလည္း ထည့္တြက္ပါဦးေလ။ ႏွလံုးေရာဂါႀကီးကလည္း ရွိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခု ကိစၥ။ ေဒးဗစ္ကို သူ ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္တြယ္တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားလည္း သိသားပဲ''
''ဟုတ္ပါတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေဒးဗစ္ကေလးပါပဲ''
မစ္ေမာ့ဖတ္သည္ လက္ဖက္ရည္ တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ေသာက္ေနသည္။ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေပၚမွ ေက်ာ္ကာ မိတ္တလန္ ကို မသာမယာ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ၿပီးမွ . . .
''ဒါေပမဲ့ သူ တတမ္းတတ ျဖစ္ေနမွာကေတာ့ ေကာ္ရာပါ'' ဟု ေျပာလိုက္၏။
မိတ္တလန္ ၾကား၀င္မေျပာႏိုင္မီမွာပင္ မစ္ေမာ့ဖတ္က ဆက္ေျပာသြားသည္။
''သူကုိယ္တိုင္ သိခ်င္မွလည္း သိမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ေကာ္ရာ့ကို သူ ခ်စ္ေနတာရွင့္။ သူ႕ကိုလည္း အျပစ္မတင္ပါဘူးေလ။ တကယ္တမ္းေျပာရင္ သူ႕ကုိ ကၽြန္မ ခ်ီးေတာင္ခ်ီးက်ဴးပါေသးတယ္။ ေကာ္ရာက တကယ့္ မိန္းမပဲ။ ခင္တတ္တယ္။ ခ်စ္တတ္တယ္။ ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့လူကုိလည္း လိုခ်င္တယ္။ ေဒးဗစ္က အဲဒီလို လူစားမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ျပန္ေၾကာင္လာေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့။ ေကာ္ရာကို ပိဋကတ္အိုးကြဲ စာအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္ခုိင္း လို႕ ဖတ္ခုိင္း။ ဂုမၻာန္တစ္ေထာင္ ေစာင့္တဲ့ အတိုင္း လုပ္လိုလုပ္နဲ႔ေပါ့ေလ။ ေကာ္ရာကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဖူးပါဘူး။ ကၽြန္မ သိတာေပါ့။ ေဒးဗစ္ ကို သူခင္တယ္။ ျမတ္ႏိုးတယ္။ သနားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး" "ေပါက္ကရေတြ ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ" မိတ္တလန္က ခပ္ထန္ထန္ စကားျဖတ္ပစ္သည္။
"ဒါမ်ိဳးေတြ ေျပာေနဖို႔ အခ်ိန္ မဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါေတာ့ ဒါေပါ့။ ဒါေပမ့ဲ ကၽြန္မ သိေနတာ ၾကာလွၿပီ။ စလီဒန္မွာ ဟင္နရီ ေပ်ာ္တယ္။ ေကာ္ရာ မေရာက္ခင္က ဒီေလာက္ မေပ်ာ္ဘူး။ ဒီေလာက္လည္း မသြားဘူး။ ေကာ္ရာ့အတြက္ဆိုရင္ ဒီေလာက္ မေပ်ာ္ဘူး။ ဒီေလာက္ လည္း မသြားဘူး။ ေကာ္ရာ့အတြက္ဆိုရင္ ဘာမဆို သူ လုပ္မွာပဲ။ ဥတၱရအလင္းကိုေတာင္ လက္လႊတ္ရ လႊတ္ရ ဆိုတဲ့ အထိပဲ။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ေကာ္ရာ့ အေလာင္း ျပန္ေတြ႕ၿပီးလို႔ လူး၀စ္ လာေျပာေတာ့ အနားမွာ ကၽြန္မ ရွိေနသားပဲ။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ရွင္ျမင္ေစခ်င္တယ္။ သူ ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ ဒဏ္ရာေတြ ဘာေတြမ်ား ရေသး သလား ကြာ။ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္မ်ား ျဖစ္ေသးသလားကြာတဲ့။ မျဖစ္ပါဘူးလို႔ လူး၀စ္က ေျပာမွ ဘုရားသခင္ ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးပါပဲ ကြယ္တဲ့"
မဲလ္ကမ္ က မစ္ေမာ့ဖတ္ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ နားၾကားျပင္းေတာ့ ကပ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၾကားလည္း ၾကားခ်င္ သည္။
"မစ္ေမာ့ဖတ္။ ဟင္နရီကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ က႑ေကာဇလုပ္ေနရတာလဲဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ လည္း သူ႔အေဖ နဲ႔ပဲ အၿမဲႏိႈင္းေျပာေနတာပဲ" ဟု သူ႔ႏႈတ္မွ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္။
မစ္ေမာ့ဖတ္က ခ်က္ခ်င္းမေျဖ။ ခဏၾကာမွ ...
"က႑ေကာဇ မလုပ္ပါဘူး။ သူက ကၽြန္မ စိတ္ႀကိဳက္ ဥတၱရအလင္း အယ္ဒီတာ ခ်ဳပ္မ်ိဳး မဟုတ္တာ တစ္ခု ပါပဲ။ ေပ်ာ့လြန္းတယ္။ ၀ုန္းဒုန္းက်ဲရမယ့္ ကိစၥမ်ိဳးမွာ လည္စင္းခံတယ္။ သူ႔အေဖက ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ဟိုလူက တကယ့္ေယာက်ာ္း" "ခင္ဗ်ား အထင္ႀကီးတာလည္း ပါလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ အထင္ႀကီးတယ္" မစ္ေမာ့ဖတ္၏ ေလသံက ျဗဳန္းခနဲ ဘာမထိသံ ေပါက္လာသည္။
"အဲဒီလို လူစားမ်ိဳးျဖစ္လို႔ခ်ည္း ေလးစားတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္မအတြက္ လုပ္ေပးခဲ့တာေတြ လည္း ရွိေသး တယ္။ ကၽြန္မအတြက္ သူ အိမ္ကေလးတစ္လံုး၀ယ္ေပးတဲ့အေၾကာင္း ရွင္ၾကားဖူးၿပီ ေရာေပါ့"
"နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ၾကာဖူးပါတယ္" မိတ္တလန္က မယုတ္မလြန္ ေျပာသည္။ မစ္ေမာ့ဖတ္ ႏႈတ္မတြန္႔ေတာ့။
"ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မ ကိုယ့္၀င္းကိုယ့္ၿခံကေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ေနခ်င္တာ သူ သိတယ္ ... တစ္ေန႔ေတာ့ ... ကၽြန္မ တစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ဘူး ... ကၽြန္မ ကို အိမ္ဂရန္ လာေပးတယ္။ ကၽြန္မ လစာထဲက အရစ္က် ဆပ္မယ္ လုပ္ေတာ့ သူက ရယ္ရုံရယ္ေနတယ္။ တစ္ခါတေလ ပန္းခူးလာခဲ့တဲ့။ ဒါပဲ ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔အထိ ကၽြန္မ ရုံးကို ေန႔တုိင္း ပန္းယူလာေနတာေပါ့"
မစ္ေမာ့ဖတ္ တေအာင့္ စကားရပ္လုိက္၏။ မိတ္တလန္ အနားတြင္ ရွိေနသည္ကိုပင္ ေမ့ေနဟန္ တူ၏။
"သူ႔မိန္းမ ဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ စေနေန႔ညေနပိုင္းကို ကၽြန္မဆီ ၀င္လာတတ္တယ္။ ေဆးတံ တစ္ဆံုဖြာ၊ ဘီယာတစ္ခြက္ေသာက္ေပါ့ေလ။ သူက ဘာတန္တံဆိပ္ဘီယာကို ႀကိဳက္တယ္။ ကၽြန္မ လည္း အဲဒီဘီယာပဲ အိမ္မွာ အၿမဲေဆာင္ထားတယ္"
မစ္ေမာ့ဖတ္က စကားျပတ္သြားသည္။ မိတ္တလန္က သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနမွန္း သတိျပဳလိုက္မိ သည္။ ရွက္ေသြး ရဲခနဲ ဖ်န္းသြားသည္။ သူ ရွက္ေသြးဖ်န္းသည္ကို မိတ္တလန္ ျမင္ဖူးသည္မွာ ဤတစ္ႀကိမ္သာ။ သူတို ႔ႏွစ္ေယာက္ စလံုး မိနစ္အတန္ၾကာ စကားတစ္ခြန္းမွ မဟျဖစ္ၾက။ ၿငိမ္လြန္း ၍ ေနရထုိင္ရ ကသိ ကေအာက္ ျဖစ္လာသည္။ မိတ္တလန္ ထရပ္လိုက္၏။
"ကဲ ... အလုပ္လုပ္ၾကဦးစို႔။ ဘိုးေတာ္မရွိတုန္း အေခ်ာင္ခုိသလို ျဖစ္ေနရင္ မေကာင္းဘူး။ အလုပ္ႀကံဳး လုပ္ၾကမွ ျဖစ္မယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။ အမ်ားႀကီးကို လုပ္ၾကရမွာ။ ဒီေန႔ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီမွ ဌာနမွဴး အစည္းအေ၀း လုပ္မယ္။ တျခားလူေတြလည္း ေျပာလိုက္ဦး။ လက္ဖက္ရည္ တုိက္တာ ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ"
မိတ္တလန္ သူ႔အခန္း ဆက္သြားသည္။ လာမည့္ သံုးလအတြက္ အစီအစဥ္မ်ားကို စဥ္းစားသည္။
ဟင္နရီေပ့ ခြင့္ရက္ရွည္ယူထားစဥ္ သတင္းစာလုပ္ငန္း တာ၀န္အမ်ားစုမွာ သူ႔တာ၀န္ခ်ည္းလိုလို ျဖစ္ေတာ့မည္။
ထုိအခိုက္ မွာပင္ တံခါးေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ဖန္း၀စ္ ၀င္လာသည္။ တယ္လီ ပရင္တာ ေၾကးနန္း စာရြက္ရွည္တစ္ရြက္ ကို ကိုင္ထားသည္။
"အခုပဲ ၀င္လာတဲ့ ေအပီသတင္းဆရာေရ႕"
"ဘာတဲ့တံုးကြ" "အဏုျမဴစက္ရုံႀကီး ေနရာကိစၥ စိတ္ေျပာင္းၾကျပန္ၿပီနဲ႔ တူပါရဲ႕ ဆရာရယ္"
"ဘာ ..." မိတ္တလန္ လႊတ္ခနဲ အလန္႔တၾကားေအာ္လိုက္မိသည္။
"ဒီကို မလာၾကေတာ့ဘူးလား"
"လာပံု မေပါက္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဆူသာလန္ ရိႈင္းယာနယ္ ကုန္းျမင့္ေဒသ ကို မ်က္စိက်ျပန္ၿပီနဲ႔ တူပါတယ္။ အဲဒီ နယ္ကို စဥ္းစားေနတယ္တဲ့။ မေန႔က လြတ္ေတာ္ထဲမွာ အတြင္း၀န္က ေၾကညာ သြားတယ္ေလ"
မယ္လ္ကမိတ္တလန္က တယ္လီပရင္တာ ေၾကးနန္းသတင္းကို ဖတ္ၾကည့္သည္။
"မင္းေကာ နားလည္ႏိုင္ရဲ႕လား။ ဘုရားမ လို႔ ဒီငနဲ စကားၿမဲပါေစကြာ"
"ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဆူသာလန္က အကြက္အကြင္း ပိုက်တယ္လို႔ ေျပာထားတာပဲဟာ ဆရာရယ္"
"ျမတ္စြာဘုရား" မိတ္တလန္က ေရရြတ္လိုက္၏
"တို႔ေတြ ဒီမွာ ေအး ေအးေနၾကရဦးမယ့္ သေဘာေပ့ါ။ အနည္းဆံုး အေတာ္ၾကာၾကာေလး ပိုၿပီးေတာ့ ေအးေအးေနၾက ရဦးမွာေပါ့ေလ"
ဖန္း၀စ္ ထြက္သြားသည္။ မိတ္တလန္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ၿပီး ၀န္ႀကီးဌာနတစ္ခု ဇေ၀ဇ၀ါ မေရာမရာ လုပ္ရုံ သက္သက္ျဖင့္ ေပၚေပါက္ရသည့္ အခ်င္းျဖစ္ရပ္ တစ္သီႀကီးကို စဥ္းစားေနမိေလ ၏။ ေလွ်ာေမြး ဗာရာဏသီခ်ဲ႕ သည့့္ အတ္တေလစီမံကိန္းသာ ၿဂိဳဟ္မေမႊလွ်င္ ႏွစ္ႏွစ္လံုးလံုး အရည္မရ အဖတ္မရ သူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္ ခ်ခဲ့ရ သည့္ ပဋိပကၡကို ရင္ဆုိင္ရဖြယ္ မရွိပါတကား။ ထုိပဋိပကၡကို မရႈမလွ ဇာတ္သိမ္းေစခဲ့သည့္ ေၾကကြဲစရာ့ အျဖစ္ဆိုး ကိုလည္း ႀကံဳေတြ႕ရဖြယ္ မရွိပါ တကား။
မိတ္တလန္သည္ စိတ္ကို အႏိုင္ႏိုင္ တင္းလိုက္သည္။ အနာဂတ္ကိုသာ ေရွ႕ရႈလိုက္သည္။ ဌာနမွဴး အစည္းအေ၀း အစီအစဥ္မ်ားကို တစ္ခုခ်င္းေရးမွတ္ေနသည္။ နာရီ၀က္ခန္႔ အရွိန္မွန္မွန္ အလုပ္ လုပ္ေနသည္။
ထုိအခိုက္ တြင္ နားယဥ္ပါးေသာ အသံတစ္ခုကို စႀကၤ ံမွ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မိ ၏။ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္ေနမိ၏။ နားေ၀တိမ္ေတာင္ ျဖစ္ေနမိ၏။ ဟင္နရီေပ့၏ ေျခသံကို သူ ေကာင္းေကာင္း အမွတ္သညာ မထား မိေသးပါကလားဟု ေတြးျဖစ္ေနမိ၏။ ထုိစဥ္ တံခါးပြင့္လာ သည္။ ဟင္နရီေပ့ ၀င္လာ သည္။
မိတ္တလန္ ေငါက္ခနဲ ထရပ္လုိက္သည္။
"ဘယ့္နဲ႔ ဟင္နရီ ... ခင္ဗ်ား အိမ္တန္းျပန္ၿပီး နားေနၿပီ ထင္တာ"
"ခဏတစ္ျဖဳတ္ ၀င္လာတာပါဗ်ာ။ ကားလည္း ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနတာပါတယ္"
ေပ့ သည္ စားပြဲစြန္းကို မွီရပ္ေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ခါတိုင္းထက္ ပို၍ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေန၏။ ေလာကဓံကို ႀကံ့ႀကံ့ခုိင္ႏိုင္သည့္ ရုပ္လကၡဏာကား သူ႔မ်က္ႏွာ ေပၚလြင္ေနေလသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အေျပာင္းအလဲ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္တို႔သည္ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အထင္းသားေပၚေနသည္။
သို႔ေသာ္ မိတ္တလန္ ထင္သေလာက္ အထိနာဟန္ မတူ။
ရုပ္ပိုင္း အားျဖင့္လည္း အားျပည္႕ မာန္ျပည့္ မဟုတ္။ စိတ္ပိုင္းအားျဖင့္လည္း ရဲေသြးတစ္စက္ကေလး မျပ။ သုိ႔ျပလ်က္ သူ ဘယ္လိုမ်ား ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္စြမ္း ရွိပါလိမ့္။ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး သစၥာရွိရွိ၊ သိကၡာရွိရွိ၊ လူထု အေပၚ ေစတနာ ရွိရွိ၊ ကတိေစာင့္စည္းမႈ ရွိရွိ၊ ကိုယ္က်င့္တာ၀န္ မ်ားကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ က်င့္သံုးခဲ့ျခင္း၊ ရိုးရိုးက်င့္၊ ျမင့္ျမင့္ႀကံ၊ မွန္မွန္ေျပာ ကုိယ္က်င့္တရား မ်ားကို မလြတ္တမ္း က်င့္ႀကံ ခဲ့ျခင္းတို႔ေၾကာင့္သာ ဤသို႔ ႀကံ့ႀကံ့ ခံႏိုင္စြမ္းရွိျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု မိတ္တလန္ ေတြးမိသည္။
"ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပင္လယ္ခရီးရွည္ ထြက္ေတာ့မယ္ ဆဲဆဲ သူတို ႔နဲ႔ ျပႆနာေပၚလာတာပဲ။ အဲဒီကို သြားလိုက္ဦးမယ္။ ပထမေျပာခ်င္ တာကေတာ့ ဥတၱရအလင္းမွာ ခင္ဗ်ား လည္း အစုစပ္ပါရေအာင္ စီစဥ္ထားတယ္ဆိုတာပဲ။ အဲဒါ ခင္ဗွားကို အသိေပးဖို႔။ အစုစုပ္ စာခ်ဳပ္ဆြဲေပးဖို႔ လည္း ေရွ႕ေနကို ေျပာၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးမထြက္ ခင္ လက္မွတ္ထုိးသြားမယ္"
မိတ္တလန္ ပိတ္ပိတ္သား ၿငိမ္ေန၏။ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ရုိးသားပြင့္လင္းေသာ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးတြင္ တေအာင့္ေလာက္ ေသြးေရာင္ေပ်ာက္သြားသည္။ ၿပီးမွ ေသြးေရာင္ျပန္လႊမ္း လာသည္။ ပို၍ ရဲရဲ တြတ္တြတ္ႀကီး ျဖစ္ေတာ့သည္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ႀကိဳးႀကိဳးကုတ္ကုတ္ လုပ္ခဲ့ရာမွ ယခုကဲ့သို႔ေသာ ကမ္းလွမ္း ခ်က္မ်ိဳးကို မေမွ်ာ္မကိုး ရရွိလိုက္သည္မွာ မ်က္စိျပာမတတ္ အံ့အားအသင့္ႀကီး သင့္ေစသည္။ မနည္းစိတ္ထိန္းထားရသည္။ စိတ္ခိုင္ခုိင္ ခ်ဳပ္တည္းထားသည့္ၾကားမွ သူ႔အသံက သိုးသိုးသိသိ တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ထုိအသံျဖင့္ စကားျပန္ သည္။ "ေျပာစရာ မရွိသေလာက္ပါပဲ ဟင္နရီ ...။ ေက်းဇူးတင္တယ္ ... ဆိုတာ တစ္ခုပါပဲ ..."
"ဒါျဖင့္ ဒီကိစၥျပတ္ၿပီ" ေပ့ က အေလးအနက္ ဆက္ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ မွာ ရွိေနတာတစ္ခု က်န္ေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားမ်ား အံ့အားသင့္သြားမလားေတာ့ မသိဘူး။ ေျပာေကာင္းရဲ႕လားလည္း ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီၿပီးခဲ့တဲ့ ေလးရက္အတြင္း ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚ ထားခဲ့တဲ့ ေစတနာေတြ၊ ကရုဏာေတြ ... ဒါေတြဟာ ဒီၿမိဳ႕လူထုရဲ႕ ေမတၱာပဲ"
မစ္ေမာ့ဖတ္ ခႏိုးခနဲ႔ ေဟာကိန္း ထုတ္ထားသည့္စကားကို မိတ္တလန္ ၾကားေယာင္လာမိသည္။
"ကုိယ့္စည္းကမ္း ကိုယ္ေဖာက္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရးကိစၥကေလးတစ္ခု ေရးရမလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ တည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးထားတာကို ခင္ဗ်ားလည္း သေဘာေပါက္မွာပါ။ စာဖတ္ ပရိသတ္ဆီကို ေရးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ သ၀ဏ္လႊာ ဆိုပါေတာ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရး ယံုၾကည္ခံယူခ်က္ကို အတည္ျပဳတာရယ္ ... ၿမိဳ႕လူထု နယ္လူထုရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ၊ ေထာက္ခံမႈကို ဂါရ၀ ျပဳတာရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လို ဒုကၡသုကၡမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳ သတင္းစာကို ေလွခြက္က်န္ အလံ မလွဲစတမ္း ထုတ္ၿမဲထုတ္သြားမယ္ဆိုတာ အာမ၀န္တာ ခံတာရယ္ ..." "အဲဒီ သေဘာထားအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ေရးရင္ ေကာင္းပါ့မလား။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို သေဘာရသ လဲ။ သိမ္မ်ား သိမ္ေနသလား" "ေရးပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားအဖို႔လည္း ေကာင္းတယ္။ အားလုံးအဖို႔လည္း အက်ိဳး ရွိတယ္"။ မိတ္တလန္က တစ္ခ်က္ကေလး ဆုတ္ဆုိင္းျခင္း မရွိ။ ခုိင္ခုိင္မာမာ၊ ျပတ္ျပတ္သားသား တုိက္တြန္း သည္။
ေပ့ မ်က္ႏွာ မသိမသာ ၀င္းၾကည္သြားသည္။
"ဒါျဖင့္ ေရးမယ္ဗ်ာ။ ေက်းဇူးပါပဲ မယ္လ္ကမ္ေရ"
ေပ့ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ မိတ္တလန္ ထုိင္ေနေသးသည္။ ၿပီးမွ သတင္းခန္းသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ မိတ္တလန္ စႀကၤ ံမွ ေလွ်ာက္လာသည္။ ဟင္နရီေပ့၏ အခန္းေရွ႕မွ ျဖတ္သြားသည္။
စားပြဲတြင္ထုိင္၊ ကိုယ္ကိုခပ္ကိုင္းကိုင္းငုံ႔၊ ေခါင္းကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေထာက္ကာ နက္ျဖန္ထုတ္ ဥတၱရအလင္း တြင္ ေဖာ္ျပရန္ လူထုထံ သ၀ဏ္လႊာကို မွန္မွန္ႀကီး ေရးေနသည့္ ဟင္နရီေပ့အား ပြင့္ေနေသာ အခန္း တံခါးေပါက္မွေန၍ မိတ္တလန္ လွမ္းျမင္လိုက္ရေလ၏။
၀င္းတင္
ၿပီးပါၿပီ
.
ေညးႏွင့္ ဆရာ၀န္တို႔ႏွစ္ဦးသား လူနာတင္ကားေပၚသို႔ တက္သြားၾကသည္။ စမစ္ အေၾကာင္သား ၾကည့္ေန သည္။
စိတ္တင္းၿပီး လႈပ္မည္ႀကံကာရွိေသး။ ဓာတ္ေလွကားထဲမွ လူႏွစ္ေယာက္ အေလာင္းသယ္လာၾက သည္။ စမစ္ မ်က္စိမွိတ္ ထားရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မွိတ္မရ။ မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ရက္သား ျဖစ္ေနသည္။ အေလာင္း ကို လူနာတင္ ကားထဲ သြင္းလိုက္သည္။ လူတစ္ေယာက္ ဒူးေထာက္ၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေနဟန္ ကုိ ပြင့္ေနေသာ တံခါးမႀကီးမွ လွမ္း၍ ျမင္လိုက္ရေသးသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္....
(၁၄)
ၾကာသပေတးေန႔က မိုးသက္မုန္တုိင္းႀကီး က်ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လြန္ခဲ့သည့္ ေလးရက္လံုးလံုး ရာသီဥတု ထူးထူးျခားျခား သာယာေနသည္။ ေႏြေခါင္ေခါင္ အလား ျဖစ္ေနေတာ့၏။
မယ္လ္ကမ္မိတ္တလန္ ၏ ေျပာင္းဖူးေစ်းထဲမွျဖတ္ကာ ဥတၱရအလင္း သတင္းစာတိုက္ ဘက္ သို႔ ေလွ်ာက္ လာသည္။ ရာသီက ပူႏိုင္လြန္းလွသည္ဟု ထင္မိသည္။ သူ ၀တ္ထားသည့္ ၀တ္စံုနက္ က က်ပ္စျပဳ လာသျဖင့္ ပို၍ ပူသလုိ ျဖစ္ေနသည္။
ေသမႈေသခင္း စစ္ေဆးသည့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ မွာ ေလွာင္ပိတ္ေနသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမတြင္ ဤမွ် လူျပည့္သည္ကို သူ တစ္ခါမွ မႀကံဳစဖူး။ အျပင္ထြက္လာခဲ့မွ သက္သာရာရေတာ့၏။ တံခါးေပါက္နားတြင္ ထိုင္ေနခဲ့ ၍ ေစာေစာထြက္ လာႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သတင္းစာတိုက္ေပၚသို႔ တက္လာသည္။ သူတစ္ေယာက္သာ အေစာဆံုးျပန္ေရာက္သည္ဟု ထင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ မစ္ေမာ့ဖတ္ က ေရာက္ႏွင့္ေန၏။ အခန္းတံးခါးဖြင့္ထားသည္။ ျပတင္းေပါက္မ်ား ကို ဖြင့္ေနသည့္ မစ္ေမာ့ဖတ္ ကို သူလွမ္းျမင္သည္။ မိတ္တလန္ ရပ္လိုက္သည္။ ''အင္း . . .တစ္စခန္းေတာ့ သိမ္းသြားျပန္ၿပီေပါ့ေလ'' မစ္ေမာ့ဖတ္ က ခ်က္ခ်င္း စကားမျပန္။ ၿပီးမွ မႈန္ေတေတေျပာသည္။
''အင္းေလ . . . ၿပီးသြားၿပီေပါ့''
မစ္ေမာ့ဖတ္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ပံု ေပါက္ေန၏။ သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး အနက္၀တ္ထား၏။ သူ႔မ်က္ႏွာက အပူရွိန္ေၾကာင့္ ညစ္ပုပ္ပုပ္ျဖစ္ေန၏။ သူ႔မ်က္ႏွာထားက ထူးထူးျခားျခား အျမင္ကတ္စရာ။ သို႔ေသာ္ စကားစျမည္ ေျပာစရာ ရွိ၍ မိတ္တလန္ အခန္းထဲ ၀င္လာခဲ့သည္။
''ဟင္နရီ ခံႏိုင္ရည္ ရွိသားပဲ''
''ကၽြန္မ ထင္ထားတာထက္ေတာင္ ခံႏိုင္ေသးတယ္။ အမႈလိုက္ကလည္း ကူရွာသားပဲ''
မစ္ေမာ့ဖတ္ က ဦးထုပ္ကို ခၽြတ္သည္။ တံခါးေနာက္တြင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခ်ိတ္လိုက္သည္။
''အင္း လူငယ္ေတြ သနားစရာပဲေနာ္။ တကယ့္ အေဟာသိကံပဲ။ ႏွေျမာစရာပါ။ ေဒးဗစ္သာ သူႀကံတဲ့အတိုင္း လုပ္ႏိုင္လိုက္ ရင္ ဒီေလာက္ အေဟာသိကံျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ၀က္ၿခံထဲမွာ ေညး ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ထိုင္ေနတာ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မေတာင္ ပစ္သတ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒးဗစ္လိုပဲ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ မွာပါပဲေလ'' ''ဟင္နရီကိုယ္စား သူ လုပ္လိုက္တာ ေကာင္းတာေပါ့'' မိတ္တလန္ က ျဖည္းျဖည္းေျပာ သည္။
''လူတုိုင္း ထင္ျမင္ခ်က္ကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ၿမိဳ႕လူထုကေတာ့ ေပ့ဘက္မွာပဲ ရွိေနတာပါ။ ကိစၥ၀ိစၥေတြၿပီး သြား ရင္ ဥတၱရအလင္း ကေတာ့ သိကၡာပိုတက္လာမွာေပါ့ေလ''
မစ္ေမာ့ဖတ္ က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္၏။
''ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့ေလ။ ဒီကိစၥကသာ မေပၚရင္ သတင္းစာကေတာ့ နာမည္ပ်က္ေကာင္းတုန္း ရွိဦး မွာေပါ့။ ေပ့ကေတာ့ လူထုေမတၱာေၾကာင့္ပါတို႔၊ လူသားကရုဏာေၾကာင့္ပါတို႔ ဆိုတာေတြ ေျပာဦးေတာ့ မွာေပါ့'' မစ္ေမာ့ဖတ္ က လွ်စ္စစ္ေရေႏြးအိုးျဖင့္ ေရေႏြးႀကိဳသည္။
''လက္ဖက္ရည္ ေဖ်ာ္မလို႔။ ဒီလိုေန႔မ်ဳိး ဒါပဲ လုပ္စရာရွိတာပဲ။ တကယ့္ေန႔ပါပဲရွင္. . . ရွင္ေကာ ေသာက္ ပါဦးလား'' ''ေကာင္းသားပဲ''
မိတ္တလန္ က မစ္ေမာ့ဖတ္ကို ၾကည့္ေနသည္။
မစ္ေမာ့ဖတ္ သည္ ဗီရိုထဲမွ ပန္းကန္မ်ားကို ယူသည္။ အံဆြဲထဲမွ သၾကားႏွင့္ လက္ဖက္ေျခာက္ကို ထုတ္သည္။ ေရေအးပိုက္ေပၚမွ ႏို႔ပုလင္းကုိ ဆြဲသည္။
မစ္ေမာ့ဖတ္ က စကားဆက္ေျပာေနသည္။ ေသမႈေသခင္း စစ္ေဆးမႈက သူ႔စိတ္ထဲတြင္ စြဲေနဆဲပင္။
''ကၽြန္မ တကယ္ မသတီတာေတာ့ စမစ္ပဲ။ ေကာ္ရာကို သူ ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔ ေကာင္းေၾကာင္း၊ ဘာေၾကာင္း နဲ႔ေျပာၿပီး မ်က္ရည္ခံထိုးပံုကေတာ့ ကလီကမာ လုပ္တာပဲ။ ကုန္စံုဆိုင္ရွင္ မစၥစ္ေဒးက ေကာ္ရာ ဆိပ္ခံတံတား ဘက္ကုိ ထြက္ေျပးေတာ့ ေအာ္ၿပီးတားတဲ့အေၾကာင္း၊ တားမရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာကတည္းက သူက မ်က္ရည္စမ္းစမ္း လုပ္ခ်င္ေနၿပီ။ သူလို လူမ်ဳိးကမ်ား ေကာ္ရာကုိ အလြမ္းသယ္ေနရတယ္လို႔ ရွိေသး။ ပါးရိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္''
''သနားစရာ သတၱ၀ါပါဗ်ာ။ လည္စင္းခံေနရွာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သူ႔အတြက္ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းဘူး''
''စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မေနပါနဲ႔ ရွင္။ စမစ္ သတင္းမ်ားၾကားခ်င္ရင္ ေျပာစရာရွိပါ့''
''ဘာပါလိမ့္ဗ်ာ'' ''ဟင္နရီက သူ႕ကို အလုပ္ခန္႔လိုက္ၿပီေလ''
''ဘာ'' ''ေၾကာ္ျငာဌာနမွဴးတဲ့ ရွင္ေရ႕. . .'' ''ဘုရားေရ. . ." မိတ္တလန္ တေအာင့္ေလာက္ ငိုင္သြားသည္။
''ခင္ဗ်ား ေျပာခ်င္သလို ေျပာေပါ့ေလ။ ဒီကလိယုဂ္ေခတ္ႀကီးမွာ သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာနဲ႔ နီးစပ္တာရယ္ လို႔ေတာ့ ေပ့ တစ္ေယာက္ တည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးေသးတယ္''
မစ္ေမာ့ဖတ္က ေခါင္းရမ္းသည္။
''ႏွလံုးေကာင္း ၀မ္းႀကီးလူစားဆိုတာ အဲဒါမ်ိဳးပဲ။ သူ႔အေဖဆို ဒါမ်ိဳး ဘာရလိမ့္မလဲ။ စမစ္လို လူမ်ဳိး ကို ျမင္လိုက္တာ နဲ႔ ေဆာင့္ကို ကန္ထုတ္ပစ္မွာ''
''ခင္ဗ်ား ကလည္း ေပ့အေပၚ ပစ္ပစ္ခါခါ ႏိုင္လြန္းပါတယ္ဗ်ာ။ အၿမဲတမ္းကိုပဲ''
မိတ္တလန္က လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို လွမ္းယူရင္းေျပာသည္။
''ဒီ သံုးေလးႏွစ္မွာ သူ ႀကံဳးရုန္းလုပ္ခဲ့ရတာလည္း ထည့္တြက္ပါဦးေလ။ ႏွလံုးေရာဂါႀကီးကလည္း ရွိေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခု ကိစၥ။ ေဒးဗစ္ကို သူ ဘယ္ေလာက္ သံေယာဇဥ္တြယ္တယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားလည္း သိသားပဲ''
''ဟုတ္ပါတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေဒးဗစ္ကေလးပါပဲ''
မစ္ေမာ့ဖတ္သည္ လက္ဖက္ရည္ တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ေသာက္ေနသည္။ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေပၚမွ ေက်ာ္ကာ မိတ္တလန္ ကို မသာမယာ လွမ္းၾကည့္လိုက္၏။ ၿပီးမွ . . .
''ဒါေပမဲ့ သူ တတမ္းတတ ျဖစ္ေနမွာကေတာ့ ေကာ္ရာပါ'' ဟု ေျပာလိုက္၏။
မိတ္တလန္ ၾကား၀င္မေျပာႏိုင္မီမွာပင္ မစ္ေမာ့ဖတ္က ဆက္ေျပာသြားသည္။
''သူကုိယ္တိုင္ သိခ်င္မွလည္း သိမွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ေကာ္ရာ့ကို သူ ခ်စ္ေနတာရွင့္။ သူ႕ကိုလည္း အျပစ္မတင္ပါဘူးေလ။ တကယ္တမ္းေျပာရင္ သူ႕ကုိ ကၽြန္မ ခ်ီးေတာင္ခ်ီးက်ဴးပါေသးတယ္။ ေကာ္ရာက တကယ့္ မိန္းမပဲ။ ခင္တတ္တယ္။ ခ်စ္တတ္တယ္။ ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့လူကုိလည္း လိုခ်င္တယ္။ ေဒးဗစ္က အဲဒီလို လူစားမဟုတ္ဘူး။ စိတ္ျပန္ေၾကာင္လာေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့တာေပါ့။ ေကာ္ရာကို ပိဋကတ္အိုးကြဲ စာအုပ္ႀကီးေတြ ဖတ္ခုိင္း လို႕ ဖတ္ခုိင္း။ ဂုမၻာန္တစ္ေထာင္ ေစာင့္တဲ့ အတိုင္း လုပ္လိုလုပ္နဲ႔ေပါ့ေလ။ ေကာ္ရာကေတာ့ ဘာမွ မေျပာဖူးပါဘူး။ ကၽြန္မ သိတာေပါ့။ ေဒးဗစ္ ကို သူခင္တယ္။ ျမတ္ႏိုးတယ္။ သနားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး" "ေပါက္ကရေတြ ေျပာမေနစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ" မိတ္တလန္က ခပ္ထန္ထန္ စကားျဖတ္ပစ္သည္။
"ဒါမ်ိဳးေတြ ေျပာေနဖို႔ အခ်ိန္ မဟုတ္ပါဘူး"
"ဒါေတာ့ ဒါေပါ့။ ဒါေပမ့ဲ ကၽြန္မ သိေနတာ ၾကာလွၿပီ။ စလီဒန္မွာ ဟင္နရီ ေပ်ာ္တယ္။ ေကာ္ရာ မေရာက္ခင္က ဒီေလာက္ မေပ်ာ္ဘူး။ ဒီေလာက္လည္း မသြားဘူး။ ေကာ္ရာ့အတြက္ဆိုရင္ ဒီေလာက္ မေပ်ာ္ဘူး။ ဒီေလာက္ လည္း မသြားဘူး။ ေကာ္ရာ့အတြက္ဆိုရင္ ဘာမဆို သူ လုပ္မွာပဲ။ ဥတၱရအလင္းကိုေတာင္ လက္လႊတ္ရ လႊတ္ရ ဆိုတဲ့ အထိပဲ။ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ေကာ္ရာ့ အေလာင္း ျပန္ေတြ႕ၿပီးလို႔ လူး၀စ္ လာေျပာေတာ့ အနားမွာ ကၽြန္မ ရွိေနသားပဲ။ သူ႔မ်က္ႏွာကို ရွင္ျမင္ေစခ်င္တယ္။ သူ ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ ဒဏ္ရာေတြ ဘာေတြမ်ား ရေသး သလား ကြာ။ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္မ်ား ျဖစ္ေသးသလားကြာတဲ့။ မျဖစ္ပါဘူးလို႔ လူး၀စ္က ေျပာမွ ဘုရားသခင္ ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးပါပဲ ကြယ္တဲ့"
မဲလ္ကမ္ က မစ္ေမာ့ဖတ္ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ နားၾကားျပင္းေတာ့ ကပ္သည္။ သို႔ေသာ္ ၾကားလည္း ၾကားခ်င္ သည္။
"မစ္ေမာ့ဖတ္။ ဟင္နရီကုိ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ က႑ေကာဇလုပ္ေနရတာလဲဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ လည္း သူ႔အေဖ နဲ႔ပဲ အၿမဲႏိႈင္းေျပာေနတာပဲ" ဟု သူ႔ႏႈတ္မွ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္။
မစ္ေမာ့ဖတ္က ခ်က္ခ်င္းမေျဖ။ ခဏၾကာမွ ...
"က႑ေကာဇ မလုပ္ပါဘူး။ သူက ကၽြန္မ စိတ္ႀကိဳက္ ဥတၱရအလင္း အယ္ဒီတာ ခ်ဳပ္မ်ိဳး မဟုတ္တာ တစ္ခု ပါပဲ။ ေပ်ာ့လြန္းတယ္။ ၀ုန္းဒုန္းက်ဲရမယ့္ ကိစၥမ်ိဳးမွာ လည္စင္းခံတယ္။ သူ႔အေဖက ဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ဟိုလူက တကယ့္ေယာက်ာ္း" "ခင္ဗ်ား အထင္ႀကီးတာလည္း ပါလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ အထင္ႀကီးတယ္" မစ္ေမာ့ဖတ္၏ ေလသံက ျဗဳန္းခနဲ ဘာမထိသံ ေပါက္လာသည္။
"အဲဒီလို လူစားမ်ိဳးျဖစ္လို႔ခ်ည္း ေလးစားတာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ကၽြန္မအတြက္ လုပ္ေပးခဲ့တာေတြ လည္း ရွိေသး တယ္။ ကၽြန္မအတြက္ သူ အိမ္ကေလးတစ္လံုး၀ယ္ေပးတဲ့အေၾကာင္း ရွင္ၾကားဖူးၿပီ ေရာေပါ့"
"နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ၾကာဖူးပါတယ္" မိတ္တလန္က မယုတ္မလြန္ ေျပာသည္။ မစ္ေမာ့ဖတ္ ႏႈတ္မတြန္႔ေတာ့။
"ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္မ ကိုယ့္၀င္းကိုယ့္ၿခံကေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပင္မွာ ေနခ်င္တာ သူ သိတယ္ ... တစ္ေန႔ေတာ့ ... ကၽြန္မ တစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ဘူး ... ကၽြန္မ ကို အိမ္ဂရန္ လာေပးတယ္။ ကၽြန္မ လစာထဲက အရစ္က် ဆပ္မယ္ လုပ္ေတာ့ သူက ရယ္ရုံရယ္ေနတယ္။ တစ္ခါတေလ ပန္းခူးလာခဲ့တဲ့။ ဒါပဲ ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔အထိ ကၽြန္မ ရုံးကို ေန႔တုိင္း ပန္းယူလာေနတာေပါ့"
မစ္ေမာ့ဖတ္ တေအာင့္ စကားရပ္လုိက္၏။ မိတ္တလန္ အနားတြင္ ရွိေနသည္ကိုပင္ ေမ့ေနဟန္ တူ၏။
"သူ႔မိန္းမ ဆံုးၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ စေနေန႔ညေနပိုင္းကို ကၽြန္မဆီ ၀င္လာတတ္တယ္။ ေဆးတံ တစ္ဆံုဖြာ၊ ဘီယာတစ္ခြက္ေသာက္ေပါ့ေလ။ သူက ဘာတန္တံဆိပ္ဘီယာကို ႀကိဳက္တယ္။ ကၽြန္မ လည္း အဲဒီဘီယာပဲ အိမ္မွာ အၿမဲေဆာင္ထားတယ္"
မစ္ေမာ့ဖတ္က စကားျပတ္သြားသည္။ မိတ္တလန္က သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနမွန္း သတိျပဳလိုက္မိ သည္။ ရွက္ေသြး ရဲခနဲ ဖ်န္းသြားသည္။ သူ ရွက္ေသြးဖ်န္းသည္ကို မိတ္တလန္ ျမင္ဖူးသည္မွာ ဤတစ္ႀကိမ္သာ။ သူတို ႔ႏွစ္ေယာက္ စလံုး မိနစ္အတန္ၾကာ စကားတစ္ခြန္းမွ မဟျဖစ္ၾက။ ၿငိမ္လြန္း ၍ ေနရထုိင္ရ ကသိ ကေအာက္ ျဖစ္လာသည္။ မိတ္တလန္ ထရပ္လိုက္၏။
"ကဲ ... အလုပ္လုပ္ၾကဦးစို႔။ ဘိုးေတာ္မရွိတုန္း အေခ်ာင္ခုိသလို ျဖစ္ေနရင္ မေကာင္းဘူး။ အလုပ္ႀကံဳး လုပ္ၾကမွ ျဖစ္မယ့္ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။ အမ်ားႀကီးကို လုပ္ၾကရမွာ။ ဒီေန႔ ေန႔လယ္ ၁၂နာရီမွ ဌာနမွဴး အစည္းအေ၀း လုပ္မယ္။ တျခားလူေတြလည္း ေျပာလိုက္ဦး။ လက္ဖက္ရည္ တုိက္တာ ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ"
မိတ္တလန္ သူ႔အခန္း ဆက္သြားသည္။ လာမည့္ သံုးလအတြက္ အစီအစဥ္မ်ားကို စဥ္းစားသည္။
ဟင္နရီေပ့ ခြင့္ရက္ရွည္ယူထားစဥ္ သတင္းစာလုပ္ငန္း တာ၀န္အမ်ားစုမွာ သူ႔တာ၀န္ခ်ည္းလိုလို ျဖစ္ေတာ့မည္။
ထုိအခိုက္ မွာပင္ တံခါးေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ဖန္း၀စ္ ၀င္လာသည္။ တယ္လီ ပရင္တာ ေၾကးနန္း စာရြက္ရွည္တစ္ရြက္ ကို ကိုင္ထားသည္။
"အခုပဲ ၀င္လာတဲ့ ေအပီသတင္းဆရာေရ႕"
"ဘာတဲ့တံုးကြ" "အဏုျမဴစက္ရုံႀကီး ေနရာကိစၥ စိတ္ေျပာင္းၾကျပန္ၿပီနဲ႔ တူပါရဲ႕ ဆရာရယ္"
"ဘာ ..." မိတ္တလန္ လႊတ္ခနဲ အလန္႔တၾကားေအာ္လိုက္မိသည္။
"ဒီကို မလာၾကေတာ့ဘူးလား"
"လာပံု မေပါက္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဆူသာလန္ ရိႈင္းယာနယ္ ကုန္းျမင့္ေဒသ ကို မ်က္စိက်ျပန္ၿပီနဲ႔ တူပါတယ္။ အဲဒီ နယ္ကို စဥ္းစားေနတယ္တဲ့။ မေန႔က လြတ္ေတာ္ထဲမွာ အတြင္း၀န္က ေၾကညာ သြားတယ္ေလ"
မယ္လ္ကမိတ္တလန္က တယ္လီပရင္တာ ေၾကးနန္းသတင္းကို ဖတ္ၾကည့္သည္။
"မင္းေကာ နားလည္ႏိုင္ရဲ႕လား။ ဘုရားမ လို႔ ဒီငနဲ စကားၿမဲပါေစကြာ"
"ေျပာတဲ့အတိုင္းပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ဆူသာလန္က အကြက္အကြင္း ပိုက်တယ္လို႔ ေျပာထားတာပဲဟာ ဆရာရယ္"
"ျမတ္စြာဘုရား" မိတ္တလန္က ေရရြတ္လိုက္၏
"တို႔ေတြ ဒီမွာ ေအး ေအးေနၾကရဦးမယ့္ သေဘာေပ့ါ။ အနည္းဆံုး အေတာ္ၾကာၾကာေလး ပိုၿပီးေတာ့ ေအးေအးေနၾက ရဦးမွာေပါ့ေလ"
ဖန္း၀စ္ ထြက္သြားသည္။ မိတ္တလန္ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ၿပီး ၀န္ႀကီးဌာနတစ္ခု ဇေ၀ဇ၀ါ မေရာမရာ လုပ္ရုံ သက္သက္ျဖင့္ ေပၚေပါက္ရသည့္ အခ်င္းျဖစ္ရပ္ တစ္သီႀကီးကို စဥ္းစားေနမိေလ ၏။ ေလွ်ာေမြး ဗာရာဏသီခ်ဲ႕ သည့့္ အတ္တေလစီမံကိန္းသာ ၿဂိဳဟ္မေမႊလွ်င္ ႏွစ္ႏွစ္လံုးလံုး အရည္မရ အဖတ္မရ သူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္ ခ်ခဲ့ရ သည့္ ပဋိပကၡကို ရင္ဆုိင္ရဖြယ္ မရွိပါတကား။ ထုိပဋိပကၡကို မရႈမလွ ဇာတ္သိမ္းေစခဲ့သည့္ ေၾကကြဲစရာ့ အျဖစ္ဆိုး ကိုလည္း ႀကံဳေတြ႕ရဖြယ္ မရွိပါ တကား။
မိတ္တလန္သည္ စိတ္ကို အႏိုင္ႏိုင္ တင္းလိုက္သည္။ အနာဂတ္ကိုသာ ေရွ႕ရႈလိုက္သည္။ ဌာနမွဴး အစည္းအေ၀း အစီအစဥ္မ်ားကို တစ္ခုခ်င္းေရးမွတ္ေနသည္။ နာရီ၀က္ခန္႔ အရွိန္မွန္မွန္ အလုပ္ လုပ္ေနသည္။
ထုိအခိုက္ တြင္ နားယဥ္ပါးေသာ အသံတစ္ခုကို စႀကၤ ံမွ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မိ ၏။ မလႈပ္မယွက္ ၿငိမ္ေနမိ၏။ နားေ၀တိမ္ေတာင္ ျဖစ္ေနမိ၏။ ဟင္နရီေပ့၏ ေျခသံကို သူ ေကာင္းေကာင္း အမွတ္သညာ မထား မိေသးပါကလားဟု ေတြးျဖစ္ေနမိ၏။ ထုိစဥ္ တံခါးပြင့္လာ သည္။ ဟင္နရီေပ့ ၀င္လာ သည္။
မိတ္တလန္ ေငါက္ခနဲ ထရပ္လုိက္သည္။
"ဘယ့္နဲ႔ ဟင္နရီ ... ခင္ဗ်ား အိမ္တန္းျပန္ၿပီး နားေနၿပီ ထင္တာ"
"ခဏတစ္ျဖဳတ္ ၀င္လာတာပါဗ်ာ။ ကားလည္း ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနတာပါတယ္"
ေပ့ သည္ စားပြဲစြန္းကို မွီရပ္ေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ခါတိုင္းထက္ ပို၍ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေန၏။ ေလာကဓံကို ႀကံ့ႀကံ့ခုိင္ႏိုင္သည့္ ရုပ္လကၡဏာကား သူ႔မ်က္ႏွာ ေပၚလြင္ေနေလသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အေျပာင္းအလဲ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္တို႔သည္ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အထင္းသားေပၚေနသည္။
သို႔ေသာ္ မိတ္တလန္ ထင္သေလာက္ အထိနာဟန္ မတူ။
ရုပ္ပိုင္း အားျဖင့္လည္း အားျပည္႕ မာန္ျပည့္ မဟုတ္။ စိတ္ပိုင္းအားျဖင့္လည္း ရဲေသြးတစ္စက္ကေလး မျပ။ သုိ႔ျပလ်က္ သူ ဘယ္လိုမ်ား ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္စြမ္း ရွိပါလိမ့္။ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး သစၥာရွိရွိ၊ သိကၡာရွိရွိ၊ လူထု အေပၚ ေစတနာ ရွိရွိ၊ ကတိေစာင့္စည္းမႈ ရွိရွိ၊ ကိုယ္က်င့္တာ၀န္ မ်ားကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ က်င့္သံုးခဲ့ျခင္း၊ ရိုးရိုးက်င့္၊ ျမင့္ျမင့္ႀကံ၊ မွန္မွန္ေျပာ ကုိယ္က်င့္တရား မ်ားကို မလြတ္တမ္း က်င့္ႀကံ ခဲ့ျခင္းတို႔ေၾကာင့္သာ ဤသို႔ ႀကံ့ႀကံ့ ခံႏိုင္စြမ္းရွိျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု မိတ္တလန္ ေတြးမိသည္။
"ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပင္လယ္ခရီးရွည္ ထြက္ေတာ့မယ္ ဆဲဆဲ သူတို ႔နဲ႔ ျပႆနာေပၚလာတာပဲ။ အဲဒီကို သြားလိုက္ဦးမယ္။ ပထမေျပာခ်င္ တာကေတာ့ ဥတၱရအလင္းမွာ ခင္ဗ်ား လည္း အစုစပ္ပါရေအာင္ စီစဥ္ထားတယ္ဆိုတာပဲ။ အဲဒါ ခင္ဗွားကို အသိေပးဖို႔။ အစုစုပ္ စာခ်ဳပ္ဆြဲေပးဖို႔ လည္း ေရွ႕ေနကို ေျပာၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးမထြက္ ခင္ လက္မွတ္ထုိးသြားမယ္"
မိတ္တလန္ ပိတ္ပိတ္သား ၿငိမ္ေန၏။ ဟန္ေဆာင္မႈ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ရုိးသားပြင့္လင္းေသာ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးတြင္ တေအာင့္ေလာက္ ေသြးေရာင္ေပ်ာက္သြားသည္။ ၿပီးမွ ေသြးေရာင္ျပန္လႊမ္း လာသည္။ ပို၍ ရဲရဲ တြတ္တြတ္ႀကီး ျဖစ္ေတာ့သည္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ႀကိဳးႀကိဳးကုတ္ကုတ္ လုပ္ခဲ့ရာမွ ယခုကဲ့သို႔ေသာ ကမ္းလွမ္း ခ်က္မ်ိဳးကို မေမွ်ာ္မကိုး ရရွိလိုက္သည္မွာ မ်က္စိျပာမတတ္ အံ့အားအသင့္ႀကီး သင့္ေစသည္။ မနည္းစိတ္ထိန္းထားရသည္။ စိတ္ခိုင္ခုိင္ ခ်ဳပ္တည္းထားသည့္ၾကားမွ သူ႔အသံက သိုးသိုးသိသိ တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္ေနေသးသည္။ ထုိအသံျဖင့္ စကားျပန္ သည္။ "ေျပာစရာ မရွိသေလာက္ပါပဲ ဟင္နရီ ...။ ေက်းဇူးတင္တယ္ ... ဆိုတာ တစ္ခုပါပဲ ..."
"ဒါျဖင့္ ဒီကိစၥျပတ္ၿပီ" ေပ့ က အေလးအနက္ ဆက္ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ မွာ ရွိေနတာတစ္ခု က်န္ေသးတယ္။ ခင္ဗ်ားမ်ား အံ့အားသင့္သြားမလားေတာ့ မသိဘူး။ ေျပာေကာင္းရဲ႕လားလည္း ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီၿပီးခဲ့တဲ့ ေလးရက္အတြင္း ကၽြန္ေတာ့္ အေပၚ ထားခဲ့တဲ့ ေစတနာေတြ၊ ကရုဏာေတြ ... ဒါေတြဟာ ဒီၿမိဳ႕လူထုရဲ႕ ေမတၱာပဲ"
မစ္ေမာ့ဖတ္ ခႏိုးခနဲ႔ ေဟာကိန္း ထုတ္ထားသည့္စကားကို မိတ္တလန္ ၾကားေယာင္လာမိသည္။
"ကုိယ့္စည္းကမ္း ကိုယ္ေဖာက္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရးကိစၥကေလးတစ္ခု ေရးရမလားလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ တည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးထားတာကို ခင္ဗ်ားလည္း သေဘာေပါက္မွာပါ။ စာဖတ္ ပရိသတ္ဆီကို ေရးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ သ၀ဏ္လႊာ ဆိုပါေတာ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရး ယံုၾကည္ခံယူခ်က္ကို အတည္ျပဳတာရယ္ ... ၿမိဳ႕လူထု နယ္လူထုရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ၊ ေထာက္ခံမႈကို ဂါရ၀ ျပဳတာရယ္ ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္လို ဒုကၡသုကၡမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳ သတင္းစာကို ေလွခြက္က်န္ အလံ မလွဲစတမ္း ထုတ္ၿမဲထုတ္သြားမယ္ဆိုတာ အာမ၀န္တာ ခံတာရယ္ ..." "အဲဒီ သေဘာထားအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ေရးရင္ ေကာင္းပါ့မလား။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လို သေဘာရသ လဲ။ သိမ္မ်ား သိမ္ေနသလား" "ေရးပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားအဖို႔လည္း ေကာင္းတယ္။ အားလုံးအဖို႔လည္း အက်ိဳး ရွိတယ္"။ မိတ္တလန္က တစ္ခ်က္ကေလး ဆုတ္ဆုိင္းျခင္း မရွိ။ ခုိင္ခုိင္မာမာ၊ ျပတ္ျပတ္သားသား တုိက္တြန္း သည္။
ေပ့ မ်က္ႏွာ မသိမသာ ၀င္းၾကည္သြားသည္။
"ဒါျဖင့္ ေရးမယ္ဗ်ာ။ ေက်းဇူးပါပဲ မယ္လ္ကမ္ေရ"
ေပ့ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။ အေတာ္ၾကာေအာင္ မိတ္တလန္ ထုိင္ေနေသးသည္။ ၿပီးမွ သတင္းခန္းသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ မိတ္တလန္ စႀကၤ ံမွ ေလွ်ာက္လာသည္။ ဟင္နရီေပ့၏ အခန္းေရွ႕မွ ျဖတ္သြားသည္။
စားပြဲတြင္ထုိင္၊ ကိုယ္ကိုခပ္ကိုင္းကိုင္းငုံ႔၊ ေခါင္းကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေထာက္ကာ နက္ျဖန္ထုတ္ ဥတၱရအလင္း တြင္ ေဖာ္ျပရန္ လူထုထံ သ၀ဏ္လႊာကို မွန္မွန္ႀကီး ေရးေနသည့္ ဟင္နရီေပ့အား ပြင့္ေနေသာ အခန္း တံခါးေပါက္မွေန၍ မိတ္တလန္ လွမ္းျမင္လိုက္ရေလ၏။
၀င္းတင္
ၿပီးပါၿပီ
.
No comments:
Post a Comment