ေမာင္ေသာ္က ၏ ညေနခင္းမ်ား, အပိုင္း (၂ဝ)

ပင္စင္နာတစ္ဦး၏ အာလူးမွတ္တမ္း (၉)
ထား၀ယ္သြား ေရလား

ကမ္း႐ုိးတန္းသြား " ျမစ္ႀကီးနား " သေဘၤာစီးရန္လက္မွတ္၀ယ္ယူ ရ႐ွိေရးအတြက္ တစ္ဦးခ်င္းတန္းစီစနစ္ ႏွင့္ ၀ယ္ယူၿပီးသည့္ေနာက္ ဧၿပီလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းမွ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သုိ႔ လုိက္ပါ ခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ လက္မွတ္ရသည္ကေတာ့ ၿမိတ္အထိ ျဖစ္၏။ ထား၀ယ္လက္မွတ္ ကုန္ေနပါၿပီတဲ့။
" ျမစ္ႀကီးနား " " ဟားခါး " " ေတာင္ေပၚ" တုိ႔သည္ တစ္မ်ိဳးတစ္စားတည္းေသာ ကမ္း႐ုိးတန္းသြား သေဘၤာ အသစ္စက္စက္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ဘယ္လုိကမ္း႐ုိးတန္းမ်ိဳးပါလဲ။ ေနာ္ေ၀းျပည္တြင္ တည္ ေဆာက္ျခင္း ေၾကာင့္ ေတာင္းေစာက္ပင္လယ္လက္ၾကားကမ္း႐ုိး Fjord  မ်ားႏွင့္ ပုိကုိက္ ေပမည္ျဖစ္သည္။

ၾကယ္ငါးပြင့္သေဘၤာလုိင္းသည္ အျမတ္အစြန္းကုိ အဓိကထားသည့္ သေဘၤာလုိင္းမဟုတ္ေပ။ ကမၻာေပၚ တြင္ အျခား အျခားေသာ သေဘၤာလုိင္းမ်ားမွာမူ အျမတ္ကုိ အဓိကထားၾကျခင္းေၾကာင့္ ကုန္တင္ခ လူစီးခ အလြန္ ေစ်းႀကီး၏။ ယခုၾကည့္ပါ၊ ရန္ကုန္မွ ထား၀ယ္လုိ႔ ကုန္းပတ္ခရီးသည္တစ္ဦး ၃၇ က်ပ္သာလွ်င္ က် သင့္သည္။ ၿမိတ္အထိ ၄၀ က်ပ္သာလွ်င္ က်သင့္သည္။ မည္မွ်သက္သာပါသနည္း။ သုိ႔ေၾကာင့္ သေဘၤာ စီးခရီးသည္ မ်ား တုိးေ၀ွ႕ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ဖန္ အျမတ္အစြန္းကုိ အဓိကမထား။ ျပည္သူလူထု၏ သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိေရးကုိသာလွ်င္ ေ႐ွး႐ွဴသည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ပုဂၢလိကကုန္စည္ကုိပင္ မတင္ေဆာင္။

သေဘၤာႀကီးမွာ ခမ္းနားလွပါ၏။ ေနရာထုိင္ခင္း၊ စားေသာက္ခန္း၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ ေသာက္ေရ၊ အိမ္သာမွအစ ေကာင္း လွေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာခရီးသည္မ်ားကား ကုိလုိနီေခတ္ အေမြဆုိးကုိ ယူ၍ ႀကီးျပင္း လာခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ ညစ္ပတ္ၿမဲ ညစ္ပတ္ဆဲသာတည္း။ ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ စြန္႔ရန္ သတ္မွတ္ေပးထားသည့္ပံုးတြင္ မစြန္႔၊ ပန္းကန္ေဆးသည့္ သံမဏိေရေဆးခြက္တြင္ ညစ္ပတ္စြာ ေဆး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထမင္းလံုးမ်ား ဆုိ႔ပိတ္သည္ကုိ သူႏွင့္မဆုိင္သည့္အလား ခပ္တည္တည္ ထြက္သြား ၏။ ေရပုိက္ ကုိဖြင့္ၿပီးလွ်င္ ျပန္မပိတ္၊ ဖြင့္လ်က္သား ပစ္ထားခဲ့၏။ အိမ္သာတြင္လည္း သတင္းစာစကၠဴ၊ ေတြ႕ကရာ စကၠဴ မ်ားႏွင့္ တစ္ဆုိ႔ေစသည္။

သေဘၤာေပၚ တြင္ ေရယာဥ္မွဴးႏွင့္တကြ အရာ႐ွိႏွင့္ လူငယ္အမႈထမ္းမ်ားပါ ကၽြန္ေတာ့္ သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိေရး အတြက္ အကူအညီေပးၾကသည္ေၾကာင့္ သက္ေတာင့္သက္သာ လုိက္ပါခဲ့ရပါသည္။ ေနာက္ တစ္ေန႔ နံနက္ ၅ နာရီသာသာတြင္ ထား၀ယ္ျမစ္-၀ ကသည္းမကၽြန္းအနီး၌ ေက်ာက္ခ်ရပ္နားသည္။ ဤသည္မွ တစ္ဆင့္ စက္ေလွေပၚ ကူးဆင္းကာ စက္ေလွအားျဖင့္ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ခရီး ဆက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ထား၀ယ္သြားရသည္မွာ ဤအခ်က္သည္ အေထာင့္ဆံုးျဖစ္၏။

အနည္းဆံုးအားျဖင့္ ထား၀ယ္ျမစ္တြင္း ဆင္ ျဖဴျပင္ဆိပ္ကမ္းထိ ၀င္ေရာက္ဆုိက္ကပ္ေပးႏိုင္လွ်င္ မ်ားစြာ အဆင္ေျပ ေပလိမ့္မည္။ ဆင္ျဖဴပင္မွတစ္ဆင့္ ထား၀ယ္သုိ႔ စက္ေလွႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ကားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ခရီး ဆက္ႏုိင္သည္။ သပိမကြာလွေတာ့။ ယခုမူ ဆိပ္ကမ္း ေကာ္ပုိေရး႐ွင္းမွ ျပင္ပဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ကမ္း႐ုိးတန္း သြားသေဘၤာမ်ား ဆုိက္ကပ္ႏုိင္ရန္အတြက္ ေသာင္တူးျခင္း၊ ဆိပ္ခံေဘာတံတားမ်ား တုိးခ်ဲ႕ တပ္ဆင္ျခင္း၊ ေရေၾကာင္းျပေဘာမ်ား ခ်မွတ္ေပးျခင္း ျပဳလုပ္ေပးေနပါသည္ဆုိသည့္ ၾကားကပင္ ဆင္ျဖဴျပင္ ထိ မ၀င္ႏုိင္ေသးေပ။ စက္ေလွေပၚသုိ႔ ဆင္းရသည္မွာ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ား၊ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ မ်ား၊ ကေလးသူငယ္မ်ား အတြက္ပါ မ်းစြာအသက္အႏၱရာယ္ ျဖစ္ႏိုင္ သည္။

မုိးတြင္းကာလ လိႈင္းႂကြခ်ိန္ဆုိမူ မေတြး၀ံ့ေတာ့ၿပီ။ သုိ႔ႏွင့္ပင္ ထား၀ယ္သုိ႔ ေရာက္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ တပ္မေတာ္ (ေရတပ္)တြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၃ ႏွစ္မွ် စစ္မႈထမ္းခဲ့သည့္ ကာလတစ္ေလွ်ာက္၌ ျမန္မာျပည္ကမ္း႐ုိးတန္းတစ္ေလွ်ာက္ နတ္ျမစ္၀မွ ေမာ္တင္စြန္းကုိျဖတ္၍ ဤ၀ိတုိရိယ အငူအထိ ႐ွိသမွ် ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕မ်ားတြင္ ထား၀ယ္မွအပ ေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚဆုိလွ်င္လည္း ျမန္မာျပည္ ေျမပံု တြင္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚ၏ ၀ဲဘက္အက်ဆံုးေသာ ျမစ္ျဖစ္သည့္ င၀န္ျမစ္မွ ယာဘက္သုိ႔ ေရတြက္ေသာ္ သက္ကယ္ ေသာင္၊ ေ႐ြး၊ ျပန္မေလာ့၊ ေတာင္ထု၊ ဧရာ၀တီ၊ ကဒံုကနိ၊ ဘုိကေလး၊ ဖ်ာပံု၊ ေဒးဒရဲ စသည့္ ျမစ္ မ်ားမွ ေခ်ာင္းလက္တက္ငယ္ထိ ေရာက္ဖူးသည္။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ တစ္ေခါက္မွ် မ၀င္ခဲ့ဘူး။ ထား၀ယ္ သုိ႔ တစ္ေခါက္မွ် မေရာက္ခဲ့ဖူးပါ။ ယခုမွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကံတရားမ်ား ဆန္းၾကယ္ခ်င္ျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚသူတစ္ဦးဦးႏွင့္မညားဘဲ ထား၀ယ္သူႏွင့္ အေၾကာင္းပါမိေတာ့သတည္း။

"စပ႐ုိက္" ယဥ္ေက်းမႈနွင့္ေတြ႕ဆံုျခင္း

ထား၀ယ္ေရာက္သည္ေန႔တြင္ သႀကၤန္အႀကိဳေရႏွင့္ စုိၾကရသည္။ အမွန္ေတာ့ ျပကၡဒိန္အရ အႀကိဳရက္ မဟုတ္ေသးပါ။ သုိ႔ေသာ္ ထား၀ယ္ထံုးဓေလ့အရ အႀကိဳရက္ကုိ သံုးရက္ဟု သတ္မွတ္ထားျခင္းေၾကာင့္ ကေလး မ်ား ေရကစားၾကေပၿပီ။

ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး မွ ထား၀ယ္သူသာဆုိရသည္။ ထား၀ယ္တြင္ တာ႐ွည္စြာ ေနဖူးသည္မဟုတ္။ ထား၀ယ္တြင္ ေမြး၍ ကေလးငယ္အ႐ြယ္တြင္သာ ေနခဲ့ကာ ႐ွမ္းျပည္တြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့သူျဖစ္၏။ သုိ႔ေၾကာင့္ သူ ထား၀ယ္ စကား ေျပာလွ်င္ ထား၀ယ္သူမ်ားက ၿပံဳးစစနဲ႔ နားေထာင္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂံသား (ပုဂံသား-ဗမာ) ကမွ အတန္ပီသေသးသည္ဟု ထင္မိသည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ဤေဆာင္းပါးတြင္ ထား၀ယ္ေလသံမ်ားႏွင့္ အစြမ္းကုန္ မြမ္းမံထားသည္ကုိ သည္းခံဖတ္႐ႈၾကပါရန္ ေတာင္းပန္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ျမင္းလွည္းတစ္စီးငွားကာ တည္းခုိမည့္ ေနအိမ္ျဖစ္ေသာ ဇနီး၏ ဦးေလးအိမ္သုိ႔ ထြက္ လာခဲ့ၾကသည္။ တည္းအိမ္မွာ ဆင္မနစ္ (ဆင္ပုနစ္) (ေ႐ွးက ႏံြထူထပ္ဟန္ တူျခင္းေၾကာင့္ ဆင္ပုေလးပင္ နစ္သည္) ရပ္ကြက္သုိ႔ လာခဲ့ာကသည္။ ခရီးကမေ၀းေသာ္လည္း ျမင္းလွည္းခက မေသးပါ။ ၂၅ က်ပ္ ေတာင္း၏။ ၂၀ က်ပ္ ေတာင္းပန္ေပးရ၏။ ဆင္မနစ္ရပ္ကြက္မွာ အုခါးကီး (အုတ္တံတားႀကီး)ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ ၍ (အုိးလုပ္ျပင္)ကုိ ျဖတ္ကာ အုိးကုိ အေတာ္လုိက္႐ွာရသည္။ သြားရသည္။

တည္းအိမ္သုိ႔ ေရာက္သည္တြင္ အိမ္႐ွင္ ဦးသန္းေမာင္၊ ေဒၚထြန္းၾကည္တုိ႔က အေမာေျဖ စပ႐ုိက္ တစ္ပုလင္း ေဖာက္တုိက္သည္။ စပ႐ုိက္ (Sprite) ဆုိသည္မွာ လင္မနစ္ႏွယ္ပါတည္း။ ႐ွမ္းကမ္း (ယုိးဒယားဘက္) မွ ၀င္လာသည္။ ဂ်ပန္ဆာေကးပုလင္းႀကီးႏွယ္ ႀကီးမားလွသည့္ ပုလင္းႀကီး မ်ားႏွင့္ လာ၏။ ကုိကာကုိလာ ပုလင္းလည္း ထုိနည္းတူ။ ေကာင္းလွပါ၏။ လူမွာ လန္းဆန္းသြားသည္။ စပ႐ုိက္ ယဥ္ေက်းမႈ သည္ အိမ္မ်ား ေပၚတြင္ ေနရာယူထားသလုိ ဟြန္ဒါယဥ္ေက်းမႈသည္လည္း လမ္းမ်ားေပၚတြင္ ေနရာ ယူထားၾကသည္။ အဖြားႀကီးေရာ ေကာင္မေလးေတြပါ ဟြန္ဒါ။ ေခတ္မီသူတုိင္း ဟြန္ဒါစီးၾကသည္။

ညေနဘက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႕တြင္း တစ္ပတ္ေလွ်ာက္ကာ အေပါင္းအသင္းေရာင္းရင္းတုိ႔ကုိ လုိက္ ႐ွာ၏။ ပလကမွ တုိင္းလက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ ဦးသုခမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ရင္းႏွီးေသာမိတ္ ေဆြ၊ တုိင္းစက္မႈ မွ ဗုိလ္ႀကီးသန္းျမင့္မွာ ေ႐ႊဘုိသားတစ္ပုိင္း၊ တုိင္းကုန္သြယ္ေရးဦးစီး ဦးတင္စိန္မွာ မိတ္ေဆြ ေ႐ွ႕ေန ေမာင္သံဒုိင္ (စာေရးဆရာ)ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ သိရသူမ်ားျဖစ္ၾက၏။ စစ္မႈထမ္းေဟာင္း မ်ား အဖဲြ႕တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လုိသည့္ မိတ္ေဟာင္းမ်ား ေတြ႕လုိေတြ႕ျငား သြား႐ွာၾကည့္သည္။

အနည္းဆံုး အားျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းစာရင္းကုိ ၾကည့္ရလွ်င္ပင္ သိရေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ တာ၀န္ ႐ွိသူ တစ္ဦးကုိမွ် မေတြ႕ရ။ အတြင္းေရးမွဴးမွာမူ စားေသာက္ဆုိင္၌ ႐ွိတတ္ပါသည္ဆုိျခင္းေၾကာင့္ သြား ႐ွာၾကည့္သည္။ သိသူကၽြမ္းသူတစ္ဦးမွ် မေပၚလာ။ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားေရးထားသည့္ သင္ပုန္းကုိ ေလ့လာရာ ၌ ဘီးငန္းေၾကာ္ (ဘဲငန္းေၾကာ္) ၅ က်ပ္၊ တုပ္တုပ္ေၾကာ္ (ေတာက္ေတာက္ေၾကာ္) ၅ က်ပ္ဟု ေတြ႕ရသည္။ တစ္စံုတစ္ဦးက ႐ွမ္းဟန္း႐ွိ (ယုိးဒယားဟင္းခ်ိဳ) လွမ္းမွာသံ ၾကားလုိက္ရသည္။

ညေစ်းတန္းဘက္ ေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွာသည္မွာ စာအုပ္ဆုိင္။ ေတြ႕ပါၿပီ။ "တနသၤာရီ စာေပ"။ တနသၤာရီစာေပ ဟူသည္မွာ လမ္းေဘး ဓာတ္မီးတုိင္ေအာက္တြင္ ပလတ္စတစ္ခင္းကာ စာအုပ္အေဟာင္း ေလးငါးဆယ္ခန္႔ ျဖန္႔ခ်ရင္း မေပၚလာသည့္၀ယ္သူကုိ ေမွ်ာ္ေန႐ွာသည့္ လူငယ္ တစ္ဦးျဖစ္ သည္။ သူက ၀န္ထမ္းတစ္ဦး၊ အပုိ၀င္ေငြ အတြက္ ညေနပုိင္းတြင္ သူ၀ါသနာပါသည့္ စာအုပ္ေဟာင္း မ်ားကုိ ၀ယ္/ေရာင္း လုပ္ေနသူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထား၀ယ္တြင္ ၀ယ္မည့္သူ မ႐ွိေသာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ အာသာစီကလပ္၏ သိပၸံစာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ မ၀ယ္ခ်င္ဘဲ ၀ယ္လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႔ကုိ အားေပးခဲ့သည္။

ေစ်းလမ္းမႀကီးေပၚတြင္ ခမ္းနားထည္၀ါေသာ "ပေဒသာတီးေဟာက္စ္" ဟူသည္မွာ မၾကာေသးမီကမွ ဖြင့္၏။ မြမ္းမံျပင္ဆင္မႈႏွင့္ စားပဲြကုလားထုိင္အားလံုးမွာ ႐ွမ္းကမ္းကခ်ည္းျဖစ္သည္။ စတိန္းလက္ စတီးခြက္၊ ဖုိင္ဘာပန္းကန္၊ ပလတ္စတစ္ပန္းကန္ျပား၊ ေပသီးေဖ်ာ္ရည္။ ေပသီးဟူသည္မွာလည္း ႐ွမ္းကမ္း က သံပံုးႀကီးမ်ားႏွင့္လာသည္။ ထန္းသီးဆံမာမာ စားရသည့္ႏွယ္။ ေပသီးႏွင့္မတည့္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ သည္ လမ္းတစ္ဘက္႐ွိ ဆုိင္ဘက္သုိ႔ ကူးခဲ့ရသည္။ စားေဖ်ာ္မွဖြင့္ထားသည့္ ယမကာဆုိင္တြင္ သႀကၤန္ ကုိ ႀကိဳေန ၾကသည့္ ဒ၀ယ္သား (ထား၀ယ္သား)မ်ား စကားေျပာသံ မုိးသုိ႔ညံသည္။ သိၾကားမင္းသည္ ဤႏွစ္တြင္ "ဟြန္ဒါ"ကုိစီးလ်က္ လက္တစ္ဖက္ကား "ကုိလာကုိလာ"ပုလင္းကုိ ကုိင္ကာ လပ္ဘတ္ (Love Bug) သီခ်င္းကုိဆုိကာ ကလ်က္ ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခသုိ႔ ဆင္းအံ့ဟု ထား၀ယ္ သႀကၤန္စာ က ဆုိ၏။

ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခ

မူလက နာမည္ႀကီးေသာ္လည္း လမ္းပန္းအဆက္အသြယ္ မေကာင္းမႈေၾကာင့္ ငပလီကမ္းေျခေနာက္ ဒုတိယ ေနရာ ကုိ ယူထားရသည့္ သနားစရာ့ ကမ္းေျချဖစ္သည္။ ယခုမူ မၾကာမတင္က ေဆာက္လုပ္ ၿပီးစီး သြားသည့္ ေျမာကင္းတံတားေၾကာင့္ အဆက္အသြယ္လြယ္ကူကာ လူစည္ကားစ ျပဳလာ ၿပီ ျဖစ္သည္။ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕မွ ဆယ္မုိင္ကြာေ၀းသည္။ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း လမ္းျဖစ္ေသာ္လည္း လမ္း ေကာင္းသည္။ မုိးထိေတာင္ကုိေက်ာ္၍ ဆင္းသည္၌ ကမ္းေျခသုိ႔ ေရာက္၏။ မိတ္ေဆြ ဦးသုခ၏ ကူညီမႈ အားျဖင့္ ဂ်စ္ကားတစ္စီးႏွင့္ ပထမရက္ ၿမိဳ႕တစ္ေလွ်ာက္ လွည့္ၾကည့္ၾကသည္။ တစ္ျပည္လံုးတြင္ ေရ ႐ွားပါး သည္ ႏွင့္ အညီ ေရပက္ျခင္းေတာ့ သိပ္မ႐ွိေပ။ သုိ႔တုိင္ ထား၀ယ္မွာ အိမ္တုိင္းလိုပင္ ကုိယ္ပုိင္ ေရတြင္း ႐ွိလ်က္ ေသာက္ေရသံုးေရ ေကာင္းစြာ လံုေလာက္သည္။ ဒီၾကားကပင္ လက္တြန္း ေရစည္လွည္း မ်ား ႀကိဳးၾကားထြက္လာစ ျပဳေနေပၿပီ။

ထား၀ယ္သႀကၤန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္မွာ ထား၀ယ္သႀကၤန္သံခ်ပ္မ်ား၊ ေဟာက္၀ယ္သားက ႏုိ႔ကုိေက့ ႏုိ႔က ႏုိ႔ကုိေက့ (ဟုိေကာင္မေလးက တုိ႔ကုိၾကည့္ တုိ႔က တုိ႔ကုိၾကည့္) စသည့္ ႐ုိးရာသံခ်ပ္မ်ားကုိ လားလား မွ် မၾကားခဲ့ရပါ။ ထား၀ယ္သႀကၤန္ သည္ ေရလည္းမစုိ၊ ထား၀ယ္သံခ်ပ္လည္း မလႊမ္းမုိး၊ တစ္ၿမိဳ႕လံုး လႊမ္းေနသည္မွာ ေရခံကားထက္ တပ္ထားသည့္ အသံခ်ဲ႕စက္မ်ားမွ လဖ္ဘတ္ (Love Bug) သီခ်င္းသံ သာ ျဖစ္သည္။ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါ လဖ္ဘတ္၊ ဆင္ဆိ (ဆင္ဆိပ္)ကဲ့သုိ႔ ၿမိဳ႕စြန္ၿမိဳ႕ဖ်ား ျမစ္ကမ္းနား ေနရာမ်ား၌ပင္ မိန္းကေလးမ်ား လဖ္ဘတ္ လဖ္ဘတ္ဟု မပီမသေအာ္ကာ ကေနၾကသည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ ဤသီခ်င္းသည္ ဤမွ် ပ်ံ႕ႏွံ႔ရပါသနည္းဟု စံုစမ္းၾကည့္ရာ၌ မၾကာေသးမီက ထား၀ယ္ၿမိဳ႕ သုိ႔ မုိးႀကိဳးငွက္ငယ္ေလးမ်ားအဖဲြ႕ (ဇာဇာရတနာတုိ႔တစ္သုိက္)က ယဥ္ေက်းမႈ အေမြျဖန္႔ေ၀ သြားခဲ့ျခင္း ေၾကာင့္ ဟု သိရသည္။ သူတုိ႔အဖဲြ႕သည္ အေတာ္ေျခသြက္၏။

ေမာင္းမကန္ကမ္းေျခ မွာ သႀကၤန္ရက္ လူစည္ကားလွသည္။ ၿမိဳ႕ခံမ်ားသာမက ရန္ကုန္မွ ပုဂၢိုလ္ႀကီး အခ်ိဳ႕ ပင္ ေရာက္႐ွိေနၾကသည္ေၾကာင့္ ဘန္ဂလုိမ်ားမွာ လူျပည့္ေနသည္။ စာေရးဆရာမ မေလးလံုတုိ႔မိသားစု ေရာက္ ႐ွိေနၾကသည္ဟု သတင္းၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လူခ်င္းမသိၾကေသာေၾကာင့္ မေတြ႕မိခဲ့ပါ။ " မိတ္ဆက္" ဘန္ဂလုိ ကုိ ဗဟုိျပဳလ်က္ ကမ္းေျခေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ ပင္လယ္႐ႈခင္းသာယာပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကမ္းေျခတြင္ ပင္လယ္ကဗြီး (ထင္း႐ွဴးတစ္မ်ိဳး)ပင္ တစ္ခုႏွစ္ခုလဲြလ်က္ အရိပ္အာ၀ါသ နည္း လွသည္။ ငပလီ ကမ္းေျခမွ ပင္လယ္ကဗြီးအျပင္ ေနေျပာက္မထုိးသည့္ ပုန္းညက္ပင္ႀကီးမ်ား၊ တယိမ္းယိမ္း လႈပ္႐ွားသည့္ အုန္းပင္မ်ားေၾကာင့္ အရိပ္အာ၀ါသ ေကာင္းလွသည္။

သစ္ေတာဌာနမွ ဦးေဆာင္ကာ အရိပ္ပင္မ်ား လံုေလာက္စြာ စုိက္ပ်ိဳးေပးသင့္သည္။ ယခုမူ စားေသာက္ ဆုိင္ အမ်ားအျပားမွာ ေသာင္ျပင္ေနပူက်ဲက်ဲ၌ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း တဲထုိးမုိးကာ ေရာင္းေနၾကသည္မ်ာ မီးေဘး ဒုကၡသည္ စခန္း ႏွင့္ တူေနေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ လူစုစု႐ွိရာ တစ္ေနရာတြင္ ၀င္ၾကည့္မိသည္။ လူငယ္တစ္ဦးက ပလတ္စတစ္ပံုးတြင္းမွ ၀ါက်င့္က်င့္ အရည္ ကုိ ဖလ္ခြက္ငယ္တစ္ခုတြင္ ငွဲ႕ရင္း " လာ လာ ကမ္းေျခမွာ ၀မ္းေကနဲ႔ အပန္းေျဖသြား ပါ" ဟု ေခၚေနသည္။ ေၾသာ္ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာမ်ားက တစ္က်ပ္ႏွင့္ အလုပ္ျဖစ္ေနၾကမွကုိး "ကၽြန္ေတာ္ လည္း ၀မ္းေက ဘုိး စမ္းျမည္းၾကည့္သည္။ ခြီး … ေသာက္က်ိဳးနဲ အ၀င္ဆုိးလွသည့္ ၀မ္းေက ပါတကား။ မီးေ၀း ဆုိၿပီး (အမေလးဆုိၿပီး) ဘူးေအာ္ပလန္ (မတတ္ႏုိင္ဘူးေအာ္ကာ) လာခဲ့သည္။ ၀မ္းေကႏွင့္ပင္ ႏြမ္းေခြ သြား ေတာ့သည္။

ကမ္းေျခတြင္ လူေတြက မူးၾကသည္။ ကမ္းေျခမွ အျပန္လမ္းတြင္ ကားေတြက ပ်က္ၾကသည္။ ေမာင္းမကန္ ႐ြာအနီး မွ ေရပူတြင္းသုိ႔ ေခတၱ၀င္ကာေရပူစမ္း၌ ခ်ိဳးၾကည့္ေသးသည္။ တကယ္ပူသည့္ ေရပူစမ္း ပါေပ။ အင္းေလးေခါင္တိုင္ က ေရပူစမ္းမွာ ဆင္းစိမ္ခ်ိဳး၍ရသည္။ ေမာင္းမကန္ေရပူစမ္းမွာ ဆင္းစိမ္ ရန္ မဆုိထားႏွင့္၊ ခြက္ႏွင့္ ခပ္ေလာင္းသည္ပင္ အသားမ်ား နီစပ္လာသည္။ ခပ္ရန္ခြက္ မပါ လာေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား ေရျဖဴပါတီယူနစ္မွ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက ေရပူဒါနျပဳကာ ေလာင္းေပးလုိက္သည္။

သႀကၤန္ကားတုိ႔တြင္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေပးထားသည့္ အမည္မ်ားအနက္ အမည္တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္၍ မည္သုိ႔မွ် သေဘာမေပါက္ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္ပါဦးေတာ့ "နန္းႏုိ႔ ဂၽြတ္-ႏုိ႔ေဒါက္ခ"တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ လက္ေလွ်ာ့ ရပါၿပီ၊ဘာသာျပန္ မတတ္ေတာ့ပါ။ ထား၀ယ္သူ ဇနီးကုိ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ အဓိပၸာယ္႐ွင္းေတာ့ သည္။ "နင္တုိ႔ေၾကာင့္ ဒုိ႔ဒုကၡ"တဲ့။ ေယာက္်ားေလးမ်ားက မိန္းခေလးမ်ားကုိ ရည္ညႊန္းဆုိျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းလွပါေပသည္။

နီနီ႐ွိန္ မုဟန္းခါး

ထား၀ယ္ အစားအေသာက္မ်ားအနက္ ကၽြန္ေတာ္ အစဲြမက္ဆံုးမွာ မုဟန္းခါး (မုန္႔ဟင္းခါး)ျဖစ္သည္။ ယေန႔ ရန္ကုန္တြင္ ေကာင္းလွပါသည္ဆုိေသာ မုန္႔ဟင္းခါးမွာ မုန္႔ဟင္းခါးမဟုတ္ေတာ့။ ငါးမွာ ပါသည္ ဆုိ႐ံုမွ် ေလာက္ပင္ နာမည္ပ်က္႐ံုမွ်ပါေတာ့ကာ ဟင္းရည္ပ်စ္ေစရန္အတြက္ ပဲမႈန္႔ ဆန္မႈန္႔ႏွင့္ ဘဲဥ တုိ႔ ကုိသာ ပံုေအာထည့္ေနသည္။ ငံျပာရည္ကလည္း အနံ႔အသက္မေကာင္း၊ မေလး မခ်ိဳ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ႏွင့္။

ထား၀ယ္မွ မုဟန္းခါး မွာ လတ္ဆတ္ေသာ ပင္လယ္ငါးခ်ည္းသက္သက္ျဖစ္၏။ ငံျပာရည္ကလည္း ေကာင္း၏။ ဘဲဥပုပ္က ၀င္မ႐ႈပ္၊ ထား၀ယ္ေစ်း၏ အေ႐ွ႕ေျမာက္ေထာင့္အေပါက္မွ ၀င္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ၀ဲ ဘက္ တြင္ ထား၀ယ္မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ တစ္ဆုိင္ေတြ႕ရသည္။ ေစ်းတြင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ႏွင့္ ကပ္လ်က္႐ွိ ၏။ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ ထား၀ယ္သား (ေကာင္မေလး) မွာ ေသးေသးသြယ္သြယ္ ျဖဴျဖဴႏွင့္ ေတာက္ပေသာ မ်က္လံုး တစ္စံု ကုိ ပုိင္ဆုိင္သူျဖစ္သည္။

ဆုိင္အမည္ ေရးမထား။ ဆုိင္ေနာက္နံရံတြင္ ႐ုပ္႐ွင္ပုိစတာမ်ား ကပ္ထားသည္။ " ေနာင္ဂ်ိန္လင္မယား" ပုိစတာ မွာ ထင္႐ွားလွသည္။ သူ႔မုန္႔ဟင္းခါးကုိ စတင္စားမိသည့္ေန႔မွ အစျပဳကာ အျခားဆုိင္ မစား လုိေတာ့။ သူ႔ဆီသာလွ်င္ နံနက္တုိင္း၀င္ကာ ႏွစ္ပဲြ စားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လာတုိင္း နတ္ခီဒူး၀ (မေန႔ခင္းတုန္းက) အတုိင္း ေဟ့ ဟု ဆုိကာမွ်ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ သူျပင္ေပးသည္။ ထား၀ယ္မွ ပလန္သည့္ေန႔ (ျပန္သည့္ေန႔)ထိ နတ္ခီဒူး၀ ေဖာ္ျမဴလာအရသာလွ်င္ စားေသာက္ခဲ့သည္။

နန္႔ႏုိ႔ဂၽြတ္-ႏုိ႔ေဒါက္ခ

ထား၀ယ္မွ ၿမိတ္သုိ႔ ခရီးဆက္ရန္ျဖစ္သည္။ အေကာက္ခြန္မွ မိတ္ေဆြတစ္ဦး အားကုိး ႏွင့္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ႀကိဳးစား ၾကည့္သည္။ ရက္သာေညာင္းသည္၊ ေလယာဥ္ခရီးသည္စာရင္း၌ ကၽြန္ေတာ့္ အမည္ ပါမလာ ပါ။ သုိ႔ေၾကာင့္ ၿမိတ္မသြားရသည့္အတူေမာ္လၿမိဳင္သြား။ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ ရဲေဘာ္ခ်မ္းေအး၊ တကၠသုိလ္ ဘုန္းႏိုင္ တုိ႔ထံ ၀င္ေႏွာက္ၿပီးမွ ရန္ကုန္သုိ႔ မီးရထားႏွင့္ျပန္ရန္ စီစဥ္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ကုိမူ အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူရ႐ွိႏုိင္ပါသည္။

နံနက္ေစာေစာထကာ ေလယာဥ္ကြင္းေရာက္ခဲ့သည္။ တကၠစီေပၚမွ ဆင္းသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ "ဘယ္လုိလဲ ဦးဘေသာ္၊ ဘီေအစီ က ေကာ္ဖီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးတစ္ခြက္မွ မတုိက္ေတာ့ပါလား" ဟု အဂၤလိပ္ စကား ေျပာဟန္ ေလယူေလသိမ္းႏွင့္ ဆီးႏႈတ္ဆက္သူမွာ က်ိဳဒုိသတင္းဌာန ႏုိင္ငံျခားသတင္းေထာက္ ဦးစံ၀င္း ျဖစ္ေတာ့ သည္။ သူသည္ သႀကၤန္တြင္း ေမာင္းမကန္တြင္ လာေရာက္အပန္းေျဖရာမွ ယခု ၿမိတ္ သုိ႔ သြားမည့္ ခရီးသည္ ျဖစ္သည္။ ၿမိတ္သြားမည့္ တြင္ -ေအာ္တာတစ္စီးသည္ ကြင္းစပ္၌ ရပ္ထား၏။ သူ႔ခရီးစဥ္ မဟုတ္ေသး၊ သူက ဒုတိယေခါက္မွာျဖစ္သည္။ တြင္-ေအာ္တာ သည္ ထား၀ယ္-ၿမိတ္ အသြား အျပန္ တစ္ေန႔ ေလးငါးေခါက္ ပ်ံသန္းေပးေနရသည္။ သုိ႔တုိင္ လူေတြက တစ္ေန႔တစ္ပံုႀကီး ေသာင္တင္ က်န္ရစ္ ခဲ့ သည္။

သူက ကၽြန္ေတာ့္အား ၿမိတ္သုိ႔ လုိက္ခဲ့ရန္ေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လုိက္ခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ က မလြယ္ပါ။ ဒါကုိ သူက သိလ်က္ႏွင့္ ေျမွာက္ေပးေနေသးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ က စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနသည္ႏွင့္ သူနားလည္ေစရန္ အဂၤလိပ္စကားကုိ ျမန္မာဟန္ႏွင့္ ျပန္ေျပာ လုိက္သည္။
" I'd rather pull a tigert's tail "
" က်ားၿမီး ပဲ ဆဲြပါရေစေတာ့ခင္ဗ်ာ " (ဘာသာျပန္)

ဒီေတာ့မွ သူသေဘာေပါက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ေလယာဥ္ကြင္း၏ တဲကုပ္ကုပ္တြင္း၌ ထုိင္ကာ ေထြရာ ေလးပါး ေျပာေနၾကသည္။ ၿမိတ္ေလယာဥ္ ဒုတိယအေခါက္၌ ဆဖာရီ၀တ္စံုကုိ အက် ၀တ္ဆင္ထား သည့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္ႀကီးသည္ ပင့္တက္စ္ကင္မရာကုိ အခန္႔သား လြယ္ကာ ၿမိတ္သုိ႔ ပါသြားေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကမူ ဇဲြေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ ေလယာဥ္ ေစာင့္ဆဲ။ ၀ယ္ယူရ႐ွိထား သည့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကုိ မၾကာခဏစမ္းၾကည့္ရသည္မွာလည္း အေမာ တေကာ။

ဆယ္နာရီ ထုိးၿပီ၊ ၀မ္းကဟာၿပီ၊ ေလယာဥ္ကမလာေသး၊ လာမည့္လာေတာ့ သတင္းေၾကညာခ်က္၊ ျပည္သူ႔ ဆက္ဆံေရး အသံခ်ဲ႕စက္မွ လာသည္ေတာ့မဟုတ္ပါ။ ေလယာဥ္ကြင္းအမႈထမ္းတစ္ဦးက ပါးစပ္ ႏွင့္ လုိက္ေအာ္ျခင္းသာ။" ေမာ္လၿမိဳင္ခရီးစဥ္ ဖ်က္သိမ္းပါတယ္ခင္ဗ်ား"။ ဟုိက္မြတ္ကေရာ … ။

ၿမိတ္ေလယာဥ္က ဥဒဟုိ ပ်ံ ေနသည္။ လက္မွတ္က ၀ယ္မရ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ေလယာဥ္လက္မွတ္ကမူ အလြယ္ တကူ ၀ယ္ရခဲ့၍ ေပ်ာ္ေနမိသည္။ ယခုေတာ့ " ခရီးစဥ္ဖ်က္သည္" တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ထား၀ယ္ ၿမိဳ႕တြင္း သုိ႔လည္း တစ္ေက်ာ့ ထပ္မျပန္လုိၾကေတာ့။ သုိ႔ေၾကာင့္ " ဒီလုိဆုိဗ်ာ ရန္ကုန္ေလယာဥ္ လက္မွတ္ ေကာ ရႏုိင္မလား ရန္ကုန္ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္ဗ်ာ" ဟု ေမးျမန္းစံုစမ္းၾကည့္သည္။ " ဒါေတာ့ ေစာင့္ ၾကည့္ပါ။ ေနရာပုိလွ်င္ ရပါမည္။ နံနက္ေလယာဥ္တုန္းက သံုးေနရာပင္ ပုိေနသည္" ဟု သိရ၍ ဇဲြေကာင္း ေကာင္း ႏွင့္ ေလယာဥ္ကြင္း ၌ပင္ ဆက္ေစာင့္ေနေတာ့သည္။

ယခုတစ္ေခါက္ ၿမိတ္မွ ျပန္ဆုိက္လာသည္ တြင္-ေအာ္တာႏွင့္အတူ ေရတပ္ဗုိလ္မွဴးတစ္ဦး ပါလာသည္။ ဇာဒက္ႀကီး ကၽြန္း ေရတပ္စခန္းမွဴး ဗုိလ္မွဴးဖုိးျဖဴ ျဖစ္သည္။ သူကလည္း ရန္ကုန္ဆက္စီးရန္အတြက္ ထား၀ယ္ တြင္ ဂ်က္-ေဖာ္ကာ လာေစာင့္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တပ္တြင္း႐ွိစဥ္က အရာ႐ွိငယ္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ယခု ဇာဒက္ႀကီး ကၽြန္း ေရတပ္စခန္းမွဴး။
" လာ … စီအုိ ထမင္းသြားစားၾကရေအာင္ "
သူလည္း ၀မ္းဟာလာသူ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေလယာဥ္ကြင္း႐ွိ ဆုိင္၌ပင္စားၾကသည္။ ၾကက္သားဟင္း၊ ငါးဆုပ္ဟင္း၊ ၾကက္သားမွာ ထံုေပေပ ႏွင့္ ကြယ္လြန္သူ ၾကက္ႀကီးမွာ အသက္ႀကီးလွၿပီ ျဖစ္တန္တူသည္။ ဗုိလ္မွဴး ဖုိးျဖဴ တုိ႔ကုိ အသက္ငယ္ေသာ သြားမ်ားပင္ မ၀ါးႏုိင္၊ ကၽြန္ေတာ္ကမူ "ဒီေလာက္အသက္ႀကီးတဲ့ ရင့္ တဲ့ၾကက္၊ ေသတာပဲ ေကာင္းတယ္"ဟု အၿငိဳးႀကီးႏွင့္ ေလတံုးလံုး ၀ါးမ်ိဳခ်ပစ္လုိက္မိသည္။ စားၿပီး ဆက္ ေစာင့္ၾကသည္။

ညေန ေလးနာရီသာသာတြင္ လာပါေတာ့သည္။ ေဖာ္ကာေလယာဥ္ မဟုတ္ပါ။ ဒါျဖင့္ ဂ်က္မ်ားလား။ ထပ္သရီး၊ ဘယ္က ဟုတ္ရမွာလဲ။ ေၾကညာခ်က္ " ရန္ကုန္ခရီးစဥ္ ဖ်က္သိမ္းပါတယ္။ ေလယာဥ္စက္ခၽြတ္ ယြင္း လုိ႔ မလာႏုိင္ပါ" တဲ့။ ဗုိလ္မွဴးဖုိးျဖဴမွာ တစ္ခ်ိန္က ေရငုပ္တပ္ဖဲြ႕ အရာ႐ွိတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ယခု သူ႔ မ်က္ႏွာ ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္တြင္ ေရေအာက္၌ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္၍ တက္လာေသာ ေရငုပ္ သမား သဖြယ္ ေဖ်ာ့ေလ်ာ့႐ံႈ႕မဲ့ထားသည္။ ရန္ကုန္ေန သူ႔ဇနီးမွာ က်န္းမာေရးမေကာင္း။ ေဆးကုသေန ရသည္။ အသြား အျပန္ အားလံုး မွ ခြင့္က ၅ ရက္သာျဖစ္သည္။ ယေန႔ ထား၀ယ္တြင္ ေသာင္တင္ေနေတာ့ မည္။ တစ္ရက္ ပုပ္ၿပီ။ နက္ျဖန္ဆုိသည္မွာလည္း မေသခ်ာ။

ထား၀ယ္မွာ တည္းဖုိ႔ ကလည္းမ႐ွိ။ စူဠသည္ ထား၀ယ္ကမ္းတြင္ ယက္ကန္ ယက္ကန္ႏွင့္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကုန္းေျမထက္၌ ေအာက္စီဂ်င္ျပတ္သလုိ ျဖစ္ေနသည့္ ေရငုပ္ဗုိလ္မွဴးကုိ ေခၚကာ ထား၀ယ္ ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ တည္းခုိအိမ္သုိ႔လည္း မျပန္လုိေတာ့၊ တည္းခုိ ရိပ္သာ မ်ားကလည္း လူျပည့္ ေနၿပီ၊ ေနာက္ဆံုးတြင္ တုိင္းကုန္သြယ္ေရးဦးစီးျဖစ္သူ ဦးတင္စိန္၏ ကူညီမႈေၾကာင့္ ကုန္သြယ္ တည္းခုိရိပ္ သာ၌ ေနရာရသည္။ ၀မ္းသာပါၿပီ။

တည္းခုိခန္းတြင္ အိပ္ရာ အိပ္ခင္းကအစ အဆင္ေျပသည္။ ေသာက္ေရ၊ ခ်ိဳးေရ အခန္႔သင့္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးမည္၊ နားမည္၊ ထမင္းစားၿပီး ညေစ်းတစ္ပတ္ ေလွ်ာက္မည္႐ြယ္ကာ အ၀တ္အစားလဲ သည္။ ေရခ်ိဳးမည္ဟန္ျပင္ခုိက္ ဂ်စ္ကားတစ္စီးႏွင့္ လူတစ္ဦးေရာက္လာသည္။ ေစာေစာက ေလယာဥ္ ကြင္း မွ အတူျပန္ခဲ့သူ ခရီးသည္တစ္ဦး ျဖစ္၏။ " ဆရာႀကီး ရန္ကုန္ေလယာဥ္ စက္ျပင္ၿပီး ထြက္လာၿပီ။ ေလယာဥ္ကြင္း ကုိ အျမန္ ျပန္လာၾကပါတဲ့၊ တယ္လီဖုန္းလာတယ္" ဟု ကေသာကေမ်ာ လာ ေျပာေဖာ္ ရသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သည္ လွ်ပ္တစ္ျပတ္အတြင္း ျပန္လည္ထုပ္ပုိးၾကလ်က္ လက္တစ္ဖ်စ္အတြင္း ကားေပၚ ခုန္ တက္မိၿပီး ျဖစ္ၾကကာ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ကားစက္ႏိႈးၿပီး တရၾကမ္းကားေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္၌ တစ္ခဏ ခ်င္း အတြင္း ေလယာဥ္ကြင္း ျပန္ေရာက္ၾကသည္။ အသြားအျပန္ တကၠစီကားခ ႏွစ္ဆကုန္သည္ကုိ မူ ထည့္ မတြက္ၾကလွ်င္ ေကာင္းေပမည္။ ဒါေတာင္ လက္မတင္သီသီေလးလုိသည္။ ထား၀ယ္ ဘီေအစီ႐ံုးမွ ဦးတင္ေစာ ေက်းဇူးေၾကာင့္ သုိးကာ သီကာ ကပ္ပါလာသည္။ ေနာင္တြင္မူ အပန္းေျဖခရီးစဥ္ကုိ ေလယာဥ္ နွင့္ သြားရန္ စိတ္မကူး၀ံ့ေတာ့။ စိတ္ေမာလွသည္။

ေဖာ္ကာေလယာဥ္သည္ ထား၀ယ္ကြင္းမွ ပ်ံတက္သည္၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေအာက္ဘက္တြင္ က်န္ရစ္ ေသာ ကြင္းဆီ သုိ႔ မ်က္စိကစားလုိက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သြားခ်င္လွလ်က္ႏွင့္ လက္မွတ္၀ယ္မရ၍ မလုိက ္ရေသာ တြင္-ေအာ္တာေလယာဥ္သည္ ကြင္းစပ္တြင္ ၿငိမ္၀ပ္စြာ ရပ္နားထားသည္။ ဆည္းဆာ ေန တစ္ခ်က္ ျပတ္သည္၌ ေလယာဥ္ငယ္၏ ကုိယ္ထည္သည္ လက္ခနဲျဖစ္သြားကာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိမ်ားကုိ ျပာ ခနဲျဖစ္ သြားေစေတာ့သည္။

ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ၊ ဇြန္၊ ၁၉၈၀
ဆက္ရန္
.