"လူထုစိန္၀င္းရဲ႕ အမွာ"
"သေဘာထား အတင္းမာဆံုးသူ"
အေၾကာင္းမသိသူ တိုင္းက သူ႔ကို ဒီလိုပဲ ျမင္ၾကတယ္။ ေခါင္းမာလြန္း၊ မာေၾကာလြန္းတယ္ လို႔ လည္း ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကဆို ကြန္ျမဴနစ္ လက္၀ဲသမားလို႔ေတာင္ တံဆိပ္တပ္လိုက္ၾက တယ္။
ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ လက္ပြန္းတတီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အတူလက္တြဲ လုပ္ကိုင္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဒီလို ေျပာ ဆိုသံေတြ ၾကားရတဲ့အခါတိုင္း ၿပံဳးမိတယ္။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စနစ္တက် ပိုင္းျခား ေ၀ဖန္ သံုးသပ္မႈမ်ိဳး မလုပ္ဘဲ ကိုယ္လိုခ်င္ရာ ဆြဲၿပီးၿပီးစလြယ္ ေကာက္ခ်က္ခ်၊ တံဆိပ္တပ္မႈ မ်ိဳး ေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ေရစုန္ေမ်ာ ခဲ့ ရတာ ပါလားလို႔ မေတြးဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္ရ တယ္။
ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီး တစ္ခု စတင္တည္ေထာင္ရာမွာ အဓိက အခန္းက႑က ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး ႀကီးေလးတဲ့ တာ၀န္ကို ယူခဲ့ ရေပမယ့္ သူဟာ ႏိုင္ငံေရးသမား နဲ႔ နည္းနည္းေလးမွကို မတူတဲ့ သူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ပဲ ရွိေနေသး တာ ေတြ႕ ရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ေယဘုယ်အာျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေပၚျပဴလာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾက ရတယ္။ လူေရွ႕ထြက္ၿပီး လူလံုးျပတာနဲ႔ စင္ေပၚတက္ၿပီး ေဟာရ ေျပာရတာကို မျဖစ္မေန လုပ္ၾက တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သူ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ လမ္းခရီးမွာ သူဟာ စင္ေပၚတက္ လူလံုးျပတာမ်ိဳးေတြ သိပ္မလို ဘဲ လုပ္စရာအလုပ္ေတြကို ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္ကပဲ သိမ္းႀကံဳးလုပ္ေနေလ့ ရွိတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားစုက စားပြဲနဲ႔ ကုလားထုိင္ကို သိပ္ခုံမင္ၾကၿပီး ရာထူးကို ေဖာ္ျပတဲ့ သံုးေမွ်ာင္ တံုးကိုလည္း သိပ္ စုံမက္ၾကတယ္။ သူက အေဆာင္အေယာင္ အခမ္းအနားေတြကို သိပ္မုန္းသူ ျဖစ္တယ္။ သူ ပုဂၢလိက ေၾကးမုံသတင္းစာ ကို တာ၀န္ယူ လုပ္ေနစဥ္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စီတန္း ထားတဲ့ စားပြဲေတြမွာ တျခား အယ္ဒီတာေတြ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ အတူတူထုိင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ တယ္။ မႏၱေလးက ျပည္သူပိုင္ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာကို သူပဲ စတင္ တည္ေထာင္ၿပီး သူပဲ တာ၀န္ ယူ လုပ္ကိုင္ရေတာ့လည္း သူ႔အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ရုံးခန္းမွာ တံခါး မရွိပါဘူး။ စာစီေတြ၊ ဖိုမင္ေတြ၊ စက္ဆရာေတြဟာ သတင္းေထာက္ေတြလိုပဲ သူ႔အခန္းကို ဥဒဟို ၀င္ထြက္ေန တာ ေတြ႕ရတယ္။
မႏၱေလးနန္းေရွ႕ က ယူဂိုဆလပ္ တိုက္တန္းေတြက သူ႔အခန္းမွာ သူရွိတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကေလးေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ စည္ကားေန တတ္တယ္။ ဘယ္အရပ္ေရာက္ေရာက္ သူ ပထမဦးဆံုး မိတ္ေဆြျဖစ္တာ ကေလးေတြပဲ။ သူ႔ဟာသူ ထမင္း နပ္မွန္ စားခ်င္မွစားေပမယ့္ ရုံးက ျပန္ရင္ေတာ့ ကေလးေတြ စားဖို႔ မုန္႔ပဲသေရစာ ၀ယ္သြားဖို႔ သူ ဘယ္ေတာ့ မွ မေမ့ဘူး။ ရွားရွားပါးပါး အားလပ္ရက္ရတဲ့အခါမ်ား ဆိုရင္ ကေလးပရိသတ္ တစ္အုပ္ႀကီးကို ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးရင္း သူ တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ျဖစ္ေန တတ္တယ္။ ကြယ္လြန္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြ သူ႔ မိတ္ေဆြ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ေမာင္ေန၀င္းရဲ႕ သားသမီးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ေမာင္ေနဦး၊ ေမာင္ၾကည္လင္၊ ရီရီ၀င္း၊ ေမာင္ဥာဏ္ တို႔ ဆို သူ သိပ္ခ်စ္တယ္။ စလည္း စေလ့ ရွိတယ္။ အခု သူ ေနတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုအုန္းထြန္း သမီးေတြ ဆုိလည္း သူ႔သမီးေတြလို႔ သူက သတ္မွတ္ထားတယ္။
ကိုအုန္းထြန္း ကို သံေယာဇဥ္ရွိလို႔ အတူေနတာထက္ သူ႔သမီးေတြကို သံေယာဇဥ္ ပိုရွိလို႔ အတူေနတာလု႔ိေတာင္ ထင္မွတ္ ရတယ္။ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ ကေလးတြ တရုန္းရုန္းၾကားမွာ ေနတတ္သူမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ ကိုေန၀င္း တို႔ တစ္ေတြက သူ႔ကို ကေလးဗိုလ္ႀကီး လို႔ ေခၚၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သားႀကီးဆိုရင္ တကယ္ကို သူ႔လက္ေပၚမွာ ႀကီးခဲ့ရတာလို႔ ဆုိႏိုင္တယ္။ ၁၉၆၇၊ ဇူလိုင္ မွာ လူထု သတင္းစာ အပိတ္ခံရၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဖမ္းခံရေတာ့ သားႀကီး က ဆယ္လသားအရြယ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ သူ႔ အေမက မဂၤလာဒုံ ေအာင္ဆန္းသူရိယလွေသာင္းေက်ာင္း မွာ ဆရာမ လုပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ကေလးကို တစ္ေနကုန္ မ်က္ႏွာလႊဲ ထားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကေလးက ခ်ဴခ်ာတယ္။ နည္းနည္းေလး ကိုယ္ပူတာနဲ႔ တက္ တတ္တယ္။ ကေလးအေမ ကလည္း မဂၤလာဒံုမွာ ဆိုေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ဘူး။ အိမ္သားေတြက သူ႔ဆီပဲ လွမ္းၿပီး ဖုန္းဆက္ ရတယ္။ သူ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာၿပီး ကေလးေဆးရုံ လိုက္ပို႔ရတယ္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါ တစ္ေလ တစ္လႏွစ္ႀကိမ္ ေလာက္၊ တစ္ခါတေလ သံုးလတစ္ႀကိမ္ေလာက္။ ဒါေၾကာင့္ သားႀကီးဟာ တကယ္ပဲ သူ႔လက္ေပၚ မွာ ႀကီးခဲ့ရတာလို႔ ဆုိႏိုင္တယ္။
တျခား ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ သူ မတူကြဲျပားတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ "နင္ဘဲငဆ" မျငင္းတတ္ တာ ျဖစ္ တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားစု ဟာ အျငင္းသန္ၾကတယ္။ "ငါ့စကားႏြားရ" ေျပာတတ္ တယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ က လက္ဖ၀ါးလို က်င့္ေလ့ ရွိတယ္။ ေမွာက္ခ်ီလွန္ခ်ီ လုပ္တတ္တယ္။ သူက ဗေလာင္းဗလဲ မလုပ္တတ္ဘူး။ သူ ကိုင္ခဲ့တဲ့မူကို အခုိင္အမာ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သေဘာထား တင္းမာတာလို႔ သတ္မွတ္ ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား ဆိုတာ ရပ္တည္ခ်က္ ခုိင္မာရတယ္။ အေျခခံမူကို အေရာင္းအ၀ယ္ မလုပ္ ရဘူး။ စည္းရုံးေရးနဲ႔ ဆက္ဆံေရးမွာေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ျငင္သာရမယ္။ အဲဒီလို ဆိုၾကတဲ့အတုိင္း သူ က်င့္ႀကံ ေနထုိင္ ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။
သူဟာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္နီးပါး ေထာင္နန္းစံခဲ့ရတဲ့ ပါတီထိပ္သီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ သူ႔ကို အခုထိ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ မျမင္ဘဲ သတင္းစာဆရာ တစ္ေယာက္ လို႔သာ ျမင္ေနဆဲ ျဖစ္တယ္။ မူကို အျပဳအျပင္ မခံတာ၊ အေျပာင္းအလဲ မလုပ္တာဟာ သတင္းစာဆရာမ်ားရဲ႕ အေျခခံ အက်ဆံုး က်င့္၀တ္ ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမား ဆိုတာ ျဖစ္တာ ကို ျဖစ္တဲ့ အတုိင္း၊ ျမင္တာ ကို ျမင္တဲ့အတုိင္း ေရးရတယ္။ ျဖည့္တာ စြက္တာ မလုပ္ရ သလို ျဖဳတ္တာ ေဖ်ာက္တာလည္း မလုပ္ရဘူး။ သနပ္ခါးလိမ္း ပန္းပန္ၿပီး လူျမင္ေကာင္းေအာင္ မလုပ္ရသလို၊ လူျမင္မေကာင္း လို႔ ဆိုၿပီး ထိန္ခ်ိန္တာလည္း မလုပ္ ရဘူး။
သတင္းစာဆရာ ဗီဇစိတ္နဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ၀င္လုပ္ရေတာ့ လူေတြက သူ႔ကို အေျပာင္းအလဲ မလုပ္ခ်င္ တဲ့ သေဘာထား တင္းမာသူ လို႔ ျမင္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ ကိုယ္တုိင္ က ႏိုင္ငံ ေရးသမား ျဖစ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ ဖို႔လည္း သူ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးခဲ့တာ မဟုတ္ ဘူး။ မလုပ္မျဖစ္ လို႔ အေရးေတာ္ပံုႀကီးအတြင္း ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ ဇြတ္အတင္း "ေပၚတာ" ဆြဲသလို အဆြဲခံ ခဲ့ရလို႔ ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္သြားခဲ့ရတာသာ ျဖစ္တယ္။
သူက သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုးကို သတင္းစာထဲမွာပဲ ျမဳပ္ႏွံထားတာ ျဖစ္တယ္။ သတင္းစာ ကိုယ္တိုင္ မလုပ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကို "ကြိ" လို ၊ "ဥတၱရအလင္း" လို သတင္းစာဆရာေတြ ရဲ႕ အေၾကာင္းေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္ရင္း နဲ႔ "ရေသ့စိတ္ေျဖ" လုပ္သူ ျဖစ္တယ္။ အခုအခ်ိန္က ျမန္မာစာနယ္ ဇင္းေလာကမွာ အပတ္စဥ္ ထုတ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ၂၀၀ ေလာက္အထိ ထြက္ရွိလာတဲ့ စံခ်ိန္တင္ရတဲ့ ကာလ ျဖစ္တယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ အစိတ္ၾကား ေယာက်္ားေလးေတြ၊ မိန္းကေလးေတြ အားတက္သေရာ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္။ သတင္းစာ ပညာသင္တဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ မရွိေလေတာ့ ဒီသူငယ္ေလးေတြ အားလံုးဟာ မုဆိုးစိုင္သင္ ဆိုသိလု "လုပ္ရင္းသင္၊ သင္ရင္းလုပ္" လုပ္ေနၾကရရွာတယ္။ အုတ္အေရာေရာ၊ ေက်ာက္ အေရာေရာ ျဖစ္ေနၾကတာလည္း ရွိတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ "ဥတၱရအလင္း" ျပန္ထုတ္ခြင့္ရတဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာ မိတယ္။
"ဥတၱရအလင္း" က သတင္းစာေလာကအေၾကာင္း မီးေမာင္း ထုိးျပထားတဲ့ စာအုပ္ ျဖစ္တယ္။ သတင္းစာ အလုပ္ကို သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းလုိ႔ သေဘာထား တဲ့ "တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ" သတင္းစာနဲ႔၊ သတင္းစာလုပ္ငန္းကို စီးပြားရွာဖို႔ နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နာမည္ႀကီးေအာင္ လုပ္ဖို႔ အသံုးခ်တဲ့ "ေပါက္လႊတ္ပဲစား" သတင္းစာေတြ အေၾကာင္း ကို ရွင္းခနဲ ထင္းခနဲ ျမင္သာေအာင္ ေရးထားတဲ့ အတြက္ "မုဆိုးစိုင္းသင္" စမ္းတ၀ါး၀ါး လုပ္ေနရတဲ့ လူငယ္ေတြ အတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။
ဒါ့အျပင္ သိကၡာသမာဓိ ရွိတဲ့ သတင္းစာဆရာ ဆိုတာ ဘယ္လုိလူမ်ိဳး ျဖစ္တယ္၊ "အ၀ါေရာင္သတင္း စာဆရာ" ဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခြဲျခားၿပီး သိနားလည္ေအာင္လည္း လုပ္ေပးပါ လိမ့္မယ္။ ကမၻာတစ္ခုလံုး မွာ သိကၡာရွိ သတင္းစာ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ရွားေနၿပီ။ အမ်ားစုက စီးပြား ရွာဖို႔ အျမတ္အစြန္း မ်ားမ်ား ရဖို႔ ဘာမဆို လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းစာေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။
"သတင္းစာ လုပ္ငန္းကို မ်ား ျမင့္ျမတ္ေတာ္မူေပေသာ ကိစၥလို လုပ္ၿပီး တရားေဟာေနေသးတာ၊ ပတ္ခၽြဲနပ္ခၽြဲ သုစရိုက္သမားေတြ၊ တလြဲဆံပင္ေကာင္းတဲ့ သတင္းစာစုတ္နဲ႔ ေလာကနိဗၺာန္ ဖန္ဆင္း ခ်င္တဲ့ ျမႇင့္တင္ေရး သမားေတြ ကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွ ၾကည့္လို႔မရဘူး"
ဥတၱရအလင္းထဲက "လီယိုနဒ္ေညး"ရဲ႕ စကားထဲက သတင္းစာသမားမ်ိဳးေတြပဲ ဒီေခတ္မွာ မ်ားေနတယ္။
"ဒီလုပ္ငန္းကလည္း တျခားလုပ္ငန္းေတြလိုပဲေပါ့။ ေငြရဖို႔နဲ႔ ၾသဇာႀကီးဖို႔ ဆိုတဲ့ ပန္းတုိင္ ႏွစ္ခုပဲ ရွိတာပါဗ်။ အဲဒီ ပန္းတုိင္ ေရာက္ဖို႔ ေစာင္ေရတိုးရမယ္။ ေစာင္ေရတိုးဖို႔ လူဖတ္ခ်င္တာေတြကို ေရးရ မယ္။ လူအမ်ားစုႀကီး ဖတ္ခ်င္တဲ့ "ဓာတ္စာ" သတင္း က ဘာလဲ။ သူတို႔ ဖတ္ခ်င္တာက အေရရႊမ္း တဲ့ မေတာ္တေရာ္ သတင္းေတြဗ်။ အညႇီအေဟာက္ သတင္းေတြ၊ အမနာပ သတင္းေတြ၊ အျမဴအဆြ သတင္းေတြဗ်။ ရာဇ၀တ္ရုံး သတင္းေတြ၊ ထရံေပါက္ က သတင္းေတြနဲ႔ ေစာင္ေရ ခုႏွစ္သန္းအထိ ေရာက္ေနတဲ့ "တနဂၤေႏြ အေထာက္ေတာ္"က သက္ေသခံေန တာပဲ"
"ေညး"ရဲ႕ စကားေတြက ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ပါတယ္။ ကမၻာေပၚက သတင္းစာနဲ႔ ဆက္စပ္ မီဒီယာလုပ္ငန္း အားလံုး ကို အခုအခါ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကၿပီး အျမတ္အစြန္းရေရးအတြက္ သက္သက္သာသာ လုပ္ကိင္ေနၾကတာေၾကာင့္ "စတုတၳမ႑ိဳင္" ပီသတဲ့ သတင္းစာ ဆိုလို႔ နည္းနည္းပါးပါး ပဲ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
"ဥတၱရအလင္း" ကို လူငယ္ေတြ ဖတ္ၿပီး "ဟင္နရီေပ့"ကို အားက်ရုံေလာက္ ရွိတယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေန နဲ႔ ေက်နပ္ႏိုင္ပါၿပီ။
လူထုစိန္၀င္း
၂၂.၁၁.၁၁.
သတင္းစာသမား၏ "ေသြး"
(၁)
"ဘာသာျပန္ စာအုပ္ပဲဗ်။ အမွာေတြ ဘာေတြ လိုလွ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္ျမင္တာေလးေလာက္ ေရးလိုက္ ... ေတာ္ေပါ့ ထင္ပါရဲ႕" ထင္လင္း က ေျပာသည္။
ထင္လင္း က နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ။ ၿပီးေတာ့ ဆုရဘာသာျပန္ဆရာ။ ဒါထက္ ကရိုနင္ ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္၊ (တစ္ကၽြန္းစံ ၏ အျပန္လမ္း)ကို ဘာသာျပန္ခဲ့သူ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤကရိုနင္ ဘာသာျပန္ စာအုပ္တြင္ အမွာစာ ေရးခုိင္းရေကာင္းသား ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေတြးေပၚမိသည္။
ဘာစာအုပ္မ်ိဳး ထုတ္လုပ္ ဆရာႀကီးငယ္တို႔၏ အပို႔အပင့္ အမိန္႔အမွာေတြက တန္းလန္းပါၿမဲ။ အေလ့အထ လို ပင္ ျဖစ္ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ သည့္ စာအုပ္မ်ားတြင္လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္း၊ လူထုဦးလွ၊ တက္တိုး၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ျမသန္းတင့္၊ မင္းယုေ၀၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး စေသာ စာေရးဆရာႀကီးငယ္မ်ား၏ အမွာေတြႏွင့္။ ဦးအုန္းလြင္ လို ပန္းခ်ီဆရာ ပန္တ်ာ ျမင့္ေအာင္လို ဂီတပညာရွင္၊ ကိုၾကည္ျမ လို ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔၏ အမွာ မ်ား ပင္ ပါလိုက္ခ်ည္ေသး။
ဤစာအုပ္တြင္ လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို "ပင့္"ဦးမွ ေတာ္ေတာ့ မွာကိုး ဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အက်င့္ ပါပါ ေတြးေမွ်ာ္ ထားခဲ့သည္။
ထင္လင္း စကားၾကားေတာ့ ဟုတ္သားပဲလိုလို ထင္မိလာ၏။ မဟုတ္ေသးပါဘူးလိုလိုလည္း ထင္မိ လာ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ "ဆရာႀကီး"ေတြ ကို အားနာလာမိသည္ေတာ့ အမွန္။
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ ကဗ်ာစာအုပ္၊ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြ အစ၊ ဘာသာျပန္စာအုပ္၊ ေဆာင္းပါးစာအုပ္ ေတြ အလယ္၊ အကပညာ စာအုပ္၊ တရားစာအုပ္ေတြ အဆံုး (ဘုမသိဘမသိ အႀကိမ္မ်ားစြာ အပါအ၀င္) အမွာေတြ ေဗာင္းလံေအာင္ ေရးေပးခဲ့ရဖူး၍ "ဆရာႀကီး" ေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာနာလာ မိသည္လည္း အမွန္။
သို႔ျဖင့္ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ ကိုယ္ခ်ဥ္ကာ ထင္လင္း ေျပာသလို "ကိုယ္ျမင္တာေလးေလာက္ ေရးလိုက္ ... ေတာ္ေပါ့ထင္ပါရဲ႕" ဟု ေတြးလာမိသည္လည္း အမွန္။
(၂)
ဤစာအုပ္ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာ (A.J. Cronin ၏ The Northern Light) အေၾကာင္း သတင္းေကာင္းၾကားေန ခဲ့ သည္မွာ ၾကာၿပီ။ စာေကာင္းေပေကာင္း ကို အျမည္းအၿမံဳ႕ အဖတ္ အမွတ္ေကာင္း ေသာ တကၠသိုလ္ မ်ား ဗဟို စာၾကည့္တိုက္မွဴး ဦးေသာ္ေကာင္း က "လက္တို႔" ထားခဲ့သည္ မွာ လည္း ၾကာၿပီ။
ႏွစ္၃၀ ခန္႔ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ က်င္လည္ခဲ့သည့္ သတင္းစာသမားဘ၀က တာ၀န္ပိလြန္းသည္။ စိတ္အား လူအား အခ်ိန္ အား ရသည္ ဟူ၍ မရွိသေလာက္။ ၁၀ႏွစ္ခန္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနထုိင္ခဲ့သည့္ မႏၱေလး ၿမိဳ႕က ေခတ္ေပၚ စာအုပ္ ရွားလြန္း သည္။ စာအုပ္ဆုိင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးႀကီးဟူ၍ မရွိသေလာက္။
အလုပ္ က ဗလပြ။ စာအုပ္က ရွာမရ။ သည္လုိႏွင့္ ဤစာအုပ္ကို မဖတ္ျဖစ္ခဲ့။ ဘာသာျပန္ဖို႔ကား ေ၀လာေ၀း။
"ေကာင္းသားပဲ" "ေရးဗ်ာ" ယခုတစ္ေလာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္အား လူအား အခ်ိန္အား ။အားခ်င္တုိင္းအား အမ်ားႀကီးအားေန သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိစာအုပ္ ကို ဘာသာျပန္လုိက္သည္။
"သေဘာထား အတင္းမာဆံုးသူ"
အေၾကာင္းမသိသူ တိုင္းက သူ႔ကို ဒီလိုပဲ ျမင္ၾကတယ္။ ေခါင္းမာလြန္း၊ မာေၾကာလြန္းတယ္ လို႔ လည္း ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကဆို ကြန္ျမဴနစ္ လက္၀ဲသမားလို႔ေတာင္ တံဆိပ္တပ္လိုက္ၾက တယ္။
ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ လက္ပြန္းတတီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အတူလက္တြဲ လုပ္ကိုင္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဒီလို ေျပာ ဆိုသံေတြ ၾကားရတဲ့အခါတိုင္း ၿပံဳးမိတယ္။ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ စနစ္တက် ပိုင္းျခား ေ၀ဖန္ သံုးသပ္မႈမ်ိဳး မလုပ္ဘဲ ကိုယ္လိုခ်င္ရာ ဆြဲၿပီးၿပီးစလြယ္ ေကာက္ခ်က္ခ်၊ တံဆိပ္တပ္မႈ မ်ိဳး ေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္း ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ေရစုန္ေမ်ာ ခဲ့ ရတာ ပါလားလို႔ မေတြးဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္ရ တယ္။
ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီး တစ္ခု စတင္တည္ေထာင္ရာမွာ အဓိက အခန္းက႑က ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး ႀကီးေလးတဲ့ တာ၀န္ကို ယူခဲ့ ရေပမယ့္ သူဟာ ႏိုင္ငံေရးသမား နဲ႔ နည္းနည္းေလးမွကို မတူတဲ့ သူတစ္ေယာက္ အျဖစ္ပဲ ရွိေနေသး တာ ေတြ႕ ရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုတာ ေယဘုယ်အာျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေပၚျပဴလာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾက ရတယ္။ လူေရွ႕ထြက္ၿပီး လူလံုးျပတာနဲ႔ စင္ေပၚတက္ၿပီး ေဟာရ ေျပာရတာကို မျဖစ္မေန လုပ္ၾက တယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သူ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ လမ္းခရီးမွာ သူဟာ စင္ေပၚတက္ လူလံုးျပတာမ်ိဳးေတြ သိပ္မလို ဘဲ လုပ္စရာအလုပ္ေတြကို ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ကြယ္ကပဲ သိမ္းႀကံဳးလုပ္ေနေလ့ ရွိတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားစုက စားပြဲနဲ႔ ကုလားထုိင္ကို သိပ္ခုံမင္ၾကၿပီး ရာထူးကို ေဖာ္ျပတဲ့ သံုးေမွ်ာင္ တံုးကိုလည္း သိပ္ စုံမက္ၾကတယ္။ သူက အေဆာင္အေယာင္ အခမ္းအနားေတြကို သိပ္မုန္းသူ ျဖစ္တယ္။ သူ ပုဂၢလိက ေၾကးမုံသတင္းစာ ကို တာ၀န္ယူ လုပ္ေနစဥ္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ စီတန္း ထားတဲ့ စားပြဲေတြမွာ တျခား အယ္ဒီတာေတြ သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ အတူတူထုိင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ တယ္။ မႏၱေလးက ျပည္သူပိုင္ ဟံသာ၀တီ သတင္းစာကို သူပဲ စတင္ တည္ေထာင္ၿပီး သူပဲ တာ၀န္ ယူ လုပ္ကိုင္ရေတာ့လည္း သူ႔အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ရုံးခန္းမွာ တံခါး မရွိပါဘူး။ စာစီေတြ၊ ဖိုမင္ေတြ၊ စက္ဆရာေတြဟာ သတင္းေထာက္ေတြလိုပဲ သူ႔အခန္းကို ဥဒဟို ၀င္ထြက္ေန တာ ေတြ႕ရတယ္။
မႏၱေလးနန္းေရွ႕ က ယူဂိုဆလပ္ တိုက္တန္းေတြက သူ႔အခန္းမွာ သူရွိတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကေလးေတြ တရုန္းရုန္းနဲ႔ စည္ကားေန တတ္တယ္။ ဘယ္အရပ္ေရာက္ေရာက္ သူ ပထမဦးဆံုး မိတ္ေဆြျဖစ္တာ ကေလးေတြပဲ။ သူ႔ဟာသူ ထမင္း နပ္မွန္ စားခ်င္မွစားေပမယ့္ ရုံးက ျပန္ရင္ေတာ့ ကေလးေတြ စားဖို႔ မုန္႔ပဲသေရစာ ၀ယ္သြားဖို႔ သူ ဘယ္ေတာ့ မွ မေမ့ဘူး။ ရွားရွားပါးပါး အားလပ္ရက္ရတဲ့အခါမ်ား ဆိုရင္ ကေလးပရိသတ္ တစ္အုပ္ႀကီးကို ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးရင္း သူ တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ျဖစ္ေန တတ္တယ္။ ကြယ္လြန္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြ သူ႔ မိတ္ေဆြ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ေမာင္ေန၀င္းရဲ႕ သားသမီးေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ေမာင္ေနဦး၊ ေမာင္ၾကည္လင္၊ ရီရီ၀င္း၊ ေမာင္ဥာဏ္ တို႔ ဆို သူ သိပ္ခ်စ္တယ္။ စလည္း စေလ့ ရွိတယ္။ အခု သူ ေနတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ကိုအုန္းထြန္း သမီးေတြ ဆုိလည္း သူ႔သမီးေတြလို႔ သူက သတ္မွတ္ထားတယ္။
ကိုအုန္းထြန္း ကို သံေယာဇဥ္ရွိလို႔ အတူေနတာထက္ သူ႔သမီးေတြကို သံေယာဇဥ္ ပိုရွိလို႔ အတူေနတာလု႔ိေတာင္ ထင္မွတ္ ရတယ္။ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ ကေလးတြ တရုန္းရုန္းၾကားမွာ ေနတတ္သူမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ ကိုေန၀င္း တို႔ တစ္ေတြက သူ႔ကို ကေလးဗိုလ္ႀကီး လို႔ ေခၚၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သားႀကီးဆိုရင္ တကယ္ကို သူ႔လက္ေပၚမွာ ႀကီးခဲ့ရတာလို႔ ဆုိႏိုင္တယ္။ ၁၉၆၇၊ ဇူလိုင္ မွာ လူထု သတင္းစာ အပိတ္ခံရၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဖမ္းခံရေတာ့ သားႀကီး က ဆယ္လသားအရြယ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ သူ႔ အေမက မဂၤလာဒုံ ေအာင္ဆန္းသူရိယလွေသာင္းေက်ာင္း မွာ ဆရာမ လုပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ကေလးကို တစ္ေနကုန္ မ်က္ႏွာလႊဲ ထားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကေလးက ခ်ဴခ်ာတယ္။ နည္းနည္းေလး ကိုယ္ပူတာနဲ႔ တက္ တတ္တယ္။ ကေလးအေမ ကလည္း မဂၤလာဒံုမွာ ဆိုေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ဘူး။ အိမ္သားေတြက သူ႔ဆီပဲ လွမ္းၿပီး ဖုန္းဆက္ ရတယ္။ သူ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာၿပီး ကေလးေဆးရုံ လိုက္ပို႔ရတယ္။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါ မဟုတ္ဘူး။ တစ္ခါ တစ္ေလ တစ္လႏွစ္ႀကိမ္ ေလာက္၊ တစ္ခါတေလ သံုးလတစ္ႀကိမ္ေလာက္။ ဒါေၾကာင့္ သားႀကီးဟာ တကယ္ပဲ သူ႔လက္ေပၚ မွာ ႀကီးခဲ့ရတာလို႔ ဆုိႏိုင္တယ္။
တျခား ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ သူ မတူကြဲျပားတဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ "နင္ဘဲငဆ" မျငင္းတတ္ တာ ျဖစ္ တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား အမ်ားစု ဟာ အျငင္းသန္ၾကတယ္။ "ငါ့စကားႏြားရ" ေျပာတတ္ တယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ က လက္ဖ၀ါးလို က်င့္ေလ့ ရွိတယ္။ ေမွာက္ခ်ီလွန္ခ်ီ လုပ္တတ္တယ္။ သူက ဗေလာင္းဗလဲ မလုပ္တတ္ဘူး။ သူ ကိုင္ခဲ့တဲ့မူကို အခုိင္အမာ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သေဘာထား တင္းမာတာလို႔ သတ္မွတ္ ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးသမား ဆိုတာ ရပ္တည္ခ်က္ ခုိင္မာရတယ္။ အေျခခံမူကို အေရာင္းအ၀ယ္ မလုပ္ ရဘူး။ စည္းရုံးေရးနဲ႔ ဆက္ဆံေရးမွာေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း ျငင္သာရမယ္။ အဲဒီလို ဆိုၾကတဲ့အတုိင္း သူ က်င့္ႀကံ ေနထုိင္ ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။
သူဟာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္နီးပါး ေထာင္နန္းစံခဲ့ရတဲ့ ပါတီထိပ္သီး ေခါင္းေဆာင္ႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ သူ႔ကို အခုထိ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ မျမင္ဘဲ သတင္းစာဆရာ တစ္ေယာက္ လို႔သာ ျမင္ေနဆဲ ျဖစ္တယ္။ မူကို အျပဳအျပင္ မခံတာ၊ အေျပာင္းအလဲ မလုပ္တာဟာ သတင္းစာဆရာမ်ားရဲ႕ အေျခခံ အက်ဆံုး က်င့္၀တ္ ျဖစ္တယ္။ သတင္းသမား ဆိုတာ ျဖစ္တာ ကို ျဖစ္တဲ့ အတုိင္း၊ ျမင္တာ ကို ျမင္တဲ့အတုိင္း ေရးရတယ္။ ျဖည့္တာ စြက္တာ မလုပ္ရ သလို ျဖဳတ္တာ ေဖ်ာက္တာလည္း မလုပ္ရဘူး။ သနပ္ခါးလိမ္း ပန္းပန္ၿပီး လူျမင္ေကာင္းေအာင္ မလုပ္ရသလို၊ လူျမင္မေကာင္း လို႔ ဆိုၿပီး ထိန္ခ်ိန္တာလည္း မလုပ္ ရဘူး။
သတင္းစာဆရာ ဗီဇစိတ္နဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ၀င္လုပ္ရေတာ့ လူေတြက သူ႔ကို အေျပာင္းအလဲ မလုပ္ခ်င္ တဲ့ သေဘာထား တင္းမာသူ လို႔ ျမင္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူ ကိုယ္တုိင္ က ႏိုင္ငံ ေရးသမား ျဖစ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ ဖို႔လည္း သူ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္ကူးခဲ့တာ မဟုတ္ ဘူး။ မလုပ္မျဖစ္ လို႔ အေရးေတာ္ပံုႀကီးအတြင္း ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ ဇြတ္အတင္း "ေပၚတာ" ဆြဲသလို အဆြဲခံ ခဲ့ရလို႔ ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္သြားခဲ့ရတာသာ ျဖစ္တယ္။
သူက သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုးကို သတင္းစာထဲမွာပဲ ျမဳပ္ႏွံထားတာ ျဖစ္တယ္။ သတင္းစာ ကိုယ္တိုင္ မလုပ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ကို "ကြိ" လို ၊ "ဥတၱရအလင္း" လို သတင္းစာဆရာေတြ ရဲ႕ အေၾကာင္းေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္ရင္း နဲ႔ "ရေသ့စိတ္ေျဖ" လုပ္သူ ျဖစ္တယ္။ အခုအခ်ိန္က ျမန္မာစာနယ္ ဇင္းေလာကမွာ အပတ္စဥ္ ထုတ္ ဂ်ာနယ္ေတြ ၂၀၀ ေလာက္အထိ ထြက္ရွိလာတဲ့ စံခ်ိန္တင္ရတဲ့ ကာလ ျဖစ္တယ္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္နဲ႔ အစိတ္ၾကား ေယာက်္ားေလးေတြ၊ မိန္းကေလးေတြ အားတက္သေရာ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္။ သတင္းစာ ပညာသင္တဲ့ တကၠသိုလ္ေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ မရွိေလေတာ့ ဒီသူငယ္ေလးေတြ အားလံုးဟာ မုဆိုးစိုင္သင္ ဆိုသိလု "လုပ္ရင္းသင္၊ သင္ရင္းလုပ္" လုပ္ေနၾကရရွာတယ္။ အုတ္အေရာေရာ၊ ေက်ာက္ အေရာေရာ ျဖစ္ေနၾကတာလည္း ရွိတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ "ဥတၱရအလင္း" ျပန္ထုတ္ခြင့္ရတဲ့ အတြက္ ၀မ္းသာ မိတယ္။
"ဥတၱရအလင္း" က သတင္းစာေလာကအေၾကာင္း မီးေမာင္း ထုိးျပထားတဲ့ စာအုပ္ ျဖစ္တယ္။ သတင္းစာ အလုပ္ကို သာသနာျပဳ လုပ္ငန္းလုိ႔ သေဘာထား တဲ့ "တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ" သတင္းစာနဲ႔၊ သတင္းစာလုပ္ငန္းကို စီးပြားရွာဖို႔ နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ နာမည္ႀကီးေအာင္ လုပ္ဖို႔ အသံုးခ်တဲ့ "ေပါက္လႊတ္ပဲစား" သတင္းစာေတြ အေၾကာင္း ကို ရွင္းခနဲ ထင္းခနဲ ျမင္သာေအာင္ ေရးထားတဲ့ အတြက္ "မုဆိုးစိုင္းသင္" စမ္းတ၀ါး၀ါး လုပ္ေနရတဲ့ လူငယ္ေတြ အတြက္ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္တယ္။
ဒါ့အျပင္ သိကၡာသမာဓိ ရွိတဲ့ သတင္းစာဆရာ ဆိုတာ ဘယ္လုိလူမ်ိဳး ျဖစ္တယ္၊ "အ၀ါေရာင္သတင္း စာဆရာ" ဆိုတာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳး ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ခြဲျခားၿပီး သိနားလည္ေအာင္လည္း လုပ္ေပးပါ လိမ့္မယ္။ ကမၻာတစ္ခုလံုး မွာ သိကၡာရွိ သတင္းစာ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ရွားေနၿပီ။ အမ်ားစုက စီးပြား ရွာဖို႔ အျမတ္အစြန္း မ်ားမ်ား ရဖို႔ ဘာမဆို လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ သတင္းစာေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။
"သတင္းစာ လုပ္ငန္းကို မ်ား ျမင့္ျမတ္ေတာ္မူေပေသာ ကိစၥလို လုပ္ၿပီး တရားေဟာေနေသးတာ၊ ပတ္ခၽြဲနပ္ခၽြဲ သုစရိုက္သမားေတြ၊ တလြဲဆံပင္ေကာင္းတဲ့ သတင္းစာစုတ္နဲ႔ ေလာကနိဗၺာန္ ဖန္ဆင္း ခ်င္တဲ့ ျမႇင့္တင္ေရး သမားေတြ ကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွ ၾကည့္လို႔မရဘူး"
ဥတၱရအလင္းထဲက "လီယိုနဒ္ေညး"ရဲ႕ စကားထဲက သတင္းစာသမားမ်ိဳးေတြပဲ ဒီေခတ္မွာ မ်ားေနတယ္။
"ဒီလုပ္ငန္းကလည္း တျခားလုပ္ငန္းေတြလိုပဲေပါ့။ ေငြရဖို႔နဲ႔ ၾသဇာႀကီးဖို႔ ဆိုတဲ့ ပန္းတုိင္ ႏွစ္ခုပဲ ရွိတာပါဗ်။ အဲဒီ ပန္းတုိင္ ေရာက္ဖို႔ ေစာင္ေရတိုးရမယ္။ ေစာင္ေရတိုးဖို႔ လူဖတ္ခ်င္တာေတြကို ေရးရ မယ္။ လူအမ်ားစုႀကီး ဖတ္ခ်င္တဲ့ "ဓာတ္စာ" သတင္း က ဘာလဲ။ သူတို႔ ဖတ္ခ်င္တာက အေရရႊမ္း တဲ့ မေတာ္တေရာ္ သတင္းေတြဗ်။ အညႇီအေဟာက္ သတင္းေတြ၊ အမနာပ သတင္းေတြ၊ အျမဴအဆြ သတင္းေတြဗ်။ ရာဇ၀တ္ရုံး သတင္းေတြ၊ ထရံေပါက္ က သတင္းေတြနဲ႔ ေစာင္ေရ ခုႏွစ္သန္းအထိ ေရာက္ေနတဲ့ "တနဂၤေႏြ အေထာက္ေတာ္"က သက္ေသခံေန တာပဲ"
"ေညး"ရဲ႕ စကားေတြက ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ပါတယ္။ ကမၻာေပၚက သတင္းစာနဲ႔ ဆက္စပ္ မီဒီယာလုပ္ငန္း အားလံုး ကို အခုအခါ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကၿပီး အျမတ္အစြန္းရေရးအတြက္ သက္သက္သာသာ လုပ္ကိင္ေနၾကတာေၾကာင့္ "စတုတၳမ႑ိဳင္" ပီသတဲ့ သတင္းစာ ဆိုလို႔ နည္းနည္းပါးပါး ပဲ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
"ဥတၱရအလင္း" ကို လူငယ္ေတြ ဖတ္ၿပီး "ဟင္နရီေပ့"ကို အားက်ရုံေလာက္ ရွိတယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေန နဲ႔ ေက်နပ္ႏိုင္ပါၿပီ။
လူထုစိန္၀င္း
၂၂.၁၁.၁၁.
သတင္းစာသမား၏ "ေသြး"
(၁)
"ဘာသာျပန္ စာအုပ္ပဲဗ်။ အမွာေတြ ဘာေတြ လိုလွ မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္ျမင္တာေလးေလာက္ ေရးလိုက္ ... ေတာ္ေပါ့ ထင္ပါရဲ႕" ထင္လင္း က ေျပာသည္။
ထင္လင္း က နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာ။ ၿပီးေတာ့ ဆုရဘာသာျပန္ဆရာ။ ဒါထက္ ကရိုနင္ ၀တၳဳ တစ္ပုဒ္၊ (တစ္ကၽြန္းစံ ၏ အျပန္လမ္း)ကို ဘာသာျပန္ခဲ့သူ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤကရိုနင္ ဘာသာျပန္ စာအုပ္တြင္ အမွာစာ ေရးခုိင္းရေကာင္းသား ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေတြးေပၚမိသည္။
ဘာစာအုပ္မ်ိဳး ထုတ္လုပ္ ဆရာႀကီးငယ္တို႔၏ အပို႔အပင့္ အမိန္႔အမွာေတြက တန္းလန္းပါၿမဲ။ အေလ့အထ လို ပင္ ျဖစ္ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ သည့္ စာအုပ္မ်ားတြင္လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္း၊ လူထုဦးလွ၊ တက္တိုး၊ ဒဂုန္တာရာ၊ ျမသန္းတင့္၊ မင္းယုေ၀၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး စေသာ စာေရးဆရာႀကီးငယ္မ်ား၏ အမွာေတြႏွင့္။ ဦးအုန္းလြင္ လို ပန္းခ်ီဆရာ ပန္တ်ာ ျမင့္ေအာင္လို ဂီတပညာရွင္၊ ကိုၾကည္ျမ လို ႏိုင္ငံေရးသမားတို႔၏ အမွာ မ်ား ပင္ ပါလိုက္ခ်ည္ေသး။
ဤစာအုပ္တြင္ လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို "ပင့္"ဦးမွ ေတာ္ေတာ့ မွာကိုး ဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အက်င့္ ပါပါ ေတြးေမွ်ာ္ ထားခဲ့သည္။
ထင္လင္း စကားၾကားေတာ့ ဟုတ္သားပဲလိုလို ထင္မိလာ၏။ မဟုတ္ေသးပါဘူးလိုလိုလည္း ထင္မိ လာ၏။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ "ဆရာႀကီး"ေတြ ကို အားနာလာမိသည္ေတာ့ အမွန္။
ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ ကဗ်ာစာအုပ္၊ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြ အစ၊ ဘာသာျပန္စာအုပ္၊ ေဆာင္းပါးစာအုပ္ ေတြ အလယ္၊ အကပညာ စာအုပ္၊ တရားစာအုပ္ေတြ အဆံုး (ဘုမသိဘမသိ အႀကိမ္မ်ားစြာ အပါအ၀င္) အမွာေတြ ေဗာင္းလံေအာင္ ေရးေပးခဲ့ရဖူး၍ "ဆရာႀကီး" ေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာနာလာ မိသည္လည္း အမွန္။
သို႔ျဖင့္ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ ကိုယ္ခ်ဥ္ကာ ထင္လင္း ေျပာသလို "ကိုယ္ျမင္တာေလးေလာက္ ေရးလိုက္ ... ေတာ္ေပါ့ထင္ပါရဲ႕" ဟု ေတြးလာမိသည္လည္း အမွန္။
(၂)
ဤစာအုပ္ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာ (A.J. Cronin ၏ The Northern Light) အေၾကာင္း သတင္းေကာင္းၾကားေန ခဲ့ သည္မွာ ၾကာၿပီ။ စာေကာင္းေပေကာင္း ကို အျမည္းအၿမံဳ႕ အဖတ္ အမွတ္ေကာင္း ေသာ တကၠသိုလ္ မ်ား ဗဟို စာၾကည့္တိုက္မွဴး ဦးေသာ္ေကာင္း က "လက္တို႔" ထားခဲ့သည္ မွာ လည္း ၾကာၿပီ။
ႏွစ္၃၀ ခန္႔ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ က်င္လည္ခဲ့သည့္ သတင္းစာသမားဘ၀က တာ၀န္ပိလြန္းသည္။ စိတ္အား လူအား အခ်ိန္ အား ရသည္ ဟူ၍ မရွိသေလာက္။ ၁၀ႏွစ္ခန္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနထုိင္ခဲ့သည့္ မႏၱေလး ၿမိဳ႕က ေခတ္ေပၚ စာအုပ္ ရွားလြန္း သည္။ စာအုပ္ဆုိင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးႀကီးဟူ၍ မရွိသေလာက္။
အလုပ္ က ဗလပြ။ စာအုပ္က ရွာမရ။ သည္လုိႏွင့္ ဤစာအုပ္ကို မဖတ္ျဖစ္ခဲ့။ ဘာသာျပန္ဖို႔ကား ေ၀လာေ၀း။
"ေကာင္းသားပဲ" "ေရးဗ်ာ" ယခုတစ္ေလာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္အား လူအား အခ်ိန္အား ။အားခ်င္တုိင္းအား အမ်ားႀကီးအားေန သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိစာအုပ္ ကို ဘာသာျပန္လုိက္သည္။
"ဥတၱရအလင္း ..."
(၃)
သတင္းစာ သည္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ မရွိမျဖစ္ လူမႈႏိုင္ငံေရး လက္နက္တစ္ခု။ ထုိလက္နက္သည္ သံုးခ်င္သလို သံုး စူးရွသည္။ ထက္ျမက္သည္။ ထိေရာက္သည္။ ၾသဇာႀကီးသည္။ တန္ခိုးထြား သည္။ အေကာင္းသံုး အေကာင္းျဖစ္။ အဆိုးသံုး အဆိုးျဖစ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေကာင္းသံုးသူက သံုး၊ အဆိုးသံုးသူက သံုး။ သို႔ျဖင့္ အေကာင္းေတြ ျဖစ္ထြန္း။ အဆိုးေတြ က်ေရာက္။ ၿပီးေတာ့ အေကာင္း အဆိုးပဋိပကၡေတြ ေပၚေပါက္။
အေကာင္းဆံုး ပဋိပကၡ သည္ အေကာင္းအဆိုးတို႔ကို ဖန္တီးစြမ္းရွိေသာ သတင္းစာေလာက္တြင္ လည္း ျဖစ္ပြားေလ သည္။
ဥတၱရအလင္းသည္ ျပည္သူ႔အက်ိဳးေဆာင္ သတင္းစာေကာင္းႏွင့္ ပုဂၢလိက ကိုယ္က်ိဳးရွာ သတင္းစာဆုိး၏ ပဋိပကၡ၊ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ သတင္းစာသမားႏွင့္ မူးတင္းပဲတင္း သတင္းစာသမား၏ တုိက္ပြဲ၊ သေဘာရိုးႏွင့္ မေနာဆိုး ၏ ၀ိေရာဓိ တို႔ကို ဇာတ္လမ္းဖြဲ႕သည္။
ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ အရင္းရွင္ သတင္းစာေလာက၏ စီးပြားေရး စားက်က္လုပြဲ၊ သတင္းစာေကာင္းဆုိး၏ ပဋိပကၡ၊ ျပည္သူ႔အက်ိဳးေဆာင္ သတင္းစာေကာင္း၏ အစဥ္အလာ၊ ၾသဇာတိကၠမႏွင့္ ရပ္တည္ ခ်က္၊ ပုဂၢလိက ကိုယ္က်ိဳးရွာ သတင္းစာဆိုး ၏ "မိႈင္း"၊ ထုိးကြက္ႏွင့္ ဆင္လံုး၊ သတင္းစာသမား ေကာင္း၏ "ေသြး"၊ မာရႏွင့္ ေစတနာ၊ သတင္းစာသမား၏ ဥာဥ္၊ ၀သီႏွင့္ စရိုက္တို႔ကို မီးေမာင္း ထုိးျပသည္။ ၾကည္ႏူးစရာအခ်စ္၊ ရင္နင့္စရာ အလြမ္းတို႔က ထုိမီးေမာင္းအလယ္ မွာ ျမဴးပ်ံရင္း ေက်ျပဳန္းသည့္ ပုိးလိပ္ျပာႏွယ္။
(၄)
တစ္ေလာကဆီက ေငြဥေဒါင္း ဧည့္ခံပြဲတြင္ ဒဂုန္တာရာ၊ ျမသန္းတင့္၊ ထင္လင္း၊ ပါရဂူ၊ ေမာင္ေန၀င္း၊ သာဘန္း၊ ေရႊစင္ေမာင္ေမာင္ခင္ တို႔ႏွင့္ ဆံုသည္။ ဒဂုန္တာရာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ေမးသည္။
"ဘာေတြ ေရးျဖစ္ေနတာလဲ"
"သဗၺရနာမ္ ေပါင္းပဲဗ်ာ။ စုံေရာ။ ကရိုနင္ တစ္အုပ္လည္း ျပန္ေနတယ္"
"ဘယ္ဟာလဲ"
"ဥတၱရအလင္းေလ"
"တကၠသိုလ္တုန္း ကေတာ့ ကရိုနင္ ကို ႀကိဳက္ခဲ့သားဗ်ာ။ ခုေတာ့လည္း သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္သလိုလို ဘဲ"
"ဟား ... ဟား ... ဟား ... ခင္ဗ်ား အဘုိးႀကီး ျဖစ္လာလို႔ ေနမွာပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ႀကိဳက္တုန္းပဲ၊ နင္လားဟဲ့ ငါလားဟဲ့ ဘ၀တိုက္ပြဲရယ္၊ လူမႈအေတြးအေခၚရယ္၊ သိမ္ေမြ႕တဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းရယ္ ဆိုတာ ရသေျမာက္ ဖြဲ႕ရင္ အၿမဲဖတ္လို႔ ေကာင္းတာပါပဲဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားႀကီးပဲ အဲသလို ေျပာဖူးတာ မဟုတ္လားဗ်။ ငယ္မူေလး ျပန္လာေအာင္ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါဦးေလ"
"ဒီလိုဆိုလည္း ဖတ္ရဦးမွာေပါ့ဗ်ာ"
၀င္းတင္
၁၂-၃-၇၉
.
No comments:
Post a Comment