အခန္း(၁)
ႏွင္းပြင့္ႏွင္းဖတ္ေတြ အဆုပ္လုိက္အခဲလုိက္ သြန္းက်ပက္ဖ်န္းေနသည္။ ျမင္ကြင္းမွာ ကေလးေတြကုိ ဆာရာ ဖတ္ျပေလ့႐ွိသည့္ ပံုျပင္စာအုပ္ထဲက အရုပ္ကားခ်ပ္ကေလးမ်ားႏွင့္ တူေန၏။
ဆာရာ တစ္ေယာက္ လက္ႏွိပ္စက္ စားပဲြတြင္ ထုိင္ကာ ျပတင္းအျပင္သုိ႔ ေငးလ်က္ရွိသည္။ အိမ္ေရွ႕ ျမက္ခင္းျပင္ မွာ ဆီးႏွင္းေတြလႊမ္းကာ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴလ်က္ ….. သစ္ပင္မ်ားေပၚတြင္လည္း ဇာပ၀ါျဖဴေလး မ်ား ယီးေလးခုိေနၾကသည့္ႏွယ္။
နံနက္ပုိင္းက ေခါင္းထဲက၀င္လာသည့္ ဇာတ္လမ္းကုိ လံုး၀ ျပန္ေဖာ္လုိ႔ မရေတာ့။ ေဆာင္းကတၱီပါရႈခင္း သည္ လွခ်င္တုိင္း လွေန၏။ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္အတိ။ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ လွျခင္းမ်ိဳး။ သည္ၿမိဳ႕ကလည္း ပံုျပင္စာအုပ္ ထဲက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားလည္း အလားတူပင္။
ဆာရာ လံုး၀ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ ဘ၀မ်ိဳး။ မျဖစ္လုိသည့္ဘ၀မ်ိဳး။ သုိ႔ေသာ္ ဆႏၵမွန္သမွ်တုိ႔ ဘယ္အခါ တုန္း ကမွ မျပည့္၀ခဲ့ပါေခ်၊ သည္၀န္းက်င္တြင္ သူတုိ႔ႏွင့္ အတူ ေရာေႏွာေမ်ာပါ လႈပ္ရွားေနခဲ့ ရသည္မွာ ႏွစ္ ေပါင္းမနည္းေတာ့ၿပီ။ သည္တစ္သက္တြင္ ရုန္းထြက္၍ေကာ ရႏုိင္ပါဦးမည္လားဟုပင္ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိ သံသယ၀င္လာသည္။
တစ္ရံေရာအခါက ဆာရာမက္ေကာမစ္ဆုိသည့္မိန္းကေလးသည္ မဟုတ္မခံ ဆတ္ဆတ္ႀကဲ၊ ရဲရဲေတာက္ ကေလးျဖစ္၏။ " ပန္းႏုေရာင္ " မဂၢဇင္းတုိက္မွ လက္ေထာက္ အယ္ဒီတာမကေလး။ ႏွစ္စဥ္ ထိပ္ဆံုးမွ အတန္းေတြေအာင္ၿပီး ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ တြင္ နာမည္ေက်ာ္ ရက္ကလစ္တကၠသုိလ္မွ ဘဲြ႕ယူခဲ့သူျဖစ္၏။
ပင္ကုိ အရည္အေသြး တလက္လက္ျဖင့္ အမ်ားတကာထက္ ေခါင္းတစ္လံုး အၿမဲသာခဲ့သည့္ အၾကင္ မိန္းကေလး သည္ ခုေတာ့ သူတုိ႔အထဲတြင္ ေရာေႏွာေမ်ာပါကာ သူလုိ ကုိယ္လုိပင္ သာမန္ဘ၀တြင္ အသက္ရွင္ က်င္လည္ေနရ၏။
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လုိကုန္သြားၾကပါလိမ့္။ ဘာမွ် ၾကာလုိက္သည္မထင္။ အင္း … ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္နီးပါးပင္ ရွိခဲ့ၿပီေကာ …
ခုေတာ့ ဆာရာ၀တ္ဆင္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ တစ္နည္း …. မစၥက္ေအာ္လီဗာ ၀တ္ဆင္ေပါ့။
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ၏ ပါခ်႕စ္ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္မွ သိပ္လွသည့္ အိမ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ရဲ႕ အိမ္ရွင္ မေလ။ ႏွစ္ဆုိင္း စနစ္ႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့ၿပီး ဆယ့္ေလးႏွစ္လံုးလံုး ကုန္းရုန္းဆပ္ခဲ့လုိ႔ ခုေတာ့ အိမ္ႀကီးကုိ ပုိင္လုနီးေန ပါၿပီ။
ကေလးသံုးေယာက္ ရွိသည္။ ေခြးကတစ္ေကာင္။ ေမြးထားသည့္ ႂကြက္ၿမီးတုိ ကေလးကေတာ့ မႏွစ္ က ေသသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အလြန္ခ်စ္ရသည့္ ခင္ပြန္းသည္ ရွိပါေသး၏။ သိပ္ကုိခ်စ္ဖုိ ႔ေကာင္း သည့္ ေအာ္လီ ….။
ဆာရာ ေက်ာင္းၿပီးသည့္ႏွစ္မွာပင္ ေအာ္လီဗာက ဟားဗတ္တကၠသုိလ္မွ ဘဲြ႕ရသည္။ ဒုတိယႏွစ္ ကတည္းက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဆာရာတြင္ မရွိသည့္ အရည္ အခ်င္းေတြ ေအာ္လီဗာ တြင္ အျပည့္ရွိ သည္။
ဆာရာ က ခပ္ရုိင္းရုိင္း လုပ္ခ်င္တုိင္း၊ ေသာင္းက်န္းခ်င္တုိင္း သူက လိမ္လိမ္မာမာထိန္းသည္။ ဗီယက္နမ္ကိစၥ တြင္ေတာ့ ဆာရာႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားၾကသည္။ ဒါကုိေတာ့ ဆာရာ ခြင့္ မလႊတ္ႏုိင္။
ႏွစ္ေယာက္သား ဘဲြ႕ရၾကၿပီးမွ သည္ကိစၥေပၚျခင္းျဖစ္၏။ ဆာရာက သူ႔ကုိ လံုး၀ အေတြ႕မခံ ဘဲ ျဖတ္ပစ္လုိက္ သည္။ နယူးေယာက္တြင္ သြားေနၿပီး စာေပေလာကကုိ တုိး၀င္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။
အတၱလန္တစ္ မဂၢဇင္းတြင္ ႏွစ္လဆက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ …. အင္း ….. ခုေနျပန္ေတြးရင္ေတာင္ ရင္ေတြ ခုန္ တုန္း။ နယူးေဟာ့ကာမဂၢဇင္းႀကီးကလည္း ဆာရာ့စာမူေတြ သံုးသည္ေလ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယံုၾကည္မႈ ပုိမုိခုိင္မာ လာ၏။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ေအာ္လီဗာကလည္း နယူးေယာက္ ၇၉လမ္း တြင္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အခန္း တစ္ခန္း စုငွားေနၿပီး ေၾကာ္ျငာေအဂ်င္စီ လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္လ်က္ရွိသည္။
သူရခဲ့သည့္ အမ္ဘီေအဘဲြ႕ေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ အလုပ္ရဖုိ႔ မခက္ပါ။ သည္အတြက္ ဆာရာ သူ႔ကုိ မုန္းခ်င္ပါ သည္။ အမ္ဘီေအပံုစံ၀င္ ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ …..သုိ႔ေသာ္ မုန္း၍မရပါေခ်။ တစ္သက္ တြင္ တစ္ခါသာ ခ်စ္ဖူးသည့္ အခ်စ္မ်ိဳးျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ ခ်စ္ဦးသူ မဟုတ္ပါလား။
" ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ကြက္တစ္ခုခုမွာ အေျခခ်မယ္၊ ကေလး ေလးေယာက္ယူမယ္၊ အေမြး ဖားဖား ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ ေမြးမယ္၊ မိန္းမကုိ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ခုိင္းဘူး၊ အိမ္ရွင္မပဲျဖစ္ရမယ္ "
စသည့္စကားမ်ိဳး သူေျပာလာလွ်င္ ဆာရာက ဟားပစ္သည္။ သည္လုိအခါမ်ိဳးတြင္ ေအာ္လီဗာက လူပ်ိဳေပါက္ ကေလး တစ္ေယာက္လုိ ၿပံဳးေနတတ္၏။
သည္အျဖစ္မ်ိဳးကေလးမ်ားက ဆာရာ့ကုိ ရင္ခုန္ေစျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သည္လုိရင္ခုန္သံမ်ားၾကားမွပင္ ဆာရာ သည္ ခ်စ္သူ အား အမ္ဘီေအဘဲြ႕ရ၊ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းထြက္ႀကီးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘဲ မိမိထက္ ပုိ၍ရွည္ေသာ ဆံပင္မ်ားပုိင္ရွင္၊ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပန္းပု ဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လုိက္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေလမည္လဲဟူသည့္ အေတြးမ်ိဳး လည္း ေတြးတတ္ေလ သည္။
ေအာ္လီဗာ သည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ၏ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္စံျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ တုိးတက္ေသာ အယူအဆ ရွိ သူမဟုတ္။ ဗီယက္နမ္ျပႆနာ ကုိ သူရႈျမင္ပံုက ရွင္းေနသည္မဟုတ္လား။ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္ ထြက္၊ ပံုစံက် ပညာတတ္ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္သာျဖစ္သည္။
ဆာရာက ဗီယက္နမ္က်ဴးေက်ာ္မႈ ဆန္႔က်င္ေရးဆႏၵျပ ခ်ီတက္ပဲြေတြမွာ ေရွ႕တန္းက ပါ၀င္ လႈပ္ရွားျခင္း ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ခံရတုိင္း အာမခံရေအာင္၊ လြတ္ေအာင္ လုိက္ေပးသူက ေအာ္လီဗာ၊ ဆာရာ သူ႔ကုိ ဘယ္လုိပဲ ေ၀ဖန္ေ၀ဖန္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏွစ္ျပားမတန္ေအာင္ ေျပာေျပာ၊ သူ႔ယံုၾကည္ပံုႏွင့္ သူ႔အယူအဆ ကုိ ေလေအးကေလးျဖင့္ ရွင္းျပတတ္သည္။
ေအာ္လီဗာ သည္ အလြန္သိမ္ေမြ႕သူျဖစ္၏။ အလြန္ျပည့္၀သူျဖစ္၏။ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္း ရွိ သူလည္း ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ ဆာရာ၏ မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္၏။
သူႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ဆုိးစရာေတြ၊ သေဘာခ်င္းမေတြ႕တာေတြ ႀကံဳေနသည့္တုိင္ သူ႔ကုိ မခ်စ္ဘဲ ေန ဖုိ႔ ခက္လွသည္။
ႏွစ္ေယာက္သားဆံုၿပီး စားေသာက္ၾကတုိင္း သူဘာေတြ လုပ္ေနေၾကာင္း အသိေပးတတ္သည္။ ဆာရာ ဘာေတြေရးေန သည္ကုိလည္း သူသိခ်င္သည္။ ဆာရာသည္ စာေပ အေရးအသားတြင္ ပါရမီဥာဏ္ခံ ရင့္သန္ေၾကာင္း ေအာ္လီဗာ သိသည္။ စာေရးရင္း အိမ္ေထာင္ျပဳသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သည္ကေလးမ ဘာေၾကာင့္ လက္ထပ္ဖုိ႔ေျပာတုိင္း ခါးခါးသီးသီး ျငင္းေနပါလိမ့္။
" လက္ထပ္တယ္ ဆုိတာ အားကိုးအားထားလုိခ်င္တဲ့ မိန္းမေတြရဲ႕ အလုပ္ပဲ၊ ဆာရာက ဘယ္သူ႔ကုိမွ အား မကုိးခ်င္ဘူး … ေအာ္လီဗာ၀တ္ဆင္ "
ဆာရာ သည္ ေျပာသည့္အတုိင္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္သည့္ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ ျပတုိက္တစ္ခုတြင္ အခ်ိန္ ပုိင္း ၀င္လုပ္ၿပီး စာေတြေရးသည္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဘာမွမပူရ။ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ၊ ကုိယ့္အား ကုိယ္ကုိး …။
ခုေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သံသယျဖစ္လာသည္။ ဟုိတုန္းက သတၱိမ်ိဳးေတြ ရွိပါဦးမည္လား။ ကုိယ့္ေျခေထာက္ ေပၚကုိယ္ ရပ္ႏုိင္ပါေတာ့မည္လား။ အိမ္ေထာင္သက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္လံုးလံုး သူ႔ကုိ မွီခုိ ခဲ့ရသည္ေလ။ မိမိဘ၀ လုိအပ္ခ်က္ မွန္သမွ် အေသးအဖဲြေလးေတြကစ သူက တာ၀န္ ယူထားသည္မဟုတ္လား။ အရာရာတြင္ ေရွ႕မွရပ္ၿပီး အကာအကြယ္ေပးမည့္ လင္သားႏွင့္ေနရသည့္ ဘ၀ သည္ လံုၿခံဳလြန္းလွသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ႔အေပၚ အားကုိးစိတ္ေတြ ႀကီးမားလုိက္ပံုမွာ ေအာ္လီဗာ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္သြားလွ်င္ ဆုိသ ည့္ အေတြးမ်ိဳး ၀င္လာသည့္အခါ ဆာရာတစ္ေယာက္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားတတ္သည္ အထိပင္။
သည္တာ၀န္ေတြကုိ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ယူႏုိင္ပါမည္လား။ ကေလးေတြရယ္၊ သည္အိမ္ႀကီးရယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိမိကုိယ္တုိင္ ရယ္။ သည္လုိစုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ပူပူပင္ပင္ျဖစ္ရေၾကာင္းေျပာလွ်င္ ေအာ္လီဗာ ရယ္ေန တတ္သည္။ "ပူစရာမရွိ၊ ႀကံဖန္ပူရန္ေကာ မိန္းကေလးရယ္" ဟုဆုိကာ ႏွစ္သိမ့္တတ္သည္။
ေအာ္လီဗာ သည္ သန္းႂကြယ္ေသေဌးႀကီး တစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔တာ၀န္ကုိ သူယူ ႏုိင္ၿပီး အိမ္ေထာင္စုကုိ လွလွပပ တည္ေဆာက္ႏုိင္သူျဖစ္ပါ၏။
အသက္ အာမခံေတြ အမ်ားႀကီးထားႏုိင္သည္။ မယ္ဒီဆင္ရိပ္သာမွ ေၾကာ္ျငာေအဂ်င္စီလုပ္ငန္းမွာ သူ႔ အတြက္ သီးပြင့္ေ၀ဆာစြာျဖင့္ အေမရိကန္တြင္ အႀကီးဆံုးကုမၸဏီႀကီးျဖစ္လာသည္။ အသက္ေလးဆယ့္ ေလးႏွစ္ အရြယ္တြင္ ေအာ္လီဗာသည္ ကုမၸဏီ၏ တတိယအေရးအပါဆံုး ရာထူး ပုိင္ရွင္ ျဖစ္လာ၏။ အသက္အငယ္ဆံုး ဒုတိယဥကၠဌအျဖစ္ နယူးေယာက္စီးပြားကုန္သြယ္ေလာကတြင္ ထင္ရွား လ်က္ရွိသည္။
လင္ေတာ္ေမာင္အတြက္ ဆာရာဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ….. သူမရွိလွ်င္ဟူသည့္စိတ္က ရံခါ တြင္ ဆာရာ့ေခါင္းထဲ ၀င္လာစၿမဲ။
လက္ႏွိပ္စက္ စားပဲြတြင္ထုိင္ကာ ဆီးႏွင္းပြင့္ေတြကုိ ေငးရင္း၊ စာေရးဟန္ေဆာင္ရင္း ကေလးေတြ အျပန္ကုိ ေစာင့္ေနရသည့္အျဖစ္ …..။
ဘယ္ေတာ့ မွ စျဖစ္မည္မဟုတ္သည့္ ၀တၳဳ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဆံုးျဖစ္မည္မဟုတ္သည့္ ၀တၳဳ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသုိ႔ျဖင့္ မေရးျဖစ္ေသာ ၀တၳဳကုိေရးရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ ႏွစ္ပင္ ျပည့္ေတာ့မည္။
စာျပန္ေရး ရန္ ၃၉ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မတုိင္မီ တစ္ရက္အလုိတြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘ၀ တြင္ အလြန္အေရးႀကီးသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္ပါ၏။ ၃၉ သည္ ၄၀ ႏွင့္ စာလွ်င္ အလြန္ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းသည့္ ေမြးေန႔ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကုိ အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူးေလ။
ေလးဆယ္ျပည့္ေမြးေန႔ ကုိ ဆာရာက "သခ်ႋဳင္းသုိ႔ ေျခတစ္လွမ္းအလုိ ေမြးေန႔" ဟု ၀ိၿဂ`ဳလ္ျပဳ သျဖင့္ ေအာ္လီဗာ ခြင့္ရက္ရွည္ယူၿပီး ဥေရာပသုိ႔ ပုိ႔ေပးသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္တည္း ထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ၏။ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ "စခန္းခ်" ခရီးထြက္သြားၾကသည္။ အငယ္ေလး ဆမ္ ကုိ ေအာ္လီဗာ့ အေမက လာထိန္းေပးသည္။ ထုိစဥ္တြင္ ဆမ္က ခုနစ္ႏွစ္သား ….. ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ ကေလးေတြႏွင့္ ခဲြဖူးျခင္း …..။
ပါရီေရာက္ေတာ့ နိဗၺာန္ ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးလားဟုပင္ အေတြး၀င္မိသည္။ လြတ္လပ္ခ်င္တုိင္း လြတ္လပ္ေန၏။ အိမ္တာ၀န္မရွိ၊ ကေလးတာ၀န္မရွိ။ ေခြးတာ၀န္မရွိ၊ ဆရာမိဘအသင္း ကိစၥမရွိ၊ ေက်ာင္း ရန္ပံုေငြ၊ ေဆးရံုရန္ ပံုေငြ ကိစၥမရွိ။ ဘာဆုိဘာမွ်မရွိ။
ဥေရာပ ရက္သတၱပတ္ ေလးပတ္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့၍ရႏုိင္မည္မဟုတ္သည့္ ဒုတိယ မဂၤလာ ခရီး ျဖစ္ပါ၏။ ပါရီ၊ ေရာမ၊ ကိန္း၊ စိန္တုိပတ္စ္ တစ္ခြင္ ကုန္းလမ္းေရလမ္းျဖင့္ အႏွံ႔အျပား ေလွ်ာက္သြားၾက သည္။ အေကာင္းဆံုး ဟုိတယ္ႀကီးမ်ားတြင္ တည္းခုိဇိမ္ယူၾကသည္။ အျပန္တြင္ မွ လန္ဒန္ကုိ လွည့္၀င္ၾက သည္။ စိတ္၀င္စားစရာမွန္သမွ် လုိက္မွတ္သည္။ မွတ္စုစာအုပ္ ခုႏွစ္ အုပ္ ျပည့္သြားသည္။
သုိ႔ေသာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘာမွသံုးမရ။ ဥေရာပ ေနာက္ခံ၀တၳဳ ေရးဖြဲ႕ၾကည့္သည္။ မရ၊ ခရီးသြား ေဆာင္းပါး ေရးၾကည့္သည္။ မျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပင္ ထြက္မလာ။
စားပဲြတြင္ ထုိင္ကာ မွတ္စုစာအုပ္ေတြကုိ နံေဘးတြင္ ျဖန္႔ခ်ထားၿပီး ေငးေနတတ္၏။ လက္ႏွိပ္စက္ထဲမွ စာရြက္လြတ္ေပၚ တြင္ စာတစ္လံုးမွ် ထင္မလာ။
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာသည္အထိ ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ပင္။ ေလးဆယ့္တစ္ႏွစ္သုိ႔ ေရာက္လာသည့္အခါ ဘ၀ေဟာင္း သည္ ဟုိအေ၀းႀကီးတြင္ က်န္ခဲ့သလုိ ၀ုိးတ၀ါးသာျမင္ေတာ့၏။ သည္အေၾကာင္း ေအာ္လီဗာ ကုိ ေျပာျပသည့္အခါ ရယ္၍သာ ေနတတ္သည္။
" အင္း ….. ဆာရာ ….. ဆာရာ၊ မင္းဟာ ကုိယ္နဲ႔ ေတြ႕စက အတုိင္းပဲ၊ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး "
သူေျပာတာ ဟုတ္သေလာက္ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာ ေျပာင္းလဲ သင့္သေလာက္ ေျပာင္းခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ ေရႊပုိးမွ်င္ကေလးေတြႏွင့္တူၿပီး ကုပ္ေပၚတြင္ ထူထဲစြာ ၀ဲက်ေန တတ္သည့္ ဆံပင္တုိ႔သည္ အေရာင္လြင့္ျပယ္စ ျပဳေနၿပီ။ ဆံပင္ျဖဴကေလးမ်ား ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ရွိေနၿပီ။ အေမ လုပ္သူ က မပူမပင္ရဘဲ ကေလးေတြက အေမဆံပင္ျဖဴမွာကုိ ၀ုိင္းၿပီး စုိးရိမ္ေနၾက၏။
အျပာရင့္ေရာင္ မ်က္လံုးမ်ားကမူ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိပင္ ေတာက္ပ၀င္းလက္ေနဆဲ။ ႏုိ႔ႏွစ္ေရာင္ အသား အေရ မွာလည္း ရႊန္းစုိမြတ္ညက္ေနဆဲ။
ဆာရာ သည္ မိန္းမက်က္သေရအျပည့္ျဖင့္ လွသည့္ အလွပုိင္ရွင္မတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ကုိယ္ေနဟန္ က်စ္လ်စ္ တင့္တယ္ ၏။ ေျခဆံလက္ဆံ ေျပျပစ္ႏုနယ္၏။ မ်က္၀န္းအစံုကမူ ရႊင္ျမဴးကခုန္ေနတတ္သည္။
သည္မ်က္လံုး မ်ားႏွင့္ ပထမဦးဆံုး ရင္ဆုိင္ရစဥ္ကတည္းက ေအာ္လီဗာ ရင္ေတြ တဒုိင္းဒုိင္း ခုန္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ သည္။ ရႊင္ပ်သည့္ရယ္သံ၊ မီးလွ်ံႏွင့္တူသည့္ သတၱိ၊ လုပ္ၿပီဆုိလွ်င္ ေနာက္မဆုတ္တတ္။ သည္ ထူးျခား ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဆာရာ့ကုိ လူငယ္လူရြယ္ေတြက အေပါင္းရ အသင္းရခက္သည့္ မိန္းကေလး ဟုဆုိၾက သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ထဲတြင္ ေအာ္လီဗာမပါ။
ေအာ္လီဗာက ဆာရာေတြးေခၚပံုကုိ သေဘာက်သည္။ ေျပာပံုဆုိပံုကုိ ႏွစ္သက္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သည္ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈအျပည့္ျဖင့္ ခ်စ္သူေတြျဖစ္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာထဲတြင္ ယေန႔ တုိင္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿငီးေငြ႕သည့္ ခ်စ္သူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ၾကာလြန္းသည့္ တုိင္ေအာင္ ေပ်ာ္ပံုသစ္ေနဆဲ။
ဆာရာ့ ကုိ လက္ထပ္ဖုိ႔ ေအာ္လီဗာတစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္တိတိ နားခ်စည္းရံုးခဲ့ရ၏။ အသက္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္ တြင္မွ ဆာရာ ေခါင္းညိတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အစဥ္အလာကုိ ပုန္ကန္ခ်င္သည့္ ဆာရာက ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ မဂၤလာေဆာင္ဖုိ႔ကုိ ကန္႔ကြက္ ခဲ့ သည္။ ေအာ္လီဗာ့ မိဘမ်ား၏ ၿခံထဲတြင္ပင္ လက္ထပ္ပဲြကုိ အက်ဥ္းရံုးၿပီး က်င္းပခဲ့သည္။
အနီေရာင္ ရဲရဲေတာက္၀တ္ထားသျဖင့္ ဆာရာသည္ သတုိ႔သမီးႏွင့္ မတူဘဲ မဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုးမယ္ ကေလး ႏွင့္တူေန၏။ ဘာျမဴဒါသုိ႔ မဂၤလာခရီး ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္ဆုိးရြားေနမႈကုိ သူတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ သတိမထားမိၾက။ ဟုိတယ္ထဲက အျပင္မထြက္ဘဲ မုိးမဆံုး ေလ မဆံုး ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ လုိ ရယ္ၾက၏။ ျမဴးၾက၏။
ဘ၀ကုိ ဒုတိယရိပ္သာလမ္း တုိက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးမွာ စခဲ့ၾကသည္။ သံုးပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၾကည္ႏူးမႈ မ်ား တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့က်လာသည္။ အခန္းနီးခ်င္းေတြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆူဆူညံညံ အပ်ိဳလူပ်ိဳေတြ။ ေပ်ာ္စရာပဲြေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ဆက္ေနေအာင္ ဖန္တီးၾကသည္။
တစ္ေန႔ ေအာ္လီဗာ အလုပ္မွ ျပန္လာေတာ့ ဆာရာ မ်က္ႏွာ မသာမယာႏွင့္ ေတြ႕ရ၏။ ဓမၼတာေပၚခ်ိန္ မေပၚ သျဖင့္ ဆာရာ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေနသည္။ မဂၤလာဦး ခရီးထြက္စဥ္က ဂ႐ုတစုိက္ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အကာအကြယ္ကိစၥကုိ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ လုပ္ေတာ့ သည္။
သည္ေလာက္ျမန္ျမန္ ျဖစ္လာမည္လည္း မထင္ဘူးေလ။ ခုေတာ့ ကေလးရွိေနၿပီတဲ့။ ဖ်က္ခ်ဖုိ ႔ေျပာေတာ့ ေအာ္လီဗာ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္လုိမ်ား သည္လုိအေတြးမ်ိဳး ဆာရာ့ေခါင္း ထဲသုိ႔ ၀င္လာပါ လိမ့္။
ဆာရာဘက္က အေလးအနက္ အဆုိျပဳျခင္းျဖစ္၏။ သည္ေလာက္ျမန္ျမန္ႀကီး ကေလးမလုိခ်င္ပါ။
"ဒါေလာက္ ေစာေစာ မလုိခ်င္ေသးပါဘူး၊ ဆာရာ အလုပ္ကေလးဘာေလး လုပ္ခ်င္ေသးတယ္၊ တစ္ခုခုေပါ့ "
ဆာရာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အေရာင္းက်လာသည္။ မဂၢဇင္းႀကီးတစ္ေစာင္တြင္ အယ္ဒီတာ ၀င္လုပ္ ဖုိ႔ စိတ္ကူးထား၏။ ၿပီးေတာ့ ကုိလံဘီယာတကၠသုိလ္တြင္ မဟာ၀ိဇၨာတန္း ဆက္တက္ ဖုိ႔လည္း ေလွ်ာက္ထားသည္။ လက္ထပ္ၿပီးကတည္းက ျပတုိက္မွ အလုပ္ထြက္ ထားလုိက္၏။ ေနသည့္ရပ္ကြက္ႏွင့္ ျပတုိက္မွာ အလွမ္းေ၀းသျဖင့္ သြားေရး မလြယ္ ကူေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေအာ္လီ က အမ်ိဳးမ်ိဳးေဖ်ာင္းဖ်သည္။
" အလုပ္က အခ်ိန္မေရြး ၀င္လုပ္လုိ႔ရပါတယ္ ဆာရာရယ္ "
အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ေျပာၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာေနႏုိင္ေအာင္ အစစဂ႐ုစုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာ ေခါင္းမာၿမဲ မာေန၏။ ေအာ္လီ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္လာသည္။ အလုပ္သြားေနတုန္း တစ္ေနရာ ရာသြားၿပီး တစ္ခုခု လုပ္လုိက္မွျဖင့္ …..
သုိ႔ေသာ္ ဆာရာေျပာသလုိ မလုပ္ျဖစ္ပါ။ လုပ္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားခ်င္ေလာက္ေအာင္ကုိ တစ္ခ်ိန္လံုး ဖ်ားေန တတ္ သည္။ အားအင္ကုန္းခန္းကာ ႏြမ္းေခြေနသည္။ စိတ္ဓာတ္က်လုိက္သည္မွာ ေျပာဖြယ္ရာမရွိၿပီ။ ဗုိက္ႀကီး ကုိ သယ္ၿပီး ကုိးလလံုးလံုးေနရဦးမည့္အျဖစ္။
ေအာ္လီဗာကမူ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေန၏။ သူက ကေလးေလးေယာက္ေတာင္ ယူခ်င္သူ မဟုတ္ လား။ ေငြေရး ေၾကးေရး ဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကပ္တည္းေစကာမူ ရင္ဆုိင္မည္တဲ့ေလ။ လွ်ာေပၚ တြင္ ျမက္ေပါက္ပါ ေစဦး၊ ေအာ္လီဗာလုိ လူစားမ်ိဳးက မိန္းမကုိ ကေလး ဖ်က္ခ် ခြင့္ ေပးမည္မဟုတ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ ရင္ေသြးကုိ မည္သုိ႔ ဖ်က္ဆီးသတ္ျဖတ္ရက္ပါမည္လဲ။ လူ႔ေလာကႀကီး ထဲသုိ႔ ရင္ေသြးကေလး မေရာက္ခင္ အေ၀းႀကီးကပင္ ဖခင္စိတ္တုိ႔ ရင္မွာ ဆြတ္ပ်ံ႕ ကာ ေအာ္လီဗာတစ္ေယာက္ အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္ေနၿပီ။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ဘင္ဂ်မင္၀တ္ဆင္သည္ မိဘႏွစ္ပါး လက္ထပ္ၿပီး ကုိးလႏွင့္သံုးရက္အၾကာတြင္ လူ႔ေလာက ထဲသုိ႔ အံ့ၾသသည့္ မ်က္လံုးမ်ား ကလည္ကလည္ႏွင့္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။
မေအတူ သားကေလးသည္ ေအာ္ဟစ္ငုိယုိကာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေလာကႀကီးထဲ တုိး၀င္ေတာ့ မလား ေအာက္ေမ့ရ၏။ သားဦးရခ်င္ေနသည့္ ေအာ္လီဗာအဖုိ႔ မေအတူကေလးလည္းျဖစ္ေနျပန္၍ အရူးႀကီး ႐ူးေန ေတာ့သည္။
ဘင္ဂ်မင္သည္ အလြန္အႀကီးျမန္သည့္ ကေလးျဖစ္သည္။ ရုပ္သာ အေမႏွင့္တူသည္ မဟုတ္၊ ေခါင္းမာပံု၊ စိတ္ႀကီးပံု လည္းတူသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆးေနရသည္ မရွိေတာ့။ တစ္ခါႏွစ္ခါ သည္ေကာင္ကေလးကုိ လည္ပင္းညွစ္ဖုိ႔ ဆာရာစိတ္ကူးမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖေအေရာက္လာသည္ႏွင့္ သား အဖႏွစ္ေယာက္ အၾကည္ဆုိက္ကာ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားႏွင့္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
သားကုိ ပခံုးေပၚတင္လ်က္ ခုန္ေပါက္ေနသည့္ ေအာ္လီဗာကုိ ၾကည့္ၿပီး ဆာရာတစ္ေယာက္ နီးရာကုလား ထုိင္တစ္လံုး တြင္ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ၀ုိင္ခြက္ကုိ လက္တြင္ ကုိင္ကာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်မိ၏။ အင္း ….. ဘယ္လုိမ်ားခရီးဆက္ရမွာပါလိမ့္။
မိခင္ဘ၀သည္ ဆာရာႏွင့္ လံုး၀ခြင့္မက်သည့္ဘ၀ ျဖစ္သည္။ အခန္းကေလးက က်ဥ္းက်ဥ္း က်ပ္က်ပ္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း ရူးခ်င္လာသည္။ ရာသီဥတုက သည္ႏွစ္မွ သိသိသာသာ ဆုိးရြားေန သည္။ အျပင္မထြက္ႏုိင္သည့္ ေန႔မ်ားတြင္ ကေလးငုိသံက နံရံေလးဖက္မွ စူးစူး၀ါး၀ါး ပဲ့တင္ျပန္ လာလွ်င္ ဆာရာ တစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္း ဦးတည္ရာသုိ႔ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။
အိမ္ပုိင္ရာပုိင္ႏွင့္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းေနဖုိ႔ ေအာ္လီဗာတြင္ အစီအစဥ္ ရွိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ စီမံခ်က္မွာ ဟုိအေ၀းႀကီးမွ အိပ္မက္ပမာ ျဖစ္ေန၏။
ဆာရာ အလုပ္၀င္လုပ္ဖုိ႔ က်ျပန္ေတာ့လည္း ကေလးထိန္းတစ္ေယာက္ ထားရမည္ျဖစ္၍ "ဘဲစား ဘဲေခ် ျဖစ္ေနမည္ ဧကန္။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာက လုပ္ခ်င္သည္။ သည္အခန္းထဲက အျပင္ထြက္ေန ရလွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ ေအာ္လီဗာက တစ္မ်ိဳး၊ ကေလးကုိ ျပဳစုဖုိ႔က အေရးႀကီးဆံုးတဲ့ေလ။
" ဆာရာ ဒီအတုိင္းေနသြားရမွာလား ေအာ္လီ၊ သူေအာ္ငုိေနတာကုိ တစ္ေန႔လံုးထုိင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ေလ "
ဘယ္လုိ မွ ဆက္သည္းမခံႏုိင္ေတာ့သလုိ ျဖစ္ရသည့္ ေန႔ရက္ေတြမ်ားလာသည္။ သည္လုိခ်ိန္တြင္ သူက ကေလးေလးေယာက္ လုိခ်င္ေၾကာင္း သတိရလွ်င္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသပစ္လုိက္ခ်င္သည္။
ဆာရာ့ မိဘေတြဆီက ဘာအကူအညီမွမရ။ သူတုိ႔က ဟုိးအေနာက္ဘက္ကမ္းေျခ ခ်ီကာဂုိမွာ မဟုတ္ လား။ သူ႔အေမ အကူအညီလည္း သိပ္မရပါဘူးေလ။ သားတစ္ေယာက္ပဲ ေမြးဖူးၿပီး ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ ကေလးျပဳစု ပံုေတြ ေမ့ကုန္ေလာက္ေရာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေျမးကုိထိန္းဖုိ႔ အဘြားႀကီး စိတ္ရွည္ပံုမရ။ သုိ႔ေသာ္ မေအႏွင့္ စာလွ်င္ေတာ့ ဘြားေအက ပုိ၍ စိတ္ရွည္ပါလိမ့္ဦးမည္။
ဘင္ဂ်မင္ တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည့္ အရြယ္ေရာက္လာသည့္အခါ သိပ္ဂ်ီမတုိက္ေတာ့။ တျဖည္းျဖည္း အသက္ရွဴေခ်ာင္လာသည္။ ေလာင္းအုိင္လင္း ရပ္ကြက္တြင္ အိမ္တစ္ေဆာင္ ငွားႏုိင္ခဲ့၏။ ေနာက္ႏွစ္ဆုိလွ်င္ ဘင္ဂ်မင္ကုိ ကေလးထိန္းေက်ာင္း ပုိ႔ႏုိင္ၿပီ။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ထပ္ေစာင့္ လွ်င္ လံုး၀နီးပါး လြတ္လပ္ၿပီ။ စာျပန္ေရးမည္။
အလုပ္၀င္ဖုိ႔ စိတ္ကူးကုိေတာ့ စြန္႔လုိက္ၿပီ။ လံုးခ်င္းတစ္အုပ္ေရးမည္။ အေျခအေနတုိ႔သည္ အေကာင္း ဘက္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းစျပဳေနၿပီ။ သည္ခ်ိန္တြင္ အေအးမိၿပီး အဖ်ား၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။
တစ္လေက်ာ္ အိပ္ရာထဲလဲသည္။ တစ္ခါမွ် သည္ေလာက္မျဖစ္ဖူး၍ သူ႔ကုိယ္သူ ေသမည္ဟု ဆာရာယံု ၾကည္ေန၏။ အဆုတ္နာမ်ားျဖစ္ေနမည္လား။ တစ္ေနကုန္ ေခ်ာင္းဆုိးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မွ အိမ္စရိတ္ ထဲက ဖဲ့ၿပီး ေဆးခန္းသြားသည္။ အဖ်ားက ရုိးရုိးတုပ္ေကြးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ကုိယ္၀န္ရွိေနၿပီတဲ့။
ပထမ ကုိယ္၀န္ရွိစဥ္ကလုိ ေဒါသေတြ၊ ခံျပင္းျခင္းေတြမရွိေတာ့။ စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္ကာ အားေလ်ာ့ အားငယ္ စြာျဖင့္ မတိတ္တမ္းငုိေနမိ၏။
ဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ပါမည္လဲ။ ဘယ္လုိေက်ာ္လႊားႏုိင္ပါေတာ့မည္လဲ။ ဘင္ဂ်မင္ ႏုိ႔မျဖတ္မီ ေနာက္ ကေလး တစ္ေယာက္ ေမြးထုတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္ကုိ ထိန္းရမည္ဆုိလွ်င္ ေသပဲြ၀င္ရရံုသာ ရွိေတာ့မည္။
ေအာ္လီဗာ လည္း ဇနီးလုပ္သူ၏ အျဖစ္ကုိၾကည့္ၿပီး စိတ္ဓာတ္အက်ႀကီးက်လ်က္ရွိသည္။ သူ႔ကုိ သည္လုိ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ သည္တစ္ခါ သာ ေတြ႕ဖူးေသးသည္။
ခ်စ္ဇနီး ကုိ ဘယ္လုိေခ်ာ့ေမာ့ စည္းရံုးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေန၏။ ဒုတိယ ကေလးလုိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ရင္ေတြ ခုန္ေနပံု မွာ ဘင္ဂ်မင္ကေလး ကုိယ္၀န္ရွိစဥ္က အတုိင္းပင္။ သည္အေၾကာင္းေျပာမိလွ်င္ ဆာရာ ရိႈက္ႀကီး တငင္ပုိ ျပန္၏။
" ဆာရာ့ ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါ ေအာ္လီရယ္၊ ေနာ္ ….. ဆာရာ မတတ္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ပါေနာ္၊ ဆာရာ ေနာက္ထပ္ ကေလး မေမြးပါရေစနဲ႔ေတာ့ကြယ္၊ ဆာရာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ "
ကုိယ္၀န္ ဖ်က္ခ်ဖုိ႔ကိစၥျဖင့္ စကားမ်ားၾကျပန္၏။ သူသေဘာမတူလွ်င္ ဆာရာ ရူးသြားမည္လားမသိ။ ဤသုိ႔ ျဖင့္ မတင္မက် ျဖစ္ကာ ရက္ေတြၾကာလာသည္။ ေအာ္လီဗာက ရွိသမွ် ပုိက္ဆံထုတ္ၿပီး ဇနီးသည္ သက္ေသာင့္ သက္သာျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္သည္။
ဆာရာ့ ကုိ ကူညီရန္ ေန႔၀က္ အိမ္ေဖာ္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ငွားထားေပးသည္။ အိမ္သား ၁၃ ဦး ရွိသည့္ အုိင္ယာလန္ မ်ိဳးဆက္မိသားစုမွ မိန္းကေလးျဖစ္၏။ ဆာရာလုိခ်င္သည့္ ပုံစံ၀င္ မိန္းကေလး။
ခုမွပင္ ဆာရာ အျပင္ေလးဘာေလး ထြက္ခြင့္ရေတာ့သည္။ စာၾကည့္တုိက္ေတြ ျပတုိက္ေတြႏွင့္ လမ္းျပန္ ေပါက္သည္။
က်န္းမာေရးလည္း သိသိသာသာ ျပန္ေကာင္းလာ၏။ ဘင္ဂ်မင္ကေလးႏွင့္ပင္ အလြမ္းသင့္ေန ၏ ျပတုိက္သုိ႔ ႏွစ္ေခါက္ပုိ႔ေပးၿပီးၿပီ။
ထုတ္ မေျပာေသာ္လည္း ဒုတိယကေလးကုိ ဆာရာ လုိလုိခ်င္ခ်င္ေမြးေတာ့မည္ဟုေအာ္လီဗာ ယံုၾကည္ေန သည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ဘင္ဂ်မင္ ႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ မယ္လီဆာကေလးကုိ ေမြးခဲ့ရေလသည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ မိသားစု ကုိ ေတာပုိင္းတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ထားရန္ ေအာ္လီဗာ စိတ္ကူးမိျခင္းျဖစ္၏။ ကနက္တီးကတ္သုိ႔ အပတ္တုိင္းလုိလုိသြားၿပီး အိမ္ရွာသည္။ ေနာက္ဆံုး ၀န္ႏွင့္ အားမမွ်သျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရ၏။
ရံုးအားရက္တုိင္း အျခားရပ္ကြက္တကာသုိ႔ အိမ္ရွာထြက္ၾကျပန္သည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိမွ ယခုေနသည့္ ပါးေခ်စ့္ရပ္ကြက္ မွ အိမ္ကုိ ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့၏။
ယာေတာအိမ္ေဟာင္းႀကီးျဖစ္၍ အမ်ားႀကီးျပန္ျပင္ရဦးမည္။ ထမ္းပုိးထက္လမ္းခႀကီးမည့္အျဖစ္။ သုိ႔ေသာ္ ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္ ေနထုိင္စားေသာက္ကာ ပုိက္ဆံကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္စုၿပီး တျဖည္းျဖည္း ျပင္ဆင္သြား သည္။ တစ္ႏွစ္အတြင္း အလြန္လွပသည့္ အိမ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ ျဖစ္လာသည္။ သည္ အတြက္ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ေနေတာ့၏။
" ဒါေပမယ့္ ကေလးေတာ့ ေနာက္ထပ္မယူေတာ့ဘူးေနာ္၊ ဒါပဲ " ဟု ဆာရာက ေအာ္လီဗာကုိ ရာဇသံေပး ထား သည္။
ဒုတိယ ရိပ္သာလမ္းက တုိက္ခန္းကုိ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည့္အခါ အသက္ရွဴ က်ပ္သလုိ ျဖစ္လာ သည္။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ အရာတုိင္း ေသးငယ္ၿပီး ေစ်းေတြကမူ ေခါင္ခုိက္ေန၏။ ခုေတာ္ က်ယ္က်ယ္ လြင့္လြင့္ ႏွင့္ ကေလးေတြကုိလည္း တစ္ခန္းစီ ထားႏုိင္ၿပီ။
ဧည့္ခန္း မွာ မီးလင္းဖုိႀကီးႏွင့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိသည္။ စာၾကည့္ခန္းကုိ စိတ္ႀကိဳက္မြမ္းမံၿပီး စာအုပ္ေတြ အျပည့္ ထည့္ထားသည္။ မီးဖုိေဆာင္ကလည္း က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း။ ေရွးေဟာင္းလက္ရာ မီးဖုိႀကီး ကုိေတာ့ ဆာရာ့ဆႏၵအရ မလဲဘဲထားသည္။ ပန္းၿခံကုိ စီးမုိးျမင္ေနရသည့္ ဧရာမ ျပတင္းေပါက္ႀကီးေတြကုိ ဆာရာ သေဘာအက်ဆံုး။
ကေလးေတြ ပန္းၿခံထဲမွာ ကစားေနလွ်င္ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္း ဆာရာ လွမ္းျမင္ႏုိင္၏။ သည္အရပ္ ကုိ ေျပာင္း လာသျဖင့္ အိမ္ေဖာ္မေလးဆံုးရံႈးရျခင္းအတြက္ေတာ့ တဖူနာသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ဖက္ ကၾကည့္လွ်င္ လည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပင္။ ရွိစုမဲ့စု အိမ္ထဲ ၀င္သြား သျဖင့္ ေငြေရးေၾကးေရး မွာ ေလာေလာဆယ္ တြင္ ၾကပ္တည္းေန၏။
ဘင္ဂ်မင္ ကေလး သံုးႏွစ္ျပည့္လုိ႔ မနက္မနက္ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္က်လွ်င္ေတာ့ မယ္လီဆာ မူႀကိဳေက်ာင္းသူႀကီး ျဖစ္လာေတာ့မည္။
ဆာရာ စာျပန္ေရး ဖုိ႔ တာစူသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခ်ိန္က လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရေသး။ အလုပ္က ရႈပ္ၿမဲ ရႈပ္ လ်က္ပင္။
ေဆးရံုတြင္ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုပ္အားေပးေနသည္ေလ။ က်န္ရက္မ်ားတြင္လည္း အိမ္ ကိစၥ၊ လင္ကိစၥ၊ သားကိစၥ၊ ၿခံရွင္းဖုိ႔ကိစၥမ်ားျဖင့္ အားရသည္မရွိ။ တစ္ရံေရာအခါက ပန္းႏုေရာင္ မဂၢဇင္း ၏ အယ္ဒီတာမ၏ အျဖစ္မွာ ယံုႏုိင္စရာ မရွိေအာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့ေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္း သည္မွာ ဆာရာတစ္ေယာက္ သည္ဘ၀တြင္ လုိလုိခ်င္ခ်င္ ေမ်ာပါေနျခင္းျဖစ္၏။
ေျပာင္း လာကတည္းက မေျပလည္စရာ အေၾကာင္းတုိ႔သည္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕လယ္တြင္ က်န္ရစ္ သလုိ ျဖစ္ခဲ့၏။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေအးေဆးေသာ ကမၻာကေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ျဖစ္ၿပီဟု ယံုၾကည္ ထားလုိက္ ၏။ ရြယ္ တူ အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ခ်က္ခ်င္း မိတ္ေဆြျဖစ္သြားသည္။
ရံုးပိတ္ရက္ မ်ားတြင္ တင္းနစ္ကစားၾက၊ ဖဲကစားၾကႏွင့္။ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုပ္ငန္းမွာလည္း ဆာရာမပါ မၿပီး သလုိ ျဖစ္လာသည္။ ရဲရဲေတာက္ ဗီယက္နမ္ စစ္ဆန္႔က်င္ေရးသမား ဆာရာ၏ ဘ၀သည္ အိပ္မက္ ပမာ ျပယ္လြင့္ခဲ့ေလၿပီ။ အျမတ္ႏုိးဆံုး စာေရးဆရာမဘ၀ကုိပင္ တမ္းတမ္းတတ ျဖစ္မေနေတာ့။
ဆုိခဲ့ၿပီးျဖစ္သလုိ လင္ကိစၥ၊ သားကိစၥႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္လူမႈေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနရလွ်င္ ဆာရာ ေက်နပ္ေနေတာ့သည္။
အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ ဘင္ဂ်မင္ကေလး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္သည့္ ေအာ္သံမ်ားသည္ ဟုိးအေ၀း ႀကီးတြင္ လြင့္က်န္ခဲ့ကာ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ေလၿပီ။
ဘင္ဂ်မင္ ကေလးက သိပ္ကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာၿပီ။ ရုပ္ဆင္းအဂၤါ တြင္သာ မေအႏွင့္တူသည္မဟုတ္။ ၀ါသနာႏွင့္ တန္ဖုိးထားတတ္ပံုျခင္းပါ တူေနသည္ေလ။
ဘင္ဂ်မင္ သည္ ဆာရာ၏ ကုိယ္ပြားတစ္ခုႏွင့္တူ၏။ အေမ့ဆီမွ ရွိသမွ် အရည္အခ်င္း ႏုိ႔ရည္မ်ားကုိ တစိမ့္စိမ့္ စုိ႔ယူေနသည့္အလား။
ဖေအႀကီး သေဘာက်ေနသလုိ ဆာရာကလည္း က်ိတ္ၿပီး ဂုဏ္ယူေန၏။ တကယ့္ မေအတူသားကေလး။ မယ္လီဆာ ကေလးက ေအးသည္။ ဘင္ဂ်မင္ ငယ္ငယ္ကလုိ မဆုိး။ သူက ေလးကဖေအတူ။ မ်က္ႏွာ ခ်ိဳၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ ဘယ္ေတာ့မွ နားပူနားဆာမလုပ္။ ကာတြန္းစာအုပ္တစ္အုပ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကစား စရာတစ္ခု၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေဒၚလာတန္တစ္ရြက္ႏွင့္ အေမေနာက္ လုိက္ေနရလွ်င္ သူေက်နပ္ေနၿပီ။ ဖေအလုိ ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင့္၊ မ်က္လံုးစိမ္းႏွင့္။ ရုပ္ကေတာ့ သိပ္မဆင္လွ။ တကယ္က သူ႔ ဘြားေအ ေအာ္လီ့ အေမႏွင့္ သြားတူေန၏။ အဘြားႀကီးက မယ္လီဆာကုိ ပုိခ်စ္သည္။ ဆာရာ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ခံေနရ သည္။
ဆာရာႏွင့္ ေအာ္လီဗာတုိ႔အေမသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျဖစ္မလာၾကေပ။ မစၥက္၀တ္ဆင္ က ေဟာ ေဟာ ဒုိင္းဒုိင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္သည္။ သူတုိ႔ လက္မထပ္ခင္က အဘြားႀကီး က ေ၀ဖန္သည္တဲ့ ေလ။ ဆာရာသည္ ေခါင္းမာၿပီး ထင္ရာလုပ္မည့္ မိန္းကေလး၊ ကုိင္ရတြယ္ရခက္မည့္ မိန္းကေလး၊ တစ္ကုိယ္ ေကာင္းဆန္မည့္ မိန္းကေလး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကေလး တစ္ေန႔ ဒုကၡေရာက္ မည္ကုိ အလြန္စုိးရိမ္သည္တဲ့။
အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာ့ေျခလွမ္းအမွားကုိ အဘြားႀကီးက ေစာင့္ၾကည့္ ေန၏။ တစ္ကြက္မွားသည္ႏွင့္ ငါမေျပာလားဟူသည့္ စကားမ်ိဳးေျပာ ဖုိ႔ ေစာင့္ေနသည့္အလား။
ေျမးေတြ ကုိခ်စ္ေသာ အဘြားႀကီးႏွင့္ ဆာရာ စကားေျပာ၍ အေပါက္အလမ္းတည့္သည္မွာ ကေလးေတြ ကိစၥတစ္ခု သာရွိသည္။
ေအာ္လီဗာက မေအႏွင့္မိန္းမအၾကားတြင္ ဘာမွ မသိသလုိေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ အဘြားႀကီးက သိပ္ပါး သည္။ သိပ္မ်က္စိရွင္သည္။ ဆာရာ ကိုယ္၀န္မေဆာင္ခ်င္ေၾကာင္း ရိပ္မိသည္။ ဘင္ဂ်မင္ေလး ေမြးစက က်ိတ္ျဖစ္ခဲ့ သည့္ မေျပလည္မႈမ်ားကုိ အကဲခတ္မိသည္။
ေအာ္လီဗာတုိ႔အေဖ ေဂ်ာ့၀တ္ဆင္က ဇနီးလုပ္သူကုိ ေဖ်ာင္းဖ်သည္။
" ကေလးမေလး က ေတာ္ရွာပါတယ္ ဖီးလစ္ရယ္၊ လက္ထပ္စကေတာ့ သူက ငယ္ေသးတာကုိး၊ သားကုိ သူေပ်ာ္ေအာင္ ထားႏုိင္သားပဲ "
အဘုိးႀကီး က အဘြားႀကီးထက္ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးသည္။
" ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္မေလးမွာ ဒါထက္ႀကီးမားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြရွိေနသလုိပဲ၊ ဘာမွန္းေတာ့မသိဘူး၊ အဲဒီအတြက္ သားကုိထိခုိက္မွာစုိးတယ္ "
အဘုိးႀကီးက ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းယမ္းရင္း …
" ေအာ္လီ ထိန္းႏုိင္မွာပါကြာ "
" ကၽြန္မေတာ့ မထင္ဘူး၊ ေကာင္မေလးလုပ္ခ်င္တာကုိ ရွင့္သားက တားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေအာ္လီက သူ႔ဘာသာ သူ ကိ်တ္ခံမယ့္ ေကာင္စားမ်ိဳး "
ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေပါင္းလာသည့္ လင္ေတာ္ေမာင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ေျပာလုိက္သည္။ အဘုိးတုိ႔ အဘြားတုိ႔ ဘ၀ခရီးမွာ ပန္းခင္းလမ္းပမာ ေမႊးပ်ံ႕သာေမာခဲ့၏။ ႏွစ္ကုိယ့္တစ္စိတ္ ဘ၀မ်ိဳး။
" သား က ဖေအတူသား မဟုတ္လား၊ သိပ္သေဘာေကာင္းလြန္းတယ္၊ အဲဒီေလာက္ သေဘာေကာင္းတဲ့ လူမ်ိဳး ဟာ မဟုတ္တဲ့မိန္းမ လက္ထဲေရာက္ရင္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ရွင့္ "
ဖီးလစ္ ၀တ္ဆင္သည္ သား၏အိမ္ေထာင္ေရး အနည္ထုိင္ေနခ်ိန္မွာပင္ သားအတြက္ စိတ္မေအးႏိုင္ေသး။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ ဆာရာ့အေပၚတြင္ စုိးစဥ္းမွ်ေသာ မယံုၾကည္စိတ္ကေလးလည္း ရင္ထဲ တြင္ ခုိကပ္ေနဆဲ။
ဇနိး၏ အျဖစ္ကုိ အဘုိး၀တ္ဆင္ အကဲခတ္မိ၏။ ငယ္ကခ်စ္သည့္ ငယ္ခ်စ္ေတြအား ၿပံဳးၾကည့္ေန၏။ ယခုတုိင္ အဘြားဖီးလစ္ ရင္ခုန္ရေသာအၿပံဳးမ်ိဳး။
" ကေလးမေလး ဘက္ကုိလဲ အမွတ္ေလးဘာေလး ေပးဦးေလကြာ၊ သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုး သားကုိ ပံုေပးထား တာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ တုိ႔ဖုိ႔လဲ ပါတယ္ေလကြာ၊ ေျမးႏွစ္ေယာက္ သူေမြးေပးထားသားပဲ "
ဟုတ္ေတာ့ လည္း ဟုတ္ပါသည္။ ေျမးႏွစ္ေယာက္စလံုးသားႏွင့္ ခၽြတ္စြပ္မတူေသာ္လည္း တူသည့္ေနရာ ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ေအာ္လီဗာသည္ ခံ့ေခ်ာေခ်ာၿပီး အလြန္ေယာက္်ားပီသသူျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ကုိယ္သူ မသိ၊ သတိမထားမိ။ ဒါကပင္ ပုိ၍ထူးျခားၿပီး ပုိ၍ဆဲြေဆာင္မႈ႐ွိေန၏။
" သူတုိ႔ ေနာက္ထပ္ ကေလးယူဦးမယ္ ထင္သလား ေဂ်ာ့ "
သား ကုိ မေမးရဲေသာ ေမးခြန္း။ ဆာရာကုိ ေမးဖုိ႔ေတာ့ ေ၀လာေ၀း။
" ဒါေတာ့ ဘယ္သိမလ ဒါလင္ရယ္၊ ဒီအတုိင္းလဲ သူတုိ႔ ဘ၀ ျပည့္စံုေနတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခုေခတ္က ဘာမွ ႀကိဳေျပာ လုိ႔ မရဘူးကြ၊ ေအာ္လီဗာရဲ႕ ေၾကာ္ျငာ ေအဂ်င္စီလုပ္ငန္းဆုိတာ ဘဏ္လုပ္ငန္းတုိ႔ ဘာတုိ႔လုိ သိပ္ ခုိင္ခုိင္မာမာရွိတာမဟုတ္ဘူး။ သိပ္ၿပီး ပံုေသကားက် ေမွ်ာ္လင့္ထားလုိ႔ မရဘူး၊ ကေလးေနာက္ထပ္ မယူတာ သူတုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးေပါ့ "
ဂ်ာ့၀တ္ဆင္ သည္ ရင္းႏွီးျမဳွပ္ႏွံႏွင့္ ကုန္သြယ္ေလာက အေတြ႕အႀကံဳရွိသူမုိ႔ ေအာ္လီဗာတုိ႔ မိသားစုကိစၥ ကုိ သည္လုိပင္ သေဘာထားေလသည္။ ဧရာမလုပ္ငန္းႀကီးေတြ နာရီပုိင္းအတြင္း ၿပိဳက်ပ်က္စီး တတ္ သည့္ ေခတ္ႀကီးမဟုတ္လား။
စား၀တ္ေနေရးကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျမင္ေနသည္ေလ။ အဘုိးႀကီး အဘြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္တည္း မပူမပင္ ေနရာကပင္ တျဖည္းျဖည္းၾကပ္တည္းစျပဳလာၿပီ။ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္ေယာက္ ကေအာ္လီဗာ တကၠသုိလ္မွာ ရွိေနစဥ္ ၀င္ခ်က္စတာတြင္ အိမ္လွလွေလးတစ္လံုး ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဘဏ္လုပ္ငန္း မွ ပင္စင္မ်က္မ်က္ကေလးရသျဖင့္ ေဂ်ာ့တုိ႔ လင္မယား မပူမပင္ ေနႏုိင္ခဲ့၏။ ခုေတာ့ ေဂ်ာ့ ၀တ္ဆင္ တစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္း ပူပင္စျပဳလာၿပီ။
စစ္ပဲြႀကီးတစ္ပဲြႏွင့္ စစ္ပဲြကေလးမ်ားစြာကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည့္ ေဂ်ာ့က သားျဖစ္သူ ေအာ္လီဗာ၀တ္ဆင္ ကုိ သည္အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မၾကာခဏ သတိေပး စကားေျပာသည္။
ေဂ်ာ့သည္ အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္တြင္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ပါ၀င္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၿပီး ကံေကာင္းလုိ႔မေသ သည့္ စစ္သားေကာင္းႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္ အေမရိကန္ စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီးဆုိက္ေတာ့ ဧရာမ လုပ္ငန္းႀကီးေတြ နာရီပုိင္းအတြင္း ၿပိဳက် ပ်က္စီးသြားၾကသည္ကုိ မ်က္၀ါး ထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသူျဖစ္ ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သားျဖစ္သူအား သတိတရားႏွင့္ေနရန္ အၿမဲသတိေပးသည္။
" သူတုိ႔ ကေလးထပ္ယူစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူးကြာ၊ ဘာလုိ႔ေတာ့လုိ႔လဲ "
သည္ေနရာ တြင္ေတာ့ အျမင္ခ်င္း မတူၾကသည့္ ဆာရာႏွင့္ ေဂ်႕တုိ႔သေဘာတစ္ထပ္တည္းရွိၾကသည္။
တစ္ေန ႔တြင္ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းရာမွ တစ္ေနရာတြင္ ရပ္ၿပီး ေအးေအးလူလူ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရင္း သည္ အေၾကာင္း စကားစပ္မိေတာ့ ကေလးထပ္ယူလွ်င္ မုိက္မဲရာက်မည့္အေၾကာင္း ဆာရာက လင္ေတာ္ ေမာင္အားေျပာ၏။
" ဘာလုိ႔ ကေလးထပ္ယူေတာ့မလဲ ေမာင္ရယ္၊ သမီးေရာ၊ သားေလးေရာ ႀကီးလာၿပီပဲ၊ မၾကာခင္ သူတုိ႔ ေတြ ေျခႏုိင္လက္ႏုိင္ျဖစ္လာရင္ ဆာရာတုိ႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ႏုိင္ၿပီေလ၊ ဘာျပဳလုိ႔ စိတ္ညစ္ စရာေတြ၊ ေခါင္း ရႈပ္စရာေတြကုိ အိမ္ထဲ၀င္လာခံမလဲ "
ဆာရာ အဖုိ႔ စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္ ေခါင္းေတြအံုလာသည့္အျဖစ္။
" ဆာရာရယ္၊ ခုေန ကေလးရွိလာရင္ ဟုိတုန္းကလုိ ကသီေတာ့မွာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ထပ္ ယူရင္ ေကာင္းမလား လုိ႔ပါ၊ တစ္ေန႔က်ရင္ သားသမီးနည္းလုိ႔ ေနာင္တရေနရင္ မခက္လား "
ဇနီး သည္ ကုိ အၾကင္နာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လ်က္ ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ဆာရာက သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကုိ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳေန လုိက္ၿပီး ….
" ကေလးေတြ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေနာက္ထပ္ ကေလးမလုိခ်င္ၾကေတာ့ပါဘူး ေအာ္လီရယ္၊ ဘင္ဂ်မင္ က ခုနစ္ႏွစ္၊ မယ္လီဆာက ငါးႏွစ္၊ သူတုိ႔ ဘက္က ၀င္စဥ္းစားဦးေလ"
ဆာရာ အခုိင္အမာေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ အေလးအနက္ ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ ခ်စ္စရာ အၿပံဳး ကုိ ၿပံဳးလ်က္ ဇနီးသည္၏ လက္ကုိ တယုတယ ဆုပ္နယ္ၿပီး ကားဆီသုိ႔ ျပန္လွည့္ေခၚလာသည္။
မၾကာေသးခင္ က မာစီဒီးအသစ္ ၀ယ္စီးႏုိင္ခဲ့သည္။ ဆာရာမသိေသးတာ တစ္ခုရွိေသးသည္။ သည္ႏွစ္ ခရစၥ မတ္ တြင္ ေပးဖုိ႔ သားေမြး အက်ႌအေကာင္းစား တစ္ထည္ ေအာ္လီဗာ ၀ယ္ထားၿပီးၿပီး။ ဆာရာ့ နာမည္ အတုိ ေကာက္စာလံုးမ်ားပါ ပန္းေဖာက္ေရးထုိးထားၿပီးၿပီ။
" တကယ္ေျပာေနတာေပါ့၊ ဟုတ္လား "
စိတ္ပ်က္သည့္ ေလသံျဖင့္ ေအာ္လီဗာ ေမးသည္။
" အုိး … တကယ္ေပါ့ "
ဆာရာ အခုိင္အမာ အတည္ျပဳသည္။ ေအာ္လီဗာ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ပါၿပီ။ ဘယ္လုိေျပာ၍မွ ရေတာ့ မည္မဟုတ္ ဟု ယံုၾကည္လုိက္သည္။ ဆာရာ သံုးဆယ့္တစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ သည္ဘ၀မ်ာပင္ ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ဘာမွ ထပ္ မလုိခ်င္ေတာ့။
ေစတနာ့၀န္ထမ္းအလုပ္မ်ားႏွင့္ နစ္ျမဳပ္ေနရာမွ မယ္လီဆာ၏ အကသင္တန္းကိစၥပါ၀င္လာသျဖင့္ ပုိ၍ အားလပ္ခ်ိန္ နည္းလာသည္။ ဒါကုိပင္ ပီတိျဖစ္ေနမိ၏။ ဘာလုိေသးလုိ႔လဲ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့။
အိမ္ တစ္လံုး၊ ကားတစ္စီး၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ (မႏွစ္ကစၿပီး ထားႏုိင္ျခင္းျဖစ္၏) သည္ ထက္ျပည့္စံုဖုိ႔ ဘာမ်ားလုိပါေသးသလဲ။
ကားထဲေရာက္ေရာက္ ခ်င္း ေအာ္လီဗာက ေမးသည္။
" ဒီ ခရစၥမတ္မွာ ကေလးေတြကုိ စကိတ္စီးေခၚသြားရရင္ မေကာင္းဘူးလားဟင္ "
စင္စစ္ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ေအာ္လီဗာက အိမ္မွာပင္ ေနခ်င္သည္။ အေဖအေမ အတြက္ လည္း ေျမးေတြ ႏွင့္ ေနခ်ိန္ပုိရသည္။
ဆာရာ့ မိဘေတြကေတာ့ ဆာရာ့အစ္မႏွင့္ ကေလးေတြရွိရာ ဂေရာစ္ပြိဳင့္ကုိ ခရစၥမတ္တုိင္း သြားသည္။ ဆာရာ ကလည္း မိဘရပ္ထံ ျပန္ခ်င္စိတ္သိပ္မရွိလွ။ တစ္ခါပဲ သြားျဖစ္ၾကသည္။ အစ္မလုပ္သူကုိ ဆာရာ သိပ္ သေဘာမက်။ အေမႏွင့္ကလည္း ဘယ္တုန္းကမွမတည့္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာ္လီဗာ၏ အစီအစဥ္သစ္ကုိ ဆာရာ ခ်က္ခ်င္းသေဘာက်သြားသည္။
" ဟာ … သိပ္ေကာင္းတာေပါ့၊ ဘယ္သြားမလဲ၊ ဗားေမာင့္ကုိလား "
" အက္စ္ပင္ ဆုိ ပုိမေကာင္းဘူးလား၊ ပုိၿပီး ေ၀းေ၀းစီးရတာေပါ့၊ ပုိလဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ့ "
" တကယ္၊ ဘာလဲ ….. ဆုေၾကးေတြ အမ်ားႀကီး ရလာလုိ႔ လား "
ေအဂ်င္စီ ကုိ အႀကီးဆံုး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ဦး၏ ေၾကာ္ျငာရေအာင္ လုပ္ေပးသျဖင့္ ဆုေၾကး မ်က္မ်က္ ကေလး ရလုိက္ေၾကာင္း ဆာရာ့ကုိ မေျပာရေသး။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ပတ္လံုး ႏွစ္ေယာက္သား အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနၾက သည္ေလ။
ဆက္ရန္
.
ႏွင္းပြင့္ႏွင္းဖတ္ေတြ အဆုပ္လုိက္အခဲလုိက္ သြန္းက်ပက္ဖ်န္းေနသည္။ ျမင္ကြင္းမွာ ကေလးေတြကုိ ဆာရာ ဖတ္ျပေလ့႐ွိသည့္ ပံုျပင္စာအုပ္ထဲက အရုပ္ကားခ်ပ္ကေလးမ်ားႏွင့္ တူေန၏။
ဆာရာ တစ္ေယာက္ လက္ႏွိပ္စက္ စားပဲြတြင္ ထုိင္ကာ ျပတင္းအျပင္သုိ႔ ေငးလ်က္ရွိသည္။ အိမ္ေရွ႕ ျမက္ခင္းျပင္ မွာ ဆီးႏွင္းေတြလႊမ္းကာ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴလ်က္ ….. သစ္ပင္မ်ားေပၚတြင္လည္း ဇာပ၀ါျဖဴေလး မ်ား ယီးေလးခုိေနၾကသည့္ႏွယ္။
နံနက္ပုိင္းက ေခါင္းထဲက၀င္လာသည့္ ဇာတ္လမ္းကုိ လံုး၀ ျပန္ေဖာ္လုိ႔ မရေတာ့။ ေဆာင္းကတၱီပါရႈခင္း သည္ လွခ်င္တုိင္း လွေန၏။ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္အတိ။ ပံုျပင္ဆန္ဆန္ လွျခင္းမ်ိဳး။ သည္ၿမိဳ႕ကလည္း ပံုျပင္စာအုပ္ ထဲက ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ပင္ျဖစ္ပါ၏။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားလည္း အလားတူပင္။
ဆာရာ လံုး၀ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ ဘ၀မ်ိဳး။ မျဖစ္လုိသည့္ဘ၀မ်ိဳး။ သုိ႔ေသာ္ ဆႏၵမွန္သမွ်တုိ႔ ဘယ္အခါ တုန္း ကမွ မျပည့္၀ခဲ့ပါေခ်၊ သည္၀န္းက်င္တြင္ သူတုိ႔ႏွင့္ အတူ ေရာေႏွာေမ်ာပါ လႈပ္ရွားေနခဲ့ ရသည္မွာ ႏွစ္ ေပါင္းမနည္းေတာ့ၿပီ။ သည္တစ္သက္တြင္ ရုန္းထြက္၍ေကာ ရႏုိင္ပါဦးမည္လားဟုပင္ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိ သံသယ၀င္လာသည္။
တစ္ရံေရာအခါက ဆာရာမက္ေကာမစ္ဆုိသည့္မိန္းကေလးသည္ မဟုတ္မခံ ဆတ္ဆတ္ႀကဲ၊ ရဲရဲေတာက္ ကေလးျဖစ္၏။ " ပန္းႏုေရာင္ " မဂၢဇင္းတုိက္မွ လက္ေထာက္ အယ္ဒီတာမကေလး။ ႏွစ္စဥ္ ထိပ္ဆံုးမွ အတန္းေတြေအာင္ၿပီး ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ တြင္ နာမည္ေက်ာ္ ရက္ကလစ္တကၠသုိလ္မွ ဘဲြ႕ယူခဲ့သူျဖစ္၏။
ပင္ကုိ အရည္အေသြး တလက္လက္ျဖင့္ အမ်ားတကာထက္ ေခါင္းတစ္လံုး အၿမဲသာခဲ့သည့္ အၾကင္ မိန္းကေလး သည္ ခုေတာ့ သူတုိ႔အထဲတြင္ ေရာေႏွာေမ်ာပါကာ သူလုိ ကုိယ္လုိပင္ သာမန္ဘ၀တြင္ အသက္ရွင္ က်င္လည္ေနရ၏။
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လုိကုန္သြားၾကပါလိမ့္။ ဘာမွ် ၾကာလုိက္သည္မထင္။ အင္း … ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္နီးပါးပင္ ရွိခဲ့ၿပီေကာ …
ခုေတာ့ ဆာရာ၀တ္ဆင္ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ တစ္နည္း …. မစၥက္ေအာ္လီဗာ ၀တ္ဆင္ေပါ့။
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ၏ ပါခ်႕စ္ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္မွ သိပ္လွသည့္ အိမ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ရဲ႕ အိမ္ရွင္ မေလ။ ႏွစ္ဆုိင္း စနစ္ႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့ၿပီး ဆယ့္ေလးႏွစ္လံုးလံုး ကုန္းရုန္းဆပ္ခဲ့လုိ႔ ခုေတာ့ အိမ္ႀကီးကုိ ပုိင္လုနီးေန ပါၿပီ။
ကေလးသံုးေယာက္ ရွိသည္။ ေခြးကတစ္ေကာင္။ ေမြးထားသည့္ ႂကြက္ၿမီးတုိ ကေလးကေတာ့ မႏွစ္ က ေသသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အလြန္ခ်စ္ရသည့္ ခင္ပြန္းသည္ ရွိပါေသး၏။ သိပ္ကုိခ်စ္ဖုိ ႔ေကာင္း သည့္ ေအာ္လီ ….။
ဆာရာ ေက်ာင္းၿပီးသည့္ႏွစ္မွာပင္ ေအာ္လီဗာက ဟားဗတ္တကၠသုိလ္မွ ဘဲြ႕ရသည္။ ဒုတိယႏွစ္ ကတည္းက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဆာရာတြင္ မရွိသည့္ အရည္ အခ်င္းေတြ ေအာ္လီဗာ တြင္ အျပည့္ရွိ သည္။
ဆာရာ က ခပ္ရုိင္းရုိင္း လုပ္ခ်င္တုိင္း၊ ေသာင္းက်န္းခ်င္တုိင္း သူက လိမ္လိမ္မာမာထိန္းသည္။ ဗီယက္နမ္ကိစၥ တြင္ေတာ့ ဆာရာႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားၾကသည္။ ဒါကုိေတာ့ ဆာရာ ခြင့္ မလႊတ္ႏုိင္။
ႏွစ္ေယာက္သား ဘဲြ႕ရၾကၿပီးမွ သည္ကိစၥေပၚျခင္းျဖစ္၏။ ဆာရာက သူ႔ကုိ လံုး၀ အေတြ႕မခံ ဘဲ ျဖတ္ပစ္လုိက္ သည္။ နယူးေယာက္တြင္ သြားေနၿပီး စာေပေလာကကုိ တုိး၀င္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားသည္။
အတၱလန္တစ္ မဂၢဇင္းတြင္ ႏွစ္လဆက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့ …. အင္း ….. ခုေနျပန္ေတြးရင္ေတာင္ ရင္ေတြ ခုန္ တုန္း။ နယူးေဟာ့ကာမဂၢဇင္းႀကီးကလည္း ဆာရာ့စာမူေတြ သံုးသည္ေလ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယံုၾကည္မႈ ပုိမုိခုိင္မာ လာ၏။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ေအာ္လီဗာကလည္း နယူးေယာက္ ၇၉လမ္း တြင္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အခန္း တစ္ခန္း စုငွားေနၿပီး ေၾကာ္ျငာေအဂ်င္စီ လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္လ်က္ရွိသည္။
သူရခဲ့သည့္ အမ္ဘီေအဘဲြ႕ေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ အလုပ္ရဖုိ႔ မခက္ပါ။ သည္အတြက္ ဆာရာ သူ႔ကုိ မုန္းခ်င္ပါ သည္။ အမ္ဘီေအပံုစံ၀င္ ေခတ္ပညာတတ္တစ္ေယာက္ …..သုိ႔ေသာ္ မုန္း၍မရပါေခ်။ တစ္သက္ တြင္ တစ္ခါသာ ခ်စ္ဖူးသည့္ အခ်စ္မ်ိဳးျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့ရသည့္ ခ်စ္ဦးသူ မဟုတ္ပါလား။
" ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ကြက္တစ္ခုခုမွာ အေျခခ်မယ္၊ ကေလး ေလးေယာက္ယူမယ္၊ အေမြး ဖားဖား ေခြးႀကီးတစ္ေကာင္ ေမြးမယ္၊ မိန္းမကုိ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ခုိင္းဘူး၊ အိမ္ရွင္မပဲျဖစ္ရမယ္ "
စသည့္စကားမ်ိဳး သူေျပာလာလွ်င္ ဆာရာက ဟားပစ္သည္။ သည္လုိအခါမ်ိဳးတြင္ ေအာ္လီဗာက လူပ်ိဳေပါက္ ကေလး တစ္ေယာက္လုိ ၿပံဳးေနတတ္၏။
သည္အျဖစ္မ်ိဳးကေလးမ်ားက ဆာရာ့ကုိ ရင္ခုန္ေစျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သည္လုိရင္ခုန္သံမ်ားၾကားမွပင္ ဆာရာ သည္ ခ်စ္သူ အား အမ္ဘီေအဘဲြ႕ရ၊ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းထြက္ႀကီးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘဲ မိမိထက္ ပုိ၍ရွည္ေသာ ဆံပင္မ်ားပုိင္ရွင္၊ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပန္းပု ဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လုိက္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေလမည္လဲဟူသည့္ အေတြးမ်ိဳး လည္း ေတြးတတ္ေလ သည္။
ေအာ္လီဗာ သည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ၏ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္စံျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ တုိးတက္ေသာ အယူအဆ ရွိ သူမဟုတ္။ ဗီယက္နမ္ျပႆနာ ကုိ သူရႈျမင္ပံုက ရွင္းေနသည္မဟုတ္လား။ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္ ထြက္၊ ပံုစံက် ပညာတတ္ စက္ရုပ္တစ္ရုပ္သာျဖစ္သည္။
ဆာရာက ဗီယက္နမ္က်ဴးေက်ာ္မႈ ဆန္႔က်င္ေရးဆႏၵျပ ခ်ီတက္ပဲြေတြမွာ ေရွ႕တန္းက ပါ၀င္ လႈပ္ရွားျခင္း ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ခံရတုိင္း အာမခံရေအာင္၊ လြတ္ေအာင္ လုိက္ေပးသူက ေအာ္လီဗာ၊ ဆာရာ သူ႔ကုိ ဘယ္လုိပဲ ေ၀ဖန္ေ၀ဖန္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏွစ္ျပားမတန္ေအာင္ ေျပာေျပာ၊ သူ႔ယံုၾကည္ပံုႏွင့္ သူ႔အယူအဆ ကုိ ေလေအးကေလးျဖင့္ ရွင္းျပတတ္သည္။
ေအာ္လီဗာ သည္ အလြန္သိမ္ေမြ႕သူျဖစ္၏။ အလြန္ျပည့္၀သူျဖစ္၏။ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္း ရွိ သူလည္း ျဖစ္၏။ ၿပီးေတာ့ ဆာရာ၏ မိတ္ေဆြေကာင္း တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္၏။
သူႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ဆုိးစရာေတြ၊ သေဘာခ်င္းမေတြ႕တာေတြ ႀကံဳေနသည့္တုိင္ သူ႔ကုိ မခ်စ္ဘဲ ေန ဖုိ႔ ခက္လွသည္။
ႏွစ္ေယာက္သားဆံုၿပီး စားေသာက္ၾကတုိင္း သူဘာေတြ လုပ္ေနေၾကာင္း အသိေပးတတ္သည္။ ဆာရာ ဘာေတြေရးေန သည္ကုိလည္း သူသိခ်င္သည္။ ဆာရာသည္ စာေပ အေရးအသားတြင္ ပါရမီဥာဏ္ခံ ရင့္သန္ေၾကာင္း ေအာ္လီဗာ သိသည္။ စာေရးရင္း အိမ္ေထာင္ျပဳသူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သည္ကေလးမ ဘာေၾကာင့္ လက္ထပ္ဖုိ႔ေျပာတုိင္း ခါးခါးသီးသီး ျငင္းေနပါလိမ့္။
" လက္ထပ္တယ္ ဆုိတာ အားကိုးအားထားလုိခ်င္တဲ့ မိန္းမေတြရဲ႕ အလုပ္ပဲ၊ ဆာရာက ဘယ္သူ႔ကုိမွ အား မကုိးခ်င္ဘူး … ေအာ္လီဗာ၀တ္ဆင္ "
ဆာရာ သည္ ေျပာသည့္အတုိင္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္သည့္ မိန္းကေလးျဖစ္သည္။ ျပတုိက္တစ္ခုတြင္ အခ်ိန္ ပုိင္း ၀င္လုပ္ၿပီး စာေတြေရးသည္။ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ဘာမွမပူရ။ ကုိယ္ထူကုိယ္ထ၊ ကုိယ့္အား ကုိယ္ကုိး …။
ခုေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သံသယျဖစ္လာသည္။ ဟုိတုန္းက သတၱိမ်ိဳးေတြ ရွိပါဦးမည္လား။ ကုိယ့္ေျခေထာက္ ေပၚကုိယ္ ရပ္ႏုိင္ပါေတာ့မည္လား။ အိမ္ေထာင္သက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္လံုးလံုး သူ႔ကုိ မွီခုိ ခဲ့ရသည္ေလ။ မိမိဘ၀ လုိအပ္ခ်က္ မွန္သမွ် အေသးအဖဲြေလးေတြကစ သူက တာ၀န္ ယူထားသည္မဟုတ္လား။ အရာရာတြင္ ေရွ႕မွရပ္ၿပီး အကာအကြယ္ေပးမည့္ လင္သားႏွင့္ေနရသည့္ ဘ၀ သည္ လံုၿခံဳလြန္းလွသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူ႔အေပၚ အားကုိးစိတ္ေတြ ႀကီးမားလုိက္ပံုမွာ ေအာ္လီဗာ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္သြားလွ်င္ ဆုိသ ည့္ အေတြးမ်ိဳး ၀င္လာသည့္အခါ ဆာရာတစ္ေယာက္ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားတတ္သည္ အထိပင္။
သည္တာ၀န္ေတြကုိ မိမိတစ္ေယာက္တည္း ယူႏုိင္ပါမည္လား။ ကေလးေတြရယ္၊ သည္အိမ္ႀကီးရယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိမိကုိယ္တုိင္ ရယ္။ သည္လုိစုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ ပူပူပင္ပင္ျဖစ္ရေၾကာင္းေျပာလွ်င္ ေအာ္လီဗာ ရယ္ေန တတ္သည္။ "ပူစရာမရွိ၊ ႀကံဖန္ပူရန္ေကာ မိန္းကေလးရယ္" ဟုဆုိကာ ႏွစ္သိမ့္တတ္သည္။
ေအာ္လီဗာ သည္ သန္းႂကြယ္ေသေဌးႀကီး တစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔တာ၀န္ကုိ သူယူ ႏုိင္ၿပီး အိမ္ေထာင္စုကုိ လွလွပပ တည္ေဆာက္ႏုိင္သူျဖစ္ပါ၏။
အသက္ အာမခံေတြ အမ်ားႀကီးထားႏုိင္သည္။ မယ္ဒီဆင္ရိပ္သာမွ ေၾကာ္ျငာေအဂ်င္စီလုပ္ငန္းမွာ သူ႔ အတြက္ သီးပြင့္ေ၀ဆာစြာျဖင့္ အေမရိကန္တြင္ အႀကီးဆံုးကုမၸဏီႀကီးျဖစ္လာသည္။ အသက္ေလးဆယ့္ ေလးႏွစ္ အရြယ္တြင္ ေအာ္လီဗာသည္ ကုမၸဏီ၏ တတိယအေရးအပါဆံုး ရာထူး ပုိင္ရွင္ ျဖစ္လာ၏။ အသက္အငယ္ဆံုး ဒုတိယဥကၠဌအျဖစ္ နယူးေယာက္စီးပြားကုန္သြယ္ေလာကတြင္ ထင္ရွား လ်က္ရွိသည္။
လင္ေတာ္ေမာင္အတြက္ ဆာရာဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ….. သူမရွိလွ်င္ဟူသည့္စိတ္က ရံခါ တြင္ ဆာရာ့ေခါင္းထဲ ၀င္လာစၿမဲ။
လက္ႏွိပ္စက္ စားပဲြတြင္ထုိင္ကာ ဆီးႏွင္းပြင့္ေတြကုိ ေငးရင္း၊ စာေရးဟန္ေဆာင္ရင္း ကေလးေတြ အျပန္ကုိ ေစာင့္ေနရသည့္အျဖစ္ …..။
ဘယ္ေတာ့ မွ စျဖစ္မည္မဟုတ္သည့္ ၀တၳဳ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွလည္း ဆံုးျဖစ္မည္မဟုတ္သည့္ ၀တၳဳ ျဖစ္ပါ၏။ ဤသုိ႔ျဖင့္ မေရးျဖစ္ေသာ ၀တၳဳကုိေရးရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ ႏွစ္ပင္ ျပည့္ေတာ့မည္။
စာျပန္ေရး ရန္ ၃၉ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မတုိင္မီ တစ္ရက္အလုိတြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘ၀ တြင္ အလြန္အေရးႀကီးသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖစ္ပါ၏။ ၃၉ သည္ ၄၀ ႏွင့္ စာလွ်င္ အလြန္ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းသည့္ ေမြးေန႔ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကုိ အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူးေလ။
ေလးဆယ္ျပည့္ေမြးေန႔ ကုိ ဆာရာက "သခ်ႋဳင္းသုိ႔ ေျခတစ္လွမ္းအလုိ ေမြးေန႔" ဟု ၀ိၿဂ`ဳလ္ျပဳ သျဖင့္ ေအာ္လီဗာ ခြင့္ရက္ရွည္ယူၿပီး ဥေရာပသုိ႔ ပုိ႔ေပးသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္တည္း ထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ ၏။ ကေလးႏွစ္ေယာက္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ "စခန္းခ်" ခရီးထြက္သြားၾကသည္။ အငယ္ေလး ဆမ္ ကုိ ေအာ္လီဗာ့ အေမက လာထိန္းေပးသည္။ ထုိစဥ္တြင္ ဆမ္က ခုနစ္ႏွစ္သား ….. ပထမဆံုး အႀကိမ္အျဖစ္ ကေလးေတြႏွင့္ ခဲြဖူးျခင္း …..။
ပါရီေရာက္ေတာ့ နိဗၺာန္ ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးလားဟုပင္ အေတြး၀င္မိသည္။ လြတ္လပ္ခ်င္တုိင္း လြတ္လပ္ေန၏။ အိမ္တာ၀န္မရွိ၊ ကေလးတာ၀န္မရွိ။ ေခြးတာ၀န္မရွိ၊ ဆရာမိဘအသင္း ကိစၥမရွိ၊ ေက်ာင္း ရန္ပံုေငြ၊ ေဆးရံုရန္ ပံုေငြ ကိစၥမရွိ။ ဘာဆုိဘာမွ်မရွိ။
ဥေရာပ ရက္သတၱပတ္ ေလးပတ္သည္ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့၍ရႏုိင္မည္မဟုတ္သည့္ ဒုတိယ မဂၤလာ ခရီး ျဖစ္ပါ၏။ ပါရီ၊ ေရာမ၊ ကိန္း၊ စိန္တုိပတ္စ္ တစ္ခြင္ ကုန္းလမ္းေရလမ္းျဖင့္ အႏွံ႔အျပား ေလွ်ာက္သြားၾက သည္။ အေကာင္းဆံုး ဟုိတယ္ႀကီးမ်ားတြင္ တည္းခုိဇိမ္ယူၾကသည္။ အျပန္တြင္ မွ လန္ဒန္ကုိ လွည့္၀င္ၾက သည္။ စိတ္၀င္စားစရာမွန္သမွ် လုိက္မွတ္သည္။ မွတ္စုစာအုပ္ ခုႏွစ္ အုပ္ ျပည့္သြားသည္။
သုိ႔ေသာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဘာမွသံုးမရ။ ဥေရာပ ေနာက္ခံ၀တၳဳ ေရးဖြဲ႕ၾကည့္သည္။ မရ၊ ခရီးသြား ေဆာင္းပါး ေရးၾကည့္သည္။ မျဖစ္၊ ေနာက္ဆံုး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပင္ ထြက္မလာ။
စားပဲြတြင္ ထုိင္ကာ မွတ္စုစာအုပ္ေတြကုိ နံေဘးတြင္ ျဖန္႔ခ်ထားၿပီး ေငးေနတတ္၏။ လက္ႏွိပ္စက္ထဲမွ စာရြက္လြတ္ေပၚ တြင္ စာတစ္လံုးမွ် ထင္မလာ။
တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာသည္အထိ ထုိနည္းႏွင္ႏွင္ပင္။ ေလးဆယ့္တစ္ႏွစ္သုိ႔ ေရာက္လာသည့္အခါ ဘ၀ေဟာင္း သည္ ဟုိအေ၀းႀကီးတြင္ က်န္ခဲ့သလုိ ၀ုိးတ၀ါးသာျမင္ေတာ့၏။ သည္အေၾကာင္း ေအာ္လီဗာ ကုိ ေျပာျပသည့္အခါ ရယ္၍သာ ေနတတ္သည္။
" အင္း ….. ဆာရာ ….. ဆာရာ၊ မင္းဟာ ကုိယ္နဲ႔ ေတြ႕စက အတုိင္းပဲ၊ ဘာမွ မေျပာင္းလဲဘူး "
သူေျပာတာ ဟုတ္သေလာက္ ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာ ေျပာင္းလဲ သင့္သေလာက္ ေျပာင္းခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါ၏။ ေရႊပုိးမွ်င္ကေလးေတြႏွင့္တူၿပီး ကုပ္ေပၚတြင္ ထူထဲစြာ ၀ဲက်ေန တတ္သည့္ ဆံပင္တုိ႔သည္ အေရာင္လြင့္ျပယ္စ ျပဳေနၿပီ။ ဆံပင္ျဖဴကေလးမ်ား ႀကိဳးၾကားႀကိဳးၾကား ရွိေနၿပီ။ အေမ လုပ္သူ က မပူမပင္ရဘဲ ကေလးေတြက အေမဆံပင္ျဖဴမွာကုိ ၀ုိင္းၿပီး စုိးရိမ္ေနၾက၏။
အျပာရင့္ေရာင္ မ်က္လံုးမ်ားကမူ ငယ္ငယ္တုန္းကလုိပင္ ေတာက္ပ၀င္းလက္ေနဆဲ။ ႏုိ႔ႏွစ္ေရာင္ အသား အေရ မွာလည္း ရႊန္းစုိမြတ္ညက္ေနဆဲ။
ဆာရာ သည္ မိန္းမက်က္သေရအျပည့္ျဖင့္ လွသည့္ အလွပုိင္ရွင္မတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ကုိယ္ေနဟန္ က်စ္လ်စ္ တင့္တယ္ ၏။ ေျခဆံလက္ဆံ ေျပျပစ္ႏုနယ္၏။ မ်က္၀န္းအစံုကမူ ရႊင္ျမဴးကခုန္ေနတတ္သည္။
သည္မ်က္လံုး မ်ားႏွင့္ ပထမဦးဆံုး ရင္ဆုိင္ရစဥ္ကတည္းက ေအာ္လီဗာ ရင္ေတြ တဒုိင္းဒုိင္း ခုန္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ သည္။ ရႊင္ပ်သည့္ရယ္သံ၊ မီးလွ်ံႏွင့္တူသည့္ သတၱိ၊ လုပ္ၿပီဆုိလွ်င္ ေနာက္မဆုတ္တတ္။ သည္ ထူးျခား ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဆာရာ့ကုိ လူငယ္လူရြယ္ေတြက အေပါင္းရ အသင္းရခက္သည့္ မိန္းကေလး ဟုဆုိၾက သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ထဲတြင္ ေအာ္လီဗာမပါ။
ေအာ္လီဗာက ဆာရာေတြးေခၚပံုကုိ သေဘာက်သည္။ ေျပာပံုဆုိပံုကုိ ႏွစ္သက္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သည္ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈအျပည့္ျဖင့္ ခ်စ္သူေတြျဖစ္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္ရာထဲတြင္ ယေန႔ တုိင္ ဘယ္ေတာ့မွ မၿငီးေငြ႕သည့္ ခ်စ္သူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ၾကာလြန္းသည့္ တုိင္ေအာင္ ေပ်ာ္ပံုသစ္ေနဆဲ။
ဆာရာ့ ကုိ လက္ထပ္ဖုိ႔ ေအာ္လီဗာတစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္တိတိ နားခ်စည္းရံုးခဲ့ရ၏။ အသက္ ၂၃ ႏွစ္အရြယ္ တြင္မွ ဆာရာ ေခါင္းညိတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အစဥ္အလာကုိ ပုန္ကန္ခ်င္သည့္ ဆာရာက ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ မဂၤလာေဆာင္ဖုိ႔ကုိ ကန္႔ကြက္ ခဲ့ သည္။ ေအာ္လီဗာ့ မိဘမ်ား၏ ၿခံထဲတြင္ပင္ လက္ထပ္ပဲြကုိ အက်ဥ္းရံုးၿပီး က်င္းပခဲ့သည္။
အနီေရာင္ ရဲရဲေတာက္၀တ္ထားသျဖင့္ ဆာရာသည္ သတုိ႔သမီးႏွင့္ မတူဘဲ မဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုးမယ္ ကေလး ႏွင့္တူေန၏။ ဘာျမဴဒါသုိ႔ မဂၤလာခရီး ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ရာသီဥတုေဖာက္ျပန္ဆုိးရြားေနမႈကုိ သူတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ သတိမထားမိၾက။ ဟုိတယ္ထဲက အျပင္မထြက္ဘဲ မုိးမဆံုး ေလ မဆံုး ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ လုိ ရယ္ၾက၏။ ျမဴးၾက၏။
ဘ၀ကုိ ဒုတိယရိပ္သာလမ္း တုိက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းကေလးမွာ စခဲ့ၾကသည္။ သံုးပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၾကည္ႏူးမႈ မ်ား တျဖည္းျဖည္း ေလ်ာ့က်လာသည္။ အခန္းနီးခ်င္းေတြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဆူဆူညံညံ အပ်ိဳလူပ်ိဳေတြ။ ေပ်ာ္စရာပဲြေတြ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ဆက္ေနေအာင္ ဖန္တီးၾကသည္။
တစ္ေန႔ ေအာ္လီဗာ အလုပ္မွ ျပန္လာေတာ့ ဆာရာ မ်က္ႏွာ မသာမယာႏွင့္ ေတြ႕ရ၏။ ဓမၼတာေပၚခ်ိန္ မေပၚ သျဖင့္ ဆာရာ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္ေနသည္။ မဂၤလာဦး ခရီးထြက္စဥ္က ဂ႐ုတစုိက္ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အကာအကြယ္ကိစၥကုိ ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ လုပ္ေတာ့ သည္။
သည္ေလာက္ျမန္ျမန္ ျဖစ္လာမည္လည္း မထင္ဘူးေလ။ ခုေတာ့ ကေလးရွိေနၿပီတဲ့။ ဖ်က္ခ်ဖုိ ႔ေျပာေတာ့ ေအာ္လီဗာ အထိတ္တလန္႔ ျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္လုိမ်ား သည္လုိအေတြးမ်ိဳး ဆာရာ့ေခါင္း ထဲသုိ႔ ၀င္လာပါ လိမ့္။
ဆာရာဘက္က အေလးအနက္ အဆုိျပဳျခင္းျဖစ္၏။ သည္ေလာက္ျမန္ျမန္ႀကီး ကေလးမလုိခ်င္ပါ။
"ဒါေလာက္ ေစာေစာ မလုိခ်င္ေသးပါဘူး၊ ဆာရာ အလုပ္ကေလးဘာေလး လုပ္ခ်င္ေသးတယ္၊ တစ္ခုခုေပါ့ "
ဆာရာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ေနာက္ပုိင္းတြင္ အေရာင္းက်လာသည္။ မဂၢဇင္းႀကီးတစ္ေစာင္တြင္ အယ္ဒီတာ ၀င္လုပ္ ဖုိ႔ စိတ္ကူးထား၏။ ၿပီးေတာ့ ကုိလံဘီယာတကၠသုိလ္တြင္ မဟာ၀ိဇၨာတန္း ဆက္တက္ ဖုိ႔လည္း ေလွ်ာက္ထားသည္။ လက္ထပ္ၿပီးကတည္းက ျပတုိက္မွ အလုပ္ထြက္ ထားလုိက္၏။ ေနသည့္ရပ္ကြက္ႏွင့္ ျပတုိက္မွာ အလွမ္းေ၀းသျဖင့္ သြားေရး မလြယ္ ကူေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေအာ္လီ က အမ်ိဳးမ်ိဳးေဖ်ာင္းဖ်သည္။
" အလုပ္က အခ်ိန္မေရြး ၀င္လုပ္လုိ႔ရပါတယ္ ဆာရာရယ္ "
အက်ိဳးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ေျပာၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာေနႏုိင္ေအာင္ အစစဂ႐ုစုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာ ေခါင္းမာၿမဲ မာေန၏။ ေအာ္လီ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္လာသည္။ အလုပ္သြားေနတုန္း တစ္ေနရာ ရာသြားၿပီး တစ္ခုခု လုပ္လုိက္မွျဖင့္ …..
သုိ႔ေသာ္ ဆာရာေျပာသလုိ မလုပ္ျဖစ္ပါ။ လုပ္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားခ်င္ေလာက္ေအာင္ကုိ တစ္ခ်ိန္လံုး ဖ်ားေန တတ္ သည္။ အားအင္ကုန္းခန္းကာ ႏြမ္းေခြေနသည္။ စိတ္ဓာတ္က်လုိက္သည္မွာ ေျပာဖြယ္ရာမရွိၿပီ။ ဗုိက္ႀကီး ကုိ သယ္ၿပီး ကုိးလလံုးလံုးေနရဦးမည့္အျဖစ္။
ေအာ္လီဗာကမူ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေန၏။ သူက ကေလးေလးေယာက္ေတာင္ ယူခ်င္သူ မဟုတ္ လား။ ေငြေရး ေၾကးေရး ဘယ္ေလာက္ပင္ ၾကပ္တည္းေစကာမူ ရင္ဆုိင္မည္တဲ့ေလ။ လွ်ာေပၚ တြင္ ျမက္ေပါက္ပါ ေစဦး၊ ေအာ္လီဗာလုိ လူစားမ်ိဳးက မိန္းမကုိ ကေလး ဖ်က္ခ် ခြင့္ ေပးမည္မဟုတ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ ရင္ေသြးကုိ မည္သုိ႔ ဖ်က္ဆီးသတ္ျဖတ္ရက္ပါမည္လဲ။ လူ႔ေလာကႀကီး ထဲသုိ႔ ရင္ေသြးကေလး မေရာက္ခင္ အေ၀းႀကီးကပင္ ဖခင္စိတ္တုိ႔ ရင္မွာ ဆြတ္ပ်ံ႕ ကာ ေအာ္လီဗာတစ္ေယာက္ အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္ေနၿပီ။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ဘင္ဂ်မင္၀တ္ဆင္သည္ မိဘႏွစ္ပါး လက္ထပ္ၿပီး ကုိးလႏွင့္သံုးရက္အၾကာတြင္ လူ႔ေလာက ထဲသုိ႔ အံ့ၾသသည့္ မ်က္လံုးမ်ား ကလည္ကလည္ႏွင့္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။
မေအတူ သားကေလးသည္ ေအာ္ဟစ္ငုိယုိကာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေလာကႀကီးထဲ တုိး၀င္ေတာ့ မလား ေအာက္ေမ့ရ၏။ သားဦးရခ်င္ေနသည့္ ေအာ္လီဗာအဖုိ႔ မေအတူကေလးလည္းျဖစ္ေနျပန္၍ အရူးႀကီး ႐ူးေန ေတာ့သည္။
ဘင္ဂ်မင္သည္ အလြန္အႀကီးျမန္သည့္ ကေလးျဖစ္သည္။ ရုပ္သာ အေမႏွင့္တူသည္ မဟုတ္၊ ေခါင္းမာပံု၊ စိတ္ႀကီးပံု လည္းတူသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေအးေအးေဆးေဆးေနရသည္ မရွိေတာ့။ တစ္ခါႏွစ္ခါ သည္ေကာင္ကေလးကုိ လည္ပင္းညွစ္ဖုိ႔ ဆာရာစိတ္ကူးမိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဖေအေရာက္လာသည္ႏွင့္ သား အဖႏွစ္ေယာက္ အၾကည္ဆုိက္ကာ တ၀ါး၀ါး တဟားဟားႏွင့္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။
သားကုိ ပခံုးေပၚတင္လ်က္ ခုန္ေပါက္ေနသည့္ ေအာ္လီဗာကုိ ၾကည့္ၿပီး ဆာရာတစ္ေယာက္ နီးရာကုလား ထုိင္တစ္လံုး တြင္ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ၀ုိင္ခြက္ကုိ လက္တြင္ ကုိင္ကာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်မိ၏။ အင္း ….. ဘယ္လုိမ်ားခရီးဆက္ရမွာပါလိမ့္။
မိခင္ဘ၀သည္ ဆာရာႏွင့္ လံုး၀ခြင့္မက်သည့္ဘ၀ ျဖစ္သည္။ အခန္းကေလးက က်ဥ္းက်ဥ္း က်ပ္က်ပ္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း ရူးခ်င္လာသည္။ ရာသီဥတုက သည္ႏွစ္မွ သိသိသာသာ ဆုိးရြားေန သည္။ အျပင္မထြက္ႏုိင္သည့္ ေန႔မ်ားတြင္ ကေလးငုိသံက နံရံေလးဖက္မွ စူးစူး၀ါး၀ါး ပဲ့တင္ျပန္ လာလွ်င္ ဆာရာ တစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္း ဦးတည္ရာသုိ႔ ထြက္ေျပးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။
အိမ္ပုိင္ရာပုိင္ႏွင့္ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းေနဖုိ႔ ေအာ္လီဗာတြင္ အစီအစဥ္ ရွိပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ စီမံခ်က္မွာ ဟုိအေ၀းႀကီးမွ အိပ္မက္ပမာ ျဖစ္ေန၏။
ဆာရာ အလုပ္၀င္လုပ္ဖုိ႔ က်ျပန္ေတာ့လည္း ကေလးထိန္းတစ္ေယာက္ ထားရမည္ျဖစ္၍ "ဘဲစား ဘဲေခ် ျဖစ္ေနမည္ ဧကန္။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာက လုပ္ခ်င္သည္။ သည္အခန္းထဲက အျပင္ထြက္ေန ရလွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ ေအာ္လီဗာက တစ္မ်ိဳး၊ ကေလးကုိ ျပဳစုဖုိ႔က အေရးႀကီးဆံုးတဲ့ေလ။
" ဆာရာ ဒီအတုိင္းေနသြားရမွာလား ေအာ္လီ၊ သူေအာ္ငုိေနတာကုိ တစ္ေန႔လံုးထုိင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ေလ "
ဘယ္လုိ မွ ဆက္သည္းမခံႏုိင္ေတာ့သလုိ ျဖစ္ရသည့္ ေန႔ရက္ေတြမ်ားလာသည္။ သည္လုိခ်ိန္တြင္ သူက ကေလးေလးေယာက္ လုိခ်င္ေၾကာင္း သတိရလွ်င္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသပစ္လုိက္ခ်င္သည္။
ဆာရာ့ မိဘေတြဆီက ဘာအကူအညီမွမရ။ သူတုိ႔က ဟုိးအေနာက္ဘက္ကမ္းေျခ ခ်ီကာဂုိမွာ မဟုတ္ လား။ သူ႔အေမ အကူအညီလည္း သိပ္မရပါဘူးေလ။ သားတစ္ေယာက္ပဲ ေမြးဖူးၿပီး ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ့ ကေလးျပဳစု ပံုေတြ ေမ့ကုန္ေလာက္ေရာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေျမးကုိထိန္းဖုိ႔ အဘြားႀကီး စိတ္ရွည္ပံုမရ။ သုိ႔ေသာ္ မေအႏွင့္ စာလွ်င္ေတာ့ ဘြားေအက ပုိ၍ စိတ္ရွည္ပါလိမ့္ဦးမည္။
ဘင္ဂ်မင္ တစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည့္ အရြယ္ေရာက္လာသည့္အခါ သိပ္ဂ်ီမတုိက္ေတာ့။ တျဖည္းျဖည္း အသက္ရွဴေခ်ာင္လာသည္။ ေလာင္းအုိင္လင္း ရပ္ကြက္တြင္ အိမ္တစ္ေဆာင္ ငွားႏုိင္ခဲ့၏။ ေနာက္ႏွစ္ဆုိလွ်င္ ဘင္ဂ်မင္ကုိ ကေလးထိန္းေက်ာင္း ပုိ႔ႏုိင္ၿပီ။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္ထပ္ေစာင့္ လွ်င္ လံုး၀နီးပါး လြတ္လပ္ၿပီ။ စာျပန္ေရးမည္။
အလုပ္၀င္ဖုိ႔ စိတ္ကူးကုိေတာ့ စြန္႔လုိက္ၿပီ။ လံုးခ်င္းတစ္အုပ္ေရးမည္။ အေျခအေနတုိ႔သည္ အေကာင္း ဘက္သုိ႔ တျဖည္းျဖည္း ေျပာင္းစျပဳေနၿပီ။ သည္ခ်ိန္တြင္ အေအးမိၿပီး အဖ်ား၀င္လာျခင္းျဖစ္သည္။
တစ္လေက်ာ္ အိပ္ရာထဲလဲသည္။ တစ္ခါမွ် သည္ေလာက္မျဖစ္ဖူး၍ သူ႔ကုိယ္သူ ေသမည္ဟု ဆာရာယံု ၾကည္ေန၏။ အဆုတ္နာမ်ားျဖစ္ေနမည္လား။ တစ္ေနကုန္ ေခ်ာင္းဆုိးသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္မွ အိမ္စရိတ္ ထဲက ဖဲ့ၿပီး ေဆးခန္းသြားသည္။ အဖ်ားက ရုိးရုိးတုပ္ေကြးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ ကုိယ္၀န္ရွိေနၿပီတဲ့။
ပထမ ကုိယ္၀န္ရွိစဥ္ကလုိ ေဒါသေတြ၊ ခံျပင္းျခင္းေတြမရွိေတာ့။ စိတ္အပ်က္ႀကီးပ်က္ကာ အားေလ်ာ့ အားငယ္ စြာျဖင့္ မတိတ္တမ္းငုိေနမိ၏။
ဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ပါမည္လဲ။ ဘယ္လုိေက်ာ္လႊားႏုိင္ပါေတာ့မည္လဲ။ ဘင္ဂ်မင္ ႏုိ႔မျဖတ္မီ ေနာက္ ကေလး တစ္ေယာက္ ေမြးထုတ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္ကုိ ထိန္းရမည္ဆုိလွ်င္ ေသပဲြ၀င္ရရံုသာ ရွိေတာ့မည္။
ေအာ္လီဗာ လည္း ဇနီးလုပ္သူ၏ အျဖစ္ကုိၾကည့္ၿပီး စိတ္ဓာတ္အက်ႀကီးက်လ်က္ရွိသည္။ သူ႔ကုိ သည္လုိ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ သည္တစ္ခါ သာ ေတြ႕ဖူးေသးသည္။
ခ်စ္ဇနီး ကုိ ဘယ္လုိေခ်ာ့ေမာ့ စည္းရံုးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေန၏။ ဒုတိယ ကေလးလုိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ရင္ေတြ ခုန္ေနပံု မွာ ဘင္ဂ်မင္ကေလး ကုိယ္၀န္ရွိစဥ္က အတုိင္းပင္။ သည္အေၾကာင္းေျပာမိလွ်င္ ဆာရာ ရိႈက္ႀကီး တငင္ပုိ ျပန္၏။
" ဆာရာ့ ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါ ေအာ္လီရယ္၊ ေနာ္ ….. ဆာရာ မတတ္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ပါေနာ္၊ ဆာရာ ေနာက္ထပ္ ကေလး မေမြးပါရေစနဲ႔ေတာ့ကြယ္၊ ဆာရာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ "
ကုိယ္၀န္ ဖ်က္ခ်ဖုိ႔ကိစၥျဖင့္ စကားမ်ားၾကျပန္၏။ သူသေဘာမတူလွ်င္ ဆာရာ ရူးသြားမည္လားမသိ။ ဤသုိ႔ ျဖင့္ မတင္မက် ျဖစ္ကာ ရက္ေတြၾကာလာသည္။ ေအာ္လီဗာက ရွိသမွ် ပုိက္ဆံထုတ္ၿပီး ဇနီးသည္ သက္ေသာင့္ သက္သာျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္သည္။
ဆာရာ့ ကုိ ကူညီရန္ ေန႔၀က္ အိမ္ေဖာ္မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ငွားထားေပးသည္။ အိမ္သား ၁၃ ဦး ရွိသည့္ အုိင္ယာလန္ မ်ိဳးဆက္မိသားစုမွ မိန္းကေလးျဖစ္၏။ ဆာရာလုိခ်င္သည့္ ပုံစံ၀င္ မိန္းကေလး။
ခုမွပင္ ဆာရာ အျပင္ေလးဘာေလး ထြက္ခြင့္ရေတာ့သည္။ စာၾကည့္တုိက္ေတြ ျပတုိက္ေတြႏွင့္ လမ္းျပန္ ေပါက္သည္။
က်န္းမာေရးလည္း သိသိသာသာ ျပန္ေကာင္းလာ၏။ ဘင္ဂ်မင္ကေလးႏွင့္ပင္ အလြမ္းသင့္ေန ၏ ျပတုိက္သုိ႔ ႏွစ္ေခါက္ပုိ႔ေပးၿပီးၿပီ။
ထုတ္ မေျပာေသာ္လည္း ဒုတိယကေလးကုိ ဆာရာ လုိလုိခ်င္ခ်င္ေမြးေတာ့မည္ဟုေအာ္လီဗာ ယံုၾကည္ေန သည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ ဘင္ဂ်မင္ ႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ မယ္လီဆာကေလးကုိ ေမြးခဲ့ရေလသည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ မိသားစု ကုိ ေတာပုိင္းတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ထားရန္ ေအာ္လီဗာ စိတ္ကူးမိျခင္းျဖစ္၏။ ကနက္တီးကတ္သုိ႔ အပတ္တုိင္းလုိလုိသြားၿပီး အိမ္ရွာသည္။ ေနာက္ဆံုး ၀န္ႏွင့္ အားမမွ်သျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရ၏။
ရံုးအားရက္တုိင္း အျခားရပ္ကြက္တကာသုိ႔ အိမ္ရွာထြက္ၾကျပန္သည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိမွ ယခုေနသည့္ ပါးေခ်စ့္ရပ္ကြက္ မွ အိမ္ကုိ ၀ယ္ျဖစ္ေတာ့၏။
ယာေတာအိမ္ေဟာင္းႀကီးျဖစ္၍ အမ်ားႀကီးျပန္ျပင္ရဦးမည္။ ထမ္းပုိးထက္လမ္းခႀကီးမည့္အျဖစ္။ သုိ႔ေသာ္ ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္ ေနထုိင္စားေသာက္ကာ ပုိက္ဆံကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္စုၿပီး တျဖည္းျဖည္း ျပင္ဆင္သြား သည္။ တစ္ႏွစ္အတြင္း အလြန္လွပသည့္ အိမ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ ျဖစ္လာသည္။ သည္ အတြက္ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ဂုဏ္ယူမဆံုးျဖစ္ေနေတာ့၏။
" ဒါေပမယ့္ ကေလးေတာ့ ေနာက္ထပ္မယူေတာ့ဘူးေနာ္၊ ဒါပဲ " ဟု ဆာရာက ေအာ္လီဗာကုိ ရာဇသံေပး ထား သည္။
ဒုတိယ ရိပ္သာလမ္းက တုိက္ခန္းကုိ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိသည့္အခါ အသက္ရွဴ က်ပ္သလုိ ျဖစ္လာ သည္။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ အရာတုိင္း ေသးငယ္ၿပီး ေစ်းေတြကမူ ေခါင္ခုိက္ေန၏။ ခုေတာ္ က်ယ္က်ယ္ လြင့္လြင့္ ႏွင့္ ကေလးေတြကုိလည္း တစ္ခန္းစီ ထားႏုိင္ၿပီ။
ဧည့္ခန္း မွာ မီးလင္းဖုိႀကီးႏွင့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိသည္။ စာၾကည့္ခန္းကုိ စိတ္ႀကိဳက္မြမ္းမံၿပီး စာအုပ္ေတြ အျပည့္ ထည့္ထားသည္။ မီးဖုိေဆာင္ကလည္း က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း။ ေရွးေဟာင္းလက္ရာ မီးဖုိႀကီး ကုိေတာ့ ဆာရာ့ဆႏၵအရ မလဲဘဲထားသည္။ ပန္းၿခံကုိ စီးမုိးျမင္ေနရသည့္ ဧရာမ ျပတင္းေပါက္ႀကီးေတြကုိ ဆာရာ သေဘာအက်ဆံုး။
ကေလးေတြ ပန္းၿခံထဲမွာ ကစားေနလွ်င္ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္း ဆာရာ လွမ္းျမင္ႏုိင္၏။ သည္အရပ္ ကုိ ေျပာင္း လာသျဖင့္ အိမ္ေဖာ္မေလးဆံုးရံႈးရျခင္းအတြက္ေတာ့ တဖူနာသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ဖက္ ကၾကည့္လွ်င္ လည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပင္။ ရွိစုမဲ့စု အိမ္ထဲ ၀င္သြား သျဖင့္ ေငြေရးေၾကးေရး မွာ ေလာေလာဆယ္ တြင္ ၾကပ္တည္းေန၏။
ဘင္ဂ်မင္ ကေလး သံုးႏွစ္ျပည့္လုိ႔ မနက္မနက္ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ေနၿပီ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္က်လွ်င္ေတာ့ မယ္လီဆာ မူႀကိဳေက်ာင္းသူႀကီး ျဖစ္လာေတာ့မည္။
ဆာရာ စာျပန္ေရး ဖုိ႔ တာစူသည္။ သုိ႔ေသာ္ အခ်ိန္က လံုလံုေလာက္ေလာက္ မရေသး။ အလုပ္က ရႈပ္ၿမဲ ရႈပ္ လ်က္ပင္။
ေဆးရံုတြင္ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုပ္အားေပးေနသည္ေလ။ က်န္ရက္မ်ားတြင္လည္း အိမ္ ကိစၥ၊ လင္ကိစၥ၊ သားကိစၥ၊ ၿခံရွင္းဖုိ႔ကိစၥမ်ားျဖင့္ အားရသည္မရွိ။ တစ္ရံေရာအခါက ပန္းႏုေရာင္ မဂၢဇင္း ၏ အယ္ဒီတာမ၏ အျဖစ္မွာ ယံုႏုိင္စရာ မရွိေအာင္ ေျပာင္းလဲခဲ့ေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ အံ့ၾသစရာ ေကာင္း သည္မွာ ဆာရာတစ္ေယာက္ သည္ဘ၀တြင္ လုိလုိခ်င္ခ်င္ ေမ်ာပါေနျခင္းျဖစ္၏။
ေျပာင္း လာကတည္းက မေျပလည္စရာ အေၾကာင္းတုိ႔သည္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕လယ္တြင္ က်န္ရစ္ သလုိ ျဖစ္ခဲ့၏။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေအးေဆးေသာ ကမၻာကေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္ျဖစ္ၿပီဟု ယံုၾကည္ ထားလုိက္ ၏။ ရြယ္ တူ အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ခ်က္ခ်င္း မိတ္ေဆြျဖစ္သြားသည္။
ရံုးပိတ္ရက္ မ်ားတြင္ တင္းနစ္ကစားၾက၊ ဖဲကစားၾကႏွင့္။ ေစတနာ့၀န္ထမ္း လုပ္ငန္းမွာလည္း ဆာရာမပါ မၿပီး သလုိ ျဖစ္လာသည္။ ရဲရဲေတာက္ ဗီယက္နမ္ စစ္ဆန္႔က်င္ေရးသမား ဆာရာ၏ ဘ၀သည္ အိပ္မက္ ပမာ ျပယ္လြင့္ခဲ့ေလၿပီ။ အျမတ္ႏုိးဆံုး စာေရးဆရာမဘ၀ကုိပင္ တမ္းတမ္းတတ ျဖစ္မေနေတာ့။
ဆုိခဲ့ၿပီးျဖစ္သလုိ လင္ကိစၥ၊ သားကိစၥႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္လူမႈေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနရလွ်င္ ဆာရာ ေက်နပ္ေနေတာ့သည္။
အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲတြင္ ဘင္ဂ်မင္ကေလး ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္သည့္ ေအာ္သံမ်ားသည္ ဟုိးအေ၀း ႀကီးတြင္ လြင့္က်န္ခဲ့ကာ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ေလၿပီ။
ဘင္ဂ်မင္ ကေလးက သိပ္ကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းသည့္ ကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာၿပီ။ ရုပ္ဆင္းအဂၤါ တြင္သာ မေအႏွင့္တူသည္မဟုတ္။ ၀ါသနာႏွင့္ တန္ဖုိးထားတတ္ပံုျခင္းပါ တူေနသည္ေလ။
ဘင္ဂ်မင္ သည္ ဆာရာ၏ ကုိယ္ပြားတစ္ခုႏွင့္တူ၏။ အေမ့ဆီမွ ရွိသမွ် အရည္အခ်င္း ႏုိ႔ရည္မ်ားကုိ တစိမ့္စိမ့္ စုိ႔ယူေနသည့္အလား။
ဖေအႀကီး သေဘာက်ေနသလုိ ဆာရာကလည္း က်ိတ္ၿပီး ဂုဏ္ယူေန၏။ တကယ့္ မေအတူသားကေလး။ မယ္လီဆာ ကေလးက ေအးသည္။ ဘင္ဂ်မင္ ငယ္ငယ္ကလုိ မဆုိး။ သူက ေလးကဖေအတူ။ မ်က္ႏွာ ခ်ိဳၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သည္။ ဘယ္ေတာ့မွ နားပူနားဆာမလုပ္။ ကာတြန္းစာအုပ္တစ္အုပ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ ကစား စရာတစ္ခု၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေဒၚလာတန္တစ္ရြက္ႏွင့္ အေမေနာက္ လုိက္ေနရလွ်င္ သူေက်နပ္ေနၿပီ။ ဖေအလုိ ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင့္၊ မ်က္လံုးစိမ္းႏွင့္။ ရုပ္ကေတာ့ သိပ္မဆင္လွ။ တကယ္က သူ႔ ဘြားေအ ေအာ္လီ့ အေမႏွင့္ သြားတူေန၏။ အဘြားႀကီးက မယ္လီဆာကုိ ပုိခ်စ္သည္။ ဆာရာ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ ခံေနရ သည္။
ဆာရာႏွင့္ ေအာ္လီဗာတုိ႔အေမသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ျဖစ္မလာၾကေပ။ မစၥက္၀တ္ဆင္ က ေဟာ ေဟာ ဒုိင္းဒုိင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္သည္။ သူတုိ႔ လက္မထပ္ခင္က အဘြားႀကီး က ေ၀ဖန္သည္တဲ့ ေလ။ ဆာရာသည္ ေခါင္းမာၿပီး ထင္ရာလုပ္မည့္ မိန္းကေလး၊ ကုိင္ရတြယ္ရခက္မည့္ မိန္းကေလး၊ တစ္ကုိယ္ ေကာင္းဆန္မည့္ မိန္းကေလး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားကေလး တစ္ေန႔ ဒုကၡေရာက္ မည္ကုိ အလြန္စုိးရိမ္သည္တဲ့။
အိမ္ေထာင္ေရးမွာ ေခ်ာေမြ႕ ေျပျပစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဆာရာ့ေျခလွမ္းအမွားကုိ အဘြားႀကီးက ေစာင့္ၾကည့္ ေန၏။ တစ္ကြက္မွားသည္ႏွင့္ ငါမေျပာလားဟူသည့္ စကားမ်ိဳးေျပာ ဖုိ႔ ေစာင့္ေနသည့္အလား။
ေျမးေတြ ကုိခ်စ္ေသာ အဘြားႀကီးႏွင့္ ဆာရာ စကားေျပာ၍ အေပါက္အလမ္းတည့္သည္မွာ ကေလးေတြ ကိစၥတစ္ခု သာရွိသည္။
ေအာ္လီဗာက မေအႏွင့္မိန္းမအၾကားတြင္ ဘာမွ မသိသလုိေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ အဘြားႀကီးက သိပ္ပါး သည္။ သိပ္မ်က္စိရွင္သည္။ ဆာရာ ကိုယ္၀န္မေဆာင္ခ်င္ေၾကာင္း ရိပ္မိသည္။ ဘင္ဂ်မင္ေလး ေမြးစက က်ိတ္ျဖစ္ခဲ့ သည့္ မေျပလည္မႈမ်ားကုိ အကဲခတ္မိသည္။
ေအာ္လီဗာတုိ႔အေဖ ေဂ်ာ့၀တ္ဆင္က ဇနီးလုပ္သူကုိ ေဖ်ာင္းဖ်သည္။
" ကေလးမေလး က ေတာ္ရွာပါတယ္ ဖီးလစ္ရယ္၊ လက္ထပ္စကေတာ့ သူက ငယ္ေသးတာကုိး၊ သားကုိ သူေပ်ာ္ေအာင္ ထားႏုိင္သားပဲ "
အဘုိးႀကီး က အဘြားႀကီးထက္ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးသည္။
" ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္မေလးမွာ ဒါထက္ႀကီးမားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြရွိေနသလုိပဲ၊ ဘာမွန္းေတာ့မသိဘူး၊ အဲဒီအတြက္ သားကုိထိခုိက္မွာစုိးတယ္ "
အဘုိးႀကီးက ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းယမ္းရင္း …
" ေအာ္လီ ထိန္းႏုိင္မွာပါကြာ "
" ကၽြန္မေတာ့ မထင္ဘူး၊ ေကာင္မေလးလုပ္ခ်င္တာကုိ ရွင့္သားက တားမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေအာ္လီက သူ႔ဘာသာ သူ ကိ်တ္ခံမယ့္ ေကာင္စားမ်ိဳး "
ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေပါင္းလာသည့္ လင္ေတာ္ေမာင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ေျပာလုိက္သည္။ အဘုိးတုိ႔ အဘြားတုိ႔ ဘ၀ခရီးမွာ ပန္းခင္းလမ္းပမာ ေမႊးပ်ံ႕သာေမာခဲ့၏။ ႏွစ္ကုိယ့္တစ္စိတ္ ဘ၀မ်ိဳး။
" သား က ဖေအတူသား မဟုတ္လား၊ သိပ္သေဘာေကာင္းလြန္းတယ္၊ အဲဒီေလာက္ သေဘာေကာင္းတဲ့ လူမ်ိဳး ဟာ မဟုတ္တဲ့မိန္းမ လက္ထဲေရာက္ရင္ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ရွင့္ "
ဖီးလစ္ ၀တ္ဆင္သည္ သား၏အိမ္ေထာင္ေရး အနည္ထုိင္ေနခ်ိန္မွာပင္ သားအတြက္ စိတ္မေအးႏိုင္ေသး။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ ဆာရာ့အေပၚတြင္ စုိးစဥ္းမွ်ေသာ မယံုၾကည္စိတ္ကေလးလည္း ရင္ထဲ တြင္ ခုိကပ္ေနဆဲ။
ဇနိး၏ အျဖစ္ကုိ အဘုိး၀တ္ဆင္ အကဲခတ္မိ၏။ ငယ္ကခ်စ္သည့္ ငယ္ခ်စ္ေတြအား ၿပံဳးၾကည့္ေန၏။ ယခုတုိင္ အဘြားဖီးလစ္ ရင္ခုန္ရေသာအၿပံဳးမ်ိဳး။
" ကေလးမေလး ဘက္ကုိလဲ အမွတ္ေလးဘာေလး ေပးဦးေလကြာ၊ သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုး သားကုိ ပံုေပးထား တာပဲ၊ ၿပီးေတာ့ တုိ႔ဖုိ႔လဲ ပါတယ္ေလကြာ၊ ေျမးႏွစ္ေယာက္ သူေမြးေပးထားသားပဲ "
ဟုတ္ေတာ့ လည္း ဟုတ္ပါသည္။ ေျမးႏွစ္ေယာက္စလံုးသားႏွင့္ ခၽြတ္စြပ္မတူေသာ္လည္း တူသည့္ေနရာ ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ေအာ္လီဗာသည္ ခံ့ေခ်ာေခ်ာၿပီး အလြန္ေယာက္်ားပီသသူျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ကုိယ္သူ မသိ၊ သတိမထားမိ။ ဒါကပင္ ပုိ၍ထူးျခားၿပီး ပုိ၍ဆဲြေဆာင္မႈ႐ွိေန၏။
" သူတုိ႔ ေနာက္ထပ္ ကေလးယူဦးမယ္ ထင္သလား ေဂ်ာ့ "
သား ကုိ မေမးရဲေသာ ေမးခြန္း။ ဆာရာကုိ ေမးဖုိ႔ေတာ့ ေ၀လာေ၀း။
" ဒါေတာ့ ဘယ္သိမလ ဒါလင္ရယ္၊ ဒီအတုိင္းလဲ သူတုိ႔ ဘ၀ ျပည့္စံုေနတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခုေခတ္က ဘာမွ ႀကိဳေျပာ လုိ႔ မရဘူးကြ၊ ေအာ္လီဗာရဲ႕ ေၾကာ္ျငာ ေအဂ်င္စီလုပ္ငန္းဆုိတာ ဘဏ္လုပ္ငန္းတုိ႔ ဘာတုိ႔လုိ သိပ္ ခုိင္ခုိင္မာမာရွိတာမဟုတ္ဘူး။ သိပ္ၿပီး ပံုေသကားက် ေမွ်ာ္လင့္ထားလုိ႔ မရဘူး၊ ကေလးေနာက္ထပ္ မယူတာ သူတုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးေပါ့ "
ဂ်ာ့၀တ္ဆင္ သည္ ရင္းႏွီးျမဳွပ္ႏွံႏွင့္ ကုန္သြယ္ေလာက အေတြ႕အႀကံဳရွိသူမုိ႔ ေအာ္လီဗာတုိ႔ မိသားစုကိစၥ ကုိ သည္လုိပင္ သေဘာထားေလသည္။ ဧရာမလုပ္ငန္းႀကီးေတြ နာရီပုိင္းအတြင္း ၿပိဳက်ပ်က္စီး တတ္ သည့္ ေခတ္ႀကီးမဟုတ္လား။
စား၀တ္ေနေရးကလည္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျမင္ေနသည္ေလ။ အဘုိးႀကီး အဘြားႀကီး ႏွစ္ေယာက္တည္း မပူမပင္ ေနရာကပင္ တျဖည္းျဖည္းၾကပ္တည္းစျပဳလာၿပီ။ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္ေယာက္ ကေအာ္လီဗာ တကၠသုိလ္မွာ ရွိေနစဥ္ ၀င္ခ်က္စတာတြင္ အိမ္လွလွေလးတစ္လံုး ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဘဏ္လုပ္ငန္း မွ ပင္စင္မ်က္မ်က္ကေလးရသျဖင့္ ေဂ်ာ့တုိ႔ လင္မယား မပူမပင္ ေနႏုိင္ခဲ့၏။ ခုေတာ့ ေဂ်ာ့ ၀တ္ဆင္ တစ္ေယာက္ တျဖည္းျဖည္း ပူပင္စျပဳလာၿပီ။
စစ္ပဲြႀကီးတစ္ပဲြႏွင့္ စစ္ပဲြကေလးမ်ားစြာကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးသည့္ ေဂ်ာ့က သားျဖစ္သူ ေအာ္လီဗာ၀တ္ဆင္ ကုိ သည္အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မၾကာခဏ သတိေပး စကားေျပာသည္။
ေဂ်ာ့သည္ အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္တြင္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ပါ၀င္တုိက္ခုိက္ခဲ့ၿပီး ကံေကာင္းလုိ႔မေသ သည့္ စစ္သားေကာင္းႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္ အေမရိကန္ စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီးဆုိက္ေတာ့ ဧရာမ လုပ္ငန္းႀကီးေတြ နာရီပုိင္းအတြင္း ၿပိဳက် ပ်က္စီးသြားၾကသည္ကုိ မ်က္၀ါး ထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသူျဖစ္ ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သားျဖစ္သူအား သတိတရားႏွင့္ေနရန္ အၿမဲသတိေပးသည္။
" သူတုိ႔ ကေလးထပ္ယူစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူးကြာ၊ ဘာလုိ႔ေတာ့လုိ႔လဲ "
သည္ေနရာ တြင္ေတာ့ အျမင္ခ်င္း မတူၾကသည့္ ဆာရာႏွင့္ ေဂ်႕တုိ႔သေဘာတစ္ထပ္တည္းရွိၾကသည္။
တစ္ေန ႔တြင္ ကားေလွ်ာက္ေမာင္းရာမွ တစ္ေနရာတြင္ ရပ္ၿပီး ေအးေအးလူလူ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ရင္း သည္ အေၾကာင္း စကားစပ္မိေတာ့ ကေလးထပ္ယူလွ်င္ မုိက္မဲရာက်မည့္အေၾကာင္း ဆာရာက လင္ေတာ္ ေမာင္အားေျပာ၏။
" ဘာလုိ႔ ကေလးထပ္ယူေတာ့မလဲ ေမာင္ရယ္၊ သမီးေရာ၊ သားေလးေရာ ႀကီးလာၿပီပဲ၊ မၾကာခင္ သူတုိ႔ ေတြ ေျခႏုိင္လက္ႏုိင္ျဖစ္လာရင္ ဆာရာတုိ႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ႏုိင္ၿပီေလ၊ ဘာျပဳလုိ႔ စိတ္ညစ္ စရာေတြ၊ ေခါင္း ရႈပ္စရာေတြကုိ အိမ္ထဲ၀င္လာခံမလဲ "
ဆာရာ အဖုိ႔ စဥ္းစားမိသည္ႏွင့္ ေခါင္းေတြအံုလာသည့္အျဖစ္။
" ဆာရာရယ္၊ ခုေန ကေလးရွိလာရင္ ဟုိတုန္းကလုိ ကသီေတာ့မွာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ထပ္ ယူရင္ ေကာင္းမလား လုိ႔ပါ၊ တစ္ေန႔က်ရင္ သားသမီးနည္းလုိ႔ ေနာင္တရေနရင္ မခက္လား "
ဇနီး သည္ ကုိ အၾကင္နာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္လ်က္ ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ဆာရာက သူ႔မ်က္လံုးမ်ားကုိ မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳေန လုိက္ၿပီး ….
" ကေလးေတြ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေနာက္ထပ္ ကေလးမလုိခ်င္ၾကေတာ့ပါဘူး ေအာ္လီရယ္၊ ဘင္ဂ်မင္ က ခုနစ္ႏွစ္၊ မယ္လီဆာက ငါးႏွစ္၊ သူတုိ႔ ဘက္က ၀င္စဥ္းစားဦးေလ"
ဆာရာ အခုိင္အမာေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ အေလးအနက္ ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအခါမ်ိဳးတြင္ ခ်စ္စရာ အၿပံဳး ကုိ ၿပံဳးလ်က္ ဇနီးသည္၏ လက္ကုိ တယုတယ ဆုပ္နယ္ၿပီး ကားဆီသုိ႔ ျပန္လွည့္ေခၚလာသည္။
မၾကာေသးခင္ က မာစီဒီးအသစ္ ၀ယ္စီးႏုိင္ခဲ့သည္။ ဆာရာမသိေသးတာ တစ္ခုရွိေသးသည္။ သည္ႏွစ္ ခရစၥ မတ္ တြင္ ေပးဖုိ႔ သားေမြး အက်ႌအေကာင္းစား တစ္ထည္ ေအာ္လီဗာ ၀ယ္ထားၿပီးၿပီး။ ဆာရာ့ နာမည္ အတုိ ေကာက္စာလံုးမ်ားပါ ပန္းေဖာက္ေရးထုိးထားၿပီးၿပီ။
" တကယ္ေျပာေနတာေပါ့၊ ဟုတ္လား "
စိတ္ပ်က္သည့္ ေလသံျဖင့္ ေအာ္လီဗာ ေမးသည္။
" အုိး … တကယ္ေပါ့ "
ဆာရာ အခုိင္အမာ အတည္ျပဳသည္။ ေအာ္လီဗာ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ပါၿပီ။ ဘယ္လုိေျပာ၍မွ ရေတာ့ မည္မဟုတ္ ဟု ယံုၾကည္လုိက္သည္။ ဆာရာ သံုးဆယ့္တစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ သည္ဘ၀မ်ာပင္ ေပ်ာ္ေနၿပီ။ ဘာမွ ထပ္ မလုိခ်င္ေတာ့။
ေစတနာ့၀န္ထမ္းအလုပ္မ်ားႏွင့္ နစ္ျမဳပ္ေနရာမွ မယ္လီဆာ၏ အကသင္တန္းကိစၥပါ၀င္လာသျဖင့္ ပုိ၍ အားလပ္ခ်ိန္ နည္းလာသည္။ ဒါကုိပင္ ပီတိျဖစ္ေနမိ၏။ ဘာလုိေသးလုိ႔လဲ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့။
အိမ္ တစ္လံုး၊ ကားတစ္စီး၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေဖာ္တစ္ေယာက္ (မႏွစ္ကစၿပီး ထားႏုိင္ျခင္းျဖစ္၏) သည္ ထက္ျပည့္စံုဖုိ႔ ဘာမ်ားလုိပါေသးသလဲ။
ကားထဲေရာက္ေရာက္ ခ်င္း ေအာ္လီဗာက ေမးသည္။
" ဒီ ခရစၥမတ္မွာ ကေလးေတြကုိ စကိတ္စီးေခၚသြားရရင္ မေကာင္းဘူးလားဟင္ "
စင္စစ္ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ ေအာ္လီဗာက အိမ္မွာပင္ ေနခ်င္သည္။ အေဖအေမ အတြက္ လည္း ေျမးေတြ ႏွင့္ ေနခ်ိန္ပုိရသည္။
ဆာရာ့ မိဘေတြကေတာ့ ဆာရာ့အစ္မႏွင့္ ကေလးေတြရွိရာ ဂေရာစ္ပြိဳင့္ကုိ ခရစၥမတ္တုိင္း သြားသည္။ ဆာရာ ကလည္း မိဘရပ္ထံ ျပန္ခ်င္စိတ္သိပ္မရွိလွ။ တစ္ခါပဲ သြားျဖစ္ၾကသည္။ အစ္မလုပ္သူကုိ ဆာရာ သိပ္ သေဘာမက်။ အေမႏွင့္ကလည္း ဘယ္တုန္းကမွမတည့္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာ္လီဗာ၏ အစီအစဥ္သစ္ကုိ ဆာရာ ခ်က္ခ်င္းသေဘာက်သြားသည္။
" ဟာ … သိပ္ေကာင္းတာေပါ့၊ ဘယ္သြားမလဲ၊ ဗားေမာင့္ကုိလား "
" အက္စ္ပင္ ဆုိ ပုိမေကာင္းဘူးလား၊ ပုိၿပီး ေ၀းေ၀းစီးရတာေပါ့၊ ပုိလဲ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေပါ့ "
" တကယ္၊ ဘာလဲ ….. ဆုေၾကးေတြ အမ်ားႀကီး ရလာလုိ႔ လား "
ေအဂ်င္စီ ကုိ အႀကီးဆံုး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ဦး၏ ေၾကာ္ျငာရေအာင္ လုပ္ေပးသျဖင့္ ဆုေၾကး မ်က္မ်က္ ကေလး ရလုိက္ေၾကာင္း ဆာရာ့ကုိ မေျပာရေသး။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ပတ္လံုး ႏွစ္ေယာက္သား အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနၾက သည္ေလ။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment