ပီလြန္ က အေျဖမေပး။ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးသည္ အဂၤေတေက်ာက္တုိင္ကုိ ကိုင္ၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္ခံုးမ်ားသည္ တစ္စံုတစ္ရာ ကုိ စဥ္းစားေနသည့္ႏွယ္ တြန္႔လ်က္႐ွိေလသည္။ သူသည္ ၀မ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ေနေသာ ပီလြန္ ကုိ လွည့္ၾကည့္သည္။ " ငါတို႔ ဒီသတၳဳျပားကုိ ခြာေရာင္းရင္ေတာ့ ပုိက္ဆံရမွာပါ "
စိတ္ထိခုိက္ေနေသာ ပီလြန္က တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္သည္။ " ေဂ်ာ္နီပြမ္ပြမ္ ဆုိတဲ့ေကာင္ ဒါမ်ိဳးတစ္ခု ေတြ႕ဖူး တယ္" ဟု သူက အလြန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သည့္ ေလသံျဖင့္ေျပာသည္။ " ေဂ်ာ္နီပြမ္ပြမ္ က သတၳဳျပား ကုိ ခြာၿပီး သြားေရာင္းတယ္။ အဲဒါ ေက်ာက္တုိင္ တူးမႈ နဲ႔ ဖမ္းၿပီး တရားစဲြတာ ေထာင္တစ္ႏွစ္ က်သြား တယ္။ ေထာင္ဒဏ္ တစ္ႏွစ္ နဲ႔ ဒဏ္ေငြေဒၚလာ ႏွစ္ေထာင္ခ်တာ " စိတ္ထိခုိက္ေနေသာ ပီလြန္သည္ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွ သည့္ ထုိေနရာမွ ေ၀းရာသုိ႔ ထြက္သြားခ်င္သည္။ သူသည္ ၀ိုင္အုိးကုိ ျမက္ပင္မ်ားႏွင့္ ပတ္၍ ထုပ္လုိက္ၿပီး ထုိင္ရာမွထကာ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ေလသည္။
ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး က ေနာက္မွ ေျပးလိုက္သည္။ " မင္းက ဘယ္သြားမွာလဲ " ဟု ေမးသည္။
" ငါ မေျပာတတ္ဘူး " ဟု ပီလြန္က ေျဖသည္။
သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ပင္လယ္ သဲေသာင္ျပင္ေပၚေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေနသည္ သာလ်က္႐ွိေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပီလြန္ သည္ ေ႐ွ႕ကုိဆက္၍သြားေနဆဲ။ သူသည္ ပင္လယ္ကမ္းေျခေရစပ္တစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္သြား ေနသည္။ မြန္ထေရးၿမိဳ႕သည္ သူတုိ႔ေနာက္ဘက္တြင္ အေ၀းႀကီး က်န္ခဲ့သည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခ႐ွိ သဲေသာင္မ်ား ႏွင့္ လႈပ္ ႐ွားေျပးလႊားေနေသာ လိႈင္းလံုးမ်ားသည္ ပီလြန္၏ ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းေသာ အျဖစ္ကုိ ဆီး၍ ၾကည့္ေနသည့္ႏွယ္ ႐ွိ သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူသည္ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ သဲေသာင္တစ္ေနရာ၌ ထုိင္သည္။ ေကာင္ႀကီး ဂ်ိဳး က သူ႔ေဘးမွာ ၀င္ထုိင္သည္။ ၿငိမ္ဆိတ္ေနေသာ ပီလြန္ကုိ ၾကည့္ကာ ဤမွ်ေလာက္ စိတ္ထိခုိက္ သြားရျခင္းသည္ သူ႔တာ၀န္မကင္း ဟုပင္ စိတ္ထဲ က ခံစားေနရသည္။
ပီလြန္သည္ ျမက္မ်ားႏွင့္ပတ္ထားသည့္ ၀ုိင္အုိးကုိထုတ္၍ ေမာ့သည္။ ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းျခင္းသည္ က႐ုဏာတရား၏ မိခင္ျဖစ္သည္ဟူေသာ စကားႏွင့္အညီ ထင္တုိင္းမေပါက္သျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲေနေသာ ပီလြန္ သည္ လူဆုိးလူသြမ္းတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးအေပၚ သနားစိတ္ ၀င္လာသည္။ သူသည္ လက္ထဲ မွ ၀ုိင္ ကုိဂ်ိဳးလက္သုိ႔ လွမ္းေပးလုိက္ေလသည္။
"ငါတုိ႔ ဘယ္ေလာက္အထိ တည္ေဆာက္ထားခဲ့ရသလဲကြာ" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ " ေ႐ႊအိတ္ေတြကုိ ဘယ္ နည္းဘယ္ပံု သယ္သါားလုိက္မယ္၊ ဒင္နီလက္ထဲကုိ ဘယ္လုိထည့္ေပးလုိက္မယ္လုိ႔ ငါေတြး လာခဲ့ သမွ် ဟာ အလဟႆ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ေ႐ႊအိတ္ေတြကုိသာ ေပးလုိက္ရင္ သူ႔မ်က္ႏွာ ဘယ္လုိျဖစ္သြားမလဲ၊ ဒီေကာင္ တအား အံ့ၾသသြားမွာကြ၊ ယံုမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူးကြ၊ သိလား " သူသည္ ၀ုိင္အုိးကုိ ျပန္ယူၿပီး မရပ္မနား ေမာ့ျပန္ သည္။ " အားလံုး သြားတာပဲ၊ ဘာတစ္ခုမွ မက်န္ေတာ့ဘူး"
ေနသည္ သဲေသာင္ျပင္ကုိ ပူေႏြးသြားေအာင္ အေရာင္လႊတ္ေပးလ်က္႐ွိသည္။ စိတ္ထိခုိက္လြန္းအားႀကီးေန ေသာ ပီလြန္ ၏ ေခါင္းထဲတြင္ သစၥာမဲ့ေသာ စိတ္ကူးမ်ား ၀င္လာေနသည္။ သူသည္ အဆုိးထဲမွ အေကာင္း ႐ွာရန္ ႀကံစည္လ်က္႐ွိ၏။
စကားနည္းေသာ ေကာင္ႀကီး၈်ိဳးကေတာ့ ၀ုိင္ကုိသာ အဆက္မျပတ္ ေမာ့ေနသည္ျဖစ္ရာ သူေသာက္သင့္ ေသာက္ထုိက္သည့္ သူ႕ေ၀စုထက္ပင္ ေက်ာ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ထုိအခါက်မွပင္ ပီလြန္သည္ ဂ်ိဳး၏ လက္ထဲမွ ၀ုိင္အုိး ကုိ ေဒါသတႀကီးဆဲြယူလုိက္ၿပီး စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးိျဖင့္ ထပ္တလဲလဲ ေမာ့သည္။
" ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့႐ွိပါတယ္" ဟု ပီလြန္က အဘိဓမၼာဆရာ ေလသံျဖင့္ေျပာသည္။ " ငါတုိ႔က ေ႐ႊေတြေတြ႕ လုိ႔ သူ႔ကုိေပးေပမယ့္ ဒင္နီအတြက္က ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းမွာေပါ့၊ သူဟာ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္ လံုး ဆင္းရဲလာခဲ့တဲ့ေကာင္၊ ခ်မ္းသာလာရင္ ဒီေကာင္ ႐ူးခ်င္႐ူးသြားမွာ "
ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက အလြန္တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေခါင္းဆက္ျပသည္။ အုိးထဲ႐ွိ ၀ုိင္ ကေတာ့ ေလ်ာ့သည္ထက္ ေလ်ာ့သြားေနသည္။
" စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈသည္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းထက္ေကာင္း၏ ဆုိတဲ့စကား႐ွိတယ္ကြ" ဟု ပီလြန္က ေျပာ သည္။ " တကယ္လုိ႔သာ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ ဒင္နီကုိ စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ မယ္ ဆုိရင္ သူ႔ ကုိေငြေပးတာထက္ ပုိေကာင္းမွာ "
ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေခါင္းထပ္ညိတ္ျပၿပီး သူ႔ဖိနပ္မ်ားကုိ ခၽြတ္သည္။ " ေအးေပါ့ သူ႔ကုိ ေပ်ာ္ ေအာင္လုပ္ေပးေပါ႔၊ အဲဒါ အဓိကပဲ"
ပီလြန္က ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကုိ လွမ္းေမးၾကည့္သည္။ " မင္းကေတာ့ ၀က္တစ္ေကာင္ပါပဲ၊ လူနဲ႔သူနဲ႔ေနလုိ႔ မသင့္ ေတာ္တဲ့ ေကာင္စားပါ" ဟု ေျပာသည္။ " ဒင္နီရဲ႕ ေစာင္ကုိ ခုိးတဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ၀က္စားက်င္းထဲမွာထားၿပီး အာလူးခံြ ေလာက္ပဲ ေကၽြးဖုိ႔ေတာ္တဲ့ ေကာင္စားပဲ "
ေနပူ႐ွိန္တက္လာေလ အိပ္ခ်င္ေလျဖစ္လာသည္။ ညင္သာေသာ လိႈင္းပုတ္သံမ်ားသည္ ကမ္းစပ္ တစ္ေလွ်ာက္ မွာ ေပၚလာလ်က္႐ွိ၏။ ပီလြန္သည္ သူ႔႐ွဴးဖိနပ္မ်ားကုိ ခၽြတ္သည္။
သူတုိ႔သည္ ၀ုိင္အုိးထဲ၌ ၀ုိင္တစ္စက္မွ်မက်န္ေအာင္ ေသာက္ၾကသည္။ ကမ္းစပ္တြင္ လိႈင္းမ်ားက တလႈပ္လႈပ္။" အမွန္ေတာ့ မင္းဟာ လူဆုိးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ သုိ႔ေသာ္ လည္း သူ႔စကား ကမ္းလွမ္းေျပာလုိက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေကာင္ႀကီး ဂ်ိဳး မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီျဖစ္ရာ သူ႔စကား ကုိ မၾကားႏုိင္ေတာ့ေပ။ ပီလြန္သည္ သူ႔ကုတ္အက်ႌကုိခၽြတ္၍ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ အုပ္လုိက္သည္။ ေနာက္ မိနစ္အနည္းငယ္မွ် ၾကာေသာ အခါ သူပါ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ေနသည္ ေကာင္းကင္ထက္တြင္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားလ်က္႐ွိသည္။ ဒီေရသည္ ကမ္းစပ္ဆီသုုိ႔ ျပန္၍ တက္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျပန္ဆုတ္သြားသည္။ ျမဴးထူးေျပးလႊားေနၾကေသာ ပင္လယ္သတၱ၀ါမ်ားသည္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနေသာ လူ ႏွစ္ေယာက္အေပၚ ေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္။ ေခြးေလတစ္ေကာင္သည္ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အနီးသုိ႔ ကပ္ကာ အနံ႔ခံသည္။ ခ႐ုခံြမ်ားကုိ လုိက္ေကာက္ေနၾကေသာ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး မိန္းမႏွစ္ေယာက္ သည္ အေသေကာင္မ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနႀကေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ေသာအခါ ရုတ္တရက္ လန္႕ႏိုးလာျပီး သူတို႕အား ဗလကၠာရျပဳမည္စိုးသျဖင့္ သုတ္သီး သုတ္ပ်ာ ေက်ာ္ျဖတ္ သြားႀက သည္။ ယခုလို မူးရူးျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနႀကေသာ လူေလလူလြင့္ မ်ားကို ႏိုင္ေအာင္မထိန္းႏိုင္ျခင္းသည္ ပုလိပ္ မ်ား၏ အျပစ္ ဟု သူတို႕ကယူဆႀကသည္။ "ႏွစ္ေကာင္စလုံး မူးေနတာ"ဟု တစ္ဦးက ေျပာေလသည္။
က်န္တစ္ဦးက အိပ္ေပ်ာ္ေနသူမ်ားဆီသို႕ ေနာက္ျပန္တစ္ခ်က္ လွည့္ႀကည္ျပီး "မူးရူးေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြ"ဟု ေရရြတ္သည္။
ေနသည္ မြန္ထေရးျမိဳ႕၏ ေနာက္ဘက္ရွိ ေတာင္ကုန္း၏ ေနာက္ဘက္တြင္ ၀င္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္ေရာက္ခါမွပင္ ပီလြန္အိပ္ေနရာမွ ႏိုးသည္။ သူ႕ပါးစပ္ သည္ေျခာက္ေသြ႕လ်က္ရိွ၏။ သူ႕ေခါင္းတစ္ခုလုံး မွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုက္ခဲ လ်က္ရိွသည္။ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးထံမွ ေဟာက္သံ ကေတာ့ အဆက္မျပက္ ေပၚလာေနဆဲ။
"ဂ်ိဳး"
ပီလြန္က ေအာ္ေခၚသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ဂ်ိဳးသည္ ေခၚသံ၊ ေအာ္သံမ်ား အလွမ္းမမီႏိုင္ ေတာ့သည့္ ေနရာ၌ေရာက္ေနျပီ။ ပီလြန္သည္ သဲျပင္ကို တံေတာင္ျဖင့္ ေထာက္၍ ထထိုင္ ကာပင္လယ္ျပင္ကို လွမ္းႀကည့္သည္။ "၀ိုင္နည္းနည္းေလာက္သာ ထပ္ေသာက္ လုိက္ ရရင္ အာေျခာက္ေျပ သြားမွာ"ဟု ေတြးသည္။ သူသည္ ၀ိုင္အိုးကိုယူ၍ ဖင္ကပ္ကေလး တစ္စက္ ႏွစ္စက္မွ် ရလိုရျငား ေမာ့သည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕အက်ႋအိတ္ကပ္မ်ားကို အတြင္းအျပင္ လွန္ႀကည့္သည္။ သူအိပ္ေမာက်ေနခိုက္ တန္ခိုးရွင္တစ္ဦးဦးက သူ႕အိတ္ ကပ္မ်ား ထဲသို႕ အဖိုးတန္ရတနာ ပစၥည္းတစ္ခုခု ထည့္သြားေလမလားဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ျဖင့္ ထိုကဲ့သို႕ လုပ္ႀကည့္ေနျခင္းျဖစ္၏။
သို႕ေသာ္လည္း အိတ္ကပ္မ်ားထဲတြင္ ဘာမွမရိွ။ က်ိဳးပဲ့ေနေသာ အိတ္ေဆာင္ေမာင္းခ် ဓားတစ္လက္ေတာ့ ေတြ႕သည္။ ဤဓား ကို၀ိုင္တစ္ခြက္ႏွင့္ လဲေသာက္ရန္အားထုတ္ခဲ့သည္မွာ အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ထက္ မနည္းရိွခဲ့ ျပီ။ သို႕ေသာ္လည္း မည္သူကမွမလဲ။ ျပီးေတာ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္တစ္ခု၊ ညစ္ပတ္ေပေရေန ေသာ ႀကိဳးတစ္စ၊ ေခြးသြား တစ္ေခ်ာင္း ႏွင့္ သူသိသမွ်ေသာ ေသာ့ေပါက္မ်ားထဲမွ ဘယ္ေသာ့္ေပါက္ႏွင့္မွ်၊ မေတာ္သည့္ ေသာ့အမ်ားအျပား ကို ေတြ႕သည္။ အိတ္ကပ္မ်ားထဲ မွ သူႏိႈက္၍ ရသမွ်ပစၥည္းမ်ားထဲတြင္ ေတာ္ရဲလီဆိုင္မွ တန္ဖိုး ရိွသည္ဟု သတ္မွတ္ မည့္ပစၥည္း ဟူ၍ ဘာ္တစ္ခုမွ်မရိွ။
ပီလြန္သည္ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကိုႀကည့္၍ စဥ္းစားလ်က္ရိွသည္။ "သနားစရာေတာ့ ေကာင္းတဲ့အေကာင္ပဲ"ဟု ေတြးသည္။ "သူႏိုးလာရင္လည္း ငါ့လိုပဲ အာေျခာက္မွာ၊ သူႏိုး လာရင္တို္က္ဖို႕ ငါ့မွာ၀ိုင္ရိွေနရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္း လိုက္မလဲ" သူသည္ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး ကိုအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ တအားလႈပ္၍ လႈပ္ႏိုးသည္။ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကေတာ့ မႏိုး။ ပါးစပ္မွ မပီမသေသာ စကားမ်ား ေရရြတ္လ်က္ရိွသည္။ ထို႕ေနာက္ ေဟာက္သံမ်ား ထြက္လာ ျပန္သည္။
ပီလြန္သည္ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး၏ အိတ္ကပ္မ်ားကို ႏိႈက္ႀကည့္သည္။ ေဘာင္းဘီ ေႀကးႀကယ္သီးမ်ား၊ "ဒပ္ခ်္မင္းစားေသာက္ဆိုင္တြင္ ေကာင္းေကာင္းစားပါ"ဟူေသာ စာတန္းထိုးထားသည့္ သတၳဳျပား တစ္ခ်ပ္၊ ေခါင္းမပါေတာ့သည့္ မီးျခစ္ဆံ ေလးငါးေခ်ာင္း ႏွင့္ ေဆးရြက္ႀကီးအနည္းငယ္ကိုသာ ေတြ႕သည္။
ပီလြန္သည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေသာ သဲျပင္ေပၚျပန္၍ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ၀ိုင္ေသာက္ ခ်င္လြန္း၍ သူ႕လည္ေခ်ာင္း တစ္ခု လုံးမွာ ေျခာက္ေသြ႕ပူေလာင္လ်က္ ရိွ၏။ ယခုအတိုင္း သာဆိုပါက သူသည္ ဤသဲေသာင္ျပင္ ေပၚ ၌ ထိုင္ေနရင္လုံးပါးပါးကာ အသက္ထြက္ ရေတာ့မည္ထင္၏။
ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး၀တ္ထားေသာ သကၠလတ္ေဘာင္ဘီမ်ားကို ပီလြန္သတိထားမိသည္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္း မ်ားျဖင့္ ေဘာင္းဘီအသားကို အသာကိုင္ႀကည့္ျပီး "တယ္ေကာင္း တဲ့အစပါလား"ဟု ေတြးသည္။ "သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေတြက ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ မွာသူ႕လို ေပေပေရေရေကာင္က ဒီေလာက္ အသားေကာင္း တဲ့ အသကၠလတ္ေဘာင္းဘီ ကိုဘာျပဳလို႕၀တ္ရမွလဲ" ထို႕ေနာက္ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးႏွင့္ ႀကည့္မေကာင္း ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ မေတာ္သည့္ ေဘာင္ဘီ၏ အျဖစ္ကို သတိျပဳမိျပန္သည္။ အေပၚဆုံး ႀကယ္သီး ႏွစ္လုံး မတပ္ဘဲ ထားသည့္ႀကားမွပင္ ေဘာင္းဘီသည္ အလြန္က်ပ္လ်က္ရိွသည္။ ဒီေဘာင္းဘီ ေတြကို သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ လူတစ္ေယာက္သာ၀တ္လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႀကည့္ ေကာင္းလိုက္မလဲ။
ဒင္နီ၏အေပၚ၌ ဂ်ိဳးကလုပ္ထားသည့္ ျပစ္မႈကို ပီလြန္သတိရလာသည္။ သူသည္ ဒင္နီ၏ ကိုယ္စား လက္စားေခ် သည့္ နတ္သားတစ္ပါးအျဖစ္သို႕ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားသည္။ ဒီလိုမည္းမည္း ႀကဳတ္ႀကဳတ္ ေကာင္က ဒင္နီ႕ပစၥည္းခိုးတယ္ဆိုတာက သက္သက္ေစာ္ကား တာပဲ၊ ဘာျပဳလို႕ ဒီလိုလုပ္ရမွာလဲ ဟု ေတြးသည္။ ဒီေကာင္ႏိုးလာရင္ ငါထပ္ေဆာ္ဦးမယ္၊ ဒါေပမယ့္သူျပစ္မႈက ခိုးတာပဲ၊ ပစၥည္းခိုးတဲ့အတြက္ ငါ့သူ႕ကို ထပ္ရိုက္ရင္ သူ႕ကိုလိမၼာ လာေအာင္ဆုံးမရာ ေရာက္ပ့ါမလား၊ အျပစ္ဒဏ္ေပးတယ္ဆိုတာက အျပစ္ဒဏ္ခံရတဲ့လူ မွာသင္ခန္းစာရသြားမွ ေကာင္းတာ။ ယင္းကဲ့သို႕ေတြးမိေသာအခါ ပီလြန္၏အေျခအေန သည္ အေပၚစီး ရလာသည္။
အကယ္၍သာ သူလုပ္တတ္ပါကဂ်ိဳးကို ဒင္နီ၏ကိုယ္စား လက္စားေခ်ရာလည္းေရာက္မည္၊ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး ကို စည္းကမ္းရိွသြားေအာင္ ျပဳျပင္ေပးရာ လည္းေရာက္မည္၊ လူ႕က်င့္၀တ္ကို ထိန္းရမည့္ တာ၀န္ ကိုလည္း နားလည္သေဘာ ေပါက္သြားေအာင္ အသိပညာေပးရာလည္း ေရာက္မည္၊ သူ႕စိတ္ကူး ရသည့္ အတိုင္းသာ အျပစ္ေပးလုိက္မည္ဆုိပါက ၀ိုင္နည္းနည္းရစရာလည္း ရိွသည္။
သူသည္ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကို တစ္ဖတ္သို႕ေစာင္းသြားေအာင္ အားကုန္ထုတ္၍ တြန္းလိုက္ သည္။ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး သည္ သူတြန္းလိုက္သည့္အတိုင္း တစ္ဖက္သို႕ ေစာင္းသြားျပီးကာမွ အေျခာက္ခံလုိက္ရသည့္ ယင္ တစ္ေကာင္ျပန္ ၍ နားသည့္ႏွယ္ သူ႕ဘက္သို႕ျပန္လိမ့္လာျပီး သူ႕ကိုယ္တြင္ကပ္ေနသည္။ ပီလြန္သည္ ဂ်ိဳး၏ ခါး မွ ေဘာင္းဘီမ်ားကို က်င္လည္စြာ ခၽြတ္ ယူျပီးက်က်နန လိပ္ကာထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ဆိုင္တြင္ ေတာ္ရဲလီးမရိွေပ။ သူ႕မိန္းမပစၥေတာ္ရဲလီးက ဆီး၍တံခါးဖြင့္ေပးသည္။ ပီလြန္၏ ဟန္အမူအရာ သည္ ခိုးေႀကာင္ခိုး၀ွက္၊ သို႕ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ေဘာင္းဘီမ်ား ကိုထုတ္ျပသည္။
မစၥက္ေတာ္ရဲလီ က ေခါင္းခါသည္။
"ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကည့္ပါဦးဗ်ာ"ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ "ခင္ဗ်ားကေပေရေနတာနဲ႕ အစြန္းေတြ၊ အကြက္ေတြ ေလာက္ဆိုသာ မဲႀကည့္ေနတာကိုး၊ ဒီအစကို ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုင္ႀကည့္စမ္းပါဦး၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္ျပီး မီးပူ သာ တုိက္လိုက္လို႕ကေတာ့ ေကာင္းမွေကာင္းဆို တဲ့ ေဘာင္းဘီေတြ ျဖစ္သြားမွာဗ်၊ ခင္ဗ်ားေယာက်ာ္း ေတာ္ရဲလီး ျပန္လာတယ္ဆိုပါေတာ့၊ သူအျပင္က စိတ္ဆိုးစရာ တစ္ခုခုနဲ႕ ႀကဳံလာလို႕ ေဒါသေတြျဖစ္ျပီး ျပန္လာတယ္ ဆိုပါ ေတာ့၊ မ်က္ႏွာႀကီးက မႈန္ေတေတ ေအာက္သိုးသိုး ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ့၊ အဲ...... အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားက ေဟာဒီေဘာင္းဘီေတြကို ထုတ္ျပလိုက္ရင္ သူဘာျဖစ္သြား မယ္ ထင္သလဲ၊ ဟား သူ႕မ်က္လုံး ေတြဟာ ၀င္းလက္လာမယ္၊ သိပ္ကိုေပ်ာ္လာမယ္၊ သူကခင္ ဗ်ားကိုေပြ႕ျပီး ရင္ခြင္မွာ တင္ထား မွာ ေသခ်ာတယ္၊ ေအာင္မယ္ ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ျပဳံးျပဳံးႀကိး စိုက္ႀကည့္ေနမွာ၊ ၀ိုင္ေလးတစ္ဂါလံ ေပးလိုက္ လို႕ ခင္ဗ်ားတို႕လင္မယားမွာ အတိုင္းအဆမသိႏိုင္တဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ရမွာပါဗ်"
"နင့္ေဘာင္းဘီေတြက ဖင္ထိုင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ပါးေနျပီ"ဟု မစၥက္ေတာ္ရဲလီးက ေျပာသည္။
ပီလြန္က ေဘာင္းဘီမ်ားကို အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ေထာင္ျပသည္။ "ဘယ္ေလာက္ မ်ားပါးေသးလို႕ လဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားမလည္း ႀကည့္ပဲႀကည့္စမ္းပါဦး၊ ဟိုဘက္ကို တိုးလွ်ိဳးေပါက္ ျမင္ရလို႕လား၊ မျမင္ရပါဘူးဗ်၊ ထူလိုက္တာ မွ အလြန္ပဲ ပထမတန္းစား အေျခအေနပဲ ရိွေနပါေသးတယ္"
"ဘယ္ဟုတ္ ရမွာလဲ"ဟု မစၥက္ေတာ္ရဲလီးက ျပန္ေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေယာက္်ားအေပၚ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္တဲ့ မိန္းမႀကီးပါလား၊ သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ခင္ဗ်ားက လုပ္မွမလုပ္ခ်င္ဘဲကိုး၊ အင္းေပါ့ေလ၊ ဒါေႀကာင့္လဲ ႏွလုံးသားရိွတဲ့ တျခားမိန္းမေတြဆီ သူသြားသြား ရစ္ေနတာ က်ဳပ္ျမင္ရတာကိုး၊ ဒါေပါ့ေလ မဆန္းပါဘူး၊ ကဲဗ်ာ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနရင္ လည္း တစ္စိတ္ပဲေပးဗ်ာ"
ေနာက္ဆုံးတြင္ မစၥက္ေဟာ္ရဲလီက အညံခံကာ ပီလြန္ေတာင္းသည့္အတိုင္း ၀ိုင္တစ္စိတ္ ေပးသည္။ ပီလြန္ကလည္း ရလွ်င္ရခ်င္း ေသာက္သည္။ "ခင္ဗ်ားဟာ သာယာေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕ တန္ဖိုးကို ေစ်းႏွိမ္ဖို႕ ႀကိဳးစားေန တဲ့ မိန္းမႀကိးပဲ၊ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ေဘာင္းဘီေတြ အတြက္ ၀ိုင္ဂါလံ၀က္ေတာ့ ရသင့္တယ္ဗ်ာ"
မစၥက္ေတာရဲလီး၏ ႏွလုံးသားသည္ ေက်ာက္ခဲတမွ်မာေက်ာလွ၏။ ေနာက္ထပ္ ၀ိုင္တစ္ စက္မွ်ပင္ မေပးေခ်။ ပီလြန္သည္ မိးဖိုခန္းထဲ၌ ထိုင္ကာ မိႈင္ေတြခ်လ်က္ရိွသည္။ "ဂ်ဴးမႀကီး၊ ဒီမိန္းမႀကီးဟာ ဂ်ဴးမႀကီးပဲ၊ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး ရဲ႕ ေဘာင္းဘီေတြ ေကာင္းရဲ႕သား နဲ႕ လိမ္ယူတယ္"
ပီလြန္ သည္ သဲေသာင္ေပၚ၌ က်န္ခဲ့ေသာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဂ်ိဳးအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ ဂ်ိဳး အတြက္ သူဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္ပါမည္နည္း။
ဆက္ရန္
.
စိတ္ထိခုိက္ေနေသာ ပီလြန္က တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္သည္။ " ေဂ်ာ္နီပြမ္ပြမ္ ဆုိတဲ့ေကာင္ ဒါမ်ိဳးတစ္ခု ေတြ႕ဖူး တယ္" ဟု သူက အလြန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သည့္ ေလသံျဖင့္ေျပာသည္။ " ေဂ်ာ္နီပြမ္ပြမ္ က သတၳဳျပား ကုိ ခြာၿပီး သြားေရာင္းတယ္။ အဲဒါ ေက်ာက္တုိင္ တူးမႈ နဲ႔ ဖမ္းၿပီး တရားစဲြတာ ေထာင္တစ္ႏွစ္ က်သြား တယ္။ ေထာင္ဒဏ္ တစ္ႏွစ္ နဲ႔ ဒဏ္ေငြေဒၚလာ ႏွစ္ေထာင္ခ်တာ " စိတ္ထိခုိက္ေနေသာ ပီလြန္သည္ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွ သည့္ ထုိေနရာမွ ေ၀းရာသုိ႔ ထြက္သြားခ်င္သည္။ သူသည္ ၀ိုင္အုိးကုိ ျမက္ပင္မ်ားႏွင့္ ပတ္၍ ထုပ္လုိက္ၿပီး ထုိင္ရာမွထကာ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့ေလသည္။
ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး က ေနာက္မွ ေျပးလိုက္သည္။ " မင္းက ဘယ္သြားမွာလဲ " ဟု ေမးသည္။
" ငါ မေျပာတတ္ဘူး " ဟု ပီလြန္က ေျဖသည္။
သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ပင္လယ္ သဲေသာင္ျပင္ေပၚေရာက္ခ်ိန္တြင္ ေနသည္ သာလ်က္႐ွိေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပီလြန္ သည္ ေ႐ွ႕ကုိဆက္၍သြားေနဆဲ။ သူသည္ ပင္လယ္ကမ္းေျခေရစပ္တစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္သြား ေနသည္။ မြန္ထေရးၿမိဳ႕သည္ သူတုိ႔ေနာက္ဘက္တြင္ အေ၀းႀကီး က်န္ခဲ့သည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခ႐ွိ သဲေသာင္မ်ား ႏွင့္ လႈပ္ ႐ွားေျပးလႊားေနေသာ လိႈင္းလံုးမ်ားသည္ ပီလြန္၏ ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းေသာ အျဖစ္ကုိ ဆီး၍ ၾကည့္ေနသည့္ႏွယ္ ႐ွိ သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ သူသည္ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ သဲေသာင္တစ္ေနရာ၌ ထုိင္သည္။ ေကာင္ႀကီး ဂ်ိဳး က သူ႔ေဘးမွာ ၀င္ထုိင္သည္။ ၿငိမ္ဆိတ္ေနေသာ ပီလြန္ကုိ ၾကည့္ကာ ဤမွ်ေလာက္ စိတ္ထိခုိက္ သြားရျခင္းသည္ သူ႔တာ၀န္မကင္း ဟုပင္ စိတ္ထဲ က ခံစားေနရသည္။
ပီလြန္သည္ ျမက္မ်ားႏွင့္ပတ္ထားသည့္ ၀ုိင္အုိးကုိထုတ္၍ ေမာ့သည္။ ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းျခင္းသည္ က႐ုဏာတရား၏ မိခင္ျဖစ္သည္ဟူေသာ စကားႏွင့္အညီ ထင္တုိင္းမေပါက္သျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲေနေသာ ပီလြန္ သည္ လူဆုိးလူသြမ္းတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးအေပၚ သနားစိတ္ ၀င္လာသည္။ သူသည္ လက္ထဲ မွ ၀ုိင္ ကုိဂ်ိဳးလက္သုိ႔ လွမ္းေပးလုိက္ေလသည္။
"ငါတုိ႔ ဘယ္ေလာက္အထိ တည္ေဆာက္ထားခဲ့ရသလဲကြာ" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ " ေ႐ႊအိတ္ေတြကုိ ဘယ္ နည္းဘယ္ပံု သယ္သါားလုိက္မယ္၊ ဒင္နီလက္ထဲကုိ ဘယ္လုိထည့္ေပးလုိက္မယ္လုိ႔ ငါေတြး လာခဲ့ သမွ် ဟာ အလဟႆ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ေ႐ႊအိတ္ေတြကုိသာ ေပးလုိက္ရင္ သူ႔မ်က္ႏွာ ဘယ္လုိျဖစ္သြားမလဲ၊ ဒီေကာင္ တအား အံ့ၾသသြားမွာကြ၊ ယံုမွာေတာင္ မဟုတ္ဘူးကြ၊ သိလား " သူသည္ ၀ုိင္အုိးကုိ ျပန္ယူၿပီး မရပ္မနား ေမာ့ျပန္ သည္။ " အားလံုး သြားတာပဲ၊ ဘာတစ္ခုမွ မက်န္ေတာ့ဘူး"
ေနသည္ သဲေသာင္ျပင္ကုိ ပူေႏြးသြားေအာင္ အေရာင္လႊတ္ေပးလ်က္႐ွိသည္။ စိတ္ထိခုိက္လြန္းအားႀကီးေန ေသာ ပီလြန္ ၏ ေခါင္းထဲတြင္ သစၥာမဲ့ေသာ စိတ္ကူးမ်ား ၀င္လာေနသည္။ သူသည္ အဆုိးထဲမွ အေကာင္း ႐ွာရန္ ႀကံစည္လ်က္႐ွိ၏။
စကားနည္းေသာ ေကာင္ႀကီး၈်ိဳးကေတာ့ ၀ုိင္ကုိသာ အဆက္မျပတ္ ေမာ့ေနသည္ျဖစ္ရာ သူေသာက္သင့္ ေသာက္ထုိက္သည့္ သူ႕ေ၀စုထက္ပင္ ေက်ာ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ထုိအခါက်မွပင္ ပီလြန္သည္ ဂ်ိဳး၏ လက္ထဲမွ ၀ုိင္အုိး ကုိ ေဒါသတႀကီးဆဲြယူလုိက္ၿပီး စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးိျဖင့္ ထပ္တလဲလဲ ေမာ့သည္။
" ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့႐ွိပါတယ္" ဟု ပီလြန္က အဘိဓမၼာဆရာ ေလသံျဖင့္ေျပာသည္။ " ငါတုိ႔က ေ႐ႊေတြေတြ႕ လုိ႔ သူ႔ကုိေပးေပမယ့္ ဒင္နီအတြက္က ေကာင္းခ်င္မွေကာင္းမွာေပါ့၊ သူဟာ ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္ လံုး ဆင္းရဲလာခဲ့တဲ့ေကာင္၊ ခ်မ္းသာလာရင္ ဒီေကာင္ ႐ူးခ်င္႐ူးသြားမွာ "
ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက အလြန္တည္ၿငိမ္ေလးနက္ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ေခါင္းဆက္ျပသည္။ အုိးထဲ႐ွိ ၀ုိင္ ကေတာ့ ေလ်ာ့သည္ထက္ ေလ်ာ့သြားေနသည္။
" စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈသည္ ခ်မ္းသာႂကြယ္၀ျခင္းထက္ေကာင္း၏ ဆုိတဲ့စကား႐ွိတယ္ကြ" ဟု ပီလြန္က ေျပာ သည္။ " တကယ္လုိ႔သာ ငါတုိ႔အေနနဲ႔ ဒင္နီကုိ စိတ္ေပ်ာ္ေအာင္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ မယ္ ဆုိရင္ သူ႔ ကုိေငြေပးတာထက္ ပုိေကာင္းမွာ "
ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေခါင္းထပ္ညိတ္ျပၿပီး သူ႔ဖိနပ္မ်ားကုိ ခၽြတ္သည္။ " ေအးေပါ့ သူ႔ကုိ ေပ်ာ္ ေအာင္လုပ္ေပးေပါ႔၊ အဲဒါ အဓိကပဲ"
ပီလြန္က ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကုိ လွမ္းေမးၾကည့္သည္။ " မင္းကေတာ့ ၀က္တစ္ေကာင္ပါပဲ၊ လူနဲ႔သူနဲ႔ေနလုိ႔ မသင့္ ေတာ္တဲ့ ေကာင္စားပါ" ဟု ေျပာသည္။ " ဒင္နီရဲ႕ ေစာင္ကုိ ခုိးတဲ့ေကာင္ဆုိေတာ့ ၀က္စားက်င္းထဲမွာထားၿပီး အာလူးခံြ ေလာက္ပဲ ေကၽြးဖုိ႔ေတာ္တဲ့ ေကာင္စားပဲ "
ေနပူ႐ွိန္တက္လာေလ အိပ္ခ်င္ေလျဖစ္လာသည္။ ညင္သာေသာ လိႈင္းပုတ္သံမ်ားသည္ ကမ္းစပ္ တစ္ေလွ်ာက္ မွာ ေပၚလာလ်က္႐ွိ၏။ ပီလြန္သည္ သူ႔႐ွဴးဖိနပ္မ်ားကုိ ခၽြတ္သည္။
သူတုိ႔သည္ ၀ုိင္အုိးထဲ၌ ၀ုိင္တစ္စက္မွ်မက်န္ေအာင္ ေသာက္ၾကသည္။ ကမ္းစပ္တြင္ လိႈင္းမ်ားက တလႈပ္လႈပ္။" အမွန္ေတာ့ မင္းဟာ လူဆုိးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ သုိ႔ေသာ္ လည္း သူ႔စကား ကမ္းလွမ္းေျပာလုိက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေကာင္ႀကီး ဂ်ိဳး မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီျဖစ္ရာ သူ႔စကား ကုိ မၾကားႏုိင္ေတာ့ေပ။ ပီလြန္သည္ သူ႔ကုတ္အက်ႌကုိခၽြတ္၍ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ အုပ္လုိက္သည္။ ေနာက္ မိနစ္အနည္းငယ္မွ် ၾကာေသာ အခါ သူပါ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ေနသည္ ေကာင္းကင္ထက္တြင္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားလ်က္႐ွိသည္။ ဒီေရသည္ ကမ္းစပ္ဆီသုုိ႔ ျပန္၍ တက္လာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ျပန္ဆုတ္သြားသည္။ ျမဴးထူးေျပးလႊားေနၾကေသာ ပင္လယ္သတၱ၀ါမ်ားသည္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနေသာ လူ ႏွစ္ေယာက္အေပၚ ေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္။ ေခြးေလတစ္ေကာင္သည္ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ အနီးသုိ႔ ကပ္ကာ အနံ႔ခံသည္။ ခ႐ုခံြမ်ားကုိ လုိက္ေကာက္ေနၾကေသာ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး မိန္းမႏွစ္ေယာက္ သည္ အေသေကာင္မ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနႀကေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ေသာအခါ ရုတ္တရက္ လန္႕ႏိုးလာျပီး သူတို႕အား ဗလကၠာရျပဳမည္စိုးသျဖင့္ သုတ္သီး သုတ္ပ်ာ ေက်ာ္ျဖတ္ သြားႀက သည္။ ယခုလို မူးရူးျပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနႀကေသာ လူေလလူလြင့္ မ်ားကို ႏိုင္ေအာင္မထိန္းႏိုင္ျခင္းသည္ ပုလိပ္ မ်ား၏ အျပစ္ ဟု သူတို႕ကယူဆႀကသည္။ "ႏွစ္ေကာင္စလုံး မူးေနတာ"ဟု တစ္ဦးက ေျပာေလသည္။
က်န္တစ္ဦးက အိပ္ေပ်ာ္ေနသူမ်ားဆီသို႕ ေနာက္ျပန္တစ္ခ်က္ လွည့္ႀကည္ျပီး "မူးရူးေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြ"ဟု ေရရြတ္သည္။
ေနသည္ မြန္ထေရးျမိဳ႕၏ ေနာက္ဘက္ရွိ ေတာင္ကုန္း၏ ေနာက္ဘက္တြင္ ၀င္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္ေရာက္ခါမွပင္ ပီလြန္အိပ္ေနရာမွ ႏိုးသည္။ သူ႕ပါးစပ္ သည္ေျခာက္ေသြ႕လ်က္ရိွ၏။ သူ႕ေခါင္းတစ္ခုလုံး မွာ မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုက္ခဲ လ်က္ရိွသည္။ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးထံမွ ေဟာက္သံ ကေတာ့ အဆက္မျပက္ ေပၚလာေနဆဲ။
"ဂ်ိဳး"
ပီလြန္က ေအာ္ေခၚသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ဂ်ိဳးသည္ ေခၚသံ၊ ေအာ္သံမ်ား အလွမ္းမမီႏိုင္ ေတာ့သည့္ ေနရာ၌ေရာက္ေနျပီ။ ပီလြန္သည္ သဲျပင္ကို တံေတာင္ျဖင့္ ေထာက္၍ ထထိုင္ ကာပင္လယ္ျပင္ကို လွမ္းႀကည့္သည္။ "၀ိုင္နည္းနည္းေလာက္သာ ထပ္ေသာက္ လုိက္ ရရင္ အာေျခာက္ေျပ သြားမွာ"ဟု ေတြးသည္။ သူသည္ ၀ိုင္အိုးကိုယူ၍ ဖင္ကပ္ကေလး တစ္စက္ ႏွစ္စက္မွ် ရလိုရျငား ေမာ့သည္။ ထို႕ေနာက္ သူ႕အက်ႋအိတ္ကပ္မ်ားကို အတြင္းအျပင္ လွန္ႀကည့္သည္။ သူအိပ္ေမာက်ေနခိုက္ တန္ခိုးရွင္တစ္ဦးဦးက သူ႕အိတ္ ကပ္မ်ား ထဲသို႕ အဖိုးတန္ရတနာ ပစၥည္းတစ္ခုခု ထည့္သြားေလမလားဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္ျဖင့္ ထိုကဲ့သို႕ လုပ္ႀကည့္ေနျခင္းျဖစ္၏။
သို႕ေသာ္လည္း အိတ္ကပ္မ်ားထဲတြင္ ဘာမွမရိွ။ က်ိဳးပဲ့ေနေသာ အိတ္ေဆာင္ေမာင္းခ် ဓားတစ္လက္ေတာ့ ေတြ႕သည္။ ဤဓား ကို၀ိုင္တစ္ခြက္ႏွင့္ လဲေသာက္ရန္အားထုတ္ခဲ့သည္မွာ အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ထက္ မနည္းရိွခဲ့ ျပီ။ သို႕ေသာ္လည္း မည္သူကမွမလဲ။ ျပီးေတာ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္တစ္ခု၊ ညစ္ပတ္ေပေရေန ေသာ ႀကိဳးတစ္စ၊ ေခြးသြား တစ္ေခ်ာင္း ႏွင့္ သူသိသမွ်ေသာ ေသာ့ေပါက္မ်ားထဲမွ ဘယ္ေသာ့္ေပါက္ႏွင့္မွ်၊ မေတာ္သည့္ ေသာ့အမ်ားအျပား ကို ေတြ႕သည္။ အိတ္ကပ္မ်ားထဲ မွ သူႏိႈက္၍ ရသမွ်ပစၥည္းမ်ားထဲတြင္ ေတာ္ရဲလီဆိုင္မွ တန္ဖိုး ရိွသည္ဟု သတ္မွတ္ မည့္ပစၥည္း ဟူ၍ ဘာ္တစ္ခုမွ်မရိွ။
ပီလြန္သည္ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကိုႀကည့္၍ စဥ္းစားလ်က္ရိွသည္။ "သနားစရာေတာ့ ေကာင္းတဲ့အေကာင္ပဲ"ဟု ေတြးသည္။ "သူႏိုးလာရင္လည္း ငါ့လိုပဲ အာေျခာက္မွာ၊ သူႏိုး လာရင္တို္က္ဖို႕ ငါ့မွာ၀ိုင္ရိွေနရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္း လိုက္မလဲ" သူသည္ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး ကိုအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ တအားလႈပ္၍ လႈပ္ႏိုးသည္။ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကေတာ့ မႏိုး။ ပါးစပ္မွ မပီမသေသာ စကားမ်ား ေရရြတ္လ်က္ရိွသည္။ ထို႕ေနာက္ ေဟာက္သံမ်ား ထြက္လာ ျပန္သည္။
ပီလြန္သည္ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး၏ အိတ္ကပ္မ်ားကို ႏိႈက္ႀကည့္သည္။ ေဘာင္းဘီ ေႀကးႀကယ္သီးမ်ား၊ "ဒပ္ခ်္မင္းစားေသာက္ဆိုင္တြင္ ေကာင္းေကာင္းစားပါ"ဟူေသာ စာတန္းထိုးထားသည့္ သတၳဳျပား တစ္ခ်ပ္၊ ေခါင္းမပါေတာ့သည့္ မီးျခစ္ဆံ ေလးငါးေခ်ာင္း ႏွင့္ ေဆးရြက္ႀကီးအနည္းငယ္ကိုသာ ေတြ႕သည္။
ပီလြန္သည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေသာ သဲျပင္ေပၚျပန္၍ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ၀ိုင္ေသာက္ ခ်င္လြန္း၍ သူ႕လည္ေခ်ာင္း တစ္ခု လုံးမွာ ေျခာက္ေသြ႕ပူေလာင္လ်က္ ရိွ၏။ ယခုအတိုင္း သာဆိုပါက သူသည္ ဤသဲေသာင္ျပင္ ေပၚ ၌ ထိုင္ေနရင္လုံးပါးပါးကာ အသက္ထြက္ ရေတာ့မည္ထင္၏။
ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး၀တ္ထားေသာ သကၠလတ္ေဘာင္ဘီမ်ားကို ပီလြန္သတိထားမိသည္။ သူ႕လက္ေခ်ာင္း မ်ားျဖင့္ ေဘာင္းဘီအသားကို အသာကိုင္ႀကည့္ျပီး "တယ္ေကာင္း တဲ့အစပါလား"ဟု ေတြးသည္။ "သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေတြက ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ မွာသူ႕လို ေပေပေရေရေကာင္က ဒီေလာက္ အသားေကာင္း တဲ့ အသကၠလတ္ေဘာင္းဘီ ကိုဘာျပဳလို႕၀တ္ရမွလဲ" ထို႕ေနာက္ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးႏွင့္ ႀကည့္မေကာင္း ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ မေတာ္သည့္ ေဘာင္ဘီ၏ အျဖစ္ကို သတိျပဳမိျပန္သည္။ အေပၚဆုံး ႀကယ္သီး ႏွစ္လုံး မတပ္ဘဲ ထားသည့္ႀကားမွပင္ ေဘာင္းဘီသည္ အလြန္က်ပ္လ်က္ရိွသည္။ ဒီေဘာင္းဘီ ေတြကို သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕ လူတစ္ေယာက္သာ၀တ္လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႀကည့္ ေကာင္းလိုက္မလဲ။
ဒင္နီ၏အေပၚ၌ ဂ်ိဳးကလုပ္ထားသည့္ ျပစ္မႈကို ပီလြန္သတိရလာသည္။ သူသည္ ဒင္နီ၏ ကိုယ္စား လက္စားေခ် သည့္ နတ္သားတစ္ပါးအျဖစ္သို႕ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားသည္။ ဒီလိုမည္းမည္း ႀကဳတ္ႀကဳတ္ ေကာင္က ဒင္နီ႕ပစၥည္းခိုးတယ္ဆိုတာက သက္သက္ေစာ္ကား တာပဲ၊ ဘာျပဳလို႕ ဒီလိုလုပ္ရမွာလဲ ဟု ေတြးသည္။ ဒီေကာင္ႏိုးလာရင္ ငါထပ္ေဆာ္ဦးမယ္၊ ဒါေပမယ့္သူျပစ္မႈက ခိုးတာပဲ၊ ပစၥည္းခိုးတဲ့အတြက္ ငါ့သူ႕ကို ထပ္ရိုက္ရင္ သူ႕ကိုလိမၼာ လာေအာင္ဆုံးမရာ ေရာက္ပ့ါမလား၊ အျပစ္ဒဏ္ေပးတယ္ဆိုတာက အျပစ္ဒဏ္ခံရတဲ့လူ မွာသင္ခန္းစာရသြားမွ ေကာင္းတာ။ ယင္းကဲ့သို႕ေတြးမိေသာအခါ ပီလြန္၏အေျခအေန သည္ အေပၚစီး ရလာသည္။
အကယ္၍သာ သူလုပ္တတ္ပါကဂ်ိဳးကို ဒင္နီ၏ကိုယ္စား လက္စားေခ်ရာလည္းေရာက္မည္၊ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး ကို စည္းကမ္းရိွသြားေအာင္ ျပဳျပင္ေပးရာ လည္းေရာက္မည္၊ လူ႕က်င့္၀တ္ကို ထိန္းရမည့္ တာ၀န္ ကိုလည္း နားလည္သေဘာ ေပါက္သြားေအာင္ အသိပညာေပးရာလည္း ေရာက္မည္၊ သူ႕စိတ္ကူး ရသည့္ အတိုင္းသာ အျပစ္ေပးလုိက္မည္ဆုိပါက ၀ိုင္နည္းနည္းရစရာလည္း ရိွသည္။
သူသည္ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးကို တစ္ဖတ္သို႕ေစာင္းသြားေအာင္ အားကုန္ထုတ္၍ တြန္းလိုက္ သည္။ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး သည္ သူတြန္းလိုက္သည့္အတိုင္း တစ္ဖက္သို႕ ေစာင္းသြားျပီးကာမွ အေျခာက္ခံလုိက္ရသည့္ ယင္ တစ္ေကာင္ျပန္ ၍ နားသည့္ႏွယ္ သူ႕ဘက္သို႕ျပန္လိမ့္လာျပီး သူ႕ကိုယ္တြင္ကပ္ေနသည္။ ပီလြန္သည္ ဂ်ိဳး၏ ခါး မွ ေဘာင္းဘီမ်ားကို က်င္လည္စြာ ခၽြတ္ ယူျပီးက်က်နန လိပ္ကာထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ဆိုင္တြင္ ေတာ္ရဲလီးမရိွေပ။ သူ႕မိန္းမပစၥေတာ္ရဲလီးက ဆီး၍တံခါးဖြင့္ေပးသည္။ ပီလြန္၏ ဟန္အမူအရာ သည္ ခိုးေႀကာင္ခိုး၀ွက္၊ သို႕ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ေဘာင္းဘီမ်ား ကိုထုတ္ျပသည္။
မစၥက္ေတာ္ရဲလီ က ေခါင္းခါသည္။
"ေသေသခ်ာခ်ာ ႀကည့္ပါဦးဗ်ာ"ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ "ခင္ဗ်ားကေပေရေနတာနဲ႕ အစြန္းေတြ၊ အကြက္ေတြ ေလာက္ဆိုသာ မဲႀကည့္ေနတာကိုး၊ ဒီအစကို ေသေသခ်ာခ်ာ ကိုင္ႀကည့္စမ္းပါဦး၊ ေလွ်ာ္ဖြပ္ျပီး မီးပူ သာ တုိက္လိုက္လို႕ကေတာ့ ေကာင္းမွေကာင္းဆို တဲ့ ေဘာင္းဘီေတြ ျဖစ္သြားမွာဗ်၊ ခင္ဗ်ားေယာက်ာ္း ေတာ္ရဲလီး ျပန္လာတယ္ဆိုပါေတာ့၊ သူအျပင္က စိတ္ဆိုးစရာ တစ္ခုခုနဲ႕ ႀကဳံလာလို႕ ေဒါသေတြျဖစ္ျပီး ျပန္လာတယ္ ဆိုပါ ေတာ့၊ မ်က္ႏွာႀကီးက မႈန္ေတေတ ေအာက္သိုးသိုး ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ့၊ အဲ...... အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားက ေဟာဒီေဘာင္းဘီေတြကို ထုတ္ျပလိုက္ရင္ သူဘာျဖစ္သြား မယ္ ထင္သလဲ၊ ဟား သူ႕မ်က္လုံး ေတြဟာ ၀င္းလက္လာမယ္၊ သိပ္ကိုေပ်ာ္လာမယ္၊ သူကခင္ ဗ်ားကိုေပြ႕ျပီး ရင္ခြင္မွာ တင္ထား မွာ ေသခ်ာတယ္၊ ေအာင္မယ္ ျပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ျပဳံးျပဳံးႀကိး စိုက္ႀကည့္ေနမွာ၊ ၀ိုင္ေလးတစ္ဂါလံ ေပးလိုက္ လို႕ ခင္ဗ်ားတို႕လင္မယားမွာ အတိုင္းအဆမသိႏိုင္တဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကို ရမွာပါဗ်"
"နင့္ေဘာင္းဘီေတြက ဖင္ထိုင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ပါးေနျပီ"ဟု မစၥက္ေတာ္ရဲလီးက ေျပာသည္။
ပီလြန္က ေဘာင္းဘီမ်ားကို အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ေထာင္ျပသည္။ "ဘယ္ေလာက္ မ်ားပါးေသးလို႕ လဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားမလည္း ႀကည့္ပဲႀကည့္စမ္းပါဦး၊ ဟိုဘက္ကို တိုးလွ်ိဳးေပါက္ ျမင္ရလို႕လား၊ မျမင္ရပါဘူးဗ်၊ ထူလိုက္တာ မွ အလြန္ပဲ ပထမတန္းစား အေျခအေနပဲ ရိွေနပါေသးတယ္"
"ဘယ္ဟုတ္ ရမွာလဲ"ဟု မစၥက္ေတာ္ရဲလီးက ျပန္ေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ားဟာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေယာက္်ားအေပၚ ေတာ္ေတာ္ရက္စက္တဲ့ မိန္းမႀကီးပါလား၊ သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ခင္ဗ်ားက လုပ္မွမလုပ္ခ်င္ဘဲကိုး၊ အင္းေပါ့ေလ၊ ဒါေႀကာင့္လဲ ႏွလုံးသားရိွတဲ့ တျခားမိန္းမေတြဆီ သူသြားသြား ရစ္ေနတာ က်ဳပ္ျမင္ရတာကိုး၊ ဒါေပါ့ေလ မဆန္းပါဘူး၊ ကဲဗ်ာ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနရင္ လည္း တစ္စိတ္ပဲေပးဗ်ာ"
ေနာက္ဆုံးတြင္ မစၥက္ေဟာ္ရဲလီက အညံခံကာ ပီလြန္ေတာင္းသည့္အတိုင္း ၀ိုင္တစ္စိတ္ ေပးသည္။ ပီလြန္ကလည္း ရလွ်င္ရခ်င္း ေသာက္သည္။ "ခင္ဗ်ားဟာ သာယာေပ်ာ္ရႊင္မႈရဲ႕ တန္ဖိုးကို ေစ်းႏွိမ္ဖို႕ ႀကိဳးစားေန တဲ့ မိန္းမႀကိးပဲ၊ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ေဘာင္းဘီေတြ အတြက္ ၀ိုင္ဂါလံ၀က္ေတာ့ ရသင့္တယ္ဗ်ာ"
မစၥက္ေတာရဲလီး၏ ႏွလုံးသားသည္ ေက်ာက္ခဲတမွ်မာေက်ာလွ၏။ ေနာက္ထပ္ ၀ိုင္တစ္ စက္မွ်ပင္ မေပးေခ်။ ပီလြန္သည္ မိးဖိုခန္းထဲ၌ ထိုင္ကာ မိႈင္ေတြခ်လ်က္ရိွသည္။ "ဂ်ဴးမႀကီး၊ ဒီမိန္းမႀကီးဟာ ဂ်ဴးမႀကီးပဲ၊ ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး ရဲ႕ ေဘာင္းဘီေတြ ေကာင္းရဲ႕သား နဲ႕ လိမ္ယူတယ္"
ပီလြန္ သည္ သဲေသာင္ေပၚ၌ က်န္ခဲ့ေသာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းဂ်ိဳးအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။ ဂ်ိဳး အတြက္ သူဘာမ်ားလုပ္ေပးႏိုင္ပါမည္နည္း။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment