ကူမြန္ေတာင္တန္းအေျခႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေ၀းကြာေနျပီ ျဖစ္ေသာ ရြာငယ္ေလး တရြာသို႕၊ အထမ္းသမား မ်ား အကူအညီျဖင့္ ျမန္မာစကားေျပာတတ္ေသာ ကခ်င္အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ကို ဆက္သြယ္မိသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီး ကို အေတာ္အသင့္ေျပာျပီး ညာေမတင္အား အ၀တ္အစား လဲခိုင္းရသည္။
ေမ့ေဆးေျပစ ျဖစ္ေသာညာေမတင္သည္ သြက္သြက္လက္လက္ လႈပ္ရွားစကားေျပာျခင္း မျပဳႏိုင္ ရွာေသးေပ၊ သူ႕ကို အ၀တ္အစား လဲေပးေနေသာ ကခ်င္အမ်ိဳးသမီးကို မူးေနာက္ရီေ၀ေသာ ဦးေခါင္း မွဳံမိႈင္း ေသာ မ်က္လုံးျဖင့္ ႀကည့္ခါ ေမ့ေဆးအရိန္ေႀကာင့္ ပ်ိဳ႕လိုက္၊ အံလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။
ကိုျမင့္ညိဳသည္ ညာေမတင္ကို ေနာက္ေႀကာင္းျပန္ ဇာတ္လွန္ေျပာေနရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္ေသး ေႀကာင္း ယုံႀကည္ေနသည့္ ခင္ေမာင္ေအးမေတာ္တဆ ေမ့ေဆးေျပျပီး လိုက္လာမည္ကိုပဲ စိုးရိမ္သည္ တေႀကာင္း တို႕ေၾကာင့္ ညာေမတင္ ၀တ္လာရင္းစြဲ ေတာ္ေကာင္ သားေရကိုခၽြတ္ျပီး သူ၀ယ္ယူလာသည့္ ထမီအကႌ်ကို ကခ်င္အမ်ိဳးသမီးက ေသသပ္လုံျခဳံစြာ ၀တ္ဆင္ေပးျပီးသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ မူးေ၀ေန ေသးသည့္ ညာေမတင္ကို အထမ္းထဲမွာ ျပန္ထည့္ကာ ခရီးကို အျပင္းႏွင္လာခဲ့ ႀကသည္။
ကိုျမင့္ညိဳက နာရီကို ႀကည့္လိုက္၏ နံနက ၁၀နာရီထိုးျပီး ေနေပျပီ၊ ဤအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ လူ၀ံႀကီး ေမ့ေဆးေျပေလာက္ျပီဟု ကိုျမင့္ညိဳက တြက္၏။ ထုိထက္အခ်ိန္ပိုျပီး ေမ့ေဆးေပး၍လဲ မျဖစ္ေတာ့ေခ်၊ ႀကာလြန္း အားႀကီးသြားလွ်င္ ေမ့ေဆးလြန္ျပီး ေသသြားႏိုင္သည္။ ႏူးညံ့ႀကင္နာေသာ စိတ္ထားရွိသူ ကိုျမင့္ညိဳ သည္ သူ႕ႏွမေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ကယ္တင္ေပးထားသည္ဟူေသာ ယူဆခ်က္ျဖင့္ အသက္ ကို မေသေစလိုေသာ္လဲ ဤလို လူသူမနီး ေတာႀကီး ေတာင္ႀကီးထဲက ရိုင္းစိုင္းေသာ သတၱ၀ါ တေကာင္ ႏွင့္ သူႏွမေလး ေပါင္းသင္းေနထိုင္သည္ကိုမူ မည္သည္နည္းႏွင့္မွ မရႈစိမ့္ႏိုင္သည္ကေတာ့ အမွန္ျဖစ္ သည္။
ညာမတင္ ဦးေခါင္းေရာ စိတ္ေရာ ကိုယ္လက္ အဂၤါေရာ ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ျပန္ျဖစ္လာသည့္ အခ်ိန္ ကား ညေနေမွာင္ရီ ပ်ိဳးေနေလျပီ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ျမင့္ညိဳတို႕သည္ ခင္ေမာင္ေအး က်န္ေနရစ္ရာ ေဒသ ျဖစ္ေသာ မိႈင္းညိဳ႕ရီေမွာင္သည့္ ကူမြန္ေတာင္ ကုန္းႀကီးႏွင့္ ခရီးေ၀းကြာျပီး ခင္ေမာင္ေအး လိုက္မမွီ ႏိုင္ေအာင္ စိတ္ခ်ရသည့္ ေနရာသို႕ ေရာက္ေနႀကေလျပီ။
ေတာကၽြမ္းျပီးသား သန္စြမ္းသည့္ လူငွား ေလးေယာက္ ကိုထြန္းအံ့ ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုျမင့္ညိဳတို႕ သည္ ညာေမတင္ ပါလာသည့္ ပုခက္ကို သူ႕တာ၀န္ ငါ့တာ၀န္ဟု ခြဲျခားမေနႀကေတာ့ပဲ တေယာက္ေမာလွ်င္ တေယာက္ အစား၀င္ သည္။ တေယာက္က ဆာေလာင္လာလွ်င္ စားျပီးသည့္ တေယာက္က အစား ၀င္ ထမ္းသည္။ ဤနည္းျဖင့္လမ္းခရီး တေလွ်ာက္လုံး၀မရပ္ဆိုင္း အနားမယူဘဲ ခရီးျပင္းႏွင္ကာ အေျပး ေလး ထမ္းခဲ့ႀက သည္ေႀကာင့္ ဤမွ်ေလာက္ေ၀းကြာျပီး စိတ္ခ်ရသည့္ ေနရာသို႕ ေရာက္လာခဲ့ႀကျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ သတိကိုမူ မလစ္ႀကေစဘဲ ခရီးဆက္ျမဲတိုင္း ဆက္လာခဲ့ႀကသည္။
ပုခက္ထဲမွာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ ပါလာေသာ ညာေမတင္သည္ သတိေကာင္းစြာ ရလာေသာအခါ သူ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနသည္၊ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသည္ကို စဥ္းစားမရဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ တေျဖးေျဖးအသိ ညာဏ္ ႀကည္လင္ လာေသာအခါမွာ သူသည္ သူႏွင့္ခင္ေမာင္ေအး ေနထိုင္ခဲ့သည့္ ဂူထဲမွာမဟုတ္ဘဲ ထူးထူး ဆန္းဆန္းေနရာမွ အိပ္လ်က္ႏွင့္ ေနရာေရြ႕ေနေႀကာင္း သိလာရသည္။ ညာေမတင္က ပုခက္ ထဲမွာ ပက္လက္ အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္ေနရာက ထထိုင္လိုက္သည္။
“နင္တို႕ ဘာေကာင္ေတြလဲ၊ ခင္ေမာင္ေအးေရ........”ပီပီသသႀကီး ေျပာလိုက္ေသာ ညာေမတင္အသံႏွင့္ လႈပ္ရွား လိုက္ပုံကို အျမဲသတိထားေနေသာ ကိုျမင့္ညိဳ က ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္။ သူ႕ႏွမေလးသည္ လူစကားေျပာ တတ္ေနပါေသးသည္ ဟူေသာ အသိ ေႀကာင့္ ကိုျမင့္ညိဳသည္ အတိုင္းမသိ ၀မ္းေျမာက္မႈ ျဖစ္ သြားသည္။ သို႕ေသာ္ ၀မ္းေျမာက္ ႀကည္ႏူးစြာ စကားတန္ရွည္ ေမးျမန္းေျပာဆို ေနရမည့္အခ်ိန္အခါ မဟုတ္သည့္ အေလွ်ာက္....
“ညီမေလး မထနဲ႕၊ ျငိမ္ျငိမ္ေန မေအာ္နဲ႕”
ဟု သာေျပာလိုက္သည္၊ အေျပးေလး ထမ္းသြားေနသူေတြကိုလဲ သြားျမဲတိုင္း သြားရန္ ေျပာလိုက္ သည္။
ညာေမတင္သည္ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ပုခက္ထဲက ရုတ္ရက္ ခုန္ခ်လိုက္သည္။ ပုခက္ေသး တဖက္တ ခ်က္ က ကိုျမင့္ညိဳႏွင့္ ကိုျမင့္ညိိဳႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့ကို သတိထားလိုက္လာႀကသည္။ ပုခက္ေရွ႕မွာ အထမ္း ငွားလာ သည့္ လူငွားတေယာက္က သြားျပီး ပုခက္ေနာက္မွာကား ကိုဘေသာ္ႏွင့္ အထမ္းလူငွား တေယာက္တို႕က ၀ိုင္းရံလိုက္လာခဲ့ႀကသည္။ ထိုေႀကာင့္ ပုခက္ထဲက ခုန္ခ်လိုက္ေသာ ညာေမတင္သည္ လြတ္ေအာင္ မေျပးႏိုင္ ဘဲ သန္စြမ္းေသာ ေယာက်္ားႀကီး ခုႏွစ္ေယာက္ လက္ထဲမွာ အားရိွသမွ် ရုန္းကန္ေနသည္၊ ညာေမတင္ သည္ အားခြန္းဗလ သန္စြမ္းပါေသာ္လဲ ဦးေရခ်င္း မမွ်သည္ တေႀကာင္း၊ ေမ့ေဆးေျပျပီးေနက္ ေအာ့အံ ခဲ့ရျခင္း၊ မည္သည့္အစာကိုမွ မစားေသာက္ခဲ့ရျခင္း၊ အထူး သျဖင့္ျပင္းထန္စြာ ေရငတ္ ေနျခင္းတို႕ေႀကာင့္ ႀကာရွည္မရုန္းကန္ ႏိုင္ရွာေတာ့ဘဲ ကိုျမင့္ညိဳ ၏ လက္ထဲ မွာႏြမ္းေခြစြာ ေမာဟိုက္ ျငိမ္သက္ ေရွာေတာ့သည္။
ကိုျမင့္ညိဳ သည္ ညာေမတင္ကို ဤအတိုင္း ေခၚသြား၍ မျဖစ္ႏိုင္ေႀကာင္း စဥ္းစားလိုက္မိသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ ညာေမတင္ ကို သူအလြန္ေသာက္လိုသည့္ ေရကိုတိုက္လိုက္သည္။ အရအ၀ေသာက္ လိုက္ျပီးေသာအခါ ကိုျမင့္ညိဳ ကိုထြန္းအ့ံႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕က လွ်င္ျမန္စြာ ညာေမတင္၏ ေျခႏွစ္ ဘက္ကို ႀကိဳးျဖင့္တုပ္ လိုက္ ႀကသည္။ ထိုေနာက္ ေစာင္ပုခက္ထဲမွာ ျပန္ထည့္ခါ ေစာင္ႏွင့္ ေရာျပီး ညာေမတင္၏ ခါးကိုႀကိဳးျဖင့္ ခ်ီလိုက္ ႀကသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုမူ လြတ္ထားလိုက္သည္၊ လက္ကို လြတ္ထားမွသာလွ်င္ အစားစားႏိုင္ေပမည္။ ထိုေနာက္ ထက္သုတ္ရိုက္တမ္း ေျပးျမဲတိုင္း ထမ္းေျပးႀကသည္။ ကိုျမင့္ညိဳကို ေကၽြးသည့္ အစာမ်ား ကိုညာေမတင္ မစားတတ္ရွာေခ်၊ ထိုေႀကာင့္ ေရကိုသာ ေသာက္ျပီး လိုက္ပါလာခဲ့ရေသာ ညာေမတင္ သည္ အားအင္ေလ်ာ့ပါးခါ ႀကိဳင္းတုပ္ခံလ်က္ႏွင့္ လိုက္ခဲ့ရေသာ္လဲ ႏႈတ္က ဆိတ္ဆိတ္မေန။
ငါဘယ္ကို ေရာက္ေနတာလဲ၊ နင္တို႕ ဘာေကာင္ေတြလဲ ခင္ေမာင္ေအးဘယ္မွာလဲ၊ ခင္ေမာင္ေအးေရ ငါ့ဆီ ကို ျမန္ျမန္ေျပးခဲ့စမ္းပါ၊ ဟိုအေကာင္ေတြ ငါ့ကိုသတ္ေတာ့မယ္
ဟု ေအာ္ဟစ္လာသည္။ ေအာ္ဟစ္လာသည္ဆိုေသာ္လဲ အသံမက်ယ္ရွာေတာ့ေပ။
ကိုျမင့္ညိဳသည္ ညာေမတင္ ႏႈတ္မွ ခင္ေမာင္ေအးဆိုေသာ စကားလုံးကို ႀကားရေသာအခါ အံ့ႀသေနသည္။ စဥ္းစား မရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေလးႏွစ္သမီးအရြယ္က ေလယာဥ္ပ်က္ရာ ပါသြား ေသာ ညာေမတင္သည္ လူလား ေျမာက္ သည့္ အသက္အရြယ္မွာ သူ႕ႏႈတ္မွာ ထြက္လာေသာ ခင္ေမာင္ေအး ဆိုေသာနာမည္သည့္ သူႏွင့္ ဂူတခုထဲမွာ ခ်စ္ခင္စြာ ေနႀကသည့္ လူ၀ံေကာင္ျဖစ္ ေနသလား၊ ထိုသို႕ျဖစ္လွ်င္ ကိုျမင့္ညိဳကို လူ၀ံေကာင္ ဟု ယူဆထားေသာ အေကာင္သည္ ညာေမတင္ ႏွင့္ အတူေလယာဥ္ပ်က္ရာမွ အသက္ မေသဘဲ ကံတူအက်ိဳးေပး ျဖစ္ေနေသာ လူသားတေယာက္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ကိုျမင့္ညိဳသည္ ညာေမတင္ စကားကို ဆက္စပ္ေတြးေတာရင္း ေတာတိရစၦာန္ လူ၀ံအေကင္အျဖစ္ျဖင့္ က်န္ရစ္ ရွာေသာ ခင္ေမာင္ေအးကို စိတ္ထဲက သနားသလိုလုိ ျဖစ္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ဤမွ်ေလာက္ ရိုင္းစိုင္း ေနေသာ ေတာရိုင္းတိရစၦာန္လိုလို ျဖစ္ေနေသာ အေကာင္တေကာင္ႏွင့္ ညီးမေလးသည္ ေတာထဲမွ ာအေႀကာင္းပါလာသည္။ ဤလူ၀ံသဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ အေကာင္သည္ ညာေမတင္၏ခင္ပြန္း ျဖစ္ပါသည္ ဟု ျမိဳ႕ႀကီးအေရာက္ေခၚလာျပီး လူသိသူသိ ျပ၀န္႕ျပရဲေသာ သတၱိသည္ သာမန္လူသား တေယာက္ သာလွ်င္ ျဖစ္ေသာ ကိုျမင့္ညိဳမွာ မရိွရွာေခ်။
ထို႕ေႀကာင့္ စိတ္ထဲက ႀကင္နာသနားသလိုလို ျဖစ္လာေသာစိတ္ကို ေမ့ေဖ်ာက္လိုက္သည္၊ သို႕ႏွင့္ပင္ ကူမြန္ ေတာင္တန္းႏွင့္ မ်ားစြာေ၀းကြာလာျပီး စိတ္ခ်ရျပီဟု ယူဆရေသာ ေနရာသို႕ ေရာက္ေသအခါမွ ကိုျမင့္ညိဳ တို႕ လူစုနားလိုက္ႀကသည္။ စကားမေျပာေတာ့ မေအာ္ေတာ့ဘဲ၊ အံႀကိတ္ခါ သူ႕ကိုဖမ္းလာသည့္ မ်က္ႏွာ ကို ျမင္ေသအခါ တင္းေနသာ မ်က္ႏွာသည္ အံ့ႀသသည့္အသြင့္သို႕ ေျပာင္းသြားသည္။ ေမ့ေဆးအရိွန္ေႀကာင့္ တေႀကာင္း၊ ေဒါသေႀကာင့္ ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေျပာဆို ေနရသျဖင့္ တေႀကာင္း၊ ကိုျမင့္ညိဳက ို လူသိုက္မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာစြာ မႀကည့္ညာေမတင္သည္ အသက္မရွဳဘဲ ေမးလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္ ညီမေလး၊ ခင္ေမာင္ေအး ေသျပီ"
ကိုျမင့္ညိဳက ေျခရာလဲေပ်ာက္ ေရလဲေနာက္သည့္ စကားကို ေျပာလိုက္သည္။ ညာေမတင္သည္ စကၠန္႕ အနည္းငယ္ ေနျပီးမွ ဒဏ္ရာရေသာ က်ားပ်ိဳမ တေကာင္ကို လွ်င္ျမန္စြာ ခုန္ထလိုက္သည္။ ကိုေသာ္ ကိုျမင့္ညိဳ တို႕က စိတ္မခ်ေသးသည္အတြက္ ေျခေထာက္မွာ ခ်ည္ထားသည့္ ႀကိဳးကို မေျဖ ေသးဘဲ ထားေသာ ေႀကာင့္ သာလွ်င္ ညာေမတင္သည္ မလြတ္ႏိုင္ဘဲ ႀကိဳးေႀကာင့္ ေျခတုပ္ျပီး ျပန္လဲ သြားသည္၊ သို႕မဟုတ္ လွ်င္ ညာေမတင္ ေျပးသည့္ ေျခလွမ္းကို ကိုျမင့္ညိဳတို႕လူစု မည္သည္နည္းႏွင့္ မွမမွီႏိုင္ေခ်။
ညာေမတင္သည္ ခက္ထန္ျပင္းျပေသာ ေဒါသျဖင့္ မိခင္ဖခင္ လူ၀ံႀကီးေမာင္ႏွံ ေသဆုံးစဥ္က အသံမ်ိဳး အတိုင္း စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္လိုက္ရာ ကိုျမင့္ညိဳတို႕ လူစုသည္ ထိတ္လန္႕ျခင္းပင္ ျဖစ္လိုက္ႀကသည္။
"ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ဆရာက ခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးကို မေျဖေသးလို႕၊ ေျဖထားလိုက္မိရင္ လူ၀ံစိတ္ ျပန္၀င္ျပီး တို႕ကို ကိုဆြဲ ကုပ္ဖဲ့လိုက္မယ္ ထင္တယ္"
ကိုထြန္းအံ့ ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕က ျပိဳင္တူ ေတြးလိုက္မိႀကသည္။ အထမ္းငွားလာေသာ လူငွားေလး ေယာက္ ကမူ လူ၀ံေအာ္သံ ကို ႀကားဘူးေနႀကသည့္ အတိုင္း အထူးအဆန္း မျဖစ္ဘဲ ေခ်ာေမာလွပ ေသာ ညာေမတင္ ၏ လူ၀ံဟန္လူ၀ံ ေလသံျဖစ္ေနသည္ကို ႀကည့္ေကာင္းဟန္ျဖင့္ ႀကည္႕ေနႀကသည္။
"ညီမေလး......ညီမေလး"
ကိုျမင့္ညိဳ က ညာေမတင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ထိမ္းခ်ဳပ္ကိုင္ထားရင္းက ႀကင္နာစြာ ေခၚလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ညာေမတင္သည္ ကိုျမင့္ညိဳကို မႀကည့္ဘဲ မိုးသားတိမ္တိုက္ေတြႏွင့္ ေရာကာမိႈင္းမိႈင္း ညိဳ႕ညိဳ႕ ျမင္ေနရ သည့္ ကူမြန္ေတာင္တန္းဆီသို႕ ေမွ်ာ္ႀကည့္ကာ။
"ခင္ေမာင္ေအးေရ.....ခင္ေမာင္ေအး"
ဟုေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
ထို႕ေနာက္ သူ ႏွင့္ ခင္ေမာင္ေအးတို႕ တေယာက္ကို တေယာက္ရွာမေတြ႕လွ်င္ အခ်က္ေပး ေခၚေနႀက ငွက္ေအာ္သံ ကို စူးစူး ယွယွ ေအာ္ဟစ္အသံျပဳလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သူခ်စ္ေသာ ခင္ေမာင္ေအးကား ေ၀းကြာ လွမ္းလြန္းသည့္ အရပ္တြင္ အထီးထီး က်န္ရွစ္ရွာျပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ ညာေမတင္၏ အခ်က္ေပး ေအာ္ေခၚသံ ကို မႀကားႏိုင္ရွာေခ်။
ခင္ေမာင္ေအး၏ အရိပ္အေယာင္ကိုပင္ မျမင္ရေသာအခါ ညာေမတင္သည္ မ်က္ရည္ေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္ က် လာသည္။
"ဟိုအေကာင္ ငါ့အေဖ အေမကိုလဲ သတ္တယ္၊ ခင္ေမာင္ေအးကိုလဲ သတ္တယ္ ေတာက္"
ညာေမတင္ သည္ ေႀကကြဲနာက်ည္းေသာ အသံျဖင့္ ေျပာရင္း စိတ္အားကို ေလ်ာ့လိုက္သည့္ အလား ကိုျမင့္ညိဳ အနားမွာ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္သလို ေခြက်သြားေလသည္။ ညာေမတင္ ၀တ္ထားသည့္ ထမီသည္ ကိုျမင့္ညိဳ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ခါးပတ္ပတ္ထားသည့္ အတြက္သာ ခိုင္ျမဲေနသည္၊ မဟုတ္လွ်င္ ညာေမတင္ ၏ ခုန္ေပါက္ ရုန္းကန္မႈေႀကာင့္ ကၽြတ္က်သြားေပမည္။
ကိျမင့္ညိဳသည္ ေႀကကြဲနာက်ည္းျခင္း ေဆြးေျမ႕ ၀မ္းနည္းျခင္းတို႕ ေရာယွက္ ခံစားေနရေသာ ညာေမတင္ ကို အကဲခတ္ႀကည့္ကာ လိုက္ေလ်ာစြာ ေျပာလိုက္သည္။
"ညီမေလး ရဲ႕ အေဖနဲ႕ အေမကိုေရာ၊ ခင္ေမာင္ေအးကိုေရာ သတ္တဲ့ ဟိုအေကာင္ကို ညီမေလး မသတ္ ခ်င္ဘူးလား"
"သတ္ခ်င္တယ္၊ ငါအခုသတ္မယ္၊ ဟိုေကာင္ ဘယ္မွာလဲ"
ေခြယိုင္ ေနေသာ ညာေမတင္သည္ ကိုယ္ကို ေတာင့္တင္းစြာ ျပင္ထိုင္ျပီး ေမးသည္။
သတ္ရမယ္ ဟိုအေကာင္ဘယ္မွာလဲ ေခြယိုင္ေနေသာ ညာေမတင္သည္ ကိုယ္ကို ေတာင့္တင္းစြာ ျပင္ထိုင္ ျပီး ေမးသည္။
သတ္ရမယ္ ဟိုေကာင္ရိွတဲ့ဆီကို သြားမယ္
"ေအး သြားမယ္"
"ကဲ ဒါျဖင့္ ဟိုအထဲကို၀င္"
ကိုျမင့္ညိဳ က ေျပာေသာအခါ ညာေမတင္သည္ သူ႕ကိုထမ္းယူလာခဲ့သည့္ ေစာင္ပုခက္ႀကီးကို ႀကည့္ျပိး မဲ့မဲ့ ရြဲ႕ရြဲ႕ျဖစ္သြားသည္။
"ဒီဟာႀကီးထဲကို ငါမ၀င္ခ်င္ဘူး ဟိုငါ့အေဖနဲ႕ အေမေသေတာ့ ငါနဲ႕ခင္ေမာင္ေအးတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ဒီလိုပဲ ေျမႀကီး ထဲ ထည့္ထားခဲ့ႀကတာ၊ အခုဒီဟာႀကီးထဲမွာ ငါေနရသလိုပဲ"
ညာေမတင္ စကားေႀကာင့္ ကိုျမင့္ညိဳသည္ ႏွမေလးကို ႀကင္နာစြာ ျပဳံးလိုက္မိသည္။ ညာေမတင္ကို ဤ အတိုင္း လႊတ္ထားျပီး ေခၚ၍မျဖစ္၊ ညာေမတင္၏စိတ္ကို စိတ္မခ်ရေသးေခ်။ ေျခလြတ္ လက္လြတ္ သြားေနရာ မွ စိတ္ရိုင္း ၀င္လာလွ်င္ သူတို႕လူစု လိုက္မမွီႏိုင္ေအာင္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ နီးရာ ေတာထဲကို ၀င္ေျပးသြားမည္ ကို စိုးရိမ္သည္၊ ထို႕ေႀကင့္ ကိုျမင့္ညိဳဥာဏ္ကူ ရေခ်မည္။
"ေအး....ေအး......မ၀င္ခ်င္ရင္ ဒီအတိုင္းလိုက္၊ ငါ့ညီမေလး အစားမစားရေသးလို႕ သိမ္ေမာေနျပီ၊ အစာစား ေရေသာက္ လိုက္အုံးေနာ္"
ကိုျမင့္ညိဳက ေခ်ာ့ေျပသည္၊ အစ္ကိုအရင္ တေယာက္လုံး ျဖစ္ေနသည္ကို မသိေသာ္လဲ တမိ၀မ္းတြင္ ဆင္းလာသည့္ ေသြးအရင္းျဖစ္ရကား ညာေမတင္သည္ မူလကပင္ ကိုျမင့္ညိဳကို စိတ္ထဲမွာ ခ်စ္ခင္ေန ခဲ့သည္ ျဖစ္ရာ ယခုသအလြန္မုန္းေသာ ဟိုအေကာင္သူခ်စ္ေသာ မိဘေတြႏွင့္ သူခ်စ္ေသာ ခင္ေမာင္ေအး ကိုပါ သတ္ေသာ ဟိုအေကာင္ကို သြားသတ္ရမည္ဟု ကိုျမင့္ညိဳက ေျပာထားေသာအခါ၊ ကိုျမင့္ညိဳစကားကို ျငင္းဆန္ ျခင္းမျပဳဘဲ နားေထာင္သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ကိုျမင့္ညိဳ ေကၽြးေသာ အစာကို စားလိုက္သည္။
သို႕ေသာ္ စားေနႀက အစာမ်ိဳး မဟုတ္ေသာေႀကာင့္မ်ားမ်ား မစားႏိုင္၊ မစားတတ္၊ ပါးစပ္ထဲမွာ အရသာ မေတြ႕၊ ထို႕ေႀကာင့္ နည္းနည္းသာစားျပီး ေရေတာင္းလိုက္သည္။ ကိုျမင့္ညိဳကလဲ ထိုသို႕ျဖစ္မည္ကို ႀကိဳတင္ စဥ္းစားျပီးျဖစ္သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ ေရထဲမွာ အိပ္ေဆးခပ္ထည့္ထားသည္။ ညာေမတင္ကို ေႀကြးေသာ အစာထဲမွာ အားေဆးခပ္ထည့္ ထားသည့္ညာေမတင္သည္ ေရကို အားပါးတရ အ၀ေသာက္ ျပီးေသာအခါ မ်က္လုံးေတြက ေလးလံျပီး အိပ္ခ်င္လာသည္။
မ်က္လုံးစင္း လာေသာ ညာေမတင္ကို ႀကည့္ကာ ကိုျမင့္ညိဳက
"ညီမေလး အိပ္ခ်င္ရင္ အိပ္ေလ"
ဟုေျပာျပီး ႏွမေလးကို ယုယစြာ ပိုက္ထားလိုက္သည္။ ညာေမတင္္သည္ ေတာ္ေတာ္ပင္ အိပ္ခ်င္ေနျပီ ျဖစ္ေသာ ေႀကာင့္ ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ကိုျမင့္ညိဳကိုမွီကာ စကၠန္႕အနည္းငယ္အတြင္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားရွာသည္။
ဆက္ရန္
.
ေမ့ေဆးေျပစ ျဖစ္ေသာညာေမတင္သည္ သြက္သြက္လက္လက္ လႈပ္ရွားစကားေျပာျခင္း မျပဳႏိုင္ ရွာေသးေပ၊ သူ႕ကို အ၀တ္အစား လဲေပးေနေသာ ကခ်င္အမ်ိဳးသမီးကို မူးေနာက္ရီေ၀ေသာ ဦးေခါင္း မွဳံမိႈင္း ေသာ မ်က္လုံးျဖင့္ ႀကည့္ခါ ေမ့ေဆးအရိန္ေႀကာင့္ ပ်ိဳ႕လိုက္၊ အံလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။
ကိုျမင့္ညိဳသည္ ညာေမတင္ကို ေနာက္ေႀကာင္းျပန္ ဇာတ္လွန္ေျပာေနရမည့္ အခ်ိန္မဟုတ္ေသး ေႀကာင္း ယုံႀကည္ေနသည့္ ခင္ေမာင္ေအးမေတာ္တဆ ေမ့ေဆးေျပျပီး လိုက္လာမည္ကိုပဲ စိုးရိမ္သည္ တေႀကာင္း တို႕ေၾကာင့္ ညာေမတင္ ၀တ္လာရင္းစြဲ ေတာ္ေကာင္ သားေရကိုခၽြတ္ျပီး သူ၀ယ္ယူလာသည့္ ထမီအကႌ်ကို ကခ်င္အမ်ိဳးသမီးက ေသသပ္လုံျခဳံစြာ ၀တ္ဆင္ေပးျပီးသည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ မူးေ၀ေန ေသးသည့္ ညာေမတင္ကို အထမ္းထဲမွာ ျပန္ထည့္ကာ ခရီးကို အျပင္းႏွင္လာခဲ့ ႀကသည္။
ကိုျမင့္ညိဳက နာရီကို ႀကည့္လိုက္၏ နံနက ၁၀နာရီထိုးျပီး ေနေပျပီ၊ ဤအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ လူ၀ံႀကီး ေမ့ေဆးေျပေလာက္ျပီဟု ကိုျမင့္ညိဳက တြက္၏။ ထုိထက္အခ်ိန္ပိုျပီး ေမ့ေဆးေပး၍လဲ မျဖစ္ေတာ့ေခ်၊ ႀကာလြန္း အားႀကီးသြားလွ်င္ ေမ့ေဆးလြန္ျပီး ေသသြားႏိုင္သည္။ ႏူးညံ့ႀကင္နာေသာ စိတ္ထားရွိသူ ကိုျမင့္ညိဳ သည္ သူ႕ႏွမေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ကယ္တင္ေပးထားသည္ဟူေသာ ယူဆခ်က္ျဖင့္ အသက္ ကို မေသေစလိုေသာ္လဲ ဤလို လူသူမနီး ေတာႀကီး ေတာင္ႀကီးထဲက ရိုင္းစိုင္းေသာ သတၱ၀ါ တေကာင္ ႏွင့္ သူႏွမေလး ေပါင္းသင္းေနထိုင္သည္ကိုမူ မည္သည္နည္းႏွင့္မွ မရႈစိမ့္ႏိုင္သည္ကေတာ့ အမွန္ျဖစ္ သည္။
ညာမတင္ ဦးေခါင္းေရာ စိတ္ေရာ ကိုယ္လက္ အဂၤါေရာ ႀကည္ႀကည္လင္လင္ ျပန္ျဖစ္လာသည့္ အခ်ိန္ ကား ညေနေမွာင္ရီ ပ်ိဳးေနေလျပီ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ျမင့္ညိဳတို႕သည္ ခင္ေမာင္ေအး က်န္ေနရစ္ရာ ေဒသ ျဖစ္ေသာ မိႈင္းညိဳ႕ရီေမွာင္သည့္ ကူမြန္ေတာင္ ကုန္းႀကီးႏွင့္ ခရီးေ၀းကြာျပီး ခင္ေမာင္ေအး လိုက္မမွီ ႏိုင္ေအာင္ စိတ္ခ်ရသည့္ ေနရာသို႕ ေရာက္ေနႀကေလျပီ။
ေတာကၽြမ္းျပီးသား သန္စြမ္းသည့္ လူငွား ေလးေယာက္ ကိုထြန္းအံ့ ကိုဘေသာ္ႏွင့္ ကိုျမင့္ညိဳတို႕ သည္ ညာေမတင္ ပါလာသည့္ ပုခက္ကို သူ႕တာ၀န္ ငါ့တာ၀န္ဟု ခြဲျခားမေနႀကေတာ့ပဲ တေယာက္ေမာလွ်င္ တေယာက္ အစား၀င္ သည္။ တေယာက္က ဆာေလာင္လာလွ်င္ စားျပီးသည့္ တေယာက္က အစား ၀င္ ထမ္းသည္။ ဤနည္းျဖင့္လမ္းခရီး တေလွ်ာက္လုံး၀မရပ္ဆိုင္း အနားမယူဘဲ ခရီးျပင္းႏွင္ကာ အေျပး ေလး ထမ္းခဲ့ႀက သည္ေႀကာင့္ ဤမွ်ေလာက္ေ၀းကြာျပီး စိတ္ခ်ရသည့္ ေနရာသို႕ ေရာက္လာခဲ့ႀကျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ သတိကိုမူ မလစ္ႀကေစဘဲ ခရီးဆက္ျမဲတိုင္း ဆက္လာခဲ့ႀကသည္။
ပုခက္ထဲမွာ လဲေလ်ာင္းလ်က္ ပါလာေသာ ညာေမတင္သည္ သတိေကာင္းစြာ ရလာေသာအခါ သူ ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနသည္၊ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသည္ကို စဥ္းစားမရဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ တေျဖးေျဖးအသိ ညာဏ္ ႀကည္လင္ လာေသာအခါမွာ သူသည္ သူႏွင့္ခင္ေမာင္ေအး ေနထိုင္ခဲ့သည့္ ဂူထဲမွာမဟုတ္ဘဲ ထူးထူး ဆန္းဆန္းေနရာမွ အိပ္လ်က္ႏွင့္ ေနရာေရြ႕ေနေႀကာင္း သိလာရသည္။ ညာေမတင္က ပုခက္ ထဲမွာ ပက္လက္ အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္ေနရာက ထထိုင္လိုက္သည္။
“နင္တို႕ ဘာေကာင္ေတြလဲ၊ ခင္ေမာင္ေအးေရ........”ပီပီသသႀကီး ေျပာလိုက္ေသာ ညာေမတင္အသံႏွင့္ လႈပ္ရွား လိုက္ပုံကို အျမဲသတိထားေနေသာ ကိုျမင့္ညိဳ က ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္။ သူ႕ႏွမေလးသည္ လူစကားေျပာ တတ္ေနပါေသးသည္ ဟူေသာ အသိ ေႀကာင့္ ကိုျမင့္ညိဳသည္ အတိုင္းမသိ ၀မ္းေျမာက္မႈ ျဖစ္ သြားသည္။ သို႕ေသာ္ ၀မ္းေျမာက္ ႀကည္ႏူးစြာ စကားတန္ရွည္ ေမးျမန္းေျပာဆို ေနရမည့္အခ်ိန္အခါ မဟုတ္သည့္ အေလွ်ာက္....
“ညီမေလး မထနဲ႕၊ ျငိမ္ျငိမ္ေန မေအာ္နဲ႕”
ဟု သာေျပာလိုက္သည္၊ အေျပးေလး ထမ္းသြားေနသူေတြကိုလဲ သြားျမဲတိုင္း သြားရန္ ေျပာလိုက္ သည္။
ညာေမတင္သည္ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ပုခက္ထဲက ရုတ္ရက္ ခုန္ခ်လိုက္သည္။ ပုခက္ေသး တဖက္တ ခ်က္ က ကိုျမင့္ညိဳႏွင့္ ကိုျမင့္ညိိဳႏွင့္ ကိုထြန္းအံ့ကို သတိထားလိုက္လာႀကသည္။ ပုခက္ေရွ႕မွာ အထမ္း ငွားလာ သည့္ လူငွားတေယာက္က သြားျပီး ပုခက္ေနာက္မွာကား ကိုဘေသာ္ႏွင့္ အထမ္းလူငွား တေယာက္တို႕က ၀ိုင္းရံလိုက္လာခဲ့ႀကသည္။ ထိုေႀကာင့္ ပုခက္ထဲက ခုန္ခ်လိုက္ေသာ ညာေမတင္သည္ လြတ္ေအာင္ မေျပးႏိုင္ ဘဲ သန္စြမ္းေသာ ေယာက်္ားႀကီး ခုႏွစ္ေယာက္ လက္ထဲမွာ အားရိွသမွ် ရုန္းကန္ေနသည္၊ ညာေမတင္ သည္ အားခြန္းဗလ သန္စြမ္းပါေသာ္လဲ ဦးေရခ်င္း မမွ်သည္ တေႀကာင္း၊ ေမ့ေဆးေျပျပီးေနက္ ေအာ့အံ ခဲ့ရျခင္း၊ မည္သည့္အစာကိုမွ မစားေသာက္ခဲ့ရျခင္း၊ အထူး သျဖင့္ျပင္းထန္စြာ ေရငတ္ ေနျခင္းတို႕ေႀကာင့္ ႀကာရွည္မရုန္းကန္ ႏိုင္ရွာေတာ့ဘဲ ကိုျမင့္ညိဳ ၏ လက္ထဲ မွာႏြမ္းေခြစြာ ေမာဟိုက္ ျငိမ္သက္ ေရွာေတာ့သည္။
ကိုျမင့္ညိဳ သည္ ညာေမတင္ကို ဤအတိုင္း ေခၚသြား၍ မျဖစ္ႏိုင္ေႀကာင္း စဥ္းစားလိုက္မိသည္။ ထို႕ေႀကာင့္ ညာေမတင္ ကို သူအလြန္ေသာက္လိုသည့္ ေရကိုတိုက္လိုက္သည္။ အရအ၀ေသာက္ လိုက္ျပီးေသာအခါ ကိုျမင့္ညိဳ ကိုထြန္းအ့ံႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕က လွ်င္ျမန္စြာ ညာေမတင္၏ ေျခႏွစ္ ဘက္ကို ႀကိဳးျဖင့္တုပ္ လိုက္ ႀကသည္။ ထိုေနာက္ ေစာင္ပုခက္ထဲမွာ ျပန္ထည့္ခါ ေစာင္ႏွင့္ ေရာျပီး ညာေမတင္၏ ခါးကိုႀကိဳးျဖင့္ ခ်ီလိုက္ ႀကသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုမူ လြတ္ထားလိုက္သည္၊ လက္ကို လြတ္ထားမွသာလွ်င္ အစားစားႏိုင္ေပမည္။ ထိုေနာက္ ထက္သုတ္ရိုက္တမ္း ေျပးျမဲတိုင္း ထမ္းေျပးႀကသည္။ ကိုျမင့္ညိဳကို ေကၽြးသည့္ အစာမ်ား ကိုညာေမတင္ မစားတတ္ရွာေခ်၊ ထိုေႀကာင့္ ေရကိုသာ ေသာက္ျပီး လိုက္ပါလာခဲ့ရေသာ ညာေမတင္ သည္ အားအင္ေလ်ာ့ပါးခါ ႀကိဳင္းတုပ္ခံလ်က္ႏွင့္ လိုက္ခဲ့ရေသာ္လဲ ႏႈတ္က ဆိတ္ဆိတ္မေန။
ငါဘယ္ကို ေရာက္ေနတာလဲ၊ နင္တို႕ ဘာေကာင္ေတြလဲ ခင္ေမာင္ေအးဘယ္မွာလဲ၊ ခင္ေမာင္ေအးေရ ငါ့ဆီ ကို ျမန္ျမန္ေျပးခဲ့စမ္းပါ၊ ဟိုအေကာင္ေတြ ငါ့ကိုသတ္ေတာ့မယ္
ဟု ေအာ္ဟစ္လာသည္။ ေအာ္ဟစ္လာသည္ဆိုေသာ္လဲ အသံမက်ယ္ရွာေတာ့ေပ။
ကိုျမင့္ညိဳသည္ ညာေမတင္ ႏႈတ္မွ ခင္ေမာင္ေအးဆိုေသာ စကားလုံးကို ႀကားရေသာအခါ အံ့ႀသေနသည္။ စဥ္းစား မရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ေလးႏွစ္သမီးအရြယ္က ေလယာဥ္ပ်က္ရာ ပါသြား ေသာ ညာေမတင္သည္ လူလား ေျမာက္ သည့္ အသက္အရြယ္မွာ သူ႕ႏႈတ္မွာ ထြက္လာေသာ ခင္ေမာင္ေအး ဆိုေသာနာမည္သည့္ သူႏွင့္ ဂူတခုထဲမွာ ခ်စ္ခင္စြာ ေနႀကသည့္ လူ၀ံေကာင္ျဖစ္ ေနသလား၊ ထိုသို႕ျဖစ္လွ်င္ ကိုျမင့္ညိဳကို လူ၀ံေကာင္ ဟု ယူဆထားေသာ အေကာင္သည္ ညာေမတင္ ႏွင့္ အတူေလယာဥ္ပ်က္ရာမွ အသက္ မေသဘဲ ကံတူအက်ိဳးေပး ျဖစ္ေနေသာ လူသားတေယာက္သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ကိုျမင့္ညိဳသည္ ညာေမတင္ စကားကို ဆက္စပ္ေတြးေတာရင္း ေတာတိရစၦာန္ လူ၀ံအေကင္အျဖစ္ျဖင့္ က်န္ရစ္ ရွာေသာ ခင္ေမာင္ေအးကို စိတ္ထဲက သနားသလိုလုိ ျဖစ္လာသည္။ သို႕ေသာ္ ဤမွ်ေလာက္ ရိုင္းစိုင္း ေနေသာ ေတာရိုင္းတိရစၦာန္လိုလို ျဖစ္ေနေသာ အေကာင္တေကာင္ႏွင့္ ညီးမေလးသည္ ေတာထဲမွ ာအေႀကာင္းပါလာသည္။ ဤလူ၀ံသဖြယ္ျဖစ္ေနေသာ အေကာင္သည္ ညာေမတင္၏ခင္ပြန္း ျဖစ္ပါသည္ ဟု ျမိဳ႕ႀကီးအေရာက္ေခၚလာျပီး လူသိသူသိ ျပ၀န္႕ျပရဲေသာ သတၱိသည္ သာမန္လူသား တေယာက္ သာလွ်င္ ျဖစ္ေသာ ကိုျမင့္ညိဳမွာ မရိွရွာေခ်။
ထို႕ေႀကာင့္ စိတ္ထဲက ႀကင္နာသနားသလိုလို ျဖစ္လာေသာစိတ္ကို ေမ့ေဖ်ာက္လိုက္သည္၊ သို႕ႏွင့္ပင္ ကူမြန္ ေတာင္တန္းႏွင့္ မ်ားစြာေ၀းကြာလာျပီး စိတ္ခ်ရျပီဟု ယူဆရေသာ ေနရာသို႕ ေရာက္ေသအခါမွ ကိုျမင့္ညိဳ တို႕ လူစုနားလိုက္ႀကသည္။ စကားမေျပာေတာ့ မေအာ္ေတာ့ဘဲ၊ အံႀကိတ္ခါ သူ႕ကိုဖမ္းလာသည့္ မ်က္ႏွာ ကို ျမင္ေသအခါ တင္းေနသာ မ်က္ႏွာသည္ အံ့ႀသသည့္အသြင့္သို႕ ေျပာင္းသြားသည္။ ေမ့ေဆးအရိွန္ေႀကာင့္ တေႀကာင္း၊ ေဒါသေႀကာင့္ ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေျပာဆို ေနရသျဖင့္ တေႀကာင္း၊ ကိုျမင့္ညိဳက ို လူသိုက္မ်က္ႏွာကို ေသခ်ာစြာ မႀကည့္ညာေမတင္သည္ အသက္မရွဳဘဲ ေမးလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္ ညီမေလး၊ ခင္ေမာင္ေအး ေသျပီ"
ကိုျမင့္ညိဳက ေျခရာလဲေပ်ာက္ ေရလဲေနာက္သည့္ စကားကို ေျပာလိုက္သည္။ ညာေမတင္သည္ စကၠန္႕ အနည္းငယ္ ေနျပီးမွ ဒဏ္ရာရေသာ က်ားပ်ိဳမ တေကာင္ကို လွ်င္ျမန္စြာ ခုန္ထလိုက္သည္။ ကိုေသာ္ ကိုျမင့္ညိဳ တို႕က စိတ္မခ်ေသးသည္အတြက္ ေျခေထာက္မွာ ခ်ည္ထားသည့္ ႀကိဳးကို မေျဖ ေသးဘဲ ထားေသာ ေႀကာင့္ သာလွ်င္ ညာေမတင္သည္ မလြတ္ႏိုင္ဘဲ ႀကိဳးေႀကာင့္ ေျခတုပ္ျပီး ျပန္လဲ သြားသည္၊ သို႕မဟုတ္ လွ်င္ ညာေမတင္ ေျပးသည့္ ေျခလွမ္းကို ကိုျမင့္ညိဳတို႕လူစု မည္သည္နည္းႏွင့္ မွမမွီႏိုင္ေခ်။
ညာေမတင္သည္ ခက္ထန္ျပင္းျပေသာ ေဒါသျဖင့္ မိခင္ဖခင္ လူ၀ံႀကီးေမာင္ႏွံ ေသဆုံးစဥ္က အသံမ်ိဳး အတိုင္း စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္လိုက္ရာ ကိုျမင့္ညိဳတို႕ လူစုသည္ ထိတ္လန္႕ျခင္းပင္ ျဖစ္လိုက္ႀကသည္။
"ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ဆရာက ခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးကို မေျဖေသးလို႕၊ ေျဖထားလိုက္မိရင္ လူ၀ံစိတ္ ျပန္၀င္ျပီး တို႕ကို ကိုဆြဲ ကုပ္ဖဲ့လိုက္မယ္ ထင္တယ္"
ကိုထြန္းအံ့ ႏွင့္ ကိုဘေသာ္တို႕က ျပိဳင္တူ ေတြးလိုက္မိႀကသည္။ အထမ္းငွားလာေသာ လူငွားေလး ေယာက္ ကမူ လူ၀ံေအာ္သံ ကို ႀကားဘူးေနႀကသည့္ အတိုင္း အထူးအဆန္း မျဖစ္ဘဲ ေခ်ာေမာလွပ ေသာ ညာေမတင္ ၏ လူ၀ံဟန္လူ၀ံ ေလသံျဖစ္ေနသည္ကို ႀကည့္ေကာင္းဟန္ျဖင့္ ႀကည္႕ေနႀကသည္။
"ညီမေလး......ညီမေလး"
ကိုျမင့္ညိဳ က ညာေမတင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ထိမ္းခ်ဳပ္ကိုင္ထားရင္းက ႀကင္နာစြာ ေခၚလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ညာေမတင္သည္ ကိုျမင့္ညိဳကို မႀကည့္ဘဲ မိုးသားတိမ္တိုက္ေတြႏွင့္ ေရာကာမိႈင္းမိႈင္း ညိဳ႕ညိဳ႕ ျမင္ေနရ သည့္ ကူမြန္ေတာင္တန္းဆီသို႕ ေမွ်ာ္ႀကည့္ကာ။
"ခင္ေမာင္ေအးေရ.....ခင္ေမာင္ေအး"
ဟုေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
ထို႕ေနာက္ သူ ႏွင့္ ခင္ေမာင္ေအးတို႕ တေယာက္ကို တေယာက္ရွာမေတြ႕လွ်င္ အခ်က္ေပး ေခၚေနႀက ငွက္ေအာ္သံ ကို စူးစူး ယွယွ ေအာ္ဟစ္အသံျပဳလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သူခ်စ္ေသာ ခင္ေမာင္ေအးကား ေ၀းကြာ လွမ္းလြန္းသည့္ အရပ္တြင္ အထီးထီး က်န္ရွစ္ရွာျပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ ညာေမတင္၏ အခ်က္ေပး ေအာ္ေခၚသံ ကို မႀကားႏိုင္ရွာေခ်။
ခင္ေမာင္ေအး၏ အရိပ္အေယာင္ကိုပင္ မျမင္ရေသာအခါ ညာေမတင္သည္ မ်က္ရည္ေတြ ျဖိဳင္ျဖိဳင္ က် လာသည္။
"ဟိုအေကာင္ ငါ့အေဖ အေမကိုလဲ သတ္တယ္၊ ခင္ေမာင္ေအးကိုလဲ သတ္တယ္ ေတာက္"
ညာေမတင္ သည္ ေႀကကြဲနာက်ည္းေသာ အသံျဖင့္ ေျပာရင္း စိတ္အားကို ေလ်ာ့လိုက္သည့္ အလား ကိုျမင့္ညိဳ အနားမွာ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္သလို ေခြက်သြားေလသည္။ ညာေမတင္ ၀တ္ထားသည့္ ထမီသည္ ကိုျမင့္ညိဳ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ခါးပတ္ပတ္ထားသည့္ အတြက္သာ ခိုင္ျမဲေနသည္၊ မဟုတ္လွ်င္ ညာေမတင္ ၏ ခုန္ေပါက္ ရုန္းကန္မႈေႀကာင့္ ကၽြတ္က်သြားေပမည္။
ကိျမင့္ညိဳသည္ ေႀကကြဲနာက်ည္းျခင္း ေဆြးေျမ႕ ၀မ္းနည္းျခင္းတို႕ ေရာယွက္ ခံစားေနရေသာ ညာေမတင္ ကို အကဲခတ္ႀကည့္ကာ လိုက္ေလ်ာစြာ ေျပာလိုက္သည္။
"ညီမေလး ရဲ႕ အေဖနဲ႕ အေမကိုေရာ၊ ခင္ေမာင္ေအးကိုေရာ သတ္တဲ့ ဟိုအေကာင္ကို ညီမေလး မသတ္ ခ်င္ဘူးလား"
"သတ္ခ်င္တယ္၊ ငါအခုသတ္မယ္၊ ဟိုေကာင္ ဘယ္မွာလဲ"
ေခြယိုင္ ေနေသာ ညာေမတင္သည္ ကိုယ္ကို ေတာင့္တင္းစြာ ျပင္ထိုင္ျပီး ေမးသည္။
သတ္ရမယ္ ဟိုအေကာင္ဘယ္မွာလဲ ေခြယိုင္ေနေသာ ညာေမတင္သည္ ကိုယ္ကို ေတာင့္တင္းစြာ ျပင္ထိုင္ ျပီး ေမးသည္။
သတ္ရမယ္ ဟိုေကာင္ရိွတဲ့ဆီကို သြားမယ္
"ေအး သြားမယ္"
"ကဲ ဒါျဖင့္ ဟိုအထဲကို၀င္"
ကိုျမင့္ညိဳ က ေျပာေသာအခါ ညာေမတင္သည္ သူ႕ကိုထမ္းယူလာခဲ့သည့္ ေစာင္ပုခက္ႀကီးကို ႀကည့္ျပိး မဲ့မဲ့ ရြဲ႕ရြဲ႕ျဖစ္သြားသည္။
"ဒီဟာႀကီးထဲကို ငါမ၀င္ခ်င္ဘူး ဟိုငါ့အေဖနဲ႕ အေမေသေတာ့ ငါနဲ႕ခင္ေမာင္ေအးတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ဒီလိုပဲ ေျမႀကီး ထဲ ထည့္ထားခဲ့ႀကတာ၊ အခုဒီဟာႀကီးထဲမွာ ငါေနရသလိုပဲ"
ညာေမတင္ စကားေႀကာင့္ ကိုျမင့္ညိဳသည္ ႏွမေလးကို ႀကင္နာစြာ ျပဳံးလိုက္မိသည္။ ညာေမတင္ကို ဤ အတိုင္း လႊတ္ထားျပီး ေခၚ၍မျဖစ္၊ ညာေမတင္၏စိတ္ကို စိတ္မခ်ရေသးေခ်။ ေျခလြတ္ လက္လြတ္ သြားေနရာ မွ စိတ္ရိုင္း ၀င္လာလွ်င္ သူတို႕လူစု လိုက္မမွီႏိုင္ေအာင္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ နီးရာ ေတာထဲကို ၀င္ေျပးသြားမည္ ကို စိုးရိမ္သည္၊ ထို႕ေႀကင့္ ကိုျမင့္ညိဳဥာဏ္ကူ ရေခ်မည္။
"ေအး....ေအး......မ၀င္ခ်င္ရင္ ဒီအတိုင္းလိုက္၊ ငါ့ညီမေလး အစားမစားရေသးလို႕ သိမ္ေမာေနျပီ၊ အစာစား ေရေသာက္ လိုက္အုံးေနာ္"
ကိုျမင့္ညိဳက ေခ်ာ့ေျပသည္၊ အစ္ကိုအရင္ တေယာက္လုံး ျဖစ္ေနသည္ကို မသိေသာ္လဲ တမိ၀မ္းတြင္ ဆင္းလာသည့္ ေသြးအရင္းျဖစ္ရကား ညာေမတင္သည္ မူလကပင္ ကိုျမင့္ညိဳကို စိတ္ထဲမွာ ခ်စ္ခင္ေန ခဲ့သည္ ျဖစ္ရာ ယခုသအလြန္မုန္းေသာ ဟိုအေကာင္သူခ်စ္ေသာ မိဘေတြႏွင့္ သူခ်စ္ေသာ ခင္ေမာင္ေအး ကိုပါ သတ္ေသာ ဟိုအေကာင္ကို သြားသတ္ရမည္ဟု ကိုျမင့္ညိဳက ေျပာထားေသာအခါ၊ ကိုျမင့္ညိဳစကားကို ျငင္းဆန္ ျခင္းမျပဳဘဲ နားေထာင္သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ကိုျမင့္ညိဳ ေကၽြးေသာ အစာကို စားလိုက္သည္။
သို႕ေသာ္ စားေနႀက အစာမ်ိဳး မဟုတ္ေသာေႀကာင့္မ်ားမ်ား မစားႏိုင္၊ မစားတတ္၊ ပါးစပ္ထဲမွာ အရသာ မေတြ႕၊ ထို႕ေႀကာင့္ နည္းနည္းသာစားျပီး ေရေတာင္းလိုက္သည္။ ကိုျမင့္ညိဳကလဲ ထိုသို႕ျဖစ္မည္ကို ႀကိဳတင္ စဥ္းစားျပီးျဖစ္သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ ေရထဲမွာ အိပ္ေဆးခပ္ထည့္ထားသည္။ ညာေမတင္ကို ေႀကြးေသာ အစာထဲမွာ အားေဆးခပ္ထည့္ ထားသည့္ညာေမတင္သည္ ေရကို အားပါးတရ အ၀ေသာက္ ျပီးေသာအခါ မ်က္လုံးေတြက ေလးလံျပီး အိပ္ခ်င္လာသည္။
မ်က္လုံးစင္း လာေသာ ညာေမတင္ကို ႀကည့္ကာ ကိုျမင့္ညိဳက
"ညီမေလး အိပ္ခ်င္ရင္ အိပ္ေလ"
ဟုေျပာျပီး ႏွမေလးကို ယုယစြာ ပိုက္ထားလိုက္သည္။ ညာေမတင္္သည္ ေတာ္ေတာ္ပင္ အိပ္ခ်င္ေနျပီ ျဖစ္ေသာ ေႀကာင့္ ဘာစကားမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ကိုျမင့္ညိဳကိုမွီကာ စကၠန္႕အနည္းငယ္အတြင္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားရွာသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment