Sunday, January 31, 2010

ငယ္ဘဝမ်ား (၁၂) ႏွင္႔ ငယ္ကၽြမ္းေဆြ တေယာက္ အေၾကာင္း (၂)

သူငယ္ခ်င္း ေလး ရဲ႕ အနာဂါတ္ကို မေသခ်ာမႈ႕ေတြ ဖန္တီးေပးခဲ႔ တဲ႔ အိမ္ကေလး ကို စိတ္နာနာ နဲ႔ က်ေနာ္ မၾကည္႔ မိတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ ဘဲ ပိုင္ရွင္သစ္ ဟာ က်ေနာ္တို႔ အတြက္ အမွတ္ရ စရာ အိမ္ကေလး ကို သိမ္းပိုက္ သြားခဲ႔ပါၿပီ....

မနက္ခင္းေလး တခုမွာေတာ႔ အိမ္ကေလး ကို ေျပာင္းလာတဲ႔ စံုတြဲ တတြဲကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္..၊ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ရွည္ရွည္ မ်က္မွန္အထူႀကီး နဲ႔ တည္ၿငိမ္တဲ႔ မ်က္ႏွာေပး နဲ႔ ၾသ..အဲဒါ ကိုေမာင္ေမာင္ (အဥၥလီ) တဲ႔လား..၊ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ပုပု ေလး နဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသူေလး ကေတာ႔ ကိုေမာင္ေမာင္ရဲ႕ ခ်စ္ဇနီး မျဖဴတဲ႔....

ရင္မွာ ထိခိုက္ ခံစားခဲ႔ ရတဲ႔  သီခ်င္းေလး ေတြရဲ႕ ဖန္တီးရွင္ ကိုေမာင္ေမာင္ ကို ေလးစားစြာ နဲ႔ အိမ္ကေလး ကိုျပန္လည္ စိတ္ဝင္စား လာမိပါတယ္....

က်ေနာ္ တို႔ သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္ အလုပ္  အတူတူ လုပ္ခဲ႔ ၾကတဲ႔ သူ႕အဖိုးရဲ႕ အလုပ္ လုပ္တဲ႔ အိမ္ေသး ေသးေလး မွာ သူတို႔ ၂ေယာက္ေနၾကပါတယ္....

က်ေနာ္ တို႔ ေျပးလႊားကစား ခဲ႔တဲ႔ အပင္ႀကီးေအာက္ မွာ ဖန္တီးရွင္ ရဲ႕ သီခ်င္း သစ္ေလးေတြ ေမြးဖြား ခဲ႔ၿပီဘဲ.....၊ က်ေနာ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ အျငင္းပြား ေဆာ႔ကစားရာ သံစဥ္ေလး ေတြ ေနရာမွာေတာ႔   ကလပ္စစ္ ဂီတ သံစဥ္သစ္ ေတြ အစားထိုး သြားခဲ႔ၿပီေပါ႔....

မိုးေရေတြ  ျပည္႕လွ်ံေနတဲ႔ အိမ္ေရွ႕ ေျမွာင္းေသးေသး ေလးေဘးမွာ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ေငးေမာ ၾကည္႔ေန တတ္တဲ႔ ဖန္တီးရွင္ ကို ျပန္လည္ ေငးစိုက္ၾကည္႔ေနရင္း ဟိုး ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာက က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း  ၂ေယာက္ အဲဒီေနရာေလး မွာဘဲ စကၠဴေလွေလး ေတြ ၿပိဳင္တူ လႊတ္ခဲ႔ဘူးပါတယ္လို႔....က်ေနာ္ တိုင္တည္ လိုက္ရင္ သီခ်င္း ေလး တပုဒ္မ်ား ေမြးဖြား လာေလမလားလို႕..ေမးခြန္းေတြ ထုတ္မိ ျပန္တယ္....

အိမ္ကေလး မွာ ဘဲ ဖန္တီးရွင္ ရဲ႕ ရင္ေသြးေလး ကို ေခ်ာ႔ျမဴဘို႕ ခ်စ္ဇနီးေလး မျဖဴ နဲ႔  စကားေတြ ေျပာဘို႔ ..၊ ဖန္တီးရွင္ ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ အၿပံဳးေလး တခ်က္ စကားေလး တခြန္းေလာက္  ရဖို႔ အတြက္ သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕အတိတ္ ကအိမ္ကေလး ထဲ ကိုျပန္ လည္ဝင္ေရာက္ခဲ႔စဥ္မွာေတာ႔....သူငယ္ခ်င္းေလးက...

သူငယ္ခ်င္း မွာ အရင္းႏွီးဆံုး ေယာက္က်ားေလး သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ ရွိတယ္..တေန႔ မွာ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာဖို႕ အခြင္႔ႀကံဳလာတဲ႔ အတြက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စကားေတြ ေျပာျဖစ္တယ္....

တကယ္ေတာ႔ က်ေနာ္႔ကို စကားမေျပာခ်င္လို႔ ေရွာင္ဖယ္ ေနတယ္ဆိုတာ သူ႕ေျပာတာေတြ ၾကားမွ သိခဲ႔ရတယ္... က်ေနာ္က သိပ္ရက္စက္ တယ္တဲ႔....

က်ေနာ္႔ တသက္မွာ သူငယ္ခ်င္းေလးနဲ႕ ျပန္လည္ မဆံုဆည္း ခဲ႔ေတာ႔ေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေလး ကေတာ႔ က်ေနာ္႔ ကို ျပန္လည္ ဆံုဆည္းဖို႕ က်ဳိးစားခဲ႔ေသးတယ္ေနာ္...

က်ေနာ္ တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာၿပီး ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္မွာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းဟာ ၿမိဳ႕ေလး ရဲ႕ တခုေသာ သႀကၤန္ မွာ တိတ္တိတ္ကေလး ျပန္လာခဲ႔ တယ္ ...

သူ႕သူငယ္ခ်င္း စီမွာ က်ေနာ္႔ အေၾကာင္းေတြ ေမးျမန္းခဲ႔တယ္တဲ႔..လက္တြဲေဖာ္ ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ႔ က်ေနာ္႔ ကို သူၾကည္႔ခ်င္ေသးတယ္ ဆိုၿပီး ..အဲဒီ သႀကၤန္ ညေလးမွာဘဲ က်ေနာ္တို႕ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ ေနာက္က ေတာက္ေလွ်ာက္ လိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ပါသတဲ႔ ....

အလိုက္ကမ္းဆိုး မသိတဲ႔ က်ေနာ္႔ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြ ၾကားထဲမွာ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ဘယ္ေလာက္မ်ား နာၾကင္ ခံစားေန ရမလည္း....

တိတ္ဆိတ္ တဲ႔ ည အိမ္အျပန္ လမ္းေလးေပၚ မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လမ္းေလွ်ာက္လာၾကတဲ႔ က်ေနာ္ တို႔ ခ်စ္သူ ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ မွာ လက္တဘက္က လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ရင္း ေနာက္လက္  တဘက္က ရန္လိုေနတဲ႔ သူ႕သူငယ္ခ်င္း လက္ကို တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ ထားရင္း သူငယ္ခ်င္းဟာ လိုက္ပါ လာခဲ႔ပါသတဲ႔...

ခ်စ္သူ ရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည္႔ ေနတဲ႔ က်ေနာ္႕ကို အေမွာင္ရိပ္ကေန တိတ္ဆိတ္စြာ ေၾကကြဲစြာ နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ သြားခဲ႔ပါတယ္တဲ႔.....

ေနာက္တေန႔မွာေတာ႔  သူငယ္ခ်င္းေလးဟာ ျမိဳ႕ေလးကေန တိတ္တိတ္ေလးဘဲ ျပန္လည္ ထြက္ခြာ  သြားခဲ႔ ပါၿပီ...

ငယ္ကၽြမ္းေဆြ ေရ 

ခ်စ္ျခင္း ကို ခံစား ရတဲ႔ အတြက္ ႏွလံုးသားေတြ နာၾကင္ေၾကကြဲ ခဲ႔ၾကသလို...အခ်စ္ခံရျခင္း အတြက္လည္း ႏွလံုးသားေတြ နာၾကင္ေၾကကြဲ ခဲ႔ရတာပါဘဲ ဆိုတာကို တသက္စာ ပုန္းေရွာင္ သြားတဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေလး သိေစခ်င္ စမ္းလွပါတယ္......

စာေရးသူ..ေရႊစင္ဦး

(အပိုင္း ၂ ကို ေရးဘို႕ မရည္ရြယ္ပါဘူး..ဒါေပမဲ႔ နာၾကင္စြာ နဲ႔ဘဲ ေရးျဖစ္သြားခဲ႔ပါတယ္....သိခ်င္သူေတြ အားလံုး ေက်နပ္လိမ္႔ မယ္ ထင္ပါတယ္..)
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ အပိုင္း (၅)

ပ႒မကမၻာစစ္ႏွင့္ နားထြင္းမဂၤလာ

ယင္းသို႕ ပုံႀကီးခ်ဲ႕ ေနႀကသည့္ ႀကားထည္းမွာ ျဗဳံးကနဲ ပထမကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္လာပါသည္၊ စစ္ေက်ညာ ေသာ ေန႕ကဆိုလွ်င္ တအိမ္သားလုံး မ်က္လုံးေတြျပဴးျပီး ယေန႕နက္ျဖန္ဆိုသလို ဂ်ာမဏီက လာ၍ သိမ္းေတာ့ မလိုလိုေႀကာက္ရြ႕ံေနႀကသည္၊ မိန္းမပိုင္း ကေတာ့ ခက္တာပါပဲ၊ အလွဴအတြက္ ပစၥည္းေတြ ကလဲ ၀ယ္ခ်မ္း စုေဆာင္း ျပီးျပီ၊ ထြက္ေျပးရရင္ ဒါေတြမသယ္ႏိုင္ေတာ့ ဘူးဟု ညည္းတြားႀကသည္၊ အခ်ိဳ႕ ကလည္း ျမန္ျမန္ လွဴျဖစ္ေအာင္ျဖစ္သလို လွဴလိုက္ပါစို႕ဆိုသည္။ စစ္ကို မႀကံဳဘူးသူေတြျဖစ္၍ အလြန္ ေ၀းကြာသည့္ ဥေရာပႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ေနေသာအဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ာမန္ တို႕၏ ပထမကမၻာစစ္မွာ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ အနီးအနား မွာ ျဖစ္ေနသလို စိတ္ဓါတ္ေခ်ာက္ခ်ားေနႀက သည္၊ "က်ဳံးေပၚတီေပၚလို႕ ျပည္ေတာ္အပ္ရမည္" ဟူေသာ အတိတ္တေပါင္ကို ရြတ္သူကရြတ္၍၊ မွန္အိမ္မွာစာနီနဲ႕ ဂ်ာမနီမု႕ံဖက္ထုပ္ ဆိုျပီး ည, ညလယ္ ေရာင္းတာကို နိမိတ္ေကာက္သူ ကေကာက္၊ မုန္႕ဖက္ထုပ္သည္ကို ပုလိပ္ဘက္မွ လိုက္ဖမ္းကုန္ျပီ  ေျပာသူက ေျပာႏွင့္ တေသာေသာ တႀကိတ္ ႀကိတ္ႏွင့္ စိတ္ဓါတ္လႈပ္ရွားေနႀကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ ေနရပါသည္။

"ေဗဒါပင္ ကမ္းကပ္ေတာ့၊ နန္းအပ္မွေအးလိမ့္မည္" ဆိုေသာ တေပါင္ ေႀကာင့္၊ အဂၤလန္ျပည္ ပဥၨေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္က ဂ်မဏီျပည့္ရွင္ဘုရင္ ကိုင္ဇာကိုထီးနန္း အပ္ရမွာေသခ်ာသည္ ဟုလည္း တိုးတိုးေျပာ ေနႀကသည္ကို ႀကားရသည္၊ ထိုေခတ္က ဘယ္ကစ၍ ေရာက္လာသည္မသိရေသာ ေဗဒါပင္ကေလး မ်ားကို အိမ္တိုင္း၌ အင္ဒုံတြင္ေရထည့္ျပီး အလွစိုက္ေလ့ရွိႀကသည္၊ ေနာက္ပိုင္းပြားမ်ား လာသျဖင့္အင္း အိုင္ ေခ်ာင္း ျမစ္တို႕မွာ ေဗဒါပင္ ေတြျပည့္ႀကပ္လာျပီး ေရစီးမရိွေသာ အင္းအိုင္တို႕တြင္ ေရကိုမျမင္ရ ေအာင္ပိတ္ ဖုံးလာသည္၊ ဒါကို တေပါင္ဆရာတို႕က မိမိတို႕နီးစပ္ရာ လဘက္ရည္ႀကမ္း၀ိုင္းတြင္ ပဲျပဳတ္ ဆီဆမ္း ႏွင့္ျမီးရင္း ယခင္ကသျဂၤဳိဟ္ပရမတ္ ျငင္းႀကမည့္အစား ဂ်ာမဏီ ပထမကမၻာစစ္ တရားကို ႏွီးေႏွာ ေနၾက ပါသည္။

သုိ႕ေသာ္ ရက္မွလသုိ႕ကူးလာေသာအခါ ရုိးသြားျပီးေၾကာက္ရြံ႕စုိးရိမ္မႈေတြ ေျပသြားၾကပါသည္။ အဂၤလိပ္ သတင္းစာ ျမန္မာသတင္းစာမ်ား၌ပါလာေသာ စစ္သတင္းကုိေလ့လာနားေထာင္ရုံမွတပါး စုိးရိမ္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ႕ မ်ား ေလ်ာ့ပါးသြားၾကပါသည္၊ ဘုိးဘိုး၀က္မစြတ္ျမိဳ႕စားမင္းၾကီးမွာ မင္းတုန္း ဘုရင္ၾကီးႏွင့္ သီေပါမင္း တုိ႕ႏွစ္ဆက္တုိင္ အေနာက္တုိင္းသုိ႕ သံတမာန္အဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ သြားတုိင္း ပါ၀င္ခဲ့ရ၍ အဂၤလန္၊ ျပင္သစ္၊ အိႏိၵယျပည္ ဆင္မလား စသည္မ်ားကုိေရာက္ဘူးျပီး အျခားေသာ မွဴးေတာ္ မတ္ေတာ္ၾကီး မ်ားကဲ့သို႕ သုိ႕ေဆာင္းစကားႏွင့္သုိးေဆာင္းစာကုိ ေတာ္သင့္ေလွ်ာက္ပတ္ ရုံမွ် တတ္ေျမာက္ နားလည္ ခဲ့သူ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္အဂၤလန္ျပည္ဂ်ာမဏီျပည္တုိ႕ မည္မွ် ေ၀းေၾကာင္း၊ သူတုိ႕ ႏုိင္ငံတြင္ ျဖစ္ပြား ေနေသာ စစ္ေဘးစစ္ဒဏ္မွာျမန္မာျပည္က တုိက္ရိုက္ ထိခုိက္ႏုိင္ပ်က္စီးေစႏုိင္မည္႕ အရိပ္ အေယာင္ မရွိ ေၾကာင္းကုိ ဆုိင္ရာမင္းေယာက်္ားပုိင္းတြင္ ရွင္းလင္း ေျပာေနရသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ ေနရ ပါသည္၊ ေဖေဖဦးျမတ္ေက်ာ္ကလည္း အဂၤလိပ္ဘာသာ ႏွင့္ ဂ်ာနယ္မွာပါရွိေသာ စစ္သတင္းႏွင့္ ဓာတ္ပုံ မ်ား ကုိ၎၊ ေျမထဲပင္လယ္ႏွင့္ဘလက္စီးေခၚ ပင္လယ္နက္ကုိ ဆက္ထားေသာတူရကီျပည္ႏွင့္ ဘူလ္ေဂး ရီးယားျပည္အၾကားရွိ ဒါလင္နယ္ေရ လက္ၾကားတုိက္ပြဲမွ ေရငုတ္သေဘၤာမ်ားႏွင့္ တုိက္ခုိက္ၾက ပုံမ်ား ကုိ၎၊ ရွင္းလင္းေျပာျပ၍ စစ္ဗဟုသုကုိ ျဖန္႕ရင္းပင္ အလွဴေန႕ရက္ခ်ိန္းက တစ, တစနီးကပ္ လာပါ သည္။

ေန႕ရက္ကုိ ဘိတ္စာမ်ား ကမ္းျပီးေလျပီ၊ အလွဴကိစၥပုံၾကီးခ်ဲ႕ လက္စေတြကုိလည္းဆက္လက္လုပ္ ကုိင္စီမံလ်က္ေျခသြက္ေနၾကပါျပီ။ အေကၽြးအေမြးက မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္တုိ႕အၾကိဳက္ နန္းတြင္းသုံး အခ်ိဳအုပ္-အဆိမ့္အုပ္-အခ်ဥ္အုပ္- လဘက္အုပ္စသည္မ်ားျဖစ္၍ ဦးျမတ္ေက်ာ္ အၾကိဳက္က ကိတ္မုန္႕စုံ ႏွင့္ အုိက္စကရင္ တုိ႕ကုိ ေမျမိဳ႕ ဗီယာနာကဖီး ေခၚ အဂၤလိပ္မုန္႕တုိက္ ၾကီးမွ မွာယူျပီးဧည္႕ခံ ဘြိဳင္ကုလား မ်ားပါ အသုံးျပဳ ပါသည္၊ ထုိေခတ္က ဗီယာနာကဖီးမွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ႏွင့္ အဂၤလိပ္ေတြ အေနမ်ားေသာ ေမျမိဳ႕ မွာသာ ရွိပါေသးသည္၊ မႏၱေလးျမဳိ႕ွရွိ ဧည္႕ခံပြဲမ်ားမွာ ျမန္မာဆန္ဆန္သာ ေကၽြးေမြးဧည္႕ခံျမဲျဖစ္၍ အဂၤလိပ္ မုန္႕တုိက္ မ်ား မေပၚလာေသးေသာ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ပါသည္။

ဇာတ္ပြဲမ်ား ထုိအခါက တဟုန္ထုိး အလြန္လူၾကိဳက္မ်ားေသာ ဘာဂ်ာဘေအးေခၚ ဇာတ္မင္းသား ေခါင္း ေဆာင္သည္႕ ဇာတ္ျဖစ္၍ ေန႕ပုိင္းထုိင္ဆုိစႏၵယား၀ုိင္းမွာ အဆုိ္ေတာ္ ဦးလူၾကီးႏွင့္ ေဒၚစိန္သုံ ေဒၚစိန္ဆင္ ၾကီး တုိ႕ျဖစ္ပါသည္။
သုိ႕ေသာ္ အလွဴမတုိင္မီတေန႕ညဥ္႕မွာ၊ ဆုိင္း၀င္သည္ဟုထုံးစံရွိ၍ ဆုိင္းတီးရသည္၊ ဆုိင္းႏွစ္၀ုိင္းကုိ ၀င္းေပါက္၀ ရွိ ေက်ာက္လမ္းမေပၚ မွာ အေရွ႕ဘက္အေပါက္တြင္တ၀ုိင္း၊ ေတာင္ဘက္အေပါက္တြင္ တ၀ုိင္း တီးေစ သည္၊ ထုိဆုိင္း၀ုိင္းႏွစ္၀ုိင္းမွာ ဆုိင္းဆရာ-ဆရာစိန္ႏွင့္စိန္ေဗဒါၾကီး တုိ႕ ညီအစ္ကုိ အျပဳိင္ၾကဲ ေစေသာ ဆုိငး္ပြဲ မ်ားျဖစ္ပါသည္။
ညဥ္႕ဦး ဆုိင္းပြဲမ်ား စည္ကားေနခ်ိန္တြင္ ရင္းႏွီးေသာဧည္႕သည္မ်ား တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ လာလ်က္ရွိ သည္၊ မ႑ပ္တြင္း၌ လွဴဘြယ္၀တၱဳပစၥည္းပေဒသာပင္မ်ားလည္း ျပင္ဆင္သူကျပင္ဆင္ၾကသည္၊ ထုိအခ်ိန္တြင္ အလွဴဒကာ ေပ်ာက္ေနသျဖင့္ လုိက္ရွာရသည္၊ ဘယ္မွာမွ ရွာ၍မေတြ႕၊ ဧည္႕သည္မ်ား ကလည္း ေမးလွသည္၊ ေမေမစိတ္ပူေနသည္ကုိလည္း ေတြ႕ရသည္။ ခဏၾကာေသာအခါ ကုိျမတ္ေက်ာ္ ၏ အိမ္ေတာ္ပါ ငယ္တပည္႕ျဖစ္သူ တဦးက ေမ့ေမ့အနား တုိးတုိး လာေျပာသည္။

(ေမာင္ေမာင္ ရယ္ေလ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါၾကီး ေခါင္းေပါင္းရုပ္ဖ်က္ျပီး၊ ဆရာစိန္႕ဆုိင္း၀ုိင္းၾကီးထဲမွာ ၀င္တီး ေနတာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္ဟု ဆုိေလသည္၊ အေမက လူေတြသိမွာ ရွက္လွခ်ီရဲ႕ဟုေျပာျပီး အေရးတၾကီး လက္တုိ႕ ၍ အေခၚခုိင္းလုိက္သည္ကုိ ျမင္ရပါသည္)

က်မအဘုိ႕ေတာ႔ သူတုိ႕အလွဴကိိစၥအတြက္လႈပ္ရွားမႈေတြကုိ ဘာမွ နားမလည္ခဲ့ေသာ္လည္း မွတ္သား မိသမွ် မင္းခမ္း မင္းနားႏွင့္ ခ်ဲ႕ၾကသေလာက္မွာ အေတာ္ကေလး ပင္ပန္း လုိက္ပါေသးသည္ ။ အလွဴ မတုိင္မီွ ၂-ရက္ခန္႕ကလွဴေသာဘုရား ဆင္းတုေတာ္တဆူႏွင့္ စာတုိက္ေက်ာင္းေဆာင္မ်ား ကုိအတီးအမႈတ္ ႏွင့္ သြားပင့္ၾကရသည္၊ ဘုရားကုိတင္၍ပင့္ေသာ မွန္စီေရႊခ်ေရွးကယာဥ္ရထားတခု ကုိ ေဆြမ်ိဳးတသုိက္က ပိတ္ျဖဴၾကိဳး ႏွင့္ဆြဲရသည္၊ ေနာက္မွေယာက်ာ္းမ်ားက ညင္ညင္သာသာတြန္း ေပးၾကသည္၊ ယာဥ္ရထား၏ ေရွ႕ပုိင္းမွာ ျမန္မာဘုရင္ လက္ထက္က ေစာင္းတီးရာ၌ နာမည္ၾကီး တဦးျဖစ္ေသာ ေဒ၀႑ႏၵာ ေမာင္ေမာင္ၾကီး ပဥၨသီခနတ္သား ကဲ့သုိ႕ ၀တ္ဆင္ျပီး ေစာင္းေတာ္ပုိက္ခါ တီးလာသည္၊ ေဒ၀႑ႏၵာ ေမာင္ေမာင္ၾကီးမွာ ရဟန္းေဘာင္ ၀င္ထားရာမွ ေခတၱလူ၀တ္လဲထားခ်ိန္ ျဖစ္၍၀က္မစြတ္ျမိဳ႕စားၾကီးက တူရင္း သားရင္း ကဲ့သုိ႕ ခင္မင္ခဲ့ သူျဖစ္၍ တကူးတတန္လာေရာက္ကူ ညီျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ထုိနည္းအတူပင္ ေရႊဘုိျမိဳ႕ ၌ေနထုိင္ေသာ အေ၀းေရာက္မင္း ဦးေအာင္ၾကီးက လည္းေရွးနန္းစဥ္ထုံးစံအတုိင္း သူကုိယ္တုိင္ စည္ေတာ္ၾကီး သီခ်င္းမ်ားကုိ သီဆုိတီးရြမ္း၍ သင္းၾကန္ ေဆာင္ဆင္းေသာအခမ္းအနားမွာ ကူညီ ပါသည္။

သင္းၾကန္ေဆာင္ဆင္းရေသာ အဓိပၸာယ္မွာ အလွဴပြဲ မ၀င္မွီ ဘုရားပင့္ေသာေန႕ ညေနပုိင္း တြင္ ေရႊခ်ည္ထုိး ရာမွ ျပီးစီးေသာ စည္းပုံ၊ ထမီ၊ သုိရင္းအက်ီမ်ား ႏွင့္ နားသမည္႕ စိန္အပ္တစုံကုိ ကလပ္ မ်ားမွာ တင္လ်က္ ကန္ေတာ့ပြဲႏွင့္ အႏၱရယ္ကင္းပရိတ္နာထားရသည္၊ ေနာက္တေန႕ သင္းၾကန္ ေဆာင္သုိ႕ ဆင္းရန္ ပုဏၰား မ်ားက အခ်ိန္အခါေရြးျပီး ေစာင့္ရသည္၊ အခ်ိန္က်၍သင္းၾကန္ေဆာင္ အဆင္းမွာ စည္ေတာ္ရြမ္း ရပါသည္၊ အေ၀းေရာက္မင္း၏ စည္ေတာ္ၾကီးအဖြဲ႕က သင္းၾကန္ေဆာင္ ေရွ႕မွာရွိပါသည္၊ သင္းၾကန္ ေဆာင္ကုိ ေရာက္ေသာအခါ ေခါင္းေလွ်ာ္ဟန္ဆံပင္အဖ်ားကုိ သေရာ္ ကင္ပြန္းေရႏွင့္ ပုဏၰားမမ်ား (ပုဏၰားမ ကုိ ဆုိလုိသည္)က စတိအျဖစ္ ေလွ်ာ္ေပးျခင္း လက္သဲ, ေျခသဲတုိ႕ကုိ စတိမွ်သာ လွီးေပးျခင္း ျပဳျပီး မေန႕က ပရိတ္နာထားေသာ ကုလပ္ႏွင့္သုိရင္းအက်ီ စသည္မ်ားကုိအခ်ိန္နာရီႏွင့္ကုိက္ညီေအာင္ စ၍ ၀တ္ရသည္၊ ၀တ္ျပီးေသာအခါအိမ္ေပၚကုိ ျပန္တက္လာရသည္၊ ေရႊခ်ည္ထုိးထည္ၾကီးေတြကုိ သယ္ပုိး ၀တ္ဆင္ လာရသည္မွာ အလြန္ေလးလံ ျပီးထူလြန္းလွသျဖင့္ ေခၽြးတလုံးလုံး ႏွုင့္ ဒုကၡခံ လုိက္ရသည္႕ ျဖစ္ျခင္း၊ သုိ႕ေပမင့္ သူတုိ႕ လူၾကီးမ်ား ၏ အယူအဆႏွုင့္၀ါဒက ဒါေတြကုိမလုပ္လွ်င္ဘဲ ငရဲၾကီး ရေတာ့ မလုိလုိ။

ေနာက္တစ္ေန႕ ဧည္႕ပရိတ္သတ္မ်ား အလယ္၌ဒါၾကီးေတြကုိ ၀တ္ျပီး ထုိင္ရဦးမည္ကုိ ၾကိဳတင္စုိးရိမ္ မိသည္၊ သုိ႕ေသာ္ ေရွာင္မရတိမ္းမရေသာ ကိစၥျဖစ္သည္၊ နားထြင္းရန္ေညာင္ေစာင္းမွာ ထုိင္ရေလျပီ ပုဏၰးေတာ္ ေတြက ၾကြက္ၾကြက္ညံေအာင္ ရြတ္ၾက, ဘတ္ၾက ပူေဇာ္ပြဲေျမွာက္သူထမင္းခြန္႕ ထမင္း ခံလုပ္သူ ေတြႏွင့္ အနားတြင္ဆူေနၾကသည္၊ ပီးေတာ့မွအနာတရနားကုိ စိန္ထိပ္အပ္ႏွင့္ ထုိးေဖာက္ ျခင္းခံ ရသည္၊ နားထြင္းေပးသူက မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး သမီးေတာ္ခၽြန္းေတာ္ျမိဳ႕စား ထိ္ပ္ေခါင္ တင္ျဖစ္ ပါသည္။

ထုိအခ်ိန္ ကစျပီး နာလြန္းသျဖင့္ပူထူသြားျပီး ဘာမွ မမွတ္မိေတာ့ဘဲ အခန္းထဲ ျပန္ပုိ႕လုိက္ၾကသည္ အထိ ေအာ္မငုိမိ ရန္ အေတာ္ ၾကိဳးစား ထားရပါသည္။
ေနာက္ပုိင္း မွာေတာ႔ ၀ဋ္ကၽြတ္သြားျပီ ဟု အ၀တ္ထူ ၾကီးေတြ ခၽြတ္ပစ္ျပီး၀မ္းေျမုာက္ ၀မ္းသာရြယ္တူ ကေလး မ်ားႏွင့္ မုံ႕ေတြ စားလုိက္ ပြဲၾကည္႕လုိက္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့သည္။ ေငြကုန္လူပန္းႏွင့္ တခမ္းတနား လုပ္ခဲ့ေသာ ကိစၥမ်ားမွာျပီးစီး၍ ျပန္လည္သိမ္းဆည္းေနရသည္႕ ေန႕ရက္ကလည္း အေတာ္ ကုန္သြားၾက ပါေသး၏

အခြင့္မွာ ၆-လယူလာခဲ့ရာ ၃-လတိတိက်န္ေနေသး၍ မႏၱေလးမွာပင္ အနားယူ ေနၾကပါေသးသည္၊ ထုိအတြင္း ဘုိးဘုိးမစြတ္ျမိဳ႕စားမင္းၾကီးသည္ က်မအားေန႕စဥ္အပါးသုိ႕ေခၚထားျပီး စာဖတ္ခိုင္းသည္၊ ဖတ္ရေသာ စာမွာ ဦးကုလား မဟာရာဇ၀င္ အထိျဖစ္၍ ဖတ္ျပရင္းနားမလည္ေသာ ခက္ဆစ္ အဓိပၸာယ္မ်ား ကို စိတ္ရွည္, လက္ရွည္ရွင္းျပသည္၊ ဓမၼစၾကာသုတ္မွ အနတၱလကၡဏာသုတ္အထိ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ၀တ္ေက်ာင္း ဇရပ္မွာ လူူၾကီးမ်ားႏွင့္ေရာေႏွာရြတ္ခဲ့့၍ အလြတ္ရေနေသာ ေၾကာင့္အက်က္မခုိင္းေတာ့ဘဲ၊ ငါ့ေျမးကစိတ္ၾကမ္းကုိယ္ၾကမ္းရွိသည္၊ သုိ႕ေၾကာင့္သျဂၤဳလ္ ၉-ပုိင္း ကုန္ေအာင္က်က္ရမည္ဟု ဆုိကာ တေန႕ စာက်က္မွတ္၍ အလြတ္ရေသာအခါ ေနာက္တေန႕ သျဂၤဳလ္ကုိရုပ္ခြဲေပးသည္။ သျဂၤဳလ္က်မ္း ကုိသင္လွ်င္ လူေပ်ာ့ေျပာင္းႏူးညံလာသည္၊ သဒၵါတတ္ လွ်င္ ႏႈတ္သြက္ လွ်ာသြက္ရွိသည္ဟု အယူ ရွိၾက ပါသည္။ သုိ႕ေၾကာင့္သျဂၤဳလ္တတ္လွ်ုင္ေပ်ာ့ သဒၵါ တတ္သွ်င္ေဆာ့သည္ဟူ၍ စကားပုံရွိပါသည္၊ က်မကုိ ေပ်ာ့ေျပာင္း ႏူးညံ႕လာေစျခင္းငွါ သျဂၤဳလ္ကုိ စ၍ သင္ေပးရသည္ဟု ဆုိပါသည္။

ဘုရားထူးဦးခ်၀ါ၀ရ

အေနာက္ပုိင္း မိန္းမ ေဆာင္ဘက္သုိ႕ ၀င္လာလွ်င္ေတာ့ ဖြားဖြား၀န္ကေတာ္ၾကီးအနားမွာ မိန္းမ ဧည္႕သည္ ေတြ မျပတ္ပါ၊ သူတုိ႕သည္ေရွးကနန္းေတာ္သူ အပ်ိဳေတာ္ၾကီးငယ္ႏွင့္ျမိဳ႕စားရြာစားမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္၊ က်မ ထုိင္္၍ နားေထာင္လွ်င္္ နန္းတြင္းတုံးကေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ျဖစ္သူကုိ ျပန္ေျပာေနၾကျခင္း၊ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူစဥ္က ဘယ္သုိ႕ဘယ္ပုံထိတ္လန္႕၍ ေျပး၀င္ပုန္းေအာင္း ခဲ့ရျခင္းစသည္မ်ားသာ ျဖစ္ပါ သည္၊ သူတုိ႕ထုိင္ပုံေနပုံမ်ားမွာ အလြန္ေညာင္းညာဘြယ္ ေကာင္းပါ သည္။ ၾကမ္းေပၚမွာ သင္ျဖဴေခ်ာ ကေလး ခင္းျပီး ၾကံဳ႕ၾကဳံ႕ ၀ပ္၍ ေမးေထာက္ခါ တဘက္ကဖက္ျဖဴ ေဆးေပါ့လိပ္ၾကီးေတြ ေသာက္ရင္း စကား ေျပာေလ့ ရွိၾကပါသည္။ သူတုိ႕အပါးသုိ႕ က်မေရာက္သြား လွ်င္ သူတုိ႕ကဲ့သုိ႕ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေျပာင္း ေျပာင္း မေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ကုိယ္ အမူအရာ အားျဖင့္ ကၽြတ္ဆပ္ဆပ္ ၾကြေစာင္းေစာင္း ျဖစ္ေနပုံ ရပါ သည္။

တေယာက္ကုိ တေယာက္ၾကီးစဥ္ငယ္လုိက္ ထူးလုိက္ရသည္႕ 'ဘုရား'ကလည္း အေမာတေကာပင္ အိမ္ကုိ ေဆြထဲ မ်ိဳးထဲက ဧည္႕သည္လာလွ်င္ ထုိင္, ထိုင္ျခင္းရွိခုိးဦၤးခ်ၾကသည္၊ ျပန္ခါနီးလွ်င္လည္း ရွိခုိးဦးတင္းျပီးမွ ျပန္ရသည္၊ သည္ကိစၥမွာ ေသးငယ္သည္႕ကိစၥမဟုတ္ပါ၊ ၀ါၾကီး၀ါငယ္ၾကီးစဥ္ငယ္ လုိက္ဦးခ်ကံေတာ့ရေသာ အေလ့ အထ ျဖစ္၍ သူတုိ႕မွာ အပန္းမၾကီးေသာ္လည္း က်မအဘုိ႕မွာ အက်င့္ မရွိ၍ အထူး အဆန္း ျဖစ္ေန ပါသည္၊ တခါတေလလည္း ဖြားဖြားမမသက္ေျပာဘူးေသာ ၀ိဋဋဴပမင္းသားႏွင့္ သာကီ၀င္ ေတြ ေတြ႕ေသာ အခါ ငယ္ရြယ္သူေတြကုိ ရွိမခုိးေစရေအာင္ ဖြက္ထား သည္ဆုိေသာ ၀တၱဳထဲက အပုိဒ္တခုကုိ သြား၍ သတိရကာ ဧည္႕သည္ျပန္ခါနီး ဒီဥစၥာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ရေအာင္ ကျပာကယာ ေျပးေရွာင္ ထြက္သြား မိသည္။ ဒါေတာင္မွ မရအရေခၚျပီးခုိင္းၾကပါေသး သည္၊ ေဂါရေ၀ါစနိ၀ါေတာစဆုိေသာ မဂၤလာ တရားေတာ္ အရ ျပဳလုပ္ၾကရျခင္း ျဖစ္ေစကာမူ ဧည္႕သည္လာတုိင္း, လာတုိင္းဂါရေ၀ါစေတြ ခဏ, ခဏ လုပ္ရ သည္မွာ ၾကာေတာ့ ခေလးပီပီ လက္ေညာင္း လာေသာေၾကာင့္ လစ္ေျပးျခင္း သာ ျဖစ္သည္၊၊

တခါတခါမွာလည္း က်မကိုယ္တိုင္ ဂါရေ၀ါစခံရပါေသးသည္၊ဤအခါမ်ိဳး၌က်မမွာ မ်က္လံုးျပဴးတူး ျပဲတဲနွင့္္ မေနတတ္၊ မထိုင္တတ္ျဖစ္သြားရပါသည္၊ ( ကိုယ္ေတာ့္ ေမေမ ဘုရားကေခၚေနတယ္ လဘုရာ့) ဆိုေသာ စကားလံုး မ်ိိဳးပင္၊ သူတို႔သည္အိမ္ေဖၚမ်ား၏ သားသီၼး ကေလးေတြျဖစ္၍ က်မနွင့္ ကစားေဖၚ ကစား ဘက္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ရြယ္တူကေလးခ်င္းခ်င္း သူတို႔ကဘုရားထူးၾက ရျပန္သည္၊ ဒါေတြ မႏၱေလးျမိဳ႕ရွိ နန္းတြင္းအဆက္ အႏြယ္ အိမ္တိုင္းမွာ ေတြ႔ရစျမဲ ျဖစ္ပါသည္၊ သူတို႔သည္ေရွးက အစဥ္အလာအတုိင္း အက်င့္ မေပ်ာက္ၾကပါ၊ ေရွးေခတ္တပည့္ လက္သား ေဟာင္းမ်ားသည္ ျမန္မာဘုရင္မရွိ၍ မိမိ ဆရာသမား မ်ား တန္ခိုး အာဏာ ေမွးမိန္လာေသာ္လည္း အရိုအေသ တရားမပ်က္ႀကပါ၊

ေက်းဇူးသစၥာ ကိုလည္း သိတတ္ႀကသူကမ်ားပါသည္၊ က်မကိုယ္တိုင္ သိမွီေသာ အရြယ္တြင္ ၀က္မစြတ္ ၿမိဳ႕စား ႀကီး ဘိုးဘိုးဖြားဖြားတို႔အိမ္၌ ေရွးက (ေငြ၀ယ္ကၽြန္နွင့္လက္ေဆာင္ရကၽြန္) ေခၚသည့္ အမ်ိဳးသီၼး မ်ားကို အဂၤလိပ္အစိုးရ လက္ထက္၌ အထားရသျဖင့္ သူ႔ေနရာ႒ာနသို႔ ျပန္လြတ္လိုက္ရာ၀ယ္ အခ်ိဳ႕မွာ အိမ္ေထာင္ ရက္သားက်၍ ခ်မ္းသာေကာင္းစားေနသည့္တိုင္ ေအာင္မေမ့မပ်က္ တနွစ္ တႀကိမ္ လာေရာက္ ၍ ကံေတာ့ၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရ ပါေသးသည္၊ ၄င္းနည္းတူပင္ မွဴးေတာ္  မတ္ေတာ္ ၿမိဳ႕စားႀကီး မ်ား၌ အေဆာင္ကိုင္မ်ား၊ အေဆာင္ကိုင္မွဴး၊ ေ၀ါထမ္းဆင္ထိန္းစသူတို႔လည္း ကိုယ့္စီးပြား ကိုယ္ရွာ စား၍ ခ်မ္းသာႀကီးပြား သြားသည္တိုင္ေအာင္ မေမ့မေပ်ာက္ တစ္နွစ္တႀကိမ္ လာေရာက္၍ ကံေတာ့ ၾကသည္က္ို ေတြ႔ျမင္လိုက္ရ ပါေသးသည္၊ ၄င္းနည္း တူပင္မွဴးေတာ္မတ္ေတာ္ ၿမိဳ႕စားႀကီးမ်ား၌ အေဆာင္ကိုင္မ်ား၊ အေဆာင္ကို္င္မွဴး၊ ေ၀ါထမ္း ဆင္ထိန္းစသူတို႕လည္း ကိိုယ့္စီးပြား ကိိုယ္ရွာစား၍ ခ်မ္းသာ ႀကီးပြားသြားသည္ တိုင္ေအာင္ မေမ့မေလ်ာ့ လာရာက္ကံေတာ့ တတ္ၾကပါသည္။

ေငြကုန္ေၾကးက် စရိတ္စကေတြ ကလည္း မမ်ားေသးေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္၊ ေအာက္ျမန္မာ ျပည္မွ အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္ သို႔အနွစ္-၅၀ ခန္႕ေစာ၍ေရာက္ေသာေၾကာင့္ အေနာက္တိုင္း အစားအေသာက္ အေန အထိုင္မ်ား ေရာေနွာလာေသာ္လည္း အထက္ျမန္မာျပည္ မႏၱေလး ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ေခတ္္ေနာက္က် လ်က္ရွိပါေသးသည္။ အိမ္ေျခတရာလ်ွင္ (၁၀) ဦးေလာက္မွ အိမ္မွာလဘက္ရည္ကာဖီ ေဖ်ာ္ ေသာက္ေလ့ မရွိၾကေသးသည္ကို က်မ ၉-နွစ္ ၁၀-နွစ္ရြယ္အထိ သိျမင္ခဲ့ရပါသည္။ ကာဖီဆိုင္ကိုကာဖီ ရွပ္ ဟုေခၚသည္။ ၄င္းဆိုင္ မ်ားမွာ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသား မ်ား ကာလသားမ်ားသာ ၀င္ေရာက္ ေသာက္ေလ့ရွိပါသည္။

ေယာက်ာ္းမ်ားသည္ ဆံပင္ထားၾကသည္၊ လူပ်ိဳကာလသားမ်ားးက ဆံပင္ကို ခပ္ေစာင္းေစာင္း ထံုးလ်က္ ေခါင္းပက္လက္ ေပါင္းသည္။ ဆင္္ကေပါင္းဟုလည္း ေခၚသည္၊ ယခုေခတ္ ဇာတ္မင္းသားမ်ား ေပါင္းပံုနွင့္ ခတ္ဆင္ဆင္ တူပါသည္။ လူအိုမ်ားကေတာ့ ဆံပင္ထံုးၿပီးပု၀ါကို အုပ္ေပါင္း၊ ေပါင္းေလ့ရွိၾကသည္ကို သိမွီ ေတြ႕ျမင္ လိုက္ပါေသးသည္၊ အဂၤလိပ္ဆံေတာက္၊ ဗိုလ္ဆံ ေတာက္ဟု အဂၤလိပ္ေက်င္းသား တခ်ိဳ႕တေလ အစျပဳ၍ ထားလာၾကကိုပင္ ျမန္မာ့ဦးစြန္းမပယ္ စေကာင္းဟု အေရးတႀကီး တားဆီး ေျပာဆို ေနၾက သည္ကိုလည္း မွတ္မိေသးသည္၊ သို႕ေသာ္ ေအာက္ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဗိုလ္ဆံေတာက္ ညွပ္ျခင္း၊ လဘက္ရည္ ကာဖီအခ်ိဳေသာက္ျခင္း စသည္မ်ား ယဥ္ပါးေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္ဟု သိရွိရပါသည္။

သို႕နွင့္ ခြင့္ရက္ေစ့ ခါနီးေသာအခါ အစိုးရထံမွ မည္သည့္အရပ္သို႔သြားရမည္ ဆိုေသာအမိန္႕စာ ကို ေစာင့္ရင္း ေဖေဖဦးျမတ္ေက်ာ္ သည္ က်မအားမႏၱေလးကြန္ဗြင့္ ေက်ာင္းတြင္ ေဘာ္ဒါထား ခဲ့မည္ဟု ၀တ္စံုမ်ား မွာယူျခင္း၊ ေသတၱာအိပ္ရာမ်ား၀ယ္ျခမ္းေစ ျခင္းျပဳပါသည္၊ ဤတြင္အေဖနွင့္ အေမတို႔ သၼီး ေက်ာင္းထားေရး ကိစၥကို စိတ္ကူးတမ်ိဳးစီျဖစ္ လာပါသည္၊ ဖခင္က ဂါ၀န္၀တ္ ေက်ာင္းမွာ ထား၍ အဂၤလိပ္စာ ကို တန္းကုန္သင္နိုင္သေရ႔ြ႕ သင္ေပးလုိသည္။ အေမကေတာ့  မိန္းကေလးျဖစ္၍ ခြဲမထားခ်င္ပါ၊ သၼီးကို အလုပ္၊လုပ္စား ေစမည္မရည္ရြယ္၍ အတူေနျပီး အဂၤလိပ္စာ အသင့္ အတင့္ ဘတ္တတ္ရံု ေလာက္သာ ထပ္သင္ေစလိုသည္။ ထိုေခတ္ကမိန္းမပိုင္း အထက္ျမန္မာျပည္မွာ မိန္းကေလးမ်ားကို အလြန္ဆံုး ၁၂- နွစ္သၼီးထက္ပို၍ ေက်ာင္းမထားလို ေသာအစြဲလမ္း လ်ွိ႕၀ွက္ခ်က္တခုရွိသည္။

ဤအထဲမွာ အထူး သျဖင့္ ေမေမ၏  အသိုက္အအံု အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားသည္ ေက်ာင္းထားမည့္ အေၾကာင္းကို သိသြား ၾကသည္ နွင့္္ တၿပိဳင္ထည္း ရင္တမမနွင့္္ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္၊ ဒီကေလး ဂါ၀န္၀တ္ ေက်ာင္းမွာ သြားပို႕ထားရင္ ေယရွုခရစ္မႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့မွာဘဲဟုဆို ၾကသည္။ ဤအဆိုက မိခင္ျဖစ္သူကိုပို၍ စိုးရိမ္ ေသာက ျဖစ္သြား ေစသျဖင့္ ဖခင္အား ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တားျမစ္ပါေတာ့သည္။ ေဖေဖဦးျမတ္ေက်ာ္၏ ရည္ရြယ္ ခ်က္မွာ အမ်ားနွင့္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လက္ေျမွာက္ အရွုံးေပးလိုက္ ရပါေတာ့သည္။

ဤသို႕ေသာ အေၾကာင္းမ်ား ေၾကာင့္ ခြင့္ရက္ေစ့၍ အစုိးရ႒ာနမွ မေကြးၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ အလုပ္၀င္ ေစရန္ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္လာေသာအခါ က်မသည္ မႏၱေလးတြင္ မေနရစ္ခဲ့ရေတာ့ဘဲ မေကြး ၿမိဳ႕သို႔ စာပို႕သေဘၤာႀကီးနွင့္ စုန္ဆင္းလိုက္ပါ လာခဲ့ရျပန္ပါသည္။ မေကြးၿမိဳ႕တြင္ တနွစ္ခြဲခန္႔ ေနရေသာ အခါ အိမ္နွင့္ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ မွာအဂၤလိပ္ ၇-တန္းေက်ာင္းတခုရွိသည္၊ က်မကို ေက်ာင္းထားရန္ စိတ္ကုန္ သြားဟန္ရွိ၏။ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ေနသည္၊ ေမေမကလည္း အိမ္ေရွ႕တြင္ ေက်ာင္းရွိ ေနသားနင့္ ဆက္လက္ ထားေပးရန္ ဂရုမစိုက္ဘဲ တလနီးပါး အခ်ိန္ကုန္ သြားသည္၊ သို႕ေသာ္ က်မ ေက်ာင္းထား ေပးဘုိ႕ပူဆာေတာ့မွာ အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သူ ပုလိပ္ရုံုးစားေရး ႀကီးတေယက္ကို သြားေရာက္ ေက်ာင္းအပ္ ေပးလိုက္စမ္းပါဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ပင္ ေျပာ၍ ထည့္လိုက္ သည္။
ထိုေက်ာင္း မွာ ၅-တန္းအထိ ေရာက္လာျပီးေရႊဘုိ႔ၿမိဳ႕သို႕ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့ရျပန္ပါသည္။ ေရႊဘုိၿမိဳ႕ တြင္လည္း တနွစ္ခြဲခန္႔ ေက်ာင္းဆက္ေနရပါေသးသည္၊ ၆-တန္းမွလြန္၍ ၇-တန္းစာေမးပြဲ ၀င္ရခါနီးတြင္ မႏၱေလး သို႔ ေရႊ႕လာရ၍ က်မ၏ေက်ာင္းစာ သင္တန္းသည္ ဤတြင္နိ႒ိတံခဲ့ရပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေရႊဘုိၿမိဳ႕ တြင္ ေနထုိင္ခဲ့ရစဥ္အခါ က်မအဘို႔ရာဇ၀င္ အမွတ္အသားဘက္မွကိုယ္ေတြ႕ မ်က္ျမင္ အျမတ္ထြက္ ခဲ့ရသည္မ်ား ကို စာေပေရးသား ေနေသာ အခါေရာက္ မွ တန္ဘုိးကို နားလည္ မိပါသည္။

က်မ၏ဘုိုးဘိုး၀တ္မစြတ္ ၿမိဳ႕စားႀကီးသည္ မေကြးၿမိဳ႕၌ ေနစဥ္က တႀကိမ္အလည္ လာဘူးသည္ ၊ ေရႊဘိုၿမိဳ႕ ေရာက္ေသာ အခါလည္း တႀကိမ္ ေရာက္လာသည္။ အေ၀းသို႔ခြဲ ထည့္လိုက္ရေသာ သၼီးကိုအခ်စ္ပိုပံုရသည္၊ သၼီးနွင့္ သားမတ္ တို႔ကလည္းအခလည္ ေရာက္တိုင္းျပဳစုယုယရာ၌ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ၀တၱရား ေက်ၾက ပါသည္။
မေကြးၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လာစဥ္ကလဲ မေကြးျမသလြန္ ဘုရားကုန္းေတာ္သို႔ တက္လ်ွင္ က်မကအတူပါခဲ့ ရသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္နဖူးရွိ မေကြးျမသလြန္ဘုရားကုန္းေအာက္မွေန၍ မင္းဘူးၿမိဳ႕ တဘက္ကမ္း ရွိ စကၠိန္းတဲ့ ဘုရား သမိုင္း၊ မေကြးျမတ္သလြန္ ဘုရားသမိုင္း မလြန္ၿမိဳ႕ရွိ ျမသပိတ္ ဘုရားသမိုင္း နွင့္ လယ္ကိုင္း ေက်ာင္းေတာ္ရာ သမိုင္းမ်ား ပါ၀င္ေသာ ေရႊစက္ေတာ္ဘုရားသမိုင္းကို ေျမးငယ္အားစိတ္ လက္ရွည္ စြာျဖင့္ ေျပာျပ တတ္ေလသည္။

ယခုေရႊဘုိၿမိဳ႕သို႔ အလည္ေရက္လာေသာအခါမူကား ၿမိဳ႕ခံလူႀကီးတခ်ိဳ႕မွာ ရတနာ ပံုေနျပည္ေတာ္ ထီးက်ိဳးစည္ေပါက္ ျဖစ္ခဲ့ျပီးေနာက ေရႀကည္ရာျမတ္ႏုရာ ဆိုသလိုေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္လ်က္ရိွေသာ နန္းတြင္း အဆက္အႏြယ္ အရာရိုအရာခံေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ျမိဳ႕စားရြားစား သီေပါမင္းအပ်ိဳေတာ္ ေဟာင္း မ်ားလည္း ရိွႀကသည္။ သူတို႕သည္ ေရွးအဆက္အႏြယ္ ေဟာင္းမ်ားကိုတေယာက္ လာ ေရာက္ေတြ႕ ႀကသည္၊ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေျပာေႀကသည္။ ဗဟုသုတႏွီးေႏွာဖလွယ္ တတ္ႀက သည္။

သူတို႕တစုႏွင့္ ဘိုဘို၀က္မစြတ္ မင္းႀကီးသည္ က်မကိုေခၚကာေရႊဘို၏ ေရွးေဟာင္းရာဇာ၀င္၊ အင္းဟသၤာ ဆင္း၍ ဟသၤာမုဆိုးေလးႏွင့္ခြင္းရာ၌ မုဆိုးဘုိရြာက ထန္းသုံးတပ္သားမ်ားႏွင့္ အေလာင္း မင္းတရားႀကီး အေႀကာင္းႏွင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖစ္ေသာ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး ၏ ခ်က္ျမႇပ္ရာ ေရႊခ်က္သို ေစတီ၊ အေလာင္းဘုရား၏ ဂူ၊ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး၊ ေအာင္ေျမနင္း ရာ႒ာန၊ ဇမၺဴဆီမီး၊ ရႊဂူႀကီး၊ ေရႊလင္းပင္၊ ေရႊျခေသ့ၤ၊ ေရႊေစတီစေသာ ဘုရားေစတီမ်ားႏွင့္ မဟနႏၵာ ကန္ေတာ္ႀကီး- ကန္ဦးေစတီစေသာ ေကာင္းမႈေတာ္မ်ားကို  မွတ္မွတ္ရရရိွေအာင္ ေျပာျပေလ သည၊ မဲဇာ ေတာင္ေျခ ရတုကို အလြတ္ ဆိုခဲ့ေသာ္လည္း ထိုအထဲမွ အဓိပၸါယ္မ်ားကို ျပတ္ျပတ္သား သားယခုမွပင္ ကိုယ္ေတြ႕ မ်က္ျမင္ ရာဇာ၀င္ ေနာက္ ေႀကာင္းခံကာ ေလးေလးနက္နက္ သိရွိရပါသည္။
ေရႊဘိုျမိဳ႕၌ ေနစဥ္အခါက အိမ္ႏွင့္မနီးမေ၀း မွာေနထိုင္ေသာ "မက်ီးကန္-ခင္ေလး"ေခၚသီေပါမင္း၏ နန္းမေတာ္ႀကီးစုဘုရာလတ္၏ အပ်ိဳေတာ္မက်ီးကန္ရြာစားသည္ ထိုအခါက အိုမင္းမစြမ္းရိွ၍ စိန္ကုန္ ေက်ာက္ကုန္မ်ား ေရာင္းရန္အစိုးရ အရာရိွမ်ား အိမ္သုိ႕၀င္ထြက္သြားလာေန သူျဖစ္သည္ တြင္ အရာရိွပိုင္း ကလည္း သနားသျဖင့္ တတ္အားသေရြ႕ ၀ယ္ယူႀကသည္။

 က်မတို႕ေရာက္ ေသာအခါ ပင္ပန္းစြာသြားလာေနမည့္အစား အိမ္မွာလာေနရန္ ေမေမကေခၚထားပါသည္၊ ထို႕ ေႀကာင့္အမ်ားအားျဖင့္ အိမ္တြင္ညဥ့္အိပ္ညဥ့္ေန လာေရာက္ခါ က်မႏွင့္အတူအိပ္ပါသည္၊ သူမအိပ္ ခင္က်မအား သီေပါမင္းႏွင့္ စုဘုေျပာျပတတ္ပါသည္၊ သူ၏သခင္ရင္းမ်ားျဖစ္ေသာေႀကာင့္လည္း အလြမ္း ေျပာေျပာျပေနသည္ဟုဆိုပါသည္၊ တခါတခါလည္း ေျပာရင္းေျပာရင္းမွ မ်က္ရည္မ်ားသုတ္ သည္ကို ေတြ႕ရပါေရာ အဆိုးပါေဒြးေရာယွက္တင္ ျဖစ္ေနပါသည္၊ သူသိထားေသာ အတြင္းေရးမ်ား သည္ အျခား ေသာ နန္ေတာ္သူတို႕ သိရိွႀကေသာ ရႈေဒါင့္ျမင္ကြင္းမ်ိဳးထက္ပင္ ပိုပုိသာသာႀကားသိ ရပါသည္၊ သူသည္ ထိုအခ်ိန္အခါက အတြင္းက်က်ေနရ၍ စုဘုရားလတ္၏ ခိုင္းေစေတာ္မႈသမွ်ကို ျမေတာင္ျမိဳ႕စားမင္သၼီး ဘ၀မွ နန္းမေတာ္ႀကီး စုဘုရားလတ္ဘ၀အထိ ပိပိယိယိအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ ခဲ့ရသူျဖစ္ေႀကာင္း သိရိွ ခဲ့ရပါသည္။

ထိုအခါမွာ ပထမကမၻာစစ္က ေဘာ္လန္ဒီရာစစ္သား စုေဆာင္းျခင္း၊ စစ္စရိတ္ေငြေခ်းျခင္း၊ ဘိလပ္ မွ "မြန္ေတဂူ"၏ ကတိမ်ားေပးျခင္းစသည္ေတြ လြန္ခဲ့ျပီးစစ္ေျပျငိမ္းစ ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္၊ ျမန္မာ ျပည္သို႕ အိႏၵိယဘုရင္ခံခ်ဳပ္ႀကီး လတ္ကစ္ဘက္ျပတ္သြားသူ လာမည္ဆို၍ ျမန္မာျပည္က လက္ဖ တင္နင္ ေဂၚ၀ါနာ ေခၚ ဒုတိယဘုရင္ခံက အစျပုျပီး အစိုးရအရာရို ႒ာနအားလုံးအလုပ္မ်ား ႀကရပါ သည္၊ က်မ ေဖေဖ ဦးျမတ္ေက်ာ္ သည္ မႏၱေလးအထိသြား၍ အလုပ္၀တၱရားေဆာင္ရြက္ရပါသည္။

၎မွျပန္လာေသာ အခါေရႊဘိုျမိဳ႕မွေန၍ ရန္ကုန္ျမိဳ႕သို႕ ျမိဳ႕မရာဇ၀တ္ ၀န္ေထာက္ကေလး ရာထူး  ႏွင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ ရန္ စာေရာက္လာျပန္ပါသည္။
သို႕ေသာ္ ဦးျမတ္ေက်ာ္သည္ ရုတ္တရက္ေမာ၍ ႏွလုံးေသြားအားနည္းျခင္း၊ ေခ်ာင္းဆိုးလွ်င္ ေသြးပါလာ ျခင္း စေသာ ေရာဂါျဖစ္လာသည္၊ အပရိကပင္ မွတ္ထင္၍ ဆရာ၀န္ေခၚျပရာေရာဂါ အေျခအေန မဆိုးမွီ အနားယူ ေဆးစားေစခ်င္ေႀကာင္းကို ဆရာ၀န္က အႀကံေပးေလသည္၊ ဦးျမတ္ေက်ာ္ အလိုက ေဆးလည္း စားမည္၊ ရန္ကုန္လည္း အလုပ္လကၡံရန္သြားမည္၊ ၂-မ်ိဳးဆုံး ျဖတ္သည္။

မုန္းတိုင္းတခ်ီစ, ေလျပီ ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေတာ႔တိုး-ခ်န္

နိဂံုး

သူတို႔တစ္ေတြ အခုဘာလုပ္ေနၾကသနည္း။ ကၽြန္မႏွင့္ အတူတူမီးရထားတြဲစာသင္ခန္းတြင္ အတူတူ ''ခရီးသြား'' ခဲ့ၾကသူမ်ား ဘာလုပ္ေနၾကသနည္း။

အာကီရာတာဟာရွီ

တိုမိုေက်ာင္းအားကစားၿပိဳင္ပြဲေန႔တြင္ ဆုတံဆိပ္အမ်ားဆံုးရရွိေသာ တာကာဟာရွီသည္ ေနာက္ထပ္အရပ္ ျမင့္လာျခင္းမရွိေသာ္လည္း မီဂ်ီတကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ခြင့္ရေသာ အီလက္ထရြန္နစ္အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ ကို ရရွိခဲ့ေလသည္။
သူသည္ ယခုအခါ၀ယ္ ဂ်ပန္ျပည္အလယ္ပိုင္း ယာမာနာေရကန္အနီးရွိ အီလက္ထရြန္နစ္ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခု တြင္ မန္ေနဂ်ာျဖစ္ေနပါသည္။
ကၽြန္မသည္ သူႏွင့္သူဇနီးကုိ ေတြ႕ဆံုရန္ ဟန္မာမတ္ဆုသုိ႔သြားပါသည္။ သူ၏ဇနီးသည္ သူ႔အေၾကာင္းကို ေကာင္းစြာသိထားသူျဖစ္ပါသည္။ တိုမိုေက်ာင္းအေၾကာင္းကုိ ခင္ပြန္းျဖစ္သူက သူမကိုု ေျပာျပထားသည့္အ တြက္ သူမသည္ တိုမိုေက်ာင္းသူတစ္ဦးကဲ့သို႔ပင္ တိုမိုေက်ာင္းအေၾကာင္းကုိ သိထားပါေၾကာင္းျဖင့္ ကၽြန္မ ကုိ ေျပာျပပါသည္။ သူမ၏ခင္ပြန္းသည္ အျခားသူမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ ခႏၶာကိုယ္မွာ ပုပုကေလး ျဖစ္ ေနေသာ္လည္း အထူးခိုင္မာေၾကာင္းျဖင့္ ကၽြန္မကို ေျပာျပပါသည္။

တာကာဟာရွီက သူသည္ တိုမိုေက်ာင္းသို႔ ပထမဆံုးစတင္ေရာက္ရွိသည့္ေန႔က ေက်ာင္းတြင္ ကိုယ္အဂၤါမ သန္မစြမ္းသူအခ်ဳိ႕ကုိ ျမင္ေတြ႕ရသျဖင့္ စိတ္သက္သာရာရခဲ့ေၾကာင္း၊ တိုမိုေက်ာင္း၌ ပညာ သင္ၾကား ရသည္ မွာ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ရမွာကုိပင္ စိတ္မပါေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။
ဆရာႀကီး ကုိဘာယာရွီသည္ မိမိကို စိတ္အားမငယ္ဖို႔ အျမဲအားေပးစကားေျပာေၾကာင္း၊ မိမိကုိယ္မိမိ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္အ၀ထားဖို႔ အျမဲတိုက္တြန္းေၾကာင္း၊ လူအမ်ား၏ ေနာက္ဘက္တြင္ ေနေလ့ရွိေသာ မိမိအား ဆရာႀကီးက လူေရွ႕သို႔ေခၚထုတ္ကာ အစစအရာရာကို သတၱိရွိရွိ၊ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ျဖင့္ ရင္ဆိုင္ရန္ အေလ့အ က်င့္မ်ား ျပဳလုပ္ေပးေၾကာင္း တာကာဟာရွီက ေျပာျပပါသည္။

တာကာဟာရွီအား ယခုကဲ့သို႔ လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ပံ့ပိုးေပးေသာအခ်က္မ်ားတြင္ သူ၏ေကာင္း မြန္ေသာ မိသားစု၊ ေကာင္းမြန္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ား ပါ၀င္ေလသည္။
မည္သို႔ပင္ရွိေစ ဆရာႀကီးက ကၽြန္မကုိ ''မင္းဟာ တကယ့္ကုိ လိမၼာတဲ့ မိန္းကေလးငယ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ တယ္၊ မင္းသိရဲ႕လား''ဟု အားေပးစကားေျပာသလို သူ႔ကိုလည္း ''မင္း ဒါကို လုပ္ႏိုင္တယ္''ဟူ၍ အားေပး ေလ့ရွိရာ ထိုအားေပးခ်က္သည္ သူ၏ဘ၀ကုိ ေကာင္းေအာင္ျပဳျပင္ေပးရာ၌ အလြန္ထိေရာက္မႈရွိခဲ့ သည္ဟု ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါသည္။

ဟာမာမတ္ဆုမွ ကၽြန္မျပန္ခါနီးတြင္ တာကာဟာရွီသည္ ကၽြန္မေမ့ေနသည့္ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေျပာျပ ပါသည္။ သူက ''သူသည္ တိုမိုေက်ာင္းသုိ႔ လာသည့္အခါ လမ္းခရီး၌ အျခားေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား မ်ား၏ အႏိုင္က်င့္မႈကို အျမဲလိုလိုခံရေလ့ရွိေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ေသာအခါ သူသည္ မ်က္ႏွာ မေကာင္းဘဲ စိတ္အားငယ္ေနေလ့ရွိရာ ကၽြန္မက သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ဘာျဖစ္လာသလဲဟု ေမးေလ့ ရွိေၾကာင္း၊ အက်ဳိးအေၾကာင္းကုိ သိရေသာအခါ ကၽြန္မက ေက်ာင္း၀င္းအျပင္ဘက္သို႔ အျမန္ဆံုး ေျပးထြက္သြားေလ့ရွိ ေၾကာင္း၊ ခဏအၾကာတြင္ ကၽြန္မျပန္ေရာက္လာၿပီး 'သူတို႔မရွိၾကေတာ့ဘူး၊ ေနာင္ကုိ ဒီလိုျဖစ္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး'ဟု ျပန္ေျပာေၾကာင္း၊ ထုိအခါ သူသည္ အလြန္ပင္၀မ္းသာမိေၾကာင္း''ျဖင့္ ျပန္ေျပာပါသည္။

''နင္က အဲဒီလို ျပဳလုပ္ေပးတဲ့အတြက္ ငါေလသိပ္ကို ေပ်ာ္သြားတာပဲ''ဟု ခြဲခြာခါနီးတြင္ တာကာဟာရွီက ေျပာပါသည္။
ထိုအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္မေမ့ေနပါသည္။ ကၽြန္မသည္ သူ႔ကိုအလြန္ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ ယခုလိုသတိျပန္ရ ေစေသာေၾကာင့္ တာကာဟာရွီကို ကၽြန္မအလြန္ပင္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။


မိရုိး-ခ်န္ (မိရိုးကာနီကိုး)

ဆရာႀကီးမစၥတာ ကိုဘာယာရွီ၏ တတိယသမီးျဖစ္သူ မိရိုး-ခ်န္သည္ ကူနီတာခ်ီ ဂီတေကာလိပ္၏ ပညာေရး ဌာနမွ ဘြဲ႕လက္မွတ္ရခဲ့ပါသည္။ သူမသည္ ထိုေကာလိပ္ေက်ာင္း၌ပင္ ေတးဂီတဆရာမအျဖစ္ အမႈထမ္း လ်က္ရွိပါသည္။ သူမသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက လမ္းေလွ်ာက္ရာ၌လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္လက္ လႈပ္ရွားရာ၌ လည္းေကာင္း ေတးဂီတသံစဥ္အတိုင္း အခ်က္က်က် လႈပ္ရွားေလ့ရွိေၾကာင္းကို ဖခင္ျဖစ္သူ မစၥတာ ကိုဘာယာရွီသည္ ေကာင္းစြာသတိျပဳမိခဲ့ေလသည္။


ဆက္ကိုး မတ္ဆူယာမ (မစၥက္ဆိုက္တို)

တိုမိုေက်ာင္းသို႔ ကၽြန္မ ပထမဦးဆံုး ေက်ာင္းစတက္သည့္ေန႔က ကၽြန္မဆံုေတြ႕ခဲ့သည့္ ယုန္အရုပ္ပါေသာ ဂါ၀န္ လွလွကေလးကုိ ၀တ္ဆင္ခဲ့ေသာ မ်က္လံုးျပဴးျပဴးႏွင့္ မိန္းကေလး ဆက္တိုး-ခ်န္သည္ တိုက်ဳိ အမ်ဳိးသမီး တကၠသိုလ္တြင္ အဂၤလိပ္စာျပ ဆရာမအျဖစ္ အမႈထမ္းလ်က္ရွိေနပါသည္။ သူမသည္ ဂ်ပန္ ေတာင္တန္း ေဒသတစ္ခုတြင္ ေတာင္တက္ရင္း ေတြ႕ခဲ့သူတစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ေနပါသည္။ သူတို႔၏ သားဦး အမည္ကို သူတို႔စတင္ေတြ႕ဆံုရာ ေတာင္တန္း၏အမည္ျဖစ္သည့္ ''ယာဆူတာကာ''ဟု ေခၚတြင္ ေစပါသည္။

တာအိဂ်ီ ယာမာႏိုအုခ်ိ

ကၽြန္မကုိ မယူဘူးဟု ေျပာခဲ့ေသာ တာအိဂ်ီ-ခ်န္သည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ ထင္ရွားေသာ ရူပေဗဒပညာရွင္တစ္ ေယာက္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။ သုိ႔ေသာ္သူသည္ ယခုအခါတြင္ ဂ်ပန္ျပည္တြင္ မရွိဘဲ အေမရိကန္ျပည္ သုိ႔ေရာက္ေနပါသည္။ သူသည္ အေမရိကန္ျပည္၌ပင္ အိမ္ေထာင္က်ေနပါသည္။

ကူနီယို အုိအိ

ကၽြန္မ၏ က်စ္ဆံၿမီးကို ဆြဲခဲ့သူ အိုအိသည္ သစ္ခြပန္းစိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းျဖင့္ ေအာင္ျမင္မႈရရွိေနပါသည္။ သူ သည္ တုိမိုေက်ာင္းမွ ထြက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ အျခားမည္သည့္ေက်ာင္းတြင္မွ် ပညာမသင္ၾကားေတာ့ေပ။ သူသည္ သစ္ခြပန္းစိုက္ပ်ဳးိေရးအလုပ္တြင္ ကၽြမ္းက်င္ေသာေၾကာင့္ ဂ်ပန္ျပည္အႏွံ႔သုိ႔ ခရီးထြက္ ေနရ ပါသည္။ ကၽြန္မ သည္ အလြန္အလုပ္မ်ားေနေသာ အုိအိႏွင့္ တယ္လီဖုန္းျဖင့္သာ စကားေျပာခဲ့ရပါသည္။ သူစကား ေျပာေသာ ေလသံသည္ တိုမိုေက်ာင္းတုန္းက ေလသံအတိုင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ မည္သို႔မွ် ေျပာင္းလဲ ျခင္းမရွိပါ။

ယိုအိခ်ိ-မီဂီးတာ

မီးသၿဂႍဳလ္ထားေသာ ျပာမ်ားကို ယူခဲ့မည္ဟု ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ေျပာေသာ မီဂီးတာသည္ သီးႏွံစိုက္ပ်ဳိးေရး ဘြဲ႕တစ္ခုကို ရရွိခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္သူသည္ ပံုဆြဲျခင္းအလုပ္ကိုသာ စိတ္အားထက္သန္သျဖင့္ စိုက္ပ်ဳိးေရး အလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့ဘဲ ပန္းခ်ီေက်ာင္းသုိ႔ တက္ေရာက္ကာ ဘြဲ႕လက္မွတ္ကို ရယူၿပီးေနာက္၊ ကိုယ္တုိင္ ဂရပ္ဖစ္ဒီဇိုင္း ကုမၸဏီတစ္ခုကုိ တည္ေထာင္ထားေလသည္။

ရာရိုး-ခ်န္

တိုင္းျပည္အတြက္ စစ္ေျမျပင္သို႔ သြားေရာက္ကာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီး ရာရိုး-ခ်န္သည္ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးၿပီးဆံုးေသာအခါ ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ သူသည္ ႏို၀င္ဘာလ(၃)ရက္ေန႔ တြင္ က်င္းပျမဲျဖစ္သည့္ တုိမိုေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား မိတ္ဆံုပြဲသုိ႔ မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ေလ့ရွိပါ သည္။

ျမန္မာျပန္သူ - ျမသိန္း
.
ေနာက္ဆံုးအပိုင္းတြင္ ပံုေလးမ်ား ထည္႔ရန္ အၾကံေပးခဲ႔ေသာ ညီမငယ္ မိုမိဂ်ိ ႏွင္႔ ေတာ႔တိုး-ခ်န္ ကေလး အား ခ်စ္ခင္စြာ အားေပး ဖတ္ရႈ ခဲ႔ေသာ စာခ်စ္သူမ်ား အား အထူး ေက်းဇူးတင္ လွ်က္......

ကမၻာႀကီး ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ အေလးထား လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ေသာ လူသားမ်ားအား ထာဝရေလးစား လွ်က္...

ေရႊစင္ဦး

ေတာ႔တိုး-ခ်န္ ၿပီးရင္ ဘာတင္မလည္း ဆိုတဲ႔ စာခ်စ္သူမ်ား အတြက္ ျမန္မာျပည္၏ဟယ္လင္ ဦးျမင္႔ေဆြ (ျဖဴး) ဘာသာျပန္.. မူရင္း HELLEN OF BURMA BY HELEN RODRIGUEZ အား တင္ေပး ပါမယ္..ဒါလည္း ျဖစ္ရပ္မွန္ပါဘဲ..အားလံုးဘဲ စိတ္ဝင္စားမယ္ထင္ပါတယ္..

စာခ်စ္သူမ်ား အား အစဥ္ေလးစားလွ်က္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Saturday, January 30, 2010

ငယ္ဘဝမ်ား (၁၂) ႏွင္႔ ငယ္ကၽြမ္းေဆြ တေယာက္ အေၾကာင္း (၁)

လူမွန္းသိတတ္စ ကထဲက ရင္းႏွီးခဲ႔ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ တေယာက္အပါအဝင္ေပါ႔..၊ က်ေနာ္ တို႔ အိမ္ နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အိမ္မွာေနၾကတယ္..။

အဲဒီေခတ္က အိမ္ဝန္းႀကီးေတြက အက်ယ္ႀကီးေတြ..၊ က်ေနာ္ တို႕ အိမ္ဝန္းကလည္း က်ယ္တာဘဲ..ဒါေပမဲ႔ သူတို႕ အိမ္ဝန္းက ပိုက်ယ္တယ္..၊လူ လည္းနည္းေတာ႔ ပိုၿပီးေတာ႔ က်ယ္သလိုဘဲ.....အဖိုး အဖြား ရယ္ ဦးေလး ၂ ေယာက္ရယ္ သူငယ္ခ်င္းရယ္..စုစုေပါင္း ၅ေယာက္ ဘဲ ေနၾကတယ္..၊ တဝန္း ထဲ မွာ အိမ္ ၂လံုး ေဆာက္ထားတယ္..၊ အိမ္ အႀကီး တလံုးမွာ သူတို႕ ေနၾကတယ္..၊ ေနာက္တလံုးက သူတို႕ အဖိုး အလုပ္ လုပ္တဲ႔ေနရာ..အဲဒီအိမ္ေလး ထဲမွာ သားေရ ပိုက္ဆံအိတ္ ကေလးေတြလုပ္တယ္..ေယာက္က်ား ကိုင္ ပိုက္ဆံအိတ္ အေသးေလး ေတြနဲ႔ မိန္းမ ေတြ ကိုင္ ဘို႕ ဆလင္းဘက္ ေတြလည္း လုပ္တယ္.. သားေရ အစစ္နဲ႔ အိတ္ေပၚမွာ ျမန္မာ ရုိးရာ ပန္းခ်ီပံုေလးေတြကို ေဖာင္းၾကြ ေရးၿပီး.. ေဆးခ်ယ္ ထားတယ္.. မင္းသား မင္းသမီး ရုပ္ ကေလးေတြနဲ႔ တျခား ျမန္မာ႔ရုိးရာ ပံုေလး ေတြေပါ႔..၊ လက္ျဖစ္ ဆိုေတာ႔ အိတ္လံုး ေရ နဲနဲဘဲ ထြက္တယ္ ေစ်း လည္း ႀကီးတယ္..၊ အဲဒီေခတ္က ႏိုင္ငံျခားသား ဧည္႕သည္ေတြ ကိုေရာင္းဘို႔ နဲ႔ ပိုက္ဆံရွိတဲ႔ သူေတြသာ သံုးႏိုင္တဲ႔ အိတ္ေလးေတြေပါ႔..။

က်ေနာ္ က သူငယ္ခ်င္း စီကိုသြားလည္ရင္း  အဲဒီအိတ္ကေလးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးေနတယ္..၊ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္း က သူ႕အဖိုး ကို အလုပ္ကူ လုပ္ေပးရတယ္..၊ အိတ္ အေရာင္တင္ေပးတာတို႔ အိတ္ေဘး ေလးေတြကို သားေရ ႀကိဳးနဲ႔ တြဲခ်ဳပ္တာတို႔ ကေလး လုပ္ႏိုင္တဲ႔ အလုပ္ကေလး ေတြေပါ႔..။

က်ေနာ္႕သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီအိမ္ရဲ႕ ေျမးဦးပါ .....ဒါေပမဲ႔ သူ႕အေမက မိဘေတြ သေဘာမတူတဲ႔ လူနဲ႔ ယူလို႔  ဆိုၿပီး ေသခန္းျဖတ္ ထားတာတဲ႔..၊ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ထဲကိုဘဲ သူတို႔က ေခၚထားတယ္..၊ သူ႕ အေဖ ေရာ အေမ ေရာ အိမ္ ကို အ၀င္အထြက္ မလုပ္ရဘူး..၊ ေနာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း အေမတို႔ က ရွမ္းျပည္ က ရြာေလး တရြာမွာ ေနၾကတယ္တဲ႔..၊ က်ေနာ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးမွ သူ႕အေမ ကိုေတြ႕ဘူးတယ္..။

သူ႕ အဖိုးအဖြားေတြက က်ေနာ္႕ သူငယ္ခ်င္းကို စည္းကမ္း အရမ္းတင္းႀကပ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာသာလည္း မေပးဘူး..၊ သူ႕ အဖိုး ကလည္းေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္..၊ ဦးေလး ေတြကလည္း လူ႕ဂြစာ ေတြ..၊ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္း ဟာသူ႕ အဖိုး အိမ္ မွာ ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာငယ္ ပါတယ္..၊ သူငယ္ခ်င္း က မ်က္ႏွာငယ္ရေတာ႔ က်ေနာ္ကလည္း သူ နဲ႔ ေပါင္းတာဆိုေတာ႔ က်ေနာ္ ပါ အဲဒီအိမ္ မွာ မ်က္ႏွာငယ္ရပါတယ္..။

က်ေနာ္တို႔ အတြက္ သူတို႕အိမ္ဝန္းထဲမွာ ေဆာ႔စရာေတြ စားစရာအပင္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ..၊ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ အိမ္ေခါင္းရင္းမွာ သက္တန္းရင္႔ စကၠဴပန္းေရာင္စံု ၿခံဳၾကီးရွိတယ္၊ စပယ္ရုံေတြ ရွိတယ္ ..၊ မာလကာပင္ ၃-၄ ပင္ေလာက္ရွိတယ္..၊ ေနာက္ၿပီး ထူးထူးဆန္းဆန္း က်ေနာ္ တို႔ မႏၱေလး မွာ စိုက္ေလ႔ မရွိတဲ႔ ျဖစ္လည္း မျဖစ္ထြန္းတဲ႔ ေဖ်ာ္ရည္သီးပင္ (ပင္မွဲ႔ သီးပင္) စင္ႀကီး ရွိၿပီး အသီး သီးခ်ိန္ ဆိုရင္ အဲဒီ အပင္ႀကီးက အသီးေတြ အမ်ားႀကီး သီးတယ္..၊ ေနာက္ၿပီး အုန္းပင္ ၂ပင္ ၃ပင္ ရွိတယ္..၊ အဲဒါက အိမ္ေခါင္းရင္း မွာ..၊ အိမ္ေနာက္မွာ လည္း အဲဒီလိုဘဲ..အပင္ အစံုရွိတယ္၊ ၾသဇာပင္ ေတြလည္းရွိတယ္..၊ အိမ္ေရွ႕မွာ ႏွင္းဆီပန္း ေရာင္စံုေတြ ကိုလည္း အိုးေတြနဲ႔ စိုက္ထားေသးတယ္..၊ က်ေနာ္ တို႔ ကေလး ေတြ အတြက္ ဆိုရင္ေတာ႔ အားလံုးဟာ မက္ေမာစရာ ေဆာ႔စရာေတြ ၾကီးဘဲေပါ႔..။

သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕ အိမ္ဝန္းတံခါး က အၿမဲ ပိတ္ထားတယ္..၊ ေသာ႔ပိတ္ထားတာ..၊ က်ေနာ္ကလည္း သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေဆာ႔ခ်င္တယ္..သူငယ္ခ်င္းကလည္း အဲဒီအတိုင္းဘဲ.. က်ေနာ္ တို႔ ၂ေယာက္ဟာ သူတို႔ အိမ္က လူႀကီးေတြ အရိပ္အေျခၾကည္႔ၿပီး အခြင္႔သာတာနဲ႔  သူတို႔ အိမ္တံခါး ေသာ႔ဖြင္႔ ၿပီး အထဲ၀င္ ရတယ္.. သူငယ္ခ်င္းက ဖြင္႔ေပးတာပါ.၊ သူငယ္ခ်င္းက အျပင္မွာ ဘယ္ေတာ႔မွ မေဆာ႔ရဘူး ရပ္ကြက္ ထဲက ကေလးေတြ နဲ႔ လည္း သူတို႔ အိမ္က ေပးမေဆာ႔ဘူး က်ေနာ္ တေယာက္ ကိုဘဲ မလြဲသာလို႕ အဝင္ခံ တာနဲ႔ တူပါတယ္..။

က်ေနာ္က ရပ္ကြက္ထဲ ေဗ်ာင္းဆန္ေအာင္ ေဆာ႔ၿပီးရင္ သူငယ္ခ်င္း အတြက္ အေဖာ္ သြားလုပ္ ေပးရ ေသးတယ္.၊ အိမ္ထဲေရာက္ေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕အလုပ္ေတြ မၿပီးေသးရင္ မေဆာ႔ႏိုင္ ေသးပါဘူး.. သူ႕အလုပ္ေတြ ၿပီးေအာင္လုပ္ရေသးတယ္..၊ ကေလး လည္း ကေလး နဲ႔ တန္ေအာင္ သူ႕အဖိုး က ခိုင္းေသးတာ..၊ သူ႕အဖိုး က ဆိုးလြန္းေတာ႔ အလုပ္သမား ေလး ၂ေယာက္ေလာက္ ရွိတာ ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္ နဲ႔ ဆိုေတာ႔႔ သူတို႔ မရွိတဲ႔ အခ်ိန္မွာ အဲဒီအလုပ္ ေတြကို က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္းေလး ဘဲ လုပ္ရတာပါ။ 

က်ေနာ္ကလည္း စပ္စုတဲ႔သူ ေနာက္ၿပီး အလုပ္ၿပီးမွ ေဆာ႔ရမွာ ဆိုေတာ႔ သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕ အလုပ္ေတြ ကူလုပ္ ေပးရေတာ႔ တာေပါ႔..၊ အလုပ္လည္း လုပ္ ေပးရေသးတယ္..သူ႕အဖိုး မႀကိဳက္ရင္ အေငါက္က ခံရေသးတယ္..၊ အဲဒီ အိမ္  မွာ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ ေဆာ႔ဘို႕ ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္ႏွာငယ္ခဲ႔ရပါတယ္..၊ ေနာက္ၿပီး အိမ္ဝန္းထဲမွာ ေဆာ႔တာ ဆိုေတာ႔ သိပ္ၿပီး ေျပးတာလႊားတာေတြ မကစား ႏိုင္ပါဘူး.. တူတူပုန္းတမ္း တို႔ အိုးပုတ္တန္း တို႔ေပါ႔ ..ဒါေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက ေယာက္က်ားေလး ဆိုေတာ႔ အိုးပုတ္တန္း ေတြဘာေတြ မေဆာ႔ခ်င္ပါဘူး..၊။

အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို က်ေနာ္တို႔ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ ထိုင္ဖတ္ၾကတယ္.. အပင္ေတြ ေပၚ တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္ ေဆာ႔တယ္..၊ သားေရကြင္းပစ္တန္း၊ ပိုလိုကား ရိုက္တန္း၊ ေပသီး လိွမ္႔တန္း ကစားတယ္..၊ စားရတဲ႔ အသီးေတြ အကုန္ ခူးစားတယ္..၊ ေနာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းက ဗန္ဒါေစ႔ ေတြ ထုေပးတယ္..၊ အဆန္ မေၾကေအာင္ ထုေပးတာေလ.. စားလို႔ ေကာင္းတယ္..ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္႔ အတြက္ မာလကာသီး (ရြက္ပုန္းသီး) ေတြ ခူးထားၿပီး ေကၽြးတယ္..၊ ဒါေတြက သိပ္ငယ္ တဲ႔ ဘဝေလးေတြ ထဲက သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တစိတ္တပိုင္းေပါ႔..။

သူငယ္ခ်င္းက ေတာ္ေတာ္ရုိးပါတယ္.. ကေလး အေတြးနဲ႔ ေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ္ အ ပါတယ္..၊ သူ႔ အဖိုး တို႕ ဦးေလး တို႕ကလည္း သူတို႕မႀကိဳက္တာ ေတြ႔ရင္ လက္ပိုက္ခိုင္းၿပီး ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ရုိက္တာပါ..၊ က်ေနာ္ တို႔ လို ဘယ္ေတာ႔ မွ အရိုက္မခံရတဲ႔ သူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲ မွာေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းဟာ အေတာ္ သနားစရာ ေကာင္းေနပါတယ္..၊ ဒါေၾကာင္႕လည္း က်ေနာ္ က သူငယ္ခ်င္း အတြက္ မ်က္ႏွာ အငယ္ခံၿပီး သူငယ္ခ်င္း လုပ္ေပးခဲ႔ ရတာပါ..။

သူငယ္ခ်င္း ကေတာ႔ က်ေနာ္က ဒီေလာက္ အနစ္နာခံ ေပါင္းေပးထားတာေတာင္ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ မ်ားေဆာ႔ၾကရင္ က်ေနာ္က ဘက္မတူဘဲနဲ႔ အငယ္ေတြနဲ႔ ေဆာ႔တယ္ ဆိုၿပီး သူက ေမာင္ေလး ညီမေလး ေတြဘက္က ကူၿပီး ႏိုင္ေအာင္ ေဆာ႔ေပးခဲ႔တယ္..၊ က်ေနာ္႔ သားေရကြင္းေတြ ေပသီးေတြ ပိုလိုကား ေတြဆိုရင္ ေမာင္ႏွမ ေတြနဲ႔ ႏိုင္ထားသေလာက္ သူ ကူၿပီး ေဆာ႔ ေပးရင္ အကုန္ ကုန္တာဘဲ..အဲဒီမွာ က်ေနာ္ သူ႕ကို မေခၚဘဲ ခဏခဏ ေနဘူးပါတယ္..က်ေနာ္ ရႈံုးေအာင္လုပ္တဲ႔ အမႈ႕နဲေလ..။
ဒါေပမဲ႔ သူ ျပန္ေခ်ာ႔တဲ႔ မာလကာသီးေတြ နဲ႔ ဘန္ဒါေစ႔ဆံ ေတြၾကားမွာ က်ေနာ္ မေခၚတာ ၾကာၾကာ မခံပါဘူး..၊ ျပန္ျပန္ ေခၚသြားၾကတာပါဘဲ..၊ သူ က်ေနာ္ကို ေခ်ာ႔တဲ႔ အထဲမွာ သူ႕အဖိုး အလုပ္ က ပိုက္ဆံအိတ္ ေသးေသးေလးေတာင္ ပါပါေသးတယ္..၊ အဲဒီပိုက္ဆံအိတ္ကေလးေတြက ခ်စ္စရာ အရုပ္ကေလး ေတြနဲ႔ သိပ္ လွေပမဲ႔  တခါမွ ကိုယ္နဲ႔ သက္ဆိုင္တယ္လို႕ မထင္မိပါဘူး..၊ ဒါေပမဲ႔ သူငယ္ခ်င္း လုပ္ေပး တဲ႔ အိတ္ေပါက္စ ေလးကိုေတာ႔ စြဲလန္းမိပါတယ္..။

က်ေနာ္႔ အတြက္ ဘယ္အခ်ိန္ ကထဲက သူ႕အဖိုးမသိေအာင္ လုပ္ထားတဲ႔ အိတ္ကေလး လည္း မသိပါဘူး မင္းသမီး ေလး ဆီမီးခြက္ ကေနတဲ႔ အရုပ္ကေလး ပါတဲ႔ အိတ္ကေလးပါ..၊ ခ်စ္စရာေလးပါ.. ဒီအိတ္ကေလး မ်က္ႏွာနဲ႔ အဲဒီတခါက သူ႔ကို ခ်က္ျခင္း ျပန္ေခၚလိုက္ ရပါတယ္..။

အဲဒီ အိတ္ကေလး ကို က်ေနာ္ သိတ္ခ်စ္ပါတယ္.. အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ သိမ္းထားပါေသးတယ္.. သူ ကလည္း ေျပာျပတယ္.. ဒီအိတ္ကေလး ၿပီးေအာင္ သူကိုယ္တိုင္ သားေရအပိုင္း ေသးေသး ေလးရွာၿပီး ခ်ဳပ္ထားတာေပါ႔. ေနာက္ၿပီး အဲဒီအေပၚက ေဖာင္းၾကြ ပံုၾကမ္းေလး ကို လည္း သူ ဘဲ မတတ္တတတ္နဲ႔  ေဆးခ်ယ္ ထားတယ္ေပါ႔..၊ ဒါေၾကာင္႔ မင္းသမီးေလး ရဲ႕ ေဆးေရာင္ ေလးေတြက သိပ္မေသသပ္ပါဘူး... ဒါေပမဲ႔  ခ်စ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ကိုယ္တိုင္ က်ေနာ္႔ အတြက္ ရည္ရြယ္ လုပ္ထားတာ ဆိုေတာ႔ အိတ္ေသးေသး ေလး ကို ခ်စ္ခဲ႔ပါတယ္..။

ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ တေတြႀကီးျပင္းလာခဲ႔ ၾကပါတယ္..၊ ႀကီးျပင္းလာတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ဘဝ ေလးဟာ ပိုပိုၿပီး ခက္ခဲလာတယ္ ထင္တယ္..၊ ေနာက္ၿပီး သူ႕ဦးေလး ေတြ နဲ႔ အဖိုးကလည္း ေက်ာင္းသြားခ်ိန္က လြဲလို႕ ငယ္ငယ္က အတုိင္းဘဲ သူ႔ ကို အိမ္ထဲမွာ ဘဲ ထိမ္းခ်ဳပ္ထားခ်င္ေသးတယ္ ထင္ပါတယ္..၊ သူငယ္ခ်င္း ကလည္း အရြယ္ေရာက္ ခဲ႔ၿပီ ဆိုေတာ႔ သူသြားခ်င္၊ လာခ်င္တာေတြကို လစ္ရင္လစ္သလိုထြက္သြားေလ႔ ရွိသလို.. သူဦးေလး ေတြကလည္း အေလွ်ာ႔ မေပးဘဲ သူ႔ကို အဲဒီအခ်ိန္ထိဘဲ လက္ပိုက္ခိုင္းၿပီး ႀကိမ္လံုး နဲ႔ ရိုက္ေလ႔ ရွိတုန္းပါဘဲ..။

သူငယ္ခ်င္းက ရွက္တတ္ပါၿပီ..၊ သူ ဘဝမွာ သူ မေနေပ်ာ္ေတာ႔ပါဘူး..၊ လြတ္လပ္ျခင္းကိုလည္း သူ ႏွစ္သက္ တတ္ပါၿပီ...........

လျပည္႔ည တည က်ေနာ္ တို႔အိမ္ေရွ႕က ျမေလးပန္းရုံ ေအာက္က တန္းလွ်ားခံု ေလးမွာ က်ေနာ္ တေယာက္ ထဲ မိုးခ်ဳပ္ တဲ႔ထိ ထုိင္ ၿပီး လေရာင္ နဲ႔ တိတ္ဆိတ္ျခင္း ရဲ႕ အရသာကို ခံစားေနတုံး သူငယ္ခ်င္း ေရာက္လာတယ္..၊ က်ေနာ္႔ ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕ ပံုရိပ္ ဟာ ႏူးညံလြန္း တယ္....။

က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင္႔ တဲ႔ စကားေတြ ေျပာလာတယ္.. သူ က်ေနာ္႔ ကို တသက္လံုးခ်စ္လာခဲ႔ပါတယ္တဲ႔ ..၊ သူ အခု အေဝးကို ထြက္သြားေတာ႔ မွာမို႕ ဖြင္႔ေျပာတာပါတဲ႔..လ ေရာင္ ေတြ စြန္းထင္းေနတဲ႔ သူ႕မ်က္ဝန္းမွာ အခ်စ္ေရာင္ ေတြနဲ႔ ဖိတ္ဖိတ္လက္ ေနတာကို က်ေနာ္ မယံုၾကည္ ႏိုင္စြာနဲ႔ ေငးၾကည္႔ မိတယ္..၊ ၾသ ..သူငယ္ခ်င္းဟာ တကယ္ဘဲ အခ်စ္အၾကာင္း ေျပာတတ္တဲ႔ ေယာက္က်ားတေယာက္ ျဖစ္လာပါ ေပါ႔လား လို႔.. က်ေနာ္ တကယ္ဘဲ သူ႕ကို ေယာက္က်ား တေယာက္ အျဖစ္ သေဘာမထားတဲ႔ အျပင္ က်ေနာ္႔ ကို ဒီလို ခ်စ္စကား ေျပာလာလိမ္႔မယ္ ဆိုတာလည္း ေမွ်ာ္လင္႔မထားခဲ႔ပါဘူး..။

သူ႔ ခ်စ္စကားေတြဟာ က်ေနာ္႔ အသဲႏွလံုးကို ဆြဲကိုင္ မလႈတ္ႏိုင္ခဲ႔ပါဘူး..၊ သူ႕ ခ်စ္စကားေတြထက္ ပညာ တပိုင္းတစနဲ႔ သူ႕ဘဝေလး ဒုကၡေရာက္သြားမွာကိုဘဲ ပိုၿပီးေတာ႔ အစိုးရိမ္ႀကီး ေနခဲ႔ပါတယ္..........

က်ေနာ္ တို႔ ၂ ေယာက္ပညာေတြ အတူတူ သင္ၾကမယ္.. ခ်စ္ျခင္းေတြကို ေနာက္ မွ စဥ္းစားၾကမယ္ သူငယ္ခ်င္းေရ... ထြက္မသြားလိုက္ပါနဲ႔လို႔ က်ေနာ္္ေျပာခဲ႔ပါတယ္..၊ သူ ကလည္း ေျပာခဲ႔ပါတယ္.. သူ ဟာ ေယာက္က်ား တေယာက္ ပါတဲ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ႔ ကိစၥ တခုကို ဘယ္ေတာ႔မွ မျပင္ဘူးဆိုၿပီး ေျပာခဲ႔ပါတယ္..။

သူ မသြားခင္ တညက  ခံုတန္းေလးမွာ ဘဲ က်ေနာ္တို႔ ေတြ႕ခဲ႔ၾကေသးတယ္.. က်ေနာ္စီက တိက်တဲ႔ အေျဖ တခု ရျခင္ပါတယ္တဲ႔.. ခ်စ္ျခင္းတရား ေတြ သယ္ေဆာင္သြားၿပီး .. သူ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္မယ္တဲ႔.. က်ေနာ္႔ အတြက္ ခ်စ္ျခင္း နဲ႔ ခ်မ္းသာျခင္း ေတြကို သူလက္ေဆာင္ ျပန္ယူ ခဲ႔ပရေစတဲ႔..၊ သူငယ္ခ်င္း ေရ ဒို႕ တကယ္ မခ်စ္ တတ္ ေသးပါဘူး...လို႕ ျပန္ေျပာ ခဲ႔တဲ႔ က်ေနာ္႔ လက္ေမာင္း ၂ဘက္ ကို ဆြဲကိုင္ လႈတ္ ရင္း မ်က္ရည္ ေတြက်လာတယ္......ဒို႔ ၂ ေယာက္ တသက္လံုး ေဝးၿပီေနာ္ တဲ႔..........

ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလး အေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားမိတဲ႔ က်ေနာ္႔ လက္ေမာင္းေလး ႏွစ္ဘက္ နာၾကင္လာခဲ႔ ရသလို .............

ဘယ္ေတာ႔မွ ျပန္လည္ မဆံုဆည္း ေတာ႔တဲ႔ က်ေနာ္႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလး အတြက္ က်ေနာ္႔ ႏွလံုးသား ေလးလည္း နာၾကင္ ခဲ႔ဘူးပါတယ္ ......
                                    
ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေရ..တကယ္ဘဲ တသက္လံုး ေဝးခဲ႔ ၿပီေနာ္....။

စာေရးသူ..ေရႊစင္ဦး
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ အပိုင္း (၄)

၀လုံးကို၀ိုင္းေအာင္ေရးတတ္ျပီ

၀လုံးကို၀ိုင္းေအာင္ေရးရေသာ ကင္ဒါဂါတင္ အတန္းသူ ကေလးမ်ားမွာ ၾကက္ေတာင္စည္း ဘူးပြင္႔ကေလး မ်ားႏွင္႔ ခ်ည္းလိုလိုျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ က်မ၏ဆံတိုကို သူတို႕နဲ႕ တူေအာင္အေပၚပိုင္း ကစုစည္းထား လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ ေအာက္ပိုင္းကဆံစမ်ားက ဆံရစ္၀ုိင္းလို မဟုတ္ဘဲပြစိပြ ေရာင္း ျမင္မေကာင္း ေအာင္ရိွသည္။ ေမေမထံမွာနားပူနားဆာ လုပ္လြန္း၍ သရက္ထည္စတခုကို လုံကြင္းအျဖစ္ခ်ဳပ္ေပးသည္။ အထပ္ဆင္ႏွင့္ ဘာႏွင့္မဟုတ္ပါ။ ၎လုံကြင္းကိုဂါ၀န္ေပၚမွ ေန၍၀တ္ သည္။ ထမီကဲ့သို႕ မ၀တ္ဘဲ မနက္ ေက်ာင္းသြားခါနီးမွ အခ်ိန္မီလဲလွယ္ဆင္ယင္ရေသာေက်ာင္း ၀တ္စုံမ်ားျဖစ္ပါသည္။

ဗူးပြင့္ကို အခ်ိန္မွီခ်ည္ေႏွာင္ေပးရန္ အိမ္ဦးခန္း၌ ဆြမ္းပြဲျပင္ေနေသာ ဖြားဖြားမမသက္ကို မယားဒယား လုပ္၍ နားပူရပါသည္။ ဖြားဖြားလက္ မအားေသာအခါ ႀကီးႀကီးယုေခၚ ဖြားဖြားယုကို အပူ ကပ္ရသည္။
ႀကာေတာ့ ဒီကိစၥကို ဖခင္ျဖစ္သူဦးျမတ္ေက်ာ္ သိသြားပါသည္။ သူသည္ စိတ္၀င္စားစြာႏွင့္ သၼီးဘာလို႕ဒီလို ဆံပင္ကို စီးခိုင္းရဒါလဲကြယ္ဟု သေဘာမတူေသာ လကၡဏာႏွင့္ေမးသည္။ သၼီးကို ေက်ာင္းက ၀ိုင္း,၀ိုင္း ေျပာင္လို႕ပါ။ ကုလားမလို႕လဲ ေျပာႀကတယ္၊ ဒါေႀကာင့္ ဗမာ့လုံခ်ည္အကၤ်ီလဲ ၀ယ္ေပးပါ။ ဆံရစ္လဲ ကိုက္ေပးပါ ဟု အတိအလင္းဖြင့္၍ ပူဆာေတာ့သည္။ အေမႏွင့္ အဖြားတို႕က လည္းသေဘာတူ ေခါင္းရိပ္ျပီး ဆံရစ္၀ိုင္း ထားေပးလိုက္ပါေတာ့ဟု ေထာက္ခံႀကသည္။

(ခေရာ့ခ္)ဘ၀မွ ဆံရစ္၀ိုင္းဘ၀ေရာက္ေအာင္ ေအာက္ေျခကဆံပင္မ်ာကို သင္ဒုန္းဒါးႏွင့္တင္၍ ရိတ္ခ်ရန္ အလုပ္ စေလျပီ-ပ႒မ ဦးဆုံးနဖူးစက ဆံပင္မ်ားကို သင္ဒုန္းဒါးႏွင့္ ရိတ္ခ်လိုက္ေသာအခါ ဂ်ိကနဲရွိကနဲ ျမည္ေသာ အသံ ႏွင့္ ဒါးကတုန္း၍လားမသိ စူးစူး၀ါး၀ါး နားက်င္လွသျဖင့္ တခါထည္း ရုံးထေျပးမိပါသည္။ သင္ဒုန္းဒါး ကိုင္သူကို သူရဲသဘက္ ကဲ့သို႕ ေႀကာက္လန္႕ သြားမိသည္။ လာခဲ့-လာခဲ့ တပိုင္းတျပစ္ႀကီး နဲ႕ ဆိုျပီး လိုက္ေခၚေလေျပးေလ ေနာက္ဆုံးအေဖ့ရင္္ခြင္ထဲမွာသြား ပုံးေနမိသည္။ သည္ေတာ့ ေဖေဖက ျပဳံးသည္။ ေဖေဖအေျပာသားနဲ႕ သၼီးကဆံရစ္ထားခ်င္ဒါကိုး ဟုဆုိရင္ သူ႕တြင္ ကတုန္းဆံေထာက္ညႇပ္ရန္ အျမဲ ၀ယ္ထားေသာ "စက္ကတ္ေက်း"ႏွင့္ မနာ မက်င္ရေအာင္ ျပဳျပင္ေပးေစသည္။ ဆံရစ္၀ိုင္း ကေလး မ်ားကိုလည္း ကတ္ေက်း ႏွင့္ ညီညီျဖတ္ေပးေစသည္။ သို႕ေပမင့္ နဖူးတဲ့တဲ့ထိပ္မွ သင္ဒုန္းဒါးႏွင့္ ရိတ္ခ် ထားေသာ ဒါးရာႏွစ္ခ်က္ က မညီမညာျဖဴျဖဴႀကီး ေပၚေနေသာေႀကာင့္ ေနာက္တေန႕ေက်ာင္းသြားရာ၌ ငါ့ေတာ ့သူမ်ားနဲ႕ တူလာျပီဟု စိတ္ထဲက ေႀကာ့ေႀကာ့ေမာ့ေမာ့ ျဖစ္ခဲ့သေလာက္ မွန္းေခ် မေပါက္ဘဲ ရိွျပန္ ပါသည္။ အေႀကာင္း ကေတာ့ ထိပ္ကသင္ဒုန္းဒါးရာႀကီးကို လက္ညိႈးထုိးျပျပီး ဘူးသီးႀကြက္ကိုက္ ထားသလို ဘဲေတာ႔ ဟု၀ိုင္း၍ အေလွာင္ ခံရပါေတာ့သည္။

သို႕ေႀကာင့္ သင္ဒုန္းဒါးခ်က္ မိထားေသာ ဆံပင္မ်ား ရွည္မလာမခ်င္းေက်ာင္းသို႕ မသြားေတာ့ဘဲ အရွက္ေျပ ေဖေဖႏွင့္ေတာတက္ရာ လိုက္မည္ဟုဆိုကာ ေတာတက္ရာသို႕ ပါလာခဲ့ျပန္သည္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္ သည္ တပည့္ ျမင္းစီးပုလိ္ပ္ အမႈထမ္း ေယာက်ၤားေတြခ်ည္း အေဖၚျပဳ၍ ေတာတက္ ေသာအခါ ျမင္းႏွင့္ သြားေလ့ ရိွပါသည္။ အေကာင္းသုံးတတ္သူျဖစ္သည့္ ၀သီအတိုင္း ေတာက္တက္ ဘို႕ ျမင္းႀကီးႏွစ္ေကာင္ ၀ယ္ထားရာ၌ ျမင္းကုန္းႏွီးကို ေရနံေခ်ာင္းမွ အေမရိကန္ အင္ဂ်င္နီယာတို႕ ႏွင့္ အတူေပါင္း၍ မွာယူ လိုက္ေသာ ေကာင္းဘြိဳင္ေခၚ အေမရိကန္ႏြားေက်ာင္းသားမ်ားသုံးေသာ ထိပ္မွ အေကာက္ႀကီးႏွင့္ ျမင္း ကုန္းႏွီး အႀကီးစားမ်ိဳးကို သုံးပါသည္။ အဂၤလိပ္လုပ္ အစိုးရသုံး ျမင္းကုန္းႏွီးမ်ားကို သူမႀကိဳက္ပါ။

ဗမာျဖစ္ ေရွးျမင္းကုန္းႏွီးမ်ားကိုမူကား သာ၍ပင္မႏွစ္ျမိဳ႕သူ ျဖစ္ပါ သည္။
ေတာတက္ေသာ ျမင္းႀကီးႏွစ္္ေကာင္တြင္ အျဖဴႏွင့္အနီမွ အနီတေကာင္က အလြန္လိမၼာ၍ သေဘာ ေကာင္း သည္၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနယ္မွာလည္း ျမင္ပုကေလး တမ်ိဳးထြက္၍ က်မအ တြက္ကေလးစီး ျမင္းပု တေကာင္ကိုလည္း ထားေပးေသးသည္၊ က်မသည္ ျမင္းပုကေလးႏွင့္ ျမင္းစီးျခင္း ႏိုင္နင္း လာေသာ အခါ မ်ားေသာအားျဖင့္ ျမင္းအနီႀကီးကို စီးေစသည္။ ျမင္းစီး၍ ေတာ လိုက္ေသာအခါ ေဘာင္းဘီ ႏွင့္ ရွပ္တို ကို ၀တ္၍ လက္ကိုင္ပု၀ါ လည္ပင္ခ်ီထားျပီး အေပၚက ဦးစြန္းဖုတ္ ကို ကက္ဦးထုပ္ ေဆာင္းထား ေသာေႀကာင့္ ဘူးသီးႀကြက္ကိုက္ ဆိုေသာဒဏ္ရာမေပၚလာေတာ့ ပါ၊ ဟုိစဥ္အခါက သည္ဂိုက္မ်ိဳးကုိ ဘာေခၚမည္ မေျပာတတ္ေပမင့္ ယခု ျပန္ေတြးႀကည့္လိုက္လွ်ိင္ စေကာက္လုင္ ကေလးမ်ား ခပ္ဆန္ဆန္ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။

ေတာလိုက္ပါ မ်ားေသာအခါ ငယ္ရြယ္သူက်မ၏ စိတ္ဓါတ္မ်ားသည္ ႀကမ္းတမ္းလာသည္၊ ေတာတက္ ေရာက္တိုင္း ေသနတ္ပစ္ ထြက္ႀကသူမ်ားႏွင့္ အတူပါသည္ု၊ ျမင္းစီးပုလိပ္မ်ားႏွင့္ ရြားသားမ်ားေပါင္း၍ ဂ်ိဳးတယ္ျခင္း, ခါေထာင္ျခင္း, ပဒပ္ရိုက္ျခင္း စသည္မ်ားကို သူတို႕ႏွင့္အတူ လိုက္၍ ႀကည့္တတ္သည္၊ ပဒပ္ ဆိုသည္မွာ ပုတ္သင္ညိဳႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္အေကာင္ တမ်ိဳးျဖစ္၍ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းႏွင့္ ပုပၸါးနယ္ တ၀ိုက္ တြင္သာ ရိွတတ္ပါသည္။ က်မ အေဖက လမ္းခရီးတြင္ ျမင္းေပၚမွေန၍ ႏွစ္လုံးပူး ေသနတ္ႏွင့္ ဂ်ိဳးအုပ္မ်ား ပစ္လိုက္ေသာ အခါ ျမင္းေပၚမွခုန္ဆင္းျပီး ေျပး ေကာက္တတ္လာသည္၊ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းႏွင့္ ေပြးဆုိေသာ အေကာင္ တမ်ိဳးကို ရွာေဖြတူးေဖၚ သူမ်ားႏွင့္လည္း ေရာလိုက္တတ္သည္၊ ေတာသို႕လိုက္တိုင္း ေတာလိုက္ မုဆိုး စိတ္မ်ား ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ သက္၀င္လာျပီး ႀကမ္းတမ္းလာသည္။

သို႕ေသာ္ ေက်ာင္းျပန္တတ္ရေသာအခါမူ မိန္းခေလးဘာ၀ အေဖၚအေပါင္း မ်ားႏွင့္ ေတြ႕၍ မိန္းမစိတ္, မိန္းမ သဘာ၀ကို ျပန္ရတတ္ျပန္သည္။ ေက်ာင္းအားရက္၌ အဖြါးအနားကပ္ရျပန္ ေသာအခါ ဘုရာစကား၊ တရားစကား၊ နိပါတ္ပုံျပင္ စကားမ်ားေႀကာင့္ ႏူးညံ့ယဥ္ပါး လာရျပန္သည္။

တလလွ်င္ အနည္းဆုံးတပတ္ေလာက္ေတာ့ ပုပၸါးေတာင္တ၀ိုက္သို႕ ဖခင္ႏွင့္အတူ ျမင္းစီး ၍ ေတာတက္ လိုက္သည္၊ က်န္ရက္မ်ားမွာေက်ာင္းသြားသည္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ အဖြားမ်ား အနားကပ္၍ ဓမၼသ၀န ဓမၼေဒသနာကို ယဥ္ပါးခဲ့ရသည္၊ သို႕ေႀကာင့္ တလထဲမွာ ေတာလိုက္ျမင္းစီး မုဆုိးစိတ္၀င္လိုက္၊ ေက်ာင္း က်ေတာ့ ဦးစြန္းဖုတ္၌ စည္းႀကိဳးစီးျခင္း, ပန္းပန္ျခင္းစေသာ မိန္းကေလးသဘာ၀ ျပန္ရလိုက္၊ ဥပုသ္ေန႕ မ်ား၌ ပရိတ္တရားႏွင့္ ဘုရားတပည့္ေတာ္ ျဖစ္လိုက္ ႏွင့္ပင္ ျမန္မာစာတတိယတန္းကို စေကာလားရွစ္ ႏွင့္ မ်ား ေအာင္လိုက္ေသးသည္၊ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၌ ၄-တန္း အထိ သင္ေသာ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းကေလး တေက်ာင္းက အေတာက္တေခါက္ လာဖြင့္ျပန္ရာ က်မႏွင့္တကြ ေက်ာင္းသား တ၀က္ေလာက္မွာ ျမန္မာေက်ာင္း ေရာအဂၤလိပ္ေက်ာင္းပါ ႏွစ္ဘက္ခြဲ၍ သင္ႀကရေသာ အခြင့္ အေရး လည္း ႀကဳံျပန္ရေသးသည္။

ယင္းသို႕ ေတာတက္လိုက္ေသာ ရက္ကတပိုင္း၊ ေက်ာင္းတက္ရေသာ ရက္က တ၀က္ႏွင့္ ပင္ ႏွစ္ႏွစ္ခြဲ ေလာက္ ႏွင့္ ေက်ာင္းသုံးေဒါင္းတံဆိပ္ ဖတ္စာမ်ားမွတပါး အျပန္အပမွာ စာမ်ားကိုေတြ႕ လွ်င္လည္း မရမက စာလုံးေပါင္း ၍ ဖတ္သည္။

အဂၤလိပ္မဂၢဇင္းမ်ားမွ အရုပ္မ်ားကို ဖခင္စားပြဲ မွ ယူ၍ႀကည့္ခါ စားလုံးေပါင္းအတတ္လွ်င္ ေမးျပီး ဖတ္ျပေစသည္၊ ဒါကိုဖခင္ျဖစ္သူက သေဘာက်၏။ ျမန္မာ မဂၢဇင္း၏ အမည္မွာ ျမန္မာ့မဂၢဇိန္ ဟု မွတ္မိ ပါသည္ အဖုံးမွာ စကၠဴေခ်ာျဖစ္၍ ေနာက္ဘက္မွာ ၀ိွဳက္တေ၀း ကုမၸဏီ ကုန္တိုက္က ေႀကာ္ျငာစာ တခုတြင္ နေဘထပ္ ႏွင္ ့္ေရးထားသည္၊ ၎နေဘကာရံကို ရေအာင္ဖတ္၍ အလြတ္ ရြတ္ဆုိျပရသည္၊ 'ၾကံပုံမခ်ိဳ႕-ရန္ကုန္ျမိဳ႕-ဥာဏ္စုံလုိ႕ဆုိက္-စရုိက္မေႏွး-အၾကိဳက္ေပးတဲ့- ၀ုိက္တေ၀းတုိက္ၾကီး မွာ ဇာႏွင့္ပုိးဖဲ-တမ်ိဳးတြဲျပီး- သုိးေမႊးလဲ၀ါ-ကတၱီပါႏွင့္' စေသာ စကားေျပ မဟုတ္သည္႕ နေဘကာရံ မ်ားကုိ မွတ္သား ခဲ့ရ ဘူးသည္၊ ထုိေခတ္က ေၾကာ္ျငာပုံမ်ားမွာ စကားေျပ ႏွင့္ မေရး ဘဲ နေဘကာရံ ႏွင့္ လကၤာ အျဖစ္ ေရး၍ ေၾကာ္ျငာသည္၊ အခ်ိဳ႕ကေတးထပ္ေဒြးခ်ဳိး ေလးခ်ိဳးစသည္တုိ႕ ႏွင့္ေရးစပ္ေၾကာ္ျငာသည္၊ လူၾကီးပုိင္းက အဓိပၸာယ္ နားလည္ေသာ္လည္း ခေလးမ်ား ကေတာ့ ဘာမွ မသိ၊ ဆုိေကာင္းရြတ္ေကာင္း၍ ဆုိေနၾကျခင္း ျဖင့္ ေၾကာ္ျငာ ေပးသလုိ ျဖစ္သြားသည္။

အဂၤလိပ္ဓါတ္ျပားႏွင့္ စက္သီခ်င္းကို အေစာဆုံး ေခတ္အပိုင္းဆီေလာက္က ၀ယ္ယူျပီးျဖစ္ရာ ျမန္မာ ဓါတ္ျပားမ်ား ဇာတ္ထုပ္မ်ား စတင္ေပၚေပါက္ လာေသာအခါလည္း ေစာေစာစီးစီးေရာက္ ေနျပီျဖစ္၍ ထုိစဥ္က နာမည္ေက်ာ္ရုပ္ေသး မင္းသမီးဦးဖူးညိဳ၏ ကိုႀကီးနတ္ႏွင့္ လင္ေပ်ာက္ရွာေတာ္ ပုံငိုခ်င္းမ်ား၊ ေတာင္ယံေတာ္ သီခ်င္းႏွင့္ မေဒြးေလး၏ ဂႏၶမာေတာင္သီခ်င္းႀကီးမ်ားကို ဓါတ္ျပာထဲ က ေလယူေလသိမ္း အတိုင္း ပုံတူကူးခ်သလို အလြတ္ရေနေသာအခါ ဖခင္ျဖစ္သူက ပတၱလားႏွင့္ လိုက္တီးေပးသည္၊ ဤတြင္ စည္း၀င္ စည္းထြက္ မွန္ေနသျဖင့္ ေဖေဖ၏အဆိုေတာ္ျဖစ္မွန္း မသိျဖစ္ခါ ရုံးအားေသာ အခ်ိန္တိုင္း သီခ်င္း အဆိုခိုင္း ေလ့ရိွသည္၊ က်မက သီခ်င္းဆိုေပးဘို႕ စိတ္မ၀င္စားေသာအခါ ႏိုိင္ငံျခား ကုန္တိုက္မ်ားမွ ပို႕ထားေသာ ကုန္ပစၥည္းေႀကာ္ျငာကတ္တေလာက္ ဖြင့္ျပျပီး ဒီထဲမွႀကိဳက္ရာ အရုပ္မ်ားမွာ ေပးမည္ဟု ေခ်ာ့၍ သီခ်င္း အဆိုခိုင္းေလ့ရိွပါသည္။

သို႕ေႀကာင့္အဆိုေတာ္ လုပ္ခကစားစရာမ်ားမွာ လူႏွင့္ေရြးမရေသာ ၃-ႏွစ္သၼီးခန္႕ရိွ ေဒၚလီ ရုပ္ႀကီးမွအစ တထြာတညိဳအထိ အရုပ္မ်ားကို ၎၊တကဲ့သံလမ္းႏွင့္ သြားေသာ မီးရထားမ်ား၊ ကေလးကစားေသာ ရုပ္ရွင္ ျပစက္ ဖလင္ကားမ်ားႏွင့္ သုံးဘီးစက္ဘီး စသည္တို႕မွာ ႀကာေသာ္ခန္း လုံးျပည့္အႏွံ႕အျပား ျဖစ္ေနပါသည္၊ ထိုကစားစရာ မ်ိဳးမ်ားသည္ ယခုေခတ္၌ ေနရာမေရြး၀ယ္၍ ရႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္ဆီကေတာ့ ရန္ကုန္ရိွ အဂၤလိပ္ပိုင္ ကုန္ဆိုင္ခြဲမ်ားႏွင့္ အိႏၵိယျပည္ကာလ ကတၱားျမိဳ႕ရိွ ပင္မဆိုင္ႀကီးမ်ားသို႕ တကူး တကန္႕မွာ ယူမွရပါသည္၊ ေရာက္ေသာအခါမွာလည္း ေက်က္ပန္းေတာင္း စားတိုက္မွပါဆယ္အျဖစ္ မသယ္ႏိုင္ ၍ ေညာင္ဦးျမိဳ႕သေဘၤာဆိပ္ အထိ သြားေရာက္ ေရြးယူ ပစၥည္းခ်ျပီး ႏြားလွည္းႏွင့္ ႏွစ္ညအိပ္ သယ္ယူ လာခဲ့ရသျဖင့္ ကရိကထ အလြန္မ်ားပါ သည္၊ ထိုအထည္းမွပင္ အနည္းဆုံးတလတႀကိမ္ ေလာက္ေတာ့ အိမ္သုံးပစၥည္းႏွင့္ ကစားစရာမ်ား ကိုအနည္းႏွင့္အမ်ား သယ္ယူေနရျမဲျဖစ္ပါသည္။

အိမ္၀ိုင္းအတြင္း ေခါင္းရင္းဘက္တြင္ ႏွစ္ခန္းပတ္လည္ ဘုရားစင္ႏွင့္ ၀တ္ေက်ာင္းဇရပ္ တခုရိွသည္၊ ထို ၀တ္ေက်ာင္း ဇရပ္မွာဖခင္ဦးျမတ္ေက်ာ္၏ အစ္ကိုအလတ္ကြယ္လြန္သူ ေမာင္ေမာင္ပုအတြက္ အထိမ္းအမွတ္ တခု အျဖစ္ လွဴဒါန္းေဆာက္လုပ္ထားသည္၊ ေဆြမ်ိုးတစုမွ သက္ႀကီးရြယ္အုိတို႕သည္ ညစဥ္ ညတိုင္း ပန္းဆီမီးကို ကိုင္ေဆာင္ကာ ဘုရား၀တ္ေက်ာင္းသို႕ စုရုံး ေရာက္လာႀကျပီး ဘုရာရိွခိုး ၀တ္တက္ ႀကသည္၊ ပရိတ္ရြတ္ႀကသည္၊ ပရိတ္ရြတ္ျပီးေသာအခါ သျဂိဳဟ္ ပရမတ္စေသာ တရားစကားမ်ားကုိ ဘိုးဘိုးႀကြယ္ က (ဦးဘိုးေဆြ၏ညီ) ေဟာေျပာေလ့ ရိွသည္၊ ၀တ္တက္၀တ္ကပ္ လာသူမ်ားကို အလွည့္က် ကုသိုလ္ ျပဳသူမ်ားက တကိုယ္လွ်င္ ငွက္ ေပ်ာရြက္ ဖက္ခြက္္ႏွင္႔ ထည့္ထားေသာ လဘက္တခြက္က်စီ ကမ္းသည္၊ ေပ်ာင္းဖူးဖက္ ေဆးေပါလိပ္ႏွင့္  မီးခ်စ္ တခုစီပါေသာ ေန႕လည္းပါသည္ ၊ ဖြာဖြားမမသက္မွာ ေတာင္ေ၀ွး လည္းပါ သည္၊ ဖြားဖြားမမသက္မွာ ေတာင္ေ၀ွးအားထားရသူ ျဖစ္၍ ၀တ္ဇရပ္သို႕ မဆင္းႏိုင္ ေသာ္လည္း ဖြားဖြားယု ႏွင့္ အတူ က်မကလည္း အျမဲ လိုက္သြားတတ္သည္။

ဤသည္ေႀကာင့္ ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါး သီလမ်ား အလြတ္ရေနသည္၊ ပရိတ္ရြတ္ ပရိတ္မႊန္းမ်ားကိုလည္း တကူးတက မသင္ရဘဲ ရြတ္ႏိုင္လာ သည္၊ သို႕ေသာ္ဘိုးဘိုးႀကြယ္ ေျပာေနေသာသျဂိဳဟ္ႏွင့္ ပရမတ္ စကား ေတြကိုေတာ့ နားလည္းမလည္၊ သေဘာမေပါက္ဘဲရိွပါသည္။ သည္လိုႏွင့္ပင္ က်မအသက္ ၉-ႏွစ္ရြယ္တိုင္ ေရာက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းတက္ရက္ ျပတ္ေတာင္း, ျပတ္ေတာင္း ႏွင္႔ ပင္ တတိယတန္း ကို စေကာလားရွစ္ ေအာင္ပါသည္၊ ဤအခ်ိန္တြင္ မႏၱေလးျမိဳ႕ရိွ ဘုိးဘြား တို႕ထံမွ သမီးကို နားထြင္း မဂၤလာျပဳလုပ္ရန္ အခ်ိန္ တန္ျပီဟု သတိေပးႏႈိးေဆာ္စာမ်ား ေရာက္လာေလ့ရိွသည္၊ နားထြင္းမဂၤလာ ျပဳလုပ္လွ်င္လည္း ေတာျမိဳ႕ကေလးတြင္ မျပဳလုပ္ေစလို၊ သူတို႕မ်က္ေမွာက္၌ မင္းမ်ိဳးစိုးႏြယ္တို႕ ထုံးတမ္းစဥ္လာ အခမ္း အနား ေတြႏွင့္ ျပဳလုပ္ေစလို၍ အခြင့္ရက္ရွည္ ယူလာခဲ့ရန္ အႀကံေပးေလသည္။

မ်က္ႏွာျဖဴႏွင့္ အဆင္မေျပ

ထိုအခ်န္ကာလအတြင္းမွာပင္ ေဖေဖဦးျမတ္ေက်ာ္တြင္ အဆင္မေျပခ်င္ေသာ မ်က္ႏွာျဖဴရာဇာ၀တ္ ၀န္ႀကီး အသစ္ႏွင့္ လာ၍ဆုံစည္းရျပန္သည္၊ ဘိလပ္သား မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားသည္ သူတို႕ႏိုင္ငံတြင္ အလုပ္မရိွ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး သူမ်ားကို၎၊ စစ္တပ္မွပိုလွ်ံေနေသာ လူမ်ားကို၎၊ သူတို႕ႏွင့္ လက္သင့္ ရာကို ၀ံသာႏု ရကၡံတတရား လက္ကိုင္ျပဳကာ သူတို႕ရာထူး အမ်ိဳးမ်ိဳးခန္႕အပ္၍ ပို႕ေလ့ရိွခဲ့သည့္ အားေလ်ာ္စြာ သာမန္ စစ္မႈထမ္း တေယာက္အား ျမန္မာျပည္သို႕ ပို႕လိုက္ျပီး၊ ဒီကမ်က္ႏွာျဖဴ အရာရိွႀကိီးမ်ာက အေတာ္အသင့္ သင္ႀကားျပီး ေတာပိုင္း ျမိဳ႕ငယ္မ်ားသို႕ အလုပ္သင္ မိုးက်ေရႊကိုယ္ ရာဇ၀တ္၀န္ႀကီး ဘ၀ႏွင့္ လႊတ္လိုုက္ သူျဖစ္ပါသည္။

သို႕ေႀကာင့္ ၎မွာ ျမန္မာျပည္၏ ဗဟုသုတလည္းမရိွ၊ အလုပ္၀တၱရားကိုလည္း လုံး၀အုပ္စုံ နားမလည္ရုံ မက သူ႕အ၀တ္အစား မ်ားကလည္း ခပ္စုပ္္စုပ္ျဖစ္သည္၊ သူသည္ျမင္းျခံ ဒိစႀတိတ္ကို ကိုင္ ရသူ ျဖစ္၍ ျမင္းျခံ တြင္ ေနရသည္၊ နယ္မ်ားကိုႏွစ္လ သုံးလတႀကိမ္ ဆင္း၍စစ္ေဆး ႀကည့္ရႈ သည္၊ နယ္အရာရိွတိုိ႕က တင္ျပေသာ ဒိုင္ယာယီ မ်ားကိုလည္း ႀကည့္၍ နယ္အေျခ အေနကို ေလ့လာရသည္။
 
ရာဇ၀တ္၀န္ႀကီး လာမည္ဆိုေသာအခါ နယ္စီး အင္စပိေတၱာ္ႀကီးက တာ၀န္အရပ္ရပ္ ဂါတ္တဲအသီး သီးတို႕ကို အေႀကာင္းႀကားကာ အျပစ္တင္စရာ အခ်က္အလက္ မရိွရေလေအာင္ ျပင္ဆင္ ေစခိုင္းထား ရသည္။ ဂါတ္တဲေရာက္ေသာ အခါယူနီေဖါင္းအျပည့္ ဆင္ယင္ထားေသာ ပုလိ္ပ္အရာ ရိွႀကီးငယ္မ်ားက စစ္ေရးျပသည့္ အလား ပုလိပ္ေရးျပရသည္။ ျမန္မာပုလိပ္တို႕၏ ေရွးေခတ္ေခၚမွာ (ဒလိန္းျပ)သည္ဟု ေျပာဆို သုံးစြဲ သည္ကို ႀကားခဲ့ဘူးပါသည္။

"ဒလိန္းျပ"ေသာအခါ ယူနီေဖါင္း ၀တ္ထားေသာ နယ္စီးအင္စပိေတၱာ္ႀကီး၏ ဒါးလြယ္သည္ ျပိဳးျပိဳး ပ်က္ပ်က္ အေရာင္ထြက္ေနသာ ေငြရည္သုတ္ အဘိုးတန္ ဒါးလြယ္ႀကီးျဖစ္ေနသည္၊ ဒါးအိမ္မွ ဒါးကို ထုတ္ယူျပီး "ဆလု" လုပ္လိုက္ေသာအခါလည္း လွ်ပ္စီးလက္သလို ျဖစ္သြားသည္၊ က်မ အျမင္ မွတ္မိသမွ် ေျပာရလွ်င္ အေမရိကန္ရုပ္ရွင္ ဇာတ္လိုက္ ရိုနယ္ေကာ္လ္မင္းတို႕ ေခတ္က ဇန္ဒါ အက်ဥ္းသမားရာဇ၀င္ ဇာတ္ကား ထဲမွာ မင္းညီမင္းသားမ်ားကိုင္ေသာ လက္ကိုင္ဂြင္းႏွင့္ ဒါးလြယ္ ႀကီးမ်ိဳး ဆင္ဆင္ျဖစ္ေနသည္။ 

ဒါကိုရာဇ၀တ္၀န္ႀကီးက ျဗိတိသွ်အင္ပါယာ အ၀င္အိႏၵိယလက္ေအာက္ခံ ျပည္မွေတာနယ္ ကေလး တြင္ ဤလိုဒါးမ်ိိဳး ကိုင္ေဆာင္သူ ေတြ႕ရသည္မွာ သူတို႕ကိုေစာ္ကားေနသည္ဟု ယူဆသြားေလသ လားမသိ၊ မႀကာခဏ ဒါးကိုမ်က္ေစာင္းထုိး၍ ႀကည့္ျခင္းခံေနရသည္၊ စစ္ေဆးရာ၌ ဘာအျပစ္မွ မေတြ႕ရေသာ္လည္း သူ႕မ်က္ႏွာႀကီးမွာ တင္းမာခက္ထေရာ္၍သာ ေနပါေတာ့သည္။

ဤႏွင့္လည္းမျပီးေသးပါ၊ ပုပၸါးေတာင္ကိုသြားလို၍ လိုက္ပို႕ရဦးမည္၊ သို႕ေႀကာင့္ျမင္းႏွင့္ တက္ႀကရ မည္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕ျမင္းကလည္း ႏုပ္ႏုပ္- ကုန္းႏွီးကလည္း စုပ္စုပ္ျဖစ္ေန၍ ေဖေဖ ဦးျမတ္ေက်ာ္ သည္ သူ႕မဒရပ္ျမင္းျဖဴႀကီးကို အေမရိကန္ျမင္းကုန္းႏွီးတင္၍ ၀န္ႀကီးစီးဘို႕ရာ အစားထိုးေပးျပီး သူက ျမင္းနီႀကီး ႏွင့္ သာမညကုန္းႏွီး တင္းစီးကာ လိုက္ပါခဲ့သည္။

ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာမသာယာပါ၊ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ သူတို႕လက္ေအာက္ခံ ႏိုင္ငံငယ္ကေလးတခုရိ ေတာျမိဳ႕တြင္ မဟာအရွက္ေတာ္ လာကြဲရေလျခင္းဆိုေသာ အယူအဆမာန္မာနႏွင့္ စိတ္ထဲမွာ အခဲမေၿကျဖစ္သြားျပီး ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္ကာလမ်ား၌ အျပစ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွာ၍သာ ေနေလေတာ့သည္၊ တခါတခါလည္း အလုပ္တြင္ နစ္နာေစမည့္ မွတ္ခ်က္မွတ္တမ္းမ်ား ေရးသြားျခင္း၊ အထက္ကိုစာ တင္ျခင္း စသျဖင့္ ႏိုင္ရာႏွင့္ကိုင္၍ ညႇဥ္းစ ျပဳသည္ကို ခံရပါေတာ့သည္၊ ထို႕ေႀကာင့္မႏၱေလးျမိဳ႕ သို႕သြားရန္ ခြင့္စာကို အျမန္ဆုံး တင္ထားလိုက္သည္ ထိုမွ်မကေသး နယ္စီးအင္စပိေတၱာ္ႀကီး တဦးကို သူ႕သေဘာႏွင့္သူ မျပဳလုပ္ႏိုင္ ေသးေသာ အခ်ိန္မွာပင္ စစ္ေဆးစရာရိွသည္ဟု ရာထူးကို ၇-ရက္ခန္႕ခ်ထားျခင္းစေသာ အဓမၼကိစၥမ်ား ပါ၀င္လာေလသည္၊ သိုေသာ္ထိုစဥ္က ျမင္းျခံနယ္ရိွ ဘိလပ္သား အေရးပိုင္ႀကီး မစၥတာတပ္စမွာ မႏၱေလးက သိေဟာင္း, ကၽြမ္းေဟာင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့၍ ထိုကိစၥကို သူတို႕အခ်င္းခ်င္းအထက္သို႕ အေႀကာင္းႀကား လိုက္ေလသလား မသိထိုရာဇ၀တ္၀န္ ႀကီးအားရခိုင္တိုင္းသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ ရမွီပင္ခြင့္စာ က်လာသျဖင့္ က်မတိုကမီသားတစုမွာ ေညာင္ဦး ျမိဳ႕ ဆိပ္ကမ္းမွေနျပီး အဆန္စာပို႕ သေဘၤာႀကီးႏွင့္ မႏၱေလးျမိဳ႕ သို႕ တေပ်ာ္တပါး ဆန္တက္လာပါ ေတာ့သည္။
မႏၱေလးျမိဳ႕သို႕ ေရာက္ႀကပါျပီ၊ တျမိဳ႕တရြာတြင္ ခြဲခြါေနထိုင္ရာမွ ျပန္ေတြ႕ရ၍ ၀မ္းသာအားရႏွင့္ စကား လက္ဆုံ ေျပာမကုန္ျဖစ္ႀကေသာ ဘိုးဘြားေဆြမ်ိဳး၊ ပတ္၀န္းက်င္က တမ်ိဳး၊ မိတ္ေဟာင္း ေဆြေဟာင္း, တပည့္သားေျမးတို႕က တသြယ္ႏွင့္ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ တိုးမေပါက္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ က်မကိုလည္း တသိုက္ တျမဳံႀကီးက ၀ိုင္း၀န္းေျမႇာက္စားျပီး ဘာဘဲ လုပ္လုပ္ ခ်ည္းက်ဴး မကုန္ ေတာ့သည္ တကား။

အိမ္ဦးခန္းတြင္ ၀က္မစြတ္ျမိဳ႕စားမင္းႀကီးသည္ (က်မက ဘိုးဘိုးဘုရား) ဟု ေခၚသည္၊ က်မဖခင္ႏွင့္ အတူ အျခားေသာ ေရွးက မႈးႀကီး, မတ္ရာတို႕သား, ေျမးမ်ားသာ ျဖစ္ႀကသူေယာက်ာၤး ဧည့္ပရိသတ္ႏွင့္ အတူ နားထြင္း အလွဴကိစၥကို ေဆြးေႏြးခန္႕ခြဲ စီမံစျပဳေနႀကပါသည္။

ေနာက္ပိုင္း မိန္းမေဆာင္တြင္ ဖြားဖြား၀က္မစြတ္ ၀န္ကေတာ္ႀကီးက အမႈးျပဳ၍ မိန္းမဧည့္သည္ မ်ားကို ေမေမပါ ဧည့္ခံလ်က္ အလႈကိစၥအတြက္ အႀကမ္းအားျဖင့္ စီမံခန္႕ခြဲေနႀကသည္၊ ေမေမသည္ ထိုအခ်ိန္က သားသၼီး ၄-၅ေယာက္ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ္လည္း အဖတ္မတင္ပါ၊ သို႕ေႀကာင့္ယခုပါလာေသာ ကိုယ္၀န္ ပဋိသေႏၶ မွာ မႏၱေလးတြင္ ေမြးရသျဖင့္ အဖတ္တင္လိမ့္မည္ဟု ယူဆႀကသည္၊ ယူဆႀကသည့္ အတိုင္း ထိုခေလးမွာ ေယာက်ာၤးကေလး ျဖစ္ျပီး အသက္ရွည္ခဲ့သည္၊ ထို႕ေႀကာင့္ က်မတြင္ေမြးခ်င္း အရင္းအခ်ာ ဆိုလွ်င္ ၎ေနာက္ဆုံးေမြး ေမာင္ငယ္ တေယာက္သာရိွပါသည္၊ အယူသီးေသာ ဘိုးဘြားမိ ဘမ်ားသည္ ထိုခေလး ကို အဖတ္တင္ေစျခင္းငွါ၊ ပုခက္ တင္ျခင္း၊ အမည္ ေပးျခင္း စေသာ အသိုင္းအ၀ိုင္း မ်ားကို မလုပ္ဘဲ ႏွိမ့္ခ်ထားသည္။ သူ႕ကိုအမည္သီးျခား ေပးထားျခင္းမရိွ၊ ေမာင္ေမာင္ဟုေခၚႀကသည္၊ ၎ကို ေမာင္ေမာင္ ဟု ေခၚႀကသည္၊ ၎မွာသူ႕နာမည္မဟုတ္ပါ၊ မႈးမ်ိဳးမတ္ႏြယ္တို႕ ထုံးစံမွာ ေယာက်ာၤးကေလး ဆိုလွ်င္ ေမာင္ေမာင္ ႏွင့္ မိန္းကေလး မ်ားဆိုလွ်င္ ခင္ခင္ခ်ည္းဘဲျဖစ္၍ ထုိအေခၚမွာ နန္းတြင္းအစဥ္ အလာ ယဥ္ေက်းမႈအတိုင္း ဆင္းသက္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ ဘုရင့္သားေတာ္မ်ားက ကိုယ္ေတာ္ထိပ္ေခါင္တင္ စုဘုရား သားေတာ္မ်ားကလည္း ထိတင္, တင္တင္ စေသာ အသုံးမ်ားႏွင့္ ေရွ႕မွတင္၍ သုံးစြဲေခၚ  သျဖင့္ ေရွးအခါ ကေတာ့ အမည္ကိုႀကားရုံႏွင့္ပင္ ဘုရင့္သားေတာ္- သၼီးေတာ္မ်ား၊ အိမ္ေရွ႕မင္းသားေတာ္- သၼီးေတာ္မ်ား၊ အိမ္ေရွ႕မင္းသားေတာ္- သၼီးေတာ္မ်ားႏွင့္ မႈးေတာ္-မတ္ေတာ္ႀကီးမ်ား၏ သားေျမးမ်ားကို ခဲြျခား သိျပီးသား ျဖစ္သြားပါသည္။

က်မအတြက္ ပုခက္တင္မဂၤလာျပဳစဥ္ ဘိုးဘိုးဘုရားက ေပးထားတဲ့အမည္မွာ "ခင္ေလးခင္" ဟူ၍ျဖစ္ ပါသည္၊ ရခိုင္ျပည ဘုရင္ခံအျဖစ္ ဘိုးေတာ္ဘုရားလက္ထက္၌ ခန္႕အပ္ျခင္းခံရေသာ ေက်ာက္ေဆာက္ ျမိဳ႕စား မင္းႀကီးကေတာ္၏ အမည္မွာလည္း ခင္ေလးခင္ဟု ေခၚပါသည္၊ ထိုရခိုင္ျပည္ဘုရင္ခံ  ေက်ာက္ ေဆာက္မင္းႀကီးႏွင့္ မင္းႀကီးကေတာ္မွာ ၀က္မစြတ္ျမိဳ႕စားမင္းႀကီး၏ အဘိုးႏွင့္အဖြားမ်ား ေတာ္ပါသည္။

၀က္မစြတ္ျမိဳ႕စား မင္းႀကီးက ငါ့ေျမးအားငါ့အဖြား၏အမည္ကို ေပးမည္ ဟု အလြန္ခ်စ္ေသာ ေစတနာႏွင့္ ေပးထားေသာ အမည္ ျဖစ္ပါသည္၊ သို႕ေသာ္-က်မသည္ လူမွန္းသိခ်ိန္ ၌ ထိုအမည္ ကို မႏွစ္သက္မိပါ ၊  သို႕ေသာ္ လူႀကီးမ်ားရိွစဥ္အခ်ိန္က ထင္ထင္ရွားရွား မေျပာင္းလဲ ၀ံ့ေသာ္လည္း ၁၂-ႏွစ္ ၁၃-ႏွစ္ အရြယ္ စာ,နယ္,ဇင္း ေလာကသို႕၀င္ေရာက္ ေရးသားစကခင္ခင္ေလးဟု အမည္ကို တိတ္တဆိတ္ ႀကိတ္၍ ေျပာင္းထား ခဲ့ပါသည္။

အိမ္ဦးပိုင္းမွ နားထြင္းမဂၤလာ အခမ္းအနား အတြက္ မီးကုန္, ယမ္းကုန္ စီမံကိန္း ဆြဲကုန္ႀကပါျပီ၊ တျမိဳ႕ တနယ္၌ အစိုးရအရာရိွ လခစားတဦး အေနႏွင့္ အေနအထိုင္,အသုံးအစြဲေႀကာင့္တခါ, တခါ ဓါတ္ ယာယီ မသိ မ်ိဳးရိုးဇာတိ ႏွင့္ အင္အား အေျခခံကို မသိေသာ အထက္အရာရွိမ်ိဳး ႏွင့္ တိုးမိပါက အျငိဳအျငင္ခံရ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရ ေသာ္လည္း  မႏၱေလးျမိဳ႕ေပၚ မွာေတာ့ မ်ိဳးရိုးအေျခခံ ႏွင့္ အင္အား ရိွသလို သုံးစြဲ ခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္ပါသည္၊ ကိုယ့္ပစၥည္းႏွင့္ ကိုယ္လြတ္လပ္စြာ လွဴဒါန္းခ်ဲ႕ထြင္ႏိုင္ပါသည္။

သံဃာေတာ္မ်ားကို လွဴးရိုးစဥ္ျဖစ္ေသာ လွဴဖြယ္၀တၳဳမ်ားအျပင္ ဖခင္ဦးျမတ္ေက်ာ္သည္ ၀ိုက္တေ၀း ႏွင့္ ေဘာင္ရာေဆာင္ဒင္ ကုမၸဏီတို႕မွတေယာက္အိပ္ ေႀကးကုတင္၊ ဇာျခင္ေထာင္ႏွင့္ ယူနီေဖာင္းေသတၱာ မ်ားကို ေစာေစာစီးစီးက ၀ယ္ယူထားသျဖင့္ အိမ္ႀကီးေအာက္ထပ္၌ ႀကမ္းစင္တခုထိုးကာ ကုန္ေလွာင္ ေသာ ဂိုေဒါင္ တခုကဲ့သို႕ ပစၥည္းေတြ စုပုံတင္ထားရပါသည္၊ အိမ္မႀကီးေပၚတြင္ နားထြင္းေဆာင္ ဟူ၍ အေဆာင္သစ္ တခု ထပ္ေဆာင္ေစသည္၊ က်ယ္ေသာ ၀င္းျခံႀကီးတခု အျပည့္၁၄- ခန္းမ႑ပ္ႀကီးထုိး၍ တဘက္မွာ သံဃာစင္တဘက္မွာ သင္းႀကန္ေဆာင္ဟု အေဆာင္ငယ္တခုႏွင့္ အိမ္ႀကီးႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မွာ ဇာတ္စင္ႀကီးတခုကိုပါ အခိုင္အမာ ေဆာက္လုပ္ေစသည္။

နားထြင္းရန္ ထိုင္ရမည့္ေညာင္ေစာင္းကိုလည္း အေဟာင္းမႀကိဳက္ဟု အသစ္ အလုပ္ခိုင္းသည္၊ နားထြင္း သူ၀တ္ဆင္ရမည့္ သိုရင္းအကၤ်ီစည္းပုံ စသည္မ်ားကို ေရႊခ်ည္ထုိးရပ္၌ အသစ္ထိုးခ်ဳပ္ေစသည္၊ နန္းတြင္း ယဥ္ေက်းဘြယ္ရားမ်ား၊ ျပန္လည္ထုတ္ေဖၚ၍ နဂထာ ေရႊေရာင္ကြမ္းအစ္ မ်ားႏွင့္ ေဖါ့ရုပ္လုံး ငယ္၊ တို႕ျဖင့္ အႏုအယဥ္ လက္ရာေျမာက္ ခ်ယ္လွယ္ထားေသာေဆးဖုံ၊ ေလးညႇင္း၊ နာနတ္၊ ဖက္ေျပာင္း ေဆးေပါ့လိပ္ ေရာင္စုံ စသည္မ်ားကို၎၊ ေရႊငါးႀကင္း, ေငြငါးႀကင္း, ေရႊပုဇြန္, ေငြပုဇြန္ စေသာ၊ ထမင္းခြန္႕ ထမင္းခံပြဲ အတြက္ အရုပ္မ်ား ကလပ္မ်ား၊ ပူေဇာ္ပြဲ မ်ားကို အငွါး မသုံးဘဲ စိတ္တိုင္းတက် ကိုယ္ပိုင္ မွာလုပ္ ေစသည္၊ ဧည့္ခံပြဲ အတြက္ မင္းမ်ိဳးမင္းႏြယ္ တို႕အတြက္တေဆာင္၊ အေနာက္တိုင္းသားတို႕အတြက္ တေဆာင္၊ သူေ႒း သူႀကြယ္ ကုန္သည္ စသူမ်ား အတြက္ က တေဆာင္ အခန္းခန္း ခြဲ၍ စီစဥ္ ႀကပါသည္။

ပ႒မကမၻာစစ္ႏွင့္ နားထြင္းမဂၤလာ ဆက္ပါမည္...
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ေတာ႔တိုး-ခ်န္

ျဖည့္စြက္ခ်က္

တိုမိုေက်ာင္းကို တည္ေထာင္သူ ဆိုဆာကူးကိုဘာယာရွီ အေၾကာင္းကို ကၽြန္မ ေရးလိုသည္မွာ ၾကာလွၿပီ။
ကၽြန္မ၏ ယခု ေရးသားခ်က္မ်ားသည္ အမွန္တကယ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသာ ျဖစ္ပါ သည္။

ကၽြန္မအေနျဖင့္ ထပ္မံျဖည့္စြက္လုိသည္မွာ ကၽြန္မသည္ မစၥတာကိုဘာယာရွီအား ကၽြန္မ လူႀကီး ျဖစ္လာ လွ်င္ ဆရာႀကီး၏ ေက်ာင္း၌ ေက်ာင္းဆရာမအျဖစ္ အမႈထမ္းပါမည္ဟု ကတိေပးခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မစၥတာကိုဘာယာရွီ၏ အေၾကာင္းကိုသာ ယခုလို စာေရးၿပီး လူအမ်ားသိေအာင္ သာ ျပဳလုပ္ေပး ႏိုင္ခဲ့ပါ သည္။

မစၥတာကိုဘာယာရွီသည္ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္ အနိစၥ ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ အကယ္၍သာ သူသည္ ယခုအခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ေနဦးမည္ဆိုလွ်င္ သူ၏အေၾကာင္းကို ကၽြန္မအား ပိုမုိ ေျပာျပ ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။

တိုမိုေက်ာင္းသည္ ၁၉၄၅ခုႏွစ္တြင္ တုိက်ိဳၿမိဳ႕ ဗံုးႀကဲခံခဲ့ရစဥ္က မီးေလာင္ျပာက်ခဲ့ရသည္။ မစၥတာ ကိုဘာယာရွီသည္ တိုမိုေက်ာင္းကို သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ေငြျဖင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလရာ ေက်ာင္းကို ေဆာက္ရာ၌ သူသည္ အခ်ိန္မ်ားမ်ား ယူရပါသည္။ စစ္ၿပီးေသာအခါ မူလေက်ာင္းေဟာင္း ေနရာ၌ပင္ မူလတန္း ေက်ာင္းကို စတင္သည္။ ထိုတစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူသည္ ေနာင္အခါ၌ ကူနီတာခ်ီ ဂီတ ေကာလိပ္ ၏ ကေလးမ်ား ပညာေရးဌာန ျဖစ္လာမည့္ ဌာနတြင္ လိုအပ္ေသာ အကူအညီ မ်ားကို ေပးသည္။ သူသည္ ဂီတသံျဖင့္ ယိမ္းကနည္းတစ္မ်ိဳးကို သင္ၾကားၿပီး ကူနီတာခ်ီ မူလတန္း ေက်ာင္း တည္ေထာင္ေရး ၌ အကူအညီ ေပးသည္။ သူသည္ အသက္၆၉ႏွစ္ အရြယ္တြင္ ကြယ္လြန္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သူသည္ သူ၏ စံျပေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ေနာက္ထပ္ မတည္ေထာင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကြယ္လြန္ သြားျခင္း ျဖစ္သည္။

တိုမိုဂါကူးအန္ သည္ တိုက်ိဳၿမိဳ႕၏ အေနာက္ေတာင္ပိုင္းတြင္ တည္ရွိသည္။ တိုယိုကို မီးရထားလိုင္းေျပး ဆြဲရာ ဂ်ီယူဂါအိုကာ ဘူတာရုံမွ သံုးမိနစ္ခန္႔ေဝး ေသာ လမ္းေလွ်ာက္သြားလွ်င္ ေရာက္ႏိုင္ေသာ အကြာ အေ၀းတြင္ တည္ရွိသည္။ ထုိေက်ာင္းေနရာသည္ ယခုအခါတြင္ 'ဥေဒါင္းငွက္ပေဒသာဆိုင္ႀကီး' ႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ကား မ်ား ေခတၱအပ္ႏွံရာ ေနရာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေနေလၿပီ.
 
ကၽြန္မသည္ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ထုိေက်ာင္းေနရာေဟာင္းသို႔ ေရာက္သြားပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္း ေနစဥ္ က အေနအထားမ်ား၊ အမွတ္အသားမ်ား၊ ဘာမွ်က်န္ရွိေတာ့မွမဟုတ္ ဆုိသည္ကို ကၽြန္မ သိပါ ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မသည္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ား ေခတၱအပ္ႏွံရာ ေနရာ၊ သတ္မွတ္ထားေသာေနရာ တြင္ ကားကို ျဖည္းညင္းစြာ ေမာင္းသြားမိသည္။ ၎ေနရာသည္ စာသင္ခန္း ရထားတြဲေဟာင္းမ်ား ရွိခဲ့ရာ ေနရာႏွင့္ ကစားကြင္း တည္ရွိခဲ့ရာ ေနရာပင္ ျဖစ္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားကို ေခတၱအပ္ႏွံရာေနရာ ေပၚမွ တာ၀န္ခံ လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဟန္တူသူက "မလာနဲ႔၊ မလာနဲ႔၊ ကားေတြ ျပည့္ေနၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ လက္ခံဖို႔ ေနရာမရွိဘူး"ဟု ကၽြန္မကို ေအာ္ေျပာပါသည္။

"ကၽြန္မ ကားအပ္ဖို႔လာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မရဲ႕ ေနရာေဟာင္းကို လာၾကည့္တာပါ"ဟု ကၽြန္မ ျပန္ေျပာလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မဆိုလိုခ်က္ကို ထုိသူသိမွာ မဟုတ္ဟု စဥ္းစားမိေသာ ေၾကာင့္ ကၽြန္မသည္ ကားကို ျပန္ေမာင္းထြက္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္မသည္ အတိတ္က အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျပန္လည္စဥ္းစားမိသျဖင့္ ကားေမာင္းသြားရင္း မ်က္ရည္မ်ား က်လာပါသည္။
ဤကမၻာေလာကႀကီးတြင္ ပညာေရးဘက္၌ ကၽြမ္းက်င္သူ လူအမ်ားရွိသည္ကို ကၽြန္မ သိပါသည္။ သူတို႔သည္ ကေလးသူငယ္မ်ားကို ခ်စ္တတ္၊ ခင္တတ္သူမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး သူတို႔တြင္ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေသာ အေတြးအေခၚမ်ား ရွိၾကပါသည္။ သူတို႔သည္ စံျပေက်ာင္းမ်ားကို တည္ေထာင္လုိၾကသူ မ်ား ျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ကူးထဲတြင္ ရွိေသာ စံျပေက်ာင္းကို လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေရးသည္ ခက္ခဲ သည္ဟု ကၽြန္မသိရွိ နားလည္ထားပါသည္။ မစၥတာကိုဘာယာရွီသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေအာင္ ေလ့လာမႈ႕ မ်ားႏွင့္ ျပင္ဆင္မႈ႔ မ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီးမွ ၁၉၃၇ခုႏွစ္ တြင္ တိုမိုေက်ာင္းကို စတင္ထည္ေထာင္ ႏိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ခုႏွစ္ တြင္ တုိမိုေက်ာင္းသည္ မီးေလာင္ျပာက်ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္း ၏ သက္တမ္းမွာ အလြန္ပင္ တုိေတာင္းလွေပရာ ကၽြန္မအေနျဖင့္ မ်ားစြာ စိတ္မေကာင္းျခင္း ျဖစ္မိပါသည္။

လူ႔ေလာကထဲသို႔ စတင္ေရာက္ရွိလာေသာ ကေလးမ်ား၏ ပင္ကို စရိုက္သည္ ျဖဴစင္ပါသည္ဟု မစၥတာ ကိုဘာယာရွီ ယံုၾကည္ထားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထုိကေလးမ်ား၏ ပင္ကိုစရိုက္ေကာင္း သည္ သူတို႔၏ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ အခ်ိဳ႕လူႀကီးမ်ား၏ လြဲမွားေသာ လႊမ္းမုိးမႈမ်ားေၾကာင့္ ပ်က္စီး ယိုယြင္းျခင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားၾကရသည္ဟု မစၥတာကိုဘာယာရွီ ယူဆထားေလသည္။ သူ၏ ရည္ရြယ္ ခ်က္မွာ ထိုကေလးမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးျပင္းလာရင္း လူေကာင္းမ်ား၊ လူေတာ္မ်ား ျဖစ္လာ လိမ့္မည္ ဟု ယံုၾကည္ ထားေလသည္။

မစၥတာကိုဘာယာရွီသည္ သဘာ၀ေလာကႀကီးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုး၏။ တန္ဖိုးထား၏။ ကေလးမ်ား၏ ပင္ကို စရိုက္မ်ားကို သူတို႔၏ ပံုမွန္အေျခအေနအတိုင္း ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ ေစခ်င္၏။
သူ၏ သမီးငယ္ မိရိုး-ခ်န္က သူမ၏ ဖခင္သည္ သူမငယ္စဥ္က သူမကို လမ္းေလွ်ာက္ေခၚသြားေလ့ရွိ ေၾကာင္း၊ သဘာ၀ရဲ႕ ေတးဆိုသံေတြကို ငါတို႔သြားနားေထာင္ၾကစို႔" ဟု ေျပာၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေခၚသြား ေလ့ရွိေၾကာင္းျဖင့္ ကၽြန္မကို ေျပာျပဖူးပါသည္။ သူသည္ သမီးျဖစ္သူကို သစ္ပင္ႀကီးမ်ား ရွိရာသို႔ေခၚ သြားၿပီးလွ်င္ သစ္ရြက္မ်ားႏွင့္ သစ္ကိုင္းမ်ားသည္ ေလျပည္ေလညင္းမ်ားႏွင့္အတူ လႈပ္ရွားေနပံု၊ သစ္ရြက္မ်ား၊ သစ္ကိုင္းမ်ားႏွင့္ ပင္စည္တို႔ အျပန္အလွန္ အေထာက္အကူ ျပဳေနပံု၊ ေလတုိက္ခတ္မႈ ႏႈန္း အျမန္အေႏွးကို လိုက္၍ သစ္ရြက္မ်ား၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာလည္း အေျပာင္းအလဲရွိပံုကို ေျပာျပ သည္။ ေလၿငိမ္ ေနလွ်င္ သူတို႔သည္ စိတ္ရွည္စြာျဖင့္ ေလတိုက္မည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနတတ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔သည္ ျမစ္မ်ား၊ ေခ်ာင္းမ်ားကိုလည္း ေလ့လာၾကေၾကာင္း။ သူတို႔သည္ အိမ္အနီးရွိ တာမာျမစ္ဆီ သို႔ သြားၾကၿပီး ေရစီးသံကို နားေထာင္ၾကေၾကာင္း၊ ေရစီးဆင္းပံုကို ၾကည့္ၾကေၾကာင္း၊ ဤသို႔ေသာ အလုပ္မ်ိဳးကို သူတို႔သည္ ဘယ္ေတာ့မွ်မၿငီးေငြ႕ဘဲ လုပ္ၾကေၾကာင္းကို သူမက ကၽြန္မအား ေျပာျပခဲ့ဖူး ပါသည္။

မစၥတာကိုဘာယာရွီသည္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈကို မလိုလားေပ။ သူသည္ သူ၏ ေက်ာင္းအေၾကာင္းကို မေၾကညာေပ။ ေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဓာတ္ပံုမ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပျခင္း၊ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသား ျခင္းမ်ိဳးကို မျပဳလုပ္ေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ပညာေရးဌာနအေနျဖင့္ သူ႔အား ကေလးမ်ား ပညာေရးတြင္ ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ျဖင့္ အသိအမွတ္ျပဳထားေလသည္။
တိုမိုေက်ာင္း အားကစားၿပိဳင္ပြဲက်င္းပသည့္ေန႔ျဖစ္ေသာ ႏို၀င္ဘာ(၃)ရက္ေန႔သို႔ ေရာက္သည့္အခါ တိုင္း တိုမိုေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားသည္ ကူဟြန္းဘတ္စု ဘုရားေက်ာင္းတြင္ စုေ၀းေတြ႕ဆံုေလ့ရွိၾက ပါသည္။ ကၽြန္မတို႔တစ္ေတြ၏ အသက္မ်ားမွာ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးဆယ္တြင္းသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီျဖစ္ ေသာ္လည္း တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေတြ႕ဆံုၾကသည့္အခါ ငယ္စဥ္ကအတုိင္း ေျပာၾကဆိုၾက ဆက္ဆံေလ့ရွိ ၾကပါသည္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾကပါသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေခၚခဲ့ၾက ေသာ ငယ္နာမည္ မ်ား ေခၚၾကပါသည္။ မစၥတာကိုဘာယာရွီ ခ်န္ ထားခဲ့ေသာ အေမြအႏွစ္မ်ားတြင္ ဤ ေတြ႕ဆံုပြဲသည္ တစ္ခု အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္မသည္ ပထမဦးဆံုး ပညာသင္ၾကားခဲ့ရာ မူလတန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းထုတ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါသည္။ ထုိအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မေကာင္းေကာင္း မမွတ္မိေတာ့ပါ။ အေမက ကၽြန္မကို လမ္းေပၚက အတီးအမႈတ္သမားမ်ားအေၾကာင္းႏွင့္ စာေရးစားပြဲအေၾကာင္းကို ေျပာျပဖူးပါသည္။ ကၽြန္မေက်ာင္း ထုတ္ခံရသည္ဟု ေျပာျပျခင္းကို ကၽြန္မ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိပါသည္။ ထုိအခ်ိန္ထိုအခါက ကၽြန္မ သည္ ေက်ာင္းထုတ္ခံရေလာက္ေအာင္ ဆိုးခဲ့ေလသေလာ။

လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္က ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မသည္ နံနက္ပိုင္း ရုပ္ျမင္သံၾကား အခန္းတစ္ခန္းတြင္ ကၽြန္မကို ငယ္စဥ္က သိခဲ့ပါသည္ဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးခန္းကို ဖြင့္ခဲ့ရပါသည္။ သူမသည္ ကၽြန္မ၏ အတန္းပိုင္ဆရာမမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မ ပထမဆုံး ေနခဲ့ရာ မူလတန္းေက်ာင္းမွ ကၽြန္မတို႕၏ အတန္းႏွင့္ ကပ္လ်က္ အခန္းမွ အတန္းပိုင္ ဆရာမျဖစ္ပါသည္။
    ထိုဆရာမ ေျပာသည္မ်ားကို ကၽြန္မသည္ အံ့အားသင့္စြာျဖင့္ နားေထာင္ေနမိသည္။

    "မင္းဟာ ဆရာမရဲ႕အတန္းနဲ႕ ကပ္လ်က္အတန္းက ေက်ာင္းသူကေလးေပါ့၊ စာသင္ေနခ်ိန္မွာ ဆရာမက ဆရာေတြ စုေ၀းရာအခန္းကို သြားတဲ့အခါမွာ မင္းဟာ စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္ လူသြားလမ္းေပၚမွာ ထြက္ရပ္ ေနတတ္တယ္။ ဆရာမက မင္းရဲ႕ေရွ႕က ျဖတ္သြားတိုင္း မင္းက ဆရာမကို ေမးေလ့ရွိတယ္။ " ကၽြန္မဘာျဖစ္လို႕ ဒီမွာ ရပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိသလား၊ ကၽြန္မဘာအျပစ္ လုပ္မိသလဲဆိုတာ သိရဲ႕လား၊ ဆရာမ လမ္းေပၚက အတီးအမႈတ္သမားေတြကို ဆရာမသေဘာမက် ဘူးလား" စသည္ျဖင့္ ေမးေလ့ ရွိတယ္။ ဆရာမက ျပန္မေျဖတတ္ဘူး။ ၾကာေတာ့ ဆရာမဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲဆိုရင္၊ ဆရာေတြ စုေ၀းခန္းကို သြားေတာ႔ မယ္ဆိုရင္ လူသြားလမ္းေပၚမွာ မင္းရွိမရွိဆိုတာကို အရင္ဆုံး ၾကည့္ရေသးတယ္။ မင္းရွိေနရင္ ဆရာမ မသြားေသးဘူး။ မင္းမရွိေတာ့မွ ဆရာမ ထြက္၀ံ့ေတာ့တယ္။

    မင္းရဲ႕အေၾကာင္းကို မင္းရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာမက ဆရာေတြ စုေ၀းခန္းမွာ အၿမဲေျပာေလ့ရွိ တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆရာမအေနနဲ႕ မင္းကို အျခားေက်ာင္းသားေတြထက္ပိုၿပီး သိတာေပါ့။ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ မင္းပထမဆုံး ပါ၀င္ သရုပ္ေဆာင္တာကို ၾကည့္ၿပီးကတည္းက မင္းကို ဆရာမ ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိတယ္။ အခ်ိန္ ဟာ သိပ္ၾကာေနေပမယ့္လို႕ ဆရာမကေတာ့ မင္းကို ေကာင္းကာင္း မွတ္မိေနတယ္"
    ကၽြန္မ၏ အတန္းပိုင္ဆရာမသည္ ကၽြန္မကို အျပင္ဘက္၌ မတ္တတ္ ရပ္ခိုင္း ထားေလသေလာ၊ ကၽြန္မ အံ့ၾသမိ ပါသည္။ ကၽြန္မ ေက်ာင္းထုတ္ခံရျခင္းကို ထိုဆရာမ ေျပာျပၿပီးပါၿပီ။
    ဤတြင္ အလ်ဥ္းသင့္သျဖင့္၊ ကၽြန္မ၏ မိခင္အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ ကၽြန္မ အသက္ႏွစ္ဆယ္ မျပည့္ မခ်င္း အေမသည္ ကၽြန္မေက်ာင္းထုတ္ခံရသည့္ အေၾကာင္းကို လုံး၀မေျပာေပ။ ကၽြန္မ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ျပည့္ေသာအခါမွ အေမက ထိုအေၾကာင္းကို ေျပာျပသျဖင့္ ကၽြန္မသည္ အေမ့ကို အထူး ေက်းဇူးတင္ ပါသည္။

    "သမီး-သမီးဘာျဖစ္လို႕ တိုမိုေက်ာင္းကို ေျပာင္းရတယ္ဆိုတာ သိသလား"
    အေမသည္ ကၽြန္မကို ေမးပါသည္။ ကၽြန္မက မသိပါဘူးဟု ေျဖလိုက္ေသာအခါ အေမက ေျပာပါသည္။
    "သမီး-ပထမဆုံးေနခဲ့တဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရလို႕ပဲ"
    အကယ္၍ အေမကသာ ထိုအခ်ိန္ထိုအခါက "သမီးသိပ္ဆိုးတာပဲ၊ သမီးအခုေက်ာင္းထုတ္ခံရ ၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းထုတ္ခံရဦးမယ္ ဆိုရင္ သမီးဘယ္ေက်ာင္းမွာ သြားေနမလဲ"ဟု ေျပာမည္ဆို က ေျပာႏိုင္ ပါသည္။ အေမ ကသာ ထိုသို႕ေျပာခဲ့လွ်င္ တိုမိုဂါကူးအန္ေက်ာင္း၀င္းထဲသို႕ ကၽြန္မပထမဆုံး ၀င္ေရာက္သည့္ေန႕က ကၽြန္မသည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ မဟုတ္ဘဲ၊ အားငယ္စိတ္ ၀င္ေနလိမ့္ မည္ျဖစ္သည္။ အေမက ကၽြန္မကို ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရျခင္းႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ဟိုတုန္းက လုံး၀မေျပာခဲ့ပါ။ အေမ့လို မိခင္မ်ိဳး ကၽြန္မ ရခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္မကံေကာင္းပါသည္။

    စစ္ႀကီး ျဖစ္ေနစဥ္ တိုမိုေက်ာင္း၏ မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပုံ အနည္းငယ္ကို ရိုက္ယူ ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထိုဓာတ္ပုံမ်ား ထဲတြင္ အတန္းတင္ စာေမးပြဲ ေအာင္သူမ်ား၏ မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပုံမ်ားသည္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္။ အတန္းတင္စာေမးပြဲေအာင္သူမ်ားသည္ မိမိတို႕အတန္း အလိုက္ ဓာတ္ပုံမ်ားကို အမွတ္တရ ရိုက္ၾကပါသည္။ စုေ၀း ခန္းမႀကီးေရွ႕ တြင္ ရိုက္ၾကပါသည္။ "လာၾကေဟ့-လာၾက၊ ဓာတ္ပုံ ရိုက္ၾကမယ္" ဟု တေယာက္ေယာက္က ႏႈိးေဆာ္လိုက္လွ်င္ မသက္ဆိုင္ေသာ အတန္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသား မ်ားသည္လည္း ဓာတ္ပုံရိုက္မည့္ ေနရာသို႕ ေရာက္လာၾကၿပီး၊ သူတို႕ပါ ၀င္ေရာက္ အရိုက္ခံၾကပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဓာတ္ပုံမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး မည္သည့္အတန္းက စာေမးပြဲေအာင္သူမ်ား၏ ဓာတ္ပုံမ်ားျဖစ္သည္ကို ေျပာ၍မရႏိုင္ပါ။ ဓာတ္ပုံကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ မစၥတာကိုဘာယာရွီသည္ အေလးအနက္သိပ္မထားေပ။ သူ႕အေနျဖင့္ တိုမိုေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား ၏ ဓာတ္ပုံျဖစ္လွ်င္ ေက်နပ္ပါသည္။ ခြဲျခားသည့္ အလုပ္ မ်ိဳးကို သူမလုပ္ေပ။

    တိုမိုေက်ာင္းအေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မတြင္ ေရးစရာအေၾကာင္း မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း စာရႈသူမ်ားအေနျဖင့္ ေတာ့တိုး-ခ်န္လို မိန္းကေလးငယ္ တစ္ေယာက္သည္ အျခား အျခား ေသာ လူမ်ားႏွင့္ အဆင္ေျပေအာင္ႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က်ၿပီး ၀င္ဆံ့သူ ဘ၀သို႕ ေရာက္လာပုံကို သိရလွ်င္ ကၽြန္မ အေနျဖင့္ ေက်နပ္သည္။
    တိုမိုေက်ာင္းကဲ့သို႕ေသာ ေက်ာင္းမ်ားသာရွိလွ်င္ ေက်ာင္းထုတ္ခံရမႈ႕ မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းတြင္း အဆင္ မေျပ မႈမ်ား ရွိလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ကၽြန္မထင္ပါသည္။ တိုမိုေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းလႊတ္ လိုက္ေသာ္လည္း မည္သည့္ ေက်ာင္းသား မွ အိမ္သို႕ ခ်က္ခ်င္းမျပန္ၾကေပ။ နံနက္အခ်ိန္တြင္လည္း ကၽြန္မတို႕သည္ ေက်ာင္းသြား ဖို႕ကိုသာ စိတ္ေစာေနၾကပါသည္။ တိုမိုေက်ာင္းသည္ ထိုသို႕ေသာ ေက်ာင္းမ်ိဳးျဖစ္သည္။

    ဆရာႀကီး ဆိုဆာကူးကိုဘာယာရွီကို တိုက်ိဳၿမိဳ႕ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္းရွိ ရြာတစ္ရြာတြင္ ၁၈၉၃ ခုႏွစ္ ဇြန္လ (၁၈)ရက္ေန႕၍ ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။ သူသည္ ေရေျမေတာေတာင္ သဘာ၀ႏွင့္ ေတးဂီတသံသာမ်ားကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးသူျဖစ္သည္။ ကေလးဘ၀က သူသည္ အိမ္အနီးရွိ ျမစ္ကမ္းနေဘးတြင္ မတ္တတ္ရပ္ရင္း မလွမ္းမကမ္းရွိ ဟာရူးနာေတာင္ထိပ္ကို ၾကည့္ေနေလ့ရွိသည္။ ျမစ္ေရစီးသံမ်ားကို သူ၏နားထဲတြင္ ေတးဂီတသံ မ်ားအျဖစ္ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။

    သူသည္ လယ္ယာလုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြးေသာ ဆင္းရဲသားမိသားစုတစ္စုမွ ေမြးဖြား လာခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ေမြးခ်င္းေျခာက္ေယာက္ အနက္ သူသည္ အေထြးဆုံးျဖစ္သည္။ မူလတန္းအဆင့္ ပညာေရး ၿပီးဆုံးေသာအခါ သူသည္ လက္ေထာက္ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ အမႈထမ္းသည္။ ဆရာျဖစ္ လက္မွတ္ ရရွိေရး အတြက္ သူသည္ ခက္ခဲစြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ရသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သူသည္ စိတ္မပ်က္ဘဲ ဆက္လက္ႀကိဳးစားရာ၊ တိုက်ိဳၿမိဳ႕ မူလတန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာ အလုပ္ကိုရသည္။ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ရင္း သူသည္ ေတးဂီတပညာကို ေလ့လာဆည္းပူးသည္။

ထို႔ေနာက္သူသည္ ဂ်ပန္ေတးဂီတ ပညာေရးဌာနမွ ဖြင့္လွစ္ေသာ ေတးဂီတသင္တန္းသို႔ တက္ခြင့္ရသည္။ သင္တန္းၿပီးဆံုးေသာအခါ သူသည္ ဆီကီအီမူလတန္းေက်ာင္း၌ ေတးဂီတနည္းျပဆရာအျဖစ္ အမႈထမ္းခြင့္ ရသည္။ မြန္းလႊဲပိုင္းအားလပ္ခ်ိန္မ်ား၌ သူသည္ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း၊ အပင္မ်ားစုေဆာင္းျခင္း၊ စိုက္ပ်ဳိးျခင္း၊ ပန္းခ်ီေရးဆြဲျခင္း၊ သီခ်င္းဆိုျခင္းႏွင့္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၏ ေဟာေျပာပြဲမ်ားကို နားေထာင္ျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ မ်ားကို ကုန္လြန္ေစခဲ့သည္။ သူသည္ ေက်ာင္း၌ ေတးဂီတကုိ သင္ၾကားျပသရင္း ကေလးမ်ား အတြက္ ရႊင္ျမဴးဖြယ္ရာ တစ္ခန္းရပ္ျပဇာတ္တုိတစ္ပုဒ္ ေရးသားၿပီး ေက်ာင္း၌ တင္ဆက္ကျပသည္။ ထိုျပဇာတ္တိုကို စက္မႈလုပ္ငန္းပိုင္ရွင္ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ရြန္အိုင္၀ါဆာကီးဆုိသူသည္ လြန္စြာ သေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္သည္။ အိုင္၀ါဆာကီးသည္ `ေက်ာင္း၏ အႏုပညာအသင္း နာယက တစ္ဦး ျဖစ္သည့္အျပင္ `ေက်ာင္းကိုလည္း `ေငြ ေၾကးေထာက္ပံ့မႈ ေပးေနသူျဖစ္သည္။ သူသည္ မစၥတာ ကိုဘာ ယာရွီကို ဥေရာပတိုက္၌ ပညာသင္ၾကားေရး နည္းစနစ္မ်ားအားေလ့လာေစရန္ `ေစလႊတ္ဖို႔ ေထာက္ခံၿပီး လိုအပ္ေသာ ေငြေၾကးမ်ားကိုလည္း ေထာက္ပံ့သည္။

''သူတို႔ကို သူတို႔ရဲ႕ ပင္ကုိစရိုက္အတိုင္း လႊတ္ထားပါ၊ သူတို႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္၊ သူတို႔ လုပ္ခ်င္တာေတြကို သြားမခ်ဳပ္ခ်ယ္ပါနဲ႔၊ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြဟာ ခင္္ဗ်ားတို႔ထက္ေတာင္မွ ႀကီးခ်င္ရင္ ႀကီးေနမွာ''ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္။ ထိုေက်ာင္းမ်ဳိးသည္ ဂ်ပန္ျပည္တြင္ ေရွးအခါက မရွိခဲ့ေပ။

၁၉၃၀ျပည့္ႏွစ္တြင္ မစၥတာကိုဘာယာရွီသည္ ဥေရာပတိုက္သို႔ ခရီးသြားျပန္သည္။ သူသည္ ဒါလ္ခရုိဇီထံမွ ပညာမ်ားကို ဆည္းပူးသည္။ ထို႔ေနာက္သူသည္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕အနယ္နယ္သို႔ လွည့္လည္ၿပီး ပညာေရးဆိုင္ရာ ေလ့လာမႈမ်ားကိုု ျပဳလုပ္သည္။ ဂ်ပန္ျပည္သို႔   ျပန္ေရာက္လွ်င္ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း တည္ေထာင္ရန္ကိုလည္း စိတ္ကူးထားသည္။
၁၉၃၇ခုႏွစ္တြင္ သူသည္ တိုမိုဂါကူးအန္ေက်ာင္းကုိ စတင္တည္ေထာင္သည့္အျပင္၊ သူသည္ ဂ်ပန္ယိမ္း အက နည္းသစ္အသင္း ကိုပါ တည္ေထာင္သည္။

မစၥတာကိုဘာယာရွီသည္ တိုမိုေက်ာင္းကဲ့သို႔ေသာ ေက်ာင္းမ်ဳိးကုိ စစ္ၾကီးၿပီးေသာအခါ ေနာက္ထပ္မထူ ေထာင္ ႏိုင္သည္မွာ စိတ္မေကာင္းစရာပင္။
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ကျဖစ္ပါသည္။ ကိုဒန္းရွားစာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးဌာနမွ အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္ သည္ ကၽြန္မထံသို႔ ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ အမ်ဳိးသမီး မဂၢဇင္း တစ္ေစာင္တြင္ တိုမိုေက်ာင္း အေၾကာင္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္မ စာေရးခဲ့သည္ကို သူ သတိျပဳမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုအယ္ဒီတာ သည္ ကၽြန္မကို စာေရး စကၠဴမ်ားစြာ ေပးထားခဲ့ၿပီး တိုမိုေက်ာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ စာအုပ္ အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ႏိုင္ေအာင္ ေရးေပးပါဟု ေျပာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မသည္ ထိုစာရြက္မ်ားအား အျခား အေၾကာင္း အရာ မ်ားကို ေရးသားျခင္း၌ အသံုး ျပဳလိုက္မိပါသည္။ ထိုအယ္ဒီတာသည္ ယခုအခါတြင္ ကုိဒန္းရွား၏ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးတစ္ဦးျဖစ္လာေပသည္။ သူသည္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္က အေၾကာင္း ကို မေမ့ေပ။

ကၽြန္မသည္  ကိုဒန္းရွားမွ ထုတ္ေ၀ေသာ 'အမ်ဳိးသမီးငယ္'မဂၢဇင္းတြင္ တိုမိုေက်ာင္းအေၾကာင္းကို အခန္းဆက္ ေဆာင္းပါးမ်ားအျဖစ္ ၁၉၇၉ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွ ၁၉၈၀ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလအထိ ေရးသားခဲ့ ပါသည္။ မိရိုး-ခ်န္ႏွင့္ တိုမိုေက်ာင္းမွ ကၽြန္မ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ကၽြန္မကို အကူ အညီ မ်ားစြာ ေပးၾကပါသည္။
တိုမိုေက်ာင္းသည္ ယခုအခါတြင္ မရွိေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္လည္း တစ္ခ်ိန္က ရွိခဲ့ေသာ တိုမိုေက်ာင္းအေၾကာင္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ယခုလို စာအုပ္ထုတ္ေ၀ရန္ အခြင့္အေရးရခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္မသည္ လြန္စြာမွ ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူးမိ ပါသည္။

ကၽြန္မေရးေသာ စာအုပ္သည္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲႏွင့္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ အေရာင္းရဆံုး စာအုပ္တစ္အုပ္ ျဖစ္လာ ပါသည္။ တစ္ႏွစ္အတြင္း၌ ၄,၅၀၀,၀၀၀ ေရာငး္ရခဲ့ရပါသည္။
ပို၍ အံ့ၾသစရာႏွင့္ ၾကံဳရသည္မွာ ကၽြန္မ၏စာအုပ္ကို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံပညာေရးဌာနမွ ေက်ာင္းသံုးဖတ္စာအုပ္အ ျဖစ္ဖတ္ရန္ အားေပးသမႈျပဳခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ကေလးမ်ားအဖို႔ ယခုစာအုပ္သည္ ပံုျပင္စာအုပ္သဖြယ္မွ်သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အသက္ခုနစ္ႏွစ္ႏွင့္အထက္ ကေလးမ်ားသည္ အဘိဓာန္အကူအညီျဖင့္ ဤစာအုပ္ကို ဖတ္ၾကသည္ဟု ကၽြန္မသိရပါသည္။ ကၽြန္မ၏ ၀မ္း သာမႈသည္ ပို၍တုိးလာပါသည္။

ရုပ္ရွင္ကုမၸဏီမ်ား၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားႏွင့္ ျပဇာတ္အဖြဲ႕မ်ားက ကၽြန္မ၏စာအုပ္ကို အသံုးျပဳရန္ ခြင့္ေတာင္းလာ ၾကပါသည္။ သူတို႔သည္ စာအုပ္ပါအေၾကာင္းအရာအခ်ဳိ႕ကုိ အနည္းငယ္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲၿပီး တင္ဆက္ လိုၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္မသည္ ခြင့္မျပဳေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ေတးဂီတပညာရွင္ အာကီဟီရိုကုိမိုရီ၏ အကူအညီ ျဖင့္ ကၽြန္မက ဇာတ္ေၾကာင္းေျပာသူ တာ၀န္ယူကာ ဓာတ္ျပားသြင္းခဲ့ရာ ေအာင္ျမင္မႈ ရရွိခဲ့ ပါသည္။

ကၽြန္မ၏ စာအုပ္ကို ေက်ာင္းဖတ္စာအုပ္အျဖစ္ တရား၀င္သတ္မွတ္ထားပါသည္။ ပညာေရး၀န္ႀကီးဌာန၏ သေဘာတူညီခ်က္ျဖင့္ ''လယ္သမား ေက်ာင္းဆရာ''ကုိ တတိယတန္း၌ လာမည့္ႏွစ္မွ အစျပဳ၍ သင္ၾကား ရန္ ျပဠာန္းထားပါသည္။ ''ေက်ာင္းစုတ္ ေက်ာင္းအို''ကိုုမူ စတုတၳတန္း၌ ျပဠာန္းထားပါသည္။ ေက်ာင္းဆရာ မ်ားသည္ ဤစာအုပ္ကို သူတို႔နည္း သူတို႔ဟန္ျဖင့္ အသံုးျပဳလ်က္ရွိေနၾကပါသည္။ ဥပမာ အားျဖင့္ ပန္းခ်ီသင္ တန္းမ်ား၌ ဆရာမ်ားသည္ စာအုပ္ပါအခန္းတစ္ခန္းကို ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဖတ္ခိုင္းၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား သူတို႔ အႏွစ္သက္ဆံုး ပံုမ်ားကို ေရးဆြဲခ်င္သလို ေရးဆြဲေစ သည္ဟု ၾကားသိရပါသည္။

ကၽြန္မသည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ ပထမဦးဆံုးျဖစ္ေသာ နားမၾကားသူမ်ား၏ အေပ်ာ္တမ္းျပဇာတ္အဖြဲ႕ကို တည္ေထာင္လိုသည္မွာ ၾကာလွပါၿပီ။ ထိုလုပ္ငန္းကုိ ဤစာအုပ္မွရေသာ စာမူခေငြမ်ားႏွင့္ စာအုပ္အတြက္ ခ်ီးျမွင့္ေသာ စာေပဆုမွ ဆုေငြမ်ားကုိ ေပါင္းစပ္ၿပီးေနာက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္လိုက္ပါသည္။ နားမၾကား သူ မ်ား အေပ်ာ္တမ္းျပဇာတ္ အသင္းႀကီးတြင္ အားတက္သေရာ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္မႈကို ဂုဏ္ျပဳသည့္ အေနျဖင့္ ဂ်ပန္ဘုရင္မင္းျမတ္က တည္ခင္းေသာ ဥယ်ာဥ္ပါတီပြဲသို႔ ကၽြန္မ တက္ေရာက္ ခဲ့ရပါသည္။ ဂ်ပန္ဘုရင္မင္း ျမတ္ႏွင့္ ကၽြန္မသည္ စကားေျပာခြင့္ရပါသည္။  ထိုဥယ်ာဥ္ပါတီပြဲသို႔ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသား ဓာတုေဗဒ ႏိုဘယ္ဆုရွင္ ကင္နီခ်ီဖူကူအီ လည္း တက္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔အျပင္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ကလည္း ကၽြန္မသည္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္၏ သေဘာတူညီခ်က္ျဖင့္ ႏိုင္ငံတကာမသန္စြမ္းသူမ်ား အခမ္းအနား၌ ပါ၀င္ စကားေျပာခြင့္ ရခဲ့ပါ သည္။

ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မအလြန္ေရးလိုေသာ စာအုပ္ကို ေရးၿပီးပါၿပီ။ စာအုပ္က ကၽြန္မကုိ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာမႈ မ်ားကို ေပးခဲ့ပါေၾကာင္း။
တိုက်ဳိ။ ၁၉၈၂။                                      တက္ဆူးကိုးကူရုိယာနာဂီ

ဘယ္သူေတြ ဘာေတြျဖစ္ေနၾကသလည္း ဆိုတာနဲ႔ မနက္ျဖန္မွာ နိဂံုးခ်ဳပ္ ပါေတာ႔မယ္..
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

Friday, January 29, 2010

ေတာ႔တိုး-ခ်န္

ေရာ႔ကီ မရွိေတာ့ပါ

စစ္သားအမ်ားအျပား က်ဆံုးၾကသည္။ အစားအေသာက္မ်ားတျဖည္းျဖည္း ရွားပါးလာသည္။ လူတိုင္းသည္ တထိတ္ထိတ္ တလန္႕လန္႕ ျဖစ္ေနႀကသည္။ သုိ႕ေသာ္လည္းေႏြရာသီမွာမူ ေရာက္ေနႀက အတိုင္း ေရာက္လာသည္။ ေနေရာင္ျခည္သည္ အႏိုင္ရသည့္ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံမ်ားေပၚ၌ က်ေရာက္သလို အႏိုင္ မရႏိုင္ေသာ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံမ်ား အေပၚသို႕လည္း က်ေရာက္ပါသည္။
ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ ကာမာကူးရားရိွ သူမ၏  ဦးေလးေနအိမ္မွ တုိက်ဳိၿမိဳ႕သုိ႔ ျပန္ေရာက္ခါစပင္ရွိ ေသးသည္။

တုိမိုေက်ာင္းတြင္ စခန္းခ်ျခင္းႏွင့္္ ေရပူစမ္းသို႔ အပန္းေျဖခရီး ထြက္ျခင္းကုိ မလုပ္ႏုိင္ၾကေတာ့။ ကေလး မ်ားသည္ ယခင့္ယခင္ ေႏြရာသီမ်ားကလုိ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ အလုပ္မ်ားကို မျပဳလုပ္ႏုိင္ၾကေတာ့။ ေတာ့တုိး-ခ်န္ သည္ ေႏြရာသီရက္မ်ား၌ ကာမာကူးရားရွိ သူမ၏ေမာင္ႏွမ၀မ္းကဲြမ်ားရွိရာသုိ႔ သြားေရာက္ လည္ပတ္ လ်က္ရွိသည္။ယခုႏွစ္ ေႏြရာသီတြင္ ထူးျခားမႈ႕ တစ္ခုႏွင့္ ၾကဳံရသည္။
သူမကို တေစၦပုံျပင္မ်ား ေျပာျပေလ့ရွိေသာ သူမ၏ အစ္ကို၀မ္းကဲြတစ္ေယာက္သည္ ယခုႏွစ္တြင္ တေစၦပုံျပင္ မ်ားကုိ မေျပာျပႏုိင္ေတာ့။ သူသည္စစ္ထဲသို႔ လုိက္ပါသြားရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။သူမ ကို အေမရိကန္ ျပည္ အေၾကာင္း မ်ားမ်ား ေျပာေလ့ရွိေသာ သူမ၏ ဘၾကီးျဖစ္သူမွာလည္း ေရွ႕တန္း တစ္ေနရာသုိ႔ ေရာက္ေနသည္။ သူ၏အမည္မွာ ရႈဂ်ီတာဂူခ်ီျဖစ္သည္။ သူသည္ ထိပ္တန္းဓာတ္ပုံ ဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕တြင္ နီဟြန္သတင္းဌာန၏ အၾကီးအကဲ အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ အေမရိကန္ မက္ထရုိသတင္းဌာနတြင္ အေရွ႕ဖ်ားေဒသ ကိုယ္စားလည္ အျဖစ္္ အမႈထမ္း ခဲ့ဖူး ေလသည္။ သူသည္ အေဖ၏အစ္ကိုၾကီး ျဖစ္သည္။

ယခုေရွ႕တန္းမွ ထုတ္ျပန္ေသာ သတင္းဓာတ္ပုံမ်ား အားလုံးမွာ ဘၾကီး၏ဓာတ္ပုံမ်ားျဖစ္သည္။ ေရွ႕တန္း က်ေသာေနရာမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ျပီး ဓာတ္ပုံမ်ားရုိက္ကူးေနရေသာ ဘၾကီးအတြက္ ေတာ့တုိး-ခ်န္ ၏ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း မ်ားက စိတ္ပူပန္ေနၾကရသည္။

ကာမာကူးရာတြင္ ေနရစဥ္က ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္တြင္ စိတ္ညစ္ညဴးမႈႏွင့္ၾကဳံရ သည္။ ဘၾကီးရႈဂ်ီ၏သားၾကီး ရက္-ခ်န္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ရက္-ခ်န္သည္ ေတာ့တုိး-ခ်န္ထက္ အသက္တစ္ႏွစ္ခန္႔ ပိုငယ္သူျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ားအားလုံးသည္ ညအိပ္သည့္အခါ ျခင္ေထာင္ ၾကီးတစ္လုံးထဲ၌ အတူတူ အိပ္ၾကရသည္။ အိပ္ရာသို႔ မ၀င္မီ ရက္-ခ်န္က "ဘုရင္ဧကရာဇ္ သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ" ဟုေအာ္ျပီး အိပ္ရာထဲသုိ႔လွဲအိပ္ခ်လိုက္သည္။

တုိက္ပဲြတြင္ က်ဆုံးသြားေသာ စစ္သားမ်ား လုပ္ပုံလုပ္နည္းအတိုင္း လုပ္ျခင္းျဖစ္သည္။  ရက္-ခ်န္ က လူေသေကာင္ သဖြယ္ မလႈပ္မယွက္ဘဲ ရွိေနေသာေၾကာင့္ က်န္ကေလးမ်ားအဖို႔ အိပ္ရသည္မွာ ကသိ၊ ကေအာက္ ႏိုင္လြန္းလွေပသည္။
ေတာ့တုိး-ခ်န္၏ အေမႏွင့္ အေဖသည္ ကာမာကူးရား သုိ႔ လုိက္ပါလာျခင္း မရွိေပ။ အေဖသည္ တုိက်ဳိ၌ အလုပ္ရွိ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေႏြရာသီရက္မ်ား ကုန္ေသာအခါ ေတာ့တုိး-ခ်န္ကို သူမ၏ အစ္မ၀မ္းကဲြ က တုိက်ဳိသုိ႔ ျပန္ပုိ႔ေပးသည္။

အိမ္သုိ႔ျပန္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ သူျပဳလုပ္ေနၾကအတုိင္း ေရာ့ကီကို ပထမဦးစြာ ရွာေဖြသည္။ ေရာ႔ကီကို ဘယ္ေနရာမွာမွ်ရွာမေတြ႕ေပ။ ၎သည္ အိမ္ထဲမွာလညး္မရွိ၊ အိမ္ျပင္ မွာလည္း မရွိ။ေတာ့တုိး-ခ်န္ စိတ္ပူသြားသည္။ ယခင္ကဆုိလွ်င္ ေရာ့ကီသည္ သူမအိမ္သုိ႔မေရာက္မီ လမ္းသုိ႔ထြက္၍ ႀကိဳေလ့ရွိသည္။ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ အိမ္ျပင္သုိ႔ထြက္၍ အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚတြင္ ေရာ႔ကီ၏အမည္ကုိ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေခၚလုိက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၎၏အရိပ္အေရာင္ ကို လုံး၀မေတြ႕ရ။ သူမက ေရာ႔ကီကို လုိက္ရွာေနစဥ္ ေရာ႔ကီသည္ အိမ္သုိ႔ျပန္ေရာက္ေကာင္း ေရာက္ေနမည္ဟု ေတာ့တုိး-ခ်န္ စဥ္းစား မိသျဖင့္ သူမသည္ အိမ္သို႔ အျမန္ဆုံးျပန္လာသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၎ကိုမေတြ႕ရ။

"ေရာ႔ကီ ဘယ္မွာလဲ"
သူမက အေမ့ကို ေမးလုိက္သည္။
သမီးျဖစ္သူက ေရာ႔ကီကို အပူတျပင္းလုိက္ရွာေနသည္ကို အေမသည္ မသိမဟုတ္ သိပါ၏။ သို႔ေသာ္ အေမသည္ သမီးကိုဘာမွ်မေျပာ။ အေမသည္ သမီးကို အေျဖေပးရန္ အခက္အခဲႏွင့္ ၾကဳံေတြ႕ ေနဟန္ ရွိသည္။ "ေရာ႔ကီေပ်ာက္ေနတယ္" ဟူ၍သာ သူမကျပန္ေျပာလုိက္သည္။
ေတာ့တုိး-ခ်န္ မယုံေပ။ ေရာ႔ကီဘယ္လုိလုပ္ျပီး ေပ်ာက္ရမွာလဲ။

"ဘယ္တုန္းကလဲ"
ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ အေမ၏မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ျပီေမးလိုက္သည္။
"သမီး ကာမာကူးရားသို႔ သြားျပီး မၾကာခင္မွာပဲ"
အေမက စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။ ၎ေနာက္အေမကပင္ ဆက္လက္၍ ခက္သြက္သြက္ ကေလး ေျပာလုိက္သည္။
"အေမတုိ႔လုိက္ရွာၾကေသးတယ္၊ ေတြ႕တဲ့သူတုိင္း ကိုေမးၾကတယ္။ဒါေပမဲ့မေတြ႕ဘူး သမီးရယ္၊ သမီးကုိ ဘယ္လုိ ေျပာရမယ္ဆုိတာကို အေမစဥ္းစားေနတာပါ၊ အေမတုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတာ ေပါ့"
ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ အျဖစ္မွန္ကို နားလည္လိုက္ေလျပီ။ ေရာ႔ကီေသသြားျခင္းသာျဖစ္ရမည္။

အေမသည္ သမီးျဖစ္သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ စိုးေသာေၾကာင့္ အျဖစ္မွန္ကို မေျပာျပျခင္းသာျဖစ္ရ မည္။ အမွန္ကေတာ့ ေရာ႔ကီေသသြားသည္ဆိုသည္မွာ ေသခ်ာသည္ဟု ေတာ့တုိး-ခ်န္စဥ္းစားမိသည္။
ေတာ့တုိး-ခ်န္ သည္ အျဖစ္မွန္ကုိ ေကာင္းစြာသိလုိက္ေလျပီ။သူမ မည္မွ်ၾကာၾကာ ခရီးထြက္ထြက္၊ ေရာ႔ကီ သည္ အိမ္မွေ၀းေ၀း ဘယ္ကုိမွ်သြားေလ့မရွိေပ။ သူမျပန္လာမည္ကို ေရာ႔ကီအစဥ္အျမဲ သတိထားသည္။
"ေရာ႔ကီဟာ ငါ႔ကို မေျပာဘဲ ဘယ္ကုိမွ သြားေလ့မရွိပါဘူး"
ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္စိတ္ထဲမွ ေျပာလုိက္သည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ အေမ့ကို ဘာမွ်မေျပာေတာ့ေပ။ အေမ့စိတ္ထဲ မည္သို႔ ခံစားေနရ မည္ကိုလည္း သူမသိထားသည္။
"ေရာ႔ကီ  ဘယ္ကို မ်ား သြားေနပါလိမ့္"
ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ မ်က္လႊာခ်ျပီး ေျပာလုိက္သည္။
၎ေနာက္ သူမသည္ အိမ္ေပၚထပ္၌ရွိေသာ သူမ၏ အိပ္ခန္းသုိ႔ တက္သြားသည္။ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္ေသာ အခါ သူမသည္ မငိုမိရန္ တင္းထားလုိက္သည္။ ေရာ႔ကီသည္ သူမကို စိတ္ဆိုးျပီး ထြက္သြား ေလေရာ သလား။ ေရာ႔ကီ အေပၚ မေကာင္းတာဘာမ်ားျပဳမိပါလိမ့္၊ သူမျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည္။

"တိရ စၦာန္မ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ မစၾကနဲ႔ေနာ္"
မစၥတာကိုဘာယာရွီိသည္ တုိမုိေက်ာင္းမွ ကေလးမ်ားကို အစဥ္ဆုံးမေလ့ရွိသည္။
"ဥပမာ ဆုိၾကပါစို႔၊ ေခြးကုိ အစာေတာင္းခုိင္းရင္ ေခြးက အစာေတာင္း လိမ့္မည္။ အဲဒီအခါမွာ ေခြးကို စတဲ့ အေနနဲ႔  အစာမေပးဘဲ ထားလုိက္ရင္ ေခြးက မင္းတုိ႔ကို အယုံအၾကည္ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေခြး ဟာ စရိုက္ဆိုး လာလိမ့္မယ္"
ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ ဆရာၾကီး၏ ဆုံးမစကားကို အျမဲနားေထာင္သည္။ သူမသည္ ေရာ႔ကီကို ဘယ္ေတာ့ မွမစေပ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မလွည့္စားေပ။ ေရာ႔ကီအေပၚ မေကာင္းတာ ဘာကိုမွ် မလုပ္ခဲ့ပါဟု သူမ စဥ္းစား မိသည္။

ထုိအခိိုက္ ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေရာက္ေနေသာ သူမ ကစားစရာ ၀က္၀ံရုပ္၏ ေျခေထာက္ၾကား တြင္ တစ္စုံတစ္ရာကို သတိျပဳလိုက္မိသည္။ ထိုအရာကို မျမင္မီအထိ သူမသည္ မငုိမိရန္ စိတ္ကိုိ ထိန္းခ်ဳပ္ ထားႏုိင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ၀က္၀ံရုပ္ ေျခေထာက္ၾကား၌ရွိေသာ ထုိအရာကို ျမင္လုိက္ရသည္ႏွင့္ သူမသည္ သည္းထန္စြာ ငိုေၾကြး လုိက္မိေလေတာ့သည္။ ထုိအရာမွာ ေရာ႔ကီ၏ အညဳိေရာင္ အေမႊး အခ်ဳိ႕ျဖစ္သည္။ ထိုအေမႊးမ်ားသည္ ကာမာကူးရား သို႔ သူမ မသြားမီ နံနက္က သူမ အခန္းထဲ၌ သူတုိ႔ႏွစ္ဦး ကစားရင္း ေရာ့ကီိထံမွ ကၽြတ္က်န္ခဲ့ေသာ အေမႊးႏု မ်ား ျဖစ္သည္မွာေသခ်ာသည္။

ေတားတုိး-ခ်န္ သည္ ထုိိအေမႊးမ်ားကို လက္၀ယ္ကိုင္ထားရင္း အသံက်ယ္စြာျဖင့္ ငိုေၾကြးမိေလ ေေတာ့သည္။ သူမ၏ မ်က္လုံးအိိမ္မွ ယုိစီးက်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ ရႈိက္သံမ်ား သည္လည္းေကာင္း ရပ္ဆိုင္းသြားျခင္းမရွိေတာ့ေပ။
ပထမ ယာဆူအာကီ-ခ်န္၊ ယခုတဖန္ ေရာ႔ကီ။ ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ ဆုံးရႈံး ခဲ့ရျပန္ေလျပီ။

လက္ဖက္ရည္ပြဲ


တိုမိုေက်ာင္းမွ ကေလးမ်ား ခ်စ္ခင္ၾကေသာ ေက်ာင္းေစာင့္ၾကီး ရာရုိး-ခ်န္သည္ စစ္ထဲ၀င္ရေပေတာ့မည္။ သူသည္ ကေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ ဒုကၡေရာက္လွ်င္၊ သုိ႔မဟုတ္ အခက္အခဲေတြ႕ျပီး အကူအညီလုိလွ်င္ အျမဲတမ္း ကူညီေလ့ရွိသည္။ သူသည္ ကေလးမ်ား၏ ကယ္တင္ရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ရာရုိး-ခ်န္သည္  ဘာကိုမဆုိ ျပဳလုပ္္ႏုိင္သူျဖစ္သည္။ သူသည္ စကားမ်ားမ်ား မေျပာ။ ျပဳံးရုံသာ ျပံဳးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူသည္ ဘာလုပ္ရမည္ကို သိသူျဖစ္သည္။ ေတာ့တုိး-ခ်န္သည္ အညစ္အေက်းကန္ထဲသုိ႔ က်သြားစဥ္က သူမကို လာေရာက္ ကယ္္္ဆယ္သူမွာ ရာရုိး-ခ်န္ပင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ မရြံမရွာဘဲ သူမကို ေရခ်ဳိုး ေပးသူ ျဖစ္သည္။ သူ႔ ႏႈတ္မွ ညည္းညဴျခင္းလည္း မရွိေပ။

"ငါတုိ႔တစ္ေတြ ရာရုိး-ခ်န္ကုိ လက္ဖက္ရည္ပဲြနဲ႔ တည္ခင္းၾကရေအာင္"
ဆရာၾကီးက ေျပာသည္။
"လက္ဖက္ရည္ပဲြ"
လက္ဖက္ရည္ပဲြႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္မည့္ အစီအစဥ္ကို တုိမိုေက်ာင္းမွကေလးမ်ား သေဘာက်ၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ မလုပ္ဖူးေသးေသာ အသစ္အဆန္းကို လုပ္လွ်င္ သေဘာက်ေလ့ ရွိၾကသည္။
ဆရာၾကီးသည္ လက္ဖက္ရည္ပဲြဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းကုိသာသုံးသည္။ႏႈတ္ဆက္လက္ဖက္ရည္ ပဲြဟု မသုံးႏႈနး္ေပ။ ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ားက နားလည္သည္။ႏႈတ္ဆက္ပဲြ၏ ေနာက္၀ယ္ ၀မ္းနည္းျခင္းက တဲြ၍ ပါလာတတ္သည္။ရာရုိး-ခ်န္ကို ႏႈတ္ဆက္မည္ဟုေျပာလွ်င္ သူသည္ျပန္မလာေတာ့ဟု ဆိုလွ်င္ တုိက္ပဲြ၌ က်ဆုံး သြားသည္ဟူေသာ သေဘာျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ လက္ဖက္ရည္ပဲြကို တစ္ခါတစ္ရံမွ် မတက္ဖူးၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔သည္ စိတ္လႈပ္ရွား ေနၾကသည္။
ေက်ာင္းဆင္းေသာအခါ မစၥတာကိုဘာယာရွီသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား စုေ၀းခန္းမၾကီးထဲ၌ ေန႔လယ္စာ စားခ်ိန္တြင္ ခုံမ်ားကုိ ျပန္နည္းအတုိင္း စက္၀ုိင္းပုံသ႑န္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ခုိင္းလိုက္ သည္။ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာင္းသား မ်ားအားလုံးကို ေနရာယူခိုင္းလိုက္သည္။ ေက်ာင္းသာ၊ေက်ာင္းသူ တုိင္း၏ေရွ႕တြင္ လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္လုံးမ်ား ခ်ထားသည္။ ဆရာၾကီးသည္ ရာရုိး-ခ်န္၏အနီး တြင္  ကပ္၍ ထိုင္သည္။ ရာရုိး-ခ်န္၏ ေရွ႕တြင္မူ ဖန္ခြက္တစ္လုံးခ်ထားသည္။ ဖန္ခြက္ထဲတြင္ ဆာေက(အရက္)ရွိသည္။ ဆာေကကို ေရွ႕တန္း စစ္ေျမျပင္သုိ႔သြားမည့္ သူမ်ားသာ ေသာက္ရသည္။
"ယခု လက္ဖက္ရည္ပဲြ ဟာဆုိရင္ တုိုမုိေက်ာင္းရဲ႕ ပထမဆုံး လက္ဖက္ရည္ပဲြျဖစ္တယ္" ဆရာၾကီးက ေျပာသည္။

"ငါတုိ႔ တစ္ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၾကရေအာင္၊ မင္းတုိ႔တစ္ေတြ ရာရုိး-ခ်န္ကို ေျပာစရာ ရွိရင္ ေျပာၾကပါ။ မင္းတုိ႔ အခ်င္းခ်င္းလည္း ေျပာခ်င္တာေျပာၾကပါ။ ရာရုိး-ခ်န္ကိုမွ မဟုတ္ပါဘူး။တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ အလယ္ကုိ ထြက္ျပီး ေျပာၾကပါ"
သူတုိ႔တစ္ေတြ တိုမုိေက်ာင္း၌ ယခုလုိ လက္ဖက္ရည္ပဲြ က်င္းပျခင္းသည္ ပထမဆုံး အႀကိမ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ရာရုိး-ခ်န္ ဆာေက ေသာက္သည္ကို သူတုိ႔ျမင္ဖူးျခင္းမွာလည္း ပထမဆုံး အႀကိမ္ပင္ ျဖစ္သည္။
ကေလးမ်ားသည္ တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ မတ္တတ္ရပ္၍ ရာရုိး-ခ်န္ကို ၾကည့္ျပီး စကားေျပာ ၾကသည္။ ပထမဆုံး စကားထေျပာေသာ ကေလးမ်ားက ရာရုိး-ခ်န္ကို က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ဖုိ႕ ႏွင့္ သတိ၀ီရိယ အၿမဲရွိဖို႔ ေျပာၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေတာ့တိုး-ခ်န္ႏွင့္ တစ္တန္းတည္းသားျဖစ္သူ မီဂီးတာ က ေျပာသည္။

"ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ တိုင္းျပည္ကို ျပန္ေရာက္လာရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ အားလံုးအတြက္ မီးသၿဂႋဳလ္ ထားတဲ့ ျပာေတ ြယူခဲ့မယ္"
ကေလးတုိင္းက ရယ္ၾကသည္။ မီးသၿဂႋဳလ္ထားေသာ ျပာေတြကို ယူခဲ့မည္ဟု လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ကလည္း မီဂီးတာက သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေျပာဖူးသည္။ သူသည္ စကားေျပာခြင့္ရတိုင္း ထုိအတိုင္းပင္ ေျပာေလ့ ရွိသည္။ ေျပာသာေျပာသည္ သူသည္ ဘယ္ေတာ့မွ် မယူခဲ့ေပ။

မီဂီးတာ၏ ေျပာစကားကို ၾကားရေသာအခါ ဆရာႀကီးသည္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားသည္။ ယခုလို အခ်ိန္ မ်ိဳး၌  မီးသၿဂႋဳလ္ထားေသာ ျပာအေၾကာင္း ေျပာျခင္းသည္ နိမိတ္မရွိပါဟု ယူဆစရာပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ လည္း မီဂီတာသည္ အရိုးခံအတိုင္း ေျပာလိုက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲ၌ ထူးထူးျခားျခား ဘယ္လိုမွ် မရွိေပ။ ရယ္စရာေျပာျခင္းတစ္မ်ိဳးသာျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာႀကီးသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီး သည္ ကေလးမ်ား ႏွင့္ အတူတူ ေရာ၍ ရယ္လိုက္သည္။ ရာရိုး-ခ်န္ကလည္း လိုက္ရယ္သည္။

ထို႔ေနာက္ အိုအီသည္ ထိုင္ရာမွထလိုက္ၿပီး သူသည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ အေတာ္ဆံုး စိုက္ပ်ိဳးေရးသမား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ရိုးရာ-ခ်န္ကို ကတိေပးလိုက္သည္။ ၎ေနာက္ ကီကိုအာအိုကီးသည္ ထုိင္ရာမွထလိုက္သည္။ သူမသည္ ရွက္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း သူမ သည္ ရယ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဦးညြတ္ကာ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ ထုိအခါ ေတာ့တိုး-ခ်န္ က ေရွ႕သို႔ထြက္၍ ကီးကိုအာအိုကီး ကိုယ္စား ေျပာလိုက္သည္။
"ကီးကို-ခ်န္ရဲ႕ ၾကက္ေပါက္ကေလးေတြဟာ ပ်ံႏိုင္တယ္၊ ဟိုတစ္ေန႔တုန္းက ကၽြန္မ ျမင္လိုက္တယ္"
အျခား အလွည့္က်သူ တစ္ဦးမွာ အာမာဒီရား ျဖစ္သည္။ သူက ေျပာလိုက္သည္။

"ဒဏ္ရာ ရထားတဲ့ ေၾကာင္ကေလးေတြ၊ ေခြးကေလးေတြကို ေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ထံကို ေခၚခဲ့ၾကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ကုေပးမယ္"
တာကာဟာရွီ၏ အလွည့္သို႔ ေရာက္လာေလၿပီ။ တာကာဟာရွီသည္ ေသးေသးညႇက္ညႇက္ ကေလး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူသည္ ခံုေအာက္မွ ငုံ႔ထြက္၍ အျပင္သို႔ ထြက္လာသည္။ သူက ေျပာလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ရာရိုး-ခ်န္၊ အစစအရာရာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ အားလံုးေသာ ကိစၥ အ၀၀ ေတြကို ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ"
တာကာဟာရွီ ေျပာၿပီးေသာအခါ အာအီကို ဆိုင္ရိႈး၏ အလွည့္သို႔ ေရာက္လာသည္။ သူမသည္ မတ္တတ္ရပ္ လိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ရာရိုး-ခ်န္၊ ကၽြန္မ  လိမ့္က်တုန္းက ကၽြန္မကို ပတ္တီးေတြ စည္းေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္၊ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး"
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၏ သမီးျဖစ္သူ မိရိုး-ခ်န္သည္ ရာရိုး-ခ်န္အေၾကာင္းကို အသိဆံုး ျဖစ္သည္။ သူမ၏ မ်က္လံုးအိမ္ မ်ားတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္ေနသည္။

"ဦးေလး ရာရိုး-ခ်န္ အေနနဲ႔ ဦးေလးကိုယ္ကို ဦးေလး ဂရုစိုက္ရမယ္၊ စာေရးပါ၊ ကၽြန္မကလည္း စာေရး မယ္"ေတာ့တိုး-ခ်န္ တြင္ ေျပာစရာစကားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ေနရာက စေျပာရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူမက "ဦးေလး ရာရိုး-ခ်န္ ခရီးသြားေပမယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ကေတာ့ ေန႔တိုင္း လက္ဖက္ရည္ပြဲ က်င္းပေပးမွာပါ" ဟူ၍သာ ေျပာသည္။

ေတာ့တိုး-ခ်န္၏ ေျပာစကားသည္ မွန္၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကေလးမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း စုမိသည့္ အခါ လက္ဖက္ရည္ပြဲ က်င္းပတမ္း ကစားၾကသည္။ သူတို႔သည္ ေရကို လက္ဖက္ရည္ဟု သေဘာထား ၍လည္းေကာင္း၊ ဆာေကဟု သေဘာထား၍ လည္းေကာင္း ေသာက္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသား မ်ားက "ငါတို႔ ျပာေတြယူခဲ့မယ္"ဟု၍ ေနာက္ေျပာင္ၾကသည္။ ထုိအခါ ေက်ာင္းသားမ်ားက ရယ္ၾက သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူတို႔သည္ သူတို႔ေျပာခ်င္သည့္ စကားမ်ားကို ေျပာၾကသည္။

'လက္ဖက္ရည္ပြဲ'သည္ ရာရိုး-ခ်န္က တုိမိုေက်ာင္းမွ ကေလးမ်ားအတြက္ ခ်န္ထားခဲ့ေသာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ လက္ေဆာင္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ထုိ လက္ဖက္ရည္ပြဲကစားနည္းသည္ တုိမိုေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားမ်ား မခြဲခြာၾကမီ ေနာက္ဆံုး ကစားသြားၾကေသာ ကစားနည္းတစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
ရာရိုး-ခ်န္သည္ တိုယိုကို "မီးရထားကိုစီး၍ ထြက္ခြာသြားသည္။ သူထြက္ခြာသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ အေမရိကန္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား ေရာက္လာသည့္အခ်ိန္မွာ တိုက္ဆိုင္လ်က္ ရွိသည္။ ၎ေလယာဥ္ပ်ံမ်ားသည္ တိုက်ိဳ ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ ေရာက္လာၾကၿပီး၊ ဗံုးမ်ားကို ႀကဲခ်ေလသည္။ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ လာေရာက္ႀကဲခ်သည္။

ဆာယိုနာရာ၊ ဆာယိုနာရာ


တိုမိုေက်ာင္း မီးေလာင္ျပာက်သြားေလၿပီ။ ထုိအျဖစ္အပ်က္သည္ ညဘက္၌ ျဖစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းႏွင့္ ဆက္လ်က္ တည္ရွိသည့္ အိမ္တြင္ေနထုိင္ၾကေသာ မိရိုး-ခ်န္၊ သူမ၏ အစ္မ မိဆား-ခ်န္ႏွင့္ သူတို႔၏ မိခင္သည္ ကူဟြန္းဘတ္စု ဘုရားေက်ာင္း၌ရွိေသာ ေရအုိင္အနီးရွိ တိုမို-စိုက္ခင္းသို႔ တိမ္းေရွာင္ ေနသည့္အတြက္ အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္သြားၾကသည္။
ဘီ ၂၉ဗံုးႀကဲေလယာဥ္ပ်ံမ်ားေပၚမွ ႀကဲခ်ေသာ မီးေလာင္းဗံုးမ်ားသည္ ေက်ာင္း၏ စာသင္ခန္းမ်ားအျဖစ္ အသံုးျပဳ ထားေသာ မီးရထား တြဲေဟာင္းမ်ား ေပၚသို႔ က်ေရာက္ခဲ့သည္။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက တယုတယ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္းေသာ ေက်ာင္းသည္ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားျဖင့္ ဖံုးအုပ္ျခင္း ခံခဲ့ရသည္။ သူအလြန္ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးေသာ ကေလးမ်ား၏ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ား ၏ သီခ်င္းဆိုသံ မ်ား၏ေနရာတြင္  ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အသံမ်ားက ေက်ာင္းထဲသို႔ အစားထိုး ၀င္ေရာက္ လာခဲ့သည္။ ၿငိမ္းသတ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ မီးမ်ားေၾကာင့္ ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုမ်ား အားလံုး ျပာက် သြားေလၿပီ။ ဂ်ီယူဂါအိုကာ ရပ္ကြက္တစ္ခုလံုး မီးမ်ားျဖင့္ ဟုန္းဟုန္းေတာက္လ်က္ ရွိ သည္။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးသည္ လမ္းမေပၚ၌ ရပ္ၿပီး တုိမိုေက်ာင္း မီးစြဲေလာင္ေနသည္ကို ၾကည့္ေနပါ သည္။ သူသည္ သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေပၚအက်ႌအိတ္မ်ားထဲသို႔ ႏိႈက္ထားရင္း ၾကည့္ေနသည္။
"ေနာက္တစ္ခါ ေက်ာင္းျပန္ေဆာက္ရင္ ဘယ္လိုေက်ာင္းမ်ိဳးေဆာက္ရင္ ေကာင္းမလဲ"
ဆရာႀကီး သည္ သူ၏အနီး၌  ရပ္ေနေသာ သားျဖစ္သူ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တိုမိုကို ေမးလိုက္ သည္။ တုိမိုသည္ ဖခင္၏ ေျပာစကားကို အံ့အားသင့္စြာ နားေထာင္ေနမိသည္။
မစၥတာကိုဘာယာရွီ ၏ ကေလးမ်ားအေပၚထားရွိေသာ ေမတၱာႏွင့္ စာသင္ရန္ စိတ္အားထက္သန္ေန ျခင္းသည္ ေက်ာင္းကိုစြဲေလာင္ေနေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားထက္ ပို၍ အင္အားႀကီးမား၏။ ပို၍ ခုိင္မာ ေတာင့္တင္း ေလသည္။ ဆရာႀကီးသည္ စိတ္ညစ္ျခင္း မရွိေပ။ သူသည္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ပင္ ရွိသည္။

စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္ေနေသာ မီးရထားတြဲတစ္တြဲ၌ ေတာ့တိုး-ခ်န္သည္ လဲေလ်ာင္း လ်က္ ရွိသည္။ သူမသည္ လူႀကီးမ်ားၾကားထဲ၌ ညပ္ေနသည္။ မီးရထားသည္ အေရွ႕ေျမာက္အရပ္သို႔ ဦးတည္၍ သြားေနသည္။ သူမသည္ မီးရထား ျပတင္းေပါက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္သို႔ ၾကည့္ လိုက္သည္။ အျပင္ဘက္ ၌ မည္းေမွာင္လ်က္ ရွိသည္။ သူမသည္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး၏ ခြဲခြာခါနီး ေျပာစကားမ်ားကို ၾကားေယာင္ ေနမိသည္။ "ငါတို႔ ျပန္ဆံုၾကဦးမွာပါ"ဟု ဆရာႀကီးက ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာခဲ့သည္။ ၎အျပင္ သူမကို ဆရာႀကီးက အၿမဲေျပာေလ့ရွိေသာ စကားျဖစ္သည့္ "မင္းဟာ တကယ့္ ကို လိမၼာတဲ့ မိန္းကေလး ငယ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ မင္းသိတယ္ မဟုတ္လား"ဟူေသာ စကားမ်ား ကိုပါ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ သူမသည္ ဆရာႀကီး၏ ေျပာစကားမ်ားကို မေမ့လိုေပ။ မစၥတာ ကိုဘာယာရွီႏွင့္မၾကာမီ ျပန္ဆံုရမွာပဲဟု စဥ္းစားရင္း သူမသည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။

မီးရထားသည္ တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔ျဖင့္ လိုက္ပါလာၾကေသာ ခရီးသည္မ်ားကို သယ္ေဆာင္ရင္း အေမွာင္ထုထဲ၌ က်ယ္ေလာင္စြာ အသံျဖင့္ ခုတ္ေမာင္းသြားလ်က္ ရွိသည္။

ျဖည္႔စြက္ခ်က္ ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ႏွစ္ေပါင္း ၆ဝ အပိုင္း (၃)

၀ုိးတဝါးလူ႕ဘ၀မွ မွတ္မိသမွ်

သုိ႕ႏွင့္မုိးကုတ္ျမိဳ႕မွာ သုံးႏွစ္ၾကာခဲ့သည္၊ သုံးႏွစ္ၾကာေသာ္လည္း ငွက္ဖ်ားဆုိေသာ စကားကုိ နားမလည္ ၾကသေလာက္ ရွိၾကပါသည္။ ဖခင္ဦးျမတ္ေက်ာ္သည္ သူကုိယ္တုိင္ေသာ္၎၊ ဇနီးႏွင့္ သၼီးတုိ႕အား၎၊ အစား အေသာက္ အေနအထုိင္ကုိ အထူးဂရုစုိက္ေပးသည္၊ ယုတ္စြအုံး ဆန္ထမင္း ႏွင့္ျမန္မာဟင္း မ်ားကုိ မစားေစဘဲ ေပါင္မုန္႕ႏွင့္အာလူး ၾကက္ဥ-ၾကက္သား-ဆိတ္သား စသည္မွ တပါး အျခားအစားအစာ ကုိမစားရ၊ လက္လုပ္ခ်ဥ္ပတ္မ်ား ႏွင့္ ျပင္ပမွေရာင္းေသာ အစာကုိအဆိပ္ အေတာက္ကဲ့သုိ႕ ေရွာင္ၾကဥ္ ေစျခင္း မီးဖုိထည္းမွ ကုလားလုပ္ကုိင္ေပးေသာ အစာသာလွ်င္ ငါတုိ႕ စားရန္ျဖစ္သည္ဟု ယူမွတ္ အစြဲနာ ခဲ့ေလသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ၃-ႏွစ္ပတ္လုံး မည္သူမွအစားမွား၍ ဖ်ားနာျခင္းမရွိခဲ့ေပ၊ သုိ႕ေသာ္ က်န္ရစ္သူ ဘုိးဘြား မိဘတုိ႕မွာ တေန႕မွစိတ္မခ်မ္းသာၾကပါ၊ ေရွးအခါ ကရာဇ၀တ္ျပစ္မႈရွိသူမ်ားသာ မဲဇာေရႊလီ၊ ဗန္းေမာ္၊ ျမစ္ၾကီးနား၊ မုိးကုတ္၊ မုိးမိတ္တုိ႕ကုိပုိ႕သည္ဟု နားလည္ထားသျဖင့္ ငွက္ဖ်ားမိျပီး ေသကုန္ၾက ေတာ့မည္ ဟု ယူဆၾကသည္။

ထုိ႕ေၾကာင့္သုံးႏွစ္ ျပည္႕ေသာအခါ အထက္အစုိးရမ်ားကုိ ေျပာင္းေရြ႕ေပးရန္ ၀က္မစြတ္ျမိဳ႕စားၾကီးက နားပူ ေလေတာ့ သည္၊ သုိ႕ေၾကာင့္ မုိးကုတ္ျမိဳ႕မွေနာက္တေနရာသုိ႕ ေျပာင္းေရြ႕လာရျပန္ပါသည္၊ မိဘမ်ား သည္ မုိးကုတ္ကုိ မခြဲခ်င္ၾကပါ၊ မိခင္မွာမုိးကုတ္ျမိဳ႕၏ အေမြရတနာ ပတၱျမား ေက်ာက္ေကာင္း ေတြကုိ ေသတၱာငယ္ ႏွင့္အျပည္႕အသိပ္ ၀ယ္ယူခဲ့သလုိ က်မကလည္း အိမ္တံစက္ျမိတ္ေအာက္တြင္ ခ်င္းခ်င္းနီ ေနေသာ ပတၱျမားေျမမွ ပတၱျမားအျဖဳံးမ်ားကုိ က်ဳံး၍ က်ဳံး၍ ေကာက္ယူကစားရင္း တစိတ္၀င္ ပိတ္ျဖဴအိတ္ ႏွင့္ တလုံး ပါလာခဲ့သည္။

က်မတုိ႕ ျပန္လာေသာအခါ ေတာလား၀န္တင္ ႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့ပါ၊ သပိတ္က်င္း အထိ အေရးပုိင္ ေခၚ ေသာ ျပင္သစ္လူမ်ိဳး မိတ္ေဆြတဦး ထံမွ ထေရာလီလုိလုိ ကားလုိလုိ ယာဥ္တစ္မ်ိဳး ကုိစီး၍ ျပန္လာ ၾကရပါသည္၊ ေျပာင္းေရြ႕ရမည္႕ျမိဳ႕ကေတာ့ ျမင္းျခံျမိဳ႕ျဖစ္ပါသည္၊ သုိ႕ေသာမႏၱေလးျမိဳ႕ရွိ လူၾကီး မိဘမ်ား အိမ္မွာ ၄-၆ရက္ခန္႕ ၀င္ေရာက္နားေနျပီး မုိးကုတ္ျမိဳ႕တြင္ေန႕ခင္း, ထုိင္ခင္းသာယာပုံမ်ားကုိ ေဖါက္သယ္ခ် ေသာအခါ သူတုိ႕ပူပင္သလုိ မဟုတ္၍ တအံ့တၾသ ၀မ္းသာေနၾကသည္။

ျမင္းျခံျမိဳ႕ သုိ႕ေရာက္ေသာအခါ အလြန္ေအးေသာေနရာမွ အလြန္ပူျပင္းေသာေနရာသုိ႕ ေရာက္လာၾက ၍ အစတြင္ မေနတတ္, မထုိင္တတ္ျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ေနတတ္လာပါသည္၊ ကံအားေလ်ာ္စြာ အရိပ္အာ၀ါသ ေကာင္းေသာ တုိက္တတုိက္ကုိ ငွားရ၍သက္သာရာရသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ က်မသည္ ၄-ႏွစ္ အရြယ္ခန္႕ရွိ၍ အေတာ္ျပည္႕ျပည္႕စုံစုံ သိရွိနားလည္ေသာ အရြယ္သုိ႕ ေရာက္လာသည္၊ အဂၤလိပ္ ရုပ္ရွင္ကားတုိ ကေလးမ်ားကုိ္ တခါတရံ တအံ့တၾသၾကည္႕ရစ္ ျပဳပါျပီ၊ ရုပ္ရွင္ကားဆုိ ေသာ္လည္း ဇာတ္လမ္းမဟုတ္ပါ၊ သေဘာၤခုတ္ျခင္း၊ မီးရထားေမာင္းလာျခင္း၊ ျမင္းမ်ားေျပးေနျခင္း၊ တခါတရံ လူတေယာက္ ကုိ လူတေယာက္က လုိက္ဖမ္းလွ်င္ စည္ပုိင္းထဲ ၀င္ပုန္းသည္၊ ေနာက္လူ မွီလာ၍ ဖြင့္ၾကည္႕ လွ်င္ မုန္႕ေသတၱာ ေတြျဖစ္ေနသည္ စေသာ ရုပ္ရွင္ေပၚဦးစက လႈပ္ရွားမႈကေလးေတြ ရုိက္ျပသည္ကုိပင္ တအံ့တၾသ ပရိသတ္ သေဘာက်ပုံ ေတြကုိ မွတ္မိခဲ့ပါေသးသည္။

ျမင္းျခံျမိဳ႕မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသည္ဟု အတိအက်မမွတ္မိ၊ အမ်ားဆုံး ၂-ႏွစ္ခန္႕ရွိမည္ထင္ပါသည္၊ သည္အခါတြင္ မႏၱေလးကအဘုိးအဖြားမ်ား အလည္လာသည္ကုိ မွတ္မိေသာ္လည္း ေက်ာက္ပန္း ေတာင္းက အဘုိးအဖြားမ်ားလာသည္ကုိ မေတြ႕ရဘူးပါ၊ ေနာက္မွသိရသည္ကား အဘုိးျမိဳ႕အုပ္ၾကီး ဦးဘိုးေဆြေသဆုံးရွာျပီး အဖြားျမိဳ႕အုပ္ကေတာ္ၾကီးမမသက္မွာလည္း လွည္းေပၚမွလိမ့္က်၍ တင္ပါး တဘက္အနာရျပီး ေတာင္ေ၀ွးေထာက္သြားေနရသည္ဟု သိရွိရသည္။

ထုိအျဖစ္အပ်က္ တုိ႕မွာ က်မလူမွန္းမသိတတ္ေသးခ်ိန္ကႏွင့္တူပါသည္၊ ေနာက္တခ်ီ ျမိဳ႕ေျပာင္း အလြဲ ကိစၥ ေပၚလာသည္၊ ျမိဳ႕အုပ္ၾကီးဦးဘုိးေဆြမရွိေတာ့၍ ၾသဇာအာဏာ ေညာင္းခဲ့ဘူးသျဖင့္ ဦးျမတ္ေက်ာ္ အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ သင့္ေတာ္သည္ဟူေသာ အယူအဆႏွင့္ တနယ္လုံးစီးရေသာ တုိက္နယ္ အင္စပက္ေတာ္ၾကီး ရာထူးျဖင့္ ေျပာင္းေရြ႕လုိက္ျပန္သည္။

ထုိအခ်ိန္၌ က်မအသက္မွာ ၅-ႏွစ္က်ာ္ ၆-ႏွစ္ခန္႕ရွိျပီျဖစ္၍ ေတြ႕ျမင္သမွ် မွတ္သားမိေသာ ထင္ထင္ ရွားရွား ေတြ႕ျမင္သမွ် မွတ္သားမိေသာ အရြယ္ျဖစ္ပါသည္၊ သုိ႕ေၾကာင့္ ျမင္းျခံျမိဳ႕မွ ေက်ာက္ပန္း ေတာင္းျမိဳ႕ သို႕သြားရေသာ ခရီးစဥ္ကုိပါ မွတ္မိပါသည္၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕သည္ ပုပၸါးေတာင္ေျခ တြင္ရွိ၍ အတြင္းက်ေသာအရပ္ျဖစ္ရာ မိတၳီလာဘက္မွလွည္းႏွင့္သြားလွ်င္ လမ္းၾကမ္း ေဘာင္တက္ ေတာင္ဆင္း ေတြႏွင့္ ေက်ာက္ပုံေခ်ာင္းကုိျဖတ္၍ တလမ္း၊ ျမင္းျခံမွတလမ္း၊ ေရလမ္းမွ သေဘၤာႏွင့္ လာလွ်င္ ပုဂံေညာင္ဦး မွာ ဆင္း၍ လွည္းႏွင့္ ႏွစ္ညဥ္႕အိပ္ မွ ေရာက္သည္။

ယခုေခတ္ ကဲ့သုိ႕ ေရနံေခ်ာင္းမွ တုိက္ရိုက္ေဖါက္ထားေသာ ကတၱရာေစး လမ္းမ်ားကုိ၎၊ ေတာင္တြင္းၾကီး မွ တဆက္တည္း ေဖါက္ထားေသာ အိပ္မက္ပင္ မက္ၾကေသးသည္႕မဟုတ္ပါ၊ ႏွစ္ညဥ္႕အိပ္ လွည္းစီး ၍ လာရ ေသာ္လည္း ဖုံထူေသာ သဲေၾကာင္းေပၚမွာ ေပါင္းမုိးပိတ္ႏြားလွည္းၾကီးေတြႏွင့္ တအိအိ ေမာင္းႏွင္ လာရေသာ ေၾကာင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈမရွိဘဲ သက္သက္သာသာ ေရာက္ေသာ ခရီးကုိ ေရြးခ်ယ္၍ ေရာက္လာ ၾကသည္၊ ဖခင္၏ ဇာတိဌာေန ေဆြမ်ိဳးအသုိက္အအုံတို႕ အလည္သုိ႕ေရာက္ရွိ လာေသာအခါ အားလုံး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရြင္ရြင္ ရွိၾကသည္၊ က်မအားခ်စ္ခင္မႈကုိ အရင္းထား၍ အားလုံးက ၀ုိင္းေျမွာက္စားျပန္ရာ မူလက မိဘ၏ အလုိလုိက္မႈ၊ ယုယမႈခံရသူ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဆုိးခ်င္သမွ်ဆုိး၊ ေတခ်င္သမွ်ေတ ေနတတ္ေအာင္ ၀ုိင္းသင္ေပးသလုိ ျဖစ္လာေလသည္၊ က်မ၏အဘုိး ျမိဳ႕အုပ္ၾကီး ဦးဘုိးေဆြကုိမွတ္မိေသာ အရြယ္တြင္ မေတြ႕ရေတာ့ဘဲ သူ၏ ဓါတ္ပုံၾကီးမ်ားကုိသာ အစျပဳ၍ ျမင္ရပါ သည္။

သုိ႕ေသာ္ဦးဘုိးေဆြမေသမီကတည္သြားေသာ ျမိဳ႕အျပင္ေက်ာက္ေတာင္ ေက်ာက္ကလပ္မ်ားထိပ္ ရွိ ေရႊေတာင္ဦး ဘုရား၊ ဦးဘုိးေဆြ၏ဖခင္ႏွင့္အစ္ကုိမ်ား တည္ထားခဲ့ေသာျမတ္ေရႊကူဘုရားႏွင့္ အျခားေသာ ၎တုိ႕ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းတစုတည္ထားေသာ ဘုရားတန္ေဆာင္း, ဂူေက်ာင္းဇရပ္မ်ား ကုိသာ ေတြ႕ျမင္ ရပါသည္၊ အဖြားျဖစ္သူမမသက္ကုိ စာေရးသူစ၍ျမင္ရေသာ အခ်ိန္မွာ ပုိးထမီရင္ကြဲ တပတ္ရစ္ ကေလးႏွင့္ ကုိင္လြန္း၍ ေခ်ာေျပာင္ ေနျပီျဖစ္ေသာ ၀ါးေတာင္ေ၀ွး ကေလးေထာက္လ်က္ သား, ေခၽြးမႏွင့္ေျမး တုိ႕ကုိ သူေနေသာ အိမ္၀င္းၾကီး အ၀မွ ၀မ္းသာရႊင္ျပဳံးစြာ ၾကိဳလင့္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။

အဖြား မမသက္သည္ သားႏွင့္ေခၽြးမ ကုိသီးျခား အိမ္ခဲြမေနေစလုိဘဲ သူေနေသာ အိမ္ၾကီးမွာ အတူေန ေစသည္၊ အိမ္ၾကီး ကလည္း က်ယ္၀န္း၍ မူလေနသူမွာ မမသက္ႏွင့္ ေယာင္းမ (ျမိဳ႕အုပ္ၾကီး ဦးဘုိးေဆြ၏ ႏွမရင္း) မမယႏွစ္ေယာက္သာရွိ၍ ေဆးေပးမီးယူအိမ္ေဖၚအမ်ိဳးသၼီးႏွစ္ေယာက္ ရွိပါသည္၊ သုိ႕ေသာ္ ျခံ၀င္းၾကီးမွာ အလြန္က်ယ္၍ သီးမ်ိဳးစုံပြင့္မ်ိဳးစုံတုိ႕ကုိ စိတ္တုိင္းက်စုိက္ပ်ိဳးထား ေသာေၾကာင့္ ဥယ်ာဥ္ သဘြယ္ရွိသည္၊ အိမ္မွာအုတ္တုိက္ခံပ်ဥ္ေထာင္ပ်ဥ္မုိး၍ ၄-ဘက္ဆင္၀င္ အျပင္ အုတ္ကလပ္ မ်ားအစြန္း ထုတ္ထားသည္။ ၎အုတ္ကလပ္မွာ ေရွးအခါက လူဆုိးမ်ား၀ိုင္းလာ လွ်င္အေစာင့္မ်ားက အိမ္ပတ္လည္ မွေန၍ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္စရာသူရဲေျပး သေဘာမ်ိဳးပင္ျဖစ္ပါသည္၊ အလားတူ ဦးဘုိးေဆြ တုိ႕ေဆြမ်ိဳး ညီအကုိ သားခ်င္း တစုတုိ႕၏ အိမ္၀ုိင္းမ်ားလည္း ဆက္ခါဆက္ခါ တေျပးတည္းတည္ရွိေနသည္၊ ၎၀ုိင္းမ်ား ကုိစုေပါင္း ၍ ၀ါးခၽြန္၀င္းထရံမ်ားခပ္ထားသည္ကုိ မွတ္မိေသးသည္၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ျမိဳ႕လယ္ဗဟုိ တြင္ရွိ၍ ထုိေဆြမ်ိဳးတစု၏၀ုိင္းကုိ မင္း၀ုိင္းဟု ေခၚၾကသည္၊ ယခု၎ကုိအစြဲျပဳ၍ မင္း၀ုိင္းရပ္ ဟုေခၚဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္၊ သုိ႕ေသာသခၤါရသေဘာ အတုိင္းစစ္ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္း မ်ားမရွိေတာ့ဘဲ အဘိုးႏွင့္အဖြားမမသက္တုိ႕ အုတ္ခံေရွးတုိက္အိမ္ၾကီးမွာ ဗုံးဒဏ္ပိလ်က္ျပိဳပ်က္သြားရာ မျပိဳ၍ ကၽြင္းက်န္ ေနရစ္ေသာ အုတ္နံရံ တပုိင္းတစ မ်ားသာ ယခုအခ်ိန္ ထိရွိေနပါသည္။

ထုိအခ်ိန္က ျမဳ႕ိအုပ္၀န္ေထာက္စသည္တုိ႕မွာ အလြန္ၾသာဇာအာဏာရွိသည္။ နယ္မ်ားတြင္ အေရးပုိင္ ရာဇ၀တ္ ၀န္ၾကီး စသူတုိ႕က သုံးေလးလရွိမွ တခါတေလလာတတ္သည္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္ ေရာက္လာေသာ အခါ အေဖျဖစ္သူျမိဳ႕အုပ္ၾကီး ဦးဘုိးေဆြကုိ ခင္မင္ရင္းစြဲရွိခဲ့ၾကသည္႕ တုိင္း ျမိဳ႕ေရာနယ္ပါ ခ်စ္ေၾကာက္ ရုိေသ ရွိၾကသည္။ တုိက္နယ္အင္စပိေတၱာ္ရာထူူးမွာ နယ္လွည္႕ရသည္။ တလလွ်င္ ၁၅ရက္ခန္႕က နယ္လွည္ လုိ႕ခ်ည္႕ေနရသည္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္က နယ္လွည္႕သြားတုိင္း ပုပၸါးေတာင္ကုိ မေရာက္၍မျဖစ္၊ ပုပၸါးေတာင္ တ၀ုိက္မွာ ရြာၾကီးရြာငယ္ေပါင္းက ျခံရံတည္ေန ါသည္။ နယ္လွည္႕ထြက္တုိင္း ဗုိလ္တဲရွိေသာ ပုပၸါးျမိဳ႕ ေတာင္ဇင္း၊ လက္ပန္္ဖ်ား၊ ဆတ္ထိန္း၊ ကပ္ကုန္း ေသာဌာနမ်ားတြင္ ညဥ္႕အိပ္စခန္းခ်၍ ပုလိပ္ဌာန မ်ားကုိ ၾကည္႕ရႈစစ္ေဆးရပါသည္။

ဗုိလ္တဲမရွိေသာရြာမ်ားတြင္ ျမိဳ႕သူၾကီးမ်ားအိမ္၌ တည္းခုိရသည္။ ၎ျမိဳ႕သူၾကီးမ်ားမွာလည္း တစိမ္းတရံ ဆန္ေတြမဟုတ္ၾကဘဲ ျမိဳဳ႕အုပ္ၾကီးဦးဘုိးေဆြတုိ႕၏ ေဆြမ်ိဳးအကုိင္းအခက္ အဆက္ အႏြယ္ မ်ားသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္သည္ နယ္လွည္႕ထြက္တုိင္းဇနီးႏွင့္ သၼီးကုိေခၚသြား ေလ့ရွိိသည္။ ထုိေခတ္ အခ်ိန္က နယ္လွည္႕ရသည္မွာ ႏြားလွည္းမ်ားႏွင့္ ျဖစ္ပါသည္။ တခါတရံ လည္္း လူကျမင္းစီး၍ ပစၥည္း မ်ားကုိ လွည္းႏွင့္တင္သည္။ က်မကုိ မိဘမ်ားက အလြန္အကၽြံ အလုိလုိက္သည္၊ အဘုိးအဖြား အေဆြအမ်ဳိး အသုိက္ အအုံ ကလည္း ၀ိုင္း၍ေျမာက္စားခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ေရာက္ေလရာဌာနတုိင္းကလည္း၀ုိင္း၍ ခ်ီပင့္ၾက ခ်စ္ခင္ၾကသည္၊ က်မကုိယ္၌ကလည္း လူေလာက ၾကီးထဲေရာက္၍ လူမွန္းသိေသာအခ်ိန္ကစျပီး၊ မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾက ႏွင့္ ခ်မ္းသာသုခကုိသာ မ်က္၀ါး ထင္ထင္ လက္ေတြ႕ခံစားရမႈတုိ႕ေၾကာင့္ ဆင္းရဲဒုကၡ ဆုိသည္မွာ ဘယ္လုိဟာမ်ိဳးေခၚမွန္းမသိ ေအာင္ရွိေနသာ အရြယ္ျဖစ္ပါေသးသည္။

ထုိသုိ႕ ပတ္၀န္းက်င္၏ အလုိ္လုိက္မႈေၾကာင့္ ဆုိးႏြဲ႕ေပေတမႈေတြက တျဖည္းျဖည္းတုိးလာသည္၊ ဖြားဖြား မမသက္သည္ မနက္တုိင္းနိစၥပါတ္ဘုရားကုိ ဆြမ္းပန္းကပ္ေလ့ရွိရာ သူ႕ဆြမ္းေတာ္ပြဲမ်ားမွာ မနက္တုိင္း ဘန္းၾကီးဘန္းငယ္ အသြယ္သြယ္ႏွင့္သစ္သီးမုန္႕ပဲတုိ႕ကုိ အလွအပခ်ယ္လွယ္၍ ကပ္ေလ့ရွိသည္၊ ျခံထဲမွ ထြက္သမွ် ခူးေပးရေသာဘု၇ားပန္းမ်ားကုိလည္း ပီးကျပစ္မဟုတ္ဘဲ ပန္းထီးပန္းခုိင္ သဖြယ္ အလွအယဥ္ ခ်ယ္လွယ္ျပဳျပင္ လုပ္ကုိင္ျပီးမွ ကပ္လွဴေလ့ရွိသည္၊ က်မသည္ ေတာ့တက္ မလုိက္ေသာ ေန႕ရက္မ်ား၌ ဖြါးဖြါး၏ ဘုရားဆြမ္းပန္း အလွျပင္ဆင္ေနျခင္းကုိ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ထုိင္ၾကည္႕ေနတတ္သည္၊ ထုိအခါ ဖြါးဖြါးသည္ လက္မွပန္းခိုင္ပန္းထီးမ်ား ျပဳလုပ္ရင္းႏႈတ္မွ လည္းက်မအားဒါနအေၾကာင္း, သီလ အေၾကာင္း ကုသုိလ္, အကုသုိလ္အေၾကာင္းတုိ႕ကုိ ခေလးမ်ား နားလည္လြယ္ေသာ စကားတုိ႕ျဖင့္ ေျပာၾကားေလ့ ရွိသည္။

တခါတရံ ေန႕ခင္းေန႕လည္ ဆုိလွ်င္ ပုံ၀တၱဳမ်ားကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျပာၾကားတတ္သည္၊ ဖြါးဖြါး ေျပာၾကားေသာ ပုံ၀တၱဳမ်ားသည္ ငါးရာ့ငါးဆယ္နိပါတ္ေတာ္တည္းမွ ပုံမ်ားခ်ည္းသာျဖစ္ပါသည္၊ က်မအဘုိ႕ ငယ္စဥ္က ကုလားမအထိန္း မ်ားႏွင့္သာ ေနလာရသျဖင့္ ပုံ၀တၱဳမ်ားကုိ တၾကိမ္ မွ နားမေထာင္ ဘူးပါ၊ သုိ႕အတြက္ ခေလးတုိင္း နားေထာင္ျပီးသား သမရုိးက်ျဖစ္ေသာေရႊယုန္ ေရႊက်ားပုံ တုိ႕၊ ငန္းေတာ္ ေရေျမြမင္း မေဒြး စေသာပုံျပင္မ်ားကုိလည္း မၾကားဘူးေသးေပ၊ ယခုစတင္ၾကားရ ေသာပုံျပင္မ်ားမွာ အလြန္ အဆင့္အတန္း ျမင့္ေသာငါးရာ့ငါးပယ္ နိပါတ္ေတာ္ပုံျပင္မ်ားျဖစ္၍ ဘုရာေလာင္း ေမ်ာက္မင္းႏွင့္ ေဒ၀ဒတ္ တို႕ ကအစ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕မွ ေ၀ႆႏၱရာ၌ ဂဏွာဇာလီ လွဴခဏ္းမွာ ခေလးခ်င္း သနားျပီး မ်က္ရည္ မ်ားျဖိဳင္ျဖိဳင္က်ခဲ့ရသည္၊ သို႕ေသာ္ ထိုစဥ္က တန္ဘိုးရိွေသာ နိပါတ္ေတာ္မ်ား၊ ဇာတ္ႀကီး ဆယ္ဘြဲ႕ မ်ားဟုသိနားလည္၍ေတာ့မဟုတ္ပါ၊ ပ႒မဦးစြာႀကားရဘူးေသာ ပုံျပင္မ်ားအျဖစ္ အစြဲနာ၍ မွတ္မိေန ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။

သို႕ေႀကာင့္ ေက်ာင္းမေနရေသး၍ စာတလုံးမွ မသင္ရမွီ ၆-ႏွစ္အရြယ္ကပင္ ငါးရာ့ငါးဆယ္ နိပါတ္ေတာ္ႏွင့္ ဇာတ္ႀကီး ဆယ္ဘြဲ႕ပါ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းမ်ားကို ေနာေႀကေအာင္ မွတ္မိေနျပီျဖစ္ပါ သည္၊ ေမေမသည္ ေနာက္ပိုင္း အခ်ိန္်မ်ားတြင္ သားသၼီးကိုယ္၀န္ရိွုလာ၍ ေတာတက္ရာသို႕ မလိုက္ ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိမ္မွာ ေနရစ္ ရေသာအခါ က်မသည္ အိမ္ျခံႀကီးအတြင္းတြင္ ေျပးလႊားကစားသည့္ အခါကစား၍ ဖြားဖြားႏွင့္ အေမနားမွာ ေမ်ာက္ရႈံးေအာင္ ေဆာ့ေနတတ္သျဖင့္ ေမေမက နားေအး ေအာင္ေက်ာင္းထားေပးမည္ဆိုသည္၊ ဖြားဖြားတို႕ အိမ္ႏွင့္ တလမ္းႀကားတြင္ ၇-တန္းအထိသင္ႀကား ေပးေသာ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္း တခု ရိွသည္၊ ထိုေက်ာင္းတြင္ ရြယ္တူကစားဘက္ေတြ ရိွ၍လည္း သူတို႕ႏွင့္အတူ ကစားခ်င္သျဖင့္ ေက်ာင္းထား မည္ဆိုသည္ကို သေဘာက်မိသည္။

သို႕ေသာ္ ေက်ာင္းထားသည္ကို သေဘာမက်သူ႕မွာ က်မဖခင္ဦးျမတ္ေက်ာ္ ျဖစ္ပါသည္၊ သူ႕အလိုက မႏၱေလး ႏွင့္ ရန္ကုန္ရိွကြန္ဗင့္ေခၚ အဂၤသီလရင္ ေက်ာင္းမ်ားသို႕တခါထည္း ေက်ာင္း အိပ္ေက်ာင္းစား ပို႕ထားရန္ ရည္ရြယ္ထားသူျဖစ္ေသာေႀကာင့္ ျဖစ္ပါသည္၊ သို႕ေသာ္ေမေမက ေက်ာင္းခြဲပို႕ထားရန္ ငယ္ပါ ေသးသည္၊ တႏွစ္စႏွစ္ႏွစ္စ ဒီကဗမာေက်ာင္းမွာထားျပီး ဗမာစာကို ဘတ္တတ္ေအာင္ သင္ပါေစဦးဟု ဆိုသျဖင့္ သေဘာတူ လိုက္ရသည္။

ေက်ာက္သင္ပုန္း ေက်ာက္္တန္ကိုင္၍ က်မသည္ ေက်ာင္းသို႕စတင္သြားပါျပီ၊ ေက်ာင္းမွာ ေယာကၤ်ား ေလးႏွင့္ မိန္းကေလး အမ်ားရိွပါသည္၊ ထိုေခတ္ထိုျမိဳ႕ရိွ ေက်ာင္းသားအားလုံးထဲတြင္ က်မတေယာက္သာ လွ်င္ အဂၤလိပ္ဂါ၀န္ ႏွင့္ သားေရဘိနပ္၊ ေခါင္းကိုဦးထုပ္ဆံပင္က (ခေရာ့စ္)ေခၚ အတို၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းက တဘက္ ႏွင့္ တေယာက္တည္း တဘာသာထီးထီးႀကီး ျဖစ္ေနပါသည္၊ မိန္းကေလးမ်ား ဗမာအကၤ်ီ လုံခ်ည္ႏွင့္ ဆံရစ္၀ိုင္း ေယာင္ထုံးသို႕မဟုတ္ ငယ္သူမ်ားကဆံရစ္၀ိုင္းမွ ႀကက္ေတာင္စည္း ကေလး ဗူးပြင့္ခြဲ လ်က္ရိွႀကသည္၊ ေယာကၤ်ားကေလးမ်ားကလည္း ဦးစြန္းဖုတ္ ေယာင္တုံးအခ်ိဳ႕ ကထုံးေျပာင္ ကေလး ေတြႏွင့္ ျဖစ္ႀကသည္၊ ဗိုလ္ဆံေတာက္ ပင္ ေပၚခါစျဖစ္ ပါသည္။

သူတို႕အေနႏွင့္ က်မေက်ာင္းသို႕ လာေသာအခါ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျပဴးတူးျပဲတဲ ႀကည့္ႀကသည္၊ အခ်ိဳ႕ ကလည္း ကုလားမဂါဂရာႀကီး၀တ္လို႕ ဟယ္ဟုတအံ့တႀသေျပာသည္၊ အခ်ိဳ႕က ေယာကၤ်ား လဲမဟုတ္ဘဲနဲ႕ ဘြတ္ဘိနပ္ စီးထားသတဲ့ လို႕ဆိုသည္၊ အခ်ိဳ႕ကလဲက်မ မႀကားတႀကား ကုလားမ ေျခတန္ရွည္ လင္းေျမြ ကိုက္လို႕ေသဟု ေနာက္ႀကေျပာင္ႀကသည္၊ က်မေက်ာင္းလာ လွ်င္အနဲဆုံး ၃-ခါ ၄-ခါေတာ႔ ကုလားမ လာျပီ ကုလားမ ေျခတန္ရွည္စေသာ အသံမ်ားကို ၾကားေနရေသာအခါ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ အမ်ားႏွင္႔ တစ္ေယာက္တည္း ဆိုေတာ႕ေၾကာင္စာစာ ျဖစ္ေန မိပါသည္။

ဝလံုးကို ဝို္င္းေအာင္ေရးတတ္ၿပီ ဆက္ရန္
.
>>>ဆက္ဖတ္ရန္>>> >>