ရန္သူေတာ္ျကီးကို ရွင္းလင္းနိုင္ခဲ့ျပီျဖစ္ေသာေျကာင့္ ဘသာေပၚသည္ စိုးရိမ္ စရာအေျကာင္း လံုးဝမရိွဘဲ။ စိတ္လက္ ေပါ့ပါး လြတ္လပ္စြာပင္လာခဲ့သည္။
ကံအားေလ်ာ္စြာ တစ္ခုေသာ ေတာင္ေစာင္းတစ္ေနရာဝယ္၊ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္မ်ားျဖင့္ ေဆာက္ထားသည့္ ေသးငယ္ ေသာ တဲကေလးကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ အားတက္သြားသည္။
''ေဟာ ... ဒီေနရာ ဟုတ္ျပီ၊ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို ငါဖူးခဲ့ရတဲ့ေနရာအမွန္ပဲ ''
ဘသာေပၚ က တီးတိုးေျပာရင္း ထိုေနရာသို့ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ အေျပးေလး သြားလိုက္သည္။ တဲကေလး ၏ တစ္ဖက္သစ္ပင္ျကီး တစ္ပင္ေအာက္တြင္ တရားထိုင္ေနရာမွ နားကာ ဣရိယာ ပုဒ္ မွ်တေအာင္ စျကၤံျြကေနေသာ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို ေတြ့လိုက္ရေသာအခါ ဘသာေပၚသည္ ဝမ္းေျမာက္စြာျဖင့္ ရိုေသစြာ ထိုင္ကာ ဦးခိုက္ကန္ေတာ့လိုက္သည္။ ဘုန္းေတာ္ျကီး၏ ရုပ္အဆင္းေတာ္ကား ဘသာေပၚ ယခင္ဖူးေတြ့ခဲ့ဖူးသည့္ သ႑ာန္အတိုင္းပင္ တစ္စံုတစ္ရာ ခြ်တ္ယြင္းျခင္းမရိွခဲ့ေခ်။
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ဘသာေပးကို ျကည့္လိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ စကားတစ္ခြန္းမွ် ေမးျမန္းေျပာဆိုျခင္း မျပုဘဲ၊ သစ္ပင္ရင္း ေျမပင္ေျပာင္ ေျပာင္ဝယ္ အဝတ္နြမ္းတစ္ထည္ ခင္းထားသည့္အေပၚမွာ တည္ျငိမ္စြာ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္လိုက္သည္။
ဘသာေပၚက စတင္ကာ မည္သည့္အရာမွန္းမသိရသည့္ ရန္သူေျကာင့္ လူေတြေသေျက ဒုကၡေရာက္ျကေျကာင္း၊ ရြာေတြပ်က္ေျကာင္း၊ ထို့ေျကာင့္ သူက ထိုရန္သူကို လိုက္လံ ရွာေဖြ နိွမ္နင္း နိုင္ခဲ့ေျကာင္း စသည္တို့ကို စံုေစ့စြာ ေလွ်ာက္ထားျပီး ...
''တပည့္ေတာ္ အံ့ျသတာက ဒါေလာက္ ျကီးမားျပီး ေျကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေျြမဆိုးျကီးက တပည့္ေတာ္ကို ရန္မမူဘဲ၊ ကို်းကို်းနံြနံြ နာခံျပီး အေသခံသြားတာကို အံ့ျသတာပါပဲ ဘုရား၊ အဲဒါ ဘာေျကာင့္လဲ ဆိုတာ အရွင္ဘုရား မိန့္ျကားေတာ္မူနိုင္လိမ့္မယ္လို့ တပည့္ ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္''
ဘသာေပၚ က ထိုစကားကို ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေသာအခါ ဘုန္းေတာ္ျကီးသည္ ဘသာေပၚကို ေစ့ေစ့ စိုက္ျကည့္ ေနရာမွ ...
''ေျြမျကီးက သူ့အလိုအေလ်ာက္ ထြက္လာတာလား ''
ဟု ေမးေတာ္မူလိုက္သည္။
ထိုအခါ ဘသာေပၚက ေျြမျကီးကို သူမည္သို့ ေခးထုတ္ခဲ့ေျကာင္း ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။ ေနာက္ဆက္တဲြ အျဖစ္ျဖင့္ ...
''ေျြမျကီး ထြက္လာေတာ့ တပည့္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ေျကာက္သြားပါတယ္ ဘုရား။ ေျြမရယ္လို့ မထင္ တဲ့ အတြက္ ေခၚေနခိုက္ ထြက္လာေတာ့ တပည့္ေတာ္ ထိတ္လန့္ျပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသား လွ်ာ အထြက္သား ျကီးနဲ့ ေျကာင္ျကည့္ေနလိုက္မိပါတယ္။ ေျြမျကီးဟာ တပည့္ေတာ္ပါးစပ္ကို တစ္ခ်က္ ေမာ္ျကည့္ျပီး ဦးေခါင္းကို ေျမျပင္ေပၚမွာ ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ စင္းစင္းျကီး ျငိမ္သြားတာပါပဲ''
''လူကေလး၊ ေျြမျပီးေဆး ထိုးထားဖူးလား ''
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ေမးေတာ္မူသည္။
ေျြမနွင့္ပတ္သက္၍ မည္သည့္ေဆး ေဆာင္အေယာင္မွ် မလုပ္ဘူးေျကာင္း ဘသာေပၚ က ျပန္ ေလွ်ာက္ျကား သည္။ ထိုအခါ ဘုန္းေတာ္ျကီးက
''လူကေလး ပါးစပ္ဟျပီး လွ်ာထုတ္ျပစမ္း၊ ေျြမျကီးကိုျမင္ေတာ့ ပါးစပ္ဟ လွ်ာထြက္ေနတဲ့ အေနအထား အတိုင္းေနာ္''
ဟု မိန့္ျကား သျဖင့္ ဘသာေပၚက သူျဖစ္လာခဲ့သည့္ အေနအထားအတိုင္း ျပုမူျပလိုက္သည္။
''လူကေလး လွ်ာအလယ္က မည္းမည္းေတြက ဘာေတြလဲ ''
ဘုန္းေတာ္ျကီး က ေမးေတာ္မူေသာအခါ ဘသာေပၚက ...
''တပည့္ေတာ္ ေမြးရာပါ အမွတ္ေတြပါဘုရား။ လွ်ာမွာ ေမြးရာပါ အမွတ္ မည္းမည္းေတြကို ေသခ်ာစြာ ျကည့္သည္။ ထိုပေနာက္ မိန့္ျကားေတာ္မူသည္။
''ကိုယ့္အိုး ကိုယ့္အိမ္ေလး နဲ့ ေနထိုင္ျကတဲ့ လူေတြဆိုရင္ လူတိုင္းလိုလို အိမ္ေစာင့္ေဖာ္ရေအာင္ ေခြးေမြး တတ္ ျကတယ္ေနာ္ ''
ဘသာေပၚ ေမးေလွ်ာက္ေသာစကားနွင့္ မဆက္စပ္ေသာစကားကို မိန့္ျကားေသာ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို ဘသာေပၚ က ဖ်တ္ခနဲျကည့္ကာ -
''ဟုတ္ပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္တို့လည္း ေမြးထားတာပဲ ဘုရား''
ဟု ျပန္ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ဆက္လက္ မိန့္ျကားလိုက္သည္။
''ေခြးေတြရဲ့ အာေခါင္မွာ မည္းမည္း အမွတ္ေတြ၊ မည္းမည္းအတန့္ေတြ၊ အာေခါင္မွာျဖစ္ေစ၊ လွ်ာမွာျဖစ္ေစ၊ အဲဒီလို အာေခါင္နဲ့ လွ်ာမွာ အမွတ္ေတြပါလာရင္ အာစက္လွ်ာစက္လို့ ေခၚတယ္ လူကေလး၊ အာစက္ လွ်ာစက ္ပါတဲ့ေခြးဟာ ေျြမကိုက္လို့ မေသဘူးဆိုတာေကာ သိလား''
ဘသာေပၚသည္ သူ့အေနျဖင့္ မျကားဘူးသည့္အတြက္ မ်ားစြာအံ့ျသေနသည္။ ဘုန္းေတာ္ျကီး မ်က္နွာေတာ္ကို စိုက္ျကည့္ကာ ျငိမ္သက္ စြာနားေထာင္ေနသည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ဆက္လက္မိန့္ျကားေတာ္မူသည္။
''အခု လူကေလး လွ်ာမွာ ေမြးရာပါ ပါတဲ့ အမည္းမွတ္ေတြက အမွတ္မည္ကာ မဟုတ္ဘူး။ လွ်ာက အမွတ္ ကိုေတာ့ လူကေလး အိမ္ျပန္ ေရာက္မွ မွန္ထဲျပန္ျကည့္ လူကေလး၊ ဘာနဲ့တူသလဲဆိုေတာ့ တခို့်ငွက္ေတြ ေျြမကို အစာအျဖစ္ ထိုးသုတ္တာ ျမင္ဖူးလား ''
ဘုန္းေတာ္ျကီး မိန့္ျကားခ်က္ေျကာင့္ ဘသာေပၚသည္ မည္သည့္အခါမွ သူ ဂရုတစိုက္ မရိွခဲ့ေသာ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ မျကည့္ခဲ့ဘူးေသာ၊ သတိပင္ မထားဘဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနခဲ့ေသာ လွ်ာေပၚက ေမြးရာပါ အမည္းမွတ္ေတြကို ေသခ်ာစြာ ျကည့္လိုစိတ္ ေပၚလာသည္။ စိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္းလ်က္နွင့္ပင္ သူေတ ြ့ခဲ့ဖူးသည့္ ပံုသ႑ာန္တစ္ခုကို သတိရလိုက္ကာ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို ေလွ်ာက္ျကားလိုက္သည္။
''တစ္ခါတုန္းက ေတာထဲကို ေရာက္ေနခိုက္ ေအာက္ခ်င္းငွက္ျကီးတစ္ေကာင္ဟာ ေျြမတစ္ေကာင္ကို အစာ အျဖစ္ သုတ္ခီ်သြားတာ ေတြ့ဖူးလိုက္တယ္ ဘုရား။ ေအာက္ခ်င္းငွက္ျကီးရဲ့ ေျခသည္းက ေျြမရဲ့ လည္ကုပ္ကို ကုပ္ထား လိုက္ေတာ့ ေျြမဟာ အျမီးတလြန့္လြန့္နဲ့ ပါသြားတာ ေတြ့လိုက္ဖူးပါတယ္ဘုရား။ အဲဒီပံုမို်းနဲ့ တပည့္ေတာ္ လွ်ာေပၚက အမွတ္က တူေနလို့လားဘုရား''
ဘသာေပၚသည္ လွ်ာေပၚက အမွတ္ကို စိတ္ဝင္စားစြာ ေတြးရင္း ေလွ်ာက္ျကားသည္။
''ေအး ... လူကေလးလွ်ာမွာပါတဲ့ သ႑ာန္က ေအာက္ခ်င္းငွက္သ႑ာန္ေတာင္မဟုတ္ဘူး။ ဂဠုန္ငွက္က နဂါးကို သုတ္ခီ်ထားတဲ့ သ႑ာန္မို်း ပီပီသသ ေပၚေနတယ္။ ဒါေျကာင့္ ေျြမဆိုးျကီးဟာ လူကေလး ေခၚထုတ္ တဲ့ အတိုင္း အမိန့္ကိုနာခံျပီး ထြက္လာရတယ္။ လူကေလး ပါးစပ္ကို ျကည့္ျပီး ဦးေခါင္းလိွု်သြားရတယ္။ သေဘာေပါက္ ကဲ့လားလူကေလး''
ဘသာေပၚသည္ တန္ဖိုးမထား၊ ဂရုမစိုက္ဘဲ ေနခဲ့သည့္ ေမြးရာပါ အမွတ္ေတြ၏ တန္ခိုးသတၲိကို မေမွ်ာ္လင့္ ဘဲ သိလိုက္ရေသာအခါ အံ့အားသင့္ျခင္း၊ ဝမ္းသာျခင္း၊ ျကည္နူးနွစ္သိမ့္ျခင္းျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို ေက်းဇူးတင္စြာ လက္အုပ္ခီ်ျပီး ျပန္လည္ေလွ်ာက္တင္လိုက္ သည္။
''ဒါျဖင့္ တပည့္ေတာ္ေျကာင့္ ေသဆံုးသြားတဲ့ ေျြမျကီးဟာ နဂါးျကီးလား ဘုရား''
''နဂါးအစစ္ေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး လူကေလး၊ နဂါးအမို်းမွာပါတဲ့ ေျြမပဲ။ နဂါးအစစ္ကလဲြရင္ အဆိပ္ အျပင္းဆံုး ေျြမေပါ့။ ေျြမထဲမွာ ငန္းေျြမ ဆိုတာ အမို်းအစား ေျခာက္မို်းရိ်တယ္။ ဒီေျခာက္မို်းထဲက ငန္းေတာ္ျကား၊ ငန္းဝါျကား၊ ငန္းသံကြင္းဆက္၊ ငန္းေစာင္း၊ ငန္းပုပ္ဆိုတဲ့ ငါန္းငါးမို်းက ကိုက္လိုက္ရင္ အခိ်န္မီ ေဆးကု နိုင္ရင္ အသက္မေသဘူး။ သူတို့ ဥကို စားလိုက္ရင္လည္း အသက္မေသနိုင္ဘူး။ ေသြးေလးရံု ထိုင္းထိုင္း မိႈင္းမိႈင္းျဖစ္ရံု၊ မ်က္လံုး ေဝရံုပဲ။ အခု လူကေလး ေတြ့လာချ့တဲ့ ငန္းက ငန္းျပာသာဒ္မို်း၊ ကိုက္လိုက္ရင္ ေဆးမမီ ေတာ့ဘူး။ ကိုက္လိုက္တာနဲ့ တစ္ျပိုင္နက္ အကိုက္ခံရတဲ့လူဟာ မရုန္းကန္ မလႈပ္ရွားနိုင္။ အသံ မထြက္နိုင္ေတာ့ ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ျငိမ္သြားတာပဲ လူကေလး''
ဘုန္းေတာ္ျကီး မိန့္ျကားသည္ကို နားေထာင္ေနေသာ ဘသာေပၚေတာထဲကို အတူတကြသြားျကျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္လူ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့သည္ကို မည္သူမွ်မသိဘဲ ျဖစ္ရသည့္ အေျကာင္းရင္း သည္ ယခုဘုန္းေတာ္ျကီးမိန့္ျကားသလို ငန္းျပာသာဒ္ျကီးက ကိုက္လိုက္သည္နွင့္ ခ်က္ခ်င္း ျငိမ္က် သြားသည့္ အတြက္ မည္သူမွ် မသိလိုက္ဘဲ ျဖစ္ရေျကာင္းသေဘာေပါက္လာသည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီး က ဆက္လက္မိန့္ျကားသည္။
''ေျြမထဲမွာ ငန္းေျြမမို်းဟာ ေျကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲ လူကေလး။ သူတို့က အျမီးကိုေထာက္ျပီး မတ္မတ္ျကီး ရပ္ေနနိုင္တယ္ေလ။ သူတို့အစာကို ရွာရာမွာ အျမီးကိုေထာက္ မတ္မတ္ျကီးရပ္ျပီး စားရမယ့္အစာကိုျကည့္တယ္။ ေတြ့လိုက္ရင္ လိုက္တန္ရင္ လိုက္တယ္။ လိုက္ဖို့မလိုရင္ အျမီးေထာက္ျပီး မတ္မတ္ရပ္ေနရာက ေအးေအးေလးေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ငန္းျပာသာဒ္လို မည္းေမွာင္ေနတဲ့ ေျြမမို်းက အျမီးေထာက္ျပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလး မတ္မတ္ရပ္ေနတာကို ျမင္ရရင္ သူတို့ကလည္း ပါးပ်ဥ္းမျဖန့္ဘဲထားရင္ အမွတ္မဲ့ ျမင္ရတဲ့လူေတြက မီးေလာင္တိုင္ငုတ္ျကီးလို ထင္ရတာေပါ့။ အဲ ... မီးေလာင္တိုင္ငုတ္ထင္ျပီး ဂရုမစိုက္ ဘဲ အနားက ပြတ္ကာသီကာ ျဖတ္သြားတဲ့လူေတာ့ သူတို့အစာ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲကြယ္''
ဘုန္းေတာ္ျကီး မိန့္ျကားခ်က္မ်ားသည္ ရြာပ်က္ေအာင္ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ခံစားခ်က္ေတြကို မ်က္ျမင္မိန့္ျကားေနဘိသို့ ရွင္းလင္းျပတ္သားလွသည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ဆက္လက္မိန့္ျကားျပန္သည္။
''သူတို့အမို်း ဓေလ့အတိုင္း သူတို့ဥေတြကို ယူမိတဲ့လူကိုလည္း လိုက္ရန္မူတတ္တယ္။ ေရျခားေျမျခား ခရီးေဝးသြားရင္ေတာ့ လိုက္နိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ အနီးအနားကိုသာ လိုက္ရန္မူနိုင္မယ္လို့ ထင္တာပဲ။ ငန္းျပာသာဒ္က သူကိုက္တာခံရမွ ေသတာမဟုတ္ဘူး။ သူ့ဥကို စားရင္လည္း ေသတာပဲ လူကေလးရဲ့''
ဘုန္းေတာ္ျကီးစကားကို ဘသာေပၚက ေစာဒက တက္လိုက္သည္။
''ဥက အေကာင္မွ မျဖစ္ေသးတာ။ ဘယ္လို ေသနိုင္မွာလဲဘုရား''
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ရွင္းျပသည္။
''လူကေလးတို့က ေတာေတာင္ထဲမွာသာ ေနေတာ့ ပင္လယ္သတၲဝါအေျကာင္းကို ကြ်မ္းဟန္မတူဘူး။ ပင္လယ္ေရျပင္မွာ ငါးပူတင္း ဆိုတဲ့ ငါးတစ္မို်းရိွတယ္ လူကေလး၊ သူ့အသားကေတာ့ စားလို့ ေကာင္းတယ္ လို့ ျကားဖူးတာပဲ။ သူ့သည္းေျခက အင္မတန္ အဆိပ္ျပင္းလို့ စားမိတဲ့လူ ေသေစနိုင္တယ္။ အေကာင ္ျဖစ္ေနျပီးျဖစ္တဲ့ ငါးပူတင္းတစ္ေကာင္ရဲ့ သည္းေျခကို စားမိမွ ေသတာမဟုတ္ဘူး။ ငါးပူတင္းဥကို စားမိရင္ လည္း ေသေစနိုင္တာပဲ။
ဘာေျကာင့္လဲဆိုေတာ့ အေကာင္ျဖစ္ေတာ့မယ့္ ဥထဲမွာ သတၲဝါတစ္ေကာင္ရဲ့ အဂၤါက စံုစံုလင္လင္ ပါရမွာကိုး။ ဒီေတာ့ သတၲဝါတစ္ေကာင္ရဲ့ အဂၤါအစံုဆိုရင္ သည္းေျခလည္း ပါရတာေပါ့။ ေသးငယ္တဲ့ ဥကေလး ေတြထဲမွာ အဂၤါစံုေအာင္ သည္းေျခက ဥတိုင္းပါေနေတာ့ ငါးပူတင္းဥကို စားမိရင္ ေသတာပဲ။ သေဘာေပါက္ကဲ့ လားလူကေလး''
ဘသာေပၚ သေဘာေပါက္သြားသည္။
ငန္းျပာသာဒ္ထဲမွာ အေကာင္ျဖစ္ရန္ ရင့္ေနျပီျဖစ္သည့္ ဥထဲတြင္ ငန္းျပာသာဒ္တည္းဟူေသာ သတၲဝါဆိုး၏ အဂၤါတစ္ပါးျဖစ္သည့္ အဆိပ္သည္ ဝင္ေနေပလိမ့္မည္။ ထို့ေျကာင့္ ညီေလးနွင့္ ညီမေလးတို့ မိသားစုမ်ားသည္ ငန္းဥေတြကို စားမိျကမည္။ ငန္းျကီး လိုက္လာ ေသာအခါ အေျပးေကာင္းသည့္အတြက္ အကိုက္မခံ ရလင့္ကစား၊ စားထားသည့္ ဥေတြက အဆိပ္တက္ျပီး၊ ဘသာေပၚတို့ ရြာအေရာက္ တြင္ ဘာျဖစ္ လာသည္ကိုမွ် မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ ေသဆံုးကုန္ျကျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
''ေတာ္ေတာ္ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ အေကာင္မို်းပဲ၊ ေျကာက္ဖို့ ေကာင္းလိုက္တာ ''
ဘသာေပၚက ေျပာလိုက္သည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ဆက္လက္ မိန့္ျကားသည္။
''သူ့ စက္အတန့္ေတြထဲမွာ အေလာင္းစင္ပံု၊ ေလးတိုင္စင္သ႑ာန္ေတြ ပါတယ္ဆိုကတည္းက ဒီေျြမမို်း ကိုက္ရင္ ေဆးမမီေတာ့ဘူး ဆိုတာျပတဲ့ လကၡဏာပဲ လူကေလး''
ဘသာေပၚ က သူတို့ရြာကို ေရာက္လာျပီး၊ အျဖစ္ဆိုးျဖင့္ ေသဆံုးကုန္ျကေသာ ညီေလးနွင့္ ညီမေလး မိသားစု ေတြအျဖစ္ကို ဘုန္းေတာ္ျကီးအား ျပန္လည္ေလွ်ာက္တင္ျပီး ...
''ဒီအတိုင္းဆိုရင္ အခု တပည့္ေတာ္ေတြ့ခဲ့တဲ့ အေကာင္ျကီးဟာ အဖိုလား၊ အမလား မသိဘူး။ တစ္ေကာင္ က်န္ေနဦးမယ္၊ အဲဒီက်န္တဲ့ တစ္ေကာင္ကမွ ပိုဆိုးမွာ ဘုရား။ ဘာေျကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ့အေဖာ္က အခုလို ျဖစ္သြား တာကိုး'' ဘုန္းေတာ္ျကီးက ဦးေခါင္းခါလိုက္သည္။
''မက်န္ေတာ့ဘူး လူကေလး၊ အခု လူကေလးနဲ့ ေတြ့တာက ေျြမအမကြယ့္၊ အဖိုက ေသသြားျပီ''
''အရွင္ဘုရားက ဘယ္လို သိပါသလဲ ဘုရား''
''ေအး ... ငါအရင္ေနတာက ဒီေနရာမွာ မဟုတ္ဘူးကြယ့္၊ ေဟာဒီက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ေတာင္ထြတ္ ျမင့္ျမင့္ျကီး ကို ေတြ့လား''
ဘုန္းေတာ္ျကီး က မိန့္ျကားရင္း လက္ျဖင့္ ညႊန္ျပလိုက္သည္။
ဘသာေပၚက ဘုန္းေတာ္ျကီးျပရာကို ေမွ်ာ္ျကည့္လိုက္သည္။
''ျမင္ပါတယ္ ဘုရား''
''အဲဒီ ေတာင္ထြတ္မွာ ငါ တရားထိုင္ေနခဲ့တယ္၊ ဒီေတာ ဒီေတာင္မွာ ဒီေျြမမို်းက တျဖည္းျဖည္း တိမ္ေကာလာလို့ အဖိုအမ နွစ္ေကာင္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ သူတို့နွစ္ေကာင္က ငါတရားထိုင္တဲ့ ေတာင္ျကီး ထိပ္နား က လိုဏ္ဂူထဲမွာ ေနျကတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္နွစ္ေလာက္ကေပါ့''
ဘုန္းေတာ္ျကီး စကားမဆံုးမီ ...
''အရွင္ဘုရျား မေျကာက္ဘူးလား''
ဟု ဘသာေပၚက ျဖတ္ေမးလိုက္သည္။
''မေျကာက္ပါဘူး လူကေလးရယ္။ သူတို့ကို ငါ ဘယ္လိုမွ ရန္မမူဘဲ ေမတၲာပို့ေပးတယ္၊ ေနာက္ျပီး ျမတ္စြာဘုရား ေဟာျကားေတာ္ မူခဲ့တဲ့ ခနၶသုတ္ ပရိတ္ေတာ္ကို အျမဲရြတ္ဖတ္စီးျဖန္းျပီး ဝိရူပကၡေျြမမို်း၊ ဧရာပထ ေျြမမို်း၊ ဆဗ်ာပုတၲေ.မမို်း၊ ကဏွာေဂါတမ ေျြမမို်း၊ အဲဒီ ေျြမမို်းေလးပါးကို အျမဲေမတၲာပို့ေနတာက တစ္ေျကာင္း၊ စင္ျကယ္တဲ့ သီလသမာဓိေျကာင့္လည္း ပါတယ္ထင္ရဲ့၊ ဒီေျြမျကီးနွစ္ ေကာင္က ငါ့ကို ဘယ္လို မွ ရန္မမူခဲ့ဘူးေလ၊ ဒီလိုနဲ့ ေနလာခဲ့ျကတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္နွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေတာ့ ...''
ဘုန္းေတာ္ျကီးသည္ သူ့ မ်က္ျမင္အျဖစ္ကို ျပန္ေျပာျပေနသည္မွာ ဘသာေပၚပင္ မ်က္လံုးထဲမွာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လာမိသည္။
ထိုေန့သည္ ေျြမအဖိုအမ နွစ္ေကာင္တို့ အစာရွာရန္ လိုဏ္ေခါင္းထဲက ထြက္လာခဲ့ျကသည္။ လိုဏ္ေခါင္း ထဲက အျပင္သို့ လြတ္လြတ္ ကြ်တ္ကြ်တ္ ေရာက္လာသည္နွင့္ တစ္ျပိုင္နက္ ေတာင္ထိပ္ေပၚရိွ သစ္ပင္ျကီး တစ္ပင္ထက္ က ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ေလျပင္းက်သလို အသံေတြ ျကားရသည္။ စျကၤံျြကေနေသာ ဘုန္းေတာ္ျကီး သည္ အသံထြက္ေပၚလာရာ သစ္ပင္ဆီသို့ ျကည့္လိုက္ေသာအခါ ေအာက္ခ်င္း ငွက္ျကီးေတြထက္ပင္ ျကီးမားေသာ ငွက္ျကီးတစ္အုပ္သည္ အရိွန္အဟုန္ျပင္းစြာျဖင့္ ေျြမျကီးနွစ္ေကာင္ရိွရာသို့ ထိုးဆင္းသြားျကသည္။ ငွက္အုပ္ျကီး ထိုးဆင္းလာသည္တြင္ ေနာက္ကလိုက္လာေသာ ေျြမျကီးက လိုဏ္ေခါင္းထဲ သို့ လ်င္ျမန္စြာျပန္ဝင္ေျပးသြားသည့္အတြက္ ငွက္အုပ္ျကီးရန္က လြတ္သြားသည္။
ေရွ့က သြားေနေသာ ေျြမျကီးသည္ လိုဏ္ေခါင္းနွင့္ အတန္ငယ္ လွမ္းေနျပီျဖစ္ေသာေျကာင့္ လိုဏ္ေခါင္း ရိွရာသို့ အခိ်န္မီ မေရာက္နိုင္ ေတာ့ေခ်။ ထို့ေျကာင့္ အျမီးကိုေထာက္ကာ မတ္မတ္ျကီး ရပ္လိုက္သည္။ ျကီးမား ၍ ေျကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ပါးပ်ဥ္းျကီးကို ျဖန့္ကာ နွာေခါင္းေလကို တရွူးရွူးမႈတ္ျပီး၊ တတ္နိုင္ သမွ် ခုခံရန္ ဟန္ျပင္ထားသည္။
ေျြမျကီး ဟန္မူရာသည္ ျမင္ရသူအဖို့ပင္ ေျကာက္စရာေကာင္းလွသည္။ သို့ေသာ္ ငွက္ျကီးေတြက မေျကာက္ဘဲ၊ အရပ္ျမင့္ေသာ လူတစ္ေယာက္ လက္တစ္ေဖာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ အျမင့္မွ် မတ္မတ္ရဂပ္ကာ ခုခံရန္ ဟန္ျပင္ မာန္ဖီေနေသာ ေျြမျကီးကို ထိုးသုတ္ရန္ အကြက္ေကာင္းကို ေခ်ာင္းေနသည့္ အလား၊ ေျြမျကီး ဦးေခါင္းအထက္ လြတ္သည္ဆိုရံုမွ် အျမင့္တြင္ လွည့္ပတ္ ပံ်ဝဲေနျကသည္။
ေျြမျကီး ကား အရူးမီးဝိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ရန္သူေတြက သူ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ပတ္ခ်ာလွည့္ေနျကသည္ျဖစ္ရာ ေရွ့မွာ ရိွေနေသာ ရန္သူကို ဂရုစိုက္လွ်င္ ေနာက္ကရန္သူက ဝင္ေတာ့မည္၊ ေနာက္က ရန္သူကို လွည့္ျကည့္ေနလွ်င္ ေရွ့ရန္သူက တိုက္ခိုက္ေတာ့မည္။ မတ္မတ္ ေထာင္ေနလ်က္နွင့္ပင္ သူ့ဦးေခါင္း အထက္ မွာ ပတ္ခ်ာလွည့္ေနျကေသာ ငွက္အုပ္ျကီးနည္းတူ ပတ္ခ်ာလွည့္ေနရာမွ ျကာရွည္ခံနိုင္စြမ္း မရိွ ေတာ့ဟန္ျဖင့္ ေျမျပင္ေပၚသို့ ပါးပ်ဥ္းျကီးကို ရုတ္ခနဲခ်ကာ လ်င္ျမန္လွစြာေသာ အဟုန္ျဖင့္ လိုဏ္ဂူရိွရာသို့ ေလ်ာတိုက္ ေျပးသြားေတာ့သည္။
သို့ေသာ္ ငွက္အုပ္ျကီးကား ေျမျပင္ေပးမွာ ေလွ်ာတိုက္ေျပးသြားေနေသာ ေျြမျကီးထက္ပင္ လ်င္ျမန္ျကသည္။
တစ္ေကာင္ေသာ ငွက္ျကီးက ေျြမျကီး၏ ဦးေခါင္းတည့္တည့္သို့ စိုက္ဆင္းျပီး ရဲရဲနီဝါ ရွည္လ်ားခြ်န္ထက္ေသာ နႈတ္သီးျဖင့္ ေပါက္၍ အံ့ျသစရာ ေကာင္းေအာင္ပင္ လ်င္ျမန္စြာ ေကာင္းကင္သို့ ျပန္တက္သြားသည္။ ငွက္ျကီး၏ လ်င္ျမန္မႈသည္ လွ်ပ္ျပက္သည္ထက္ပင္ ျမန္ေပလိမ့္မည္ဟု ဘုန္းေတာ္ျကီးက ထင္လိုက္မိသည္။
ေျြမျကီးသည္ သူ့ဦးေခါင္းကို နႈတ္သီးျဖင့္ ေပါက္လိုက္ေသာ ငွက္ျကီးကို မည္သို့မွ် ျပန္လည္ခုခံရန္ အခိ်န္မရလိုက္ေတာ့ေခ်။ နႈတ္သီးျဖင့္အေပါက္ခံလိုက္ရေသာေနရာမွ ေသြးေတြ ရဲလာသည္။ ေျပးသြား ေနေသာ ေျြမျကီး၏ လ်င္ျမန္မႈအရိွန္သည္ ေလ်ာ့သြားသည္။ ထိုအခိုက္ ငွက္ျကီးတစ္ေကာင္က ဆင္းလာျပီး နႈတ္သီးျဖင့္ ေပါက္လိုက္ျပန္သည္။
ျပင္းထန္ေသာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေျကာင့္ ပါးပ်ဥ္းမေထာင္နိုင္ေတာ့ေသာ ေျြမျကီးသည္ သူ့ဦးေခါင္းကို နႈတ္သီးျဖင့္ ေပါက္ေနျကေသာ ငွက္ျကီးေတြကို အျမီးျဖင့္ရိုက္သလို လုပ္ေနေသာ္လည္း တစ္ေကာင္ကိုမွ် မထိေခ်။ ငွက္ျကီးေတြ ဝိုင္းအံုနႈတ္သီးျဖင့္ေပါက္ျခင္းခံရေသာ ေျြမျကီး၏ ဦးေခါင္းသည္သာ ေျကမြလာသည္။
ေျြမျကီးသည္ ထြန့္ထြန့္လူးေနေတာ့သည္။ ဦးေခါင္းပိုင္းကား လံုးဝ မထူနိုင္ေတာ့ေခ်။ ခါးလယ္နွင့္ အျမီးပိုင္း သည္သာ ေျဗာင္းဆန္ေနသည္။ ငွက္ျကီးေတြကား အနားမေပးဘဲ အဆင္သင့္သည္ အေကာင္က တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ ထိုးဆင္းကာ နႈတ္သီး ျဖင့္ ေပါက္ေနျကသည္။
သို့ျဖင့္ပင္ ေျြမျကီး၏ လည္ပင္းသည္ ဖြာရရာ စုတ္ျပတ္ကာ ကိုယ္လံုးျကီးနွင့္ တျခားစီျဖစ္၍ ျပတ္သြား ေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ ငွက္အုပ္ ျကီးသည္ ေျြမျကီးကိုယ္ကို နႈတ္သီးျဖင့္ ေပါက္ကာ စားေသာက္ ျကေလသည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီးက မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ့ ေျပာျပေနသည္ကို နားေထာင္ေနေသာ ဘသာေပၚ၏ မ်က္လံုးထဲမွာ ဤအတိုင္း ျမင္ေနမိသည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီး ဆက္လက္ မိန့္ျကားလိုက္၏။
ဓငါလည္းဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး လူကေလး၊ သူတို႔အနားကိုမသြား၀ံ့ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ အေ၀းကပဲ ၾကည့္ေနလိုက္ရတယ္၊ စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ခုက ေႁမြႀကီးကို ငွက္အုပ္ႀကီးက ထိုးဆိတ္ စားေသာက္ေနၾကခိုက္မွာ လိုဏ္ေခါင္းထဲကို ၀င္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ေႁမြႀကီးက လိုဏ္ေခါင္းအ၀မွာ ေခါင္းျပဴ႐ံုေလး ျပဴၾကည့္ေနရွာတယ္၊ သူ႔အေဖာ္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္မ ေကာင္းျဖစ္လိုက္မလဲ၊ လူလို ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုဖို႔ မတတ္လို႔သာေပါ့ လူကေလး"
ဘုန္းေတာ္ႀကီး စကားေၾကာင့္ ဘသာေပၚပင္ စိတ္မေကာင္းမိေပ။ သို႔ေသာ္ ...
" တျခား သတၱ၀ါေတြနဲ႔ လူေတြကို ဒီေႁမြႀကီးေတြ ကိုက္ခဲ၀ါးမိဳ်စားေသာက္ၾကစဥ္ကလည္း သူတို႔အစားခံရတဲ့ သတၱ၀ါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီလိုပဲ ခံစားၾကရေပလိမ့္မယ္ "
ဟု ဘသာေပၚ က စာနာေသာ အေတြးကို ေတြးေနမိသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီး က ဆက္ မိန္႔ၾကားလိုက္ျပန္သည္။
" ဒီလို ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး ငန္းေႁမြမိဳ်းေတြကေတာ့ တစ္ေကာင္ပဲ က်န္ေတာ့တာ၊ အခုေတာ့ လူကေလးနဲ႔ေတြ႕လို႔ မိဳ်းျပဳတ္ၿပီေပါ့ကြယ္။ တျခားငန္းမိဳ်းနဲ႔ ေႁမြမိဳ်းေတြကေတာ့ ေဆးကု ခံပါတယ္၊ လူေလး မွာ လည္း ေမြးရျာပါ ေႁမြႏိုင္စက္အမွတ္ေတြက ပါေနေတာ့ ငါ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ"
"မိန္႔ေတာ္မူပါ ဘုရား "
ဘသာေပၚက ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။
" လူကေလးမွာ ေမြးရာပါ စက္အမွတ္ေတြကို အခ်ည္းႏီွးမျဖစ္ပါေစနဲ႔၊ ေႁမြဆိုးကိုက္ခံရတဲ့ ေ၀ဒနာသည္ ေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေမတၱာေစတနာထားၿပီး ကယ္တင္ပါ။ ေႁမြမိဳ်းထဲမွာ တန္ခိုးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ နဂါးမိဳ်း ႏွစ္မိဳ်း ႐ိွတယ္ကြယ့္။ ကုန္းေနနဂါးနဲ႔ ေရေနနဂါးေနာ္။ ေရေနနဂါးကေတာ့ လူသားေတြအဖို႕ ေတြ႕ဖို႔လမ္း လံုး၀မ႐ိွဘူး။ ကုန္းေနနဂါးကေတာ့ ေျမေပၚေနတာေၾကာင့္ အင္မတန္ ႀကံဳႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ နဂါး အေပါက္ခံရရင္လည္း ေဆးမမီဘူး၊ သို႔ေသာ္ လူကေလးအေနနဲ႔ သက္သတ္လြတ္ ကိုစားၿပီး စင္ၾကယ္တဲ့ အက်င့္သိကၡာ ကိုေစာင့္ထိန္းမယ္ဆိုရင္ ေဆးမမီေအာင္ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ နဂါး ကိုက္ခံရတဲ့ ေ၀ဒနာသည္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ ..
ဘသာေပၚ သည္ သူ႔လွ်ာမွာပါသည့္ အမွတ္အေၾကာင္းကို ေတြးေနရာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီး မိန္႔ၾကားခ်က္ အတိုင္း လိုက္နာရန္ စိတ္ကို ခိုင္မာစြာ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို လက္အုပ္ခီ်ၿပီး ကတိေပးစကားေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။
" တပည့္ေတာ္သည္ ေငြေၾကးပစၥည္းကိုလည္း အဓိကမထား၊ ယုတ္ညံ့ေသာ အက်င့္ကိုလည္း ႏွလံုးမသြင္းဘဲ စင္ၾကယ္ေသာ ကိုယ္က်င့္တရား၊ မြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ေစတနာျဖင့္ တပည့္ေတာ္ႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ေတြ႕ဆံုသမွ် ေႁမြကိုက္ခံ ေ၀ဒနာသည္ေတြကို ကယ္တင္ပါ့မယ္ ဘုရား "
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ဘသာေပၚစကားေၾကာင့္ ေလးနက္စြာ သာဓုေခၚလိုက္သည္။
" ေအးေအး လူကေလး ေျပာခဲ့တယ္ကြယ္၊ လူကေလး ေမြးစားထားတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မိဘေဆြမိဳ်းေတြ ေသရပံုေလ။ ငန္းျပာသာဒ္ဥေတြကို စားမိလို႔ ေသၾကတာေနာ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီငန္း ဆိုးမိဳ်း ကေတာ့ လံုး၀ မ႐ိွေတာ့ဘူး။ ကဲ ... လူကေလး သြားေပေတာ့။ ေဆာင္႐ြက္စရာ ႐ိွတာေတြကို ေဆာင္႐ြက္ေပေတာ့"
ဘသာေပၚသည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ႐ိွခိုးကန္ေတာ့ကာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
ဘသာေပၚသည္ စိတ္ထဲမွာ သတိျပဳမိလိုက္သည့္ အခ်က္တစ္ခု႐ိွေနသည္။
သူ႔လွ်ာေပၚ မွာ ႐ိွသည့္ ေမြးရာပါ အမွတ္ေတြသည္ သူ႔ကိုေမြးသည့္ မိဘေတြကလဲြၿပီး မည္သူမွ်လည္း မသိၾက။ သူ႔မိဘေတြႏ်င့္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဤအမွတ္ေတြ၏ တန္ဖိုးကို လံုး၀ မသိၾကသည့္အေလ်ာက္ မည္သည့္ အခါ မွ် ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ၾကေခ်။
ယခုမွ ေႁမြဆိုးႀကီးရန္ကို ႏိွမ္နင္းလိုက္သည္ႏွင့္ စကားစပ္ကာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက မိန္႔ၾကားလိုက္သည့္အတြက္ ဘသာေပၚ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သိလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔မိဘေတြႏွင့္တကြ အျခားသူေတြက ျဖစ္ရပ္အမွန္ကိုေျပာ၍ ယံုခ်င္မွ ယံုၾကမည္။ မယံုဘဲ ျပက္ရယ္ျပဳၾကလွ်င္ သူ႔အေနျဖင့္ စိတ္ဆိုးစရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ ျဖစ္လာေပမည္။
မလိုလားသူကဆိုလွ်င္ ၀မ္းတြင္း႐ူးဟုပင္ ေျပာၾကမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ေမြးရာပါ အမွတ္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မည္သည့္ စကားမွ် စ မထြက္ေစဘဲ သိုသိပ္စြာသာ ေနလိုက္ျခင္းက ေကာင္းေပမည္ ဟု ေတြးလိုက္ သည္။
ဘသာေပၚ ႐ြာသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သူတို႔ ေဆြမိဳ်းတစ္သိုက္သာလွ်င္မဟုတ္ အျခား႐ြာက ေျပာင္းေ႐ႊ႕လာၾကသည့္ လူအခိဳ်႕ကိုပါေတြ႕ရသည္။ ဒုကၡေပးေနသည့္ အရာ၀တၱဳႀကီးေၾကာင့္ လာေရာက္ စုေပါင္း ကာ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း တိုင္ပင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
နတ္ကို အယူသီးသူေတြက နတ္ပဲြေပးၿပီး ေတာင္းပန္ရန္ အႀကံေပးၾကသည္။ ဘသာေပၚက သူတို႔ တစ္ေတြေျပာၾကသည့္ စကားကို ဆံုးေအာင္နားေထာင္ေနၿပီးမွ ထိုအရာ၀တၳဳႀကီးသည္ မေကာင္းဆိုး၀ါး မဟုတ္ ဘဲ အဆိပ္ျပင္းသည့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေႁမြဆိုးႀကီးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ ႏိွမ္နင္း သတ္ျဖတ္ ထားခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာစြာ ေျပာျပေသာအခါ အားလံုးသည္ အႀကီးအက်ယ္ အံ့ဩကုန္ၾကေတာ့သည္။
" ဟုတ္ကဲ့လားဟယ္ သာေပၚရယ္၊ ေတာ္ေတာ္လည္း ႂကြားပါဟယ္"
ဟူေသာ စကားကိုပင္ အခိဳ်႕က ေျပာၾကသည္။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ဒူးေလးျဖင့္ပစ္ၿပီး ႏိွမ္နင္းခဲ့ပါသည္ ဆိုျခင္း ကိုပင္ ဤမွ်ေလာက္ ျပက္ရယ္ျပဳေနၾကလွ်င္ သူ႔ေမြးရာပါ အမွတ္ေတြအေၾကာင္းသာ ေျပာ လိုက္လွ်င္ မည္မွ် ေလွာင္ေျပာင္ၾကမည္နည္းဟု ဘသာေပၚ ေတြးလိုက္မိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘသာေပၚက ျငင္းခံုေျပာဆိုေနျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့ၿပီး ေသေနေသာ ေႁမြေသေကာင္ႀကီးကို လက္ေတြ႕လိုက္ၾကည့္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလိုက္သည္။
ထိုအခါ မွ ဘသာေပၚ မိဘေတြအပါအ၀င္ တစ္႐ြာလံုးလိုလို လိုကာ္ကည့္ၾကသည္။ ဘသာေပၚကို မည္သူမွ် ျပက္ရယ္ မျပဳၾကေတာ့။ ကယ္တင္႐ွင္ႀကီးအျဖစ္ အားကိုး ၾကည္ညိဳာကသည္။ ေက်းဇူးတင္ၾကသည္။
သို႔ႏွင့္ပင္ ဘသာေပၚတို႔ ႐ြာကေလးသည္ ေအးခ်မ္းသာယာစြာ ေနၿမဲတိုင္း ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ စား ေသာက္လာခဲ့ၾကသည္။
ဘသာေပၚသည္ သူ႔ကိုယ္ကိုသူ စိတ္ခ်စြာျဖင့္ ေတာေတာင္တစ္ခြင္ လွည့္လည္ကာ အဆိပ္ႏိုင္သည့္ ေဆးျမစ္၊ ေဆးဥ၊ ေဆး႐ြက္စသည္တို႔ကို ႐ွာေဖြစုေဆာင္းကာ ေဆးကုသရန္ အဆင္သင့္ အေနအထား မိဳ်းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္ထားသည္။ ေက်းဇူး႐ွင္ မိဘေတြက ေနရင္း ဇာတိ ႐ြာကေလး ကို သံေယာဇဥ္ႀကီးလြန္း၍ မခြာႏိုင္သလို ဘသာေပၚကိုလည္း အေ၀းရပ္ေဒသသို႔ မသြားရန္ တားျမစ္ထားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေက်းဇူး႐ွင္ မိဘမ်ား တစ္သက္၀ယ္ ဘသာေပၚ ဤ ႐ြာကေလးမွာပင္ ေနရေပဦးမည္။ မိဘေတြ မ႐ိွ ေတာ့သည့္ အခါမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံတြင္ သူ ကတိျပဳလာခဲ့သည့္အတိုင္း သြားႏိုင္သမွ် ေဒသ အရပ္သို႔ သြားကာ ေႁမြကိုက္ခံ ေ၀ဒနာ႐ွင္မ်ားကို ကယ္တင္ရေပမည္။
-----------------------------
ကံအားေလ်ာ္စြာ တစ္ခုေသာ ေတာင္ေစာင္းတစ္ေနရာဝယ္၊ သစ္ကိုင္းသစ္ခက္မ်ားျဖင့္ ေဆာက္ထားသည့္ ေသးငယ္ ေသာ တဲကေလးကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ အားတက္သြားသည္။
''ေဟာ ... ဒီေနရာ ဟုတ္ျပီ၊ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို ငါဖူးခဲ့ရတဲ့ေနရာအမွန္ပဲ ''
ဘသာေပၚ က တီးတိုးေျပာရင္း ထိုေနရာသို့ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ျဖင့္ အေျပးေလး သြားလိုက္သည္။ တဲကေလး ၏ တစ္ဖက္သစ္ပင္ျကီး တစ္ပင္ေအာက္တြင္ တရားထိုင္ေနရာမွ နားကာ ဣရိယာ ပုဒ္ မွ်တေအာင္ စျကၤံျြကေနေသာ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို ေတြ့လိုက္ရေသာအခါ ဘသာေပၚသည္ ဝမ္းေျမာက္စြာျဖင့္ ရိုေသစြာ ထိုင္ကာ ဦးခိုက္ကန္ေတာ့လိုက္သည္။ ဘုန္းေတာ္ျကီး၏ ရုပ္အဆင္းေတာ္ကား ဘသာေပၚ ယခင္ဖူးေတြ့ခဲ့ဖူးသည့္ သ႑ာန္အတိုင္းပင္ တစ္စံုတစ္ရာ ခြ်တ္ယြင္းျခင္းမရိွခဲ့ေခ်။
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ဘသာေပးကို ျကည့္လိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ စကားတစ္ခြန္းမွ် ေမးျမန္းေျပာဆိုျခင္း မျပုဘဲ၊ သစ္ပင္ရင္း ေျမပင္ေျပာင္ ေျပာင္ဝယ္ အဝတ္နြမ္းတစ္ထည္ ခင္းထားသည့္အေပၚမွာ တည္ျငိမ္စြာ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္လိုက္သည္။
ဘသာေပၚက စတင္ကာ မည္သည့္အရာမွန္းမသိရသည့္ ရန္သူေျကာင့္ လူေတြေသေျက ဒုကၡေရာက္ျကေျကာင္း၊ ရြာေတြပ်က္ေျကာင္း၊ ထို့ေျကာင့္ သူက ထိုရန္သူကို လိုက္လံ ရွာေဖြ နိွမ္နင္း နိုင္ခဲ့ေျကာင္း စသည္တို့ကို စံုေစ့စြာ ေလွ်ာက္ထားျပီး ...
''တပည့္ေတာ္ အံ့ျသတာက ဒါေလာက္ ျကီးမားျပီး ေျကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေျြမဆိုးျကီးက တပည့္ေတာ္ကို ရန္မမူဘဲ၊ ကို်းကို်းနံြနံြ နာခံျပီး အေသခံသြားတာကို အံ့ျသတာပါပဲ ဘုရား၊ အဲဒါ ဘာေျကာင့္လဲ ဆိုတာ အရွင္ဘုရား မိန့္ျကားေတာ္မူနိုင္လိမ့္မယ္လို့ တပည့္ ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္''
ဘသာေပၚ က ထိုစကားကို ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေသာအခါ ဘုန္းေတာ္ျကီးသည္ ဘသာေပၚကို ေစ့ေစ့ စိုက္ျကည့္ ေနရာမွ ...
''ေျြမျကီးက သူ့အလိုအေလ်ာက္ ထြက္လာတာလား ''
ဟု ေမးေတာ္မူလိုက္သည္။
ထိုအခါ ဘသာေပၚက ေျြမျကီးကို သူမည္သို့ ေခးထုတ္ခဲ့ေျကာင္း ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။ ေနာက္ဆက္တဲြ အျဖစ္ျဖင့္ ...
''ေျြမျကီး ထြက္လာေတာ့ တပည့္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ေျကာက္သြားပါတယ္ ဘုရား။ ေျြမရယ္လို့ မထင္ တဲ့ အတြက္ ေခၚေနခိုက္ ထြက္လာေတာ့ တပည့္ေတာ္ ထိတ္လန့္ျပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသား လွ်ာ အထြက္သား ျကီးနဲ့ ေျကာင္ျကည့္ေနလိုက္မိပါတယ္။ ေျြမျကီးဟာ တပည့္ေတာ္ပါးစပ္ကို တစ္ခ်က္ ေမာ္ျကည့္ျပီး ဦးေခါင္းကို ေျမျပင္ေပၚမွာ ခ်လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ စင္းစင္းျကီး ျငိမ္သြားတာပါပဲ''
''လူကေလး၊ ေျြမျပီးေဆး ထိုးထားဖူးလား ''
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ေမးေတာ္မူသည္။
ေျြမနွင့္ပတ္သက္၍ မည္သည့္ေဆး ေဆာင္အေယာင္မွ် မလုပ္ဘူးေျကာင္း ဘသာေပၚ က ျပန္ ေလွ်ာက္ျကား သည္။ ထိုအခါ ဘုန္းေတာ္ျကီးက
''လူကေလး ပါးစပ္ဟျပီး လွ်ာထုတ္ျပစမ္း၊ ေျြမျကီးကိုျမင္ေတာ့ ပါးစပ္ဟ လွ်ာထြက္ေနတဲ့ အေနအထား အတိုင္းေနာ္''
ဟု မိန့္ျကား သျဖင့္ ဘသာေပၚက သူျဖစ္လာခဲ့သည့္ အေနအထားအတိုင္း ျပုမူျပလိုက္သည္။
''လူကေလး လွ်ာအလယ္က မည္းမည္းေတြက ဘာေတြလဲ ''
ဘုန္းေတာ္ျကီး က ေမးေတာ္မူေသာအခါ ဘသာေပၚက ...
''တပည့္ေတာ္ ေမြးရာပါ အမွတ္ေတြပါဘုရား။ လွ်ာမွာ ေမြးရာပါ အမွတ္ မည္းမည္းေတြကို ေသခ်ာစြာ ျကည့္သည္။ ထိုပေနာက္ မိန့္ျကားေတာ္မူသည္။
''ကိုယ့္အိုး ကိုယ့္အိမ္ေလး နဲ့ ေနထိုင္ျကတဲ့ လူေတြဆိုရင္ လူတိုင္းလိုလို အိမ္ေစာင့္ေဖာ္ရေအာင္ ေခြးေမြး တတ္ ျကတယ္ေနာ္ ''
ဘသာေပၚ ေမးေလွ်ာက္ေသာစကားနွင့္ မဆက္စပ္ေသာစကားကို မိန့္ျကားေသာ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို ဘသာေပၚ က ဖ်တ္ခနဲျကည့္ကာ -
''ဟုတ္ပါတယ္၊ တပည့္ေတာ္တို့လည္း ေမြးထားတာပဲ ဘုရား''
ဟု ျပန္ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ဆက္လက္ မိန့္ျကားလိုက္သည္။
''ေခြးေတြရဲ့ အာေခါင္မွာ မည္းမည္း အမွတ္ေတြ၊ မည္းမည္းအတန့္ေတြ၊ အာေခါင္မွာျဖစ္ေစ၊ လွ်ာမွာျဖစ္ေစ၊ အဲဒီလို အာေခါင္နဲ့ လွ်ာမွာ အမွတ္ေတြပါလာရင္ အာစက္လွ်ာစက္လို့ ေခၚတယ္ လူကေလး၊ အာစက္ လွ်ာစက ္ပါတဲ့ေခြးဟာ ေျြမကိုက္လို့ မေသဘူးဆိုတာေကာ သိလား''
ဘသာေပၚသည္ သူ့အေနျဖင့္ မျကားဘူးသည့္အတြက္ မ်ားစြာအံ့ျသေနသည္။ ဘုန္းေတာ္ျကီး မ်က္နွာေတာ္ကို စိုက္ျကည့္ကာ ျငိမ္သက္ စြာနားေထာင္ေနသည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ဆက္လက္မိန့္ျကားေတာ္မူသည္။
''အခု လူကေလး လွ်ာမွာ ေမြးရာပါ ပါတဲ့ အမည္းမွတ္ေတြက အမွတ္မည္ကာ မဟုတ္ဘူး။ လွ်ာက အမွတ္ ကိုေတာ့ လူကေလး အိမ္ျပန္ ေရာက္မွ မွန္ထဲျပန္ျကည့္ လူကေလး၊ ဘာနဲ့တူသလဲဆိုေတာ့ တခို့်ငွက္ေတြ ေျြမကို အစာအျဖစ္ ထိုးသုတ္တာ ျမင္ဖူးလား ''
ဘုန္းေတာ္ျကီး မိန့္ျကားခ်က္ေျကာင့္ ဘသာေပၚသည္ မည္သည့္အခါမွ သူ ဂရုတစိုက္ မရိွခဲ့ေသာ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ မျကည့္ခဲ့ဘူးေသာ၊ သတိပင္ မထားဘဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနခဲ့ေသာ လွ်ာေပၚက ေမြးရာပါ အမည္းမွတ္ေတြကို ေသခ်ာစြာ ျကည့္လိုစိတ္ ေပၚလာသည္။ စိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္းလ်က္နွင့္ပင္ သူေတ ြ့ခဲ့ဖူးသည့္ ပံုသ႑ာန္တစ္ခုကို သတိရလိုက္ကာ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို ေလွ်ာက္ျကားလိုက္သည္။
''တစ္ခါတုန္းက ေတာထဲကို ေရာက္ေနခိုက္ ေအာက္ခ်င္းငွက္ျကီးတစ္ေကာင္ဟာ ေျြမတစ္ေကာင္ကို အစာ အျဖစ္ သုတ္ခီ်သြားတာ ေတြ့ဖူးလိုက္တယ္ ဘုရား။ ေအာက္ခ်င္းငွက္ျကီးရဲ့ ေျခသည္းက ေျြမရဲ့ လည္ကုပ္ကို ကုပ္ထား လိုက္ေတာ့ ေျြမဟာ အျမီးတလြန့္လြန့္နဲ့ ပါသြားတာ ေတြ့လိုက္ဖူးပါတယ္ဘုရား။ အဲဒီပံုမို်းနဲ့ တပည့္ေတာ္ လွ်ာေပၚက အမွတ္က တူေနလို့လားဘုရား''
ဘသာေပၚသည္ လွ်ာေပၚက အမွတ္ကို စိတ္ဝင္စားစြာ ေတြးရင္း ေလွ်ာက္ျကားသည္။
''ေအး ... လူကေလးလွ်ာမွာပါတဲ့ သ႑ာန္က ေအာက္ခ်င္းငွက္သ႑ာန္ေတာင္မဟုတ္ဘူး။ ဂဠုန္ငွက္က နဂါးကို သုတ္ခီ်ထားတဲ့ သ႑ာန္မို်း ပီပီသသ ေပၚေနတယ္။ ဒါေျကာင့္ ေျြမဆိုးျကီးဟာ လူကေလး ေခၚထုတ္ တဲ့ အတိုင္း အမိန့္ကိုနာခံျပီး ထြက္လာရတယ္။ လူကေလး ပါးစပ္ကို ျကည့္ျပီး ဦးေခါင္းလိွု်သြားရတယ္။ သေဘာေပါက္ ကဲ့လားလူကေလး''
ဘသာေပၚသည္ တန္ဖိုးမထား၊ ဂရုမစိုက္ဘဲ ေနခဲ့သည့္ ေမြးရာပါ အမွတ္ေတြ၏ တန္ခိုးသတၲိကို မေမွ်ာ္လင့္ ဘဲ သိလိုက္ရေသာအခါ အံ့အားသင့္ျခင္း၊ ဝမ္းသာျခင္း၊ ျကည္နူးနွစ္သိမ့္ျခင္းျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ျကီးကို ေက်းဇူးတင္စြာ လက္အုပ္ခီ်ျပီး ျပန္လည္ေလွ်ာက္တင္လိုက္ သည္။
''ဒါျဖင့္ တပည့္ေတာ္ေျကာင့္ ေသဆံုးသြားတဲ့ ေျြမျကီးဟာ နဂါးျကီးလား ဘုရား''
''နဂါးအစစ္ေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး လူကေလး၊ နဂါးအမို်းမွာပါတဲ့ ေျြမပဲ။ နဂါးအစစ္ကလဲြရင္ အဆိပ္ အျပင္းဆံုး ေျြမေပါ့။ ေျြမထဲမွာ ငန္းေျြမ ဆိုတာ အမို်းအစား ေျခာက္မို်းရိ်တယ္။ ဒီေျခာက္မို်းထဲက ငန္းေတာ္ျကား၊ ငန္းဝါျကား၊ ငန္းသံကြင္းဆက္၊ ငန္းေစာင္း၊ ငန္းပုပ္ဆိုတဲ့ ငါန္းငါးမို်းက ကိုက္လိုက္ရင္ အခိ်န္မီ ေဆးကု နိုင္ရင္ အသက္မေသဘူး။ သူတို့ ဥကို စားလိုက္ရင္လည္း အသက္မေသနိုင္ဘူး။ ေသြးေလးရံု ထိုင္းထိုင္း မိႈင္းမိႈင္းျဖစ္ရံု၊ မ်က္လံုး ေဝရံုပဲ။ အခု လူကေလး ေတြ့လာချ့တဲ့ ငန္းက ငန္းျပာသာဒ္မို်း၊ ကိုက္လိုက္ရင္ ေဆးမမီ ေတာ့ဘူး။ ကိုက္လိုက္တာနဲ့ တစ္ျပိုင္နက္ အကိုက္ခံရတဲ့လူဟာ မရုန္းကန္ မလႈပ္ရွားနိုင္။ အသံ မထြက္နိုင္ေတာ့ ဘဲ ခ်က္ခ်င္း ျငိမ္သြားတာပဲ လူကေလး''
ဘုန္းေတာ္ျကီး မိန့္ျကားသည္ကို နားေထာင္ေနေသာ ဘသာေပၚေတာထဲကို အတူတကြသြားျကျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္လူ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့သည္ကို မည္သူမွ်မသိဘဲ ျဖစ္ရသည့္ အေျကာင္းရင္း သည္ ယခုဘုန္းေတာ္ျကီးမိန့္ျကားသလို ငန္းျပာသာဒ္ျကီးက ကိုက္လိုက္သည္နွင့္ ခ်က္ခ်င္း ျငိမ္က် သြားသည့္ အတြက္ မည္သူမွ် မသိလိုက္ဘဲ ျဖစ္ရေျကာင္းသေဘာေပါက္လာသည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီး က ဆက္လက္မိန့္ျကားသည္။
''ေျြမထဲမွာ ငန္းေျြမမို်းဟာ ေျကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲ လူကေလး။ သူတို့က အျမီးကိုေထာက္ျပီး မတ္မတ္ျကီး ရပ္ေနနိုင္တယ္ေလ။ သူတို့အစာကို ရွာရာမွာ အျမီးကိုေထာက္ မတ္မတ္ျကီးရပ္ျပီး စားရမယ့္အစာကိုျကည့္တယ္။ ေတြ့လိုက္ရင္ လိုက္တန္ရင္ လိုက္တယ္။ လိုက္ဖို့မလိုရင္ အျမီးေထာက္ျပီး မတ္မတ္ရပ္ေနရာက ေအးေအးေလးေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ငန္းျပာသာဒ္လို မည္းေမွာင္ေနတဲ့ ေျြမမို်းက အျမီးေထာက္ျပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလး မတ္မတ္ရပ္ေနတာကို ျမင္ရရင္ သူတို့ကလည္း ပါးပ်ဥ္းမျဖန့္ဘဲထားရင္ အမွတ္မဲ့ ျမင္ရတဲ့လူေတြက မီးေလာင္တိုင္ငုတ္ျကီးလို ထင္ရတာေပါ့။ အဲ ... မီးေလာင္တိုင္ငုတ္ထင္ျပီး ဂရုမစိုက္ ဘဲ အနားက ပြတ္ကာသီကာ ျဖတ္သြားတဲ့လူေတာ့ သူတို့အစာ ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲကြယ္''
ဘုန္းေတာ္ျကီး မိန့္ျကားခ်က္မ်ားသည္ ရြာပ်က္ေအာင္ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြ ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ ခံစားခ်က္ေတြကို မ်က္ျမင္မိန့္ျကားေနဘိသို့ ရွင္းလင္းျပတ္သားလွသည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ဆက္လက္မိန့္ျကားျပန္သည္။
''သူတို့အမို်း ဓေလ့အတိုင္း သူတို့ဥေတြကို ယူမိတဲ့လူကိုလည္း လိုက္ရန္မူတတ္တယ္။ ေရျခားေျမျခား ခရီးေဝးသြားရင္ေတာ့ လိုက္နိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ အနီးအနားကိုသာ လိုက္ရန္မူနိုင္မယ္လို့ ထင္တာပဲ။ ငန္းျပာသာဒ္က သူကိုက္တာခံရမွ ေသတာမဟုတ္ဘူး။ သူ့ဥကို စားရင္လည္း ေသတာပဲ လူကေလးရဲ့''
ဘုန္းေတာ္ျကီးစကားကို ဘသာေပၚက ေစာဒက တက္လိုက္သည္။
''ဥက အေကာင္မွ မျဖစ္ေသးတာ။ ဘယ္လို ေသနိုင္မွာလဲဘုရား''
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ရွင္းျပသည္။
''လူကေလးတို့က ေတာေတာင္ထဲမွာသာ ေနေတာ့ ပင္လယ္သတၲဝါအေျကာင္းကို ကြ်မ္းဟန္မတူဘူး။ ပင္လယ္ေရျပင္မွာ ငါးပူတင္း ဆိုတဲ့ ငါးတစ္မို်းရိွတယ္ လူကေလး၊ သူ့အသားကေတာ့ စားလို့ ေကာင္းတယ္ လို့ ျကားဖူးတာပဲ။ သူ့သည္းေျခက အင္မတန္ အဆိပ္ျပင္းလို့ စားမိတဲ့လူ ေသေစနိုင္တယ္။ အေကာင ္ျဖစ္ေနျပီးျဖစ္တဲ့ ငါးပူတင္းတစ္ေကာင္ရဲ့ သည္းေျခကို စားမိမွ ေသတာမဟုတ္ဘူး။ ငါးပူတင္းဥကို စားမိရင္ လည္း ေသေစနိုင္တာပဲ။
ဘာေျကာင့္လဲဆိုေတာ့ အေကာင္ျဖစ္ေတာ့မယ့္ ဥထဲမွာ သတၲဝါတစ္ေကာင္ရဲ့ အဂၤါက စံုစံုလင္လင္ ပါရမွာကိုး။ ဒီေတာ့ သတၲဝါတစ္ေကာင္ရဲ့ အဂၤါအစံုဆိုရင္ သည္းေျခလည္း ပါရတာေပါ့။ ေသးငယ္တဲ့ ဥကေလး ေတြထဲမွာ အဂၤါစံုေအာင္ သည္းေျခက ဥတိုင္းပါေနေတာ့ ငါးပူတင္းဥကို စားမိရင္ ေသတာပဲ။ သေဘာေပါက္ကဲ့ လားလူကေလး''
ဘသာေပၚ သေဘာေပါက္သြားသည္။
ငန္းျပာသာဒ္ထဲမွာ အေကာင္ျဖစ္ရန္ ရင့္ေနျပီျဖစ္သည့္ ဥထဲတြင္ ငန္းျပာသာဒ္တည္းဟူေသာ သတၲဝါဆိုး၏ အဂၤါတစ္ပါးျဖစ္သည့္ အဆိပ္သည္ ဝင္ေနေပလိမ့္မည္။ ထို့ေျကာင့္ ညီေလးနွင့္ ညီမေလးတို့ မိသားစုမ်ားသည္ ငန္းဥေတြကို စားမိျကမည္။ ငန္းျကီး လိုက္လာ ေသာအခါ အေျပးေကာင္းသည့္အတြက္ အကိုက္မခံ ရလင့္ကစား၊ စားထားသည့္ ဥေတြက အဆိပ္တက္ျပီး၊ ဘသာေပၚတို့ ရြာအေရာက္ တြင္ ဘာျဖစ္ လာသည္ကိုမွ် မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ ေသဆံုးကုန္ျကျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
''ေတာ္ေတာ္ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ အေကာင္မို်းပဲ၊ ေျကာက္ဖို့ ေကာင္းလိုက္တာ ''
ဘသာေပၚက ေျပာလိုက္သည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီးက ဆက္လက္ မိန့္ျကားသည္။
''သူ့ စက္အတန့္ေတြထဲမွာ အေလာင္းစင္ပံု၊ ေလးတိုင္စင္သ႑ာန္ေတြ ပါတယ္ဆိုကတည္းက ဒီေျြမမို်း ကိုက္ရင္ ေဆးမမီေတာ့ဘူး ဆိုတာျပတဲ့ လကၡဏာပဲ လူကေလး''
ဘသာေပၚ က သူတို့ရြာကို ေရာက္လာျပီး၊ အျဖစ္ဆိုးျဖင့္ ေသဆံုးကုန္ျကေသာ ညီေလးနွင့္ ညီမေလး မိသားစု ေတြအျဖစ္ကို ဘုန္းေတာ္ျကီးအား ျပန္လည္ေလွ်ာက္တင္ျပီး ...
''ဒီအတိုင္းဆိုရင္ အခု တပည့္ေတာ္ေတြ့ခဲ့တဲ့ အေကာင္ျကီးဟာ အဖိုလား၊ အမလား မသိဘူး။ တစ္ေကာင္ က်န္ေနဦးမယ္၊ အဲဒီက်န္တဲ့ တစ္ေကာင္ကမွ ပိုဆိုးမွာ ဘုရား။ ဘာေျကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ့အေဖာ္က အခုလို ျဖစ္သြား တာကိုး'' ဘုန္းေတာ္ျကီးက ဦးေခါင္းခါလိုက္သည္။
''မက်န္ေတာ့ဘူး လူကေလး၊ အခု လူကေလးနဲ့ ေတြ့တာက ေျြမအမကြယ့္၊ အဖိုက ေသသြားျပီ''
''အရွင္ဘုရားက ဘယ္လို သိပါသလဲ ဘုရား''
''ေအး ... ငါအရင္ေနတာက ဒီေနရာမွာ မဟုတ္ဘူးကြယ့္၊ ေဟာဒီက လွမ္းျမင္ရတဲ့ ေတာင္ထြတ္ ျမင့္ျမင့္ျကီး ကို ေတြ့လား''
ဘုန္းေတာ္ျကီး က မိန့္ျကားရင္း လက္ျဖင့္ ညႊန္ျပလိုက္သည္။
ဘသာေပၚက ဘုန္းေတာ္ျကီးျပရာကို ေမွ်ာ္ျကည့္လိုက္သည္။
''ျမင္ပါတယ္ ဘုရား''
''အဲဒီ ေတာင္ထြတ္မွာ ငါ တရားထိုင္ေနခဲ့တယ္၊ ဒီေတာ ဒီေတာင္မွာ ဒီေျြမမို်းက တျဖည္းျဖည္း တိမ္ေကာလာလို့ အဖိုအမ နွစ္ေကာင္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ သူတို့နွစ္ေကာင္က ငါတရားထိုင္တဲ့ ေတာင္ျကီး ထိပ္နား က လိုဏ္ဂူထဲမွာ ေနျကတယ္၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္နွစ္ေလာက္ကေပါ့''
ဘုန္းေတာ္ျကီး စကားမဆံုးမီ ...
''အရွင္ဘုရျား မေျကာက္ဘူးလား''
ဟု ဘသာေပၚက ျဖတ္ေမးလိုက္သည္။
''မေျကာက္ပါဘူး လူကေလးရယ္။ သူတို့ကို ငါ ဘယ္လိုမွ ရန္မမူဘဲ ေမတၲာပို့ေပးတယ္၊ ေနာက္ျပီး ျမတ္စြာဘုရား ေဟာျကားေတာ္ မူခဲ့တဲ့ ခနၶသုတ္ ပရိတ္ေတာ္ကို အျမဲရြတ္ဖတ္စီးျဖန္းျပီး ဝိရူပကၡေျြမမို်း၊ ဧရာပထ ေျြမမို်း၊ ဆဗ်ာပုတၲေ.မမို်း၊ ကဏွာေဂါတမ ေျြမမို်း၊ အဲဒီ ေျြမမို်းေလးပါးကို အျမဲေမတၲာပို့ေနတာက တစ္ေျကာင္း၊ စင္ျကယ္တဲ့ သီလသမာဓိေျကာင့္လည္း ပါတယ္ထင္ရဲ့၊ ဒီေျြမျကီးနွစ္ ေကာင္က ငါ့ကို ဘယ္လို မွ ရန္မမူခဲ့ဘူးေလ၊ ဒီလိုနဲ့ ေနလာခဲ့ျကတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္နွစ္ေက်ာ္ေလာက္ကေတာ့ ...''
ဘုန္းေတာ္ျကီးသည္ သူ့ မ်က္ျမင္အျဖစ္ကို ျပန္ေျပာျပေနသည္မွာ ဘသာေပၚပင္ မ်က္လံုးထဲမွာ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လာမိသည္။
ထိုေန့သည္ ေျြမအဖိုအမ နွစ္ေကာင္တို့ အစာရွာရန္ လိုဏ္ေခါင္းထဲက ထြက္လာခဲ့ျကသည္။ လိုဏ္ေခါင္း ထဲက အျပင္သို့ လြတ္လြတ္ ကြ်တ္ကြ်တ္ ေရာက္လာသည္နွင့္ တစ္ျပိုင္နက္ ေတာင္ထိပ္ေပၚရိွ သစ္ပင္ျကီး တစ္ပင္ထက္ က ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ေလျပင္းက်သလို အသံေတြ ျကားရသည္။ စျကၤံျြကေနေသာ ဘုန္းေတာ္ျကီး သည္ အသံထြက္ေပၚလာရာ သစ္ပင္ဆီသို့ ျကည့္လိုက္ေသာအခါ ေအာက္ခ်င္း ငွက္ျကီးေတြထက္ပင္ ျကီးမားေသာ ငွက္ျကီးတစ္အုပ္သည္ အရိွန္အဟုန္ျပင္းစြာျဖင့္ ေျြမျကီးနွစ္ေကာင္ရိွရာသို့ ထိုးဆင္းသြားျကသည္။ ငွက္အုပ္ျကီး ထိုးဆင္းလာသည္တြင္ ေနာက္ကလိုက္လာေသာ ေျြမျကီးက လိုဏ္ေခါင္းထဲ သို့ လ်င္ျမန္စြာျပန္ဝင္ေျပးသြားသည့္အတြက္ ငွက္အုပ္ျကီးရန္က လြတ္သြားသည္။
ေရွ့က သြားေနေသာ ေျြမျကီးသည္ လိုဏ္ေခါင္းနွင့္ အတန္ငယ္ လွမ္းေနျပီျဖစ္ေသာေျကာင့္ လိုဏ္ေခါင္း ရိွရာသို့ အခိ်န္မီ မေရာက္နိုင္ ေတာ့ေခ်။ ထို့ေျကာင့္ အျမီးကိုေထာက္ကာ မတ္မတ္ျကီး ရပ္လိုက္သည္။ ျကီးမား ၍ ေျကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ပါးပ်ဥ္းျကီးကို ျဖန့္ကာ နွာေခါင္းေလကို တရွူးရွူးမႈတ္ျပီး၊ တတ္နိုင္ သမွ် ခုခံရန္ ဟန္ျပင္ထားသည္။
ေျြမျကီး ဟန္မူရာသည္ ျမင္ရသူအဖို့ပင္ ေျကာက္စရာေကာင္းလွသည္။ သို့ေသာ္ ငွက္ျကီးေတြက မေျကာက္ဘဲ၊ အရပ္ျမင့္ေသာ လူတစ္ေယာက္ လက္တစ္ေဖာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ အျမင့္မွ် မတ္မတ္ရဂပ္ကာ ခုခံရန္ ဟန္ျပင္ မာန္ဖီေနေသာ ေျြမျကီးကို ထိုးသုတ္ရန္ အကြက္ေကာင္းကို ေခ်ာင္းေနသည့္ အလား၊ ေျြမျကီး ဦးေခါင္းအထက္ လြတ္သည္ဆိုရံုမွ် အျမင့္တြင္ လွည့္ပတ္ ပံ်ဝဲေနျကသည္။
ေျြမျကီး ကား အရူးမီးဝိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ရန္သူေတြက သူ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ပတ္ခ်ာလွည့္ေနျကသည္ျဖစ္ရာ ေရွ့မွာ ရိွေနေသာ ရန္သူကို ဂရုစိုက္လွ်င္ ေနာက္ကရန္သူက ဝင္ေတာ့မည္၊ ေနာက္က ရန္သူကို လွည့္ျကည့္ေနလွ်င္ ေရွ့ရန္သူက တိုက္ခိုက္ေတာ့မည္။ မတ္မတ္ ေထာင္ေနလ်က္နွင့္ပင္ သူ့ဦးေခါင္း အထက္ မွာ ပတ္ခ်ာလွည့္ေနျကေသာ ငွက္အုပ္ျကီးနည္းတူ ပတ္ခ်ာလွည့္ေနရာမွ ျကာရွည္ခံနိုင္စြမ္း မရိွ ေတာ့ဟန္ျဖင့္ ေျမျပင္ေပၚသို့ ပါးပ်ဥ္းျကီးကို ရုတ္ခနဲခ်ကာ လ်င္ျမန္လွစြာေသာ အဟုန္ျဖင့္ လိုဏ္ဂူရိွရာသို့ ေလ်ာတိုက္ ေျပးသြားေတာ့သည္။
သို့ေသာ္ ငွက္အုပ္ျကီးကား ေျမျပင္ေပးမွာ ေလွ်ာတိုက္ေျပးသြားေနေသာ ေျြမျကီးထက္ပင္ လ်င္ျမန္ျကသည္။
တစ္ေကာင္ေသာ ငွက္ျကီးက ေျြမျကီး၏ ဦးေခါင္းတည့္တည့္သို့ စိုက္ဆင္းျပီး ရဲရဲနီဝါ ရွည္လ်ားခြ်န္ထက္ေသာ နႈတ္သီးျဖင့္ ေပါက္၍ အံ့ျသစရာ ေကာင္းေအာင္ပင္ လ်င္ျမန္စြာ ေကာင္းကင္သို့ ျပန္တက္သြားသည္။ ငွက္ျကီး၏ လ်င္ျမန္မႈသည္ လွ်ပ္ျပက္သည္ထက္ပင္ ျမန္ေပလိမ့္မည္ဟု ဘုန္းေတာ္ျကီးက ထင္လိုက္မိသည္။
ေျြမျကီးသည္ သူ့ဦးေခါင္းကို နႈတ္သီးျဖင့္ ေပါက္လိုက္ေသာ ငွက္ျကီးကို မည္သို့မွ် ျပန္လည္ခုခံရန္ အခိ်န္မရလိုက္ေတာ့ေခ်။ နႈတ္သီးျဖင့္အေပါက္ခံလိုက္ရေသာေနရာမွ ေသြးေတြ ရဲလာသည္။ ေျပးသြား ေနေသာ ေျြမျကီး၏ လ်င္ျမန္မႈအရိွန္သည္ ေလ်ာ့သြားသည္။ ထိုအခိုက္ ငွက္ျကီးတစ္ေကာင္က ဆင္းလာျပီး နႈတ္သီးျဖင့္ ေပါက္လိုက္ျပန္သည္။
ျပင္းထန္ေသာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေျကာင့္ ပါးပ်ဥ္းမေထာင္နိုင္ေတာ့ေသာ ေျြမျကီးသည္ သူ့ဦးေခါင္းကို နႈတ္သီးျဖင့္ ေပါက္ေနျကေသာ ငွက္ျကီးေတြကို အျမီးျဖင့္ရိုက္သလို လုပ္ေနေသာ္လည္း တစ္ေကာင္ကိုမွ် မထိေခ်။ ငွက္ျကီးေတြ ဝိုင္းအံုနႈတ္သီးျဖင့္ေပါက္ျခင္းခံရေသာ ေျြမျကီး၏ ဦးေခါင္းသည္သာ ေျကမြလာသည္။
ေျြမျကီးသည္ ထြန့္ထြန့္လူးေနေတာ့သည္။ ဦးေခါင္းပိုင္းကား လံုးဝ မထူနိုင္ေတာ့ေခ်။ ခါးလယ္နွင့္ အျမီးပိုင္း သည္သာ ေျဗာင္းဆန္ေနသည္။ ငွက္ျကီးေတြကား အနားမေပးဘဲ အဆင္သင့္သည္ အေကာင္က တစ္ေကာင္ျပီး တစ္ေကာင္ ထိုးဆင္းကာ နႈတ္သီး ျဖင့္ ေပါက္ေနျကသည္။
သို့ျဖင့္ပင္ ေျြမျကီး၏ လည္ပင္းသည္ ဖြာရရာ စုတ္ျပတ္ကာ ကိုယ္လံုးျကီးနွင့္ တျခားစီျဖစ္၍ ျပတ္သြား ေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ ငွက္အုပ္ ျကီးသည္ ေျြမျကီးကိုယ္ကို နႈတ္သီးျဖင့္ ေပါက္ကာ စားေသာက္ ျကေလသည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီးက မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ့ ေျပာျပေနသည္ကို နားေထာင္ေနေသာ ဘသာေပၚ၏ မ်က္လံုးထဲမွာ ဤအတိုင္း ျမင္ေနမိသည္။
ဘုန္းေတာ္ျကီး ဆက္လက္ မိန့္ျကားလိုက္၏။
ဓငါလည္းဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး လူကေလး၊ သူတို႔အနားကိုမသြား၀ံ့ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္ အေ၀းကပဲ ၾကည့္ေနလိုက္ရတယ္၊ စိတ္မေကာင္းစရာတစ္ခုက ေႁမြႀကီးကို ငွက္အုပ္ႀကီးက ထိုးဆိတ္ စားေသာက္ေနၾကခိုက္မွာ လိုဏ္ေခါင္းထဲကို ၀င္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ေႁမြႀကီးက လိုဏ္ေခါင္းအ၀မွာ ေခါင္းျပဴ႐ံုေလး ျပဴၾကည့္ေနရွာတယ္၊ သူ႔အေဖာ္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္မ ေကာင္းျဖစ္လိုက္မလဲ၊ လူလို ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုဖို႔ မတတ္လို႔သာေပါ့ လူကေလး"
ဘုန္းေတာ္ႀကီး စကားေၾကာင့္ ဘသာေပၚပင္ စိတ္မေကာင္းမိေပ။ သို႔ေသာ္ ...
" တျခား သတၱ၀ါေတြနဲ႔ လူေတြကို ဒီေႁမြႀကီးေတြ ကိုက္ခဲ၀ါးမိဳ်စားေသာက္ၾကစဥ္ကလည္း သူတို႔အစားခံရတဲ့ သတၱ၀ါေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီလိုပဲ ခံစားၾကရေပလိမ့္မယ္ "
ဟု ဘသာေပၚ က စာနာေသာ အေတြးကို ေတြးေနမိသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီး က ဆက္ မိန္႔ၾကားလိုက္ျပန္သည္။
" ဒီလို ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး ငန္းေႁမြမိဳ်းေတြကေတာ့ တစ္ေကာင္ပဲ က်န္ေတာ့တာ၊ အခုေတာ့ လူကေလးနဲ႔ေတြ႕လို႔ မိဳ်းျပဳတ္ၿပီေပါ့ကြယ္။ တျခားငန္းမိဳ်းနဲ႔ ေႁမြမိဳ်းေတြကေတာ့ ေဆးကု ခံပါတယ္၊ လူေလး မွာ လည္း ေမြးရျာပါ ေႁမြႏိုင္စက္အမွတ္ေတြက ပါေနေတာ့ ငါ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ"
"မိန္႔ေတာ္မူပါ ဘုရား "
ဘသာေပၚက ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။
" လူကေလးမွာ ေမြးရာပါ စက္အမွတ္ေတြကို အခ်ည္းႏီွးမျဖစ္ပါေစနဲ႔၊ ေႁမြဆိုးကိုက္ခံရတဲ့ ေ၀ဒနာသည္ ေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေမတၱာေစတနာထားၿပီး ကယ္တင္ပါ။ ေႁမြမိဳ်းထဲမွာ တန္ခိုးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ နဂါးမိဳ်း ႏွစ္မိဳ်း ႐ိွတယ္ကြယ့္။ ကုန္းေနနဂါးနဲ႔ ေရေနနဂါးေနာ္။ ေရေနနဂါးကေတာ့ လူသားေတြအဖို႕ ေတြ႕ဖို႔လမ္း လံုး၀မ႐ိွဘူး။ ကုန္းေနနဂါးကေတာ့ ေျမေပၚေနတာေၾကာင့္ အင္မတန္ ႀကံဳႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ေတြ႕ႏိုင္တယ္။ နဂါး အေပါက္ခံရရင္လည္း ေဆးမမီဘူး၊ သို႔ေသာ္ လူကေလးအေနနဲ႔ သက္သတ္လြတ္ ကိုစားၿပီး စင္ၾကယ္တဲ့ အက်င့္သိကၡာ ကိုေစာင့္ထိန္းမယ္ဆိုရင္ ေဆးမမီေအာင္ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ နဂါး ကိုက္ခံရတဲ့ ေ၀ဒနာသည္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ ..
ဘသာေပၚ သည္ သူ႔လွ်ာမွာပါသည့္ အမွတ္အေၾကာင္းကို ေတြးေနရာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီး မိန္႔ၾကားခ်က္ အတိုင္း လိုက္နာရန္ စိတ္ကို ခိုင္မာစြာ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို လက္အုပ္ခီ်ၿပီး ကတိေပးစကားေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။
" တပည့္ေတာ္သည္ ေငြေၾကးပစၥည္းကိုလည္း အဓိကမထား၊ ယုတ္ညံ့ေသာ အက်င့္ကိုလည္း ႏွလံုးမသြင္းဘဲ စင္ၾကယ္ေသာ ကိုယ္က်င့္တရား၊ မြန္ျမတ္ေသာ စိတ္ေစတနာျဖင့္ တပည့္ေတာ္ႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ေတြ႕ဆံုသမွ် ေႁမြကိုက္ခံ ေ၀ဒနာသည္ေတြကို ကယ္တင္ပါ့မယ္ ဘုရား "
ဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ ဘသာေပၚစကားေၾကာင့္ ေလးနက္စြာ သာဓုေခၚလိုက္သည္။
" ေအးေအး လူကေလး ေျပာခဲ့တယ္ကြယ္၊ လူကေလး ေမြးစားထားတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မိဘေဆြမိဳ်းေတြ ေသရပံုေလ။ ငန္းျပာသာဒ္ဥေတြကို စားမိလို႔ ေသၾကတာေနာ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီငန္း ဆိုးမိဳ်း ကေတာ့ လံုး၀ မ႐ိွေတာ့ဘူး။ ကဲ ... လူကေလး သြားေပေတာ့။ ေဆာင္႐ြက္စရာ ႐ိွတာေတြကို ေဆာင္႐ြက္ေပေတာ့"
ဘသာေပၚသည္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ႐ိွခိုးကန္ေတာ့ကာ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
ဘသာေပၚသည္ စိတ္ထဲမွာ သတိျပဳမိလိုက္သည့္ အခ်က္တစ္ခု႐ိွေနသည္။
သူ႔လွ်ာေပၚ မွာ ႐ိွသည့္ ေမြးရာပါ အမွတ္ေတြသည္ သူ႔ကိုေမြးသည့္ မိဘေတြကလဲြၿပီး မည္သူမွ်လည္း မသိၾက။ သူ႔မိဘေတြႏ်င့္ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ဤအမွတ္ေတြ၏ တန္ဖိုးကို လံုး၀ မသိၾကသည့္အေလ်ာက္ မည္သည့္ အခါ မွ် ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ၾကေခ်။
ယခုမွ ေႁမြဆိုးႀကီးရန္ကို ႏိွမ္နင္းလိုက္သည္ႏွင့္ စကားစပ္ကာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက မိန္႔ၾကားလိုက္သည့္အတြက္ ဘသာေပၚ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သိလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔မိဘေတြႏွင့္တကြ အျခားသူေတြက ျဖစ္ရပ္အမွန္ကိုေျပာ၍ ယံုခ်င္မွ ယံုၾကမည္။ မယံုဘဲ ျပက္ရယ္ျပဳၾကလွ်င္ သူ႔အေနျဖင့္ စိတ္ဆိုးစရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ ျဖစ္လာေပမည္။
မလိုလားသူကဆိုလွ်င္ ၀မ္းတြင္း႐ူးဟုပင္ ေျပာၾကမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ေမြးရာပါ အမွတ္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မည္သည့္ စကားမွ် စ မထြက္ေစဘဲ သိုသိပ္စြာသာ ေနလိုက္ျခင္းက ေကာင္းေပမည္ ဟု ေတြးလိုက္ သည္။
ဘသာေပၚ ႐ြာသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သူတို႔ ေဆြမိဳ်းတစ္သိုက္သာလွ်င္မဟုတ္ အျခား႐ြာက ေျပာင္းေ႐ႊ႕လာၾကသည့္ လူအခိဳ်႕ကိုပါေတြ႕ရသည္။ ဒုကၡေပးေနသည့္ အရာ၀တၱဳႀကီးေၾကာင့္ လာေရာက္ စုေပါင္း ကာ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း တိုင္ပင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
နတ္ကို အယူသီးသူေတြက နတ္ပဲြေပးၿပီး ေတာင္းပန္ရန္ အႀကံေပးၾကသည္။ ဘသာေပၚက သူတို႔ တစ္ေတြေျပာၾကသည့္ စကားကို ဆံုးေအာင္နားေထာင္ေနၿပီးမွ ထိုအရာ၀တၳဳႀကီးသည္ မေကာင္းဆိုး၀ါး မဟုတ္ ဘဲ အဆိပ္ျပင္းသည့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေႁမြဆိုးႀကီးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ ႏိွမ္နင္း သတ္ျဖတ္ ထားခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေသခ်ာစြာ ေျပာျပေသာအခါ အားလံုးသည္ အႀကီးအက်ယ္ အံ့ဩကုန္ၾကေတာ့သည္။
" ဟုတ္ကဲ့လားဟယ္ သာေပၚရယ္၊ ေတာ္ေတာ္လည္း ႂကြားပါဟယ္"
ဟူေသာ စကားကိုပင္ အခိဳ်႕က ေျပာၾကသည္။ ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း ဒူးေလးျဖင့္ပစ္ၿပီး ႏိွမ္နင္းခဲ့ပါသည္ ဆိုျခင္း ကိုပင္ ဤမွ်ေလာက္ ျပက္ရယ္ျပဳေနၾကလွ်င္ သူ႔ေမြးရာပါ အမွတ္ေတြအေၾကာင္းသာ ေျပာ လိုက္လွ်င္ မည္မွ် ေလွာင္ေျပာင္ၾကမည္နည္းဟု ဘသာေပၚ ေတြးလိုက္မိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘသာေပၚက ျငင္းခံုေျပာဆိုေနျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့ၿပီး ေသေနေသာ ေႁမြေသေကာင္ႀကီးကို လက္ေတြ႕လိုက္ၾကည့္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလိုက္သည္။
ထိုအခါ မွ ဘသာေပၚ မိဘေတြအပါအ၀င္ တစ္႐ြာလံုးလိုလို လိုကာ္ကည့္ၾကသည္။ ဘသာေပၚကို မည္သူမွ် ျပက္ရယ္ မျပဳၾကေတာ့။ ကယ္တင္႐ွင္ႀကီးအျဖစ္ အားကိုး ၾကည္ညိဳာကသည္။ ေက်းဇူးတင္ၾကသည္။
သို႔ႏွင့္ပင္ ဘသာေပၚတို႔ ႐ြာကေလးသည္ ေအးခ်မ္းသာယာစြာ ေနၿမဲတိုင္း ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ စား ေသာက္လာခဲ့ၾကသည္။
ဘသာေပၚသည္ သူ႔ကိုယ္ကိုသူ စိတ္ခ်စြာျဖင့္ ေတာေတာင္တစ္ခြင္ လွည့္လည္ကာ အဆိပ္ႏိုင္သည့္ ေဆးျမစ္၊ ေဆးဥ၊ ေဆး႐ြက္စသည္တို႔ကို ႐ွာေဖြစုေဆာင္းကာ ေဆးကုသရန္ အဆင္သင့္ အေနအထား မိဳ်းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္႐ြက္ထားသည္။ ေက်းဇူး႐ွင္ မိဘေတြက ေနရင္း ဇာတိ ႐ြာကေလး ကို သံေယာဇဥ္ႀကီးလြန္း၍ မခြာႏိုင္သလို ဘသာေပၚကိုလည္း အေ၀းရပ္ေဒသသို႔ မသြားရန္ တားျမစ္ထားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေက်းဇူး႐ွင္ မိဘမ်ား တစ္သက္၀ယ္ ဘသာေပၚ ဤ ႐ြာကေလးမွာပင္ ေနရေပဦးမည္။ မိဘေတြ မ႐ိွ ေတာ့သည့္ အခါမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးထံတြင္ သူ ကတိျပဳလာခဲ့သည့္အတိုင္း သြားႏိုင္သမွ် ေဒသ အရပ္သို႔ သြားကာ ေႁမြကိုက္ခံ ေ၀ဒနာ႐ွင္မ်ားကို ကယ္တင္ရေပမည္။
-----------------------------
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment