ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းသိပ္တက္ခ်င္တာကို မွတ္မိေနတယ္၊ မူၾကိဳ ေက်ာင္းေတြဘာေတြမရွိတာလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ မထားတာလားေတာ႔မသိဘူး၊ မူၾကိဳ မတက္ဖူးဘူး၊ ေအာက္က အငယ္ေတြအားလံုးေတာ႔ ထြန္းလွ ေဟာ္တယ္ နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မွာ ရွိတဲ႔ အစိုးရမူၾကိဳ မွာ အားလံုးတက္ရတယ္။ က်ေနာ္တေယာက္ဘဲ မူၾကိဳ မတက္ဘူးတာ၊ က်ေနာ္ တအားပူစာေတာ႔ ေမေမက အ.ထ.က(၁၆) (၀က္စလီေက်ာင္း) မွာ ေက်ာင္းလိုက္ အပ္ေပးတယ္။ ဆရာမ ၀၀ၾကီး တီခ်ာရင္ လို႔ေခၚၾကတယ္ထင္တယ္၊ သိတ္မမွတ္မိဘူး၊ အဲဒီ ဆရာမၾကီးက ညာဘက္လက္နဲ႔ ဘယ္ဘက္နားရြက္ကို ဆြဲခိုင္းတယ္၊ မမွီေသးလို႕ မတက္ရေသးဘူးလို႔ေျပာတယ္။ အမွန္ေတာ႔ အသက္လည္း မျပည္႔ေသးဘူးထင္ပါတယ္၊ အဲဒီႏွစ္မွာ အရပ္ထဲက ေက်ာင္းေလးမွာ အေပ်ာ္ေနရတယ္၊ ေနာက္ႏွစ္မွ ၁၆ ေက်ာင္းမွာစတက္ရတယ္။ သူငယ္တန္းေလး၊ သူငယ္တန္းၾကီး ၂ႏွစ္ တက္ရတယ္။
က်ေနာ္က ေက်ာင္းသိပ္ေပ်ာ္တယ္၊ ေက်ာင္းကပြဲ ေတြဘာေတြလည္း မွာလည္း ပါခဲ႔ေသးတယ္ဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ႔ မွာေပါ႔၊ သိပ္ေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး၊ ဓါတ္ပံုေတြဘာေတြေတာ႔ ရွိေသးတယ္၊ ျပန္ရွာလို႔ ရရင္ေတာ႔ ၾကည္႔ လို႔ရေသးတာေပါ႔၊ ၃ တန္း ၄တန္း ႏွစ္ေတြမွာ ထင္တယ္၊ က်ေနာ္ကို ေက်ာင္းပို႔ဘို႔ ေဖေဖက ေက်ာင္းက အလုပ္သမားတေယာက္ (ေမာင္စိန္ လို႔ ေဖေဖတို႕ကေခၚတယ္) ကိုေခၚထားတယ္၊ စက္ဘီးနဲ႔ အပို႕ အၾကိဳ လုပ္ေပးတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ၁၆ ေက်ာင္းက ရုံးၾကီး လို႔ ေခၚတဲ႔ တရားရုံးၾကီး နဲ႔ ကပ္ရက္၊ ရုံးၾကီး အေရွ႕ေပါက္က ထြက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းေျမာက္ဘက္ ျခံစီးရုိးကိုေရာက္တယ္၊ က်ေနာ္က အျမဲတန္း ရုံးၾကီး အေပါက္၀က ထြက္ရင္ စက္ဘီးရပ္ခိုင္းတယ္၊ ေမာင္စိန္ကလည္း ေက်ာင္းအေပါက္ ထိ လိုက္ပို႔ ခ်င္တယ္၊ မရပ္ခ်င္ဘူး က်ေနာ္က စက္ဘီး မရပ္ရင္ စက္ဘီးေပၚက ခံုခ်တယ္။
က်ေနာ္တို႕ တိုက္ပြဲ က မနက္တိုင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္း၊ ေက်ာင္းဆင္းရင္လည္း က်ေနာ္က ခပ္ေ၀းေ၀း ေရာက္မွ စက္ဘီးေပၚ တက္တာကိုး၊ ေနာက္ေတာ႔ ေမာင္စိန္က ေဖေဖ နဲ႔ တိုင္ေျပာတယ္၊ ေက်ာင္းမေရာက္ခင္ စက္ဘီးေပၚက ခံုဆင္းတယ္ေပါ႔၊ ေနာက္ေတာ႔ ျပသာနာ အေျဖရွာေတာ႔ ေမာင္စိန္ ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက အေဖ ထင္မွာ စိုးလို႕ လို႕ေျပာတယ္တဲ႔ ။ ေမာင္စိန္ ကေဒါသျဖစ္တယ္၊ (သူနစ္နာတယ္.. သူက လူပ်ဳိကိုး) နင္နဲ႕ ငါနဲ႔က လူမ်ဳိးတူ လို႔လားလို႕ေမးတယ္၊ သူက ကုလားေလးကိုး၊ ေဖေဖတို႕ကေတာ႔ ရီတာေပါ႔။
ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ရုံးၾကီးေပါက္မွာ ဘဲရပ္ေပးရတယ္၊ ရုံးၾကီးေပါက္မွာဘဲ လာၾကိဳရတယ္၊ ေနာက္ေတာ႔ က်ေနာ္ေအာက္က အငယ္တေယာက္ ေက်ာင္းေရာက္လာေတာ႔ ဆိုက္ကားနဲ႔ တက္ရတယ္၊ က်ေနာ္ ကေတာ႕ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းမွာ အတန္းထဲမွာ ဗိုလ္အဆင္႔ေရာက္ေနျပီ၊ တတန္းလံုးမွာ ဗိုလ္ေလ၊ က်ေနာ္မွတ္ မိသေလာက္ေျပာရရင္ က်ေနာ္ ၅တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ႔ အတန္းေရွ႕မွာ မံုစား ဆင္းခ်ိန္၊ ထမင္းစား ဆင္းခ်ိန္ ေတြမွာ ကစားၾကတဲ႔ တန္းျမင္႔ခုန္တန္းတို႕ ၾကိဳးခုန္တန္းတို႕မွာ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ႔မွ တားတဲ႔ ဘက္ကမပါရဘူး၊ အျမဲတန္း အသင္႔ ၀င္ကစားရတယ္၊ ေနာက္ျပီး က်ေနာ္တို႕ အတန္းထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႕ မေခၚတဲ႔ သူကို ဘယ္သူကမွ မေခၚရဘူး၊ က်ေနာ္ဆိုးေတ ျဖစ္ပံုေတြေလ၊ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားေတာ႔ ဘယ္လို႕ အစြမ္းအစနဲ႔ မ်ားလူေတြကို သိမ္းသြင္းထားခဲ႔ သလည္းမသိပါဘူး၊ အခုေတာ႔ဗ်ာ မိသားစုထဲမွာေတာင္ စကားနားေထာင္ေအာင္ မသိမ္းသြင္းႏိုင္ပါဘူး။
အဲဒီႏွစ္ေတြမွာဘဲ က်ေနာ္တို႕အိမ္ေျပာင္းရတယ္၊ က်ေနာ္တို႕ ဘဘၾကီး၀ယ္ထားတဲ႔ ရန္မ်ဳိးလံုအိမ္ ကေန ေဗာဓိကုန္းရပ္ကြက္ (မႏၱေလး တကၠသိုလ္နားေလး) ကိုေျပာင္းရပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ရွိရဲ႕သားနဲ႔ ေျပာင္းရလည္း ဆိုတာၾကီးလာေတာ႔မွ သိရတာပါ၊ က်ေနာ္ အေဒၚ အငယ္က အိမ္ျခင္းကပ္ရက္ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕ဦးေလးနဲ႕ ၾကိဳက္ၾကေတာ႔ သေဘာမတူၾကလို႕ တဲ႔ဗ်ာ၊ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ မိသားစုက အိမ္ငွားေနျပီး အဲဒီအေဒၚကိုေခၚသြားရတာ။
တျမိဳ႕တရြာဆိုလည္း ေတာ္ေသး အခုေတာ႔ဗ်ာ စက္ဘီးနဲ႕ သြားရင္ေတာင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္သြားရတဲ႔ ခရီးေလးကို၊ အလုပ္ရႈတ္ခံလို႕ ေျပာင္းေနရေသး၊ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုညံၾကလည္းေတာ႕ မသိဘူး က်ေနာ္အေဖကေတာ႕ ကေလး၂ေယာက္ မိန္းမတေယာက္၊ ညီမတေယာက္ နဲ႕ အိမ္လခ (၆၀)က်ပ္ အကုန္ခံျပီး ၇၂လမ္း နဲ႕၇၃လမ္းၾကား (အခုေတာ႔ ဗန္ေမာ္တိုက္ လမ္းၾကား) ေဗာဓိကုန္း ထဲကို ေျပာင္းလာရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အခုလိုစည္စည္ကားကားလဲ ရွိေသးတာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္၀န္းၾကီးေတြကဆို အက်ယ္ၾကီး ေတြ။ အေဆာင္ ေလးေတြကလည္း ခပ္ေသးေသးေလးေတြဘဲ၊ အမ်ားစုက အစိုးရအေဆာင္ေတြမွာ ေနၾကတာဆိုေတာ႔ အေဆာင္ စီးပြားေရးကလည္း ခပ္ေသးေသးပါ၊ က်ေနာ္အတြက္ေတာ႕ ေဗာဓိကုန္း ေျပာင္းရတာဟာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္၊ ေဖေဖငွားေနတဲ႔ ဆရာေခ်ာင္းရဲ႕ ျခံက အက်ယ္ၾကီးပါ တျခံလံုးမွာ မာလကာပင္ေတြ၊ ေဂြးသီးပင္ေတြ အျပည္႔ပါတယ္။ မာလကာသီးကလည္း အူနီသီး ေတြေရာ အူျဖဴသီး ေတြေရာ တခ်ဳိ႕ အပင္ေတြဆို အသီး အၾကီးၾကီး ေတြသီးတယ္။ အခုေခတ္လို ကီလိုသီးေတြ ဘာေတြေတာ႔ မေပၚေသးပါဘူး၊ အပင္ေတြကေတာ႔ အၾကီးၾကီးေတြပါ၊ မာလကာ သီးေပၚခ်ိန္ဆိုရင္ ေတာင္းေတြနဲ႔ မာလကာသီးေတြ လာ၀ယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကေတာ႔ အပင္ေပၚက ဘယ္ေတာ႔မွ ဆင္းေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး စာဖတ္လည္း အပင္ေပၚမွာဖတ္တယ္၊ အေကာင္းဆံုး ရြက္ပုန္းသီး ေတြ ရွာခူးစားတယ္။
က်ေနာ္အတြက္ ကံေကာင္းျခင္းတခုကေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ေနတဲ႕ အိမ္နဲ႕ကပ္ရက္မွာ ျမန္မာစာက ဆရာဦးေအာင္သန္း၊ ဆရာမေဒၚယဥ္ယဥ္ (ဆရာျမသန္းတင္႔ ရဲ႕ ႏွမ) တို႕ရဲ႕ စာအုပ္ပံုၾကီးပါဘဲ၊ ဆရာတို႕ က စည္းကမ္းၾကီးတယ္၊ တအုပ္ျပီးမွ တအုပ္ငွားတယ္။ အဲဒီမွာလည္း က်ေနာ္စာဖတ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။
က်ေနာ္တို႔အိမ္ကေန အေရွ႕ထဲဆက္သြားရင္ စားပင္ေတြစိုက္တဲ႔ ျခံေတြရွိတယ္၊ ေရနီေျမွာင္းေဘးမွာေပါ႔၊ ခါခ်က္ဥေတြ၊ ဗူးပင္ေတြ၊ တျခားဟင္းသီးဟင္းရြက္ပင္ ေတြေရာအမ်ားၾကီးပါဘဲ၊ အဲဒီမွာ အသီးအရြက္ေတြ သြား၀ယ္ရတဲ႔ အခါက်ေနာ္ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ႔တာလည္း မွတ္မိေသးတယ္။ ေဗာဓိကုန္း ဘုရားနဲ႕လည္း နီးနီးေလးဆိုေတာ႔ ႏွစ္တိုင္း ေညာင္ေရသြန္းပြဲေတာ္ က်င္းပတဲ႔ ကဆုန္လျပည္႔ေန႔ ဆိုရင္က်ေနာ္တို႕ ေတြဘုရားကို တေန႔ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားခဲ႔ၾကတာမွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ႕ လျပည္႔ေန႕တိုင္း မိုးရြာတာကိုေတာ႔ အမွတ္ရမိတယ္၊ က်ေနာ္စိတ္ထဲ မွာ ကဆုန္လျပည္႔ေန႕ဆိုရင္ မိုးရြာရမယ္လို႕ အခုအခ်ိန္ထိ ထင္ေနမိတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အခုေနာက္ပိုင္း ေတာ႔ က်ေနာ္တို႕မန္းတေလး မွာ ကဆုန္လျပည္႔ေန႔တိုင္း မိုးမရြာေတာ႔ပါ။
အဲဒီ ေဗာဓိကုန္းအိမ္မွာ ဘဲက်ေနာ္ရဲ႕ ပထမဆံုး လက္စြပ္ကေလးကို သေရကြင္းနဲ႔လား မန္က်ီးေစ႔နဲ႕ လားမသိ လဲျပီးကစားျပစ္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ကသိေတာ႔ လိုက္ေတာင္း ေပမဲ႔လည္း ျပန္မရေတာ႔ပါဘူး။ ေနာက္ျပီး က်ေနာ္ဘ၀မွာ ပထမဆံုးသူခိုးဆိုတာေတြ႕ဘူးတယ္။ ေဗာဓိကုန္း အိမ္သူခိုးခိုးခံရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေမေမရဲ႕ညီမ အငယ္ဆံုး ေဒၚေလးမန္း ကလားရႈိး ကေရာက္ေနတယ္၊ အပ်ဳိေပါက္ အရြယ္လို႔ေျပာတာဘဲ၊ ေဒၚေလးမန္း က အလွအပလည္းသိပ္ၾကိဳက္တယ္၊ သီခ်င္းဆိုတာ ေတြလည္း ၀ါသနာပါတယ္၊ လာရႈိး မွာ လာရႈိးသိန္းေအာင္ (ဂ်င္မီဂ်က္) တို႔ တီး၀ိုင္းနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြ ဆိုေသးတယ္၊ သူ႕ ရဲ႕အ၀တ္အစားထဲ႔တဲ႔ ေသတၱာပါသြားတယ္၊ ေနာက္ျပီး က်ေနာ္တို႕ဘဘၾကီး ရဲ႕ ရဲ၀တ္စံု ေတြ၊ ရဲပစၥည္း ေတြထည္႔ထားတဲ႕ သံေသတၱာ အနက္ၾကီးပါသြားတယ္၊ က်န္တာေတာ႔ဘာမွ မပါဘူး၊ က်ေနာ္ တို႕အေဖခ်မ္းသာတာလည္း စာအုပ္ေတြဘဲရွိတာဆိုေတာ႔ သူခိုးေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ သြားမွာဘဲ။
မနက္မိုးလင္းေတာ႔ ေရနီေျမွာင္းထဲမွာ သံေတၱာၾကီးေျမာလာတယ္ဆိုေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ေပ်ာက္သြားတဲ႔ သံတၱာၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ သုူခိုးကရဲပစၥည္းေတြဆိုေတာ႔ ေၾကာက္လို႔ ေရနီေျမွာင္းထဲ ျပစ္ခ်ခဲ႔တာေနမွာေပါ႔၊ ေဒၚေလးမန္း အ၀တ္ေသတၱာကေတာ႔ ရဲကသူခိုးမိမွ လာအေၾကာင္းၾကားျပီး အမႈ႕ျပီးမွ ျပန္ရမယ္လို႕ ေျပာတယ္။ ေဒၚေလးမန္းကေတာ႔ မာလကာပင္ေပၚတက္ျပီး ငိုငိုေနတာ သူပစၥည္း ေတြျပန္မရလို႔၊ ေဖေဖ ကေျပာတယ္ `နင္႔အ၀တ္ေတြငါျပန္ေရာ္ေပးပါမယ္၊ တလတစံု၀ယ္ေပးပါမယ္` ေျပာမွ အငိုတိတ္သြားတယ္။ ေနာက္ျပီး သူခိုးအမႈ႔စစ္တဲ႔ ရက္ခ်ိန္းေတြမွာ ရဲစခန္းသြားျပီး သက္ေသခံရတယ္၊ ေမေမ ကေတာ႔ သူခိုးျငိဳးမွာ ေၾကာက္လို႕ သူခိုးကို မၾကည္႔ရဲဘူးတဲ႔၊ က်ေနာ္ ကေတာ႔ျမင္ဘူးေအာင္ ၾကည္႔ထားရတယ္၊ ဟဲ ဟဲ သူခိုးဆိုတာ ဂ်ဳိမပါပါဘူး။
က်ေနာ္တို႕ မိသားစု ေဗာဓိကုန္း အိမ္မွာ ေနရေတာ႔ ေဖေဖက က်ေနာ္အေမကို ညေက်ာင္းတက္ျပီး ၁၀တန္း ျပန္ေျဖခိုင္းတယ္။ ေမေမ က ညေနဆို ေက်ာင္းသြားတက္ရတယ္၊ ညဆို သခ်ာၤေတြတြက္ရတယ္၊ ေမေမလည္း အရမ္းပင္ပန္း၊ က်ေနာ္တို႕ လည္းကသီတာေပါ႕၊ က်ေနာ္ ေအာက္က ေမာင္အငယ္ကေတာ႔ ေရနံဆီကုိ ၀ီစကီ မွတ္လို႕ ပုလင္းလိုက္ေမာ႔ခ်လိုက္တာ ေဆးရုံေရာက္သြားေသးတယ္။ ေနာက္ညီမ တေယာက္္ ကေတာ႔ ပုဂံေဆးတဲ႔ ေရေတြကို ေသာက္ျပစ္လိုက္လို႔ အထက္လန္ ေအာက္ေလွ်ာ႔ ျဖစ္ၿပီး ေဆးရုံ ေရာက္သြားတယ္။
ေနာက္ျပီး က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ ေဖေဖ ရဲ႕ဟင္းခ်က္တဲ႔ ဥပေဒ ကိုေျပာခ်င္ေသးတယ္၊ တပတ္မွာ အသားဟင္း (၂) ရက္ဘဲခ်က္ရတဲ႔ ဥပေဒေလ၊ အသားဟင္းခ်က္တဲ႔ ေန႔ေတြမွာ တအိမ္လံုး ေပ်ာ္ၾကတာေပါ႔၊ ေနာက္ ျပီး ေဖေဖ ကက်န္တဲ႔ ရက္ေတြမွာ ပဲနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အမ်ားႀကီးခ်က္ရတယ္၊ အသားအစား ပဲ ေပါ႔၊ က်ေနာ္တို႕ေဖေဖရဲ႕ အေတြး ကတမ်ဳိး ခ်မ္းသာတဲ႔ သားသမီး ေတြ ရဲ႕ကေလးေတြက အစာမစားခ်င္လို႔ မိဘေတြကေခ်ာ႔ေမာ႔ ေကၽြးေနရ တယ္ေပါ႔၊ သူ႕သားသမီး ေတြကိုလည္း စားခ်င္တာကို ႀကိဳက္သေလာက္ စားေစခ်င္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာ ကန္႔သတ္မေပးရဘူးတဲ႕၊ အဲဒီေတာ႔ ပဲတို႕ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ တို႔ကိုလည္း limit မလုပ္ဘူး၊ အသားဟင္း ခ်က္စားတဲ႔ေန႕ လည္း limit မလုပ္ဘူး၊ ႀကဳိက္သေလာက္ စားရတယ္၊ အဲဒီေတာ႕ အသားခ်က္လည္း အမ်ားႀကီးခ်က္ရတာေပါ႕၊ ဘဲဥေတြ ဘာေတြခ်က္ရင္လည္း တေယာက္တလံုးလို႕ ေမေမကေျပာရင္ ရန္ျဖစ္ၾကေရာ၊ အျမဲတန္း အဲဒီလိုပါဘဲ။
က်ေနာ္တို႕ ေမာင္ႏုမ ေတြကလည္း အလိုက္ကမ္းဆိုး သိတဲ႔သူ တေယာက္မွ ပါတာမဟုတ္ဘူး၊ ေမေမ ဘဲအျမဲ ဟင္းမေလာက္လို႕ ထပ္၀ယ္ရတာနဲ႔ ဒုကၡေရာက္တာေပါ႔၊ က်ေနာ္ဆို အဲဒီလို တိုင္းတာ စားရတယ္ဆိုတာ သိပ္မသိဘူး၊ အခုၾကီးလာေတာ႔ မွ အဲဒီလို႕ တိုင္းတာစားရတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ေမေမ ဒုကၡေရာက္တာေပါ႔၊ အဲဒါေၾကာင္႔ ေမေမမွာ ေစ်းဘိုးအမ်ားႀကီးကုန္ အေႀကြးေတြ တင္တာ ေနမွာေပါ႔။
က်ေနာ္ အေဖနဲ႕ အေမ ဟာဘယ္ေတာ႔ မွ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္နားမလည္ၾကဘူး၊ က်ေနာ္ ေမေမ ကလည္း က်ေနာ္ေတြ႕ဘူးသမွ်အေမ(သူမ်ားအေမေတြေျပာတာေနာ္) ေတြထဲမွာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ကို ရုိးတဲ႔ အေမပါ၊၊ ေမေမ ငယ္ငယ္က အျဖစ္တခုေျပာျပရအုန္းမယ္၊ က်ေနာ္တို႔ အဖိုးအလုပ္ထြက္ျပီးေတာ႔ ေမေမတို႕ ေတာင္ၿမိဳ႕မွာ ခဏေနေသးတယ္၊ ရန္ကုန္ မေျပာင္းခင္ေပါ႔။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမက(မီးရထား လား ကားလား မသိ) နဲ႔ မႏၱေလးကို ေက်ာင္းလာတက္ရတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူေတာင္းစားမေလး ကအျမဲတန္းလာ ေတာင္းတယ္၊ ေမေမ က အဲဒီသူေတာင္း စားမေလးကို ခင္သြားၿပီးေတာ႔ အိမ္လိပ္စာ ေပးခဲ႔သတဲ႔။ ေတာင္ၿမိဳ႕ အိမ္လိပ္စာေပါ႔၊ အ၀တ္အစား အေဟာင္းေတြ ရွာေပး မယ္ေပါ႔၊ ေက်ာင္းပိတ္ ရက္လာခဲ႔ေပါ႔။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္ပါေရာ၊ ဟဲ ဟဲ၊ ေမေမ ရဲ႕ သူေတာင္းစား မိတ္ေဆြ မေလးက အေပါင္း အပါေတြနဲ႔ ခ်ီတက္လာပါေလေရာ။
အိမ္ေရွ႕မွာ ေမေမနံမည္ ေမးၿပီးေရာက္လာတဲ႔ သူေတာင္းစားအုပ္ႀကီးကို ၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ ေမေမႀကီးရဲ႕ ေပါက္ကြဲ သံစဥ္ေတြေပါ႔။
ေနာက္တခု လည္းေဖာ္ေကာင္လုပ္ရအုန္းမယ္၊ ေမေမ က ေဖေဖရဲ ႕ ရီးစားစာေတြဖတ္ၿပီး feeling ေတြတက္ၿပီး ယူခဲ႔တာမဟုတ္လား၊ ေနာက္ေတာ႕ ေမေမတို႔ ရၿပီးေတာ႔မွ ေဖေဖ ရဲ႕ေသတၱာ ထဲမွာ ေမေမကို ေပးမဲ႔ ရီးစားစာေတြ (ေဒၚႀကီးရဲ႕ လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတာေတြေပါ႔) တထပ္ႀကီးေတြ႕ပါေလေရာတဲ႔၊ အဲဒီ ေတာ႔မွ ေမေမခၿမာ ေဒၚႀကီးနဲ႔ရီးစားထားေနရတာ သိသြားေတာ႔တယ္၊ ေဖေဖက သူ႕လက္ေရးနဲ႔ ကူးေရး ၿပီးေတာ႔ ေမေမကိုေပးခဲ႔တာကိုး။ အခုအထိ အဲဒီအေၾကာင္းေျပာရင္ ေမေမက စိတ္ဆိုးေသးတယ္။ ေမေမ အေၾကာင္း ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေရးခ်င္ေသးတယ္၊ အခုေတာ႔ ခဏ နားအုန္းမယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ္က ေက်ာင္းသိပ္ေပ်ာ္တယ္၊ ေက်ာင္းကပြဲ ေတြဘာေတြလည္း မွာလည္း ပါခဲ႔ေသးတယ္ဆိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ႔ မွာေပါ႔၊ သိပ္ေတာ႔ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး၊ ဓါတ္ပံုေတြဘာေတြေတာ႔ ရွိေသးတယ္၊ ျပန္ရွာလို႔ ရရင္ေတာ႔ ၾကည္႔ လို႔ရေသးတာေပါ႔၊ ၃ တန္း ၄တန္း ႏွစ္ေတြမွာ ထင္တယ္၊ က်ေနာ္ကို ေက်ာင္းပို႔ဘို႔ ေဖေဖက ေက်ာင္းက အလုပ္သမားတေယာက္ (ေမာင္စိန္ လို႔ ေဖေဖတို႕ကေခၚတယ္) ကိုေခၚထားတယ္၊ စက္ဘီးနဲ႔ အပို႕ အၾကိဳ လုပ္ေပးတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ၁၆ ေက်ာင္းက ရုံးၾကီး လို႔ ေခၚတဲ႔ တရားရုံးၾကီး နဲ႔ ကပ္ရက္၊ ရုံးၾကီး အေရွ႕ေပါက္က ထြက္ရင္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းေျမာက္ဘက္ ျခံစီးရုိးကိုေရာက္တယ္၊ က်ေနာ္က အျမဲတန္း ရုံးၾကီး အေပါက္၀က ထြက္ရင္ စက္ဘီးရပ္ခိုင္းတယ္၊ ေမာင္စိန္ကလည္း ေက်ာင္းအေပါက္ ထိ လိုက္ပို႔ ခ်င္တယ္၊ မရပ္ခ်င္ဘူး က်ေနာ္က စက္ဘီး မရပ္ရင္ စက္ဘီးေပၚက ခံုခ်တယ္။
က်ေနာ္တို႕ တိုက္ပြဲ က မနက္တိုင္း ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္း၊ ေက်ာင္းဆင္းရင္လည္း က်ေနာ္က ခပ္ေ၀းေ၀း ေရာက္မွ စက္ဘီးေပၚ တက္တာကိုး၊ ေနာက္ေတာ႔ ေမာင္စိန္က ေဖေဖ နဲ႔ တိုင္ေျပာတယ္၊ ေက်ာင္းမေရာက္ခင္ စက္ဘီးေပၚက ခံုဆင္းတယ္ေပါ႔၊ ေနာက္ေတာ႔ ျပသာနာ အေျဖရွာေတာ႔ ေမာင္စိန္ ကို သူငယ္ခ်င္းေတြက အေဖ ထင္မွာ စိုးလို႕ လို႕ေျပာတယ္တဲ႔ ။ ေမာင္စိန္ ကေဒါသျဖစ္တယ္၊ (သူနစ္နာတယ္.. သူက လူပ်ဳိကိုး) နင္နဲ႕ ငါနဲ႔က လူမ်ဳိးတူ လို႔လားလို႕ေမးတယ္၊ သူက ကုလားေလးကိုး၊ ေဖေဖတို႕ကေတာ႔ ရီတာေပါ႔။
ေနာက္ပိုင္းေတာ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ရုံးၾကီးေပါက္မွာ ဘဲရပ္ေပးရတယ္၊ ရုံးၾကီးေပါက္မွာဘဲ လာၾကိဳရတယ္၊ ေနာက္ေတာ႔ က်ေနာ္ေအာက္က အငယ္တေယာက္ ေက်ာင္းေရာက္လာေတာ႔ ဆိုက္ကားနဲ႔ တက္ရတယ္၊ က်ေနာ္ ကေတာ႕ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းမွာ အတန္းထဲမွာ ဗိုလ္အဆင္႔ေရာက္ေနျပီ၊ တတန္းလံုးမွာ ဗိုလ္ေလ၊ က်ေနာ္မွတ္ မိသေလာက္ေျပာရရင္ က်ေနာ္ ၅တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ႔ အတန္းေရွ႕မွာ မံုစား ဆင္းခ်ိန္၊ ထမင္းစား ဆင္းခ်ိန္ ေတြမွာ ကစားၾကတဲ႔ တန္းျမင္႔ခုန္တန္းတို႕ ၾကိဳးခုန္တန္းတို႕မွာ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ႔မွ တားတဲ႔ ဘက္ကမပါရဘူး၊ အျမဲတန္း အသင္႔ ၀င္ကစားရတယ္၊ ေနာက္ျပီး က်ေနာ္တို႕ အတန္းထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႕ မေခၚတဲ႔ သူကို ဘယ္သူကမွ မေခၚရဘူး၊ က်ေနာ္ဆိုးေတ ျဖစ္ပံုေတြေလ၊ အခုအခ်ိန္မွာ ျပန္စဥ္းစားေတာ႔ ဘယ္လို႕ အစြမ္းအစနဲ႔ မ်ားလူေတြကို သိမ္းသြင္းထားခဲ႔ သလည္းမသိပါဘူး၊ အခုေတာ႔ဗ်ာ မိသားစုထဲမွာေတာင္ စကားနားေထာင္ေအာင္ မသိမ္းသြင္းႏိုင္ပါဘူး။
အဲဒီႏွစ္ေတြမွာဘဲ က်ေနာ္တို႕အိမ္ေျပာင္းရတယ္၊ က်ေနာ္တို႕ ဘဘၾကီး၀ယ္ထားတဲ႔ ရန္မ်ဳိးလံုအိမ္ ကေန ေဗာဓိကုန္းရပ္ကြက္ (မႏၱေလး တကၠသိုလ္နားေလး) ကိုေျပာင္းရပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႕ ကိုယ္ပိုင္ အိမ္ရွိရဲ႕သားနဲ႔ ေျပာင္းရလည္း ဆိုတာၾကီးလာေတာ႔မွ သိရတာပါ၊ က်ေနာ္ အေဒၚ အငယ္က အိမ္ျခင္းကပ္ရက္ က်ေနာ္သူငယ္ခ်င္း ရဲ႕ဦးေလးနဲ႕ ၾကိဳက္ၾကေတာ႔ သေဘာမတူၾကလို႕ တဲ႔ဗ်ာ၊ အဲဒါနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ မိသားစုက အိမ္ငွားေနျပီး အဲဒီအေဒၚကိုေခၚသြားရတာ။
တျမိဳ႕တရြာဆိုလည္း ေတာ္ေသး အခုေတာ႔ဗ်ာ စက္ဘီးနဲ႕ သြားရင္ေတာင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္သြားရတဲ႔ ခရီးေလးကို၊ အလုပ္ရႈတ္ခံလို႕ ေျပာင္းေနရေသး၊ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လိုညံၾကလည္းေတာ႕ မသိဘူး က်ေနာ္အေဖကေတာ႕ ကေလး၂ေယာက္ မိန္းမတေယာက္၊ ညီမတေယာက္ နဲ႕ အိမ္လခ (၆၀)က်ပ္ အကုန္ခံျပီး ၇၂လမ္း နဲ႕၇၃လမ္းၾကား (အခုေတာ႔ ဗန္ေမာ္တိုက္ လမ္းၾကား) ေဗာဓိကုန္း ထဲကို ေျပာင္းလာရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အခုလိုစည္စည္ကားကားလဲ ရွိေသးတာမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္၀န္းၾကီးေတြကဆို အက်ယ္ၾကီး ေတြ။ အေဆာင္ ေလးေတြကလည္း ခပ္ေသးေသးေလးေတြဘဲ၊ အမ်ားစုက အစိုးရအေဆာင္ေတြမွာ ေနၾကတာဆိုေတာ႔ အေဆာင္ စီးပြားေရးကလည္း ခပ္ေသးေသးပါ၊ က်ေနာ္အတြက္ေတာ႕ ေဗာဓိကုန္း ေျပာင္းရတာဟာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္၊ ေဖေဖငွားေနတဲ႔ ဆရာေခ်ာင္းရဲ႕ ျခံက အက်ယ္ၾကီးပါ တျခံလံုးမွာ မာလကာပင္ေတြ၊ ေဂြးသီးပင္ေတြ အျပည္႔ပါတယ္။ မာလကာသီးကလည္း အူနီသီး ေတြေရာ အူျဖဴသီး ေတြေရာ တခ်ဳိ႕ အပင္ေတြဆို အသီး အၾကီးၾကီး ေတြသီးတယ္။ အခုေခတ္လို ကီလိုသီးေတြ ဘာေတြေတာ႔ မေပၚေသးပါဘူး၊ အပင္ေတြကေတာ႔ အၾကီးၾကီးေတြပါ၊ မာလကာ သီးေပၚခ်ိန္ဆိုရင္ ေတာင္းေတြနဲ႔ မာလကာသီးေတြ လာ၀ယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကေတာ႔ အပင္ေပၚက ဘယ္ေတာ႔မွ ဆင္းေတာ႔တာမဟုတ္ဘူး စာဖတ္လည္း အပင္ေပၚမွာဖတ္တယ္၊ အေကာင္းဆံုး ရြက္ပုန္းသီး ေတြ ရွာခူးစားတယ္။
က်ေနာ္အတြက္ ကံေကာင္းျခင္းတခုကေတာ႕ က်ေနာ္တို႕ေနတဲ႕ အိမ္နဲ႕ကပ္ရက္မွာ ျမန္မာစာက ဆရာဦးေအာင္သန္း၊ ဆရာမေဒၚယဥ္ယဥ္ (ဆရာျမသန္းတင္႔ ရဲ႕ ႏွမ) တို႕ရဲ႕ စာအုပ္ပံုၾကီးပါဘဲ၊ ဆရာတို႕ က စည္းကမ္းၾကီးတယ္၊ တအုပ္ျပီးမွ တအုပ္ငွားတယ္။ အဲဒီမွာလည္း က်ေနာ္စာဖတ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။
က်ေနာ္တို႔အိမ္ကေန အေရွ႕ထဲဆက္သြားရင္ စားပင္ေတြစိုက္တဲ႔ ျခံေတြရွိတယ္၊ ေရနီေျမွာင္းေဘးမွာေပါ႔၊ ခါခ်က္ဥေတြ၊ ဗူးပင္ေတြ၊ တျခားဟင္းသီးဟင္းရြက္ပင္ ေတြေရာအမ်ားၾကီးပါဘဲ၊ အဲဒီမွာ အသီးအရြက္ေတြ သြား၀ယ္ရတဲ႔ အခါက်ေနာ္ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ႔တာလည္း မွတ္မိေသးတယ္။ ေဗာဓိကုန္း ဘုရားနဲ႕လည္း နီးနီးေလးဆိုေတာ႔ ႏွစ္တိုင္း ေညာင္ေရသြန္းပြဲေတာ္ က်င္းပတဲ႔ ကဆုန္လျပည္႔ေန႔ ဆိုရင္က်ေနာ္တို႕ ေတြဘုရားကို တေန႔ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားခဲ႔ၾကတာမွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ႕ လျပည္႔ေန႕တိုင္း မိုးရြာတာကိုေတာ႔ အမွတ္ရမိတယ္၊ က်ေနာ္စိတ္ထဲ မွာ ကဆုန္လျပည္႔ေန႕ဆိုရင္ မိုးရြာရမယ္လို႕ အခုအခ်ိန္ထိ ထင္ေနမိတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ အခုေနာက္ပိုင္း ေတာ႔ က်ေနာ္တို႕မန္းတေလး မွာ ကဆုန္လျပည္႔ေန႔တိုင္း မိုးမရြာေတာ႔ပါ။
အဲဒီ ေဗာဓိကုန္းအိမ္မွာ ဘဲက်ေနာ္ရဲ႕ ပထမဆံုး လက္စြပ္ကေလးကို သေရကြင္းနဲ႔လား မန္က်ီးေစ႔နဲ႕ လားမသိ လဲျပီးကစားျပစ္လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ကသိေတာ႔ လိုက္ေတာင္း ေပမဲ႔လည္း ျပန္မရေတာ႔ပါဘူး။ ေနာက္ျပီး က်ေနာ္ဘ၀မွာ ပထမဆံုးသူခိုးဆိုတာေတြ႕ဘူးတယ္။ ေဗာဓိကုန္း အိမ္သူခိုးခိုးခံရတဲ႔ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ ေမေမရဲ႕ညီမ အငယ္ဆံုး ေဒၚေလးမန္း ကလားရႈိး ကေရာက္ေနတယ္၊ အပ်ဳိေပါက္ အရြယ္လို႔ေျပာတာဘဲ၊ ေဒၚေလးမန္း က အလွအပလည္းသိပ္ၾကိဳက္တယ္၊ သီခ်င္းဆိုတာ ေတြလည္း ၀ါသနာပါတယ္၊ လာရႈိး မွာ လာရႈိးသိန္းေအာင္ (ဂ်င္မီဂ်က္) တို႔ တီး၀ိုင္းနဲ႔ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြ ဆိုေသးတယ္၊ သူ႕ ရဲ႕အ၀တ္အစားထဲ႔တဲ႔ ေသတၱာပါသြားတယ္၊ ေနာက္ျပီး က်ေနာ္တို႕ဘဘၾကီး ရဲ႕ ရဲ၀တ္စံု ေတြ၊ ရဲပစၥည္း ေတြထည္႔ထားတဲ႕ သံေသတၱာ အနက္ၾကီးပါသြားတယ္၊ က်န္တာေတာ႔ဘာမွ မပါဘူး၊ က်ေနာ္ တို႕အေဖခ်မ္းသာတာလည္း စာအုပ္ေတြဘဲရွိတာဆိုေတာ႔ သူခိုးေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ သြားမွာဘဲ။
မနက္မိုးလင္းေတာ႔ ေရနီေျမွာင္းထဲမွာ သံေတၱာၾကီးေျမာလာတယ္ဆိုေတာ႔ က်ေနာ္တို႔ေပ်ာက္သြားတဲ႔ သံတၱာၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ သုူခိုးကရဲပစၥည္းေတြဆိုေတာ႔ ေၾကာက္လို႔ ေရနီေျမွာင္းထဲ ျပစ္ခ်ခဲ႔တာေနမွာေပါ႔၊ ေဒၚေလးမန္း အ၀တ္ေသတၱာကေတာ႔ ရဲကသူခိုးမိမွ လာအေၾကာင္းၾကားျပီး အမႈ႕ျပီးမွ ျပန္ရမယ္လို႕ ေျပာတယ္။ ေဒၚေလးမန္းကေတာ႔ မာလကာပင္ေပၚတက္ျပီး ငိုငိုေနတာ သူပစၥည္း ေတြျပန္မရလို႔၊ ေဖေဖ ကေျပာတယ္ `နင္႔အ၀တ္ေတြငါျပန္ေရာ္ေပးပါမယ္၊ တလတစံု၀ယ္ေပးပါမယ္` ေျပာမွ အငိုတိတ္သြားတယ္။ ေနာက္ျပီး သူခိုးအမႈ႔စစ္တဲ႔ ရက္ခ်ိန္းေတြမွာ ရဲစခန္းသြားျပီး သက္ေသခံရတယ္၊ ေမေမ ကေတာ႔ သူခိုးျငိဳးမွာ ေၾကာက္လို႕ သူခိုးကို မၾကည္႔ရဲဘူးတဲ႔၊ က်ေနာ္ ကေတာ႔ျမင္ဘူးေအာင္ ၾကည္႔ထားရတယ္၊ ဟဲ ဟဲ သူခိုးဆိုတာ ဂ်ဳိမပါပါဘူး။
က်ေနာ္တို႕ မိသားစု ေဗာဓိကုန္း အိမ္မွာ ေနရေတာ႔ ေဖေဖက က်ေနာ္အေမကို ညေက်ာင္းတက္ျပီး ၁၀တန္း ျပန္ေျဖခိုင္းတယ္။ ေမေမ က ညေနဆို ေက်ာင္းသြားတက္ရတယ္၊ ညဆို သခ်ာၤေတြတြက္ရတယ္၊ ေမေမလည္း အရမ္းပင္ပန္း၊ က်ေနာ္တို႕ လည္းကသီတာေပါ႕၊ က်ေနာ္ ေအာက္က ေမာင္အငယ္ကေတာ႔ ေရနံဆီကုိ ၀ီစကီ မွတ္လို႕ ပုလင္းလိုက္ေမာ႔ခ်လိုက္တာ ေဆးရုံေရာက္သြားေသးတယ္။ ေနာက္ညီမ တေယာက္္ ကေတာ႔ ပုဂံေဆးတဲ႔ ေရေတြကို ေသာက္ျပစ္လိုက္လို႔ အထက္လန္ ေအာက္ေလွ်ာ႔ ျဖစ္ၿပီး ေဆးရုံ ေရာက္သြားတယ္။
ေနာက္ျပီး က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ ေဖေဖ ရဲ႕ဟင္းခ်က္တဲ႔ ဥပေဒ ကိုေျပာခ်င္ေသးတယ္၊ တပတ္မွာ အသားဟင္း (၂) ရက္ဘဲခ်က္ရတဲ႔ ဥပေဒေလ၊ အသားဟင္းခ်က္တဲ႔ ေန႔ေတြမွာ တအိမ္လံုး ေပ်ာ္ၾကတာေပါ႔၊ ေနာက္ ျပီး ေဖေဖ ကက်န္တဲ႔ ရက္ေတြမွာ ပဲနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ အမ်ားႀကီးခ်က္ရတယ္၊ အသားအစား ပဲ ေပါ႔၊ က်ေနာ္တို႕ေဖေဖရဲ႕ အေတြး ကတမ်ဳိး ခ်မ္းသာတဲ႔ သားသမီး ေတြ ရဲ႕ကေလးေတြက အစာမစားခ်င္လို႔ မိဘေတြကေခ်ာ႔ေမာ႔ ေကၽြးေနရ တယ္ေပါ႔၊ သူ႕သားသမီး ေတြကိုလည္း စားခ်င္တာကို ႀကိဳက္သေလာက္ စားေစခ်င္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ဆိုတာ ကန္႔သတ္မေပးရဘူးတဲ႕၊ အဲဒီေတာ႔ ပဲတို႕ ဟင္းသီး ဟင္းရြက္ တို႔ကိုလည္း limit မလုပ္ဘူး၊ အသားဟင္း ခ်က္စားတဲ႔ေန႕ လည္း limit မလုပ္ဘူး၊ ႀကဳိက္သေလာက္ စားရတယ္၊ အဲဒီေတာ႕ အသားခ်က္လည္း အမ်ားႀကီးခ်က္ရတာေပါ႕၊ ဘဲဥေတြ ဘာေတြခ်က္ရင္လည္း တေယာက္တလံုးလို႕ ေမေမကေျပာရင္ ရန္ျဖစ္ၾကေရာ၊ အျမဲတန္း အဲဒီလိုပါဘဲ။
က်ေနာ္တို႕ ေမာင္ႏုမ ေတြကလည္း အလိုက္ကမ္းဆိုး သိတဲ႔သူ တေယာက္မွ ပါတာမဟုတ္ဘူး၊ ေမေမ ဘဲအျမဲ ဟင္းမေလာက္လို႕ ထပ္၀ယ္ရတာနဲ႔ ဒုကၡေရာက္တာေပါ႔၊ က်ေနာ္ဆို အဲဒီလို တိုင္းတာ စားရတယ္ဆိုတာ သိပ္မသိဘူး၊ အခုၾကီးလာေတာ႔ မွ အဲဒီလို႕ တိုင္းတာစားရတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ ေမေမ ဒုကၡေရာက္တာေပါ႔၊ အဲဒါေၾကာင္႔ ေမေမမွာ ေစ်းဘိုးအမ်ားႀကီးကုန္ အေႀကြးေတြ တင္တာ ေနမွာေပါ႔။
က်ေနာ္ အေဖနဲ႕ အေမ ဟာဘယ္ေတာ႔ မွ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္နားမလည္ၾကဘူး၊ က်ေနာ္ ေမေမ ကလည္း က်ေနာ္ေတြ႕ဘူးသမွ်အေမ(သူမ်ားအေမေတြေျပာတာေနာ္) ေတြထဲမွာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ကို ရုိးတဲ႔ အေမပါ၊၊ ေမေမ ငယ္ငယ္က အျဖစ္တခုေျပာျပရအုန္းမယ္၊ က်ေနာ္တို႔ အဖိုးအလုပ္ထြက္ျပီးေတာ႔ ေမေမတို႕ ေတာင္ၿမိဳ႕မွာ ခဏေနေသးတယ္၊ ရန္ကုန္ မေျပာင္းခင္ေပါ႔။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမက(မီးရထား လား ကားလား မသိ) နဲ႔ မႏၱေလးကို ေက်ာင္းလာတက္ရတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူေတာင္းစားမေလး ကအျမဲတန္းလာ ေတာင္းတယ္၊ ေမေမ က အဲဒီသူေတာင္း စားမေလးကို ခင္သြားၿပီးေတာ႔ အိမ္လိပ္စာ ေပးခဲ႔သတဲ႔။ ေတာင္ၿမိဳ႕ အိမ္လိပ္စာေပါ႔၊ အ၀တ္အစား အေဟာင္းေတြ ရွာေပး မယ္ေပါ႔၊ ေက်ာင္းပိတ္ ရက္လာခဲ႔ေပါ႔။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္ပါေရာ၊ ဟဲ ဟဲ၊ ေမေမ ရဲ႕ သူေတာင္းစား မိတ္ေဆြ မေလးက အေပါင္း အပါေတြနဲ႔ ခ်ီတက္လာပါေလေရာ။
အိမ္ေရွ႕မွာ ေမေမနံမည္ ေမးၿပီးေရာက္လာတဲ႔ သူေတာင္းစားအုပ္ႀကီးကို ၾကည္႔ၿပီးေတာ႔ ေမေမႀကီးရဲ႕ ေပါက္ကြဲ သံစဥ္ေတြေပါ႔။
ေနာက္တခု လည္းေဖာ္ေကာင္လုပ္ရအုန္းမယ္၊ ေမေမ က ေဖေဖရဲ ႕ ရီးစားစာေတြဖတ္ၿပီး feeling ေတြတက္ၿပီး ယူခဲ႔တာမဟုတ္လား၊ ေနာက္ေတာ႕ ေမေမတို႔ ရၿပီးေတာ႔မွ ေဖေဖ ရဲ႕ေသတၱာ ထဲမွာ ေမေမကို ေပးမဲ႔ ရီးစားစာေတြ (ေဒၚႀကီးရဲ႕ လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတာေတြေပါ႔) တထပ္ႀကီးေတြ႕ပါေလေရာတဲ႔၊ အဲဒီ ေတာ႔မွ ေမေမခၿမာ ေဒၚႀကီးနဲ႔ရီးစားထားေနရတာ သိသြားေတာ႔တယ္၊ ေဖေဖက သူ႕လက္ေရးနဲ႔ ကူးေရး ၿပီးေတာ႔ ေမေမကိုေပးခဲ႔တာကိုး။ အခုအထိ အဲဒီအေၾကာင္းေျပာရင္ ေမေမက စိတ္ဆိုးေသးတယ္။ ေမေမ အေၾကာင္း ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေရးခ်င္ေသးတယ္၊ အခုေတာ႔ ခဏ နားအုန္းမယ္ဗ်ာ။
1 comment:
ေအာ္....ငါ့အစ္မက ငယ္ငယ္ကတည္းက မေခသူကိုးးးးးးးး...... :)
Post a Comment