ပင္ပန္းၾကီးစြာစိတ္ကို ခ်ဴပ္တီးခဲ့ရျခင္း
သည္ေတာ့ ရုတ္တရက္ၾကီး အသိ လုပ္လုိက္လွ်င္ သကၤန္းၾကီးႏွင့္မို႔ မ်က္ႏွာပူစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ မသိခ်င္ျပဳ၍ဘဲ ေနရဦးမလား- က်မက ဟန္ေဆာင္တတ္သူမဟုတ္၊ အတြင္းစိတ္ ယုတ္မာသလို အျပင္က မ်က္ႏွာထားခ်ဳိေနရန္ အလြန္၀န္ေလး ပင္ပန္းသည္။ ေၾကာက္သလိုလိ္ု၊ ၾသဇာခံ သလိုလို အေရးယူ ဂရု အလြန္စုိ္က္ သလိုလို ပရိယာယ္မာယာေတြ လုပ္ျပီး မ်က္ကြယ္၌ ရွုပ္ခ်င္သမွ်ရွုပ္၍ ေကာက္က်စ္ စဥ္းလဲ ေသာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနသူေတြလို ေရႊမွဳံ မၾကဲတတ္သူလဲ ျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္ေတာ့ ခက္လွသည္။
တညလံုး ဆံုးျဖတ္ ၍ မျပီးဘဲ မိုးလင္းလာသည္။ မနက္၁၀-နာရီေလာက္တြင္ အိမ္ေအာက္ထပ္ သို႔ ဆင္းခဲ့ရာ အလုပ္တိုက္ဘက္ မွ လူမ်ား မ်က္ႏွာ ရႊင္ရႊင္ျပျပႏွင့္ လႈပ္ရွားေနပုံကို ျမင္ရျပန္ေသာအခါ သာ၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာျပန္ပါသည္။ က်မစိတ္တြင္း မွ အယူအဆအတိုင္း ဖြင့္ခ်ရလွ်င္ အလြန္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းေဘာင္ ေရာက္ရွိသြားသည့္ အတြက္ တိမ္ညႊန္႕ကိုတက္၍ ပ်ံသန္းေနေသာ ငွက္ကဲ့သို႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ႏွင့္ ဘ၀င္ျမင့္ အထင္ႀကီးၿပီး ေလဟုန္စီးေနရာက ငွက္ပစ္မုဆိုး ၏ ျမႇားခ်က္စူး၍ တိမ္ညႊန္႕တိမ္ဖူးမွ ေျမႇျပင္သို႕ ဦးေဆာက္ဂၽြမ္းျပန္ က်လာရသလို အရုပ္က်ိဳးျပတ္ စိတ္ဓါတ္ က်ဆင္းသြားရၿပီ။ သည္ေပ်ာ္ရႊင္ ေနေသာ အလုပ္သမားေတြလည္း ဒီကိစၥႀကီးကို သိၾကလွ်င္ က်မကဲ့သို႕ပင္ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းလ်က္ အၾကည္ညိဳ ေပါ့ပ်က္ ကုန္ၾကေလမည္လားဟု စိုးရိမ္သြားသည္။ က်မစိတ္ဓါတ္ ပ်က္ခ်င္ပ်က္ေပေစ။ သူတို႕တေတြ ၏ စိတ္ဓါတ္ကို မပ်က္စီးေစခ်င္ေသးေပ။
ဒါလဲ က်မ၏ အယူအဆ သာျဖစ္ပါသည္။ ဒီလူေတြမွာ ၉၉-ဦးေသာ သိၿပီးသား ပရိတ္အထည္း၌ ပါ၀င္ ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ယေန႕က်မအဘို႕ သတင္းထူးသတင္းသစ္ ျဖစ္ေနေစကာမူ သူတို႕မွာ ေဆြးေျမ႕ ေနေသာ သတင္းဟု ေနာက္ကာလမ်ား မွ ျပန္လည္ သတိရမိပါသည္။
သုိ႕ေသာ္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႕ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။ ႀကိဳဘို႕ဆို ဘို႕ လူေတြက လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနၾကသည္။ ညဘက္လည္း ခ်က္ၾက, ျပဳတ္ၾက ျပင္ဆင္ၾကဦးမည္။ ေနာက္တေန႕ မနက္ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးၾကမည္။ လွဴစရာတန္းစရာေတြေရွ႕မွာခ်ၿပီး တရားနာ, ကန္ေတာ့ၾကဦးမည္။ လာေရာက္ၾက မည့္ အျပင္ဧည့္သည္ေတြကလည္း နည္းမည္မဟုတ္ပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်မက ရုတ္တရက္ထ၍ ရႈပ္ထားသမွ် ေတြ အသိလုပ္ပစ္လိုက္ၿပီး ဆူဆူပူပူႀကီးျဖစ္လွ်င္ ကုသိုလ္ေရး၌ အင္မတန္ စိတ္အားတက္ႂကြေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသူေတြအား ေႏွာင့္ယွက္ရာက်မည္။
ဆူပူျပစ္တင္ခံရမည့္သူကလည္း သကၤန္းႀကီးႏွင့္ပါတကား။ ျမတ္စြာဘုရား အေရေတာ္ကို လႊမ္းၿခဳံထားသူ မ်ား ကန္႕လန္႕ကာ ၾကာျခည္၏ ေနာက္ကြယ္မွ မဖြယ္မရာ ယုတ္ညံ့ေသာ စကား ျပႆနာေတြကို ဘယ္လိုနည္း ႏွင့္မွ် အစေဖၚကာ ေျပာျပ ေျဖရွင္း၍ သင့္တင့္မည္ မဟုတ္ပါ။ သကၤန္း၀တ္ႀကီးႏွင့္ ေနသမွ် အခ်ိန္ ကာလပတ္ လုံး ဤျပႆနာကို အစမေဖၚဘဲ ႀကိတ္ခဲ၍ေနဦးမည္။ ယေန႕အလုပ္တိုက္သားတို႕၏ ၾကည္လင္မႈ ကိုလည္း ေမႊေႏွာက္ဖ်က္ဆီးျခင္း မျပဳရက္ေတာ့သျဖင့္ ပြင့္ထြက္ေတာ့မည့္ တကဲကဲေနေသာ စိတ္ကို သိုသိပ္ ႏွိမ္နင္းထားလိုက္ရသည္။ ေပါက္ကြဲခ်င္ရက္မွ အတင္းအဓမၼ တားဆီးရေသာေၾကာင့္လည္း သဘာ၀ စိတ္ဓါတ္ ကိုက မရမက ထြက္လမ္းကို ရွာပါသည္။
ဒါကေတာ့ မိန္းမၿပီၿပီ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြကို မ်က္ရည္မႈျဖင့္သာ ေျဖရသည္။ အလုပ္သမားအမ်ား၏ ၾကည္လင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကုသိုလ္ေရးႀကိဳးပမ္းေနၾကသည္ကိုလည္း မေႏွာင့္ယွက္ မဖ်က္ဆီး လိုေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံး မွာ ဤသို႕ဘဲ မ်က္ရည္ႏွင့္လဲ၍ ဒုကၡံၿပီး ပါရမီ ျဖည့္ေပးလိုက္ပါၿပီ။ ဤမ်က္ရည္သည္ လင္မယား ငယ္ ေတြယူ၍ က်ေသာ အေပါစားမ်က္ရည္မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ က်မသည္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေနသည္။ နဂို စိတ္ဓါတ္ က တင္းမာႀကံ႕ခိုင္သူလဲျဖစ္သည္။ ဒီအသက္အရြယ္ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ႏွင့္ မအပ္စပ္လြန္းေသာ ျဖစ္ရပ္ေတြ ကို ရုတ္ခနဲ ရင္ဆိုင္ရ၍ ယူႀကဳံးမရႏွင့္ဘ၀ကို ႏွေျမာလွသျဖင့္ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းမႈမွ စိမ့္ယို လာေသာ မ်က္ရည္မ်ိဳး၊ ေခတၱျဖစ္ေစ၊ တိုက္သားလူအမ်ား၏ ၾကည္လင္မႈကို မေႏွာင့္ယွက္လိုေသာ ေစတနာ မ်က္ရည္မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။
သည္ခ်ဳပ္တီးမႈ ေတြေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမပ်က္ ေတြ႕ျမင္ေနသူေတြက က်မ၏စိတ္တြင္းမွာ ကမၻာမီးေလာင္ ေနသည္ကို လုံး၀ မရိပ္မိၾကပါ။ မ်က္ႏွာမပ်က္, ဣေႁႏၵမပ်က္ ေတြ႕ျမင္ေနၾကရေအာင္ အစြမ္းကုန္ ဟန္ေဆာင္ျပ ေနရပါသည္။ ၁၁ နာရီခန္႕တြင္မွာထားေသာ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြ ၀င္လာသည္။ အလုပ္တိုက္ကကားမ်ားလည္း အဆင္သင့္ ၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ လူငယ္ အလုပ္သမား ကေလး မ်ားလည္း တႂကြႂကြ တရြရြ ျမဴးေနၾကသည္။
ခဏၾကာ ေသာအခါ လာေမးပါၿပီ ကားနီႀကီးႏွင့္ က်မလိုက္ဘို႕ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ ေခါင္းထဲက သိပ္မေကာင္း၍ မလိုက္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါသည္။ လိမ္၍ ေျပာလိုက္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ တကယ္ဘဲ ေခါင္းထဲမွာ ခ်ာခ်ာလယ္ ေနေအာင္ မေကာင္းေနျခင္း မွန္ပါသည္။ 12-နာရီေလာက္ မွာ သူတို႕တေတြ ကားႀကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္ ႏွင့္ တေပ်ာ္တပါး ထြက္သြားၾကေလၿပီ။ ၁-နာရီ ၂-နာရီ မၾကာမီေရာက္ပါေတာ့မည္။ က်မ ဘယ္လို မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆီးၾကည့္ရပါမည္နည္း။ မ်က္ႏွာပူလွသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရမည့္သူ က်မျပန္ၿပီး မၾကည့္ရဲေအာင္ ရွက္လွပါသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၂-နာရီခြဲအခ်ိန္မွာ ကျပာကရာၿမိဳ႕ထဲ ထြက္လာခဲ့မိပါသည္။
ျပတ္သားစြာ ျပဳတ္လုပ္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္
ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေသာအခါ ဘာလုပ္ရမည္လဲဟု ေ၀ခြဲမရ၊ အစထည္းက ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘဲ ထြက္လာခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ က်မဒရိုက္ဘာ ကိုယ့္လူသူ႕ဘက္သား ချမာမွာလည္း အႀကိဳေတာ္ေထာက္ရာ လိုက္ပါမည္ ခဲထားသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အ၀တ္သစ္ေတြ လဲလ်က္ရွိရာ က်မမလိုက္ဘဲ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္လာတာကို မေ၀ခြဲႏိုင္ သလို ျဖစ္ေနပုံရသည္။ က်မ က အမႈမဲ့, အမွတ္မဲ့ ေနေသာ္လည္း သူတို႕သည္ မလုံသူမ်ား ပီပီ က်မ၏ မ်က္ႏွာရိပ္၊ မ်က္ႏွာကဲကို အၿမဲ သတိထားၾကည့္ေနၾက သူမ်ားျဖစ္သည္။ ထစ္ခနဲဆိုလွ်င္ အလ်င္စလို ၀ါယာလက္ သတင္းပို႕မည့္ သူသာျဖစ္ပါသည္။
ေန၀င္ရိုးရီ မီးထြန္းခ်ိန္ ဘယ္အေနရာသြား၍ ေရွာင္ရွားေနရမည္မသိ၊ အသိအကၽြမ္း မိတ္ေဆြမ်ား အိမ္ေတြ ေရွာက္လယ္ ေနတတ္ေသာ ၀ါသနာက အခံမရွိ၍ မည္သည့္အိမ္ကိုမွ သြားလယ္ အခ်ိန္ျဖဳံးရန္ အႀကံမရပါ။ သို႕ေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးမွာ ရုပ္ရွင္ရုံ တခုခုသို႕ ၀င္ထိုင္ၿပီး မီးထြန္းခ်ိန္က်မွ အိမ္ျပန္ဘို႕ အေတြးရလ်က္ လက္မွတ္၀ယ္ခါ ရုံထည္း ၀င္လာခဲ့ပါသည္။ ရုံထည္း ေရာက္ေသာအခါ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိေသာ ေၾကာင့္လည္း ပိတ္ကားေပၚမွာ လႈပ္ရွားေနေသာ အရုပ္ေတြကိုသာျမင္ရၿပီး ဘယ္ရုံထည္း၀င္၍ ဘယ္ကားကို ၾကည့္ခဲ့သည္ဟု ယေန႕အထိ သတိမရ ေျပာမျပႏိုင္ေတာ့ပါ။
အခ်ိန္က ကုန္လြယ္လွသည္၊ မၾကာမွီ ရုံျပင္ျပန္ထြက္လာရသည္။ လမ္းေပၚက ဓါတ္မီးေတြ ၀င္းထိန္ေနပါၿပီ၊ အႀကိဳေထာက္ သူေတြ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကရမည္၊ ေနသားတက် အနယ္ထိုင္ သြားေတာ့မည္ဟု မွန္းဆ မိပါသည္။ အိမ္၀င္းထဲသို႕ ကား၀င္မိပါၿပီ။ ကားေပၚမွ ေရွးဦးစြာ ျမင္လိုက္ရေသာ ရႈျမင္ကြင္းမွာ ဓါတ္မီးေရာင္ ထိန္ထိန္ ႏွင့္ အိမ္သစ္ကေလးေပၚမွာ ဆင္းသူဆင္း တက္သူတက္ စကားလက္ဆုံ က်သူကက်လ်က္ ရႈပ္ရွက္ခပ္ ေနၾကသည္။ သူတို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာ္လည္း က်မအျမင္မွာေတာ့ အမဂၤလာ- မသာအိမ္တခု ၌ လူတစု လႈပ္ရွားေနသည္ ႏွင့္ မျခားသာလွ်င္ ျမင္ရပါေတာ့သည္။
အၾကည့္ညိဳခံေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးအားလည္း ယခင္လို ျဖဴစင္သန္႕ရွင္းေသာ အေျခအေနႏွင့္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သကၤန္းေတာ္ ၿခဳံထားေသာ ေသာႏုတၳိဳရ္ မုဆိုးႀကီး၏ ပုံသ႑ာန္မ်ိဳးသာ ေပၚလာေတာ့သည္။ ကိုယ္တိုင္ ရဟန္းအမ အျဖစ္ႏွင့္ အျဖစ္ႏွင့္ စင္ၾကယ္စြာ ကုသိုလ္ျပဳလိုက္ရသူအား ဤအျမင္မ်ိဳးျမင္သြားရ သည္ကိုလဲ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမိသည္။ ျပဳမူခဲ့ေသာ အျပဳအမူ ဒုစရိုက္ ဒုကိစၥေတြကမလည္း ဤအခ်ိန္အခါမွာမွ ကံဆိုး မိုးေမွာင္ က်သလို ယွဥ္ၿပီးေပၚေပါက္လာရသည္။
သို႕ေသာ္ ယေန႕အဘို႕ မွာ မ်က္ႏွာရင္ဆိုင္မေတြ႕ရန္ ေရွာင္လက္စ အတိုင္းသာ အိမ္ေပၚကို ကျပာကရာ တက္လာ ခဲ့သည္။ ခါတိုင္းလဲ ညေန6-နာရီေက်ာ္လွ်င္ အိမ္ေပၚတက္ၿပီး အိမ္ခန္းထည္းမွာ ပုတီးစိပ္ ေနက်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မည္သူမွ က်မကို အကဲမခတ္ႏိုင္ၾကပါ။ က်မ အခန္းထဲ ေရာက္ေသာအခါ အိမ္သူအိမ္သား မ်ားႏွင့္ စကားမေျပာလိုေတာ့သျဖင့္ တံခါးကို ဂလန္႕ခ်ပစ္လိုက္ပါသည္။ ဓိ႒ာန္ပုတီး စိပ္ၿမဲ အတိုင္း စိပ္ရင္း အခန္းတြင္းမွာ စၾကၤန္ေလွ်ာက္လ်က္ရွိသည္။ ပုတီးစိပ္ေနစဥ္ အတြင္း ရႈပ္ေထြး ညစ္ညမ္းေသာ ဒု-ကိစၥေတြကို ေခါင္းထည္း ၀င္မလာႏိုင္ေစရန္ တြန္းကန္ ေနရသည္မွာလည္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ ျဖစ္ေန ပါသည္။ ေပါက္ကြဲခ်င္ေသာ စိတ္ကို မရမက ထိန္းခ်ဳပ္တားဆီးေနရသည္မွာလည္း ဒုကၡႀကီးတခု ျဖစ္ေနပါသည္။ သကၤန္းႀကီးႏွင့္ ရွိေနသမွ် အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မေပါက္ကြဲေစရဟု အဓမ ၼကိုယ့္စိတ္ကို ဆုံးမေနရသည္။
ေပါက္ကြဲခ်င္ျခင္း ဆိုသည္ မွာ မလြတ္လပ္မရွင္းမလင္းသူ မယားအေမွ်ာင္ေတြ တိတ္တိတ္ထားေသာ ကိစၥကို မူတည္ၿပီး ေပါက္ကြဲလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ ႀကိဳက္ရာစခန္းကို လမ္းခြဲ၍ သြားၾကဘို႕ တခု ႏွင့္ လာသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယေန႕၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုႏွင့္ နဂါးနီတိုက္သားေဟာင္းမ်ား အသိျဖစ္ပါသည္။
ထိုစဥ္ က်မ၏ အရင္းအႏွီးေပၚ တြင္ အုတ္ျမစ္အေျခံျပဳကာ ႏွစ္ေပါင္း၂၀-တိုင္တိုင္ တိုင္းပ်က္ ျပည္ပ်က္-ဗုံးၾကား အေျမာက္ၾကားတြင္ လက္ညီ,လက္ညီ ရွာေဖြထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေရွးဦးမဆြက မူလ က်မ ခန္႕မွန္း ရည္ရြယ္ထားခဲ့သည့္ အတိုင္း ျပတ္ျပတ္သားသား လွဴဒါန္းႏိုင္ရန္ စီမံခ်င္ေသာ ဆႏၵကို မူတည္ၿပီး အေဆာအလ်င္ ကိစၥၿပီးေစခ်င္ ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကိစၥေတြကို ခြဲစိပ္ပိုင္းျခား မလုပ္ခ်င္ဘဲ ေန႕ေရႊ႕, ညေရႊ႕, တေရြ႕ေရြ႕အခ်ိန္ဆြဲ လာသည္ကို ေရွ႕ဆက္လက္၍ မခံလိုေတာ့ၿပီ။
သန္႕ရွင္း စင္ၾကယ္စြာ က်မ ၀ယ္ယူထားခဲ့ေသာ သည္အိမ္ႀကီးကို ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူတို႕အတြက္ စာၾကည့္ ပိဋကတ္တိုက္ ေသာ္၄င္း၊ သာသနာ့ အေဆာက္အဦး အျဖစ္ေသာ္၄င္း၊ မလွဴလိုက္ရဘဲ သည္ အတိုင္း က်မ ေသသြားပါက ဒီအိမ္ႀကီးေပၚမွာ ကိုယ္ေတာ္လုပ္ေတာ္ေတြ ေမာင္းမငယ္ေတြ တဘက္ငါးရာ ၿခံရံလ်က္ မင္းတုန္းမင္းႀကီး သ႑ာန္ မွတ္ထင္ၿပီး ကာမ စည္းစိမ္ခံရာ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ ေဂဟာႀကီး အျဖစ္ေရာက္ရွိ သြားေတာ့မည္ ကို စိုးရိမ္မႈျပင္းထန္ လာေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါသည္။
ယခု အေျခအေနမွာ သာၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္ရေတာ့မည္၊ သည္ကိစၥကို စတင္ ဖြင့္ခ်ရန္မွာ ဒု-ကိစၥ ေတြပါ ေရာင္ေတာ္ျပန္ ႏွင့္ ေရာမပါဘဲ ၿပီးၾကေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သကၤန္းႀကီးကို ငဲ့, ငဲ့ေနစရာ ျဖစ္လာၿပီး ဒီသကၤန္းႀကီးမွာ က်မအဘို႕ ရုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲလိုမႈ ကို တားဆီးေနသည့္ အကာအကြယ္ သံမဏိ တံတိုင္းႀကီးလည္း ျဖစ္ေနပါသည္။
ကလိမ္ၿခဳံ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ဆက္ရန္
.
သည္ေတာ့ ရုတ္တရက္ၾကီး အသိ လုပ္လုိက္လွ်င္ သကၤန္းၾကီးႏွင့္မို႔ မ်က္ႏွာပူစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ မသိခ်င္ျပဳ၍ဘဲ ေနရဦးမလား- က်မက ဟန္ေဆာင္တတ္သူမဟုတ္၊ အတြင္းစိတ္ ယုတ္မာသလို အျပင္က မ်က္ႏွာထားခ်ဳိေနရန္ အလြန္၀န္ေလး ပင္ပန္းသည္။ ေၾကာက္သလိုလိ္ု၊ ၾသဇာခံ သလိုလို အေရးယူ ဂရု အလြန္စုိ္က္ သလိုလို ပရိယာယ္မာယာေတြ လုပ္ျပီး မ်က္ကြယ္၌ ရွုပ္ခ်င္သမွ်ရွုပ္၍ ေကာက္က်စ္ စဥ္းလဲ ေသာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနသူေတြလို ေရႊမွဳံ မၾကဲတတ္သူလဲ ျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္ေတာ့ ခက္လွသည္။
တညလံုး ဆံုးျဖတ္ ၍ မျပီးဘဲ မိုးလင္းလာသည္။ မနက္၁၀-နာရီေလာက္တြင္ အိမ္ေအာက္ထပ္ သို႔ ဆင္းခဲ့ရာ အလုပ္တိုက္ဘက္ မွ လူမ်ား မ်က္ႏွာ ရႊင္ရႊင္ျပျပႏွင့္ လႈပ္ရွားေနပုံကို ျမင္ရျပန္ေသာအခါ သာ၍ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာျပန္ပါသည္။ က်မစိတ္တြင္း မွ အယူအဆအတိုင္း ဖြင့္ခ်ရလွ်င္ အလြန္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရဟန္းေဘာင္ ေရာက္ရွိသြားသည့္ အတြက္ တိမ္ညႊန္႕ကိုတက္၍ ပ်ံသန္းေနေသာ ငွက္ကဲ့သို႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ႏွင့္ ဘ၀င္ျမင့္ အထင္ႀကီးၿပီး ေလဟုန္စီးေနရာက ငွက္ပစ္မုဆိုး ၏ ျမႇားခ်က္စူး၍ တိမ္ညႊန္႕တိမ္ဖူးမွ ေျမႇျပင္သို႕ ဦးေဆာက္ဂၽြမ္းျပန္ က်လာရသလို အရုပ္က်ိဳးျပတ္ စိတ္ဓါတ္ က်ဆင္းသြားရၿပီ။ သည္ေပ်ာ္ရႊင္ ေနေသာ အလုပ္သမားေတြလည္း ဒီကိစၥႀကီးကို သိၾကလွ်င္ က်မကဲ့သို႕ပင္ စိတ္ဓါတ္က်ဆင္းလ်က္ အၾကည္ညိဳ ေပါ့ပ်က္ ကုန္ၾကေလမည္လားဟု စိုးရိမ္သြားသည္။ က်မစိတ္ဓါတ္ ပ်က္ခ်င္ပ်က္ေပေစ။ သူတို႕တေတြ ၏ စိတ္ဓါတ္ကို မပ်က္စီးေစခ်င္ေသးေပ။
ဒါလဲ က်မ၏ အယူအဆ သာျဖစ္ပါသည္။ ဒီလူေတြမွာ ၉၉-ဦးေသာ သိၿပီးသား ပရိတ္အထည္း၌ ပါ၀င္ ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။ ယေန႕က်မအဘို႕ သတင္းထူးသတင္းသစ္ ျဖစ္ေနေစကာမူ သူတို႕မွာ ေဆြးေျမ႕ ေနေသာ သတင္းဟု ေနာက္ကာလမ်ား မွ ျပန္လည္ သတိရမိပါသည္။
သုိ႕ေသာ္ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႕ညေနပိုင္းမွာေတာ့ ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။ ႀကိဳဘို႕ဆို ဘို႕ လူေတြက လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္ေနၾကသည္။ ညဘက္လည္း ခ်က္ၾက, ျပဳတ္ၾက ျပင္ဆင္ၾကဦးမည္။ ေနာက္တေန႕ မနက္ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးၾကမည္။ လွဴစရာတန္းစရာေတြေရွ႕မွာခ်ၿပီး တရားနာ, ကန္ေတာ့ၾကဦးမည္။ လာေရာက္ၾက မည့္ အျပင္ဧည့္သည္ေတြကလည္း နည္းမည္မဟုတ္ပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ က်မက ရုတ္တရက္ထ၍ ရႈပ္ထားသမွ် ေတြ အသိလုပ္ပစ္လိုက္ၿပီး ဆူဆူပူပူႀကီးျဖစ္လွ်င္ ကုသိုလ္ေရး၌ အင္မတန္ စိတ္အားတက္ႂကြေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသူေတြအား ေႏွာင့္ယွက္ရာက်မည္။
ဆူပူျပစ္တင္ခံရမည့္သူကလည္း သကၤန္းႀကီးႏွင့္ပါတကား။ ျမတ္စြာဘုရား အေရေတာ္ကို လႊမ္းၿခဳံထားသူ မ်ား ကန္႕လန္႕ကာ ၾကာျခည္၏ ေနာက္ကြယ္မွ မဖြယ္မရာ ယုတ္ညံ့ေသာ စကား ျပႆနာေတြကို ဘယ္လိုနည္း ႏွင့္မွ် အစေဖၚကာ ေျပာျပ ေျဖရွင္း၍ သင့္တင့္မည္ မဟုတ္ပါ။ သကၤန္း၀တ္ႀကီးႏွင့္ ေနသမွ် အခ်ိန္ ကာလပတ္ လုံး ဤျပႆနာကို အစမေဖၚဘဲ ႀကိတ္ခဲ၍ေနဦးမည္။ ယေန႕အလုပ္တိုက္သားတို႕၏ ၾကည္လင္မႈ ကိုလည္း ေမႊေႏွာက္ဖ်က္ဆီးျခင္း မျပဳရက္ေတာ့သျဖင့္ ပြင့္ထြက္ေတာ့မည့္ တကဲကဲေနေသာ စိတ္ကို သိုသိပ္ ႏွိမ္နင္းထားလိုက္ရသည္။ ေပါက္ကြဲခ်င္ရက္မွ အတင္းအဓမၼ တားဆီးရေသာေၾကာင့္လည္း သဘာ၀ စိတ္ဓါတ္ ကိုက မရမက ထြက္လမ္းကို ရွာပါသည္။
ဒါကေတာ့ မိန္းမၿပီၿပီ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြကို မ်က္ရည္မႈျဖင့္သာ ေျဖရသည္။ အလုပ္သမားအမ်ား၏ ၾကည္လင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကုသိုလ္ေရးႀကိဳးပမ္းေနၾကသည္ကိုလည္း မေႏွာင့္ယွက္ မဖ်က္ဆီး လိုေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံး မွာ ဤသို႕ဘဲ မ်က္ရည္ႏွင့္လဲ၍ ဒုကၡံၿပီး ပါရမီ ျဖည့္ေပးလိုက္ပါၿပီ။ ဤမ်က္ရည္သည္ လင္မယား ငယ္ ေတြယူ၍ က်ေသာ အေပါစားမ်က္ရည္မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ က်မသည္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေနသည္။ နဂို စိတ္ဓါတ္ က တင္းမာႀကံ႕ခိုင္သူလဲျဖစ္သည္။ ဒီအသက္အရြယ္ ဂုဏ္သိကၡာေတြ ႏွင့္ မအပ္စပ္လြန္းေသာ ျဖစ္ရပ္ေတြ ကို ရုတ္ခနဲ ရင္ဆိုင္ရ၍ ယူႀကဳံးမရႏွင့္ဘ၀ကို ႏွေျမာလွသျဖင့္ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းမႈမွ စိမ့္ယို လာေသာ မ်က္ရည္မ်ိဳး၊ ေခတၱျဖစ္ေစ၊ တိုက္သားလူအမ်ား၏ ၾကည္လင္မႈကို မေႏွာင့္ယွက္လိုေသာ ေစတနာ မ်က္ရည္မ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။
သည္ခ်ဳပ္တီးမႈ ေတြေၾကာင့္ မ်က္ႏွာမပ်က္ ေတြ႕ျမင္ေနသူေတြက က်မ၏စိတ္တြင္းမွာ ကမၻာမီးေလာင္ ေနသည္ကို လုံး၀ မရိပ္မိၾကပါ။ မ်က္ႏွာမပ်က္, ဣေႁႏၵမပ်က္ ေတြ႕ျမင္ေနၾကရေအာင္ အစြမ္းကုန္ ဟန္ေဆာင္ျပ ေနရပါသည္။ ၁၁ နာရီခန္႕တြင္မွာထားေသာ ဘတ္စ္ကားႀကီးေတြ ၀င္လာသည္။ အလုပ္တိုက္ကကားမ်ားလည္း အဆင္သင့္ ၀တ္ေကာင္းစားလွႏွင့္ လူငယ္ အလုပ္သမား ကေလး မ်ားလည္း တႂကြႂကြ တရြရြ ျမဴးေနၾကသည္။
ခဏၾကာ ေသာအခါ လာေမးပါၿပီ ကားနီႀကီးႏွင့္ က်မလိုက္ဘို႕ ကိစၥျဖစ္ပါသည္။ ေခါင္းထဲက သိပ္မေကာင္း၍ မလိုက္ေတာ့ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါသည္။ လိမ္၍ ေျပာလိုက္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ တကယ္ဘဲ ေခါင္းထဲမွာ ခ်ာခ်ာလယ္ ေနေအာင္ မေကာင္းေနျခင္း မွန္ပါသည္။ 12-နာရီေလာက္ မွာ သူတို႕တေတြ ကားႀကီးကားငယ္ အသြယ္သြယ္ ႏွင့္ တေပ်ာ္တပါး ထြက္သြားၾကေလၿပီ။ ၁-နာရီ ၂-နာရီ မၾကာမီေရာက္ပါေတာ့မည္။ က်မ ဘယ္လို မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆီးၾကည့္ရပါမည္နည္း။ မ်က္ႏွာပူလွသည့္ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရမည့္သူ က်မျပန္ၿပီး မၾကည့္ရဲေအာင္ ရွက္လွပါသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၂-နာရီခြဲအခ်ိန္မွာ ကျပာကရာၿမိဳ႕ထဲ ထြက္လာခဲ့မိပါသည္။
ျပတ္သားစြာ ျပဳတ္လုပ္ရန္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္
ၿမိဳ႕ထဲေရာက္ေသာအခါ ဘာလုပ္ရမည္လဲဟု ေ၀ခြဲမရ၊ အစထည္းက ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိဘဲ ထြက္လာခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။ က်မဒရိုက္ဘာ ကိုယ့္လူသူ႕ဘက္သား ချမာမွာလည္း အႀကိဳေတာ္ေထာက္ရာ လိုက္ပါမည္ ခဲထားသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အ၀တ္သစ္ေတြ လဲလ်က္ရွိရာ က်မမလိုက္ဘဲ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္လာတာကို မေ၀ခြဲႏိုင္ သလို ျဖစ္ေနပုံရသည္။ က်မ က အမႈမဲ့, အမွတ္မဲ့ ေနေသာ္လည္း သူတို႕သည္ မလုံသူမ်ား ပီပီ က်မ၏ မ်က္ႏွာရိပ္၊ မ်က္ႏွာကဲကို အၿမဲ သတိထားၾကည့္ေနၾက သူမ်ားျဖစ္သည္။ ထစ္ခနဲဆိုလွ်င္ အလ်င္စလို ၀ါယာလက္ သတင္းပို႕မည့္ သူသာျဖစ္ပါသည္။
ေန၀င္ရိုးရီ မီးထြန္းခ်ိန္ ဘယ္အေနရာသြား၍ ေရွာင္ရွားေနရမည္မသိ၊ အသိအကၽြမ္း မိတ္ေဆြမ်ား အိမ္ေတြ ေရွာက္လယ္ ေနတတ္ေသာ ၀ါသနာက အခံမရွိ၍ မည္သည့္အိမ္ကိုမွ သြားလယ္ အခ်ိန္ျဖဳံးရန္ အႀကံမရပါ။ သို႕ေၾကာင့္ အေကာင္းဆုံးမွာ ရုပ္ရွင္ရုံ တခုခုသို႕ ၀င္ထိုင္ၿပီး မီးထြန္းခ်ိန္က်မွ အိမ္ျပန္ဘို႕ အေတြးရလ်က္ လက္မွတ္၀ယ္ခါ ရုံထည္း ၀င္လာခဲ့ပါသည္။ ရုံထည္း ေရာက္ေသာအခါ စိတ္၀င္စားမႈ မရွိေသာ ေၾကာင့္လည္း ပိတ္ကားေပၚမွာ လႈပ္ရွားေနေသာ အရုပ္ေတြကိုသာျမင္ရၿပီး ဘယ္ရုံထည္း၀င္၍ ဘယ္ကားကို ၾကည့္ခဲ့သည္ဟု ယေန႕အထိ သတိမရ ေျပာမျပႏိုင္ေတာ့ပါ။
အခ်ိန္က ကုန္လြယ္လွသည္၊ မၾကာမွီ ရုံျပင္ျပန္ထြက္လာရသည္။ လမ္းေပၚက ဓါတ္မီးေတြ ၀င္းထိန္ေနပါၿပီ၊ အႀကိဳေထာက္ သူေတြ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကရမည္၊ ေနသားတက် အနယ္ထိုင္ သြားေတာ့မည္ဟု မွန္းဆ မိပါသည္။ အိမ္၀င္းထဲသို႕ ကား၀င္မိပါၿပီ။ ကားေပၚမွ ေရွးဦးစြာ ျမင္လိုက္ရေသာ ရႈျမင္ကြင္းမွာ ဓါတ္မီးေရာင္ ထိန္ထိန္ ႏွင့္ အိမ္သစ္ကေလးေပၚမွာ ဆင္းသူဆင္း တက္သူတက္ စကားလက္ဆုံ က်သူကက်လ်က္ ရႈပ္ရွက္ခပ္ ေနၾကသည္။ သူတို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာ္လည္း က်မအျမင္မွာေတာ့ အမဂၤလာ- မသာအိမ္တခု ၌ လူတစု လႈပ္ရွားေနသည္ ႏွင့္ မျခားသာလွ်င္ ျမင္ရပါေတာ့သည္။
အၾကည့္ညိဳခံေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးအားလည္း ယခင္လို ျဖဴစင္သန္႕ရွင္းေသာ အေျခအေနႏွင့္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သကၤန္းေတာ္ ၿခဳံထားေသာ ေသာႏုတၳိဳရ္ မုဆိုးႀကီး၏ ပုံသ႑ာန္မ်ိဳးသာ ေပၚလာေတာ့သည္။ ကိုယ္တိုင္ ရဟန္းအမ အျဖစ္ႏွင့္ အျဖစ္ႏွင့္ စင္ၾကယ္စြာ ကုသိုလ္ျပဳလိုက္ရသူအား ဤအျမင္မ်ိဳးျမင္သြားရ သည္ကိုလဲ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲမိသည္။ ျပဳမူခဲ့ေသာ အျပဳအမူ ဒုစရိုက္ ဒုကိစၥေတြကမလည္း ဤအခ်ိန္အခါမွာမွ ကံဆိုး မိုးေမွာင္ က်သလို ယွဥ္ၿပီးေပၚေပါက္လာရသည္။
သို႕ေသာ္ ယေန႕အဘို႕ မွာ မ်က္ႏွာရင္ဆိုင္မေတြ႕ရန္ ေရွာင္လက္စ အတိုင္းသာ အိမ္ေပၚကို ကျပာကရာ တက္လာ ခဲ့သည္။ ခါတိုင္းလဲ ညေန6-နာရီေက်ာ္လွ်င္ အိမ္ေပၚတက္ၿပီး အိမ္ခန္းထည္းမွာ ပုတီးစိပ္ ေနက်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မည္သူမွ က်မကို အကဲမခတ္ႏိုင္ၾကပါ။ က်မ အခန္းထဲ ေရာက္ေသာအခါ အိမ္သူအိမ္သား မ်ားႏွင့္ စကားမေျပာလိုေတာ့သျဖင့္ တံခါးကို ဂလန္႕ခ်ပစ္လိုက္ပါသည္။ ဓိ႒ာန္ပုတီး စိပ္ၿမဲ အတိုင္း စိပ္ရင္း အခန္းတြင္းမွာ စၾကၤန္ေလွ်ာက္လ်က္ရွိသည္။ ပုတီးစိပ္ေနစဥ္ အတြင္း ရႈပ္ေထြး ညစ္ညမ္းေသာ ဒု-ကိစၥေတြကို ေခါင္းထည္း ၀င္မလာႏိုင္ေစရန္ တြန္းကန္ ေနရသည္မွာလည္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ ျဖစ္ေန ပါသည္။ ေပါက္ကြဲခ်င္ေသာ စိတ္ကို မရမက ထိန္းခ်ဳပ္တားဆီးေနရသည္မွာလည္း ဒုကၡႀကီးတခု ျဖစ္ေနပါသည္။ သကၤန္းႀကီးႏွင့္ ရွိေနသမွ် အခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ မေပါက္ကြဲေစရဟု အဓမ ၼကိုယ့္စိတ္ကို ဆုံးမေနရသည္။
ေပါက္ကြဲခ်င္ျခင္း ဆိုသည္ မွာ မလြတ္လပ္မရွင္းမလင္းသူ မယားအေမွ်ာင္ေတြ တိတ္တိတ္ထားေသာ ကိစၥကို မူတည္ၿပီး ေပါက္ကြဲလိုျခင္း မဟုတ္ပါ။ ႀကိဳက္ရာစခန္းကို လမ္းခြဲ၍ သြားၾကဘို႕ တခု ႏွင့္ လာသူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယေန႕၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုႏွင့္ နဂါးနီတိုက္သားေဟာင္းမ်ား အသိျဖစ္ပါသည္။
ထိုစဥ္ က်မ၏ အရင္းအႏွီးေပၚ တြင္ အုတ္ျမစ္အေျခံျပဳကာ ႏွစ္ေပါင္း၂၀-တိုင္တိုင္ တိုင္းပ်က္ ျပည္ပ်က္-ဗုံးၾကား အေျမာက္ၾကားတြင္ လက္ညီ,လက္ညီ ရွာေဖြထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေရွးဦးမဆြက မူလ က်မ ခန္႕မွန္း ရည္ရြယ္ထားခဲ့သည့္ အတိုင္း ျပတ္ျပတ္သားသား လွဴဒါန္းႏိုင္ရန္ စီမံခ်င္ေသာ ဆႏၵကို မူတည္ၿပီး အေဆာအလ်င္ ကိစၥၿပီးေစခ်င္ ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကိစၥေတြကို ခြဲစိပ္ပိုင္းျခား မလုပ္ခ်င္ဘဲ ေန႕ေရႊ႕, ညေရႊ႕, တေရြ႕ေရြ႕အခ်ိန္ဆြဲ လာသည္ကို ေရွ႕ဆက္လက္၍ မခံလိုေတာ့ၿပီ။
သန္႕ရွင္း စင္ၾကယ္စြာ က်မ ၀ယ္ယူထားခဲ့ေသာ သည္အိမ္ႀကီးကို ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူတို႕အတြက္ စာၾကည့္ ပိဋကတ္တိုက္ ေသာ္၄င္း၊ သာသနာ့ အေဆာက္အဦး အျဖစ္ေသာ္၄င္း၊ မလွဴလိုက္ရဘဲ သည္ အတိုင္း က်မ ေသသြားပါက ဒီအိမ္ႀကီးေပၚမွာ ကိုယ္ေတာ္လုပ္ေတာ္ေတြ ေမာင္းမငယ္ေတြ တဘက္ငါးရာ ၿခံရံလ်က္ မင္းတုန္းမင္းႀကီး သ႑ာန္ မွတ္ထင္ၿပီး ကာမ စည္းစိမ္ခံရာ ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္ ေဂဟာႀကီး အျဖစ္ေရာက္ရွိ သြားေတာ့မည္ ကို စိုးရိမ္မႈျပင္းထန္ လာေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါသည္။
ယခု အေျခအေနမွာ သာၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသားလုပ္ရေတာ့မည္၊ သည္ကိစၥကို စတင္ ဖြင့္ခ်ရန္မွာ ဒု-ကိစၥ ေတြပါ ေရာင္ေတာ္ျပန္ ႏွင့္ ေရာမပါဘဲ ၿပီးၾကေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သကၤန္းႀကီးကို ငဲ့, ငဲ့ေနစရာ ျဖစ္လာၿပီး ဒီသကၤန္းႀကီးမွာ က်မအဘို႕ ရုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲလိုမႈ ကို တားဆီးေနသည့္ အကာအကြယ္ သံမဏိ တံတိုင္းႀကီးလည္း ျဖစ္ေနပါသည္။
ကလိမ္ၿခဳံ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ဆက္ရန္
.
1 comment:
စာေတြလာဖတ္ပါတယ္ အမ၊ အပင္ပန္းခံျပီး ေဖာ္ျပ
ေပးတာ ေက်းဇူးပါ။
Post a Comment