(၃)
ကၽြန္မ ရြာေရာက္ရင္ တည္းေနက် ႀကီးေတာ္တို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မၾကားခဲ့တာ ေျပာျပျဖစ္ တယ္။ ႀကီးေတာ္က ရယ္ေတာ့တာပါ။ ညည္းအစ္ကိုက လူႀကီးလုပ္ခ်င္သာရွိသာပါ။ ရပ္ရြာကို ညွာ ရွာ သူပါေအ တဲ့။ စကားက ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မအစ္မေတြေရာ၊ ညီမေတြေရာ၊ ကၽြန္မတို႔ ရြာ ေရာက္ေနလို႔ မ်က္ႏွာျပလာၾကတဲ့ ရြာခံေတြေရာက ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သိုးအေၾကာင္း တစ္ေယာက္တစ္ ေပါက္ ေျပာလုိက္ ၾကတာမ်ား၊ ကြယ္ရာမွာ မေကာင္းေျပာေနၾကတာေပမယ့္ ခ်စ္လို႔ေျပာေနၾကတာ မွန္း ကၽြန္မ သိပါရဲ႕။
တစ္ခါက ဆိတ္ျပႆနာ ေပၚဖူးသတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ရြာက ကိုဖိုးတိုးနဲ႔ ကိုေပါက္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အေရွ႕ ၾကည္းေတာသိမ္ ရြာအလွဴကို သြားၾကတာက စတာပါ။ ကိုဖိုးတိုးက လက္ေလွာ္ေလွကေလး နဲ႔ ျမစ္ ထဲ ငါးရွာတဲ့ သူပါ။ ကိုေပါက္က ေတာင္သူ။ မနက္ခင္း အလွဴမီေအာင္ ေစာေစာထသြားၿပီး နာရီျပန္ တစ္ခ်က္ေလာက္ ေနပူေခါင္ေခါင္ႀကီး ျပန္လာခဲ့ၾကသတဲ့။
ကၽြန္မတို႔ရြာနဲ႔ ၾကည္းေတာရြာေတြက နည္းနည္းလွမ္းေတာ့ သစ္ရိပ္ခုိလုိက္၊ ေနပူျပန္ေတာ့ ဆိတ္ စာကိုင္းတစ္ကုိင္းစီခ်ဳိးၿပီး ေခါင္းေဆာင္းလာလုိက္နဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကတာပါ။ လမ္းမွာ ဆိတ္တစ္ေကာင္နဲ႔ ေတြ႕ၾကတယ္။ ဆိတ္က တစ္ေကာင္တည္း၊ ဆိတ္အုပ္ထဲက က်န္ခဲ့တာလား၊ အနားရြာက ဆိတ္ လား ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဆိတ္က သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိက္လာပါ ေရာ၊ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လာလုိက္ၾကတာ ရြာေျခဝင္ေတာ့ ဆိတ္က ပါ လာတုန္းပဲ။ သည္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းေဆာင္းလာတဲ့ ဆိတ္စာကိုင္းျပၿပီး ဆိတ္ကို ရြာထဲ ေခၚလာၾကတယ္။
''ဖိုးတိုး တုိ႔ က ခိုးလာသာလည္း မဟုတ္ဘူး... ရြာေျခအထိ တေကာက္ေကာက္လုိက္လာလုိ႔သာ ပါ လာတာကိုး... ဆိတ္ကို ေမာင္းထုတ္လုိ႔လည္းမျဖစ္ေတာ့ ဖုိးတိုးအိမ္မွာ ႀကဳိးခ်ည္ထားသယ္... ဆိတ္က သူစိမ္း အိမ္ေရာက္ေနမွန္းသိေတာ့ တပဲပဲေအာ္လုိက္သာ နားမခံသာဘူး... ဒါနဲ႔ ငေပါက္ အိမ္တစ္လွည့္ ပို႔လုိက္သယ္... ငေပါက္မယား မိတင္ပုက လက္မခံဘူး... က်ဳပ္တုိ႔အိမ္ထားရင္ က်ဳပ္တို႔ ဆိတ္ပဲ ျဖစ္ကေရာ.. သည္ေတာ့ ဖိုးတိုးမယား သန္းၾကည္က ကိုယ့္အိမ္ထားလို႔ ကိုယ္ယူ ေၾကးဆိုရင္ ငါယူသေအ ေပါ့''
သည္မွာတင္ ဆိတ္တစ္ေကာင္ အေဝမတည့္ၾကရာက မိန္းမခ်င္းရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ မတင္ပု က အာ က်ယ္၊ မသန္းၾကည္ ကလည္း ခုနစ္တုိင္ၾကား၊ ရြာထဲႏွစ္ဆက္ဆဲၾက ဆုိၾကဆိုေတာ့ အမႈက ကိုႀကီး ဂ်ဳိက္သိုး ဆီ ေရာက္လာတယ္။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိုးအိမ္ ဆိ္တ္ႀကီးဆြဲလာေတာ့လည္း ဆိတ္ႀကီးက ေအာ္ တုန္း။ ဆိတ္က ခုိး လာတာလည္း မဟုတ္ေတာ့ အျပစ္တင္ဖို႔ရာလည္း ခက္တယ္။ ဆိတ္ေရာင္းၿပီး ပိုက္ဆံ ခြဲ ယူၾကပါလား ဆိုေတာ့လည္း ဘာမွန္းမသိတဲ့ဆိတ္ဆိုေတာ့ ဝယ္မယ့္သူကမရွိဘူး။ သည္ ေတာ့ ျပႆနာၿပီးေအာင္ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိး က သူ႔အိမ္မွာေမြးထားမယ္၊ ေနာက္မွ စာရင္းရွင္းတာေပါ့ ဆိုၿပီး အိမ္တိုင္ မွာ ခ်ည္ထား လိုက္တယ္။ ကိုဖိုးတိုးလင္မယားေရာ၊ ကိုေပါက္လင္မယားေရာ ေက် နပ္ၾကပါတယ္။ ၾကားက လူႀကီး အပ္ထားရင္ ၿပီးတာပဲေပါ့။
''အဲသည္ဆိတ္က ဂ်ဳိက္သိုးအိမ္မွာ ႏွစ္လၾကာသယ္.. ေအာ္လုိက္သာလည္း ရြာက မအိပ္ရဘူး... ဂ်ဳိက္သိုး မယား ညည္းေယာင္းမ မိဆြမ္းအုပ္က ေန႔တုိုင္း သစ္ကိုင္းခ်ဳိင္ၿပီး ဆိတ္စာေကၽြးရသာ မသက္သာ ေပါင္ေအ... ဆိတ္ကလည္း စားလုိက္သာ စက္နဲ႔ႀကိတ္သာက်လို႔''
''ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုၿပီးသြားတုန္း ႀကီးေတာ္ရဲ႕''
''ပိုင္ရွင္ေပၚလာသာေပါ့ေအ... သိမ္ရြာက ပိုင္ရွင္လုိက္လာေတာ့ ဟုတ္ေနသာကိုး... ခ်ည္တုိင္က ျဖဳတ္ေပးလုိက္ရသာေလ... ဆိတ္က ပိုင္ရွင္ေတြ႕ေတာ့ ေငါက္ခနဲထလုိက္သာ.. မိဆြမ္းအုပ္က ဆိတ္စာ ႏွစ္လ ေကၽြးထားရသာေကာ ဆိုေတာ့ ဆိတ္ႏို႔ႏွစ္ပုလင္းေပးသြားတယ္... သူ႔ခမ်ာလည္း အဖက္ေမြးသဲ့ ဆိတ္မုိ႔ပါတဲ့... ဆိတ္ရွင္က အေလ်ာ္ေတာင္းေနတုန္း သတင္းၾကားနဲ႔လုိက္လာသာပါ ဆိုေတာ့ ဘာရ မွာတံုး''
''ျဖစ္ရေလ... ''
''မျဖစ္နဲ႔... ညည္းအစ္ကို ၾကက္ျပႆနာတက္သာ ရွိေသးတယ္''
(၄)
တစ္ရက္ေတာ့ ရြာေတာင္ဖ်ားက ကိုညဳိေအး ၾကက္တစ္ေကာင္ပိုက္ၿပီး ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သိုးဝိုင္းထဲ ဝင္ လာေတာ့ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးေတာင္ အိပ္ရာက မႏိုးေသးဘူး။ မမအုပ္ကေတာ့ ဝိုင္ထဲတံျမက္လွည္းၿပီး ၿပီ။ ဆြမ္း ကပ္ၿပီးၿပီ။ ႏြားစာေကၽြး ႏြားေရတုိက္ၿပီးၿပီ။ ကုိႀကီးဂ်ဳိက္သုိး ႏိုးရင္စားဖုိ႔ ထမင္းၾကမ္းကို ဒယ္အိုး ဆီပြတ္ၿပီး အုိးကင္းပူတုိက္ၿပီးၿပီ၊ တစ္ေအာင့္ တစ္ျဖဳတ္နားၿပီး ေတာထဲ(စုိက္ခင္းထဲ)သြားဖုိ႔ ရွိေတာ့တာပါ။ ၾကက္သမားကိုညဳိေအး ေရာက္လာေတာ့ လင္ကိုႏႈိးရၿပီ။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးက မ်က္ႏွာ ကပ်ာကယာသစ္ၿပီး အကၤ်ီ ခၽြတ္ႀကီးနဲ႔ တန္းလ်ားေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္တယ္။
''ဘာတုန္းကြ ညဳိေအးရ... မင္းၾကက္ ေသြးေတြနဲ႔လားလို႔''
''ေသြးေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်... ခင္ဗ်ားတူ ေမာင္မွတ္ လက္ခ်က္ေပါ့... သူ႔နံနံခင္း က်ဳပ္ၾကက္ယက္လုိ႔သဲ့ ထင္းေခ်ာင္း နဲ႔ ေကာက္ပစ္လုိက္သာ ေျခက်ဳိးကေရာ... သည္မွာ ေခါင္းလည္း ေက်သြားထင္ပါရဲ႕''
''ဟာ ငမွတ္... တိရစာၦန္နဲ႔တုမုိက္သဲ့ေကာင္... မိအုပ္ ငမွတ္ ေျပးေခၚစမ္း''
''က်ဳပ္ အခင္းထဲသြားရဦးမွာ.. လူက ေနာက္မွေခၚပါေတာ္... အက်ဳိးအေၾကာင္း အရင္ေမးစမ္းပါဦး.. ကတည္း''
မမအုပ္ က လူေခၚေတြပါလာေတာ့မွာ သိေတာ့ တဘက္ေဟာင္းေခါင္းေပၚတင္ၿပီး အခင္းဘက္ ထ သြားေတာ့ တာပါ။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သိုးက စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ထမင္းၾကမ္းအုိးခင္းပူတုိက္ကို စိတ္မ ဝင္ စားဘူး။ ကိုညဳိေအး ၾကက္ကိစၥ စိတ္ဝင္စားတာပါ။ ညဳိေအး ေျပာစမ္း... တဲ့။ ေမာင္မွတ္က ကိုယ့္တူ ဆိုေပမယ့္ တရားဥပေဒအတုိင္း ျဖစ္ေစရမယ္ဆိုတာလည္း ပါရဲ႕။
''ၾကက္ရာဇဝင္ ေျပာစမ္းကြာ ညဳိေအး... သည္ၾကက္ မင္းၾကက္လား''
''က်ဳပ္ၾကက္ေပါ့ဗ်ာ အက်ဳိးေပးလုိက္သာမွ ပြဲတုိင္းေအာင္ ၾကက္ဗ်... က်ဳပ္ၾကက္ကို ထင္းေခ်ာင္းနဲ႔ ပစ္လႊတ္ လုိက္တာ က်ဳပ္က ေက်နပ္မွတ္လို႔... ေမာင္မွတ္ ဝင္ရုိက္မလို႔ဘဲ... ဒါေပသိ စိတ္ကိုမနည္း ေလွ်ာ့ၿပီး ခင္ဗ်ား လာတုိင္သာပဲ... က်ဳပ္ၾကက္အေလ်ာ္လိုခ်င္သယ္ ဒါပဲ''
''ေအးေပါ့ကြ... တုိက္ၾကက္ ေျခေထာက္က်ဳိးမွေတာ့ ရီးျဖစ္ကေရာေပါ့... ေနပါဦး... မင္းၾကက္တုိက္ သာ ဘယ္ရြာ သြားတုိက္တာတံုး... ရြာထဲ ၾကက္တိုက္သာ လက္မခံဘူးေနာ္''
''ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ သြားတုိက္သာပါဗ်ာ... ရြာနဲ႔အလြတ္ႀကီးပါ... ခင္ဗ်ား အပိုင္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး''
ခင္ဗ်ားအပိုင္ထဲ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာကို ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးက သိပ္သေဘာက်တယ္။ ရပ္ရြာကို သူ ထိန္းထား ႏုိင္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါတာကိုး။ ပါးေတြ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တြန္႔သြားေအာင္ ေက်နပ္ေန တာပါ။ မ်က္ႏွာပိုးသပ္လို႔မရေတာ့ ေဒါင္းေဆးလိပ္ခြက္ထဲက ေျပာင္းဖူးဖက္ လွမ္းယူမီးညွိတယ္။ ကိုညဳိေအးကို မ်က္လံုး လွန္ၾကည့္တယ္။ ဆက္ေျပာစမ္းေပါ့။
''က်ဳပ္ၾကက္ က အေရာင္က ဥပန္း... ေဖာင္းဘက္လုသာဆုိေတာ့ ရွားသယ္ဗ်... အၿမီးက်ေတာ့ မဂို စပ္ပံု ရသယ္... တခ်ဳိ႕ကလည္း သတိၱက် ရစ္ဘက္လုသတဲ့''
''ၾကက္ေကာင္း ကြ... ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ေတာင္ေထာင္ေနသာၾကည့္ပါလား''
''ခင္ဗ်ားသိမွာေပါ့ ကန္ေတာ္က သံေခ်ာင္း... သူ႔အဘ ဘုိးသိန္းဆိုသာ ၾကက္ဝိဇၨာႀကီး... ဘိုးသိန္း က လွည္းသမား ငထြန္း နဲ႔ တစ္ရက္ က်ဳပ္ေယာက္ဖ ေက်ာက္ဒိုးနဲ႔ ထလုိက္သြားသာ... ဟုိက်ေတာ့ ၾကည္ရြာသား ငေအးနဲ႔ ေတြ႕ကေရာ.. ဘိုးသိန္းက က်ဳပ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၾကက္ေကာင္းႀကဳိက္ မွန္းသိ လုိ႔ ေတ့ ေပးသာကိုးဗ်... ဒါမွ သူက ေစ်းေကာင္းရမွာကိုး''
''မလုပ္ေကာင္းသာကြာ... ''
''ငေအးက ရွစ္ေသာင္းဗ်ာတဲ့... က်ဳပ္က တစ္သိန္းဗ်ာလို႔ ခ်လုိက္ေရာ... ရႈံးရင္ ရြာပါသိကၡာက်မွာ ကိုးဗ်... ''
''ငါပါ သိကၡာက်သာေပါ့ ညဳိေအးရ... မင္းလုပ္သာ သေဘာက်သကြာ''
''အစစ္ေပါ့ဗ်ာ... ၾကက္ဖိုးကို သူတုိးကိုယ္တုိးနဲ႔ တစ္သိန္းသံုးေသာင္းခြဲနဲ႔ က်ဳပ္ရလာသာ... ဟုတ္သ ဗ်ဳိ႕... ၾကက္ က သံေျခေထာက္ပါသာက်လုိ႔... က်ဳပ္ျဖင့္ ပြဲတုိင္းႏုိင္သာပဲ''
''မင္းေစာေစာက ေျပာသဲ့ေကာင္ေတြပါ ေခၚရမယ္... လူဝါးဝလုိ႔ကြာ''
''မဆုိင္ဘူးေလဗ်ာ... အဲသာ က်ဳပ္ၾကက္ဝယ္တုန္းက ကိစၥဗ်... အခု ထင္းေခ်ာင္းနဲ႔ပစ္လုိက္သာက ခင္ဗ်ားတူ ငမွတ္က ပစ္လုိက္သာ''
''ကိုင္း ငါ သေဘာေပါက္ၿပီ... မင္းျပန္ဦး... ငါ ငမွတ္ ေခၚစစ္မယ္... မင္းၾကက္ဘိုးက သံုးေသာင္းခြဲ ဟုတ္လား''
''ဟာ... လုပ္ျပန္ၿပီ... တစ္သိန္းသံုးေသာင္းခြဲဗ်... ေလ်ာ္ခ်င္ေလ်ာ္ မေလ်ာ္ရင္ က်ဳပ္က က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ပဲ''
''မွန္သာျဖစ္ရမွာေပါ့ကြ... မင္းမွန္သယ္ ညဳိေအး... ကိုင္းျပန္ေခ်ေတာ့''
က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ထဲမွာ သူပါ ပါေနတာကို သေဘာမေပါက္ဘူး၊ ေအးေပါ့ကြ... လုပ္ရမွာ ေပါ့တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုညဳိေအးျပန္ေတာ့ သူ႔တူ ငမွတ္ကို ေခၚစစ္တယ္။ ငမွတ္က သူ႔ေခၚမယ္ဆိုတာသိ ေတာ့ ေျမႀကီးနဲ႔ေရာေနတဲ့ နံနံပင္အက်ဳိးအေၾကေတြ ဆန္ေကာထဲထည့္လာတယ္။ သက္ေသခံ ပစၥည္းေပါ့။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သိုးက နံနံပင္က်ဳိးေတြကို လက္နဲ႔ၿဖဲၾကည့္တယ္။
''လူပါးဝလို႔ ဘႀကီးရာ... သူက လူမုိင္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ က်ဳပ္ကိုႀကိမ္းေသးသာ... က်ဳပ္က ဘႀကီး ေသြးပဲဗ် ဘာေၾကာက္လိမ့္မတံုး... စိတ္ထဲဖ်င္းခနဲျဖစ္လာရင္ ရုိက္လႊတ္လုိက္ရမွ... ''
''ဒါေပါ့ကြ... တို႔အမ်ဳိးက ေသြးေသာက္ႀကီးေလးေယာက္က ဆင္းလာသာ... အာဂမွတ္လို႔''
''သူ႔ၾကက္က တစ္ရက္လည္းမဟုတ္ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္... က်ဳပ္ႀကဲထားသဲ့ အခင္းထဲဝင္ဝင္ၿပီး သစ္ပင္ ေတြ ယက္ယက္ပစ္သာဗ်... က်ဳပ္ သည္းခံသာ သံုးခါရွိၿပီ''
''သံုးခါဆိုရင္ မင္းမွန္သယ္... ငါဆုိရင္ ႏွစ္ခါနဲ႔ လုပ္ပစ္မိမွာ... အခုက ညဳိေအးက မင္းကို အေလ်ာ္ ေတာင္းခ်င္ပံု ရသယ္... သူ႔စကား ေကာက္ရတာေလ''
''မေလ်ာ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ... သူ႔ၾကက္ကလည္း က်ဴးေသးအခင္းလည္း ပ်က္ေသး''
''မေလ်ာ္နဲ႔... မင္းမွန္သယ္... ငါ့တူ သြားေတာ့ ငါရွင္းမယ္''
ကၽြန္မက သည္တိုက္ၾကက္ကိစၥ ဘယ္လိုရွင္းၾကတုန္းဆိုေတာ့မွ ျပႆနာၿပီးရပံုကို ေျပာျပၾက တယ္။ ကိုႀကီးဂ်ဳိက္သုိးက ႏွစ္ဖက္စလံုးမွန္တယ္ခ်ည္း လုပ္ေနေတာ့ ႏွစ္ဖက္စလံုးက အမႈႏုိင္မယ္ တြက္ ထားၾကတာပါ။ ကိုညဳိေအးေရွ႕က်ေတာ့ ေလ်ာ္ေစတဲ့၊ ငမွတ္ေရွ႕က်ေတာ့ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ မေလ်ာ္နဲ႔တဲ့။ ဆံုရွင္းၾကတဲ့ေန႔က်ေတာ့ ကိုညဳိေအးအမ်ဳိးေတြနဲ႔ ငမွတ္အမ်ဳိးေတြ ဝိုင္းတုိက္ထဲ ျပည့္ လို႔တဲ့။
''လူေတြ မ်ားလာေတာ့ ညည္းအစ္ကို ေခၽြးေတြျပန္လို႔ပါေအ... ေနာက္ေတာ့ ၾကက္က က်ဳးတဲ့ အတြက္ ၾကက္ရွင္ က ၾကက္ဖိုးအျပည့္မယူနဲ႔... ငမွတ္ကလည္း နံနံခင္းပ်က္စီးသာဆိုေတာ့ ၾကားခ်ၿပီး ၾကက္ဘိုး တစ္ဝက္ေလ်ာ္ ေစေပါ့ေအ... ငမွတ္ က မေလ်ာ္ႏုိင္ဘူး။ ပိုက္ဆံမရွိဘူးနဲ႔ဆိုေတာ့ ညည္း အစ္ကို က ကိုင္းသဟာျဖင့္ရင္ ငါ ပိုက္ဆံထုတ္ေခ်းမကြာဆိုၿပီး ေငြငါးေသာင္းနဲ႔ ျဖတ္လုိက္ကေရာ.''
''ကိုညဳိေအး က ေက်နပ္သလား''
"သူကလည္း နဂိုကတည္းက ႀကက္ဖိုး ပိုေျပာထားသာဆိုေတာ့ ေက်နပ္သာေပါ့.... ႀကက္က်ိဳး ကိုေမာင္မွတ္ က ယူရလိုက္ရသယ္....ညည္းအစ္ကိုက ႀကားကေန အတိုးမပါဘဲ ေငြေခ်းရတာ ထား... ျဖစ္ခ်င္ေတာ့...."
"ေျပာပါဦး...."
"ေမာင္မွတ္က္ထဲေရာက္မွ ႀကက္က်ိဳးက ေျချပန္ေကာင္းျပီး ပိုေတာင္မာသြားသာကိုး....ေဟာ သည္နားက ရြာေတြမွာ ရိွသမွ်တိုက္ႀကက္ေတြ ေမာင္မွတ္ႀကက္နဲ႕ေတြ႕ရင္ ရံႈးသာခ်ည္းပဲ....ေမာင္ မွတ္ကလည္း ရလိုက္သဲ့ ေလာင္းေႀကး....ဂ်ိဳက္သိုးပိုက္ဆံေတာ့ မနည္းျပန္ေတာင္းရသယ္.... ဆြမ္းအုပ္က ရန္ေတြ႕ ေတာင္းလို႕သာ ေလ"
"ေဟာေတာ္..."
"မျပီးေသးဘူး....သည္ႀကက္က်ိဳး က ခြပ္လက္ေကာင္းမွန္း သိေတာ့ ညိဳေအးက သူ႕ႀကက္ ျပန္လို ခ်င္ပါတယ္ ျဖစ္ျပန္ေရာ... ေမာင္မွတ္က ဘယ္ေပးမွာတုန္း... သူကေလ်ာ္ျပီး သားဟာကိုး"
"ဟုတ္တယ္ေလ..."
"ႏွစ္ဖက္ျပႆနာျဖစ္ေတာ့ ဂ်ိဳက္သိုးဆီ ျပန္ေရာက္ႀကျပန္ေရာ.... ဂ်ိဳက္သိုးက ညိဳေအး မင္းႀကက္ မင္း ျပန္ရေစ့မယ္တဲ့... မင္းက ဥစၥာရင္းတဲ့... သူ႕တူေမာင္မွတ္ က်ေတာ့ မေပးနဲ႕တဲ့.... မင္းက ဥစၥာပြားတဲ့"
ကၽြန္မလည္း ရင္ေမာလာလို႕ ဆက္မေမးျဖစ္ေတာ့ ပါဘူး၊ ဘယ္ျပီးဆုံးသြားႀက တယ္မသိရေပမယ့္ ရိွပါေစေတာ့လို႕ပဲ သေဘာထား လိုက္ရေတာ့တယ္။ စိတ္ေကာင္းရိွေပမယ့္ ရိုးလြန္း အလြန္းတဲ့ အစ္ကို႕ကို ကၽြန္မ သနားမိတယ္။ မမအုပ္ က ပိုေတာင္ သနားစရာေကာင္းေသး။ အိမ္မွာ ဘာမွ မလုပ္တဲ့ လင္ကို တန္းလ်ားေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခိုင္းျပီး သူကခ်ည္း လုပ္ေကၽြးေနရတာမဟုတ္လား။ အမႈတကာ ထဲ အိမ္က ပဲမေနရ၊ ႏွမ္းမေနရ၊ ေငြမေနရ စိုက္ထည့္ေပးေန ရတာက ပိုေသးကိုး။
(၅)
ကိုးႀကီးဂ်ိဳက္သိုး အေႀကာင္းက ေရးရင္မကုန္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မရြာမေရာက္တာ သုံေလးႏွစ္ရိွပါျပီ။ သည္ႏွစ္ထဲ ဂ်ဒိုင္း ေလးရြာဘက္ စာေပေဟာေျပာပြဲ ေရာက္ရလို႕ရြာဘက္ ခဏကူးခဲ့တယ္။ ညဘက္ ေဟာ ေျပာရဦးမွာ ဆိုေတာ့ေရာက္ျပန္ပါပဲ။ ကၽြန္မကႀကီးေတာ္ႀကီးနဲ႕ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး တို႕အိမ္ ၀င္ျပီး ေငြ ကန္ေတာ့ ခဲ့တယ္။
ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုးက ခါးကိုင္းရွာျပီ။ ေလးကိုင္းေကြး ေက်ာကုန္းႀကီးနဲ႕ အကႌ်မပါဘဲ တန္းလ်ားေပၚ ငုတ္တုတ္ထိုင္လ်က္က ဆုေတြေပးေနရွာရဲ႕။ ရပ္ရြာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကလည္း ေျပာင္းေလေတာ့ ရြာလူ ႀကီး လည္း မဟုတ္ရွာေတာ့ပါဘူး။ မမဆြမ္းအုပ္ကေတာ့ ၀မ္းသာရွာသတဲ့။ သူ႕ေယာက္်ား ေအးေအး လူလူ ေနေစခ်င္ရွာသတဲ့။ မမအုပ္ကလည္း အခင္းထဲမဆင္းေတာ့ ပါဘူး။ သူရင္းငွား နဲ ႔ ထားတာ ႀကာျပီတဲ့။ ဟုတ္ရွာႀကမွာေပါ့။ အသက္ေတြမွ မငယ္ႀကေတာ့ဘဲ။
"ငါကေတာ့ လူႀကီးေႀကးကေလးနဲ႕ ေနရသာေပါ့ဟာ...လာႀကပါသယ္.... ေဆြထဲမ်ိဳးထဲက ရွင္းမရ သာ ငါရွင္းေပးေနရသာပဲ... မထူး ရဲ႕ နင္တို႕ေဘးႀကီးက တလုပ္ကိုးျမိဳ႕၀န္ ခုံမင္းႀကီး ဦးေရႊလုံး ဆို သာ မင္းတုန္းမင္း ေခတ္က ဒဂၤေမာ္ေပါ့ဟာ... သူ႕ေသြးက ငါ့က်မွ လာပါသာငါ့ႏွမရဲ႕"
လူႀကီးေႀကးဆိုတာက သက္ႀကီး၀ါႀကီးမို႕ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြက လက္ေရာက္ကန္ေတာ့တာ စားေနရ တယ္ဆိုတဲ့သေဘာ ျဖစ္ႏိုင္သလို ရွင္းရတဲ့ ျပႆနာရိွရင္ အမႈရွင္းေႀကးရတုန္းပဲ ဆိုတာလည္း ျဖစ္ႏို္င္တာပါပဲ။ မမဆြမ္းအုပ္က ကၽြန္မလက္ေတြကို ဆုပ္ရင္း ညည္းအေမ ႀကီးေတာ္ျမတင္ ကို ေျပာ လုိက္ပါေအ.... ႀကီးေတာ္တူ ခုံေတာ္ေမာင္ဂ်ိဳက္သိုး ေတာ့ နားရွာပါျပီလို႕ေတာ့ ကိုႀကီးဂ်ိဳက္သိုး က သူ႕မယား ကို မ်က္ေစာင္းထိုးေသးတာပါ။
"မနားေပါင္ဗ်ာ...ကေန႕ေတာင္ ေခြးကိုက္မႈလာႀကဦးမတဲ့...တရားဆိုသာ မေစာင္းရဘူး ငါ့ႏွမရဲ႕"
ကၽြန္မ ျပန္မယ္ဆိုေတာ့ ရြာလယ္လမ္းမေပၚက ေစာင့္ေနတဲ့ လွည္းအထိ လိုက္ပို႕ရွာတယ္။ မ်က္ရည္ ေတြ၀ဲလို႕....။
ၿပီးပါၿပီ
.
No comments:
Post a Comment