(ဆရာနဲ႔ ျမတ္မြန္ မႏၱေလးကုိ ထြက္ သြားၾကၿပီး ျပန္လာေတာ့ "ဧည့္သည္"ကုိ စ ႐ုိက္တယ္။ တျခားအခန္း ေတြ အရင္႐ုိက္ၿပီး ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္ မွာ မင္းသားအခန္းေတြ ႐ုိက္မယ္ဆုိၿပီး ခ်ိန္းလုိက္တယ္။) ကို ဆက္ဖတ္ရန္..........
ကား႐ုိက္မယ့္ ေန႔မတုိင္မီ ႏွစ္ရက္ေလာက္အလုိ မင္းသား ကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ မ႐ွိဘူး။ မႏၱေလး ထြက္ သြား တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ မႏၱေလးကုိ လုိက္သြားတယ္။ ကား႐ုိက္မဲ႕ မင္းသမီးကလည္း ကုိယ္၀န္ေပၚလာၿပီ။ မင္းသား ကုိ ၁၅ ရက္ေလာက္ ႐ုိက္ရက္ေပးပါ ေျပာတာမရဘူး။ ဆရာ့ အိမ္ေထာင္ေရး ျပႆနာေတြ ႐ႈပ္ ေန လုိ႔ ၾကာမယ္ ေအာက္ေမ့ လုိ႔တဲ့။ ဆရာက ခုနစ္ရက္ပဲ ေပးပါ။ ေန႔ ည ႐ုိက္ေပးမယ္ ေျပာတာလည္း မရဘူး ေနာက္ေတာ့ ဆရာ သိရတာက ဆရာေပးတဲ့ ေစ်းထက္ ငါးေထာင္ ပုိေပးတဲ့ ကုမၸဏီ နဲ႔ လုိက္သြား ၿပီး ႐ုိက္တာ။
ဒါနဲ႔ ဆရာ ေဒါပြၿပီး မင္း ပါမွ ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္လုိ႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ လုပ္ျပမယ္ဆုိၿပီး "ဧည့္သည္ " ဇာတ္ကား မွာ ၀င္ပါခဲ့တာပဲ။ မင္းသမီးအေျခအေနကလည္း ေစာင့္လုိ႔ မရေတ့ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ ၀င္႐ုိက္ခဲ့တာပဲ "
" ဆရာ ႐ုိက္ တဲ့ ဇာတ္ကား ေတြ မွာ သ႐ုပ္ေဆာင္သစ္ေတြကုိ တင္ၿပီး ႐ုိက္တာ မ်ားပါတယ္။ ဘယ္လုိ ရည္ ႐ြယ္ခ်က္ ေၾကာင့္ ပါလဲ "
" ဆရာ့မွာ ဘာျပႆနာ ႐ွိသလဲ ဆုိေတာ့ ပထမဆံုး "ကႀကီးေရ က" ႐ုိက္မယ္ ဆုိေတာ့ မင္းသားက တကၠသုိလ္ က ျမန္မာစာကထိက... အေမာက္မေထာင္ရဘူး၊ ေဘာင္းဘီ မ၀တ္ရဘူး၊ ဂ်ာကင္ မ၀တ္ရဘူး၊ စတစ္ေကာ္လာ နဲ႔ ပုဆုိး၀တ္တဲ့ သူ ျဖစ္ရမယ္။ နာမည္ႀကီး မင္းသားတစ္ေယာက္ သြား ေျပာေတာ့ သူ႔ အေမာက္ ကုိ ဖ်က္မေပးပါရေစနဲ႔တဲ့။ ဒါေလးက သူ႔ Trade Mark ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔ အေမာက္ တစ္ခုေၾကင့္ ဆရာ့ဇာတ္ အပ်က္မခံႏုိင္ဘူး။
တကၠသုိလ္ က ကထိကႀကီးတစ္ေယာက္လံုးက အေမာက္ေထာင္ျပေနရင္ ဘုန္းႀကီးကုိ ဘုိဆံေတာက္ ခဲြျပ သလုိ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ အဲဒီသေဘာပဲ။
မင္းသမီးကလည္း ေက်ာင္းေနတဲ့ ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ ျဖစ္ရမယ္။ ျမတ္မြန္ကုိ သင္ေပးေနတုန္းမွာပဲ နာမည္ႀကီး မင္းသမီးတစ္ေယာက္ကုိ Reserve လုပ္ထားတယ္။ ေငြလည္း ေပးထားတယ္။ ဘာကား ႐ုိက္မယ္ ဆုိတာေတာ့ ေျပာမထားဘူး။ တကယ္ေတာ့ျမတ္မြန္ ေနရာမွာ သူနဲ႔႐ုိက္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ သူက နာမည္ႀကီး မင္းသမီးျဖစ္ေနေတာ့ ေျပာတာ ဆုိတာက အစ ေခါက္႐ုိး က်ိဳးေန တယ္။ ဘယ္လုိစကားပဲ ေျပာရေျပာရ ေလသံက တစ္မ်ိဳးတည္း ထြက္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာက မင္းသားသစ္၊ မင္းသမီးသစ္ စိတ္တုိင္းက် တင္တာပဲ။
ဒီေန႔ မင္းသား၊ မင္းသမီး ေတြ ေခါက္႐ုိးက်ိဳးေနၾကတာ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ မသိၾကဘူး။ ဥပမာ ... ဆုိရင္ လူဆုိး နဲ႔ စကားေျပာလည္း ဒီေလသံ ပဲ။ မိဘနဲ႔ စကားေျပာလည္း ဒီေလသံပဲ၊ ထိပ္တန္းမင္းသား ေတြ ထဲက ေခါက္႐ုိးမက်ိဳးေအာင္ ထိန္းလုိ႔ရတာ ထြန္းေ၀ နဲ႔ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း ပဲ႐ွိတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ဆရာ စိတ္မညစ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကင့္ ဆရာ မင္းသမီး၊ မင္းသား အသစ္ကုိ တင္ခဲ့တာပါ။
႐ုပ္႐ွင္ ေလာကမွာ မင္းသား၊ မင္းသမီးသစ္ ကုိ အ႐ံႈးခံၿပီး ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးမယ့္သူက ခပ္႐ွား႐ွား ရယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ သုေမာင္နဲ႔႐ုိက္တဲ့ " ခ်စ္စံနမူ" ဆုိရင္ ေငြတစ္သိန္းခဲြေလာက္ ႐ံႈးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သုေမာင္၊ ေမခလာ ဆုိတာ နာမည္တင္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္႐ံႈးတာ၊ ျမတ္တာ တစ္က႑ေပါ့။ မင္းသား၊ မင္းသမီးအသစ္ ကေလး ေတြ ကုိယ့္မွာ တင္က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ သူတုိ႔ လိမၼာသလုိ စားၾက ေတာ့ ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ဆရာ ကေတာ့ မင္းသား၊ မင္းသမီး အသစ္ေတြ ေမြးထုတ္တယ္။ ေနာက္လည္း ေမြးထုတ္ဦး မွာပါ ပဲ"
" ဆရာ အခု "ႀကိဳး" ဇာတ္ကား ႐ုိက္ေနတယ္ေနာ္"
" ဟုတ္ပါတယ္ "
" ဘာျဖစ္လုိ႔ ၾကာေနတာလဲ ဆရာ "
" ရယ္စရာ ေျပာရဦးမယ္။ ခုနက ေျပာသလုိ မင္းသားမင္းသမီးသစ္ကေလးေတြ တင္ေပးခ်င္တဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ နဲ႔ "ႀကိဳး"မွာလည္း မင္းသမီးသစ္နဲ႔ပဲ ႐ုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ကုိ မင္းသမီးသစ္နဲ႔ ႐ုိက္မယ္ ဆုိရင္ " ဟဲ့ လာဦး၊ နင့္မွာ ရည္းစား႐ွိသလား" လုိ႔ အရင္ေမးရလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိ ေတာ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ဆရာ တင္႐ုိက္တယ္။ ေပတစ္ေထာင္ေလာက္ ႐ုိက္ၿပီးေတာ့ မလာေတာ့ ဘဲ စာလွမ္းေရး လိုက္တယ္။ " ကၽြန္မ ရည္းစားက သေဘာမတူလုိ႔" တဲ့။ အဲဒီလုိ ျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ေနာက္ဆုိ ရည္းစား ႐ွိတယ္ဆုိရင္ သေဘာတူညီခ်က္ အရင္ေတာင္းရလိမ့္မယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဆရာ အဲဒီလုိ ေမး ခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ။
" ႀကိဳး" ႐ုိက္ေတာ့ ႐ႈပ နဲ႔ တဲြၿပီး မင္းသမီးသစ္ကေလးတစ္ေယာက္ တင္႐ုိက္တယ္။ ဆရာ သတိလစ္ သြားတဲ့ အခ်က္တစ္ခု ေတြ႕လာျပန္တယ္။ မင္းသမီးက အဆုတ္ေရာဂါ ႐ွိေနသတဲ့။ အခုေတာ့ မင္းသမီးက ေဆး႐ံု တက္လုိက္၊ ဆင္းလာၿပီး ကား႐ုိက္လုိက္နဲ႔ဆုိေတာ့ ကားထဲမွာ မင္းသမီး႐ုပ္က ပိန္လုိက္ ေဖာင္းလုိက္ ျဖစ္ေန တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ႀကိဳး က ၾကာေနတာပဲ။ ေနာက္ပုိင္းဆုိ မင္းသမီး၊ မင္းသား ေမြးမယ္ ဆုိရင္ က်န္းမာေရး အရင္စစ္ေပးရမလုိ ျဖစ္ေနတယ္"
" ဆရာ ေဆးေရာင္စံုဇာတ္ကား႐ုိက္ဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ `႐ွိပါသလား "
" ႐ွိပါတယ္။ ဆုိင္ရာကလည္း ေျပာတယ္။ တုိက္တြန္းၾကတယ္။ ဆရာ ႐ုိက္ရင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထြက္လာ မယ္ ဆုိတာ သိၾကတယ္။ ေဆးေရာင္စံု ႐ုတ္တရက္ မ႐ုိက္ျဖစ္ေသးတာက ဆရာ နည္းနည္းေလ့လာခ်င္ ေသးလုိ႔ပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အခု ဆရာ ၀တ္ထားတဲ့အက်ႌေပေနတယ္။ ဒါကုိ အျဖဴအမည္းနဲ႔ ႐ုိက္ရင္ မေပၚဘူး။ ေဆးေရာင္စံု က်ေတာ့ ေပၚလာမယ္။ အဲဒီလုိ အေသးစိတ္ေတြက ဂ႐ုစုိက္ရမွာဆုိေတာ့ ေလ့လာ ခ်င္ေသးတယ္။ "ႀကိဳး" ၿပီးသြားရင္ေတာ့ေဆးေရာင္စံု႐ုိက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္ "
" ကုိ၀ဏၰ ႐ုိက္တဲ့ကားေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ ဘယ္လုိျမင္ပါသလဲ "
" ပထမဆံုး သူ "ကတၱီပါဖိနပ္စီး ေ႐ႊထီးေဆာင္း" ႐ုိက္တယ္။ ၿပီးသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာ့ကုိ ျပတယ္။ ဘာသြားေတြ႕ သလဲဆုိေတာ့ သူ ႐ုိက္တာေတြက ျမင္ေနတယ္။ တခ်ိဳ႕အခန္းေတြက ေတြးယူရတယ္။ တုိက္ ႐ုိက္မျပဘူး။ ဥပမာအားျဖင့္ ဘူးညြန္႔ကေလးေတြ ဘာေတြနဲ႔ ျပတဲ့အခန္းဆုိရင္ ေတြးယူမွ ရတယ္။ ဒါက ပညာသည္ အဖုိ႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ အေမရိကန္ သြားျပ၊ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြ သြားျပ ေကာင္းတယ္။ ဒါ ေတာင္ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာ ႐ံုအမ်ိဳးအစားခဲြထားတာ ႐ွိေသးတယ္။ ကရာေတးေတြ ျပတာက တျခား၊ ေဖေတာ့ ေမာင္ေတာ့ ျပတာက တျခား၊အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ ျပတ့ဲ႐ံုေတြက တျခား ႐ွိတယ္။ ဒီက ပရိသတ္ က ေမာင္၀ဏၰ ျပခ်င္တာကုိ မလုိက္ႏုိင္ဘူး။ ပရိသတ္ ေတြးလုိ႔လြယ္ေအာင္ အဓိပၸါယ္ ေပၚေအာင္ ျပရမယ္။
ဥပမာ - လူဆုိးက မင္းသားကုိ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တယ္ ဆုိၾကပါစုိ႔။ လူဆုိး ခါးၾကားမွာ ေသနတ္အိတ္ လြယ္ ထား ရမယ္။ မင္းသား လာတာ ျပရမယ္။ လူဆုိးက သစ္ပင္အကြယ္ကေန ၾကည့္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ မင္းသား ကုိ ျပန္ျပ၊ ဒုိင္းနဲ အသံၾကားၿပီး မင္းသား လဲသြား ေနာက္ လူဆုိးကုိ ျပန္ျပေတာ့ ေသနတ္အိတ္ကုိ လက္နဲ႔ ပုတ္ေနတယ္။ အဲဒါေတာင္မွ ပရိသတ္တခ်ိဳ႕က ဘယ္သူ ပစ္လုိက္ပါလိမ့္လုိ႔ စဥ္းစားေနၾကေသးတယ္။ ဒီမွာက လူဆုိးက ေျခာက္လံုးျပဴးကုိ ကုိင္ၿပီးပစ္တာျပရမယ္။ အခု ၀ဏၰ ျပေနတာက ေျခာက္လံုးျပဴးကုိ ထုတ္ မျပေတာ့ဘူး။ ပရိသတ္ကုိ ေတြးယူခုိင္းေနတယ္။
ေနာ္တစ္ခုက ၀ဏၰမွာ ဘာအားေလ်ာ့ေနသလဲဆုိေတာ့ ဟာသ ေလ်ာ့ေနတယ္။ ဟာသဆုိတာ လူရႊင္ေတာ္ ေတြပါၿပီး ကလိထုိးတာ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဥပမာ - သူတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းပဲ ရယ္စရာေလး ျဖစ္သြားတာ မ်ိဳး မပါဘူး။ ႐ုပ္႐ွင္စကားကေတာ့ အစာသြတ္ တယ္ ေခၚတာေပါ့။ ဒီလုိ အစာသြတ္တဲ့ ေနရာ မွာ သူက မဆလာ နည္းေနတယ္။ သူက စင္းစင္းႀကီး ပဲ ျပသြားတယ္။ ၾကာေတာ့ ပရိသတ္ က ပ်င္း လာတယ္။
ဒါေတြက အဓိက ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ပုိင္း "ဇာခန္းဆီး ေနာက္ကြယ္မွာ" "ပန္းေတြနဲ႔ေ၀" တုိ႔ ဘာတုိ႔ ႐ုိက္ေတာ့ အရက္သိပ္ေသာက္လာတယ္။ (ထည့္ေရး) မူးရင္းလည္း ကား႐ုိက္တယ္။ ကားဆက္ ေတာ့လည္း မူးေနတာပဲ။ ကား ဘယ္ေကာင္းေတာ့မလဲ။ နာမည္ပ်က္လာတယ္။ နာမည္ပ်က္ ေတာ့ သူ႔ ဘယ္သူ က ငွားေတာ့မလဲ။ အခုေတာ့ သူ အရက္ျပတ္သြားပါၿပီ။ ပညာက ေတာ္ပါတယ္။ တစ္ခါ တေလ က်ေတာ့ ခုနက ေျပာသလုိ ပရိသတ္ နဲ႔ ေလးငါးလွမ္းေလာက္ ကြာတာက အေရးမႀကီးဘူး။ သူက ဆယ့္ေလး ငါးမုိင္ ေလာက္ အလွမ္းေ၀းေနေတာ့ ခက္တာေပါ့။ ဆရာတုိ႔ေတာင္မွ ပရိသတ္ကုိ ကုိယ့္အႏုပညာ ျပခ်င္ေပမယ့္ မျပရဲေသးဘူး။ အခု တီဗြီမွာ "ဦးခ်မ္းသာ" ဇာတ္လမ္း ဆရာ ႐ုိက္ေနတယ္။ အဲဒီမွာ ျပမယ္။ ဘာတစ္ခြန္းမွ မေျပာဘဲ လူ႔သဘာ၀ကုိ ျပသြားမယ္။ တီဗြီမွာ လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္မွာ မရဘူး။ တီဗြီၾကည့္တဲ့ ပရိသတ္က တစ္မ်ိဳးကုိး။
၀ဏၰက သူ ထင္တာ စြတ္လုပ္တတ္တယ္။ ၀ဏၰ ႐ုိက္တဲ့ကားကုိ ၀ဏၰၾကည့္ရင္ေတာ့ နားလည္တာေပါ့။ သူ႔ ဟာက စိတၱဇပန္းခ်ီနဲ႔ တူေနတယ္။ ေအာင္စုိးတုိ႔ ဆဲြတာမ်ိဳးေပါ့။ ပန္းခ်ီျပပဲြတစ္ခုမွာ ေအာင္စုိးကုိ တစ္ခါ ေျပာဖူးတယ္။ ျပပဲြ မွာ သြားေတာ့ ၁၇၅ က်ပ္လုိ႔ တန္ဖုိးတပ္ထားတဲ့ သူ႔ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကုိ ၀ယ္ပါလုိ႔ ေျပာ တယ္။ ၀ယ္တာကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ မင္း ပန္းခ်ီကားက ဘာမွန္းမွ မသိတာလုိ႔။ သူက ႐ွင္းျပတယ္။ ဒီဥစၥာ ဘာေပါ့။
ပန္းခ်ီကား နာမည္က "အနတၱ"တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဆရာက " ေအး ... ၀ယ္မယ္လုိ႔၊ ဒါေပမဲ့ တနဂၤေႏြ တစ္ပတ္ မွာ တနဂၤေႏြေန႔တုိင္း အိမ္မွာ လာထုိင္ၿပီး လာသမွ် လူေမးတာ ေျဖေပးရမယ္။ အဲဒီလုိ လုပ္ႏုိင္ မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ မင့္ကားကုိ က်ပ္ ၅၀၀ ေပး၀ယ္မယ္။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ေတာ့ မင္း ပန္းခ်ီကားကုိ ငါ ႐ွင္းမေန ႏုိင္ဘူး။ ေမာတယ္လုိ႔ "
အဲဒီအတုိင္းပဲ တစ္ခါ တစ္ခါ ၀ဏၰ ကားေတြက သူပဲ သိတယ္။ ပရိသတ္က မသိဘူး။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ကက္ဆက္ နဲ႔ နားေထာင္လုိ႔ နားမလည္ရင္ ျပန္ဖြင့္လုိ႔ရတယ္။ ၀တၳဳက ဆယ္ခါ ဖတ္လုိ႔ရတယ္။ ႐ုပ္႐ွင္က မရဘူး။ ျပန္ၾကည့္ခ်င္ရင္ ပုိက္ဆံေပးရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ႐ုပ္႐ွင္ဆုိတာ အလြယ္ဆံုးနဲ႔ အ႐ွင္းဆံုး ႐ုိက္ျပႏုိင္ ရမယ္။ ညီေလး တုိ႔လည္း ဆရာ႐ုိက္တာ ၾကည့္ဖူးတာပဲ။ လံုး၀ စဥ္းစားလုိ႔ မရတာ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး"
" ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ကုိသုေမာင္ရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ေကာ ဘယ္လုိသေဘာရပါသလဲ "
" သုေမာင္ ရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ ပထမဆံုး ႐ုိ္က္ခဲ့တဲ့ "ခ်စ္စံနမူ" ႐ုိက္တုန္း က သ႐ုပ္ေဆာင္မႈ သေဘာတရားကုိ ေျပာျပတယ္။ ကား႐ုိက္မယ္ဆုိတုန္းက သူ႔ကုိ ႀကိဳေျပာမထားဘူး။ ကုိယ့္ သားပဲ၊ သူ႔အရည္အခ်င္း ဘယ္ေလာက္႐ွိတယ္ဆုိတာ သိေနတာေပါ့။ မင္းသားက မုန္႔ဟင္းခါးသည္။ ဗလႀကီး (သုေမာင္)က အ႐ုပ္ဆုိးတယ္။ ဒီလုိဇာတ္မ်ိဳးနဲ႔ စတင္မွ ရမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးမိတယ္။ ကား႐ုိက္မယ့္ ေန႔မွာ ကားလႊတ္ေခၚ၊ ဆံပင္ညွပ္ခုိင္းၿပီး ေရာက္လာေတာ့မွ ကား႐ုိက္မယ္ဆုိတာ သူ သိတာ။
ပထမေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ မယံုဘူး။ မင္း သာဓု သားပဲကြာ၊ လုပ္ရင္ ျဖစ္ရမွာေပါ့ ဆုိေတာ့မွ သူ ရဲသြားတာ။ သုေမာင္ ျဖစ္လာတာ သာဓု သားမုိ႔ ျဖစ္လာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အရည္အခ်င္းနဲ႔ သူ ႀကိဳးစားလုိ႔ ျဖစ္လာတာ။ ဆရာနဲ႔ ကား႐ုိက္တဲ့ ေနရာမွာေတာင္မွ တစ္ခါတေလ ဆရာ ခုိင္းတဲ့ပံုစံနဲ႔ မလုပ္ဘဲ သူ လုပ္ခ်င္တဲ့ ပံုစံ နဲ႔ လုပ္တတ္တာေတြ ႐ွိတယ္။ တစ္ခါတေလ သူ လုပ္တာက ပုိေကာင္းသြားတယ္။
သုေမာင္မွာ ေလ်ာ့ေန၊ ဟာေနတာေတြ ႐ွိတယ္။ ဆရာနဲ႔ ႐ုိက္ရင္ေတာ့ ထိန္းႏုိင္တယ္။
တျခား ဒါ႐ုိက္တာ ေတြ၊ ေနာက္ဆံုး ေမာင္၀ဏၰနဲ႔ ႐ုိက္ရင္ေတာင္မွ ေပါ့ေနတတ္တယ္။ လုပ္သင့္ လုပ္ထုိက္တာကုိ မလုပ္ဘူး။ စိတ္၀င္စားပါလုိ႔ ဆရာအၿမဲေျပာတယ္။ ကုိယ္က စစ္ဗုိလ္ကား ႐ုိက္ေနရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ စစ္ဗုိလ္ကုိ သေဘာထား။ အိမ္ျပန္လာလုိ႔ မိန္းမနဲ႔ဆက္ဆံရင္ေတာင္ စစ္ဗုိလ္လုိ ဆက္ဆံ ရမယ္။ ခပ္မာမာ ဆက္ဆံ။ လုပ္စရာ႐ွိ စစ္ဗုိလ္အတုိင္းလုပ္။ ဆုိက္ကားသမားအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရရင္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆုိက္ကား သမားျဖစ္ေနရမယ္။ ဒီေကာင္က သူ႔အခန္းၿပီးရင္ သူမ်ား သ႐ုပ္ေဆာင္ ေနတာကုိ မၾကည့္တတ္ဘူး။ တစ္ေနရာသြားၿပီး ေဟးလား၀ါးလား လုပ္ေနတတ္တယ္။ ဒီေတာ့ သ႐ုပ္ေဆာင္ ရတာ ေလ်ာ့တာေပါ့။
ဆရာ လုိခ်င္တာက အေဖနဲ႔မုိ႔ မေပါ့ဘူး။ တျခားလူနဲ႔ေတာ့ ေပါ့တယ္ဆုိတာ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ သူတုိ႔ အတြက္ ပဲ မဟုတ္လား။
" ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခ်င္တာေတြေတာ့ ျပည့္စံုသြားပါၿပီ"
" ေဟ့ ... ေနဦးကြ၊ ခုနက မင္း ဓာတ္ပံုဆရာ စုိင္းဘုန္းထူး ဓာတ္ပံု႐ုိက္ေနတာ ဆရာ့ပံုကုိ ဒီအတုိင္း ထည့္ မွာလား "
" မဟုတ္ဘူး ဆရာ၊ ေမာင္ေမာင္သုိက္က ပံုတူျပန္ဆဲြေပးမွာပါ "
" ေအ ... ပန္းခ်ီျပန္ဆဲြရင္ ေအာက္တုိဘာလထုတ္မွာ ထင္တယ္။ ေပဖူးလႊာမွာပါတဲ့သုေမာင္ သားပံုလုိ လွလွပပ လုပ္မေနနဲ႔ေနာ္။ လူႀကီးပဲကြာ ... ဣေႁႏၵရရေလး လုပ္ေပါ့။ ပန္းခ်ီဆရာေတြလည္း ေျပာထားဦး။ သြားက်ိဳး ရင္ က်ိဳးတဲ့အတုိင္း၊ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ရင္ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့တဲ့အတုိင္း၊ သူ႔သဘာ၀အတုိင္း၊ မင္း အခု ဆရာ့ကုိ ျမင္တဲ့ အတုိင္းပဲ ျဖစ္ေပေစ။ ေတာ္ၾကာလွလွပပ ဆဲြထားရင္ အဘုိးႀကီး ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခါနီး မိတ္ကပ္ေတြ ဘာေတြ လိမ္းထားတယ္လုိ႔ ေျပာခံရရင္ ေသေရာကြ ငါ့လခြီး"
" တုိက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ မွာထားပါ့မယ္ဆရာ။ အ႐ွိကုိ အ႐ွိအတုိင္း ျဖစ္ရပါေစမယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာ ရတာ ဆရာ ေတာ္ေတာ္ေမာသြားၿပီ။ ခုလုိ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ေျဖေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါ တယ္ ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ခြင့္ျပဳပါဦး "
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၄၄၊ ဇန္န၀ါရီလ၊ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္။
လမင္းတရာႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း
ၾကည္ေအာင္
ၾကည္ေအာင္
" လမင္းတရာႏွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း" လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းစဥ္တပ္လုိက္ေပမယ့္ စာေရးဆရာ လမင္းတရာ မဟုတ္ပါ။ ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ား ရင္မွာ စဲြၿငိေစခဲ့တဲ့ "လမင္းတရာ" ကဗ်ာစာအုပ္နဲ႔ အမ်ိဳးသား စာေပဆု ရခဲ့တဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕က(တစ္နည္း ေျပာရရင္ေတာ့ အင္း၀ၿမိဳ႕ေဟာင္းက) ကဗ်ာဆရာ (ဦး)ၾကည္ေအာင္နဲ႔ ေတြ႕ဆံု ေပးမွာျဖစ္ပါတယ္။
ေပဖူးလႊာ စာတည္းအဖဲြ႕က ေဖေဖာ္၀ါရီလအတြက္ ဆရာၾကည္ေအာင္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုပါလုိ႔ ဆုိလာတဲ့အခါ ဆရာ့ ကဗ်ာေတြကုိ အေသးစိတ္ ျပန္ဖတ္ရ၊ မွတ္ရပါတယ္။ ဒီလုိ တစ္စုတစ္စည္းတည္းကုိ အေသးစိတ္ ျပန္ဖက္ တဲ့အခါမွာ ကဗ်ာ႐ွင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ခံယူခ်က္ စိတ္ေနသေဘာထားကုိ ေလ့လာလုိ႔ ရလာ ပါတယ္။
ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေဟာင္းတစ္ခုျဖစတဲ့ "အင္း၀" ျဖစ္တဲ့ ဆရာၾကည္ေအာင္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ နယ္ခ်ဲ႕စစ္လူးကုိ ခါးခါးတူးတူး မုန္းတဲ့စိတ္အျပည့္ ႐ွိတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္ကုိ ဆန္တက္လာတဲ့ အဂၤလိပ္စစ္ သေဘၤာကုိ လံး၀တုိက္ခုိက္ျခင္း မျပဳရလုိ႔ မႏၱေလးေ႐ႊနန္းေတာ္က ထုတ္ျပန္လုိက္တဲ့ အမိန္႔ကုိ ဆရာ့ဇာတိ ျဖစ္တဲ့ အင္း၀ၿမိဳ႕နားက သေျပတန္းခံတပ္က နာခံလုိက္တဲ့အတြက္ ဆရာ့ရင္ထဲမွာ ဒီေန႔ထက္ထိ မေက်နပ္ ေသးတာက အစ သူ႔ကဗ်ာေတြမွာ ေတြ႕ေနရဆဲပါ။
ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေပေလာကမွာ ကဗ်ာဆရာႀကီးငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၊ ႐ွိေနၾကတဲ့အထဲမွာ တခ်ိဳ႕က ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ေရးၾကၿပီး တခ်ိဳ႕က ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ေရးၾကတယ္။ ဆရာ ၾကည္ေအာင္ ကေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ ကဗ်ာေရးေနတဲ့သူ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ သူ႔ကဗ်ာေတြကုိ ေလ့လာ ၾကည့္ရင္ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။
သူ႔ကဗ်ာအတုိမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အ႐ွည္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယံုၾကည္ခ်က္ တစ္ကြက္ေတာ့ ပါတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာကုိ စိတ္၀င္စားသူမ်ား ေလ့လာႏုိင္ေစဖို႔ ဆရာၾကည္ ေအာင္နဲ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တာေတြကုိ ေဖာ္ျပေပး လုိက္ပါတယ္။
" စာေပနယ္ထဲ ေရာက္႐ွိလာပံုနဲ႔ ပထမဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာအေၾကာင္း သိခ်င္ပါတယ္"
" ကေလးဘ၀ ပထမဏာေၾကာင္း စာလံုးေပါင္း ဖတ္တတ္စ ...
စာလံုးရဲ႕ အရိပ္၊ အဓိပၸာယ္တူးေဖာ္ ေပ်ာ္လုိက္ပံု ေျပာျပမရ ... ဆုိသလုိပါပဲဗ်ာ။ စာဖတ္တတ္ၿပီ ဆုိ ကတည္းက ေတြ႕သမွ် စာေတြကုိ ဖတ္လာတယ္။ စာေပနဲ႔ ကဗ်ာက ေပးတဲ့ရသကုိ ခံစားရတာဟာ ဘယ္က ရတဲ့ရသ နဲ႔မွ မတူပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္စဥ္တုန္းက အိမ္မွာကလည္း စာအုပ္နဲ႔တူတာဆုိလုိ႔ ပရိတ္စာအုပ္ ေတာင္ မ႐ွိဘူး။ အေမ က စာမတတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အတြက္အခ်က္မွတ္ဥာဏ္ အင္မတန္ေကာင္းတယ္။ စကားေျပာရမွာလည္း ပံုတုိပတ္စ၊ အခုိင္းအႏိႈင္းနဲ႔ သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ အင္မတန္ ေျပာတတ္ပါတယ္။ အေမ့စကားေတြ နားရည္ ၀ေန ေတာ့ ေတာ္ေတာ့ စကားေျပကုိ ဖတ္ေနရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္နားထဲ မတုိးဘူး။
ၿပီးေတာ့ အင္း၀က ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးရပ္ေျမ။ မဟာရ႒သာရ၊ ႐ွင္ေတေဇာသာရ၊ ႐ွင္သူရဲ၊ ၀န္ႀကီး ပေဒသရာဇာ၊ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ၊ သခင္ဗဟိန္း စတဲ့ စာေပကဗ်ာနဲ႔ ႏုိင္ငံေရး မဟာပုဂၢဳိလ္ေက်ာ္ ေတြရဲ႕ ဇာတိ ခ်က္ေႂကြ။
ဒီေတာ့ ပုဂၢိဳလ္စဲြ၊ ေဒသစဲြ သေဘာနဲ႔ သူတုိ႔စာေတြကုိ ဖတ္တယ္။ ေလ့လာတယ္။ ကဗ်ာဖတ္ေတာ့ ကဗ်ာ ေရးခ်င္တယ္။ စမ္းေရးၾကည့္မိတာေပါ့။ မေကာင္းဘူး။ ကဗ်ာမျဖစ္ဘူး။ ဆ႒မတန္းေရာက္ေတာ့ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ "သေျပညိဳ" ကဗ်ာ စာအုပ္ကုိ သင္ရပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးဘညြန္႔ရဲ႕ ကဗ်ာ အသင္အျပ ေကာင္းတာေၾကာင့္ ကဗ်ာကုိ ပုိလုိ႔ ခ်စ္တတ္လာတယ္။ ပုိလုိ႔ ေရးခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္ကလည္း ဆန္းေတြ ဂုိဏ္းသင့္တာေတြနဲ႔ ေျခာက္လွန္႔ျခင္းခံရေတာ့ ဆုိးက်ိဳးေပးတတ္တာကုိ ေၾကာက္ၿပီး ကဗ်ာေရး တာကုိ ျဖတ္ပစ္လုိက္ပါတယ္။
ေဗြေဆာ္ဦး ဖတ္ရ၊ က်က္ရ၊ သင္ရတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ဟာ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ "သေျပညိဳ"ပါ။ "ေ႐ွ႕ေတာ္ေျပး" ဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အသည္းစဲြကဗ်ာေပါ့။
ေ႐ွ႕ေတာ္ေျပးရဲ႕ ၄၊ ၃၊ ၂ ကာရန္သြားပံု၊ အသံလွပံုေတြ ႀကိဳက္လြန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာ စ ေရးတယ္ ဆုိရင္ပဲ အဲဒီဟန္မ်ိဳး ေပါက္ေနတတ္ပါတယ္။
ဥပမာ - ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ "စိၾတ စာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ "လမ္းစ မျမင္" ကဗ်ာကုိ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။ ဆရာ မင္းသု၀ဏ္ ရဲ႕ ၾသဇာလႊမ္းပံုကုိ သိရပါလိမ့္မယ္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment