Tuesday, August 31, 2010

ၾကယ္နီ အပိုင္း (၅၀)

ပုထုဇၹေနာ ဥမၼတၱေကာ
(၁)

အထက္အညာေဒသ႐ွိ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕မွ ပဲြ႐ံုတစ္႐ံုအတြင္း ဧည့္ခန္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ ဖဲြ႕စည္း ထားေသာ စားပဲြ႐ွည္တစ္လံုး နံေဘးမွ ကုလားထုိင္တစ္ခုထက္တြင္ ထုိင္ကာ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ကုိ ေသာက္ေနသည္။ ပဲြ႐ံုေ႐ွ႕႐ွိ ေျမကြက္လပ္တြင္မူ ကြမ္း႐ြာေဆးပုိ အလံုးသံုး ဆယ္ခန္႔ သည္ စီရရီျဖင့္ ညီညာစြာ ႐ွိေနၾကသည္။ ပဲြစားႀကးသည္ သူ႕လက္ေအာက္ လုပ္သားမ်ားျဖင့္ ထုိေဆးပုိ မ်ားကုိ ျပဳျပင္ေနသည္။ ပဲြကေတာ္ကမူ အိပ္ခန္းတြင္းမွ ထြက္မလာေသး။

ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ေနေသာ စားပဲြႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ ပဲြစားႀကီး၏ စာေရးစားပဲြ႐ွိသည္။ ပဲြစားႀကီးသည္ စာရင္းကုိင္ မထားဘဲ ထုိစားပဲြတြင္ သူကိုယ္တုိင္ စာရင္းမ်ားကုိ ေရးမွတ္သည္။ ထုိစားပဲြ နံေဘး႐ွိ နံရံတြင္ အကြက္ အသား ေကာင္းလွေသာ ေဆး႐ြက္ႀကီးတစ္႐ြက္ကုိ မွန္ေပါင္သြင္းကာ အျမတ္တႏုိး ဆဲြခ်ိတ္ ထားသည္။ ထုိ ေဆး႐ြက္ႀကီး၏ နံေဘးတြင္ ေရဒီယုိတစ္လံုးကုိ တပ္ဆင္ထားသည္။
အခ်ိန္မွာ နံနက္ခင္းျဖစ္၍ အေရာင္းအ၀ယ္ မဖြင့္ေသးသည့္အတြက္ ပဲြ႐ံုတြင္ ေျခာက္ကပ္ တိတ္ ဆိတ္ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပ်င္းပ်င္း႐ွိလွသျဖင့္ ေဆးပုိမ်ားကုိ စဥ္းစားေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဤၿမိဳ႕ကေလး သုိ႔ ကုန္ေရာင္း ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ၁၀ ရက္ခန္႔ ၾကာ႐ွိၿပီျဖစ္၍၊ ပဲြစားႀကီး၏ အေၾကာင္းကုိ အေတာ္ အတန္ ပင္ စံုစမ္းသိ႐ွိၿပီးေလၿပီ။

သူကား ' ေဆး၀ိဇၹာ' ဟု နာမည္ေက်ာ္ၾကားေနေသာ ပဲြစားႀကီးတစ္ဦးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေဆး၀ိဇၹာဟု ဆိုလုိက္ ၍ ျပဒါး၀ိဇၹာ၊ သံ၀ိဇၹာ၊ အင္း၀ိဇၹာ အစ႐ွိကုန္ေသာ ၀ိဇၹာအေပါင္းႏွင့္ ဆက္စပ္စဥ္းစားယူ လုိက္ လွ်င္ေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္ပင္ လဲြမွားသြားေပမည္။ သူ႔အား ေဆး၀ိဇၹာဟု ဘဲြ႕ထူးေပး ထားၾကျခင္း မွာ သူသည္ ကြမ္းရာေဆး၊ သစ္ေထာင့္ေဆး စေသာ ေဆးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္ ဖက္ကမ္းခပ္ေအာင္ ကၽြမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္ထားေသာေၾကာင့္ဟု ဆုိၾကပါသည္။

ဤအတြက္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း သူက မၾကာခဏ ဂုဏ္ယူ၀င့္၀ါ တတ္ပါသည္။ အကယ္၍ ကုန္သည္ တစ္ဦးသည္ သူက ၀ယ္ယူရန္ တုိက္တြန္းေနေသာ ေဆးပုိကုိ 'မွားမ်ား သြားမလား'ဟူေသာ သံသယျဖင့္ ၀ယ္ယူရန္ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနလွ်င္ သူက ' အုိ ... က်ဳပ္ ေျပာတဲ့အတုိင္း ၀ယ္သာ ၀ယ္လုိက္စမ္းပါဗ်၊ ဒီလုိ ေဆးအစ မ်ိဳးနဲ႔ ဒီေစ်းမ်ိဳးဆုိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မမွား ႏုိင္ပါဘူးဗ်။ က်ဳပ္ေျပာရင္ ယံုပါ၊ က်ဳပ္က ေဆးနဲ႔ ပတ္သက္ လာရင္ အရည္က်ိဳေသာက္လာတဲ့ အေကာင္ပါဗ်' ဟု ေျပာဆုိ တုိက္တြန္းတတ္ပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ကုန္သည္မ်ားအဖုိ႔ ဆုိလွ်င္လည္း သူ၏ ဤသုိ႔ အရည္က်ိဳေသာက္လာသည္အထိ ကၽြမ္းက်င္ ေနမႈေၾကာင့္ပင္ ပုိ၍ မ၀ယ္ယူရဲဘဲ ႐ွိေနတတ္ပါသည္။ အေၾကာင္းမူကား အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္မွသာလွ်င္ ၀ယ္သူ႕ဘက္ကေရာ ေရာင္းသူထံမွပါ ႏွစ္ဖက္ ပဲြခကုိ ရ႐ွိမည္ ျဖစ္၍၊ အေရာင္းအ၀ယ္ ျဖစ္ႏုိင္ရန္အတြက္ သူ တတ္ကၽြမ္းနားလည္ထားေသာ ေဆးႏွင့္ပတ္သက္သမွ် အေထြေထြ ဗဟုသုတကုိ အသံုးျပဳကာ၊ မေကာင္းကုိ အေကာင္းလုပ္ ေျပာရာ၌လည္း ပါရဂူေျမာက္လွေပေသာေၾကာင့္တည္း။

အကယ္၍ ၀ယ္ယူမည့္သူက မ၀ယ္ယူလုိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ၊ တတ္ေယာင္ကား လုပ္လုိ၍ျဖစ္ေစ၊ သူ ၀ယ္ယူရန္ တုိက္တြန္းေသာေဆးကုိ အျပစ္အနာကေလးမ်ား ေဖာ္ျပ ေျပာဆုိမိပါက သူသည္ ျပင္းထန္စြာ ေခ်ပ ေျပာဆုိတတ္ပါသည္။

' ေအာင္မာ ... ခင္ဗ်ားတုိ႔က ခုမွ ေဆးအေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္မယ္ ႀကံတာပါဗ်၊ က်ဳပ္က ငယ္စဥ္ထဲက ေဆးၾကားထဲမွာ ႀကီးလာတဲ့ေကာင္ပါ။ ေဆး ေကာင္းမေကာင္း ေဆးပုိကုိ ၿဖဲခဲြၿပီး ၾကည့္မေနရဘဲ ေဆးပုိနံေဘးက လက္တစ္၀ါး သာသာေလာက္ လွပ္ပစ္ၿပီး ေဆးေခါင္းကုိ ၾကည့္ လုိက္တာနဲ႔ ဒီေဆးရဲ႕ အႀကီးအေသး၊ အညံ့ အေကာင္း အမ်ိဳးအစားနဲ႔ ဘယ္နယ္က ထြက္တဲ့ေဆး ဆုိတာ တပ္အပ္ေျပာျပႏုိင္တဲ့ အေကာင္ဗ်' ဟု တံု႔ျပန္ ေျပာဆုိတတ္ပါသည္။ မွန္သည္၊ သူကား ေဆးႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ 'ႏုိးတူး' ဟု စဲြမွတ္ ထားသူျဖစ္ရာ၊ သူ႔ထက္ တတ္သိသလုိလုိႏွင့္ ဆင္ေျခတက္လာေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားကုိ သူ လံုး၀ လက္မခံႏိုင္ပါ။

ဤသုိ႔ ေဆး၀ိဇၹာ ဟူေသာ ဘဲြ႕ထူးကုိ ခံယူထားေသာ္လည္း သူ႔ပဲြ႐ံုမွာ ေဆးတစ္မ်ိဳးတည္းကုိသာ လက္ခံေရာင္း၀ယ္ျခင္း ျပဳသည္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကုိေတာ့ မသက္ေရာက္ပါ။ ထန္းလ်က္၊ မန္က်ည္း၊ ဆီ စေသာ အညာကုန္မ်ားႏွင့္ ဆန္၊ ဆား၊ ငါးပိ၊ ငါးေျခာိက္ စေသာ ေအာက္ကုန္မ်ားကုိ လည္း လက္ခံေရင္း၀ယ္ ေပးပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဆးကုိသာလွ်င္ အဓိကထား၍ ေရာင္း၀ယ္ျခင္းျပဳ ကာ၊ အျခားကုန္မ်ားကုိ အရံသေဘာျဖင့္ သာမညမွ်သာ ေရာင္း၀ယ္ျခင္းမျပဳပါသည္။

သူကား ဤသုိ႔ ပဲြစားအလုပ္မွ်သာမက ကုန္သည္လည္း လုပ္လုိက္ပါေသးသည္။ သူကား ေတာနယ္မွ ကုိင္းသမားမိတ္ေဆြ ေပါမ်ားသူျဖစ္ရာ၊ ထုိကုိင္းသမားမ်ားထံမွ ေရာင္းခ်ေပးရန္ ပဲြ႐ံုသုိ႔ တင္ပုိ႔ အပ္ႏွံထားေသာ ေဆးပုိမ်ားကုိ ေငြမေခ်ရဘဲ အေႂကြးသေဘာျဖင့္ ေစ်းျဖတ္သိမ္းယူ၍ ရန္ကုန္သုိ႔ တင္ပုိ႔ ေရာင္းခ်တတ္ပါသည္။ ေရာင္း၍ရသမွ် ေငြမ်ားကုိ အျပန္တြင္ ကုန္၀ယ္လာခဲ့ၿပီး သူ႔ပဲြ႐ံု၌ တင္ကာ ေရာင္းခ်ျပန္ပါသည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ဤေငြမ်ားကုိ အသံုးျပဳကာ အတန္ၾကာ ေအာင္ပင္ ရင္းႏွီးေရာင္း၀ယ္ၿပီးမွ ကုိင္းသမားမ်ားသုိ႔ ျပန္လည္ ေပးဆပ္တတ္သည္။ ဤသုိ႔ လူရည္ လည္မႈ ေၾကာင့္လည္း တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ သူ႔၀င္ေငြမွာ မနည္းလွပါ။

ဤသုိ႔ ကုိင္းသမားမ်ားထံမွ ေဆးပုိမ်ားကုိ ရန္ကုန္သုိ႔ တင္ပုိ႔ေရာင္းခ်ရာ၌ သူ တတ္ကၽြမ္းေသာ ၀ိဇၹာ ပညာကုိ အသံုးျပဳနုိင္သည့္အတြက္ သူ႔အျမတ္ေငြမွာ ပုိ၍ ပုိ၍သာ ရလာျပန္ပါသည္။ ကုိင္းသမား လက္ထြက္ ေဆးမ်ားမွာ ေဆးမ်ိဳးေကာင္းဆုိလွ်င္ ေဆးမ်ိဳးေကာင္းသန္႔သန္႔၊ ေဆးလက္ဆုိလွ်င္ ေဆးလတ္ သန္႔သန္႔ျဖင့္ သူ႔အမ်ိဳးအစားႏွင့္သူ၊ သူ႕အ႐ြယ္အစားႏွင့္သူ ႐ုိးသားသန္႔စင္စြာျဖင့္ တစ္ပုိစီ ခဲြျခား ထည့္သုိထားသည္။ ေစ်းမွာလည္း ေဆးကုိလုိက္၍ သူ႔ေစ်းႏွင့္သူ ခဲြျခားေရာင္းခ်လုိက္သည္။ ဒါကုိ သူက ေဆးလတ္ႏွင့္ ေဆးမ်ိဳးညံ့မ်ား ေပ်ာက္ကြက္သြား၍၊ အားလံုး ေဆးႀကီးႏွင့္ ေဆးမ်ိဳးေကာင္း ခ်ည္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာေအာင္ သူ၏ ၀ိဇၹာပညာျဖင့္ ေရာစပ္ ေမႊေႏွာက္ပစ္လုိက္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ အျမတ္ မွာ ပုိလာရျခင္းျဖစ္သည္။

ေရာစပ္ပံုမွာ ပုိလြတ္တစ္လံုးထဲတြင္ ေဆးမ်ိဳးညံ့ တစ္ကုိင္ ထည့္ၿပီးလွ်င္ အေပၚမွ ေဆးမ်ဳိးေကာင္း တစ္ကုိင္ျဖင့္ သုိသိပ္ပိျပားစြာ ဖံုးအုပ္လုိက္သည္။ ေဆးလတ္တစ္ကုိင္ ထည့္လွ်င္လည္း အေပၚမွ ေဆးႀကီး တစ္ကုိင္ ျဖင့္ သုိသိပ္ပိျပားစြာ ဖံုးအုပ္လုိက္ျပန္ပါသည္။ ပုိျပည့္သြားေသာအခါတြင္ ေဆးမ်ိဳး ညံ့ႏွင့္ ေဆးလတ္ မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၍ အားလံုး ေဆးမ်ိဳးေကာင္းႏွင့္ ေဆးႀကီးအျဖစ္သာ အျမင္လွ ေနေတာ့သည္။ လြန္စြာ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ကုန္သည္မဟုတ္လွ်င္ ေရာစပ္ထားမွန္းမသိဘဲ မ်က္စိမ႒ွားကာ ေဆးမ်ိဳးေကာင္း ႏွင့္ ေဆးႀကီးေစ်းေပး၍ ၀ယ္သြားရတတ္သည္။

ဤနည္းအားျဖင့္ သူသည္ ၀ယ္ရာ၌ ေဆးမ်ိဳးညံ့ႏွင့္ ေဆးလက္ကုိ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ ၀ယ္ရေသာ္လည္း၊ ေရာင္းရာတြင္ မူကား အားလံုး ေဆးမ်ိဳးေကာင္းႏွင့္ ေဆးႀကီးအျဖစ္ ေစ်းေကာင္း ေရာင္းလုိက္ ရသည္ျဖစ္ရာ၊ သူ၏ အျမတ္ေငြမွာလည္း အဆမတန္ ပုိလာေတာ့သည္။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ေဆး၀ိဇၹာ အျဖစ္ သူဂုဏ္ယူေနေသာ ပၪၥလက္အတတ္ႏွင့္ ေအာက္လမ္းပညာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္သူေတြ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ အျမတ္ရဖုိ႔သာ အဓိက မဟုတ္လား။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပဲြစားႀကီးမွာ ဤသုိ႔ေသာ ပဲြစားႀကီးမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ ဤသုိ႔ေသာ ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္၊ ဥာဏ္ကလိမ္ခ်ံဳ၊ တစ္နပ္စားဥာဏ္၊ ေပၚေၾကာ့ဥာဏ္မ်ိဳးကုိ ေနရာတကာ၌ လႊာ၍ အသံုး ျပဳတတ္ သည္ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ႔အား မလစ္ေသာ မ်က္စိျဖင့္ အကဲခတ္ ေလ့လာေနရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုိ တစ္ရပ္တစ္နယ္မွ ကုန္ေရာင္း ေရာက္သူမ်ားအဖုိ႔ ၿမိဳ႕ခံပဲြ စားက မေကာင္း၍ ပဲြစား သတ္လွ်င္ ေသတတ္သည္ျဖစ္ရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ႔ကုိ မ်က္ျခည္ျပတ္ မခံဘဲ ေစာင့္ၾကပ္ ေလ့လာ ေနရ ပါသည္။

(၂)

ပဲြကေတာ္သည္ ခရီးေ၀းသြားမည့္ဟန္ျဖင့္ ၿဖီးလိမ္း၀တ္စားကာ ထြက္လာေပၿပီ။ သူ၏ အသက္မွာ သံုးဆယ္ေက်ာ္၍ ေလးဆယ္နားသုိပပင္ ခ်ဥ္းကပ္ေနေပၿပီ။ နဖူးေရႏွင့္ ပါးေရကေလးမ်ားပင္ တြန္႔စ ျပဳေနပါၿပီ။ သူ၏ မ်က္လံုးအစံုမွာလည္း ေတာက္ပ ပူေႏြးေသာ ေရာင္ျခည္မွ်င္မ်ား ယွက္သန္း ကြန္႔ျမဴးျခင္း မ႐ွိဘဲ၊ လူေသ့ မ်က္လံုးလုိ ေအးတိေအးစက္ႏွင့္ ထုိင္းမိႈင္းၿငိမ္၀ပ္သည့္အသြင္ကုိ ေဆာင္ေနသည္။ ဆဲြငင္ျမဴညိဴ႕ေသာ မ်က္လံုးမ်ိဳး မဟုတ္၊ တြန္းကန္ ေမာင္းႏွင္ေသာ မ်က္လံုး။ သည္မ်က္လံုးက သူ၏ အလွသည္ ကုန္ခန္းခဲ့ၿပီျဖစ္၍ သူ႔၌ ေတာက္ပေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားလည္း ေျခက္ခန္း ကုန္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပေနသည္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ပဲြကေတာ္၏ မ်က္လံုးအေရာင္သည္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္သည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတိျပဳ မိသည္။ ေဆြးရိပ္သန္းေနသည့္ မိႈင္းညိဳ႕ရီေ၀ေနေသာ မ်က္လံုးအေရာင္မ်ိဳးသုိ႔ ေျပာင္းလဲ သြားတတ္ျခင္း ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ သူ၏ မ်က္ႏွာမွာလည္း ပူပံုပန္း ဟန္မူရာမ်ိဳးသုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားတတ္သည္။ တစ္ေနရာရာကုိ ေငးစုိက္ကာ ေတြးကြက္တစ္ခုတြင္ နစ္ေမ်ာေနသလုိ ၿငိမ္သက္ေနတတ္သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲြစားႀကီးကုိ စိတ္၀င္စားစြာ ေလ့လာေနသလုိ ပဲြကေတာ္ကုိလည္း မသိ မသာ ေလ့လာေနခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာေနဆဲမွာပင္ တစ္ေန႔ ပဲြစားႀကီး မ႐ွိခုိက္ ပဲြကေတာ္သည္ ငုိႀကီးခ်က္မႏွင့္ သူ၏ ရင္တြင္း၌ ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာကုိ ကၽြန္ေတ့္အား ဖြင့္အန္ ပါေတာ့သည္။ ဤတြင္မွ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိေသာ အေျဖမ်ားလည္း ဘြားခနဲ ေပၚလာပါေတာ့ သည္။
ပဲြစားႀကီး မွာ အေပ်ာ္အပါး အားႀကီးသည္ဟုဆုိ၏။

အထူးသျဖင့္ မိန္းမ လုိက္စားရန္ ၀ါသနာထံုသည္ဟု ဆုိပါသည္။ ေစ်းသူမ်ား၊ ေအာက္အရပ္မွ ကုန္ေရာင္း ေရာက္လာတတ္သည့္ မိန္းမမ်ားထဲတြင္ သူ႔အေပ်ာ္မယားမ်ားမွာ လက္ညိဴးထုိး မလဲြဟုလည္း ဆုိသည္။ ပဲြကေတာ္၏ မိဘဘက္မွ ရ႐ွိေသာ အေမြပစၥည္းႏွင့္ ပဲြ႐ံုမွ အျမတ္ေငြမ်ားမွာလည္း ဤမွာဘက္တြင္သာ သံုးျဖဳန္းပစ္လုိက္သျဖင့္ ႏွစ္ခ်ဳပ္ စာရင္း႐ွင္းလုိက္ေသာအခါတြင္ လက္က်န္ေငြဟူ၍ မ႐ွိေတာ့ဘဲ ေႂကြးပတ္လည္ ၀ုိင္းေနေတာ့ေၾကာင္း၊ ေျပာမရ ဆုိမရ၍ လက္ပုိက္ၿပီး ၾကည့္ေနရေၾကာင္း စံုတကာ့ကုိ ေစ့သြား ပါေတာ့သည္။
ေစ်းသူမူ်ားမွာ သူ႔ပဲြ႐ံုမွ ကုန္စည္မ်ားကုိ ' ေခါက္ျပန္ေခ် ' သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ အေႂကြးယူေရာင္းၾကရ သည္။ သူသည္ ဤေစ်းသူမူ်ားအား အေႂကြးေပးရာ၌ မ်ားစြာ ရက္ေရာ၏။ အကယ္၍ သူ မ်က္စိက် ေသာ မိန္းကေလး ဆုိလွ်င္ ပုိ၍ပင္ ရက္ေရာ၏။ အႏွေျမာမ႐ွိ၊ မတြန္႔တုိ၊ မၿငိဳျငင္။

' ယူေရာင္းပါ၊ ေရာင္းၿပီးမွ ေပးတာေပါ့၊ အုိ ... မေခ်ာင္လယ္ေသးရင္လည္း ေနဦးေလ။ ၾသ ... ေစ်း ေရာင္းလုိ႔ကလည္း မေကာင္း၊ ကုန္ကလည္း ႐ံႈးတာနဲ႔ ေငြရင္းကေလးပါ ျပဳတ္သြားပါသလား။ ကိစၥ မ႐ွိပါ၊ ပဲြစားႀကီး က ေငြစုိက္ၿပီး ႐ွင္းလုိက္ပါမည္။ ထပ္ယူၿပီး ထပ္သာ ေရာင္းပါ၊ ဒီၾကားထဲ တျခား ဗာဟီရ အသံုး အတြက္ ေငြလုိရင္လည္း ေျပာတာေပါ့။ မယ္ညိဳ ပဒုမၼာနဲ႔ ႏုိင္လြန္အက်ႌကေလးမ်ား ေကာ မ၀တ္ခ်င္ဘူးလား။ ဘာ ... ၀တ္ေတာ့ ၀တ္ခ်င္ပါရဲ႕၊ ေငြအတြက္ေၾကာင့္မုိ႔သာပါ၊ ဟုတ္လား။ အုိ ... ေငြ ဘာအေရး လဲ၊ ေငြဆုိတာ ပဲြစားႀကီးက ျဖစ္တာပါ၊ ၀ယ္သာ ၀တ္၊ ၀ယ္သာ ၀တ္ '
ၾကာေတာ့ ပဲြစားႀကီး၏ ေစတနာ ကြန္ရက္အတြင္း၀ယ္ ကံဆုိးလွေသာ ဤေစ်းသူခမ်ာ မလူးသာ မလြန္႔သာေအာင္ အမိခံရမည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကား ဆင္းရဲေသာ ေစ်းသူအခ်ိဳ႕အား သူ၏ အေပ်ာ္မယားအျဖစ္ သိမ္းသြင္းရာ၌ ပဲြစားႀကီး က်င့္သံုးေသာ နည္းပရိယာယ္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိပါသည္။

သူ႔ပဲြ႐ံုသုိ႔ တစ္ရပ္တစ္နယ္မွ ကုန္ေရာင္းလာတတ္ေသာ မိန္းမကုန္သည္ တစ္ဦးဆုိလွ်င္ေတာ့ သူသည္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ အကဲခတ္ ၾကည့္ရတတ္သည္ဟု ဆုိပါသည္။ အေနအထုိင္၊ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆုိမ်ား တြင္ ေဖာက္ျပန္ေသာ အရိပ္အေယာင္ကေလးမ်ား အစြန္းအစ ထြက္ ေပၚလာမည္ မႀကံေလ ႏွင့္။ ၃၇ မင္းကုိ ပန္းမကုိင္ဘဲက်ၿပီး ျဖစ္ေနေသာ ပဲြစားႀကီးက ထုိအခ်က္ကုိ အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ပါးနပ္ လိမၼာစြာ စခန္းသြားျပ လုိက္လိမ့္မည္။ ကုန္႐ံႈးလြန္း၍ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ေလေနေသာ အမူအရာ မ်ားကုိလည္း ေဖာ္မျပလုိက္ပါေလႏွင့္။ ပဲြစားႀကီး၏ ပရိယာယ္ ကြန္ရက္အတြင္း၀ယ္ 'ဒက္'ခနဲ ေနေအာင္ အမိခံရလိမ့္မည္။

သုိ႔ေသာ္ တကယ့္ ဣေႁႏၵ ႐ွင္ မိန္းမကုန္သည္အစစ္ ဆုိလွ်င္ေတာ့ ပဲြစားႀကီးသည္ လူႀကီးလူေကာင္း ပီသ စြာျဖင့္ ႐ုိးေျဖာင့္စြာ ဆက္ဆံတတ္သည္ဟု ဆုိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲြကေတာ္၏ စကားကုိ ၾကားနာရၿပီးေနာက္ ပဲြကေတာ္ ေပၚတြင္ သက္ညႇသနားမိ ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္လည္း မည္သုိ႔မွ် တတ္ႏုိင္ေသာ ကိစၥမ်ိဳး မဟုတ္သျဖင့္ ဆိတ္ဆိတ္ပင္ ေန လုိက္ရ ပါသည္။ ပဲြကေတာ္မွာလည္း သူ႔ရင္တြင္း၌ ခံစားေနရေသာ အက်ိတ္အခဲမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ့္ အား ဖြင့္အန္ခ်ျပလုိက္ရၿပီးျဖစ္၍ ရင္ထဲမွာ ႐ွင္းၿပီး ေပါ့ပါးသြားဟန္ျဖင့္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ႐ႊင္႐ႊင္ လန္းလန္း ျပန္ျဖစ္ သြားပါေတာ့သည္။

စင္စစ္ ပဲြကေတာ္ ေျပာျပေသာ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားသည္ ယံုမွားသံသယ ႐ွိစရာမလုိေအာင္ မွန္ကန္သည့္ အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲြစားႀကီး ၏ စားပဲြ အံဆဲြအတြင္းမွ စရင္းစာအုပ္မ်ားေအာက္တြင္ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ဖံုး၀ွက္ထားေသာ 'လူႀကီး ခ်ိဳခ်ိဳစုိ႔နည္း'၊ 'ဃရာ၀ါသ နိႆရည္း'၊ 'ကာလီဒါသ၏ ၾကာျခည္သဘာ၀' ဟူေသာ စာအုပ္ သံုးအုပ္ကုိ အမွတ္မထင္ ေတြ႕လုိက္ရၿပီးကတည္းက ပဲြစားႀကီး၏ ၀ါသနာကုိ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရိပ္စား မိၿပီးျဖစ္ ေနပါသည္။

ပဲြစားႀကီးသည္ လူ႔ဘ၀ကုိ ေလးေလးနက္နက္ အဓိပၸာယ္ ေပးလုိသူမဟုတ္ပါ။ သူ၏ လူ႔ဘ၀ အဘိဓမၼာမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲျဖစ္သည္။ ဘ၀တြင္ ေနရသည့္အခုိက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနမည္။ ေပ်ာ္စရာမ်ား ေနာက္သုိ႔သာ တေကာက္ေကာက္ လုိက္မည္။ ေပ်ာ္စရာမ်ား ေနာက္သုိ႔ တေကာက္ ေကာက္လုိက္ရင္း ကာမဂုဏ္ တရားသည္သာ ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္သည္။ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ကာမဂုဏ္တရားကုိ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ လုိက္စားျခင္း ျဖစ္သည္ဟူေသာ အခ်က္တြင္ သြား၍ နိဂံုး ခ်ဳပ္သည္။

(၃)

ပဲြကေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အနီး႐ွိ ကုလားထုိင္တစ္လံုးတြင္  ၀င္ထုိင္ကာ ပဲြစားႀကီးအား ေစာင့္ဆုိင္း ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အား ' ၿဖီးလုိ႔လိမ္းလုိ႔ ပါလားဗ်၊ ဘယ္သြားမလုိ႔လဲ' ဟု ေမးၾကည့္ရာ၊ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕ တြင္ ကုန္ဖုိးေငြ ရစရာ႐ွိေန၍ ထုိကုန္ဖုိးေငြကုိ သြားေရာက္ ေတာင္းခံရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လည္ ေျဖၾကားပါသည္။
ပဲြ႐ံု ေ႐ွ႕တြင္ ေဆးပုိမ်ားႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနဟန္႐ွိေသာ ပဲြစားႀကီးသည္ ၿဖီးလိမ္း၀တ္စားၿပီး သူ႔ကုိ ေစာင့္ဆုိင္း ေနေသာ ပဲြကေတာ္ကုိ ျမင္လုိက္သျဖင့္ ပဲြ႐ံုတြင္းသုိ႔၀င္လာကာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အနီးတြင္ လာထုိင္၏။ ေနာက္ ပဲြကေတာ္ကုိ စူးစမ္းသလုိ တစ္ခ်က္မွ် ၾကည့္႐ႈလုိက္ၿပီးေနာက္ ' ၾသ ... မင္း သြားဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီကုိး 'ဟု ႐ြတ္လုိက္၏။

' ဟုတ္လယ္ေလ၊ သြားဖုိ႔ အသင့္ပဲ ျဖစ္ေနရမွာေပါ့။ ႐ွင္ကပဲ ဒီေန႔ မသြားရင္ မျဖစ္ဘူး၊ ဒီေငြကုိ ဒီေန႔ ရဖုိ႔ အေရးႀကီး တယ္လုိ႔ ဆုိထားတာကုိး'
' ဟုတ္တယ္၊ ဒီေငြကုိ ဒီေန႔ ရဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ '

ပဲြစားႀကီးသည္ ပဲြကေတာ္၏ စကားကုိ သံေယာင္လုိက္ကာ ပဲ့တင္ထပ္လုိက္ၿပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္သုိ႔ လွည့္၍ -
' ကဲ ... ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္စားပါဦးဗ်၊ က်ဳပ္ ေအာက္အရပ္ကုိ ေဆးသြားေရာင္းၿပီး အျပန္မွာ ပါလာတဲ့ ဆန္နဲ႔ ဆားအိတ္ေတြဟာ က်ဳပ္တုိ႔ ၿမိဳ႕န႔ဲဆုိရင္ နည္းနည္းမ်ားေနလုိ႔ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕က သူ႔ပဲြ႐ံုမွာ ခဲြၿပီး ေရာင္းဖုိ႔ အပ္ထားခဲ့တာ ေျခာက္လေလာက္ ႐ွိသြားၿပီဗ်။ အဲဒီ ဆန္နဲ႔ဆား ေရာင္းလုိ႔ ရတဲ့ ေငြကုိ က်ဳပ္ကုိ ခုအထိ ႐ွင္းမေပးေသးဘဲ တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ သူ႔လုပ္ငန္းထဲမွာ ထည့္ၿပီး ရင္းႏွီး ေရာင္း၀ယ္ေနတယ္ဗ်။ ပဲြစားအခ်င္းခ်င္း ဒီလုိလုပ္တာ ဘာေကာင္းသလဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ သည္းမခံ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသ ထြက္ၿပီဗ်ိဳ႕ '

အမွန္ပင္ သူသည္ သည္းမခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသထြက္ေနဟန္တူပါသည္။ အေၾကာင္းကုိ ဆုိေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ တင္းမာလာၿပီးေနာက္ အံကုိလည္း တအား ႀကိတ္ထားကာ၊ မ်က္ေထာင့္ႀကီး မွာလည္း နီရဲေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါကုိ ပဲြကေတာ္က ေဖ်ာင္းဖ်ေသာ ေလသံ ျဖင့္ -
' အုိ ... ဒီလုိလည္း ေဒါသ ေ႐ွ႕မထားနဲ႔ေလ၊ ကုိယ္ယံုၾကည္လုိ႔ သူ႔ကုိ ေရာင္းခုိင္းမိမွကုိး၊ ဒီေတာ့ သာယာ ညင္းေပ်ာင္းနဲ႔ ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းဖ်ဖ် ေျပာေတာင္းရေတာ့မွာေပါ့။ ကဲေလ ... ဟုိေရာက္ရင္ က်ဳပ္ ဘယ္လုိ ေျပာေတာင္း ရမယ္ဆုိတာသာ မွာလုိက္ပါ၊ က်ဳပ္ ရေအာင္ကုိ ေတာင္းခဲ့မေပါ့ '

' ဆန္အိတ္နဲ႔ ဆားအိတ္ဖုိးေငြဟာ ရက္ၾကာလွၿပီမုိ႔ အခု အေျပ႐ွင္းေပးပါလုိ႔ေျပာ။ ေနပါဦး ... ဘာ ညာဆုိရင္ မေနႏုိင္ဘူး၊ ကၽြန္မတုိ႔မွာ ေငြအသံုးလုိေနလုိ႔ ဒီေန႔ ရမွျဖစ္မယ္၊ အဲဒီလုိ ေျပာေတာင္း၊ ေလေအး ကေလးနဲ႔ လုပ္မေနနဲ႔၊ ခပ္မာမာသာ ေျပာ။ ဒီေကာင္ေတြက မေတာင္းဘဲနဲ႔ ေပးခ်င္တဲ့ ေကာင္ေတြ မဟုတ္ဘူး '
ပဲြစားႀကီးသည္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းကာ ေဒါႏွင့္မာန္ႏွင့္ေျပာျပေနသည္။ အကယ္၍ သူ႔ေငြ ရစရာ ႐ွိေသာ သူသာ ယခုမ်က္ေမွာက္တြင္ ႐ွိေနခဲ့ပါလွ်င္ သူသည္ မႈန္႔မႈန္႔ညက္ညက္ျဖစ္ေအာင္ ေခ်မႈန္း ပစ္လုိက္မည္ မလဲြဟု ထင္မွတ္ရပါသည္။

ပဲြကေတာ္ ထြက္ခြာသြားသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ပဲြစားႀကီးသည္ လုပ္စရာ႐ွိေသာ အလုပ္မ်ားကုိ သူ႔ လက္ေထာက္သုိ႔ လဲႊအပ္ကာ ေရခ်ိဳးေနေတာ့၏။ ၿပီးေနာက္ေတာ့ ေတာက္ပ သစ္လြင္ေသာ ၀တ္စားတန္ဆာ မ်ားျဖင့္ ဆင္ယင္ ျပဳျပင္ထားေသာ ပဲြစားႀကီးအျဖစ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲ ေရာက္႐ွိသြားပါ ၿပီ။

ပဲြစားႀကီးသည္ သူ႔စားပဲြမွ ကုလားထုိင္တြင္ ထုိင္ေနရာမွ တစ္စံုတစ္ရာကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေနသလုိ ပဲြ႐ံု ေ႐ွ႕သုိ႔ မၾကာခဏ လွမ္းၾကည့္တတ္၏။ သုိ႔ၾကည့္ပံုမွာလည္း အမွတ္မထင္ ၾကည့္ပံုမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သူ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ ေရာက္႐ွိလာၿပီေလာဟု ဂ႐ုတစုိက္ စူးစမ္းၾကည့္႐ႈပံုမ်ိဳး ျဖစ္၏။

ပဲြကေတာ္ ထြက္ခြာသြားသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနေသာ ပဲြစားႀကီး၏ အမူအရာမွာ တစ္မ်ိဳးပင္ ထူးျခားေနေသာေၾကာင့္၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲြစားႀကီးအား မသိမသာ အကဲခတ္ေနမိသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ပဲြစားႀကီသည္ ပဲြ႐ံုေ႐ွ႕သုိ႔ ေမွ်ာ္အၾကည့္တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ ၾကည့္ရာသုိ႔ လုိက္ၾကည့္မိသည္။ အသက္ ၂၀ ခန္႔ အသားျဖဴျဖဴ မိန္းမ႐ြယ္ တစ္ဦးသည္ ပဲြ႐ံုအတြင္းသုိ႔ ၀င္လာ ေနသည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕ရသည္။ သူ၏ ေျခလွမ္းမ်ားကား သြက္လက္ျခင္းမ႐ွိဘဲ ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္ထားေသာ တရားခံတစ္ဦးသည္ တရားသူႀကီးႏွင့္ ဂ်ဴရီလူႀကီးမ်ား၏ ေ႐ွ႕ေမွာက္သုိ႔ ေလွ်ာက္လာ ေနရ သလုိ ေလးလံ တြန္႔ဆုတ္ေန၏။

' ေၾသာ္ ... မလွခင္ လာလာ၊ နင့္ကုန္ေတြေတာ့ ေရာင္းၿပီးပါၿပီ၊ မွ်င္ငါးပိ ႏွစ္ပံုး သံုးပံုးေလာက္ပဲ က်န္ ေတာ့တယ္ '
ပဲြစားႀကီးသည္ ၀မ္းသာအယ္လဲ ျဖစ္သြားသည့္ အမူအရာကုိမူ ဟန္ေဆာင္ဖံုးဖိ၍ မထားႏုိင္ဘဲ၊ အေရးတႀကီး မူရာျဖင့္ ပဲြ႐ံု၀သုိ႔ ကုိယ္တုိင္ ထြက္ႀကိဳ၏။ မိန္းမပ်ိဳကား ေဘးဘီကုိ ၾကည့္႐ႈျခင္း မ႐ွိဘဲ ႐ွက္ေသြးေရာင္ လွ်မ္းေနေသာ မ်က္ႏွာကေလးကုိ ေအာက္သုိ႔ ငံု႔ထားကာ မူမမွန္ေသာ ေျခလွမ္း မ်ားျဖင့္ ပဲြ႐ံုထဲ သုိ႔ ၀င္ေရာက္လာသည္။

' နင့္ ... မွ်င္ငါးပိက နည္းနည္းၾကမ္းေနလုိ႔ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္ ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းထုတ္ပစ္လုိက္တယ္ေလ။ တစ္ရာ့ သံုးဆယ္ေစ်းရေအာင္ ဆဲြေရာင္းပါေသးရဲ႕၊ ဒါေပမဲ့ အ၀ယ္က မလုိက္ေတာ့ တစ္ရာ့ႏွစ္ ဆယ့္ေစ်း နဲ႔ပဲ ေရာင္းပစ္လုိက္ရတယ္ '
ပဲြစားႀကီးက ႐ႊန္း႐န္းေ၀ေအာင္ ေျပာဆုိေနေသာ္လည္း မိန္းမပ်ိဳကား တစ္ခြန္း တစ္ပါဒမွ် ျပန္ၾကား ျခင္းမ႐ွိဘဲ ႐ွက္ေသြးေရာင္ လွ်မ္းေနေသာမ်က္နွာ၊ မလံုမလဲ ျဖစ္ေနေသာ အမူအရာျဖင့္ ေခါင္း ကေလး ကုိသာ ေအာက္သုိ႔ ငံု႔ထား႐ွာသည္။

ပဲြစားႀကီးကား လူပရိသတ္ေ႐ွ႕၌ မိန္းမပ်ိဳအား ကုန္သည္တစ္ဦးအျဖစ္ နာမ၀ိေသသန တပ္ဆင္ကာ သ႐ုပ္ေဖာ္ ေပးေနေသာ္လည္း သ႐ုပ္မွန္ မဟုတ္ဘဲ သ႐ုပ္ပ်က္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္းမပ်ိဳ၏ အမူအရာ အားျဖင့္ ၀န္ခံေနသည္။ တကယ့္ သ႐ုပ္မွန္ မိန္းမတစ္ဦးဆုိလွ်င္ အမူအရာအားျဖင့္ ဖ်ပ္လတ္ သြက္လက္ ၍ စကားလည္း ႂကြယ္ရမည္။ ပဲြစား တစ္ခြန္းကုိ သူက ႏွစ္ခြန္း၊ သံုးခြန္း ရေအာင္ အလုအယက္ ေျပာႏုိင္ ရမည္။ အသံမွာလည္း စာစာညံညံႏွင့္ နားမခံသာေအာင္႐ွိရမည္။

စကားေျပာပံု ဆုိပံုမွလည္း ေခါင္းညိတ္၊ လက္ကာ၊ ရင္ကေလးကုိ လႈပ္တဲ့ကာ မ်က္စကေလးကုိ ခ်ီ၊ ်က္လံုးကေလးမ်ားကုိေတာ့ ေစြခ်ည္တစ္ခါ၊ ေစာင္းခ်ည္တစ္လွည့္၊ ႏႈတ္ခမ္းကုိ႐ြဲ႕၍ မဲ့သည့္အခါ မဲ့၊ ေမးကေလးကုိ ေ႐ွ႕ထုိး၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ သံုးဆယ့္ႏွစ္ေကာဌသလံုး လႈပ္႐ွားျခင္း ႐ွိရမည္။ ယခုေတာ့ တကယ့္ သ႐ုပ္မွန္ႏွင့္ ကုိက္ညီျခင္း မ႐ွိဘဲ ေတမိဇာတ္ ခင္းေနျခင္းက ပဲြစားႀကီး၏ သ႐ုပ္ေဖာ္ခ်က္ သည္ သ႐ုပ္ပ်က္ သာျဖစ္ေၾကာင္း ထင္႐ွားေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကား ပဲြကေတာ္ ထြက္ခြာသြားၿပီးေနာက္မွ ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနေသာ ပဲြစားႀကီးႏွင့္၊ ပဲြကေတာ္ မ႐ွိခုိက္မွ ေရာက္႐ွိလာသည့္ သ႐ုပ္ပ်က္ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳတုိ႔ကုိ ဆက္စပ္ကာ ဤသူႏွစ္ ဦးအေပၚတြင္ ထူးထူးျခားျခား စိတ္၀င္စားမိေပၿပီ။

(၄)

မြန္းတည့္ေနသည္ သဲ  ဆန္ေသာ အညာေျမေပးသုိ႔ ပူျပင္းေသာ ေရာင္ျခည္ကုိ သြန္းေလာင္းေပး ေနရာ သဲပြင့္ကေလးမ်ားမွာ ေနေရာင္ဟပ္၍ ၀င္း၀င္းေတာက္ေနသည္။ တမာပင္ႏွင့္ မန္က်ည္းပင္ မ်ား အေပၚ၀ယ္ အိပ္ငုိက္ေနၾကေသာ က်ီးအခ်ိ႕၏ ' အား ... အား ... အား ' ဟူ၍ ပ်င္းရိ ေလးတဲြ႕စြာ ေအာ္ျမည္ေနသံသည္ တိတ္ဆိ္ေျခာက္ေသြ႕ေသာ ႐ႈခင္းကုိ အသက္သြင္းေပးေနသည္။
ေဆးပုိမ်ားကုိ ျပဳျပင္လ်က္႐ွိေသာ ေဆးအလုပ္သမားမ်ားကား ေမာေမာႏွင့္ ထန္းေတာသုိ႔ သြားသူက သြား၊ ထမင္းစား ျပန္သူက ျပန္ကုန္ၾကေသာေၾကာင့္ ပဲြ႐ံုေ႐ွ႕တြင္ ေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းျဖစ္၍လည္း အေရာင္းအ၀ယ္ မ႐ွိေသာေၾကာင့္ ပဲြ႐ံု တြင္း၌ လူသူကင္း႐ွင္းကာ ဆိတ္ၿငိမ္ေန၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဧည့္ခန္း႐ွိ တန္းလ်ားထက္တြင္ တံုးလံုးေလ်ာင္းကာ ' ခ်ားလ္စ္ ဒစ္ကင္း' ၏ ' အုိလီဗာတြစ္စ္' ၀တၳဳကုိ ဖတ္ေနသည္။ ၀တၳဳထဲတြင္ ပါ၀င္ေသာ 'အုိလီဗာတြစ္စ္'၏ ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းလ်ေသာ သနားစဖြယ္ ဘ၀။ ခုိကုိးရာကင္းမဲ့ေသာ မိဘမဲ့ ကေလးသူ ငယ္မ်ားအား ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ရာ ဌာနဟု အဆုိ႐ွိေသာ ဘံုအိမ္ကုိ ႀကီးၾကပ္အုပ္ခ်ဳပ္ရသည့္ ဘုတ္ အဖဲြ႕၀င္ လူႀကီးမင္း ဘုရားမ်ား၏ အျပင္ပန္း လွသေလာက္ အတြင္းသေဘာ ပုပ္ေဟာင္လွပံုကုိ ျခယ္ေရးရာတြင္ မ်ားစြာ ထိလွ မိလွသည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အာ႐ံုတစ္ခုလံုး စာအုပ္ထဲတြင္ သာ စံုးစံုးနစ္ျမဳပ္ေန၏။

' ဗ်ိဳ႕ ဆရာႀကီးရဲ႕ ... စာအုပ္ကုိ စုိက္ၾကည့္ေနလုိက္တာ မ်က္လံုးကုိ ကၽြတ္က်ေတာ့မယ့္အတုိင္း ပါပဲကလားဗ်ာ ... လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားၿပီး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်ည္ရေအာင္ '
စာအုပ္ထဲတြင္သာ ၀င္စားလ်က္႐ွိေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္အာ႐ံုတုိ႔သည္ အသံက ဆဲြေဆာင္လုိက္ သျဖင့္၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာအုပ္မွ မ်က္လံုးကုိခြာကာ အသံ႐ွင္ကုိ ေမာ္ၾကည့္မိ၏။ အျခားသူေတာ့ မဟုတ္၊ ပဲြစားႀကီး၏ လူယံုေတာ္တစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ဤၿမိဳ႕ကေလးသုိ႔ ကုန္ေရာင္း ေရာက္႐ွိခဲ့သည္မွာ ၁၀ ရက္ခန္႔ပင္ ၾကာ႐ွိေလၿပီ။ ဤရက္ မ်ားအတြင္း သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား တစ္ခါဖူးမွ် လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ရန္ ဖိတ္ၾကားျခင္း မ႐ွိခဲ့။ ယခုမွ လက္ဖက္ရည္တုိက္ရန္ ေစတနာ ေပၚေပါက္လာျခင္းမွာ အေတာ္ပင္ ဆန္းေနသည္။
' ေနပါဦးဗ် ... ကၽြန္ေတာ္ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကုိ ကုန္ေရာင္းေရာက္ေနတာ ၁၀ ရက္ေလာက္ ႐ွိေနၿပီ။ အဲဒီရက္အတြင္း ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ခါမွ လက္ဖက္ရည္ မတုိက္ဖူးဘဲနဲ႔ အခုမွ လက္ဖက္ရည္ တုိက္ခ်င္တဲ့ ေစတနာေပၚေပါက္လာတာက အေတ့္ကုိ ထူးဆန္းေနသဗ် '

သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္အား မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပလုိက္ၿပီးေနာက္ ေလသံခပ္တုိးတုိးျဖင့္ 'လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ကုိသာ လုိက္ခဲ့ပါဗ်ာ၊ ဟုိေရာက္ေတာ့ ေျပာျပပါ့မယ္' ဟု ဆုိသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျငင္း ဆန္ျခင္းျပဳမေနဘဲ ခပ္ေအးေအးပင္ ထ လုိက္ခဲ့သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သုိ႔ ေရာက္ေသာ အခါ သူသည္ ငါးက်ပ္တန္ တစ္ခ်ပ္ကုိ စားပဲြေပၚသုိ႔ တင္လုိက္ရင္း ' အဟီး ... ပဲြစားႀကီးရဲ႕ ေကာင္းမႈ ေတာ္ေပါ့ဗ် ... ' ဟု ႐ြတ္ဆုိလုိက္၏။

ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ လက္ဖက္ရည္ႏွစ္ပဲြႏွင့္ မုန္႔မ်ားပါ ယူလာခဲ့ရန္ ဆုိင္႐ွင္အား မွာၾကားလုိက္ၿပီး ေနာက္၊ ကၽြန္ေတာ့အား မုန္႔မ်ားပါ ယူလာခဲ့ရန္ ဆုိင္႐ွင္အား မွာၾကားလုိက္ၿပီးေနာက္၊ ကၽြန္ေတာ့္အား အက်ိဳးအေၾကာင္းကုိ ႐ွင္းျပေနသည္။

နံနက္က ေရာက္လာေသာ မိန္းမပ်ိဳမွာ ပဲြစားႀကီး သ႐ုပ္ေဖာ္ေပးသလုိ မိန္းမကုန္သည္တစ္ဦး မဟုတ္ဘဲ ပဲြစားႀကီး၏ အေပ်ာ္မယားသာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဤအေပ်ာ္မယားႏွင့္ ေပ်ာ္ပါးလုိ၍ ပဲြကေတာ္အား ကုန္ဖုိး ေတာင္းခံရန္ဟု ဆုိကာ ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ ဥာဏ္ဆင္ၿပီး လႊတ္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ ေၾကာင္း၊ ယခု ေပ်ာ္ပါးသည့္ အခ်ိန္တြင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ႐ွိေနျပန္၍ သူ႔အား ေငြငါးက်ပ္ ထုတ္ေပး ကာ ကၽြန္ေတာ့္အား လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားရန္ ေစခုိင္းသည့္အတြက္ ယခုလုိ ေခၚလာရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ႐ွင္းျပပါသည္။

လက္ဖက္ရည္ႏွင့္ မုန္႔မ်ား ေရာက္လာၿပီျဖစ္၍ စားေသာက္ၾကရင္းမွ သူက ဆက္ရန္ ႐ွိေနေသး ေသာ ေနာက္ဆက္တဲြကုိ ထပ္မံ၍ ေျပာျပေနျပန္၏။ ယခုလုိ ပဲြကေတာ္အား ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ ဥာဏ္ ဆင္လႊတ္ၿပီး သူ႔အေပ်ာ္မယားကေလးႏွင့္ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကျခင္းမွာ၊ ႐ုိး႐ုိးတန္းတန္း ေပ်ာ္ပါး႐ံုမွ် မဟုတ္ဘဲ နည္းသစ္တစ္မ်ိဳးကုိ စမ္းသပ္ၾကည့္ရန္ အတြက္လည္း ျဖစ္သည္ဟုဆုိ၏။

ပဲြစားႀကီး၏ ၀ါသနာကုိ အတြင္းသိ အျပင္သိ ျဖစ္ေနေသာ ရန္ကုန္မွ ကုန္သည္တစ္ဦးက ကုန္ေရာင္း လာေရာက္ရင္း မဖြယ္မရာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးသြားသည္ဟုဆုိ၏။ သူသည္ ထုိစာအုပ္ကုိ လူျမင္ကြင္း၌ မဖတ္၀ံ့ေသာ္လည္း ကြယ္ရာတြင္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဖတ္႐ႈေလ့ လာၿပီးေနာက္၊ ထုိစာအုပ္ထဲမွ သေဘာတရားမ်ားကုိ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးလုိေသာ ဆႏၵမွာ ခ်ဳပ္တည္း မႏုိင္ေအာင္ ျပင္းထန္ႂကြေမာက္လာသည္ဟု ဆုိပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ပဲြကေတာ္ကို ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေႂကြးေတာင္းလႊတ္ကာ သူ႔အေပ်ာ္မယားကေလးကုိ ခ်ိန္းေတြ႕ျခင္းပင္ဟု နိဂံုးခ်ဳပ္ပါေလေတာ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၿပံဳးလုိ႔သာ ေနမိပါသည္။ ' ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ'-ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် အ႐ူးခ်ည္း သာဟု စာဆုိ႐ွိေသာ္လည္း၊ ဤလုိ ပဲြစားႀကီးမ်ိဳးႏွင့္ ထုိ႔ထက္ အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ အထက္တန္းစားမ်ားသာ အားလပ္ခ်ိန္ မ်ားမ်ားရသျဖင့္ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ အ႐ူးထ ႏုိင္ၾကပါသည္။ ဆင္းရဲသားမ်ားမွာမူ ၀မ္းေရးအတြက္ ေန႔မနား ညမနား အေျပးအလႊား ႐ွာေဖြႀကိဳးပမ္း ေနၾကရသျဖင့္ ဤသုိ႔ အ႐ူးမထႏုိင္အားၾကပါ။ အ႐ူး ထ တတ္ေသာ အေလ့အလာမ်ားလည္း မ႐ွိၾကဖူးပါ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္တြင္ စကားေျပာလုိက္၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္လုိက္ျဖင့္ တစ္နာရီ ခန္႔ အခ်ိန္ၾကာျမင့္သြားမွ ပဲြစားႀကီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သုိ႔ ေရာက္႐ွိလာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ေခၽြးသီး ေခၽြးေပါက္မ်ား စုိ႐ႊဲေနကာ အေတာ္ပင္ ႏြမ္းနယ္ေမာပန္းလာပံုရေပသည္။

သူသည္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္႐ွင္အား ' အုိဗာတင္း' တစ္ခြက္မွာလုိက္ၿပီးေနာက္ သူ႕လက္ထဲတြင္ အသင့္ပါလာေသာ ၾကက္ဥ ႏွစ္လံုးကုိပါ ေပးအပ္လုိက္ကာ၊ ထုိၾကက္ဥကုိပါ ထည့္၍ ေဖ်ာ္ခဲ့ရန္ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ လုပ္ေနပံုကုိသာ တည္ၿငိမ္စြာ ၾကည့္ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အၾကည့္တြင္ စက္ဆုပ္ မုန္းတီးျခင္းႏွင့္ ႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ျခင္း အရိပ္အေယာင္မ်ား ပါ႐ွိသြား ဟန္တူ၏။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ အၾကည့္တြင္ မေနတတ္ မထုိင္တတ္ႏွင့္ ႐ိႈးတုိး႐ွန္႔တန္႔ ျဖစ္သြား ပံုရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူတုိ႔ႏွင့္ စကားဆက္လက္ေျပာဆုိရန္ ဆႏၵမ႐ွိေတာ့သျဖင့္ သူတုိ႔ကုိ ခဲြခြာကာ ပဲြ႐ံုသုိ႔ ျပန္လာခဲ့၏။ ပဲြ႐ံုတြင္ သူ၏ အေပ်ာ္မယားကေလးမွာ မ႐ွိေတာ့ေပ။ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္စိထဲ ၌ ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ အဓိပၸာယ္မ႐ွိေသာ ခရီးကုိ သြားေနရ႐ွာေသာ ပဲြကေတာ္၏ သနားစရာ့ ႐ုပ္သြင္ ကုိသာ ထင္ျမင္ေနသည္။

(၅)

ခ်စ္စဖြယ့္ ဆည္းဆာသည္ အညာေျမ၏ သ႐ုပ္ေဖာ္ ႐ႈခင္းကုိ သူ၏ နီေရာင္လြင္ေသာ စုတ္ခ်က္ျဖင့္ လွပစြာ မႈန္းျခယ္၍ ေနေပၿပီ။ ဆည္းဆာ၏ အလွႏွင့္ မဟပ္မိေသာ အညာေလကေတာ့ တဟူးဟူး တ၀ီ၀ီျဖင့္ ေသာင္းက်န္း တုိက္ခတ္ေနေပရာ၊ သဲဆန္ေသာ အညာေျမမွ သဲပြင့္ကေလးမ်ားသည္ တည္ၿငိမ္ရာ မရ႐ွာဘဲ လႈပ္႐ွားပ်ံ၀ဲ၍ ေနၾကသည္။ လမ္းသြားလမ္းလာ လူအေပါင္းသည္ မ်က္စိထဲ သဲ၀င္မည္ စုိး၍ မ်က္ႏွာေ႐ွ႕တြင္ လက္၀ါးကာၿပီး ေလွ်ာက္ေနၾကရ၏။

ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ ကုန္ဖုိး သြားေတာင္းေသာ ပဲြကေတာ္ကား ျပန္လာေလၿပီ။ ပဲြ႐ံု၀င္းထဲသုိ႔ ၀င္လာေသာ ပဲြကေတာ္၏ မ်က္ႏွာတြင္ကား ေဒါသေရာင္သမ္းေန၍၊ သူ၏ ႏႈတ္ခမ္းမွာလည္း စူတူတူကေလး ျဖစ္ေန၏။ ပူျပင္းလ်ေသာ ရာသီဥတု၀ယ္ ခရီးအေတာ္ပန္းလာခဲ့ဟန္ျဖင့္ သူ၏ မ်က္ႏွာမွာ ႏြမ္းလ်ေန၏။ သုိ႔ေသာ္ ေဒါသက ေဆာင္ထား၍ ႏြမ္းလ်ျခင္းမွာ မသိမသာ ညိဴးမွိန္ေန၏။
အလုိက္သိတတ္၍ ပါးနပ္လွေသာ ပဲြစားႀကီးကလည္း ပဲြ႐ံု၀သုိ႔ ကုိယ္တုိင္ထြက္ႀကိဳကာ -

ေၾသာ္ ... မင္း ျပန္လာမွကုိး၊ ဘယ့္ႏွယ္ ... ခရီး အေတာ္ပန္းလာမွတ္တယ္၊ ကုန္ဖုိးေငြေကာ ေတာင္းလုိ႔ ရခဲ့ရဲ႕လား' ဟု စကား အဆက္မျပတ္ေအာင္ ေလေျပထုိးေန၏။
' ႐ွင္ က်ဳပ္ကုိ ျမန္ျမန္ေသေအာင္လုိ႔ ညႇဥ္းစရာမ႐ွိ ႀကံဖန္ၿပီး ညႇဥ္းဆဲေနတာ မဟုတ္လား ဟင္၊ ေပးစရာ႐ွိတဲ့ ကုန္ဖုိးေငြေတြကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ထဲက ႐ွင့္ကုိ အေျပ႐ွင္းေပးၿပီးၿပီ ဆုိပါ ကလား။ ဒါနဲ႔မ်ား က်ဳပ္ကုိ သက္သက္ ထပ္လႊတ္တာက ဘာသေဘာလဲ ဟင္၊ ေျပာစမ္းပါဦး '

ပဲြကေတာ္ကား ခရီးေရာက္မဆုိက္ပင္ ေကာက္ကာ ငင္ကာႏွင့္ ရန္ေတြ႕ေနေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ ဤ အျဖစ္ကုိ ႀကိဳတင္ ေမွ်ာ္လင့္ထား၍ အသင့္ျပင္ဆင္ထားၿပီး ျဖစ္ေနေသာ ပဲြစားႀကီးလည္း မွင္ေသ ေသႏွင့္ပင္ -

' ေနစမ္းပါဦးဟာ ... ငါ စဥ္းစားပါရေစဦး 'ဟု ဆုိလုိက္ကာ စူးစုိက္စြာစဥ္းစားေနဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာကုိ အေပၚေမာ့၍ မ်က္ေမွာင္ကုိၾကဳတ္ကာ မ်က္လံုးကုိလည္း ေမွးထားလုိက္ပါသည္။ အတန္ၾကာမွ ျဗဳန္းခနဲ သတိရလာသလုိ ဟန္မူရာမ်ိဳးျဖင့္ ပါးစပ္ကုိ ဟ ကာ မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ကုိ အေပၚသုိ႔ ျမႇင့္ခ်ီ လုိက္ၿပီးေနာက္၊ မ်က္ႏွာကုိလည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျဖစ္သြားေအာင္ ေျပာင္းလဲပစ္လုိက္ရင္း -
' ေအး ... ဟုတ္သားပဲဟ၊ ၾကည့္စမ္း ... ငါ ေမ့ေတာင္ေနတယ္။ အင္း ... အလုပ္ကလည္းမ်ား၊ အသက္ကေလးကလည္း နည္းနည္းေထာက္လာၿပီ ဆုိမွျဖင့္ တယ္ၿပီး ေမ့တတ္ ေလ်ာ့တတ္သကုိး'
သူ႕အမူအရာမွာ မွင္ေသေသႏွင့္ သဘာ၀က်လြန္းလွ၍ ပဲြကေတာ္၏ ေဒါသကေလးမွာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ရ႐ွာပါၿပီ။ ဤတြင္ ေဒါသကြယ္ပသြားေသာ ပဲြကေတာ္၏ မ်က္ႏွာျပင္ကုိ ခရီးပန္း၍ ႏြမ္းလ်ေသာ အသြင္က လံုး၀ပင္ လႊမ္းမုိးလုိက္ပါသည္။

' ငါ့မလည္း လႊတ္ၿပီးမွ ေနာင္တရမိတယ္၊ ေနပူထဲ သြားရလုိ႔ ခရီးပန္းၿပီး ဖ်ားမ်ားေနမလားဟဲ့၊ ကား လမ္း ဓားျပေတြနဲ႔မ်ား သြားတုိးေနမလားဟဲ့နဲ႔ တစ္ေန႔လံုး ပူလုိက္ရတာ၊ အခုမွပဲ စိတ္ေအးရေတာ့ တယ္။ ကဲ ... ကဲ ... ေအးေအး ေဆးေဆး သြားထုိင္ၿပီး အနားယူလုိက္ဦး၊ အနားယူလုိက္ဦး။ ေဟ့ ... ဖုိးတုတ္၊ ေစ်းနားက ေဖ်ာ္ရည္ဆုိင္မွာ ' လုိင္းမၾကဴး' တစ္ခြက္ေလာက္ အျမန္သြား၀ယ္စမ္း ... ျမန္ျမန္ေဟ့ေနာ္ ... ျမန္ျမန္ '

ေဒါသ ကြယ္ပ သြား၍ အထီးတည္း က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ ပဲြကေတာ္၏ မ်က္ႏွာျပင္မွ ခရီးပန္း၍ ႏြမ္းလ်ေသာ အသြင္ကုိလည္း ပဲြစားႀကီးသည္ ဤစကားလံုးမ်ားျဖင့္ ေအာင္ျမင္စြာ ဖယ္႐ွားပစ္လုိက္ ႏုိင္ခဲ့ပါၿပီ။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ပဲြကေတာ္သည္ သူ၏ ခ်စ္လင္က ေခ်ာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ ထပ္လႊတ္႐ံုမွ်မက 'ဧ၀ရက္' ေတာင္ထိပ္ကုိ တက္ခုိင္းေစကာမူ အေျပးတက္ရန္ အသင့္ ႐ွိေနပါၿပီ။ သနားစရာ့ ပဲြကေတာ္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲြကေတာ္ကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ရင္း ' ပဲြကေတာ္ မ႐ွိခုိက္တြင္ ပဲြစားႀကီးသည္ သူ၏ အေပ်ာ္မယားကေလးတစ္ဦးႏွင့္ ကျမင္းထ ေနပါသည္' ဟု ထုတ္ေျပာလုိေသာ ဆႏၵကုိ မနည္းပင္ မ်ိဳသိပ္ထားလုိက္ရပါသတည္း။
--------------------------------
ၿပီးပါၿပီ
.

1 comment:

ေမဓာ၀ီ said...

ဒီပြဲစားႀကီးကေတာ့ တကယ္မလြယ္ပါလား။
ပြဲကေတာ္ႀကီး ခမ်ာ သနားစရာပဲ။

မအားလို႔ ခုမွအစအဆံုးဖတ္ပီး မန္႔ရတယ္ မေရႊစင္ေရ ... ။ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ေနာ္။